Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || And it’s all fun and games

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

And it’s all fun and games,
'Til somebody falls in love,
But you've already bought a ticket,
And there’s no turning back now

~

ORPG met
pls niet reageren

Charles Jaymes Hill
Captain of The Sea Serpents

I don't care if it hurts
I'll pay my weight in blood
To feel my nerves wake up
So love me now or let me go
Let me feel these high and lows
Before the doors to my heart close

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:

''She keeps the emotions real.
That's why it works.''

Micelle Silveira
Spy from the Lost Sea Bandits

The last temptation is the greatest treason:
to do the right deed for the wrong reason.

~~~

Micelle had haar blonde haren los over haar schouders hangen. Zelfverzekerd liep ze richting de baai, ze was uit op een belangrijke ontmoeting. Vandaag zou ze de crew, en bovenal, de kapitein van The Sea Serpents ontmoeten. Het was haar doel om een plek weten te bemachtigen als bemanning op het schip, als schoonmaakster en keukenhulp. Het waren klusjes waar ze geen moeite mee had, het waren enkele van de vele kwaliteiten die ze in werkelijkheid bezat, al was dat iets wat ze absoluut niet mocht laten merken. De realiteit was natuurlijk dat ze voor een andere reden op het schip was. Ze vond het in de eerste instantie al een hele prestatie van haarzelf dat ze uberhaupt op haar eigen schip mocht komen werken, maar haar kapitein had haar toevertrouwd als spion en daarom was ze nu opweg naar een ander schip. Ja, ze had leren schrijven en lezen, het was dé manier om berichten door te sturen naar haar kapitein, ze had zelfs leren vechten voor als het nodig was in noodsituaties. Ze was ook geinformeerd over Charles, de kapitein van het schip. Het was nog een jongeman, makkelijk te manipuleren. Ze zou haar charmes in de strijd gooien en op die manier zou ze achter de informatie komen die ze nodig had.
Ze rechtte haar rug en liet haar blik over de haven glijden. Haar ogen waren gericht op het desbetreffende schip. Zelfverzekerd liep ze erop af, totdat ze een van de bemanningsleden het schip af zag komen. ''Aye, what are you looking at, pretty face?'' Langzaam draaide Micelle zich om en richtte haar blik op de man. Ze bestudeerde kort zijn gezicht, maar concludeerde dat het het niet waard was om te lang naar te kijken. Zijn gezicht was lichtbehaard, zijn ogen stonden halfdicht en toen hij praatte kwamen zijn gele, gebroken tanden tevoorschijn. ''I am looking for Mister Hill, captain of The Sea Serpents.'' Sprak ze. De man begon te lachen, een akelig geluid, maar Micelle bleef hem serieus aankijken waardoor de man doorhad dat ze meende wat ze zei. Zijn gezicht betrok. ''I signed up to be part of the crew.'' Verduidelijkte ze zichzelf. ''Okay, let me see if I can find him then,'' zei de man uiteindelijk, waarna hij op het dek verdween om zijn kapitein te vinden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Gefrustreerd was Charles aan het ijsberen door zijn kajuit. Vandaag moest een goede dag voor hem zijn, een dag die veel goeds zou betekenen maar tot nu toe was het alles geweest behalve dat. Het was de bedoeling geweest dat er constant mannen bij zijn schip zouden aankomen, hem zouden smeken om een deel uit te maken van zijn bemanning. Achteraf was het nogal naïef geweest van hem om zo te denken. Natuurlijk waren er geruchten over alle dichtstbijzijnde havens dat kapitein Hills langzamerhand failliet aan het gaan was en al deed hij zijn best om deze geruchten tot rust te brengen, telkens als iemand van zijn bemanning hem verliet om een andere kapitein bij te wonen kwamen alle roddels weer opnieuw omhoog. Het was om gek van te worden en op de manier waarop Charles constant dezelfde rondjes liep zou het zomaar kunnen zijn dat de jongeman dat ook daadwerkelijk werd. Het was al zo lang geleden geweest dat hij en zijn bemanning een goede buit binnen gekregen hadden en als het zo door bleef gaan dan werd zijn bemanning ook te klein om ooit nog een goede buit kunnen binnen te halen. De geruchten hielpen dan ook niet, zo wisten de vijanden van Charles ook dat de man langzamerhand zwak aan het worden was, hier konden ze gebruik van maken. Aan dat alles moest vandaag dus verandering gebracht worden maar dit ging dus absoluut anders dan hij het gepland had.
Het ijsberen wat wel eindeloos leek te zijn werd uiteindelijk toch tot een halt gebracht door een kloppend geluid op de deur van Charles zijn kajuit. “Come in.” Mompelde hij, al was het volume toch hoog genoeg dat de man aan de andere kant het kon horen. Charles hield zijn blik op de deur op uiteindelijk iemand van zijn mannen door de deur te zien lopen. Afwachtend hield de kapitein zijn blik op de man, benieuwd naar de reden dat hij gestoord werd. “We got someone, they’re waiting on the harbor.” Uiteindelijk, er leek toch iemand gekomen te zijn. Knikkend maar zonder ook maar een woord te spreken liep Charles de man achterna. Hopend op een sterke grote man die niet kon wachten om zich aan te sluiten bij The Sea Serpents klom Charles zijn schip af. Al was er op de haven niemand te zien die er voor hem leek te zijn. De enige mensen die er te zien waren was een vrouw en andere piraten. “Did they leave already?” Verwarrend en tegelijkertijd zoekend keek Charles om zich heen. Er waren wel mannen maar het was duidelijk dat die druk bezig waren met dingen in en uitladen van hun eigen schip en er niet waren voor hem. “No captain, this is her.” Meteen stopte de zoekende blik van hem en vestigde hij zijn ogen op de vrouw die hij eerder gezien had. Natuurlijk, wanneer er eindelijk iemand was die de bemanning in wou komen was het een vrouw. Het voelde bijna als een belediging, alsof de vrouw wist dat ze nergens anders aangenomen zou worden omdat ze een vrouw was maar ze kon wel een poging wagen bij kapitein Hills want hij was toch ten einde raad als het op zijn bemanning aankwam. Het ergste was misschien nog wel dat Charles haar gelijk moest geven.
Zuchtend zette Charles wat stappen dichterbij de vrouw en reikte zijn hand naar haar uit. “Captain Hills, Charles Hills.” Al wist de vrouw waarschijnlijk zijn naam al wel, toch besloot hij zichzelf maar voor te stellen. “Shall we go to my cabin so we can talk for a bit?” Charles gaf het niet graag toe maar hij wist dat hij de vrouw een kans moest geven want hij kon nu maar beter iemand aannemen dan absoluut niemand. Even nam hij de kans om de vrouw van top tot teen te bekijken. Als hij moest gokken lagen ze qua leeftijd niet al te ver van elkaar, voor de rest zag ze er ook zeker goed uit als vrouw. Het ging natuurlijk niet om haar uiterlijk bij het aannemen maar meer om wat ze voor Charles zou kunnen doen.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Het duurde enige tijd voordat de man terug kwam met de kapitein, maar in tussentijd had Micelle geduldig staan te wachten. Amuserend bekeek ze de kapitein, hij was nog jonger dan ze had verwacht, ze hadden van dezelfde leeftijd kunnen zijn. Ze schraapte haar keel om de aandacht te trekken van de mannen, want hij leek in de eerste instantie niet door te hebben dat zij degene was die om de kapitein had gevraagd.
Met haar blik nog op zijn ogen gericht rijkte ze haar hand naar hem uit om zichzelf voor te stellen. ''Micelle Silveira, thank you for meeting me, sir,'' sprak ze toen zelfverzekerd uit. Het was niet gebruikelijk dat vrouwen zich aanmelden om deel uit te maken van de piraterij. Vaak werden vrouwen zelfs gezien als verzwakking van de bemanning, aangezien ze niet konden vechten en bij het binnenhalen van een buit of tijdens een gevecht had je er niks aan. Het was moeilijk geweest voor Micelle om zichzelf te bewijzen in de eerste instantie bij haar eigen kapitein, maar ze had leren vechten en ze was een volwaardig crewlid geworden.
Micelle knikte als antwoord op de vraag of ze naar zijn cabin zouden gaan om wat te praten. Ze was blij dat hij haar aanmelding serieus in acht nam, maar ze had niet veel anders verwacht. Het liep slecht met The Sea Serpents, dat was een feit. Van vele had ze de roddels wel gehoord en Micelle vroeg zich af of de kapitein dat zelf wel door had. Waarschijnlijk wel, anders had hij haar direct al wel afgewezen.
Ze volgde de kapitein het schip op waar ze haar blik even over het dek liet glijden. Enkele mannen waren aan het werk, maar ze leken even te stoppen toen ze een vrouw over hun schip zagen lopen, alsof ze dat nog nooit gezien hadden, - wat waarschijnlijk ook het geval was. Micelle haar blik was enkel gericht op de kapitein. Ondanks dat haar taak was om hem enkel te verleiden om achter bepaalde informatie te komen had hij haar aandacht wel getrokken. Hij was vrij jong om kapitein van een schip te zijn en daar had ze respect voor. Om in zo'n positie te staan was niet makkelijk, maar Charles leek er mee om te kunnen gaan. Ze bekeek zijn brede postuur, zijn gespierde lichaam. Het was een aantrekkelijke jongen, wat het voor haar makkelijker maakte om in positie te vallen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Samen met de vrouw, die zichzelf zojuist had als Micelle Silveira, klom Charles zijn schip weer op zodat ze samen naar zijn kajuit konden lopen. Dan zouden ze in alle rust van alles kunnen bespreken. Natuurlijk moest het laten lijken alsof Charles de vrouw niet dringend nodig had, dat hoe dan ook ze wel aangenomen zou worden. Hij moest het op zijn minst nog een beetje laten lijken alsof het schip niet bijna ten onder ging. Waarom hij dit toneelstuk probeerde voort te zetten wist hij eigenlijk ook niet, misschien was het om zijn eigen mannen nog een beetje hoop te geven dat er niks aan de hand was al kon hetzelfde ook voor hem gelden, ergens proberen hemzelf te laten geloven dat er niks aan de hand was. Hij kon zichzelf wel vertellen dat hij het deed voor zijn rivalen, hen laten denken dat Charles nog een kapitein waren waarvoor ze bang moesten zijn maar hoe veel kon daar waar van zijn. Wat de reden er ook achter was, het was belangrijk voor Charles dat hij niet zomaar op gaf, dat kon hij zijn vader ook niet zomaar aan doen. Zijn vader had hem dit schip gegeven, bemanning en al, dus om zoiets zomaar op te geven wanneer het moeilijk werd kon hij niet. Als hij opgaf dat betekende dat zijn rivalen hadden gewonnen en zijn rivalen waren ook die van zijn vader. Het verlies van Charles Hill betekende ook het verlies van James Hill wat uiteindelijk tot niet veel goeds zou leiden voor Charles en zijn ouders. Ondanks dat James het piratenleven achter hem gelaten, dat weerhield alle andere kapiteinen er niet van om de man nog altijd te vinden, om proberen wraak te krijgen, op beide James en Charles.
Terwijl Charles met Micelle achter hem over het dekken liepen was het nogal duidelijk dat zijn gehele bemanning verbaasd was bij het zicht van een vrouw die over hun schip liep. Gaf ze eens ongelijk, vrouwen werden gezien als zwakker en minderwaardig, niet echt bepaald als een goede piraat en toch liep er nu een over het dek terwijl ze nieuwe mannen aannamen bij de bemanning. Micelle was ook duidelijk niet een vrouw die de kapitein meegenomen had van het bordeel in het dorp. Wat uiteindelijk maar 1 ding kon betekenen, de vrouw was hier om haarzelf een plek in de bemanning te krijgen.
Nog even keek Charles over zijn schouder naar Micelle voordat hij de deur van zijn kajuit opendeed en hun beide naar binnen liet. “Take a seat” Hij gaf een kort knikje aan een stoel die aan de mans bureau stond. Zelf nam hij plaats in de grote stoel die erachter stond. Zuchtend ging hij een beetje onderuit zitten, zijn voeten sloeg hij op het houten bureau. “So, tell me a bit about yourself. What are your skills? What can you add to the crew? That kind of stuff.” Het kwam er een beetje nonchalant uit, al was Charles wel daadwerkelijk nieuwsgierig naar was de vrouw dacht te kunnen toevoegen aan zijn bemanning.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Micelle volgde Charles de kajuit binnen waar ze plaats nam op de aangewezen stoel. Aandachtig bekeek ze de kabine, het zag er anders uit dan ze gewend was van Jacob, haar eigen kapitein, maar dat was logisch. Van Jacob had ze veel geleerd. Hij leek een geboren kapitein, alsof het nooit anders was geweest. Hij was streng, maar rechtvaardig. Hoe Charles in elkaar zat wist ze niet, maar ze had interesse om daarachter te komen. Ze keek toe hoe Charles zijn benen uitsloeg op het bureau, alsof hij daarmee wilde laten zien dat hij een machtspositie had. Micelle glimlachte en staarde even voor haar uit. Ze hield er niet van om over zichzelf te praten, al wist ze dat het nu even nodig was. ''Well,'' begon ze toen. ''I grew up close to the sea. My father was a fisherman, but I wanted to set food on the bigger ships. He would never let me.'' Het verhaal was waar. Ze dacht terug aan de momenten die ze met haar vader had, maar helaas was hij overleden toen Micelle nog maar een jaar of tien was. Het was niet iets waar ze graag over praatte, het emotioneerde haar en bovendien vond ze dat het geen zin had om over haar verleden te praten. Het veranderde echter niks aan de toekomst.
''I am an excellent cook. I can also clean and help your man on deck.'' In werkelijkheid bezat Micelle nog veel meer skills. Ze kon schrijven en lezen, ze kon vechten en ze kon zelfs kaarten lezen. Al die skills had ze nodig voor haar échte werk op het schip, maar het was van groot belang dat ze dat geheim niet zou verraden. ''I know the applications for your crew are limited, sir, but I promise you, you will not be disappointed. In spare time I could also learn to fight, if you or one of your man would be so kind to teach me?'' De laatste zin eindigde met een onschuldige glimlach. Ze hoopte dat het genoeg was om de kapitein te overtuigen en haar deel te laten nemen als bemanningslid op het schip. Weinig opties had de arme vent ook niet, andere deelnemers had ze die dag nog niet gezien en ze wist ook dat dat kwam door de roddels die er werden verspreid over The Sea Serpents. het was de voornaamste reden waarom ze juist op dít schip werd ingezet, zo sterk stonden ze er niet voor en het zou daarom makkelijker zijn om ze onderuit te halen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Eigenlijk met toch aardige interesse had Charles zijn blik op Micelle, benieuwd wat de reden was voor een vrouw om in het leven van een piraat te stappen, wat het was dat haar zo erg tot het leven leek te brengen. Er waren weinig vrouwen die het leuke inzagen van het leven op zee en zelfs degene die interesse hadden in het leven van een piraat namen nooit de stappen om er alles aan te doen om daadwerkelijk op een schip te belanden, ervan uitgaande dat het toch niks zou worden. Lef had de vrouw dus wel, vond Charles dan. Een vrouw die wist wat ze wou en ondanks de kansen tegen haar waren deed ze toch haar best om op een schip te werken. Het verhaal van haar vader vond hij ook wel schattig, dat dit dus al iets was wat ze wou als klein kind, hij herkende zichzelf er in. Hij zag zijn vader bijna nooit maar als de man eens thuis kwam dan had hij zoveel verhalen van wat hij meemaakte op zee, jonge Charles wist toen al dat hij in de voetstappen wou treden van zijn vader.
De kwaliteiten die de vrouw opnoemde waren handig voor op het schip, het betekende dat de mannen die daar nu erg druk mee bezig waren zich konden focussen op andere en meer belangrijke dingen wanneer dit nodig was. Ze was dus eigenlijk meer bruikbaar voor hem dan hij eerst verwacht had. Toen kwam het, hopend dat het niet al te duidelijk was dat er weinig, of eigenlijk geen, mensen waren gekomen vandaag maar helaas dus niet. Een beetje geïrriteerd verschoof Charles zijn blik van Micelle tot de muur naast hem terwijl hij zijn voeten op de grond zette en vervolgens wat meer overeind te zitten met een zucht en ook toch wat ongemakkelijk, alsof hij betrapt was, wat tot zeker zin ook het geval was. Het feit dat zelfs Micelle al leek te weten dat de aanmeldingen gelimiteerd waren zorgde voor een of andere reden voor een chagrijnig en lichtelijk woedend gevoel bij de jongeman. Terwijl hij zijn blik weer op Micelle richtte om haar laatste gedeelte van de zin aan te horen, haalde hij een hand door zijn lange bruine haren heen. Eigenlijk had hij niet echt reden om boos te worden, Micelle kon ook niks doen aan het feit dat er niemand anders was komen opdagen naast haar, zij wou ook alleen maar helpen en zich aanschuiven bij een bemanning. Hoe dan ook, de irritaties van Charles werden al snel minder bij het zien van de onschuldige glimlach van Micelle, hij kon het niet helpen. “I think I could teach you a few things.” Hij probeerde het nonchalant uit te brengen maar kon niet het niet helpen om zijn opmerking op te volgen met een kleine, bijna onzichtbare grijns.
Charles leunde wat meer naar voren zijn armen zette hij op zijn bureau. Ondertussen had hij de grijns van zijn gezicht van zijn gezicht afgehaald, zijn blik voor een paar seconde op de vrouw laten liggen voor hij wat zei. “Would this be the first crew you’ll ever be a part of?” Charles was nieuwsgierig naar haar geschiedenis op zee of dat dit haar eerste keer zou zijn. Dat was wel iets waar hij benieuwd naar was voor hij haar zou aannemen, al wist hij het zelf toch al bijna zeker dat hij niet anders kon dan de vrouw aannemen.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Micelle was tevreden met haar verhaal, althans, Charles leek tot noch toe tevreden en dat deed haar goed. Totdat ze opnoemde dat er weinig andere kandidaten zich hadden opgesteld om vandaag zich aan te melden bij zijn schip. Ze zag de verandering in zijn gezicht, niet langer keek hij haar aan en zijn blik was bijna boos op de muur gericht. Onzeker begon ze met haar voeten te bewegen, ze wist dat haar woorden verkeerd gevallen waren en dat was niet haar bedoeling geweest. Ze was juist van plan om hem meer te stimuleren om haar aan te nemen, in plaats van het tegengestelde.
Toch gaf ze de moed niet op en probeerde ze de onzekerheid te verbergen. Op die manier zou ze juist haar kansen verminderen, en ze wist niet hoe ze terug moest komen aanzetten bij haar eigen crew als ze niet eens verder kwam dan dat...
Gelukkig leek Charles haar eerste woorden al gauw te vergeten toen hij zijn aandacht legde op het feit dat ze wel wilde leren vechten, en het klonk haar des te beter dat hij dat zelf wel wou doen. Tevreden keek ze hem aan, het feit dat hij dat zei wees er al lichtelijk op dat hij haar wel zou aannemen.
Zonder haar blik van hem af te halen keek ze toe hoe hij naar voren boog, misschien probeerde hij haar te intimideren, misschien wilde hij haar aandacht trekken, maar Micelle had haar volle aandacht al op hem gevestigd en keek hem afwachtend aan. De vraag die hij stelde had ze verwacht. ''I have sailed before, but yes, it would be the first crew ever that I will join.'' Zelfverzekerd bleef ze hem aankijken. Het was niet alsof ze geoefend had om op deze vraag te liegen, maar het ging haar met gemak af. Ze had veel moeten doen om te bereiken waar ze nu was, en liegen was daar een ding van. Het was een kwaliteit die van pas kwam, al was het niet iets waar ze trots op was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Nadenkend knikte Charles op het antwoord van Micelle. Het was ook niet raar dat dit haar eerste bemanning zou zijn, als vrouw zijnde werd je simpelweg zowat nooit aangenomen. “Alright..” In de toon van zijn stem was nog goed te horen dat hij duidelijk aan het nadenken was. Het nadenken ging niet zo zeer over of hij de vrouw moest aannemen of niet maar meer om hoe hij het zijn mannen zou vertellen dat hij een vrouw op het schip had gebracht. Hij wist dat het nieuws niet even goed bij alle mannen zou vallen, volgens vele van hun hoorden vrouwen thuis in het bordeel en niet als piraat op een schip. De ogen van Charles waren gericht op de vloer, voor een paar seconden bleef hij stil om even goed na te denken over alles. Na gerealiseerd te hebben dat er een stilte gevallen was in de kajuit schraapte Charles zijn keel en richtte zijn ogen weer op Micelle. “Welcome to The Sea Serpents.” Glimlachte hij vriendelijk en stak zijn hand naar de vrouw uit zodat ze er op konden schudden.
Buiten de kajuit waren wat van de mannen van The Sea Serpents te horen die met elkaar aan het roepen waren en druk aan het werk waren, op de achtergrond was ook de zee te horen. Het was een kalmeren geluid voor Charles, de zee voelde meer als een thuis dan wat dan ook. Een typisch huis op het land had nooit echt als thuis gevoeld voor Charles, pas op zee wist hij hoe dit zogenaamde thuisgevoel daadwerkelijk voelde. Hij was dan ook blij dat hij de mogelijkheid had om op zee te leven, ondanks het feit dat dit nu lichtelijk bedreigd werd. Als het door ging zoals nu dan wist Charles dat hij niet langer zijn bemanning kon onderhouden, of in ieder geval dat er meer mannen zouden zijn die hem zouden verlaten en dat zou ervoor zorgen dat anderen kapiteinen de jongen makkelijk konden aanvallen, want het zou dan toch niet zo zijn dat Charles genoeg mannen zou hebben om het schip te verdedigen.
Het gesprek werd verstoord door een klop op de deur van Charles zijn kajuit. “Yes?” Riep de jongeman, zijn blik verplaatste ook naar de deur om te kijken wie er was. Langzaam ging de deur open, binnen gelopen kwam een jongeman, iets jonger dan Charles, bruine ogen, donkerbruin haar met nogal veel krullen en net zoals Charles een huid met een wat donkere tint. Ergens leek de jongen een beetje op Charles, al was dat geen toeval. De jongeman die de kajuit binnen gekomen was was dan ook zijn broertje, de jongen was twee jaar jonger dan Charles. “I heard something about a gi-” Was te horen terwijl de jongeman de kajuit binnen liep maar al snel viel hij stil, overduidelijk door het zien van Micelle. Als zijn broertje het al gehoord had, dat betekende dat de mannen er dus al over gepraat hadden op het dek. “Lewis, this is Micelle.” Introduceerde Charles de twee. “And Micelle, this is my younger brother Lewis, he is also a part of our crew.” Lewis maakte een belangrijk deel uit van de crew, hij was dan geen kapitein want dat was Charles natuurlijk maar toch werd er met veel respect naar Lewis gekeken.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Charles keek Micelle nadenkend aan en Micelle keek afwachtend terug. Ze wist in welke positie ze hem had gebracht, voor de kapitein zelf was het ook niet gemakkelijk om een vrouw aan boord te nemen. Ze had zichzelf bij haar eigen kapitein ook echt moeten bewijzen, voordat hij eindelijk het goede van haar inzag. Achteraf had Jacob natuurlijk maar een doel voor het ogen gehad, en dat was om Micelle als spion in te zetten. Dat was vrouwenwerk, vond hij. Of dat een compliment was, wist ze niet, maar ze was tevreden met haar positie.
Jacob had een reden gehad om Micelle aan te nemen, maar voor Charles was het moeilijker. Hij had weinig keuze, want er liepen meer crewleden bij hem weg dan dat erbij kwam. En hoewel Micelle voor zover hij wist niet kon vechten zoals zijn crewleden dat konden, en geen zwaar werk kon verrichten zoals werd verwacht van piraten, had hij wel degelijk iets aan haar. Ze had het hem moeilijk gemaakt, maar veel andere opties had hij niet.
''Alright'' hoorde ze hem toen zeggen, al speurde er nog enkele twijfeling in zijn stem. Micelle trok hoopvol haar wenkbrauwen op, terwijl ze hem bleef aankijken.
''Welcome to The Sea Serpents'' sprak hij eindelijk. Micelle kon het niet laten om een kleine kreet van enthousiasme te laten horen. ''Thank you, really!'' Bracht ze enthousiast uit, terwijl ze de hand van de kapitein schudde. Niet vlak daarna hoorden ze geklop op de deur die even later open ging nadat de kapitein toestemming gaf. Micelle keek toe hoe een jongeman binnenkwam en van Charles naar Micelle keek. Micelle liet haar blik over zijn lichaam glijden, het was exact Charles, maar dan een stuk jonger. Het verbaasde haar dus ook niet toen Charles even later vertelde dat het zijn broertje was. De jongens leken sprekend op elkaar.
''Hello Lewis, nice to meet you,'' glimlachte ze.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Er waren ondertussen al wat dagen verstreken sinds dat Charles de vrouwelijke piraat tot zijn bemanning had genomen. De eerste 24 uur waren er toch aardig wat mannen tegen het idee geweest, een vrouw was in hun ogen niks anders dan zwak en zou hun bemanning alleen maar omlaag halen. Gelukkig voor kapitein Hill had hij de mannen al snel kunnen laten geloven dat Micelle een aanwinst was, of in ieder geval had hij de mannen zo ver gekregen dat ze stopte met zeuren over hoe zwak een vrouw wel niet was en voor hem was dat goed genoeg geweest. Het hielp dan ook wel dat Micelle eigenlijk alleen nog maar een grote hulp geweest was op het schip, er leek nog geen moment geweest te zijn tot nu toe dat ze in de weg gelopen had. De hulp die ze dus aanbood op het schip had er ook grotendeels voor gezorgd dat ze toch aardig verwelkomd was, wat het weer makkelijker maakte voor Charles om zijn mannen te laten gehoorzamen. Charles mocht dan wel de kapitein zijn, hij was jong en had het niet altijd even goed de bemanning in de hand. Het was niet iets wat hij graag toegaf en ook niet iets wat hij anderen wou laten weten, gelukkig leken andere kapiteinen het ook niet te weten. Als anderen erachter kwamen dat Charles niet altijd controle had over zijn mannen dan werd hij zonder twijfel het lachertje onder de kapiteinen. Welke kapitein kon nou niet zijn eigen mannen onder de duim houden. Het was nou niet echt informatie die hem en als goede kapitein zou laten lijken.
Op het moment was Charles druk bezig met het zoeken van Micelle. Vandaag zou de eerste keer zijn dat hij haar wou leren om te gaan met een zwaard. Als ze overvallen zouden worden dan was het natuurlijk wel belangrijk zijn dat ook zij voor zichzelf wist op te komen en niet afhankelijk zou zijn van de mannen. Eerst had hij in de vertrekken gezocht maar hier had hij haar niet kunnen vinden, de volgende logische plek voor Charles leek het dek te zijn. Met andere woorden ging de zoektocht voor Micelle verder op het dek. Hier had hij haar ook gevonden. “Micelle.” Riep Charles meteen wanneer zijn ogen op haar vielen. Op zijn eigen tempo stapte hij op haar af. “Ready for your first training?” Charles had een grote glimlach op zijn gezicht bij het stellen van de vraag. Charles was niet de meest intimiderende kapitein, of piraat zelfs. Hij zou het zo graag willen zijn maar hij was toch een beetje te vriendelijk, goedwillig en soms zelfs naïef. Niet echt eigenschappen die bij een goede kapitein hoorde maar de jongeman deed zijn best.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Enkele, rustige dagen waren voorbij gestreken. De eerste dagen waren alles behalve gemakkelijk geweest, het was voor een vrouw moeilijk om geaccepteerd te worden door de mannelijke crewleden. Het voordeel voor Micelle was dat ze dit natuurlijk al een keer had meegemaakt, maar doordat ze niet zichzelf kon zijn en niet haar echte skills kon laten zien was het moeilijker om binnen de groep te vallen. Ze wist zeker dat ze veel meer gewaardeerd zou worden als ze kon laten zien dat ze kon vechten. Van hun neerbuigende gedrag trok ze zich echter niks van aan, het was de moeite niet waard. Bovendien deed Charles, de kapitein, wel normaal tegen haar, en het gedrag van zijn crewleden veranderen aanzienlijk op de weinige momenten dat Charles in de buurt was. Ook Lewis deed aardig tegen haar, wat Micelle een aangenaam gevoel gaf. Misschien zat dat gewoon in zijn persoonlijkheid, of hij vond haar gewoon heel aardig. In beide gevallen kwam het voor Micelle prima uit, en misschien kon ze dat later nog wel eens gaan gebruiken als dat nodig was...
Wat ze wel in haar voordeel had, was dat ze, zoals ze had aangegeven, uitstekend kon koken. Dat had ze van jongs af aan van haar moeder geleerd. En hoewel er weinig (verse) ingrediënten aanwezig waren aan boord, lukte het haar elke keer om toch wat eten op tafel te krijgen wat de piraten in voldoening trokken.
Wanneer ze niet aan het werk was spendeerde ze graag tijd op het dek. De frisse lucht en het rustgevende uitzicht zorgden voor ontspanning en gaven haar de tijd en ruimte om na te denken. De meeste momenten van de dag was ze echter wel aan het werk. Het was duidelijk te zien dat het schip werd onderhouden door enkel mannen, zij zorgden ervoor dat het schip naar hun aanzien 'schoon' was, maar Micelle had talloze plekken gevonden die echt een goede schoonmaakbeurt konden gebruiken. Misschien zat het in haar aard dat ze alles perfect wilde doen en zo goed mogelijk schoon wilde krijgen, maar misschien had het schip ook gewoon een vrouw nodig die op dat soort dingen lette.
Op het moment was het vroeg in de middag. De piraten hadden hun ontbijt gehad en Micelle had de boel al opgeruimd, ze vond dat het tijd was voor een moment voor zichzelf. Op het dek staarde ze voor zich uit, naar de eindeloze zee, maar haar blik was ook half gericht op de mannen die op het dek aanwezig waren. Twee van de crewleden waren aan het schaduwvechten, voor zowel praktische redenen als het tijdsverdrijf. Ze hield de twee scherp in de gaten, wie weet kon ze nog wat opsteken van de door hun gebruikte technieken. Net op dat moment hoorde ze ook een bekende stem haar naam roepen. Toen ze zich omdraaide keek ze in de donkere ogen van Charles. Een grote glimlach sierde zijn gezicht, en Micelle kon niks anders doen dan terug te glimlachen. ''Totally ready!'' Zei ze enthousiast, terwijl ze opsprong om met hem mee te gaan. Het was lastig om tijd door te brengen met Charles, hij was natuurlijk kapitein en had meer zaken te regelen dan continue in de buurt van zijn piraten te zijn. Daarom had Micelle enigszins naar dit moment uitgekeken, en ze wist niet zo goed of dat kwam omdat ze hem oprecht interessant vond, of dat het puur relevant was voor haar missie op het schip.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Charles knikte tevreden op het antwoord van Micelle. Hij was blij om te horen dat ze tijd uit haar dag wou nemen om te leren hoe ze met een zwaard kon omgaan. De zon stond zoals altijd hard te schijnen op het schip. Het zorgde ervoor dat het altijd toch redelijk heet was maar ondanks dat raakte je er aan gewend, zo was ook Charles ondertussen de extreme hitte wel gewend. Ondanks dat betekende het niet dat hij het niet hartstikke warm had maar ondertussen kon hij ondanks het hoge tempratuur wel gewoon zijn werk doen, ook zijn mannen hadden er ondertussen niet al te veel last meer van. Natuurlijk maakte dat het soms wel moeilijk om te kunnen werken, al helemaal als ze hard en moeilijk handarbeid moesten verrichten wat veel van hen vroeg maar het ging gewoon om het doorzetten en dat hadden Charles en zijn mannen zeker, doorzettingsvermogen. Zoiets vond Charles ook wel belangrijk, doorzettingsvermogen, zonder die eigenschap kwam je nergens. Zonder die eigenschap was Micelle waarschijnlijk ook nooit in een bemanning beland, dat was dan ook een reden dat Charles redelijk gefascineerd was door Micelle. Een vrouw die zulke doorzetting had was indrukwekkend op zijn minst.
Door een klein zwaai gebaar met zijn hand maakte Charles duidelijk dat Micelle met hem mee moest lopen. Vervolgens zette Charles een paar stappen verder van de rand van het schip en stond hij iets meer midden op het dek. Hij keerde zich tot Micelle en haalde zijn zwaard uit zijn holster, beide deed hij in 1 beweging. “I think it’s probably best to start with the basics.” Zijn zwaard reikte hij een beetje uit naar Micelle zodat ze het handvat van de jonge kapitein kon overnemen. “Have you ever held a sword before or maybe even worked with one?” Ze mocht dan niet eerder bij een bemanning aangesloten geweest zijn maar dat betekende niet dat ze nog nooit eerder een zwaard in haar handen gehad. Het was handig voor Charles om te weten hoe ver Micelle ervaren was met zwaarden, of ze misschien een klein beetje ervaring had of dat ze echt bij het begin zouden moeten beginnen.

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
Micelle volgde met haar ogen hoe Charles op het midden van het dek ging staan. Ze zuchtte, dacht na over hoe ze dit het beste kon aanpakken. Voorzichtig liep ze richting Charles en keek met grote ogen toe hoe hij in een bewezing zich naar haar omdraaide en zijn zwaard uit het holster trok. Ze glimlachte, alsof ze onder de indruk was van zijn snelle reflex, maar in werkelijkheid deed het haar niet zoveel. Hij reikte zijn zwaard naar haar uit, wat iets zwaarder was dan ze had verwacht. Ze liet haar blik over het wapen glijden alsof het allemaal nieuw voor haar was. ''No, I haven't...'' Antwoorde ze op zijn vraag. Het leek haar makkelijker om te doen alsof ze er sowieso geen verstand van had, want ze wilde geen vragen beantwoorden waar ze geen antwoord op had. Het was niet het eerste zwaard dat ze in haar handen had en wat als ze dat aan Charles vertelde? Dan vroeg hij zich natuurlijk af waar en waarom, vragen waar ze dan opnieuw om moest liegen en dat wilde ze niet.
Ze keek om haar heen, hoewel de andere mannen een andere taak hadden, leek het alsof ze flink afgeleid waren door het tweetal op het dek. Ze hadden hoogswaarschijnlijk nog nooit een vrouw zien vechten met een zwaard, en gingen er daarom misschien wel vanuit dat ze zou falen. Dat wilden ze natuurlijk zien. Licht geïrriteerd probeerde ze de blikken te negeren en zich te focussen op Charles. ''How do I fight with this? It's so heavy...'' vroeg ze zich hardop af. Ze draaide het zwaard om in haar hand, ze kreeg er inmiddels al een lamme arm van, maar ze wilde niet opgeven. Ze kon dan misschien al wel met een zwaard omgaan, misschien kon Charles haar onbewust wat bijleren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Charles keek toe naar hoe Micelle het zwaard van hem overnam, dit was ondertussen al zoveelste zwaard. Charles was niet altijd even zuinig met zijn wapens maar dat kwam meestal omdat hij daar niet echt een eigen zeg in had. Als ze in gevecht waren met een andere bemanning dan had je simpelweg niet de keuze om voorzichtig met je spullen om te gaan, zo was Charles vaak genoeg een zwaard verloren of was de zijne kapot gegaan maar dan kocht hij gewoon een nieuwe of nam hij er een van de andere bemanning, aangezien de meeste mannen dan toch dood op de grond lagen. Hoe dan ook, Charles kon altijd wel weer een nieuw zwaard voor hemzelf regelen. Zo had hij deze ook al weer een tijdje sinds zijn vorige ergens verdwenen was geraken toen hij tijdens een gevecht uit zijn hand werd geslagen door een ander zwaard. Dat moment dacht Charles echt even dat zijn leven aan een einde gekomen was maar gelukkig voor de jongen was dit niet het geval, iemand van zijn eigen bemanning was tussen het gevecht doorgekomen en had de man die bijna een einde gemaakt had aan het leven van Charles een zwaard achter in zijn nek gestoken. Daarna had Charles zijn eigen zwaard niet kunnen terug vinden, niet dat hij zijn best gedaan had. Eigenlijk had hij die dag gewoon het eerste zwaard van de grond geraapt dat hij zag en dat was dus het zwaard wat Micelle nu vast had. Het was een prima zwaard, zeker niks mis mee.
Met een kleine grijns had Charles gekeken naar hoe Micelle het zwaard in haar handen had terwijl ze hem vertelde dat die zo zwaar was. “You’ll get used to how heavy it is, I’m sure you’ll build up the muscles.” Lachte hij, de lach had een beetje een spottende toon maar het was een goed spottende, een soort plagen. Er zaten geen kwade bedoelingen achter zijn opmerking of zijn lach. “But for now..” Zijn lach veranderde in een lieve glimlach. Voorzichtig liep hij dichterbij haar, tot hij schuin achter haar stond. Hij sloeg een beetje zijn armen om haar heen zodat hij haar kon helpen met het vasthouden van het zwaard, zo zou ze minder last hebben van de zwaarheid van het ding. “Hope you don’t mind.” Glimlachte hij nog even. “But this is probably the best way I can show you how to hold it and move it.” Het was wel zo, zo kon hij haar direct de juiste bewegingen aanleren. Natuurlijk kon hij het haar ook zeggen maar het leek Charles het beste om het haar meteen te laten zien en te laten voelen hoe het moest. “So first of all, you would hold it like this.” Hij zorgde ervoor dat de twee samen het zwaard in de juiste positie vasthielden. “How does that feel?”

Mysteryland
YouTube-ster

mysteryland schreef:
De ogen van de bemanningsleden waren nog steeds op Micelle gericht terwijl ze zich eigen maakte met het zwaard. Het bracht haar terug naar de momenten dat ze werkelijk voor het eerst een zwaard in haar handen vast had gehouden. Op dat moment was ze zwakker dan dat ze nu was, ze had daadwerkelijk geen ervaring in vechten en het was zwaar om het te leren. Het enige wat ze in haar voordeel had was dat ze snel en behendig kon bewegen, omdat ze aanzienlijk kleiner was dan de piraten die al jarenlang konden vechten. Dag in dag uit had ze leren omgaan met een zwaard, had ze zich verwond en zichzelf weer opgerapen, had ze technieken geleerd en gewerkt aan haar krachten, want sterk was ze zeker niet. Haar eerste levensechte gevecht had ze dan ook doodeng gevonden, maar ze had het er levend vanaf gebracht en dat gaf haar meer zelfvertrouwen. Ze wilde ook niet afhankelijk zijn van een ander, en zeker niet van een man. Ze wilde zichzelf kunnen beschermen, en voor zichzelf kunnen vechten als dat nodig was.
Micelle ontspande meer naar het horen van Charles zijn opmerking, iets wat hij lachend uitbracht. ''But for now..'' Vervolgde hij, Micelle haar blik gleed naar haar gezicht. Even smolt ze weg bij het zien van zijn glimlach, alsof het gewoon een lieve jongen kon zijn in plaats van kapitein van een schip vol piraten. Charles liep naar haar toe en stond schuin achter haar, ze voelde hoe hun lichamen elkaar raakten. Haar blik was enkel gericht op het zwaard, en op zijn hand die haar hand aanraakte om haar te helpen met de grip op het zwaard. Enigszins was ze blij dat Charles achter haar stond, want ze hoopte dat het hem niet was opgevallen dat haar gezicht langzaam rood had gekleurd. Ze wist zich even geen houding te geven door zijn plotselinge nabijheid, maar al vlug wist ze zijn aanrakingen te negeren en richtte ze zich op haar houding, op haar grip op het zwaard, op de dingen die Charles haar wilde leren. ''No, I don't mind..'' antwoorde ze toen zelfverzekerd. Charles liet haar zien hoe ze het zwaard juist moest vasthouden. How does it feel, herhaalde ze in haar hoofd. Familiar, was het eerste wat in haar opkwam, maar dat was niet het juiste antwoord om te geven. ''It feels... Steady, like how it's supposed to feel'' ze had zich even schuin omgedraaid om hem een glimlach te geven, maar al snel was ze serieus en in positie met het zwaard. ''So what would be the next step, sir?'' Ze vond het leuk om Charles met Sir aan te spreken, vooral omdat hij zo jong was en het leeftijdsverschil tussen de twee waarschijnlijk ook niet erg verschilden. Het was ook niet zo dat ze zijn positie niet serieus nam want ze wist heel goed hoeveel macht hij kon hebben als hij dat wou. Ze wilde de relatie tussen de twee niet al te serieus en formeel houden want het was uiteindelijk haar bedoeling om op hem in te spelen en op die manier informatie uit hem te krijgen. Toch merkte ze dat ze het helemaal niet erg vond om tijd met hem door te brengen en hoewel dat nu juist van toepassing leek had ze het gevoel dat dat haar later in de problemen kon gaan brengen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld