Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| It's a plague, this constant weight

Anoniem
Popster

Requiem schreef:

''It's a plague, this constant weight,
it haunts my thoughts when you're away.
And would it be safe for one to say,
I made your heart smile at the end of the day?''

Met Myl, gelieve niet te reageren (:

Elias ''Eli'' Flynn

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:

Tyler Janes

Houd vol.
Die fluistering zou ze nooit vergeten. Als een soort hypnose herhaalde de twee woorden zich in haar hoofd, klampte ze zich eraan vast. De lange reis die afgelegd werd, hield ze enkel vol door die twee woorden te herhalen. Houd vol, houd vol, houd vol.
Met een ruwe kracht werd ze de donkere ruimte uitgeduwd en verwelkomd in een duistere ruimte. Donkergrijze muren, met daaraan verschillende wapens. Boven de wapens waren nummers te zien, de prijs die het kostte om te mogen profiteren van de extra luxe. De voorwerpen waren eerder gebruikt. Het was te zien aan de donkerrode bloedresten die aan het metaal waren blijven kleven. Een akelig kil gevoel trok door haar lichaam. Jarenlang had ze de schouwspellen op televisie gevolgd, had ze de wedstrijden geobserveerd en ervan geleerd. Ondanks dat ze haar studie erg serieus nam, was de werkelijkheid nooit zo hard bij haar binnengedrongen als nu. Dit was niet zomaar een spelletje. Haar leven stond op het spel. Ze zou een strijd moeten leveren en daarbij een leven moeten ontnemen. Zwak en kwetsbaar, jong en onervaren als ze was, werd ze de Arena in gegooid.
‘Vergeet het maar, blondje. Die wapens zijn enkel voor hen die het verdiend hebben.’ Ruw werd Tyler de ruimte verder door geduwd. Het was oneerlijk. Zij, opgepakt als vluchteling, had geen recht op hulpmiddelen. Haar tegenstander daarentegen had die luxe wel. Ze begon haar strijd al met een achterstand, maar dit soort kromme regels verbeterden het niet. Wat als ze een niet-tastbare gave had gehad? Wat als ze enkel de gedachten van de ander had kunnen horen? Dan was het bijna onmogelijk om een strijd als deze te winnen.
Vlak voor twee immense deuren stopten ze. Ze werd ontdaan van haar boeien en de band die haar krachten onderdrukte werd afgedaan. Het zou niet lang meer duren. Ze kon het. Jarenlang had ze zich voorbereid. Met haar gave stond de uitslag van de wedstrijd haast al vast. Het was echter de vraag in hoeverre ze er klaar voor was. Was ze in staat om in kilte iemands leven te nemen? Was ze er klaar voor om haar zwaktes te maskeren en een vijandige, uitdrukkingsloze strijd te voeren? Nee. Ze was jong, zou officieel de Arena niet in mogen. Maar, omdat ze jarenlang gevlucht had en daarmee tegen de wet in was gegaan, werd ze gestraft en moest ze de strijd alsnog aangaan. Dat was een regel die gold voor iedere achttienjarige en ouder. Als ze deze strijd had gewonnen was ze veilig. Dan zou ze haarzelf verder voor kunnen bereiden.
Houd vol.
De deuren openden zich en meteen werd ze overvallen door het luide gejuich van het publiek. Tyler stond aan de grond genageld, terwijl ze het strijdveld bestudeerde. Nu nog oogde het als een strijdarena uit Romeinse Oudheid. Over enkele minuten zou het veranderen in een onbekende locatie, elke keer weer verschillend. Ruw werd Tyler in haar rug geduwd, waardoor ze enkele gedwongen stappen vooruitzette. Direct werden de deuren achter haar gesloten. Tyler voelde zich klein in de grote ring, omcirkeld door honderden toeschouwers. Wat zou hun eerste indruk zijn? Zouden ze verwachten wat ze in huis had? Absoluut niet. Helemaal niet nu ze een duidelijk zichtbar gevecht gevoerd had. Haar armen zaten vol blauwe plekken, schrammen en vuil. Op haar wang was een zichtbare snee en bij haar mondhoek was een kleine wond door een stevige vuist die uitgedeeld was. Haar knokkels zaten zelf ook onder de schrammen, van de klappen die zij uitgedeeld had. Ze had zich niet zomaar gewonnen gegeven, maar had al geweten dat ze de strijd nooit had kunnen winnen zodra ze hun aanwezigheid gevoeld had.
De deuren aan de overkant gingen open. Een intimiderende schim kwam naar buiten. Hij was een stuk ouder dan zij, een stuk groter en gespierder. In zijn hand droeg hij een bijl. Tyler grinnikte. Hij zou er niet veel aan hebben.
‘Aan uw linkerkant hebben we een van onze favorieten. Met de kracht van de aarde in zijn bezit een onverslaanbare tegenstander: Greg Terra!’ Er werd luid geapplaudisseerd. Het was duidelijk dat de man een populaire tegenstander was. Niet dat het haar bang maakte. Als het aan haar lag zou ze deze strijd in een korte tijd beëindigen. ‘Aan de rechterkant hebben we een voortvluchtige Mutant. Met twintig jaar zal zij de Arena betreden als straf voor haar zonden. Net opgepakt en klaar voor de strijd: Tyler Janes!’ Haar gave was nog onbekend en dat was momenteel het enige wat in haar voordeel werkte.
De omgeving begon te veranderen. Het luide gejoel van het publiek stierf weg en Tyler voelde hoe de luchtdruk veranderde. Een koude windvlaag streek langs haar blote armen, terwijl een witte poeder haar voeten omsloten. Bomen stonden om haar heen, gedekt onder een wit donsdeken. Een koude rilling trok over haar rug, maar ze liet zich niet afleiden door de kou.
In de verte kon ze haar tegenstander zien staan. Hij grijnsde breed, leek niet bepaald geïntimideerd door het tengere meisje tegenover hem. Vroeg dan niemand zich af wat voor gave ze bezat?
De gong luidde. Het startsein. Het was tijd.
Met een oerkreet stormde Greg op haar af. Hij hield zijn wapen met twee handen vast, klaar om elk moment uit te halen. Tyler bleef stokstijf stilstaan, bereidde haarzelf voor op wat over enkele tijd zou doen. Pas toen er slechts enkele meters tussen hen in stonden, haalde ze uit. Niet zichtbaar, overigens. Abrupt kwam de grootse man tot stilstand. Zijn armen begonnen te trillen en ondanks de kou droop het zweet van zijn slapen. Een ietwat triomfantelijke glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar handen tot vuisten balde. De man slaakte een ijzingwekkende kreet en liet zijn wapen op de grond vallen. De man greep naar zijn hoofd en liet zichzelf neerzakken op de grond. Tyler raakte in een soort hypnose vanaf het moment dat het bloed zijn lichaam verliet. Niet alleen bij zijn neus droop er langzaam bloed naar buiten, maar ook bij andere openingen in zijn gezicht kwam het bloed naar buiten. Bij zijn oren, zijn mond en zijn ogen. Het was een akelig gezicht. Het gejammer en gekreun van Greg maakte het er niet beter op. Tyler liep naar de man en hurkte voor hem neer. Ze wilde een kille act opvoeren. Ze wilde dat men haar vreesde, dat men zich geïntimideerd voelde bij het zien van haar naam. Een masker die ze moest voorhouden om haarzelf te beschermen. Om te overleven.
‘Het spijt me, maar iemand moet de eerste zijn,’ zei ze. Haar stem liet verdacht weinig gevoelens horen. Tyler liet haar vingers klippen en dat geluid volgde door het geluid van brekend bot. De man had zijn eigen man omgedraaid, zijn leven beëindigd onder haar invloed. Haar eerste moord in de Arena. Haar eerste strijd. Haar eerste overwinning.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Het was een zonnige dag. Een verkoelend briesje gleed door zijn kleding en met volle teugen ademde hij de zwoele lucht in. Zijn eenentwintigste verjaardag was al over een paar maanden en hoewel de plannen om te vluchten er waren, kon je er nooit zeker van zijn wat de volgende dag zou brengen. Hij haalde zijn vingers over de schors van de boom waar hij tegenaan zat en bekeek hoe enkele schilfers op zijn vingertoppen bleven plakken. Hij veegde zijn hand aan zijn broek af en keek naar Tyler die tegenover hem zat. Een flinke steek schoot door zijn hart wanneer hij er aan dacht dat hij haar waarschijnlijk nooit meer zou zien. Ieder moment probeerde hij te koesteren en hij probeerde om haar gedaante vast in zijn hoofd te prenten. Haar lange blonde lokken die fonkelden als goud in het zonlicht, haar ranke lichaam dat voorovergebogen tegen de appelboom aan zat, haar ogen die hem altijd probeerden te doorgronden en daar meer dan eens ook in slaagden, die prachtige mond waar hij vele dagdromen over had gehad. Verlangen vlamde op in zijn lichaam als vuur en hij moest zich inhouden om haar niet bij haar middel te pakken en naar hem toe te trekken. 'Eli, waar denk je aan?' hoorde hij haar grinnikend vragen. Zijn ogen begonnen zich langzaamaan weer te focussen op het hier en nu en een brede glimlach vormde zich op zijn gezicht. 'Nergens aan. Ik wil je gewoon niet vergeten.' Zei hij en hij gooide speels een gevallen appel naar haar toe.

Het matras waar Elias op lag, was keihard. Vanuit de gangen en de andere cellen klonk er een enorm geschreeuw en grommend trok hij zijn kussen over zijn oren om het geluid te dempen. De geluiden van marteling en lijfstraf waren niet langer geluiden die hij verafschuwde, eerder iets waar hij een hekel aan had. 'Verdomme, duw je kaken op elkaar en verman jezelf,' snauwde hij zacht. Na een eeuwigheid hield het geluid alsnog niet op en chagrijnig stond hij op om te gaan kijken wat er aan de hand was. Het was normaal dat iemand de regels op wat voor manier dan ook brak, maar normaal duurden de straffen nooit zo lang. Onderweg naar zijn celdeur kwam hij voorbij een spiegel en hij pauzeerde even om zichzelf te bestuderen. Zijn linkeroog zat helemaal dicht en was gezwollen, straaltjes bloed stroomden uit verschillende wonden op zijn gezicht en zijn lijf en hoofd waren bont en blauw. Om eerlijk te zijn had hij nog bijzonder veel geluk gehad in het gevecht en was hij uiteindelijk niet degene geweest die het met zijn leven moest bekopen. De vrouw die tegenover hem had gestaan had echter geen schijn van kans gemaakt, maar hij had de verwondingen voor lief genomen zodat het leek alsof hij zwak was. In eerste instantie had hij niet willen vechten en had hij gewild dat zijn tegenstander hem had vermoord, maar zodra de locatie veranderde naar het open veld met de bloeiende appelbomen uit zijn jeugd, had hij niet meer op kunnen geven. Hoe ze die locatie überhaupt hadden achterhaald, was hem een raadsel. Hij haalde een hand door zijn warrige haar en liep de gang op. Een luid gejoel steeg op en een applaus barstte los. 'Ons hield je niet voor de gek!' hoorde hij van één kant. 'Prachtige strijd Flynn! Die meid had geen schijn van kans!' klonk het vanuit een andere cel. Nors liep hij door, zonder enige vorm van reactie aan zijn publiek, zijn celgenoten, te geven. Voor nu had hij de strijd overleefd, maar bij de volgende zou hij zich gewonnen geven. Er was immers niets wat hem staande hield, niets wat het waard was om voor te leven.

'Pap, nee! Neem mij mee, verdomme, neem mij mee!' zijn schreeuw was ijzingwekkend en ging door merg en been in de duistere, koude nacht. Ze waren verraden. Iemand had lucht gekregen van hun vluchtplannen en nu moesten ze de prijs ervoor betalen. Hij zag hoe zijn vader zich met hand en tand verzette tegen hun agenten en met al zijn macht probeerde hij zich los te maken van de greep waarin hij zelf vast zat. Zijn woede vlamde op en kroop sissend en brandend zijn aderen door richting zijn hersenen. Alle logica werd uitgezet en alleen zijn overlevingsinstinct was nog voelbaar. 'Hier krijg je spijt van,' gromde hij tussen zijn tanden door met een stem die niet van hem leek te komen. Hij sloot zijn ogen en voelde hoe zijn brein een link maakte naar de man die hem vast hield. 'Wat gebeurt h-' De man kon zijn zin niet afmaken en zijn handen bewogen zich trillend naar zijn nek. Elias gaf een knik met zijn hoofd en de man draaide zijn eigen nek om. Triomfantelijk draaide hij zich om, klaar om de ander van hetzelfde lot te voorzien, toen een koud metaal zich om zijn keel sloot en hij naar de grond zakte. Wat hij ook probeerde, het was onmogelijk om gebruik te maken van zijn gave en hulpeloos trokken zijn handen aan de halsband. Een halsband die zijn gaven had uitgeschakeld en nu moest hij hulpeloos toezien hoe de man het leven van zijn vader beëindigde. 'Nee,' kreunde Elias zacht en tranen stroomden zout over zijn wangen. De schok was nog af te lezen van zijn vaders gezicht en zijn laatste uitspraak hing tussen hen in. 'Vind Tyler.' Hij wilde vragen om uitleg, nog zeggen dat hij van hem hield, maar niks kwam uit zijn mond. Plotseling uitgeput sloot hij zijn ogen en gaf zich over aan de dringende duisternis.

De tv waar hij voor zat stond te hard en het kostte hem moeite om zich te concentreren op het tafereel dat erop afspeelde. Enkele mannen en vrouwen zaten om hem heen te joelen en te juichen en er werd discreet geld over en weer doorgegeven. Lugubere weddenschappen die waren afgesloten en waarbij de winsten nu werden geïnd. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij aan niemand in het bijzonder. 'Mijn god, Elias, je hebt een flink gevecht gemist. Ik zei tegen iedereen dat het blondje wel zou winnen, maar niemand die mij wilde geloven en kijk nu! Betalen jullie!' schreeuwde hij triomfantelijk en hij trok zijn pet af om zijn gewonnen geld te innen. Elias trok een wenkbrauw op en keek naar het scherm, waar de herhaling zojuist werd ingezet. Hij hoorde de verslaggever de strijders aankondigen en zijn mond viel open. Zonder dat hij het doorhad, stond hij op en liep naar het televisiescherm. 'Fuck... Tyler.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Kippenvel trok over haar lichaam. Bloed verspreidde zich over de grond. Eerst nog op de natuurlijke grond dat vermengd was met sneeuw, nu met de gele tegels van de Arena. Het was een akelig beeld, de man voor haar. Zijn nek lag in een onnatuurlijke houding, terwijl de bloedsporen op zijn gezicht duidelijk afstaken tegen zijn bleke huid. Het was een pijnlijke dood, hoe snel die ook gekomen was. Speet het haar? Opnieuw gingen haar nekharen overeind staan.
Stokstijf stond ze daar, het gejuich van het publiek niet voor lief nemend. Een gemiste kans, achteraf. Dat was het moment waarvan ze had kunnen profiteren. Ze had kunnen laten zien dat ze trots was op haar moord, ze kon haar passie voor het vechten vervalsen en daarmee het hart van het publiek winnen. Voorlopig zou ze daar niks mee kunnen, maar met een beetje geluk zou ze populair worden. Bekend genoeg om de top te bereiken en te profiteren van alle denkbare luxes. Nu vertoonde ze enkel haar kille persoonlijkheid, weerspiegelde haar innerlijk dat niet klaar was voor deze strijd.
Ruw werd Tyler bij haar armen vastgegrepen, waarna ze de band weer om haar hals klemden. Een zwakte overviel haar. Het moment dat de gave uitgeschakeld werd en er leegte achterbleef. Was dat hoe mensen zich elk moment van hun leven voelden?
Voor ze naar beneden gebracht werd, haar lotgenoten wie ze eigenlijk wilde ontwijken, moest ze klaargestoomd worden voor een kort interview. Een gebruikelijk iets voor nieuwelingen. Kinderen, mutanten onder de achttien jaar, gingen regelrecht naar het interview, zonder eerst een strijd te leveren. Zij die omkwamen in de strijd, gingen zonder enige bekendheid ten onder.
Er werd geen moeite gedaan haar om te toveren tot een sprankelende verschijning. In haar nog bevuilde kleding, dat nog nat was van vers bloed, werd ze naar de ruimte gebracht. Net als de vertrekken lag de interviewruimte onder de Arena. Minder diep, maar diep genoeg om afgezonderd te zijn van eventuele gevaren.
Ze stonden voor een dichte deur. Ietwat ongeduldig wachtte Tyler tot er iets gedaan of gezegd werd. Wat was de bedoeling? Ze wilde dit gehad hebben. Ze wilde naar haar kamer, haarzelf opsluiten en haarzelf klaarstomen voor de tijd die komen zou. Plotseling verkrampte al haar spieren. Als ze beter voorbereid was op de klap, had ze het niet zo duidelijk laten merken, maar nu had ze een kreun niet tegen kunnen houden.
Met een ruk draaide ze zich om naar de wachters. ‘Waar was dat voor nodig?’
Opnieuw ging de scherpe trilling door haar lichaam. Met name bij haar nek was de prikkeling sterk aanwezig. Het was de band om haar nek. Met gespannen spieren rijkte Tyler naar het apparaat, alsof ze ooit de kracht zou vinden om het los te breken.
‘Een waarschuwing. Een beetje meewerken jij en we zullen je sparen,’ zei de bewaker lachend, terwijl hij de schok liet stoppen. Het klonk niet alsof hij zich überhaupt aan die afspraak wilde houden.
Ruw werd Tyler de ruimte in geduwd, waar de presentator al klaar zat. De man glimlachte lieflijk naar haar, alsof hij oprecht gevleid was door haar bezoek. Tja, want ze had ook zoveel keus. Met ietwat trillende handen van de ontlading in haar lichaam nam ze plaats op de stoel naast die van de man. Verschillende camera’s waren op hen gericht. Wat onwennig keek Tyler naar de apparaten. Jarenlang had ze zich verscholen, had ze dergelijke aandacht ontweken. Het was raar om nu volop in de schijnwerpers te staan.
‘Oh, Tyler. Niet zo verlegen. Het publiek is weg van je. De media gaat helemaal los. Ik, en ik denk dat ik voor veel anderen spreek als ik zeg dat ik het jammer vind dat we nog een hele tijd moeten wachten voor we je opnieuw in de Arena zullen zien verschijnen. Hoe was deze ervaring voor jou?’
Wat verwachtte hij nu? Dit was het moment waarop ze moest kiezen welke act ze wilde opvoeren. Wilde ze oprecht zijn, wilde ze haar duistere en pijnlijke emoties blootleggen? Nee. Wilde ze een kil persoon zijn wie het niet uitmaakte om te doden of iemand die juist genoot van de wreedheid die ze net opgevoerd had? Hierna kon ze niet meer terug.
‘Het eh… was overweldigend,’ besloot ze uiteindelijk, met een lichte frons op haar gezicht. Meer woorden hoefde ze er niet aan vuil te maken.
‘Overweldigend?’ herhaalde de man, duidelijk doelend op een nadere uitleg. Tyler bleef wijselijk stil, knikte enkel. ‘Dat kan ik me goed voorstellen. Daarnaast wordt er gespeculeerd over jouw gave. Er is wat onenigheid over de dood van jouw tegenstander. Het leek haast op zelfmoord, alsof jij de gedachten van de man bestuurde. Maar, de oplettende kijker wijst op het uitbrekende bloed in het gezicht. Kun je ons verklappen wie er gelijk heeft? Wat is jouw gave?’
Dat ging ze dus mooi niet doen. Ze moest gebruik maken van haar verrassingseffect. Het was goed dat niemand het wist, het was enkel de vraag hoe lang ze dat vol kon houden. Tyler wierp een blik op haar handen. Bloed kleefde aan haar huid, had zich onder haar nagels opgehoopt. Misschien hadden de mensen wel gelijk; misschien was ze wel een moordenaar. ‘Dat houd ik graag nog even voor mezelf. Over een aantal maanden zal het vanzelf duidelijk worden.’
‘Zo, je houdt ons wel graag in spanning zeg.’ De man vroeg nog wat andere dingen, maar Tyler liet weinig los. Hopelijk genoeg om het publiek tevreden te stellen, maar ze bewaarde haar privacy en haar geheimen. Ze vertelde niets over haar dierbaren, haar verleden.
Houd vol.
Ze stond in de lift. De ligt die langer duurde dan je zou verwachten met deze snelheid; een teken hoe diep hun vertrekken lagen. Tientallen, misschien wel honderden meters onder de grond. De deuren werden geopend en nogmaals, voor de zoveelste keer die dag, werd Tyler ruw geduwd. Ze kreeg geen verdere uitleg. Ze werd alleen gelaten in de donkere gangen, met knipperende tl-lampen. Tyler reikte met haar hand naar haar mondhoek, wat brandend aanvoelde en nog altijd open was.
Op een afstandje hoorde ze haar lotgenoten. Zaten hier alle mutanten? Of waren er meerdere verdiepingen? Daar leek het wel op in de lift. Waar was de indeling op gebaseerd? Leeftijd? Gave? Geslacht? Of was het willekeurig?
Het liefst sloot ze haarzelf direct op, maar ze had geen idee waar dat was. Daarbij, ze kon zich nooit eeuwig opsluiten. Met lood in haar schoenen liep ze op het geluid af. Ondanks dat haar lichaam uitgeput was, was ze niet van plan dit te laten merken aan haar vijanden. Lotgenoten. Vijanden. Hier waren het misschien haar vrienden, maar zodra ze tegenover elkaar zouden staan werd het je aartsvijand.
Het duurde even voor ze opgemerkt werd. ‘Daar is ze hoor!’ werd er geroepen. Een gejoel ontstond. Sommigen keken haar met bewondering aan, anderen vol afgunst. Het was niet gek. Wat moest je denken van de nieuwkomers? Moest je hen verwelkomen of afstoten? Haar blik gleed door de groep. Er waren veel jongeren in de groep. Was het dan toch op leeftijd gerangschikt?
Een schok ging door haar heen. Niet dezelfde van een aantal minuten daarvoor, die intense elektriciteitsprikkel. Haar hart sloeg een slag over en een gevoel van spijt bekroop haar. Haar blik was een fractie van een seconde veranderd. Kort had ze haar sterke blik losgelaten en waren haar ware gevoelens van haar gezicht af te lezen. Fuck… Elias.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld