Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Have you ever had someone take your *

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Have you ever had
someone take your brain
and play?
Pull you out
and stuff something else in?
You know what it’s like to be unmade?

Gelieve niet te reageren

Kalani Mabel Owatti
19

I walk a lonely road
the only one I’ve ever known
Don’t know where it goes
but it’s home to me and I walk alone.

En jij mag beginnen <3 @Kittenpainfull

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Damian Theo Anderson
21 years old

The truth runs wild
Like the rain to the sea
Trying to set straight the lines that I trace
To find some release
This voice inside
Has been eating at me

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was ondertussen ongeveer een jaar geleden dat er een apocalypse was uitgebroken in het land. Damian wist nog hoe radeloos hij zich die dag voelde, het leek zo onrealistisch en toch was het gebeurd. Gelukkig was hij die dag met zijn hele familie thuis geweest en hadden ze hun best gedaan samen te vluchten. Al hadden ze geen idee waarheen ze aan het vluchten waren, ze hadden tassen ingepakt met van alles en nog wat en hadden de auto gepakt om weg te rijden. Niemand wist waar ze eigenlijk heen aan het rijden waren, het was niet alsof het virus zich niet zou verspreiden. Dit had het zeker gedaan. Uiteindelijk waren ze in een andere stad beland maar het was al snel duidelijk dat ze ook daar ook niet veilig waren. Helaas waren ze de eerste dag hun oudere zus verloren maar een paar dagen daarna hadden ze een groep mensen gevonden die waren met het bouwen van een soort kamp om daar mensen veilig te houden. Tot op deze dag was dit waar Damian, zijn ouders en zijn jongere broertje hun dagen doorbrachten. Ondertussen bestond het kamp uit een groep van rond de 60 mensen, wat toch aardig wat meer was dan wanneer ze begonnen waren. Het afgelopen jaar had Damian veel mensen voorbij zien komen die zich toevoegde aan het kamp maar ook mensen die het niet gemaakt hadden. Het was soms moeilijk als iemand het niet gemaakt had maar je moest toch altijd weer je best doen om je je kunnen focussen op je eigen overleven. Niet al te lang geleden hadden ze weer een nieuw persoon verwelkomd in het kamp. Het gebeurde niet meer zo vaak dat ze zomaar iedereen van de buitenwereld innamen in het kamp maar het was toch weer iemand gelukt om zich toe te voegen bij de groep mensen. Damian had nog geen kans gehad om haar te zien of beter te leren kennen, het enige wat hij van haar wist was dat het een meisje van 19 jaar was. Zijn broertje had namelijk al wel wat tijd met haar besteed en hij kon er soms maar niet over haar ophouden. Het was wel schattig om de jongen zo over het meisje te horen praten en Damian werd toch wel benieuwd naar het mysterieuze meisje waar zijn broertje zo druk mee bezig was. Damian wist dat hij haar uiteindelijk wel zou ontmoeten, aangezien zijn broertje, Jayce, er echt op stond dat hij het meisje een keer moest ontmoeten.
Vandaag was een drukke dag geweest voor Damian. In de ochtend was Damian met een groep van 6 buiten de muren geweest om op zoek naar eten te gaan. Het leek Damian wel alsof ze al uren hadden rondgelopen voor ze eindelijk een hert gevonden had, nu moesten ze er ook nog voor zorgen dat ze dit hert konden vangen om hem mee te kunnen nemen naar het kamp. Dit was gelukkig uiteindelijk wel gelukt en uiteraard was Damian degene geweest die het hert mee kon dragen naar het kamp. De jongen was dan nu ook aardig uitgeput. Op het moment deed hij dan ook zijn best om uit te rusten op zijn bed maar na een paar minuten gelegen te hebben hoorde hij de stem van zijn jongere broertje, Jayce. “Damian, are you back?” Klonk er vanaf buiten. “Yes.” Zuchtte Damian terwijl hij zichzelf overeind heiste. Damian bleef op de rand van zijn bed zitten terwijl hij zijn broertje naar hem toe liet komen. “There is someone I’d like you to meet.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een jaar geleden. Het leek haast niet te kunnen, alle dagen liepen zo verschrikkelijk sloom, maar nu ze er op terug keek, leek alles zo snel zijn gegaan. Ze wist nog goed de dag dat het gebeurde. Ze had alleen thuis gezeten, voorbereid op wat er te komen zat. Haar tas op schoot, wachtend op het getoeter dat haar zou vertellen dat haar vrienden er waren. Ze vertrokken samen, weg van de stad. Hoewel het virus overal naartoe kon gaan waren ze alsnog gevlucht. Ze waren naar het platteland gegaan, denkende dat ze daar veilig zouden zijn. Ze hadden het fout. Je leek nergens echt veilig te zijn met dit virus. Of ze dit ooit zou overleven wist Kalani niet, haar vrienden hadden dit in iedergeval niet.
Met z’n zessen waren ze geweest in het begin. Het duurde niet lang tot de eerste van hen overleed. In zeven maanden waren al haar vrienden overleden en was Kalani alleen achtergebleven. Het ging haar best goed af. Alleen was ze sneller en was er niks wat haar tegenhield. Ze kon vluchten zonder zich zorgen te maken om anderen achter laten en ze kon vechten zonder ook op anderen te moeten letten. Toch was de tijd gekomen dat Kalani zich bij een groep gevoegd had. Bijna twee weken zat ze nu bij een kamp van zo een 60 mensen. Het waren meer mensen dan ze in dit hele jaar had gezien. Het had haar toch nog wel wat moeite gekost om zich bij de groep te kunnen voegen. Ze lieten niet snel mensen toe wat Kalani kon begrijpen, ze was dan ook dankbaar dat ze haar wel toegelaten hadden. Hoewel ze nog niet iedereen had leren kennen, wat ook lastig was met 60 mensen, had ze wel al een hoop aardige mensen leren kennen. Een van die mensen was Jayce, de jongen die haar tot nu toe elke dag gezeldschao had gehouden. Hij was zelfs degene geweest die haar in het bos getroffen had en mee genomen had naar het kamp. Kalani had niet dankbaarder kunnen zijn om de jongen. Jayce spendeerde veel tijd met haar. Met bijna alles wat ze deed was hij daar aanwezig. Toen ze hielp bij het bereiden van het vlees dat die dag binnengebracht werd was hij daar. In deze twee weken waren ze al best close gegroeid en hoewel niks echt officieel was, waren ze vrijwel exclusief. Hoewel het wellicht snel ging voelde het wel fijn volgens Kalani, samen met iemand zijn was iets wat ze niet gedacht had ooit te kunnen doen nog. Ze had sowieso niet verwacht dat ze nog mensen tegen zou komen, laat staan een jongen van haar leeftijd, eentje die haar leuk zou vinden. Dat laatste verraste haar wellicht wel het ergste. Haar haren had ze al in geen tijden kunnen wassen. Haar benen en oksels waren nooit hariger geweest en ze stonk slechter dan een twee jaar oud lijk. En toch leek Jayce haar echt leuk te vinden.
Ook vandaag hadden de twee de hele dag bijna samen gespendeerd. Hoewel Kalani normaal niet zosnel was met mensen dichtbij haar laten ging het met Jayce toch wel makkelijk. Natuurlijk wist hij nog bijna niks van haar, veel praatte ze niet over zichzelf. Maar dat leek hem niks uit te maken. Hij kende haar naam, leeftijd, en wist dat ze al vijf maanden op zichzelf was en het dus al vijf maanden alleen had overleefd. Het was dus wel duidelijk bij hem dat ze absoluut geen hulpeloos meisje was. Maar meer had Kalani eigenlijk nog niet over zichzelf verteld, over haar verleden. Van Jayce wist ze inmiddels dat hij in het jaar van de uitbreuk zijn tweede jaar op de universiteit was begonnen als een Engels major. Hij had haar verteld dat hij geen idee had gehad wat hij wikde studeren dus hij was maar voor Engels gegaan, sinds hij de taal al sprak en het dus niet heel moeilijk kon zijn. Hij had haar verteld over zijn broer, ouders en overleden oudere zus. Over wat hij dit jaar allemaal had mee gemaakt. Jayce had Kalani eigenlijk al best veel over zichzelf verteld, zonder dat hij nog echt iets wist over Kalani zelf.
Het was inmiddels namiddag en Jayce was al wat eerder naar Kalani toegekomen, hij had haar verteld dat er iemand was wie hij wilde dat zij ontmoette, dus ze zat nu te wachten op de afgesproken plek, wachtend tot Jayce terug zou komen met het persoon waar hij zo enthousiast over was voor haar om te ontmoeten. Ergens had ze zijn enthousiasme wel schattig gevonden. Het was een lieve reactie en zorgde ervoor dat Kalani eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger was naar wie het persoon was. Al had ze al zo een vermoedde. Zijn broer. Jayce kon nooit stoppen met praten over zijn broer. Soms was het klagen, soms leek het alsof zijn broer echt zijn aller grootste voorbeeld was. Al kon het ook zijn grootste vijand zijn, haalde Kalani uit de verhalen die hij soms vertelde. Zej vond het schattig hoe de jongen zoveel over zijn broer kon praten, maar vroeg zich dan wel af waar hij dan tegen zijn broer over praatte. Hij kon namelijk moeilijk over de jongen zelf tegen hem praten, dat leek haar vrij onrealistisch. Helaas was het waarschijnlijk niet iets waar ze zo snel zou achterkomen. Nu was alles waar ze op gefocust was de tijd, en hoe langzaam het voorbij ging nu ze aan het wachten was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Damian had gehoopt dat de ontmoeting niet al te lang hoefde te duren, dat Jayce zijn soort van vriendin meegenomen had naar hun kamer en dat Damian even haar de hand kon schudden om vervolgens weer met rust gelaten te worden. Niet alleen was Damian nog uitgeput van de ochtend maar eigenlijk besteedde Damian sowieso zijn tijd graag alleen en in een kamp gevuld met zo zestig mensen was deze kamer de enige plek waar dat echt een beetje mogelijk was. Zijn broertje was daar weer heel anders in, die genoot van constant sociaal contact te hebben en om mensen om hem heen te hebben. Jayce was dan ook grotendeels van de dag buiten te vinden bij alle mensen, al was het om te helpen zodat hij weer met mensen kon praten of gewoon ergens gezellig in een cirkel te zitten om meer vrienden te praten, al had hij nu dus zijn vriendin en voor zover Damian meekreeg nam die toch wel het meeste van haar tijd in beslag. Damian kon het niet helpen om een beetje medelijden met haar te hebben, ook al wist Damian niks van haar af behalve dan haar leeftijd en haar naam had hij wel eens vaag meegekregen, iets met een k, hij kon het nooit echt onthouden. Toch, ondanks dat Damian niks van deze meid afwist had hij medelijden met haar vanwege de hoeveelheid tijd zijn broertje met haar doorbracht, misschien vond ze het juist wel gezellig en vond ze het niet erg, wist Damian veel. De jongen wist wel dat als hij het was die zoveel tijd met Jayce door moest brengen dat hij geen idee had hoe hij dat moest volhouden. Het was dan wel zijn eigen broertje maar de twee jongens konden soms verschrikkelijk botsen, voornamelijk door het feit dat Jayce vaak erg sociaal en druk was, iets wat Damian dus alles behalve was. Puur omdat ze konden botsen betekende niet dat Damian niet van zijn broertje hield, hij wou en kon gewoon niet constant tijd met hem doorbrengen zonder helemaal gek te worden van de jongen.
Ook al had Damian gehoopt dat de ontmoeting niet al te lang hoefde te duren, het leek er toch op dat dit niet mee ging zitten voor de jongeman. Zodra zijn broertje binnen was komen lopen had hij al wel door dat hij zijn vriendin niet meegenomen had, wat in zou houden dat Jayce zijn broer ophaalde om hem mee te nemen naar waar dit mysterieuze meisje dan ook mocht zijn. “Are you coming with?” Na de vraag te horen stond Damian zuchtend op. Het liefst was hij gewoon achter gebleven en de ontmoeting uitgesteld maar zo kon hij dan ook niet zijn tegenover Jayce. Hij wist hoeveel dit voor de jongen betekende en zou dus ook zijn best doen om een beetje actief mee te doen voor Jayce. “Sure, let’s meet this gal of yours.” Damian moest zijn best doen om de meest oprecht lijkende glimlach op zijn gezicht te zetten. Bijna meteen had Jayce zich weer omgedraaid om de hut uit te lopen en Damian volgde de jongen maar zonder nog maar iets te zeggen. In stilte volgde Damian zijn broertje onderweg naar waar dan ook. Damian had eigenlijk geen idee waar naar toe.
Na een beetje door het kamp gelopen te hebben kwamen ze uit op een plek waar er een meisje zat die leek alsof ze aan het wachten was. Damian durfde er meteen geld op te wedden dat dit het meisje was waar Jayce al zijn tijd mee besteed had. “So, Damian, this is Kalani.” Klonk er vanaf Jayce wanneer de twee broers aangekomen waren bij het meisje. “And Kalani, this is my brother Damian.” Damian nam het meisje voor hem even goed in zich op. Eerlijk was eerlijk, zijn broertje had het niet verkeerd getroffen. Natuurlijk zag niemand er op zijn beste uit naar een jaar in een zombie apocalyps geleefd te hebben maar toch was het meisje wat Damian voor hem zag toch een aardig mooie meid. Met een glimlach, ditmaal wel oprechter dan de laatste, stak Damian zijn hand naar het meisje uit. “Pleasure to meet you. Hope my little brother hasn’t been much of a nuisance.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De afgelopen dagen had Kalani vooral met Jayce besteed, en sinds Jayce niet echt een persoon leek te zijn die ooit stil was was dit het eerste echte moment sinds ze hier was dat ze wat kon nadenken. Haar hoofd ging gelijk terug naar haar thuis. Al was het niet echt een plet die ze thuis kon noemen. Een goedkoop flatje in Perth wat haar ouders voor haar betaalde, een flatje waarvan de woonkamer ook haar slaapkamer eetkamer en keuken was. Maar toch was het als een thuis voor haar. Op haar zeventiende kochten haar ouders het voor haar sinds het dicht bij de universiteit was waar ze naar toe zou gaan. Sinds dien had ze daar gewoond. Het was in anderhalf jaar wel echt een thuis geworden al was het niet veel. Ze had er veel herinneringen gemaakt met haar vrienden. Ze had zelfs een kat die haar daar altijd gezelschap hield. Deze kat had ze ook mee genomen toen ze gingen vluchten, maar zoals verwacht had het niet lang geduurd voor haar geliefde kitten zelf vluchtte. Kalani miste hem nog steeds, net zoveel als ze haar vrienden miste. Maar hier liet ze niks van merken. Mensen hoefde niet te weten dat ze haar kat en vrienden miste. Voor zover mensen hier wisten was ze een wees die helemaal niemand had om te missen. En daar was ze blij mee, want niet iedereen hoefde haar verhaal te horen. Niemand had zij zelfs liever.
Ze begon te denken aan haar studie, hoe ze daar begon anderhalf jaar geleden. Ze was al erg gegroeid sinds dien en was best trots op zichzelf hoe ver ze het geschopt had. Ze was wellicht niet de beste van haar klas maar ze deed het goed, de studie die ze deed was dan ook wel iets wat ze leuk vond wat hier heel erg bij hielp. Ze studeerde als dierenarts, het klonk als een simpel saai beroep maar Kalani hield van dieren en de studie was waarschijnlijk de reden geweest dat ze er nog steeds was. Ze had zoveel dingen geleerd en de meeste dingen die ze bij dieren kon doen kon ze ook op mensen uitoefenen. Zoals een poot, of bij mensen dan arm of been spalken met random objecten. Het kwam in de dierenkliniek namelijk vaak genoeg voor dat ze geen spalk hadden voor het dier dat het wel nodig had. Natuurlijk hadden ze spalken voor honden en katten, maar voor kippen en cavia’s moesten ze meestal iets willekeurigs bedenken. Ze had ooit een kippen pootje gespalkt met een doekje en een takje, daarmee kon ze op zich ook een mensen been spalken, al moesten zowel de doek als het takje wat groter zijn dan. Ze kon het in ieder geval wel. Ook wist ze hoe ze moest hechten en hoe ze om moest gaan met plotse duizeligheid en dat soort dingen, maar dat laatste was meer door haar EHBO cursussen.
Kalani werd uit haar gedachtes gehaald door het horen van voetstappen achter zich, ze stond dus gelijk op en draaide zich naar de voetstappen in. Gelijk toen ze Jayce in haar zicht had begon deze jongen ook te praten, zoals hij wel vaker deed. Kalani zette maar een glimlach op en draaide zich naar Jayce zijn broer wie net voorgesteld was als Damian. Kalani moest eerlijk zijn dat de knappe gene duidelijk in de familie zaten. Al leek Damian hier nog meer van te hebben dan Jayce, al was hij ook al erg knap, zelfs midden in zo een zombie apocalyps. Het was verrassend en Kalani was best onder de indruk. Toen de jongen zijn hand naar haar uitstak nam ze deze vast en schudde hem even stevig. Ze hield er van om mensen hun handen stevig te schudden, zo slapjes was toch niks. Daarnaast liet het gelijk kracht merken en sinds Kalani best klein was en totaal niet leek op iemand die kracht had moest ze zich wel bewijzen vaak. “Pleasure’s all mine. And luckily he has been nothing but very kind,” zei Kalani met een zwakke glimlach. “I hope you don’t mind he took you out here? Jayce mentioned you didn’t like leaving your room,” vervolgde ze.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De stevige hand van Kalani kwam als nogal een verrassing voor Damian. Niet dat hij het niet verwacht had, hij had niet echt verwachtingen voor het schudden van de hand maar hij was meer verrast omdat normaal als hij mensen een hand gaf dan was het iets zwaks, even snel de hand schudden en klaar. Damian was niet gewend dat mensen daadwerkelijk een stevige handdruk gaven. Eigenlijk kon hij de handdruk wel waarderen, het vertelde iets over Kalani. Dat klonk misschien raar maar als iemand een stevige handdruk gaf dan vond Damian dat toch wel iets hebben of iets vertellen over die persoon. Het zorgde er toch voor dat je overkwam alsof je zelfvertrouwen had, sterk in je schoenen stond. Na de handdruk trok Damian zijn hand terug en stopte deze in zijn broekzak, net zoals hij zijn andere ook had. Meestal had hij zijn handen verstopt in zijn broekzakken of jaszakken. Het stond gewoon fijner vond Damian en zijn handen leken er dan ook haast automatisch naar toe te gaan.
Een kleine lach kwam van Damian af bij het horen van Kalani haar antwoord. “I am sure he has been kind to you, that is not necessarily what I meant with nuisance.” Damian wist als geen ander wat voor last zijn broertje soms kon zijn. Hoe goed de intenties van Jayce ook waren, soms was de jongen gewoon te aanwezig vond Damian. Op de momenten dat Jayce zo aanwezig was, zo veel praatte en gewoon erg aanwezig was dan kon Damian hem soms gewoon niet uit staan. Zoiets klonk misschien nogal bot om over je eigen broertje te denken maar Jayce kon het hebben, daar ging Damian wel van uit althans. Toch leek deze opmerking ditmaal niet zo goed te vallen bij Jayce. Damian ontving een kleine duw van de jongen. “Shut up, man.” Bracht Jayce ook uit. Een kleine lach kwam vanuit Damian, hij vond het grappig hoe nu Damian zo opmerking tegenover zijn zogenaamde vriendinnetje maakte de jongen ineens een stuk minder accepterend was over zijn opmerkingen. “Just stating the obvious.” Antwoordde Damian, al bleef zijn blik gericht op Kalani terwijl hij dit zei. Een uitdagende grijns stond op Damian zijn gezicht. De jongen kon het gewoon niet helpen om zijn broertje een beetje te plagen waar Kalani bij was.
Jayce had Kalani dus verteld dat zijn broer niet de meest sociale jongen was, verre van eigenlijk. Damian voelde zich een beetje ongemakkelijk door het feit dat Kalani nu misschien wel een beetje een apart beeld van hem had. De jongen had geen idee wat zijn broertje allemaal over hem verteld had aan Kalani en dus had Damian ook geen idee wat voor idee ze had over hem maar als dit was wat het eerste bij haar opkwam wanneer ze tegen hem sprak dan kon het niet veel goeds zijn. Het leek er op dat het beeld wat ze van de jongen had voornamelijk bestond uit het feit dat Damian een teruggetrokken, antisociale jongen was en ook al was dit niet ver van de waarheid dat betekende niet dat Damian wou dat dit het beeld was wat Kalani over hem zou hebben. “Oh, no… don’t worry.” Mompelde hij, wetende dat het een leugen was. Een paar minuten geleden liep Damian nog te kreunen en te zeuren over het feit dat zijn broertje hem uit zijn kamer gehaald. “Or, well.. I wasn’t that excited about it but after meeting you, I don’t mind as much.” Het klonk bijna als flirten ook al had Damian het absoluut niet zo bedoeld. “You know.. because it is nice meeting you, you’re cool and all.” Mompelde Damian er een beetje onhandig achteraan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zwakke, haast onzichtbare glimlach verscheen op Kalani haar gezicht bij het zien van de reactie van Damian. Hij leek de stevige handdruk van Kalani niet verwacht te hebben wat ze wel kon verwachten, maar het gaf haar wel een gevoel van voldoening. Na de handdruk trok Kalani haar hand terug en stak deze rustig in haar broekzak. Ze hield ervan haar handen in haar broekzak te houden als ze in gesprek was met mensen sinds ze anders niet wist wat ze met haar handen moest doen. En ze wilde het voorkomen dat ze ongemakkelijke dingen met haar handen deed. Als ze alleen was had ze haar handen echter bijna nooit in haar zakken sinds ze dan op elk moment klaar wilde zijn om in de aanval te gaan. Je wist nooit wanneer er een dier, zombie of mens op je af kwam om je aan te vallen. Daar wilde ze op elk moment gewoon klaar voor zijn, enkel niet als ze in gesprek was.
Zachtjes moest Kalani even lachen door Damian zijn opmerking. Hij had wel een punt, Jayce kon wel een lastpost zijn soms, hij kon erg irritant zijn en té veel praten op sommige momenten. Dit weerhield Kalani er niet van om te genieten van zijn bijzijn, het was immers vaak wel gewoon gezellig met de jongen. "He can be a troublemaker sometimes," grinnikte ze zachtjes. De reactie van Jayce op zijn broers opmerking liet Kalani wederom zacht lachen. Ze vond het schattig hoe Jayce reageerde, zo kon je wel echt merken dat hij een klein broertje was, en dat hij indruk probeerde te maken tegenover Kalani, wat zij alleen maar schattiger vond. Maar over het algemeen vond ze Jayce ook wel heel schattig, iets aan hem liet haar denken aan haar jongere zusje, wat dan wel weer erg raar was als ze er zo over nadacht. Maar hij had gewoon iets aan zich wat haar zusje ook gehad ha. Wellicht was het toch dat tintje dat nog niet echt volwassen was, dat kinderlijke aan de jongen wat Kalani schattig vond. Ook al waren ze dezelfde leeftijd natuurlijk.
"Oh don't worry, I dislike leaving my room as well, my apologies if I made you feel uncomfortable," zei ze zacht lachend. Als het aan haar lag spendeerde ze haar hele leven verder op zichzelf, maar eigenlijk ook weer niet sinds ze wel wilde overleven en die kans was gewoon veel kleiner als ze alleen was dan dat ze met een groep was. Maar buiten dat was ze wel liever alleen, ze had ook al een lange tijd alleen gespendeerd wat ze graag langer had gehad als het niet betekende dat ze minder kans op overleven had.
Ergens klonk het alsof Damian aan het flirten was, maar Kalani wist wel beter dan dat. Natuurlijk zou hij dat niet doen, hij had letterlijk geen rede om dat te doen dus Kalani besloot er ook niet over te denken als flirten. "Yeah it's nice to meet you too," zei ze vervolgens met een knikje. De hele tijd had ze haar blik eigenlijk op Damian gehouden, ze had geen een keer omgekeken naar Jayce waar ze zich plots best schuldig over voelde, toch keek ze nog niet weg.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Opnieuw moest Damian lachen om de opmerking van Kalani. Tot nu toe had Damian een goede eerste indruk van haar en hij was blij dat zijn broertje iemand had kunnen vinden waar hij mee om kon gaan. Het afgelopen jaar was moeilijk geweest voor hem, ook al vermaakte hij zich wel in de groep mensen het was toch goed om te zien dat Jayce nu iemand gevonden had waar hij mee om kon gaan binnen de muren van het kamp. Damian had ook al wel de afgelopen tijd gemerkt dat nu hij meer tijd kon besteden met Kalani, dat dit betekende dat hij nu Damian minder vaak lastig viel. Dat kwam Damian eigenlijk maar als te goed uit. Daarnaast was hij natuurlijk ook oprecht voor zijn jongere broer, hij gunde het de jongen wel echt dat hij iemand had om mee om te gaan. Dus het feit dat Damian een goede indruk kreeg van Kalani hielp alleen maar meer met zijn blijdschap voor zijn Jayce, dan wist hij dat zijn jongere broertje in de handen was van een goed iemand. “Let’s hope the two of you don’t make too much trouble around here.” Een speelse grijns vervolgde de woorden die Damian sprak.
Voor niet meer dan een paar seconden haalde Damian zijn hand weer uit zijn broekzak om deze vervolgens door zijn lange blonde haren te halen. Damian had altijd al wel wat langere haren gehad maar in het afgelopen had hij geen gelegenheid gehad om naar de kapper te gaan en dus in plaats van het zelf maar steeds bij te werken had hij het maar gewoon zelf langer laten groeien. Persoonlijk vond hij zijn langere haren wel bij hem passen, ondanks dat zijn ouders er nooit echt fan van geweest waren. Ook had hij vaak opmerkingen gekregen van meiden waar hij eerder bevriend mee was dat hij het kort moest doen. Damian had het een keer kort geknipt maar dat had hij absoluut niks gevonden en dus had hij het al snel weer lang laten groeien en sindsdien had hij het nooit meer kort gedaan. Het ergerde hem ook niet om langere haren te hebben, hij had altijd wel ergens een elastiekje zodat hij desnoods zijn haren in zo manbun kon doen als hij het even niet in zijn gezicht wou hebben.
Als Kalani echt zo graag op haar kamer zat als dat ze zelf zei dan betekende de dat dat ze waarschijnlijk nogal een groot contrast was met Jayce. De jongen hield er niet van om de hele dag in zijn kamer te zitten, al helemaal niet als hij alleen was. Jayce wou altijd wat doen en onder de mensen zijn. “Oh, no. It’s fine.” Maakte Damian meteen duidelijk. Het was niet haar fout dat hij zich misschien lichtelijk ongemakkelijk voelde maar het hielp wel dat Kalani dus blijkbaar net zoals Damian was als het ging om de kamer verlaten. Dan zag ze het waarschijnlijk niet iets als een negatieve eigenschap van Damian maar eerder als iets wat ze in haarzelf herkende. “Then I hope you don’t mind my little brother constantly taking you out of yours.” Aangezien Kalani net aangegeven had dat ze hoopte dat Damian het niet al te erg vond om naar buiten te komen, doelde Damian dus nu op het feit dat hopelijk Kalani het niet al te erg vond om zelf constant uit haar kamer gehaald te worden door Jayce. Althans, Damian ging ervan uit dat Jayce haar constant uit haar kamer haalde aangezien dat precies is wat Jayce bij hem deed voordat Kalani binnen in het kamp kwam.
Een kleine glimlach kwam van Damian af. Natuurlijk was Kalani gewoon vriendelijk aan het doen wanneer ze zei dat ze het leuk vond om de jongen te ontmoeten maar toch kon Damian het niet helpen om een kleine glimlach op zijn gezicht te zetten. “Hope my brother didn’t hype me up too much and now you’re disappointed by the reality.” Het was misschien een domme grap en kon zomaar overkomen alsof Damian probeerde naar een compliment te vissen maar dat was toch wel het laatste wat hij wou. Het was nu toch al te laat om de opmerking terug te nemen, dus het enige was Damian nu nog deed om te laten merken dat het een domme grap was om zelf een beetje te lachen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld