Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Life is like a swimming pool*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Life is like a swimmintg pool.
You dive
into the water,
but you can't see
how deep it is.

Gelieve niet te reageren

Buchanan "Bucky" James Collins
20

You can close your eyes
to the things you don't want to see
but you can't close your heart
to the things you don't want to feel.

En jij mag beginnen <3 @Beethoven

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Matteo Holmes | Twintig

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Met zijn skateboard reed hij de campus op en vlak voor het gebouw waar hij les had, kwam hij tot stilstand. Met zijn voet wipte hij zijn skateboard omhoog en met zijn handen ving hij deze op. Op zijn gemakje liep hij het gebouw binnen, richting de hoorcollegezaal waar hij vandaag moest beginnen. Matteo had voor de opleiding communicatie gekozen, omdat hij eigenlijk niet goed wist wat hij moest doen. Zijn toekomst was een groot vraagteken en deze studie was een van de weinige dingen waar hij van dacht dat hij er wel iets mee kon. Tot nu toe beviel het hem ook goed en hij zat inmiddels dan ook in zijn tweede jaar. Hij was er nog steeds niet zeker van of dit wel hetgeen was wat hij voor de rest van zijn leven wilde doen, maar om eerlijk te zijn leefde hij ook per dag. Hij maakte zich niet zo druk over zijn toekomst en ging er eigenlijk vanuit dat hij wel goed terecht zou komen. Bij de hoorcollegezaal aangekomen, ging hij bij wat klasgenoten zitten. Met de meeste kon hij het wel goed vinden. Over het algemeen was hij ook wel sociaal aangelegd, dus hij vond het ook niet zo moeilijk om contacten te leggen. Iets wat ook wel best handig was bij een communicatie-studie. Je moest wel een beetje feeling hebben voor communicatie, anders zou het toch niet gaan werken. Dan kwamen je berichten niet goed over en bereikte je ook vrijwel geen publiek. Zodra de docent het college begon, klapte hij zijn laptop open en begon hij aantekeningen te maken. Tot het moment dat de docent de opmerking maakte dat er een groot groepsproject aan zat te komen. Aan het eind van dit hoorcollege werd er in de hal een blad opgehangen, met daarop de groepen die al gemaakt waren door de docenten. Het zouden geen groepen zijn uit de klas, maar alle klassen zouden door elkaar gemengde worden. Hierdoor stond er wat rumoer in de collegezaal, aangezien iedereen natuurlijk een beetje verontwaardigd was. De meesten wilden gewoon zelf hun groepje samenstellen, omdat je dan zekerheid had dat de samenwerking goed zou werken. Natuurlijk had Matteo ook een aantal mensen met wie hij het liefste samenwerkte, maar hij vond het ook wel tof om nieuwe mensen te leren kennen. Hij vond het een leuke uitdaging om met mensen te werken die hij niet goed kende. De rest van het lesuur werd het ook niet meer rustig, dus nadat de opdracht werd uitgelegd, mochten ze ook gaan. Ondanks dat het hem niet veel uitmaakte met wie hij samen moest werken, merkte hij wel dat er wat nerveuze kriebels in zijn buik opborrelden. Uiteraard was het ontzettend druk bij het bord en daarom bleef hij op een afstandje wachten tot het wat minder druk werd. Hij zag verschillende reacties bij de studenten: sommigen waren erg enthousiast, terwijl bij anderen de teleurstelling op hun gezicht te zien was. Daardoor moest hij toch wel zachtjes grinniken. Sommige mensen konden zich ook zo ontzettend aanstellen. Eenmaal het wat rustiger had, liep hij ook naar het bord toe en scande hij op zijn naam. Toen hij deze gevonden had, keek hij naar de rest van de namen van zijn groep. Bij één naam bleven zijn ogen hangen. Zijn hart maakte een klein sprongetje en vervolgens rolde er wat gevloek over zijn lippen. Dat was de enige persoon die hij liever niet in zijn groepje had gehad. Niet omdat hij hem niet mocht, maar juist het tegenovergestelde. Ze hadden nog nooit met elkaar gesproken, maar op een of andere manier werd hij wel altijd warm bij het zien van de jongen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het was best vroeg toen hij op school afgezet werd, de ochtend mist hing nog vrij laag en hij kon zweren dat de parkeerplaats bijna leeg was geweest, dat zelfs de leraren er nog niet waren geweest. Maar Bucky was het wel gewend om vroeg op school te komen. Zijn vader moest namelijk op werk zijn rond de tijd dat Bucky zijn lessen begonnen, dus Bucky had de keuze gekregen om vroeg op school te komen maar wel gebracht te worden door hun chauffeur of met de trein zelf naar school te gaan, hij woonde namelijk te ver van de universiteit af om te fietsen en een rijbewijs had hij helaas nog niet, wel bijna. De keuze was vrij simpel gemaakt, treinen waren niet zijn ding dus vroeg op school komen was maar iets waar hij aan moest wennen. Dit zorgde er wel voor dat Bucky nooit te laat kwam. Op zijn middelbare school kwam hij namelijk vrijwel altijd te laat aan. Hij was wel blij dat dit niet meer zo was, al vond hij niet dat het eerder zijn fout was geweest.
Door het woord chauffeur klonk het alsof Bucky rijk was, nu wilde hij dat niet zeggen sinds hij niet van het woord hield, maar zijn familie was zeker niet arm. Ze hadden het goed. Anders dan andere jongeren vond Bucky het niet nodig om te pronken met zijn rijkdom, hoeveel geld er op zijn rekening stond waren zijn zaken en niet die van anderen. Hij had gewoon het geluk gehad om twee ouders te hebben die beide erg veel werkte en ook goede banen hadden. Dit had wel gezorgd voor een grote teleurstelling toen ze hoorde dat Bucky de opleiding communicatie wilde doen. Het was niet een opleiding als dokter of advocaat wat zijn ouders gehoopt hadden maar ze hadden zich er uiteindelijk bij kunnen neer leggen.
Anderhalf uur had verstreken en de school werd steeds drukker met leerlingen. Als een van de eerste had Bucky in de hoorcollegezaal gezeten en was al naarmate het later werd volledig omringd door zijn vrienden en andere klasgenoten. De les ging vrij snel voorbij voor Bucky's gevoel. Het lag er wellicht aan dat de leraar al vrij snel was gekomen met het grote project waarin ze voor in groepjes moesten werken. De groepen waren echter tussen alle klassen en gevormd door de leraren. Na de uitleg van het project leek de klas niet meer stil te krijgen en was Bucky eigenlijk constant aan het praten waardoor de les voor zijn gevoel dus echt voorbij vloog.
Aan het einde van de les stroomde de hoorcollegezaal vrij snel leeg en veel mensen begonnen te rennen en te duwen om de lijst te zien. Als een wijs persoon bleef Bucky samen met wat vrienden als laatste achter in de zaal en wachtte ze vervolgens tot het wat rustiger was bij de lijst. Bij wie Bucky in een groepje zou komen maakte hem vrij weinig uit. Hij was over het algemeen wel een sociaal persoon, wat ook de reden was voor zijn keuze in studie. Hij kon ook wel met veel mensen goed samen werken, daar had hij zijn vrienden niet voor nodig. Hij kon juist minder goed met vrienden samen werken, sinds hij dan waarschijnlijk niet aan school toe zou komen, hij hield veel te veel van praten om dan goed te kunnen werken.
Eenmaal het wat rustiger was geworden bij de lijst begon hij op een langzaam tempo er naartoe te lopen. Hij bekeek de lijst opzoek naar zijn eigen naam en keek toen verder naar met wie hij in een groepje zat. Hij haatte het bijna om het toe te geven maar er was eigenlijk maar een naam in de lijst die hij kende en dat was Matteo. Hij had nooit met de jongen gesproken of wat dan ook maar zijn naam was eigenlijk altijd bij gebleven. Hij nam zichzelf toen ook voor dat hij zeker rond Matteo zou blijven sinds hij er eigenlijk van uit ging dat de jongen wel wat meer namen van de lijst zou kennen en hij zo zijn groepje zou kunnen vinden. Ook leek het Bucky slim om te blijven bij het persoon wat hij wel kende, al kende hij Matteo niet echt, het gaf hem gewoon een veiliger gevoel.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Van de overige namen op de lijst, kende hij er ook wel een paar. Met twee van die mensen had hij vorig jaar al in de klas gezeten en daarvan wist hij dan ook dat ze best aardig waren. Hoewel het hem niet veel uit maakte met wie hij het groepsproject moest doen, voelde hij toch wel een soort van opluchting omdat hij een paar mensen al kende. Dat zou het samenwerken waarschijnlijk een stuk makkelijker maken. Al zaten er ook nog wat mensen tussen die hij niet kende en er was altijd een kans dat dat zou botsen. Toch maakte Matteo zich daar op dit moment niet al te druk om. Hij moest namelijk zo weer naar de les en dat was aan de andere kant van het gebouw.
Omdat er voor het groepsproject gewoon random groepen waren gemaakt, stond er op het blad ook een lokaal en een tijdstip voor de eerste bijeenkomst. De komende lessen die ze zouden hebben, zouden ook over het project gaan. Ze zouden nuttige informatie krijgen, die ze mogelijke konden gebruiken. Hij maakte dan ook een foto van het lokaal en de tijdstip, zodat hij zich straks nog zou herinneren waar hij heen zou moeten.
Net toen hij weg wilde lopen om naar zijn les te gaan, zag hij dat Bucky naar het bord liep. Blijkbaar hadden ze dezelfde gedachte gehad om even te wachten tot het wat rustiger was bij het bord. De rest van de groepsgenoten die hij kende, had hij nog niet gezien. Dus waarschijnlijk hadden zij zich in alle drukte naar voren gedrukt en waren ze nu weer weg. Omdat hij nog wel wat tijd had voordat hij naar de les moest, besloot hij dat hij best even op Bucky af kon stappen. Het was belangrijk om te socializen met de mensen uit zijn groep, niet waar? Direct nadat Matteo had besloten dat hij op de jongeman zou afstappen, voelde hij de nerveuze kriebels terugkomen. Hij schudde even met zijn hoofd. Hij moest het gewoon negeren. Het waren gewoon dezelfde kriebels die hij eerder had gehad: gewoon een beetje nervositeit omdat hij Bucky nog niet kende. Er zat absoluut geen andere reden achter.
Een zacht zuchtje rolde over zijn lippen, waarna hij naar de jongen toe liep. Shit, van dichtbij was hij nog zoveel mooier dan van een afstandje. Nee. Nee. Nee. Hij duwde die gedachte weg, maar tegelijkertijd voelde hij ook dat hij warm werd. Waarschijnlijk kleurden zijn wangen rood op dit moment, maar dat kwam toch gewoon omdat het zo warm was in het schoolgebouw? Hij kwam tot halt toen hij bij de jongen aan was gekomen. “Bucky, right?’’ Vroeg hij aan de jongeman. Om eerlijk te zijn wist hij niet zo goed waarom hij dat nog vroeg. Hij was er gewoon zeker van dat het Bucky was. Al zou het misschien wel een beetje stalkerig overkomen dat hij zijn naam wist, zonder dat ze ooit echt contact hadden gehad. Hij wist de naam van de jongen gewoon door wat vrienden die wel eens met hem hadden gesproken. Of ook met hem bevriend waren of iets. “Can I get your number maybe? I thought about making a groupchat on WhatsApp for our groupproject. I already have some numbers from a few of the other people in our group.’’ Het voelde een beetje ongemakkelijk om zijn nummer te vragen, maar het was wel met een logische reden. Het was gewoon veel makkelijker om met elkaar te communiceren via WhatsApp. Zo konden ze dingen afspreken, buiten de eerste afspraak die voor vanmiddag al gepland stond. Dan kon hij ook de nummers vragen van de rest van de groepsleden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zijn blik ging nog eens over de namen heen die bij hem in het groepje zaten. Hierdoor merkte hij ook het tijdstip en lokaal nummer op die er bij stonden. Dat was waarschijnlijk het lokaal waar ze de eerste bijeenkomst hadden. Hoewel Bucky niet zozeer heel erg goed had opgelet was dat toch iets wat hij toevallig wel wist. Natuurlijk wist hij ook wel wat het doel van het project was, maar meer had hij niet echt kunnen opletten. En zelfs als hij het wel gedaan had was hij het nu wel weer vergeten. Bucky zijn geheugen was namelijk niet zo heel goed, wat wellicht ook de reden was dat hij maar 11 naam van iedereen uit zij groepje kende. Het was haast onmogelijk dat hij nog nooit van de andere gehoord had, dacht hij dan.
Hij voelde in zijn achterzak voor zijn telefoon en maakte hiermee vervolgens een foto van de tijd en het lokaal nummer zodat hij niet helemaal hierheen hoefde terug te lopen om er achter te komen welk lokaal het ook alweer was, zijn geheugen was namelijk absoluut niet goed genoeg om het te onthouden zo.
Net wanneer hij zijn telefoon terug stopte hoorde hij plots een stem naast zich. In elk ander moment had hij er niet op gereageerd of zelfs naar geluisterd, maar hij hoorde toevallig dat zijn naam gezegd werd in de woorden dus hij keek haast automatisch naar de plek waar het geluid vandaan kwam. En daar naast hem zag hij Matteo. Hij glimlachte zwakjes toen het echt tot hem doorgedrongen was wat Matteo had gezegd. "Yeah that'd be me," zei hij met een zwakke glimlach, om toch zeker te weten dat hij de jongen zijn naam juist had besloot hij het toch maar terug te vragen. "And you're Matteo right?" Het was niet dat hij de drang had om het terug te vragen sinds de jongen het eest had gedaan, maar hij vertrouwde zijn geheugen gewoon niet en wilde het wel zeker weten in plaats van dat hij ooit eens hem aan zou spreken met Matteo en er dan achter zou komen dat dat niet de jongen zijn echte naam was, dat zou pas ongemakkelijk zijn en Bucky hield niet echt van ongemakkelijke situaties. Hij wist dan nooit hoe hij zich moest gedragen en wat hij precies moest doen want dan voelde hij zich ook automatisch erg ongemakkelijk. Maar wellicht lag het er aan dat Bucky ook wel een erg ongemakkelijk persoon was, ondanks dat hij toch erg sociaal was en graag contact maakte met mensen. Het was een beetje een aparte mix maar zo was hij dan ook gewoon.
De jongen begon weer te praten en Bucky merkte op hoe goed Matteo er eigenlijk uit zag. Het verbaasde hem wel lichtelijk maar hij had nooit echt met de jongen gepraat en was nooit zo dichtbij hem geweest, het was hem dus nooit opgevallen hoe de jongen er eigenlijk uitzag. Ook zijn stem verraste Bucky wel. Hij had nooit echt nagedacht over hoe Matteo zijn stem zou klinken maar toch verbaasde het hem, waarom wist hij niet precies.
Klein knikte hij terwijl hij alle informatie bij zich binnen liet komen, zijn hoofd werkte niet zo snel om gelijk op woorden te kunnen reageren. Met praten was zijn reactie vermogen best traag maar als het om sporten of wat dan ook met lichamelijke beweging ging was hij aardig snel. Hij dacht er altijd over als dat gene dat miste bij het praten extra was bij het bewegen. "Oh yeah no of course uh.. I don't have any paper on me right now," zei hij terwijl hij in zijn zakken voelde. Geen papier mee hebben naar de universiteit, zo slim was hij dus, of dom eerder. "Oh wait you can give me your phone and I can just put my number in it," zei hij toen, zich niet bedenkend dat dit wellicht een hele duidelijke optie was geweest. Hij vond het best een goed idee van Matteo om een groep aan te maken op WhatsApp en was ook al best onder de indruk dat Matteo al zo ver was met denken. Bucky had het zelf nooit kunnen bedenken.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
“Yep, that’s correct,’’ reageerde hij met een glimlach rond zijn lippen toen Bucky aan hem vroeg of hij Matteo was. Hij was eigenlijk helemaal vergeten om zichzelf voor te stellen, maar dat maakte blijkbaar niet uit, want Bucky leek zijn naam te weten. Misschien was het dus helemaal niet raar dat hij de naam van de jongen al had geweten. Gelukkig maar, want hij had zich wel een beetje ongemakkelijk gevoeld als de jongen hem met een rare blik had aangekeken omdat hij geen idee had wie hij was.
Het was inmiddels weer rustig in de hal waarin ze stonden. De meeste leerlingen hadden hun groep nu wel gezien en waren verdwenen. Ook zijn klasgenoten zag hij niet meer, maar dat was niet zo’n heel groot probleem. Hij wist dan wel niet waar hij precies les had, maar dat zou hij zo wel even kunnen checken op zijn rooster. Een zacht lachje rolde over zijn lippen toen de jongeman opmerkte dat hij geen papier bij zich had en zo dus zijn nummer niet op kon schrijven. Vervolgens kwam hij zelf al met een oplossing. “Oh yeah sure, wait a sec,’’ reageerde hij, waarna hij zijn telefoon uit zijn broekzak haalde en deze ontgrendelde. Hij overhandigde zijn telefoon aan Bucky, zodat deze zijn nummer in zijn telefoon kon zetten. Hij haalde zijn hand door zijn haren en keek weer naar de jongeman. Waar hij net redelijk zelfverzekerd op hem was afgestapt om zijn nummer te vragen, merkte hij nu dat hij weer een beetje verlegen werd. Met zijn hand krabde hij even over zijn arm en hij begon op zijn benen te wiebelen.
Zodra hij zijn telefoon weer terug in zijn handen had, keek hij even naar de tijd en op zijn rooster. Over enkele minuten zou zijn les beginnen, dus hij moest eigenlijk wel gaan lopen. “I have to go to class, but I’ll see you later?’’ De eerste bijeenkomst voor hun groep stond vanmiddag gepland, dus hij was er wel zeker van dat hij Bucky dan zou zien, maar toch had hij het op een vragende toon gezegd. Er was natuurlijk ook altijd een kans aanwezig dat hij weg moest omdat hij iets anders te doen had. Zelf was hij eigenlijk van plan geweest om vanmiddag te gaan motorcrossen, maar dat kon ook wel wachten. Natuurlijk wilde hij het liefst zo veel mogelijk oefenen, omdat hij ook meedeed aan wedstrijden, maar school ging toch altijd voor. Dat moest sowieso van zijn ouders. Het was wel zijn vader die hem jaren geleden had aangespoord om deze sport te gaan uitoefenen, tot verafschuwing van zijn moeder. Nee, zijn moeder vond het echt verschrikkelijk. Ze vond het een veel te gevaarlijke sport, al viel dat volgens hem wel mee. Natuurlijk kon je hard vallen als het misging, maar daarvoor had je ook een pak aan en een helm op. De meeste blessures die hij had gehad, had hij opgelopen door het skateboarden, dat was eigenlijk een stuk gevaarlijker.
Ondertussen maakte hij ook even snel een groepsapp aan voor de mensen uit zijn groep waarvan hij het telefoonnummer al had. Dan was dat alvast gebeurd. Hij zag zichzelf er namelijk wel voor aan om het alsnog te vergeten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een zwakke glimlach nam Bucky de telefoon aan pakte tegelijk ook zijn eigen telefoon uit zijn zak om zijn nummer zo te kunnen overschrijven. Ook al had hij al zeker zes jaar hetzelfde nummer, hij kende hem nog steeds niet uit zijn hoofd. En hij wilde zeker niet riskeren dat hij het verkeerde nummer intypte en daardoor niet in de groep geplaatst kon worden. Zorgvuldig, en tot zijn spijt een beetje langzaam, nam Bucky het nummer over en zette hij ook zijn naam er boven die hij eigenlijk verkeerd spelde, als Buky namelijk. Maar deze fout was hem nog niet opgevallen en Bucky was ook niet het persoon die zo een fout zo snel zou zien. Eenmaal hij het contact had aangemaakt overhandigde hij de telefoon terug aan Matteo, waarbij hij bijna zijn eigen telefoon gaf maar dit gelukkig al vrij snel door had en toen grinnikend Matteo zijn telefoon aan gaf. Het waren kleine domme foutjes die Bucky vaak maakte, maar gelukkig waren het geen erge foutjes en was het Matteo vast wel opgevallen als Bucky niet eerder doorhad dat hij de verkeerde telefoon aan gaf.
Vervolgens knikte Bucky op de jongen zijn vraag, niet als antwoord maar het hielp hem gewoon om de informatie en woorden wat sneller te verwerken. "Uh.." hij wist even niet waar ze elkaar moesten gaan zien tot hij zich realiseerde dat die middag natuurlijk de eerste bijeenkomst was. "Yeah yes of course, see you later," zei hij vervolgens met een glimlach waarna hij zelf zich ook op zijn telefoon richtte om op zijn rooster te kunnen kijken waar hij nu les had. Hij en Matteo splitste hun wegen en Bucky maakte snel zijn weg naar de collegezaal waar hij moest zijn en ging hier ook vrij snel zitten met al zijn spullen.
De dag vloog vrij snel voorbij omdat Bucky maar drie cursussen had tot de bijeenkomst en die drie bleken toevallig zijn meest favoriete vakken te zijn. Het was dus vrij makkelijk om daar door heen te komen, makkelijk en zeker niet saai. Het was echter met de hulp van zijn beste vriendin Bucky nooit gelukt om bij de bijeenkomst te komen sinds hij bijna de universiteit al verlaten had omdat hij het compleet vergeten was. Gelukkig voor hem had hij in de pauze toen hij het nog wel wist het al laten weten aan zijn chauffeur en hoefde die nu niet onnodig lang te wachten tot Bucky eindelijk zou komen. Met de hulp van dezelfde vriend had hij ook het lokaal gevonden waar Bucky zijn groepje zou moeten ontmoeten. Per lokaal hadden ze twee groepen geplaatst sinds ze de kleinere lokalen ervoor gebruikte en het te druk zou zijn als iedereen bij elkaar in een lokaal zou moeten. Daarnaast had dat echt nooit kunnen passen. Dit zorgde er wel voor dat Bucky geen idee was wie er in het lokaal allemaal in zijn groep hoorde sinds hij geen van de namen had gekend, behalve Matteo dus. Daarnaast kon echt werkelijk iedereen in het lokaal deel uit maken van zijn groepje en hij zou het niet eens weten. Toen hij het lokaal binnen liep na hij wellicht iets te dramatisch afscheid had genomen van zijn beste vriendin zocht hij dan ook vrijwel meteen de ruimte af voor Matteo die hij tot zijn opluchting vrij snel trof. Hij baande hierna gelijk zijn weg langs alle andere studenten om zich bij Matteo te kunnen voegen, zo hoefde hij zich geen zorgen te maken dat hij helemaal alleen was.
"Hi," zei hij wat vrolijk eenmaal hij naast de andere jongen stond. Er stonden wat andere studenten ook bij Matteo dus Bucky ging er eigenlijk vrijwel gelijk vanuit dat deze studenten ook in hun groepje hoorden.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
De rest van zijn schooldag was eigenlijk wel prima verlopen. Hij volgde wat lessen, maakte aantekeningen, kocht een broodje in de kantine.. Er gebeurde vrij weinig bijzonders. Hij was echter wel een uur eerder klaar dan dat de bijeenkomst van de groep zou beginnen. Daar baalde hij wel een beetje van, maar hij had zich uiteindelijk toch een beetje nuttig gemaakt door alvast dingen op te zoeken voor het groepsproject en zijn aantekeningen van die dag nogmaals door te nemen. Zo was hij ook voorbereid op wat komen zou, al verwachtte hij niet dat ze vanmiddag al echt aan de slag zouden gaan. Zoals gewoonlijk bij alle opdrachten die ze hier kregen, waren er ook nog een heleboel onduidelijkheden. Waarschijnlijk moesten ze er eerst voor zorgen dat ze alles zouden begrijpen, voordat ze daadwerkelijk konden beginnen.
Zo’n tien minuten voordat de eerste bijeenkomst zou beginnen, was hij naar het lokaal gelopen waar het zou plaatsvinden. Hij merkte dat zijn nieuwsgierigheid naar de andere groepsleden toch steeds groter werd. Zoals te verwachten viel, zaten er nog mensen in het lokaal toen hij daar aankwam. Niet heel gek, aangezien hij ook wat te vroeg was. Niet dat hij het heel erg vond om te wachten, maar hij had liever zijn spullen alvast gedumpt in het lokaal. Dat was ook een beetje een nadeel van op een skateboard naar school komen: hij moest het de hele tijd mee sjouwen. Dat was iets wat hij maar voor lief moest nemen, want veel kon hij er niet aan doen.
Naarmate de tien minuten verstreken, verzamelden zich ook steeds meer mensen bij het lokaal. Hij stelde zich gewoon netjes voor aan degene die hij nog niet kende en op die manier kwam hij erachter dat er twee groepen in hetzelfde lokaal moesten zitten. Niet dat dat een heel groot probleem was; als ze allemaal gewoon rustig zouden doen, dan was dat prima te doen. Een paar minuten voordat het tijd was, verliet de huidige klas het lokaal en konden zij erin. Met degene uit zijn groepje, verzamelde hij zich aan de ene kant van het lokaal terwijl het andere groep een beetje aan de andere kant ging zitten. Omdat nog niet iedereen van zijn groep er was, knoopte hij maar een gesprekje aan met degene die er wel waren. Hij vroeg gewoon wat simpele dingen zoals waar ze woonden, welke klas ze zaten of ze hobby’s hadden en dat soort dingen. Het zou namelijk een stuk prettiger samenwerken zijn als je iemand wat beter kende. Daarbij waren de interesses van de mensen ook belangrijk, omdat ze dit project voor een redelijk groot deel zelf vorm moesten geven. Dan moesten ze wel iets gaan doen wat ze allemaal leuk vonden.
Als laatste voegde Bucky zich bij het groepje en Matteo glimlachte even naar hem. “Hey,’’ zei hij ter begroeting tegen hem. “So, I think we’re complete now. I suggest that everyone’s gonna take a seat so we can start,’’ zei hij in het algemeen. Hij merkte al wel aan zichzelf dat hij een beetje geneigd was om de leiding te nemen. Normaal gesproken was hij niet echt zo, maar dit project leek hem ontzettend leuk om te doen, dus vandaar dat hij nu best de touwtjes in handen wilde hebben. Daarbij vond hij het ook belangrijk dat iedereen gewoon gemotiveerd werd om er daadwerkelijk aan te werken, aangezien ze er redelijk wat studiepunten mee konden verdienen. Hij toverde een schriftje tevoorschijn uit zijn tas en legde deze open met een pen erbij. “If I can have everyone’s number, I can add you all to a groupchat. I think that’s the easiest way to communicate with each other.’’

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky glimlachte zwakjes toen ze vrijwel gelijk begonnen toen hij aangekomen was. Deze glkmlach verdween echter vrij snel toen hij zich realiseerde dat dat betekende dat ze op hem hadden moeten wachten. Toen voelde hij zich plots best schuldig. Het was nooit zijn bedoeling geweest om mensen op hem te laten wachten. Hij had het ook zeker niet express gedaan. Hij was het gewoon vergeten en kon hierna het lokaal niet vinden sinds hij daar eigenlijk nooit les had gehad. Doordat hij hen had laten wachten nam hij zichzelf wel aan dat hij goed zou werken zodat ze hem niet als een van die luie studenten zouden zien, zoals ze wel vaker deden. Bucky werd vaak gezien als zo een luie student die enkel om sporten gaf puur omdat hij niet geweldig in school was en deel uit maakte van het zwemteam van de school. Dn het football team. Hij wilde binnenkort ook bij de tryouts van het voetbal team gaan proberen daar in te komen sinds Bucky er van hield zijn vrije tijd met sport te bbesteden en het gewoon kets was waar hij in het algemeen best goed in was. Daarnaast betekende het dat hij vaak later uit was en niemand hem kon zien vertrekken. Dat was zeker wel een groot voordeel sinds de jongen liever niet gezien werd als hij werd opgehaald van school. De auto waar zijn chauffeur in reed was namelijk niet bepaald de soort auto die je hier op school zou zien rond rijden onder de leerlingen. Ergens boeide het niks wat mensen van hem dachten, maar als het om geld ging boeide het hem heel veel. Hij hield er niet van als mensen met hun geld zaten te pronken en deed dit zelf dus ook helemaal niet. Dus gezien worden in zo een auto was iets wat hij absoluut niet wilde.
Al vrijwel gelijk merkte Bucky op dat Matteo de leiding nam in hun groepje waar hij het helemaal mee eens was sinds hij tot nu toe zeker een van de meest gemotiveerde leek. Mwt zo een leider zou de kans op een goed cijver groter kunnen zijn. Iedereen wiens nummer Matteo nog niet had schreef het op in het schriftje met hun naam er naast waardoor Bucky al een paar namen kon lezen. Hij herkende deze echter niet en zou ze waarschijnlijk ook vrij snel vergeten. Toen hij de groep even rond keek merkte hij ook op dat hij geen van de gezichten herkende. Alsof hij geen van deze mensen ooit gezien had. Het was een raar gevoel samen te werken met mensen die hij absoluut niet kende maar hij moest het er maar mee doen. Wat ze vandaag gingen doen wist hij ook niet, maar hij wilde het eigenlijk ook niet vragen, hij wilde niet op de domme van de groep lijken. Tot zijn opluchting was hij blijkbaar niet de enige die het zich af vroeg. “So what are we going to do today? Or are we just going to keep it at introduction and start from the next class?” vroeg een van de andere jongens die bij hun groep hoorde. Het viel Bucky gelijk op dat d ejomgen best knap was, al kom hij niet helpem te denken dat hij haast niks was in vergelijking met Matteo. Dit soort gedachtes zouden zo nu en dan bij hem op komen en hij haatte zichzelf erdoor. Hij wist dat hij op mannen viel maar hij wist niet dat dat er automatisch voor zorgde dat hij dit soort gedachtes zou krijgen. Hij was ook zeker niet trots op het feit dat hij op mannen viel, alles behalve zelfs. Hij zou er alles aan doen om het te kunnen omdraaien, ontekken en er val weg te kunnen lopen maar helaas was dat niet echt mogelijk. Het zou altijd een deel worden wat hij haatte en iets wat hij niet kon accepteren. Wat dus ook zeker een van de redenen was dat Bucky er zeker van was dat hij alleen zou eindigen. Met een vrouw kon het namelijk niet en met een man weigerde hij gewoon.
Toch leek hij het nooit te kunnen helpen om de pracht van sommige jongens bij hem op d euniversiteit op te merken. Door soms te staren naar een gast in de gang of niet op te kunnen letten tijdens Engelse les sinds zijn leraar zo extreem knap was. Hij had nooit geweten dat leraren knap konden zijn sinds hij eigenlijk altijd oudere vrouwen had die hem niet mochten en vaak boos op hem werden. Datw as tot de universiteit waar hij ineens voor een groot deel mannen had die hem niet eens opmerkte omdat ze met zulke grote groepen per keer de lessen hadden. Echter leek het naar Bucky alsof zijn Engels professort wel aandacht schonk aan Bucky. Wat er weer voor zorgde dat Bucky de man eigenlijk nog knapper vond. Wat er dan weer voor zorgde dat Bucky elke avond naar de kerk zou gaan als hij Engels had gehad in de hoop via God of wat dan ook zijn homoseksualiteit weg te halen. Niet dat hij in God geloofde. Hij had gewoon van anderen online gelezen dat het had geholpen en dacht het zelf ook maar te proberen, tot nu toe had het echter niet gewerkt en was het vooral saai geweest. Kerken waren lang niet zo leuk als ze er op tv uitzagen met al die liedjes en vrolijkheid. Zeven van de tien keer dat hij daar was geweest was er een begravenis bezig waardoor hij dus niet naar binnen kon echt, wat niet zo heel leuk was en zeker niet vrolijk als op tv.

Beethoven
Wereldberoemd

Beethoven schreef:
Eenmaal hij alle nummers had gekregen, ging hij aan de slag om ze in zijn telefoon te zetten en toe te voegen aan de groepchat. Pas toen viel het hem op dat Bucky zijn eigen naam verkeerd had gespeld, waardoor hij zachtjes grinnikte. Zachtjes stootte hij de jongen aan met zijn ellenboog en liet hij de jongen zien wat hij had gedaan. Hij werd uit zijn binnenpretje getrokken toen iemand aan vroeg wat ze vandaag precies zouden doen. Een beetje verbaasd keek hij de jongen aan die het had gevraagd. Ze hadden nou niet exact op een presenteerblaadje gekregen wat er vandaag van hen verwacht werd, maar om nu al te zeggen dat ze zouden wachten met beginnen tot de volgende les.. Hij vond het wat raar. Het kwam een beetje over alsof de jongeman hier totaal geen zin in had en het liefst gewoon naar huis wilde. Daar baalde Matteo wel van, hij vond het altijd heel vervelend als mensen ongemotiveerd waren. Even wachtte hij of iemand anders een antwoord zou geven op de vraag, maar iedereen zweeg. Daarom haalde hij zijn schouders op. “Well, I think it’s a start to introduce ourselves to each other and maybe we can already figure out a plan for the project. It would be nice if we can agree on a subject,’’ reageerde hij uiteindelijk. Hij wilde niet al vanaf het begin af aan achterlopen, want dan zou het waarschijnlijk steeds meer worden. Het beste was als ze het gewoon per week bij zouden houden. “So maybe we can start with you,’’ zei hij met een knikje naar de jongeman die ook de opmerking had gemaakt, ‘’who are you? What are your hobbies? What do you find interesting?’’ Hij gaf de jongen een paar vragen om zich voor te stellen, anders wist niemand wat ze moesten zeggen en werd het steeds minder.
Zo gingen ze het rondje af en vertelde iedereen kort over zich zelf. Hij vond de korte verhaaltjes van zijn groepsleden leuk om te horen en had nu al het idee dat hij ze wat beter kende. Toen hij aan de beurt was, stelde hij zichzelf dan ook voor. “I’m Matteo and I’m twenty years old. In my freetime I like to motor cross and to skateboard. My skateboard is the love of my life and I’m really interested in people and how they think and behave in certain situations. I like to push my limits and I would to travel the world one day. I’m also interested in history and art.’’ Extreme sporten waren ook echt zijn ding. Als hij op wereldreis zou gaan zou hij ook wel verschillende extreme dingen willen doen. Zoals uit een vliegtuig springen, bungeejumpen, hoge bergen beklimmen en ga zo maar door. Hij wilde gewoon uitzoeken hoe ver hij kon gaan, totdat hij echt bang zou worden. Hij had ook wel wat van dat soort dingen gedaan en meestal voelde hij gewoon een nerveuze, maar prettige kriebel in zijn buik. Hij kon zich niet echt herinneren dat hij ooit bang was geweest in een van die situaties. Hij was dan ook voor heel andere dingen bang, die niets met gevaarlijke situaties te maken hadden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky keek op toen iemand hem plots aan stootte. Zijn blij viel van Matteo naar zijn telefoon waardoor hij gelijk de fout opmerkt. Zijn wangen kleurde gelijk rood en hij moest zacht lachen om zijn eigen domme fout. Hoe hij zo een fout had kunnen maken wist hij niet. Zijn eigen naam fout spellen, dat moest toch echt wel een talent zijn, op een soort manier. “Oops,” grinnikte hij zachtjes. Bucky kende niemand echt die zo een fout kon maken, het was ook best een domme fout, wie schreef zijn eigen naam nou verkeerd? Op zijn leeftijd nog wel. Het was beschamend maar Bucky hield wel van zelfspot, en grappen maken over zijn eigen domme fouten was dus iets waar hij zeer goed in was.
De opmerking van Matteo op de andere jongen vond Bucky best grappig. Hij had d eopmerking avn de jongen echter niet kunnen begrijpen. Het liet gelijk merken hoe weinig zin de jongen had in dit project. Bucky had er zelf best wel zin in wat niet heel erg hielp sinds hij niet de beste in school was. Voor zover hij kon zien hadden de andere van de groep toch ook wel zin in het project.
Het voorstellen begon bij de jongen die de vervelende opmerking had gemaakt. Zo gingen ze het rondje af. Bucky deed zijn best goed te luisteren om de namen te onthouden, al wist hij al zeker dat hij deze vrij binnenkort weer kwijt zou zijn. Toen Matteo begon te praten hield Bucky zijn blik strak op de jongen gericht. De woorden die uit zijn mond kwamen maakte hem haast nog perfecter dan hij al leek in Bucky zijn hoofd. Niet dat hij dit ooit zou toegeven. Het leek hem echter wel vet om ook eens te motor crossen, al was hij daar waarschijnlijk te angstig voor. Niet dat Bucky erg angstig was, maar hij hield er wel van om dingen safe te spelen. Hij keek liever naar extreme sporten dan dat hij ze deed. Toch stonden dingen als bungee jumpen en parachute springen wel nog op zijn bucket list.
Na Matteo was nog een meisje en toen was het aan Bucky om zich voor te stellen. Met een brede glimlach op zijn gezicht deed hij dit toen ook. “Well I’m Bucky and I’m twenty years old. I’m really into photography and music. In my free time I work as a photographer for small things like weddings and such. And besides that I work as coffee guy in a studio down town. I like to sport and I’m very forgetful so I apologize for that in advance. I’m also interested in fashion, but like in a cool way.” Hoewel Bucky geen schaamte had voor zijn interesse in mode had hij toch sterk het gevoel dat hij dat laatste er bij moest zeggen. Hij wilde niet de kans lopen dat andere mensen zouden denken dat hij was wat hij ook daadwerkelijk was. Dat kon hij absoluut niet hebben. Als die roddels uitkwamen zou het niet lang duren voor zijn ouders er over zouden weten op de een of andere manier, en zij geloofde roddels altijd eerder dan hun eigen zoon. Hij wist niet hoe het dan zou gaan. Wellicht waren ze er juist helemaal voor, al kon hij dit zich niet voorstellen. Maar je wist het maar nooit.
Sinds Bucky de laatste was van het groepje om zich voor te stellen konden ze nu beginnen met een onderwerp kiezen om het project over te doen. Bucky durfde echter niks te zeggen sinds hij inmiddels al vergeten was waar het project over moest gaan. Hij wist eigenlijk niet eens meer wat ze precies moesten doen voor het project.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld