Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ A couple drinks, to numb the pain *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

A couple drinks
to numb the pain
-got out of hand
now I'm stumbling.

Castiel Novak
25

The body shuts down when it has too much to bear;
goes its own way quietly inside,
waiting for a better time,
leaving you numb and half alive.

Friendship dies and true love lies
Night will fall and the dark will rise
When a good man goes to war.

En aan jou de eer om te beginnen <3 @Traveller

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison Fabray - 24.

Pas sinds een paar maanden had ik ein-de-lijk mijn diploma in ontvangst mogen nemen. Of nou ja, de zoveelste diploma die ik heb mogen ontvangen. Het heeft namelijk wel een tijd geduurd voordat ik stond waar ik nu ook daadwerkelijk stond, namelijk met het juiste papiertje in de hand waarmee ik mijn droom kon gaan waarmaken: Ik mocht officieel strafrechtadvocaat worden. En dat was ik nu! Sinds een paar maanden was ik werkzaam bij een groot advocatenkantoor en heb ik een beetje meegelopen met de advocaten die daar al werkzaam waren. Ik had ze op allerlei verschillende rechtsgebieden gezien; strafrecht, arbeidsrecht, consumentenrecht... Noem maar op. Toch was ik nog steeds blij met de keuze die ik tijdens mijn Master heb gemaakt: strafrecht. Ik kon echt niet wachten om daar in mijn toga voor die rechtbank te mogen staan zoals ik al vele keren heb gedaan tijdens mijn stages, maar nu was het voor het echt. Ik was eindverantwoordelijke. Dat was tegelijkertijd ook wel een heel spannend iets. Het lot van cliënten zou in mijn handen komen liggen. En aangezien mensen mij vanwege mijn uiterlijk me niet altijd even serieus namen hadden ze daar soms niet heel veel vertrouwen in gehad. Ik wist dat ik er niet uitzag als een typische advocaat. Daarbij zag je een oude vrouw voor je met een bril. Of een jonger iemand kon ook, maar dan zagen ze er alsnog "serieuzer" uit. Ik wist niet hoe dat eruit zou moeten zien, maar dat hadden cliënten mij tijdens mijn stages verteld. Toch waren de meesten uiterst tevreden over me en dat waren ook de organisaties zelf! Vandaar dat ik dus zo snel een baan heb kunnen bemachtigen. Ze noemden me hier overigens al de Elle Woods van het kantoor, maar daar had ik geen problemen mee. Ik kon er net zo hard om lachen als zijzelf en ik hield wel van een beetje zelfspot.

Het bleek dat mijn leidinggevende ook het vertrouwen in mij had gekregen dat ik nu wat meer zelf mocht gaan doen. Ik schreef al veel brieven voor mijn collega's en deed af en toe kleine dingen, maar ik zou vanaf nu echt mijn eigen caseload gaan opbouwen. Dat werd mij vorige week verteld en ik kon er deze week mee aan de slag. Vandaar dat ik dus extra vroeg wegging vanuit huis, zodat ik op tijd zou zijn. Ik wilde al mijn tijd en energie in dit dossier steken om er het beste resultaat uit te krijgen. Ik wilde toch zeker niet mijn eerste zaak gaan verliezen. Dat zou een enorme domper zijn. Vandaar dat ik nu onderweg was naar de Starbucks, zoals ik iedere ochtend deed. Ik had thuis ook wel een koffieapparaat, maar dat gebruikte ik, zoals de meeste Amerikanen, niet 's ochtends. Dat deed ik bij de Starbucks en iedere ochtend opnieuw bestelde ik dezelfde koffie. Een white mocha. Beter kon je de ochtend niet beginnen. Het lag dichtbij het kantoor en ik was alsnog 45 minuten te vroeg, dus het maakte me niet uit of het nu druk was of niet. Ik had tijd genoeg en zou alsnog ruim op tijd op werk verschijnen. Ik parkeerde mijn auto langs de weg en was op dat moment enorm blij dat ik niet hoefde te fileparkeren. Dat was al een goed begin van de dag! Vervolgens stapte ik uit, pakte ik mijn tas vanuit de bijrijdersstoel en liep ik naar de ingang van het gebouw toe. Het was zoals ik al had verwacht ontzettend druk, maar er werkten dan ook wel een heleboel mensen, dus ik maakte me niet druk. Ik sloot netjes achteraan in de rij.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Het was voor mijn gevoel niet lang geweest sinds ik mijn diploma na vele jaren leren eindelijk in bezit had gekregen. De kant die ik op was gegaan had veel mensen verrast, het was ook niet zo een erg gewilde richting. Mensen werkte veel liever als echte agenten, wat ik deed was dan lang niet zo interessant. Mijn klas was ook zeker niet groot geweest, en half verwegen het eerste jaar was de helft alweer afgevallen. Uiteindelijk in het laatste jaar waren er nog maar zeven studenten over. Vijf daarvan hadden de studie gehaald, ik was daar een van. Voor zo ver ik wist was ik uiteindelijk ook de enige die er vrij snel een baan voor had gevonden. Al bijna een jaar werkte ik nu bij de CSI als forensisch wetenschapper. Ik onderzocht de plaats delict voor aanwijzingen en mijn blik op de misdaad had grote invloed op het onderzoek. Inmiddels werkte ik al bijna een jaar bij de politie afdeling van New York. Ik had nooit niks te doen op werk sinds er altijd wel een misdaad gepleegd werd. Ik had niet het uiterlijk van het stereotype van een wetenschapper, de meeste mensen verwachtte dan ook dat ik een van de agenten was als ik vertelde dat ik bij de CSI werkte, hier trok ik mij echter niks van aan. De meeste mensen verwachtte gewoon geen hersenen bij iemand die er zo uit zag als ik. Ik zag het maar als een compliment en ging er nooit op in. De meeste mensen zagen een klunzige smalle jongen voor zich met een bril, of een oudere man met té lang grijs haar die scheef liep als ze aan een wetenschapper dachten. En als het dan om een forensisch wetenschapper ging dachten de meeste vaak dat het psychopaten waren. Omdat forensisch wetenschappers met bloed moesten werken en dat soort dingen, maar ook daar trok ik mij niks van aan. Ik vond het gewoon erg interessant.

Mijn wekker was al vroeg af gegaan wat mij nog de kans gaf om 's ochtends nog een deel aan mijn papierwerk van de vorige zaak te werken. Ik stopte alle papieren en bestanden in mijn tas en nam deze vervolgens op mijn rug. Ik pakte mijn huis sleutels en vertrok uit de studio waar ik in woonde. Op mijn gemakje begon ik vervolgens richting de Starbucks te lopen. Ik kwam hier normaal gesproken nooit maar mijn koffiezet apparaat was kapot gegaan en zonder koffie kwam ik mijn dag niet goed door. Na zo een tien minuten lopen kwam ik hier aan. Ik had wel een auto, maar gebruikte deze nooit. Nooit voor werk tenminste. Ik vond het veel makkelijker om op plekken te komen door te lopen, soms moest ik dan wel rennen, maar dat had ik er voor over. Anders had ik om de honderd meter stoplichten en files en nergens parkeer plekken. Het leek mij gewoon zeer onhandig. Op mijn gemakje liep ik de al behoorlijk drukke Starbucks binnen en ik keek kort om mij heen. Netjes nam ik vervolgens plaats in de rij. Een erg sociaal persoon was ik niet, ik had wel vrienden maar dat bleef bij een close groepje van drie. De enige andere mensen waar ik contact mee had waren mijn collega's en heel soms werknemers bij supermarkten, of in dit geval, de Starbucks. Ik maakte een mentale notitie naar mijzelf dat ik maar snel een nieuw koffiezet apparaat moest bestellen, de drukte hier en de lange wachttijd waren niks voor mij. Tot mijn grote opluchting duurde het toch minder lang voor ik geholpen werd. Ik bestelde een gewone zwarte koffie en gaf mijn naam door, niet verwachtend dat ze het correct zouden schrijven. Ik betaalde en mocht door te lopen om op mijn koffie te wachten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

Zoals altijd was het een chaos hier. Of nou ja, zo beleefde ik het. Ik hoorde overal om me heen het geroep van namen en er liepen veel mensen naar binnen en weer naar buiten. Ik kon niet op zoveel dingen tegelijkertijd letten, dus probeerde ik mijn aandacht vooral bij het meisje achter de kassa te houden. Zo wist ik in ieder geval wanneer ik aan de beurt zou zijn. Dit duurde gelukkig toch minder lang dan verwacht en voordat ik het wist had ik mijn white mocha besteld in een tall beker, de kleinste dus. Het hoefde van mij allemaal niet zo groot. Ik liep door naar de andere balie, waar al veel andere mensen stonden te wachten. Zoveel dat ik eigenlijk niet eens een fatsoenlijke plek had om gewoon normaal te kunnen wachten. Ik zuchtte dus ook diep toen het me moeite kostte om mijn telefoon uit mijn handtas te halen, omdat ik gewoon tussen de mensen stond ingedrukt. Fijn op die vroege ochtend! Dan had ik juist géén zin om zo opgepropt te staan. Ik keek op mijn agenda die ik in mijn telefoon bewaarde, omdat ik voor de honderdste keer vandaag zeker wilde zijn dat ik mijn planning uit mijn hoofd wist en niet iets over het hoofd zag. Ik wilde niet opeens gebeld worden door iemand met de vraag waarom ik in godsnaam nog niet ergens was. Gelukkig had ik vandaag maar één meeting en dat was bij het politiekantoor. Daar was ik nog niet eerder geweest, maar ik wist zeker dat ik daar vaker zou gaan zijn de komende tijd. Je moest immers soms gewoon samenwerken en veel zaken begonnen simpelweg daar. Logisch ook. Zodra iemand aangifte deed of opgepakt werd had hij of zij recht op een advocaat. Deze meeting was pas over een paar uur en zou te maken hebben met de zaak die ik officieel op mijn naam had gekregen. Ik had me uiteraard al helemaal ingelezen, maar er moesten natuurlijk nog veel meer dingen gebeuren. Het was daarom van belang dat ik vandaag naar die meeting zou gaan.

Naam na naam werd genoemd en ik raakte opnieuw een beetje geïrriteerd toen ik merkte dat de vrouw achter me haar koffie vóór mij kreeg. Excuse me? Ik stond hier toch langer te wachten? Ik had eigenlijk de neiging om er wat van te zeggen, maar dat had toch geen nut. Het was hier 's ochtends vroeg een gekkenhuis en dat was ik inmiddels wel gewend, dus ik kon mijn mond beter houden. Het zou toch niet opschieten en nogmaals herinnerde ik me mezelf eraan dat ik toch tijd zat had. Ik was zelfs veel te vroeg! Als ik nu naar het kantoor zou gaan zou er nog helemaal niemand zijn. Ik snapte dus ook niet helemaal waar ik me druk om maakte, maar dat zou wel gewoon mijn temperament zijn. In New York had iedereen haast en ik was daar geen uitzondering van. Ik was in Brooklyn geboren en getogen en woonde daar inmiddels nog steeds, dus ik was zeker een typische New Yorker. Eentje die ook niet altijd vriendelijk was, want dat waren we ook zeker niet allemaal. Op mijn werk uiteraard wel, maar kleine dingen als dit vond ik enorm vervelend en dan kon ik nogal gebekt zijn. Ik wachtte dus rustig af totdat mijn naam genoemd zou worden zodat ik eindelijk uit deze claustrofobische situatie weg kon. Ik had geen last van claustrofobie, maar het feit dat ik tegen een oude man stond opgedrukt was ook weer niet de meest prettige gedachte.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Op mijn gemakje stond ik in het hoekje van de winkel gedrukt. Situaties met veel mensen vond ik nooit fijn, drukke winkels of zaken zoals dit waren dan ook niet mijn favoriete situaties. Maar ik trok me er vrij weinig van aan. In een hoekje gedrukt staan was iets waarmee ik vaak toch wel goed kon omgaan. Ik had dan ook geen haast of stress zoals alle andere mensen om mij heen. Waarom iedereen zo veel aan het stressen was begreep ik niet zo goed, het had toch geen zin? Zonder al die stress zou het veel beter gaan, zou iedereen veel vriendelijker met elkaar om gaan en zouden mensen hier gewoon normaal kunnen lopen en wachten op hun drinken in plaats van strak tegen elkaar opgedrukt staan. Ik was opgegroeid in een boeren dorpje in Kansas, iedereen kende elkaar en stress was niet een veel gebruikt woord rondom de mensen daar. Ik kon me dan ook niet goed voorstellen hoezo iedereen hier altijd zo aan het stressen en haasten was. Ik woonde inmiddels wel al vijf jaar in Manhattan, ik was er heen verhuisd voor mijn studie. In deze jaren was ik echter nog steeds niet gewend geraakt aan alle stress die deze stad mee bracht. Ik ging er dan ook niet in mee, stress was niet mijn ding. Hoe mensen een gewoon leven konden leiden met zo veel stress was ook een groot mysterie voor mij. Ook bij mijn baan was er vaak erg veel stress. Alle agenten en de hoofdcommissaris waren altijd gestrest. Ik kreeg er ook vaak genoeg commentaar op dat ik nooit stress had, zij begrepen net zo min hoe ik zo door het leven kon gaan als ik begreep hoe zij met zo veel stress door het leven konden gaan.

Namen vlogen voorbij mijn hoofd tot ik plots een hoorde die verrassend veel op die van mij leek. "Black coffee for Castella." Een zwakke frons verscheen op mijn gezicht. Toen ik merkte dat niemand op de naam reageerde wurmde ik mijn weg maar naar voren en nam de koffie aan. Zoals ik had verwacht hadden ze mijn naam inderdaad verkeerd geschreven. Ik zuchtte even diep en nam de koffie maar mee, terug door de mensen massa en naar buiten. Voor de Starbucks bleef ik echter even staan. Ik had nog even de tijd voor ik op mijn werk moest zijn en ik moest nog mijn rooster voor de dag checken. Hier voor de Starbucks was dan het enige plekje waar het nog rustig genoeg was om stil te staan en op mijn telefoon te kijken. Ik nam hem uit mijn zak en ging gelijk naar mijn agenda toe. Nog een half uur had ik voor ik er moest zijn en vanaf hier was het maar tien minuutjes lopen. Zeven waarschijnlijk als ik wat haast maakte, wat niet anders kon met alle mensen hier, je liep of op hun tempo of je werd omver gelopen. Mijn telefoon stak ik terug in mijn zak en ik keek kort om mij heen. Ik haalde het dekseltje van mijn beker en nam een slokje van mijn nog behoorlijk warme koffie toen er een stoplicht op groen vloog. Ik besloot maar dat ik maar beter nu kon lopen, liever vroeg dan laat. En dan kon ik nog wat werken aan mijn papierwerk en me klaar maken voor de meeting van vandaag. Ik begon toen ook te lopen maar keek helaas niet goed genoeg uit. Ik botste tegen iemand op waardoor mijn koffie over ons beide heen viel.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

'Allison?' hoorde ik de jongen achter de toonbank zeggen. Meteen schoot ik naar voren toe, althans in hoeverre dat mogelijk was met die drukte. Ik pakte mijn koffie aan en nu ik er toch stond pakte ik snel nog zo'n zakje suiker. Dat zou ik er echter buiten wel in doen, want ik stond nu iedereen enorm in de weg. Ik pakte nog snel zo'n roerstaafje en liep toen snel richting de uitgang van de Starbucks. Iedere ochtend weer was het zo'n drukte en eigenlijk irriteerde ik me er iedere ochtend opnieuw aan. Misschien moest ik dan toch maar op zoek gaan naar een ander filiaal, maar deze lag lekker dichtbij het kantoor, dus het was enorm praktisch. Eenmaal buiten het pand haalde ik het dekseltje van mijn beker af, waarna ik de suiker erin deed. Het papiertje hiervan hield ik nog wel vast totdat ik een prullenbak tegen zou komen. Rommel op straat gooien zou ik nooit zo snel doen. Er lag hier al genoeg troep door alle zwervers die hier sliepen, maar ook de toeristen waren grote rommelmakers. Ze gooiden hele McDonalds verpakkingen op straat; soms met de hele inhoud er nog in. Ik verbaasde me daar altijd over. Zodra ik in een ander land was gedroeg ik me altijd extreem netjes. Ik snapte dus niet waarom zij dat niet in mijn stad wilden doen. Het sloeg nergens op. Ik roerde wat in mijn koffie, zodat de suiker zich zou verspreiden en haalde toen ook dat staafje er weer uit waarna ik de deksel weer op mijn beker zette.

Nu moest ik weer naar mijn auto lopen, die hier gelukkig maar twee blokken vandaan geparkeerd was. Hiervoor was er nooit plek, dus parkeerde ik hem standaard iets verder. Als je hier vandaan kwam wist je dat soort dingen natuurlijk uit je hoofd en ik was enorm blij dat ik dat soort dingen wist. Wat zou ik mezelf toch haten als ik nooit een goede parkeerplek kon vinden zoals ik altijd velen hoorden klagen. Ik kende heel New York op mijn duimpje, dus ik had altijd wel een tweede optie. Ik begon te lopen en zoals gewoonlijk deed ik dit op extreem snel tempo. Rustig lopen was een no go hier in Manhattan. Dat vond ik zelf overigens ook niet prettig. Ik had haast en moest snel bij mijn auto zijn en als iemand dan vlak voor me enorm langzaam liep liet ik dat duidelijk merken door die persoon een soort van af te snijden. Dan moesten ze maar door lopen! Het stoplicht was nog groen, maar ook dat maakte niet uit. Als het rood was liep ik soms ook gewoon door. Dan kon je precies zien wie er toerist was en wie niet; toeristen bleven namelijk wachten. Echte New Yorkers keken eigenlijk niet naar stoplichten als ze aan het lopen waren. Ik pakte nogmaals mijn telefoon tevoorschijn, maar voordat ik de kans had die te ontgrendelen was ik tegen iemand opgebotst. Geschrokken keek ik op naar de persoon die blijkbaar niet uit keek, ook al keek ik zelf natuurlijk ook niet uit. Al snel keek ik echter naar beneden. Heel mijn kleding zat onder de hete koffie. 'What the hell?!'

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Lichtelijk geschrokken keek ik neer naar mijn kleding en vervolgens op naar het andere persoon. "Fuck man I'm sorry," zei ik maar gelijk. Tegen mensen op lopen was normaal geen groot ding, maar in New York leek iedereen altijd klaar om een ruzie aan te gaan met ander. Dus tegen iemand oplopen zou zo kunnen uitlopen naar een gevecht, en daar had ik al helemaal geen zin in, ook zeker geen tijd voor. Nu zou ik nog terug langs huis moeten gaan om mij om te kleden voor ik naar werk kon, dat zou toch weer tijd kosten en daardoor zou ik geen tijd meer hebben om mijn papierwerk door te kijken. Natuurlijk was dit wel mijn schuld geweest en zou weg lopen veel te onbeleefd zijn. Al hoopte ik wel dat dit persoon ook niet zin had in ruzie zodat we beide gewoon weer onze weg konden gaan. Hoe ik deze dag nog door zou komen zonder koffie moest ik maar zien. Ik kon ook wel koffie op het bureau nemen maar die koffie was absoluut niet te drinken. Hoe de agenten daar op konden leven begreep ik niet, al zou je er waarschijnlijk uiteindelijk vast wel gewend aan raken. Ik moest gewoon echt snel een nieuw koffiezet apparaat bestellen, des noods na werk kopen als het sneller was. Uit mijn zak nam ik een briefje van twintig en ik gaf het aan het meisje. "This is for cleaning it I have to go I'm sorry little girl." Zei ik haar nog snel en ik maakte aanstalten om verder te lopen. Veel zin in contact met andere had ik namelijk niet en zeker niet met zo een jong meisje, die konden nog behoorlijk bitchy zijn voor hun leeftijd, daar wilde je echt geen ruzie mee krijgen. Zeker niet als man. Zo en meisje zou dan op elk moment iets kunnen roepen als 'rape' en ineens zou ik in de bak zitten. Alhoewel, misschien ook niet met het verschrikkelijke rechtssysteem hier. Dan kan ze beter 'fire' roepen, anders zou het waarschijnlijk niet eens aandacht krijgen van andere mensen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

Fuck man I'm sorry? Was dat alles wat ik kreeg nadat hij zijn koffie over mijn kleding heen morste? Het deed overigens ook nog eens gewoon pijn. Het was vast koffie die nét gezet was en het zou me niets verbazen als ik hier nog lichte brandwonden van zou krijgen. Voor ik het wist zag ik al dat hij weg wilde gaan en dat liet hij ook merken met de opmerking die hij zojuist had gemaakt. Little girl? Wist hij wel tegen wie hij het had? Ik keek hem eerst dus ook gewoonweg dom aan om te zien of hij dit echt meende. Hij mocht van mij écht niet zomaar weglopen. Eerst wilde ik zijn gegevens! Als ik daadwerkelijk brandwonden had gekregen zou ik hem daar zeker voor aanklagen. Ik had niet voor niets deze studie gedaan, dus ik wist als de beste dat je zo'n zaak wel kon winnen. 'Excuse me? You're not going anywhere, you asshole. You ruined my fucking clothes.' Als hij dacht dat hij zo weg kon lopen had hij het flink mis. Ik zou nu helemaal terug naar huis moeten rijden om nieuwe kleding aan te doen en weer terug en dan zou ik zéker wel laat op mijn werk komen. Dat kon ik echt niet maken en daar had ik ook helemaal geen tijd voor. Ik had ook helemaal geen tijd om met hem hierover te praten, maar een confrontatie als deze ging ik absoluut niet uit de weg. Ik zou me niet laten kennen en al helemaal niet door iemand die mij "little girl" noemde. Ik was dan misschien wel niet zo lang en ik zag er misschien iets jonger uit dan dat ik was, maar ik was geen klein kind! En zo zag ik er ook niet uit. Het feit dat hij me zo noemde vond ik misschien nog wel erger dan het feit dat mijn dure kleding nu verpest was. De vlekken zouden er heus wel weer uit gaan met de wasmachine, maar die garantie had ik niet. Bovendien droeg ik enorm dure kleding, want ik kon niet aankomen met H&M kleding op ons kantoor. Het kostte me allemaal een godsvermogen en met dat briefje van twintig dollar zou ik nog niet eens op één tiende van het bedrag zitten. Hier zou hij echt wel meer voor moeten betalen en ik zou hem ook flink duidelijk maken dat hij me niet zomaar voor klein meisje mocht uitmaken. Daar was ik niet van gediend en ik vond het tevens gewoon belachelijk. Ik noemde een klein meisje nog niet eens "little girl."

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Een diepe zucht verliet mijn lippen toen ze me niet liet gaan. Een echte New Yorker, als je tegen iemand aan botst kun je nog beter een irritante toerist hebben die amper normaal Engels spreekt dan een New Yorker, die waren namelijk altijd in voor een conflict, alsof ze het nodig hadden als zuurstof. De mannen waren best erg, maar de vrouwen waren pas New Yorkers waar je echt voor moest uitkijken. Als je niet goed oplette zat je almeteen in de rechtszaal met een aanklacht aan je nek. Als mij dat zou gebeuren kon ik mijn baan wel gedag zeggen. Dan kon ik maar beter gelijk terug verhuizen naar Kansas en weer bij mijn oom in de garage werken om aan auto's te sleutelen. Een nieuwe baan zou ik hier niet meer vinden in mijn vak en om weer naar een nieuwe stad te verhuizen in de hoop dat ik daar wel een baan zou krijgen was ook een dom iets om dan te doen, de kans dat ik daar namelijk een baan zou krijgen bij de CSI met een aanklacht op mijn systeem was namelijk een op oneindig. Dan had ik nog meer kans om zwanger te worden, als man. De woorden van het meisje lieten mij mijn ogen rollen. Ik had geen zin in ruzie met een kleuter en ik moest nu wel echt naar werk vertrekken als ik nog tijd wilde hebben om mijn papierwerk door te kijken, wat wel nodig was anders was ik niet klaar voor de meeting. "Those are pretty big words for an adolescent. Look honey I don't have time for this bullshit so just get out of my way and go back to kindergarten yeah?" Zei ik lichtelijk geïrriteerd en ik begon maar gewoon langs haar te lopen. Mij terug vinden zou haar waarschijnlijk toch niet lukken en de kans dat we elkaar ooit nog terug tegen kwamen was toch erg klein tot bijna onmogelijk, New York was zo groot met zo veel mensen, ik kon bijna mijn vrienden niet meer terug vinden hier, en ik wist waar ze woonde. Ik stak snel de weg over nu het rood was maar er nog geen auto's reden en begon maar snel richting mijn werk te lopen, ik zou daar wel mijn lab jas de hele dag aan houden in de hoop dat het niemand op viel.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

Hij ging tegen me in. Eigenlijk had ik dat wel verwacht, maar hij noemde me opnieuw een klein kind. What the fuck? Waarom deed hij dat in godsnaam? Als ik dan "uitgescholden" werd, dan was dat niet voor klein kind. Dan was dat eerder voor stomme Barbiepop of voor stupid bitch. Er is mij nog nooit verteld dat ik er zo jong uit zag. Het leek ook wel of deze jongen mij binnen no time enorm kwaad kon maken; nog kwader dan anderen dat zouden kunnen. Het feit dat hij zomaar weg wilde lopen vond ik vervelend. Ik wilde héél erg graag de confrontatie aangaan en dat wilde eigenlijk iedereen die ik kende, dus het verbaasde me dat hij in eerste instantie gewoon weg wilde lopen. Dat was niet normaal hoor. Bovendien waren zijn kleren ook vies geworden door de koffievlekken. Waarom was hij niet boos op mij? 'Look, honey, if you leave right now I'll sue your ass.' Dat honey zei ik expres, omdat hij me ook zo noemde. En als iemand me wilde uitdagen, dan was dat precies de manier om dat te doen. Honey of sweetie. Die twee woorden maakten me dan zo ontzettend boos. Ik zag hem vervolgens gewoon weg lopen en ik keek om zodat ik hem na kon kijken. Geen idee hoe ik hem nu kon aanklagen, want ik kende hem niet, maar ik had er ook helemaal geen tijd voor om achter zijn naam te komen. Ik moest naar mijn werk! En snel! Daarom zuchtte ik diep, rolde eens met mijn ogen en begon ook maar weer verder te lopen. Dan moest ik maar eerst naar een kledingwinkel. Ik kon namelijk écht niet zo op mijn werk verschijnen en ik had niet genoeg tijd om naar huis te gaan. Het was spitsuur en ik zou uren in de file komen te staan. Vandaar dat ik snel richting Macy's liep, aangezien die hier heel dichtbij was en je daar nog een beetje fatsoenlijke kleding kon kopen van verschillende merken. Het was overigens niet zo dat ik geen nieuwe kleding kon betalen. Mijn loon was dermate hoog dat ik wel een appartement in de Upper East Side kon betalen, maar ik vond het gewoon jammer. Er zaten nu allemaal vlekken op.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Haar laatste woorden had ik gewoon genegeerd. Het was een dreigement wat je behoorlijk vaak hoorde hier, maar niemand deed het echt. Tenzij ze er natuurlijk echt een goede reden voor hadden. Maar koffie morsen op iemand was niet een wettelijke overtreding, voor zo ver ik wist dan. Daarnaast had dit meisje geen informatie over mij. Wellicht had ze mijn naam van mijn beker gelezen maar die was dan alsnog fout geweest. Wie heette er dan ook Castella? Met een zucht gooide ik mijn nu toch lege bekertje in een vuilnisbak waar ik langs liep. Vervolgens begon ik wat meer vaart te maken. Door dit gesprek zat ik echt krap in mijn tijd. Ik moest mij nog omkleden, nog naar de plaats delict gaan voor wat extra onderzoek en ik moest daarna waarschijnlijk nog bewijsstukken onderzoeken in mijn lab op het station. Met een rad tempo maakte ik mijn weg door de straten van New York tot ik bij het politie bureau aankwam. Ik liep naar binnen en hoewel er hier ook veel stress hing, voelde het een stuk rustiger aan dan op de straten hier buiten.

"Goodmorning Novak, had a fight with your coffee again?" De grijns op het gezicht van de agent was genoeg om mijn dag weer een beetje op te beuren. Ik hield wel van een beetje zelfspot en kon het ook wel appreciëren van mijn collega's. "That was once, and no with a New Yorker this time, you people are insane it's almost funny," lachte ik hoofdschuddend waardoor mijn collega ook moest lachen. "Not all of us." Ik schudde kort mijn hoofd en liep rustig de trappen op naar de bovenste verdieping waar mijn lab te vinden was. Mijn tas plaatste ik op een leeg stukje van een van de tafels en ik deed mijn leren jasje uit. Ik keek kort neer op mijn shirt waar allemaal bruine koffie vlekken op zaten. Met een zucht liep ik maar naar de gootsteen in mijn lap en zette ik de kraan aan. Het shirt deed ik vervolgens uit en met een zachte straal begon ik de vlekken wat nat te maken in de hoop ze er zo al wat meer uit te krijgen. Ik zag vervolgens ook rode plekken op mijn buik die er gekomen waren door de hitte, het waren geen brandwonden want de koffie was lang niet warm genoeg om echte brandwonden te plaatsen. Toch was het warm genoeg om een wat roodachtige plek achter te laten, die zou zo wel weer weg gaan. Ik draaide de kraan weer uit en begon met papieren doekjes op de vlekken te deppen, zo kwam een heel deel er alweer gewoon uit, al was het shirt nu wel deels nat. Maar dat zou wel drogen binnen een uurtje. Ik deed het shirt terug aan en trok vervolgens mijn lab jas aan waarna ik mijn tas opende en al mijn papieren er uit haalde. Ik begon alles nog maar eens goed door te lezen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

Eerlijk gezegd schaamde ik me dood dat ik hier rond liep met allemaal bruine vlekken in mijn kleding, dus ik was héél blij toen ik eindelijk binnen was. Meteen liep ik naar de roltrappen en ging ik naar de juiste afdeling. Daar keek ik om me heen. Ik moest zo snel mogelijk een outfit zien te vinden die me paste én waarbij ik er nog een beetje professioneel uit zag. Ik moest nog wel een beetje serieus overkomen. Ik haalde opgelucht adem toen ik een outfit zag die een beetje leek op hetgene wat ik nu aan had; een knalroze pantalon en een wit blousje. Ik vond het helemaal prima. Ik ging op zoek naar mijn maat en was dolblij toen ik zag dat ze die in beide maten hadden. Vervolgens haastte ik me naar de kassa en er stond verder niemand in de rij, dus ik was meteen aan de beurt. 'Good morning,' zei de vrouw achter de balie. Met een zwak glimlachje zei ik haar ook gedag. 'Aw, spilled coffee all over your outfit?' vroeg de vrouw. Ja, bedankt, maak het nog even duidelijker dan dat het nu al was. Echt fijn! 'Yeah, unfortunately some stranger did...' mopperde ik terwijl zij de artikelen aan het scannen was. 'Well you got yourself a cute new outfit!' zei ze terwijl ik mijn creditcard tevoorschijn haalde en ging betalen. 'Yeah...' mompelde ik. Normaal gesproken was ik wel wat spraakzamer, maar ik had er nu echt geen zin meer in. 'Hey, listen, can you cut the tags off? I'd like to change in one of your fitting rooms if that's okay.' Ze stond op het punt om de kleding in een plastic tasje te stoppen, maar knikte vervolgens. 'Of course! Hold on.' Ze pakte een schaar en begon toen de kaartjes eraf te knippen. Vervolgens stopte ze de kleding met de kaartjes los in het tasje en deed het bonnetje er ook bij in. 'Here you go! Have a good day.' Nou, een fijne dag zou het niet meer worden hoor. Snapte ze dat dan serieus niet? Ik had de neiging om met mijn ogen te rollen en dat haar te vertellen, maar zij kon hier ook niets aan doen. 'Thanks... You too,' zei ik met een glimlachje waarna ik me omdraaide en snel naar een paskamer liep. Eenmaal daar liep ik het eerste hokje binnen en trok ik mijn kleding uit. Zoals verwacht zag je best wel veel plekken op mijn huid. Het was niet ernstig verbrand, maar het deed toch nog wel een beetje pijn. Asshole. Als ik hem ooit nog een keer zag dan zou hij het weten ook. Misschien zou ik dan wel expres mijn koffie op hem gooien!

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Nadat ik zeker vijf minuten bezig was met alles een paar keer door lezen kwam de hoofdagent binnen lopen, zonder te kloppen, maar dat was ik immers wel gewend van hem. "Novak, ready to visit the crime scene?" Een zwakke glimlach speelde op mijn gezicht en ik draaide me om naar de wat oudere man. "Never been more ready Chief," knikte ik naar hem en ik nam snel mijn koffertje van een van de tafels in het laboratorium. Ik volgde de hoofd agent, Joe, de trappen af waar zijn partner al op ons stond te wachten. Ze namen mij toen in de politie auto mee naar de plaats delict, normaal was het mijn taak om mijzelf daar te krijgen maar ik kwam altijd te laat dus hadden ze het uiteindelijk opgegeven en gaven ze me maar steeds liften als ik toch ook al op het station was. Als ik vanuit huis werd opgeroepen moest ik er echter zelf naar toe komen, wat ik ook totaal geen probleem vond. Onderweg naar de plaats delict legde Joe al uit dat het maar een kort bezoek zou zijn, dat ik tien minuten zou hebben om mijn ding te doen en dat we daarna alweer terug zouden moeten gaan om de meeting van vandaag voor te bereiden. Dat voorbereiden hoefde ik natuurlijk niet te doen, in die tijd kon ik makkelijk mijn onderzoeken doen en al beginnen aan het papierwerk, als daar na de onderzoeken nog tijd voor was.
De auto stopte niet veel later op de plek waar we moesten zijn. Zodra Joe de deur voor mij open had gedaan, sinds deze op kinderslot zat, stapte ik snel uit. "Remember Novak, ten minutes," werd mij nog door Marc, Joe's partner, gewaarschuwd. Ik knikte maar naar hem en zette mijn koffertje op de grond. Deze opende ik toen en ik haalde mijn handschoenen er uit. Deze deed ik vervolgens aan en ik liep naar de plek die afgesloten was, opzoek naar iets wat een aanwijzing kon zijn. Ik knielde voorzichtig neer bij een banden spoor en keek er goed naar. Het was de vlucht auto geweest. Ik bukte met mijn hoofd dichter naar de grond en bekeek de banden sporen goed. Het valt me gelijk op dat het erg brede achterbanden waren, dertig centimeter met een asymmetrisch profiel. Ik sta gelijk op en keer me naar Joe en Marc die achter mij staan. "The get away car is a Mustang Shelby GT500. Shelby's have a rare super wide tire specific to that model. Twelve inches with an asymmetrical profile." Ik keek neer op de banden sporen en knielde toch weer neer. "But there's something else," ik haalde een pen uit mijn zak en raapte er mee wat bruin spul uit de afdruk op. Kort rook ik er aan en ik trok snel mijn gezicht weg. "Feces. From an animal I guess." Ik stopte de pen met de uitwerpselen er op in een plastic bewijs zakje en stond weer op. "Good work Novak, let's go back," zei Marc en we keerde terug naar de auto. Ik deed mijn handschoenen en het zakje terug in mijn koffertje die ik hierna weer sloot. Vervolgens stapte ik in de auto en we keerde terug naar het station. Wegens druk verkeer kwamen we later aan op het station dan gepland en hadden we nu minder tijd voor de meeting begon. Ik moest dus gelijk aan mijn onderzoek beginnen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.

Ik besloot om niet langer naar de vreselijke plekken op mijn buik en bovenbenen te kijken en kleedde me snel om. Ik had immers nu weinig tijd meer. Ik zou meteen doormoeten naar het politiestation en had nu niet eens meer de tijd om me goed voor te bereiden. Dat had ik uiteraard al wel gedaan, maar ik had het fijner gevonden om daar in de ochtend ook nog wat tijd voor te hebben. Dat zou in ieder geval niet meer lukken, dus ik zou me er bij neer moeten leggen. Zodra ik eenmaal de nieuwe kleding aan had stopte ik mijn eigen, vieze kleding in het tasje en fatsoeneerde snel mijn haar. Vervolgens draaide ik me om en liep ik het pashokje uit en ging ik richting de roltrappen zodat ik weer naar buiten kon.

Zodra ik eenmaal weer buiten stond haastte ik me naar mijn auto. Daar moest ik inmiddels wel wat verder voor lopen, maar als ik nog op tijd wilde zijn moest ik écht opschieten. Ik rende dus op mijn hakken die veel te hoog waren om erop te kunnen rennen naar mijn auto toe. Ondertussen ging ik door veel rode stoplichten en werd er ook een aantal keer flink naar me getoeterd, maar dat boeide me niet. Ik kon absoluut niet te laat komen! Dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn gezicht daar liet zien en dan kon ik niet te laat binnen komen. Dat was onacceptabel. Bovendien wilde ik van deze zaak een sterke zaak maken en daarvoor moest ik ook samenwerken met verschillende organisaties, waaronder de politie. Zij hadden mensen die ze konden inschakelen om achter bepaald bewijsmateriaal te komen en dat kon ik dan weer gebruiken. Niet dat ik daar verstand van had; ik gebruikte gewoon de informatie en probeerde die uit mijn hoofd te leren. En ik kon er een wetsartikel bij zoeken om het dan weer op die manier te gebruiken. Het was dus van cruciaal belang dat ik niét te laat zou komen.

Wat was ik blij dat ik bij mijn auto was, maar ik vloekte toen ik zag dat er een auto heel erg vlak voor en vlak achter stond. Fijn! Ik had dan wel geen grote auto, maar toch werd het lastig om hieruit te komen. Met een diepe zucht ging ik achter het stuur zitten en startte de auto, waarna ik na een beetje moeite eruit kwam. Snel richting het station.

IK zit op mijn mobiel dus sorry als hij iets korter is.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Castiel

Samen met mijn koffertje maakte ik, eenmaal we weer op het station waren, gelijk mijn weg naar de bovenste verdieping. Het koffertje plaatste ik terug op zijn plek en ik haalde het zakje er uit. Ik pakte een nieuw paar handschoenen uit een doos en deed deze aan. Vervolgens ging ik met de pen bij mijn microscoop zitten. Ik nam een object glaasje en liet hier een druppel water op vallen. Vervolgens haalde ik met een pincet een beetje van de uitwerpselen van de pen af en plaatste ik dit in het water. Ik nam toen een dekglaasje en liet deze vanaf de zijkant langzaam met een prepareer naald op de uitwerpselen zakken. Wat te veel water wat er aan de zijkanten onder uit kwam haalde ik wel met een papiertje. Vervolgens klemde ik het preparaat onder de klemmen van mijn microscoop. Ik stelde hem juist in en bekeek de uitwerpselen zo goed. Ik maakte er intussen aantekeningen van tot ik iets geks zag wat er niet in hoorde te zitten. Gelijk liet ik het preparaat scannen door de computer. Net toen de computer daarmee bezig was kwam Joe weer binnen lopen. "Finish your research, the meeting is starting in five minutes and I need you and your information there on time," zei hij streng tegen mij. Ik knikte maar naar hem en sloeg snel de resultaten van het onderzoek op. Ik nam nog rustig een paar minuten de tijd om goed te bekijken wat de resultaten van de scan waren. Een zwakke frons verscheen op mijn gezicht. Er zaten sporen van buskruit in de uitwerpselen. Ook was ik er inmiddels achtergekomen dat het de uitwerpselen van een hond waren. Al deze dingen schreef ik snel op in mijn notitie blok en ik zette mijn computer op slaapstand. Vervolgens nam ik de papieren van het onderzoek dat we zo dadelijk in de meeting gingen bespreken. Ik nam mijn bril uit de borstzak van mijn lab jas en zette deze vervolgens op. Nog snel keek ik door alle papieren voor ik het lab uit liep en deze goed af sloot. Hierna liep ik rustig de trappen af richting de eerste verdieping waar de ruimte was voor alle besprekingen en meeting. Ik liep hier rustig naar binnen, gelukkig nog een minuut voor de tijd. Ik nam plaats naast Joe aan de tafel. Iedereen was er al behalve de advocaat die deze zaak zou behandelen. Op hem, of haar, moesten we toen nog wachten.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
In een tempo waarvan ik wist dat ik later een boete van zou krijgen reed ik naar het station. Wat was ik blij dat ik daar meteen een parkeerplaats zag. Dan hoefde ik me daar in ieder geval geen zorgen meer om te maken! Ik parkeerde mijn auto, zette hem in de P en zette de motor uit. Ik klapte snel het zonneschermpje nog naar beneden, want daar zat een spiegel in. Ugh. Het kon ermee door. Ik pakte mijn tas die naast me op de stoel stond en stapte uit de auto. Ik deed ‘m op slot, deed de sleutels in mijn tas en liep snel naar de ingang van het gebouw toe. Eenmaal binnen was er een grote balie waarachter een man zat. Ik liep dus ook meteen op hem af. ‘Hi, good morning. My name is Allison Fabray and I’m here for a meeting with some men that I don’t know the names of.’ De namen stonden in mijn telefoon, maar het was al te laat geweest om dit te checken. De man begroette mij en vertelde me dat hij wel even in de computer zou kijken. ‘Ah, you’re the new attorney?’ vroeg hij waarop ik met een glimlachje knikte. ‘Yes.’ Hij keek nogmaals in zijn computer. ‘They’re on the first floor. First door on your left!’ vertelde hij me terwijl hij naar de trap wees. ‘Oh, great! Thank you very much.’ Ik had niet eens tijd om zenuwachtig te zijn, terwijl ik dat normaal gesproken wel zou zijn. Wat dat betreft was laat komen dus nog wel een positief iets. Voordat ik de trap op liep keek ik nog eens snel in mijn tas. Daar had ik alle benodigdheden in zitten, maar ik wilde het nogmaals checken. Wat dat betreft had ik echt een dwangneurose. Ik moest alles honderd keer checken en dan nog wist ik niet zeker of ik iets wel had gedaan of iets bij me had. Nu had ik gelukkig wel alles. Vandaar dat ik dus de trap op liep en ondertussen om me heen keek. Er was overigens niet echt veel te zien. Het was gewoon een trap. Toch was ik hier nog nooit geweest en was ik nieuwsgierig, dus keek ik altijd graag om me heen. Toen ik eenmaal boven was zag ik inderdaad een deur aan de linker kant, dus liep ik daar meteen naartoe. Oh fijn. Iedereen zat er al... Leuke binnenkomer, Alli!

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld