Forum

Met haar handen om haar oren zat ze tegen de muur, daarmee proberend het akelige geluid te stoppen. Ze wist niet zeker wat ze erger vond, de schreeuwende mannen die vechtend aan hun einde kwamen, hun leven gegeven voor Troy, of het gegil van de vrouwen die machteloos en pijnlijk terneergeslagen werden. De dienstmeisjes om haar heen hadden geprobeerd haar gerust te stellen, maar Micelle zag de paniek in hun ogen. Zij vreesden voor hun leven, wetend dat het nu binnen elke minuut hun laatste kon zijn. Micelle was echter niet getroffen door hun onderdrukte paniek, maar door de waarnemingen om haar heen. Door de vloer die trilde onder haar kwetsbare lichaam, door de onrust die duidelijk te voelen was in de zaal waarin ze zich bevond, door het zachte gesnik van haar moeder, die enkele meters van haar vandaan bevond. Ondanks dat de oorlog al jaren gaande was, had Micelle haar moeder, de koningin van Troy nooit zien huilen, en het verontruste haar.
Wat haar echter nog meer verontruste, was dat ze hier met de vrouwen was, en haar broers waren buiten de goed bewaakte deuren. Zij had haar broers zien vechten, Troy had een sterk leger en ze stonden sterk. Doch herinnerde ze haar vader zeggen dat de muren van Troy elke oorlog hadden doorstaan, en desondanks alle veiligheid die ze haar hadden gegarandeerd, de Grieken waren binnen. Hoe lang zou het duren voordat de barriere voor de deur zou breken? Zouden dit de laatste uren van haar leven zijn?
''Shh, Micelle?'' Micelle schrok op van de plotselinge stem naast zich. Ondanks dat het een bekende stem was, draaide ze zich geschrokken om en staarde met grote ogen naar haar schoonzus, Andromache. ''Your body is shaking. Are you alright?'' Vroeg ze zacht. Hoewel ze het goed bedoelde kon Micelle geen antwoord over haar lippen krijgen. Zachtjes schudde ze haar hoofd. Natuurlijk voelde ze zich niet goed, ze realiseerde zich heel goed wat er komen ging. ''I mean, do you want a blanket or...'' Micelle haar blik deed Andromache zwijgen. Ze wilde antwoorden, maar het moment kwam er niet voor. Plotseling hoorden ze luidde stemmen bij de deur, gevolgd door haar gebonk op het hout. Het plotselinge lawaai zorgde voor nog meer paniek, en gegil. Binnen enkele seconde was Micelle opgestaan, evenals de anderen in de ruimte. Het duurde niet lang voordat de deur was open gebroken. Twee wachters die dapper bij de deur hadden gestaan stierven als eerste, waarna vele soldaten de ruimte binnenstormden. Als verstijft stond Micelle tegen de muur geleund, niet wetend of ze moest bewegen, of waarheen ze moest vluchten.
Veel tijd was er niet om overna te denken. Voor ze het wist greep een sterke hand haar bovenarm vast en trok haar weg bij de muur. Hij greep haar kin en forceerde haar om hem aan te kijken. Terneergeslagen staarde Micelle weg, voelde zich vies onder zijn blik. ''We will take this one too,'' riep hij, en hij trok haar mee. Ze verloor haar evenwicht en zakte door haar knieën, waarna de man die haar vastgreep vloekte in een onverstaanbare taal. ''Stop that!'' schreeuwde hij, waarna hij haar zonder moeite overeind trok, alsof haar val opzettelijk was. Micelle kwam overeind en duwde de man met al haar kracht van zich af. De onverwachtse beweging zorgde ervoor dat de man haar losliet, al was het een verlossing van een seconde. Voor ze het wist kwam Micelle opnieuw in zijn greep terecht en werd ze meegetrokken. De greep in haar bovenarm deed pijn, maar de angst die ze voelde was sterker. Ze wist niet wat er komen ging en waar haar familie was, en overal waar ze keek zag ze gewonde lichamen en bloed. Het was een rampzalig gezicht, iets wat Micelle nooit had meegemaakt en iets wat de grootste trauma's in haar opwekte. Het was alsof ze geen controle meer had over haar lichaam. Dat had ze ook niet. Ruw werd ze meegetrokken, al kon ze zich niet meer verzetten. Ze durfde het niet, en ze durfde geen woord te spreken.
Haar gezicht trok wit weg toen ze op het binnenplein terecht kwamen. Onthaald door luid gejuich zakte ze neer op haar knieën, met naast haar enkele andere vrouwen die ze enkel herkende als de dienstmeiden. Ze ontweek elk oogcontact en staarde naar de grond, naast haar hoorde ze het angstige gesnik van de vrouwen. De meeste van hun waren er nog erger aan toe dan Micelle. Dat was te zien aan hun gewonde lichamen, gescheurde kledingstukken. Wat er was gebeurd, wilde ze liever niet weten, maar de sporen waren niet te vermijden.
Dat Troy verloren was en in de handen was gevallen van de Grieken was haar inmiddels wel duidelijk geworden, en ze kon alleen maar van het ergste uitgaan als het om haar familie ging. De mannen om haar heen waren onbekend voor haar, juichden om hun overwinning, dat er doden en gewonden om hun heen bevonden leken ze totaal te kunnen vergeten en in afwachting van de Griekse koningen, hun leiders, maakten ze een hoop lawaai en ellende. Machteloos zat Micelle daar tussen de vrouwen, bekeken en betast, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Tranen stonden in haar ooghoeken, maar huilen kon ze niet. De emoties liepen hoog op en het was lastig om enkele reactie te geven op wat haar zojuist gebeurd was.
Enkele minuten streken voorbij, totdat een stilte de ruimte overnam. De aandacht was gevestigd op de koningen die de ruimte binnenstapten, vol trots en vol eer. Iets waar Micelle van walgde, en ze kon niet hun kant opkijken. Haar gedachtes waren bij haar familie, die ze had verloren in deze wrede oorlog. Ze vroeg zich af waarom ze hier nog zat, en hoelang ze dit ging volhouden, want vanbinnen was ze gebroken.