ORPG || Let's cause a little trouble - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Let's cause a little trouble

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Let's cause a little trouble
Oh, you make me feel so weak
I bet you kiss your knuckles
Right before they touch my cheek

~

ORPG met
Gelieve niet te reageren

Mitch Sebastian Henrikson
19 years

But there’s cars coming closer
And I think they’re trying to run me over
Poisoning my food
And putting drugs inside my water
There’s ghosts in my house
And I can taste blood in my mouth

Evak
Landelijke ster

evak schreef:

Noah Jarle Pedersen

18 years

I do it every, every, every time
It's only when I'm lonely
Sometimes I just wanna cave
And I don't wanna fight

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Vandaag was het dan zo ver voor Mitch. Vandaag was de dag dat zijn ouders hem de rug toe gekeerd hadden, al hadden hen het niet zo willen noemen dat was wel precies hoe het voor Mitch gevoeld had wanneer ze hem verteld hadden wat de bedoeling was van dit alles. Mitch wist dat hij niet de makkelijkste was, beide thuis en op school maar dat ze hem zoiets als dit zouden aandoen had hij niet verwacht. Een paar dagen geleden had hij een gesprek gehad met zijn ouders op school en hier werd hem verteld door zo wel zijn school als zijn ouders dat hij zou worden overgeplaatst naar een andere high school. Dat niet alleen, het was niet zomaar een high school maar eentje voor probleemjongeren. Daar stopte het hele drama voor Mitch ook nog niet eens, hij zou hier niet alleen naar school moeten maar er zouden hier ook kamers zijn waar Mitch dan voor de aankomende tijd zou verblijven. Wanneer hem dit verteld werd was hij nogal boos geworden en boos was misschien nogal zacht uitgedrukt. Hij had geprobeerd er nog wat aan te kunnen doen maar het leek onmogelijk te zijn om de gedachten van zijn ouders en directeur te kunnen veranderen. De oplopende dagen naar de dag dat hij officieel overgeplaatst zou worden had hij dan ook nauwelijks zijn ouders gezien. Hij had zich alleen maar afgezonderd in zijn kamer of hij was juist zoveel mogelijk naar buiten gegaan om gewoon weer verder te drinken te feesten. Alsof een high school voor probleemjongeren echt zijn gedrag zou gaan veranderen, hij zou zich juist alleen maar verzetten. Zelf wist Mitch ook wel dat de school waar hij heen zou gaan wel vaker met mensen te maken had gehad die zich verzette tegen het hele systeem maar puur omdat de mensen gewend waren aan mensen zoals Mitch, betekende niet dat hij zich meteen zou overgeven aan hen en gewoon ineens netjes de regels zou gaan volgen.
Dus, het was nu dan zo ver. Hij zou beginnen aan zijn nieuwe school. In het weekend was hij al in zijn kamer geplaatst waar hij komende tijd zou verblijven. Nu was het maandag en ondertussen was Mitch al wakker gemaakt door zijn wekker en was het dus tijd voor hem om hem klaar te maken voor de lessen. Natuurlijk was de neiging voor hem erg groot om gewoon te blijven liggen en nog even verder te slapen maar hij wist ook wel beter dat niet zo makkelijk door de beugel zou gaan. Hij vroeg zich wel af of ze dan iemand naar zijn kamer zouden sturen of dat er gevolgen zouden zijn, hoe het allemaal precies in elkaar zat wist hij niet maar daar hoefde hij de eerste dag ook nog niet achter te komen. Met veel moeite kleedde Mitch zich om voor zijn eerste dag en friste hij zichzelf ook op uiteraard zodat hij helemaal klaar was om de eerste schooldag aan te gaan. Ondanks hij zich fysiek voorbereid had voor zijn eerste dag, mentaal was hij nog niet helemaal daar en dat zou hem waarschijnlijk ook niet worden, voor een langere tijd niet in ieder geval.
Hoe Mitch het voor elkaar gekregen had dat hij alsnog op tijd vertrokken was van zijn kamer naar het lokaal waar hij zijn eerste les had, dat wist hij ook niet en hij was eigenlijk toch een beetje verwonderd bij zichzelf. Niet dat het voor herhaling vatbaar zou zijn, Mitch was zeker niet van plan een voorbeeldige leerling te worden, de eerste dag dat hij hier was. Op rechter schouder hing de rugzak van Mitch, met daarin de boeken die hij voor de dag nodig zou hebben. Hij ging ervan uit dat hij de juiste boeken meegenomen had maar hij wist ook van zichzelf dat als dit niet het geval zou zijn dat het voor hemzelf niet een groot probleem zou zijn. Bij het lokaal aangekomen zag hij al wat mensen zitten, al zaten deze allemaal samen met iemand, waarschijnlijk vrienden die ze hier ondertussen gemaakt hadden. Zelf nam Mitch plaats op een stoel een beetje in aan de linkerkant van het lokaal. Hij merkte wel meteen dat hij de aandacht getrokken had van de mensen die er al waren, wat natuurlijk niet verrassend was aangezien Mitch een nieuw gezicht was voor hen.

Evak
Landelijke ster

evak schreef:
Maandag ochtend. Of zoals Noah het noemde, hel. Hij hield niet van school, en dan al helemaal niet na een weekend. Niet dat zijn weekenden zeer speciaal waren, hij zat al voor wat hij veel te lang vond op deze school en had uiteindelijk besloten zich dan maar een beetje te gaan gedragen. Nee, hij was zeker niet de beste die er zat, en dan vooral niet op een maandag ochtend, maar in het afgelopen jaar was hij erg vooruit gekomen. Het was moeilijk geweest en er waren genoeg tijden waar hij liever met vrienden op stap zou zijn gegaan, maar hij kende de school nu ondertussen wel en zo dus ook de begeleiders, waar hij graag van uit de buurt bleef. Ondanks dat zijn gedrag misschien was verbeterd, vond hij zijn eigen leven vreselijk saai. Hij was vrienden verloren, zijn ouders wouden hem niet eens aankijken, en van school mocht hij amper wat doen om lol te hebben. In z'n vrije tijd, als hij die nog had na school, was hij meestal te vinden in zijn kamer, met huiswerk en instrumenten en alle andere hobby's die hij zich kon bedenken om de tijd door te brengen.
Hij stapte langzaam en iets te laat uit zijn bed en meteen miste hij de herkenbare warmte van de deken. Noah was nou niet bepaald een ochtend persoon, en moeizaam ging hij door dezelfde routine die hij al jaren had gevolgd; douchen, tanden poetsen, kleren aan, en als laatste zijn schoenen. Elke verrotte ochtend was hetzelfde. Soms, als hij echt geen zin had in de luide stemmen van de leraren en de schreeuwen van een aantal leerlingen, liet hij zichzelf in bed liggen met de deken over zijn kop getrokken, zijn koptelefoon op, en het geluid op maximum. Maar vandaag was niet zo'n dag, hij had geen zin in nog een gesprek vol met gezeur over waarom hij nu weer te laat was. Dus liep hij, vol met tegenzin en een gebrek aan energie doordat hij slecht sliep, naar zijn eerste les. Het was zelfs voor hemzelf verbazingwekkend dat hij nog gewoon op tijd naar binnen liep, waarna hij zijn rugzak op de tafel zette en zichzelf op een lege stoel neergooide.
Noah zat nog niet een paar seconden in het klaslokaal voordat zijn hoofd afdwaalde, hij was nooit echt goed geweest in zich te concentreren of om zijn gedachtes bij de les te kunnen houden. Er zat altijd te veel in zijn kop, en als het aan hem lag kon hij zo de hele schooldag wel doorbrengen, weg in zijn eigen wereld. Dat was beter dan de realiteit, en voor hem ook beter dan biologie. Zo kwam hij het schooljaar door, en het was dan ook iets wat hielp tegen zijn nijgingen. Als hij er mentaal niet bij was, kon hij fysiek niet iets doen. Na een paar minuten van in het niets staren en wegdromen zag Noah een onbekend persoon het lokaal binnen lopen, iets wat hem erg verbaasde sinds er amper nieuwe mensen op de school kwamen. Blijkbaar was Noah niet de enige, want ondertussen waren alle ogen gericht op de vreemde jongen. Hij raakte meteen nieuwsgierig en vroeg zich af hoe zijn nieuwe klasgenoot zich zou gaan gedragen op zijn eerste schooldag. De meeste nieuwelingen waren altijd opstandig, iets wat hij zelf ook was geweest en wat ook wel begrijpelijk was, niemand ging vrijwillig naar deze school toe.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Mitch voelde al de blikken van alle kanten op hem afkomen, ook de laatste paar mensen die in het lokaal aan kwamen lopen hadden al snel de nieuwe jongen in het lokaal zien zitten. De jongen vond het maar absoluut niks om zo bekeken te worden en hij hoopte dus dat het ook snel voorbij zou zijn. Gelukkig voor Mitch begon de les aardig snel nadat hij plaatsgenomen had in het lokaal. Al kon de les natuurlijk niet officieel beginnen voordat er door de leraar aangeduid moest worden dat er een nieuweling was. De leraar ging de gebruikelijke goedemorgen klas af en vertelde natuurlijk over hoe ze het misschien al gemerkt hadden dat er een nieuwe leerling in het klaslokaal was. Mitch had meteen door hoe dit opnieuw zorgde dat er mensen in het lokaal zijn kant opkeken, aangezien het duidelijk was over wie de man het had. Voor een paar seconde sloot Mitch zuchtend zijn ogen, nu al geïrriteerd door alles wat er gebeurde. Dat had dus niet al te lang geduurd voordat Mitch al weer klaar was met alles. Natuurlijk was Mitch al klaar met dit hele gebeuren vanaf het moment dat het hem verteld werd wat er ging gebeuren maar nu dat hij er daadwerkelijk was en het dan ook echt begonnen was realiseerde hij zich pas echt hoe erg hij hier al weer weg wou.
“Please, tell a little bit about yourself.” Uiteraard, dat hoorde er ook bij. Zonder ook maar in beweging te komen, zich niet om te draaien, niet op te staan, Mitch bleef gewoon voor zich uit staren, begon hij zich voor te stellen. “My name i-” Het zou ook niet, natuurlijk onderbrak de leraar hem voor hij ook maar tot zijn naam kon komen. “Please stand up.” Klonk er door het lokaal. Met een opgeheven wenkbrauw keek Mitch de man aan die les aan het geven was. Volgens hem was dat nogal extreem, je zag het wel in films dat de nieuweling altijd vooraan moest staan en even leuk allemaal dingen over haar of hemzelf moest vertellen maar om nu echt op te staan vond Mitch toch wel een beetje dramatisch. Zo zou hij ook weer onnodige aandacht trekken maar hij zou nog meer van deze onnodige aandacht trekken als hij moeilijk ging doen. Alleen om deze reden besloot Mitch maar gewoon mee te werken, omdat hij niet langer in de zogenaamde schijnwerpers zou staan. Hij zette zijn handen op de tafel voor hem en kwam zuchtend van zijn stoel af. Mitch draaide zich niet om naar de rest van de klas, hij liep niet naar voren. Hij bleef voorover gebogen staan, leunende op zijn handen en zijn blik was gericht op de tafel waar zijn handen op stonden. “Okay, well.. My name is Mitch Henrikson and I am 19 years old.” Na de woorden uitgesproken te hebben nam Mitch meteen weer plaats in zijn stoel. Gelukkig voor hem leek dat genoeg voor de leraar te zijn om hem alleen te laten voor nu.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld