Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG I’ll go into your heart

Account verwijderd

schreef:

I’ll go into your heart
Everyone’s afraid of me,
so I’m an untouchable women
But in the end,
you can’t reject me

WARNING; ehh.. ja, geweld enzo
Gelieve niet te reageren

Gabriel Vicenzo Milano Bianchi
25

En jij mag beginnen (: @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosie Jones - 23

Account verwijderd

schreef:
Het geluid van de zoomer. Het was iets waar ze intussen al gewend aan was geworden, toch bleef het een verschrikkelijk geluid en al zeker zo vroeg op de ochtend. 8 uur was het precies, tijd voor de dames om aan te schuiven aan het ontbijt. 'Wake up Mavis, we're going to be late', riep ze haar celgenoot toe die nog diep aan het slapen was en pas na enkele keren schudden wakker werd. Zelf besloot Rosie niet te wachten en nadat ze haar tanden vluchtig gepoetst heeft en haar haren gekamd heeft vervolgde ze haar weg naar de grote eetzaal samen met de andere vrouwen. Veel vriendinnen had ze hierbinnen niet, dat had ze ook niet nodig. De vrouwen hier keken naar haar op en dat was wat voor haar telde, respect. Ze was hier gewoon om haar tijd uit te zitten op een zo aangenaam mogelijke manier, niet om vriendjes te maken. Levenslang heeft ze gekregen waarvan ze nu al bijna 3 jaar zit. Terecht voor wat ze gedaan heeft vindt ze zelf, het enige waar ze spijt van heeft is dat ze betrapt is. Rosie zat in een bende, een goed werkende bende met haar 3 oudere broers. Als enige meisje kreeg ze altijd de verleidtaakjes. Vijanden verleiden om ze vervolgens naar haar broers te lokken, deals sluiten en dat soort zaken, dat was haar ding. Bij de laatste deal is het uit de hand gelopen. De man wilde meer van haar en probeerde haar aan te randen en te wurgen toen hij erachter kwam dat ze in opdracht werkte. Uit zelfverdediging, zo vond zij, heeft ze de man zware verwondingen met een mes toegebracht en uiteindelijk vermoord. Dat is dan ook de reden voor haar levenslange straf, naast haar taak in de bende en de illegale praktijken die ze daarmee heeft uitgevoerd. Eenmaal in de eetzaal schuift ze aan voor het ontbijt waarna ze aan een tafel in het midden plaatsneemt. Haar celgenoot en een groep andere dames nemen bij haar plaats en dat vindt ze wel prima zo, al zou ze er ook geen probleem mee gehad hebben om alleen te zitten. Het leven hier is nu eenmaal veel beter als je niemand nodig hebt. @vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Het was vroeg, te vroeg. Gabriel hield van uitslapen en was altijd enorm chagrijnig in de ochtend. Hij sliep altijd laat of vaak niet en het feit dat hij nu om 6 uur naast zijn bed stond zorgde ervoor dat hij wel iemand kon vermoorden. De vogels die buiten ontwaakte en vrolijk zongen wilde hij het liefst afschieten. Hij liep naar de badkamer om zich op te frissen. Hij had over een half uur een belangrijke afspraak. Gabriel was inmiddels al gedoucht en droogde zichzelf af. Zijn kaken strak op elkaar en hij kon nu al een glas whiskey gebruiken. Hij scheerde zichzelf en deed zijn haar. Hij zag er altijd tip top uit. Uiterlijk was belangrijk voor de jongeman. Gabriel was dagelijks in de sportschool te vinden om aan zijn lichaam te werken. Het meest afgetrainde lichaam behoorde dan ook aan hem. Zijn spieren waren enorm en ook zijn buik was enorm strak. Hij was inmiddels klaar in de badkamer en trok zijn kleding aan. Een zwarte broek en een witte blouse. De mouwen opgerold tot zijn ellebogen. Hij pakte van de kapstok en jasje en trok deze aan waarna hij via de grote deuren naar buiten liep. Hij stapte de stenen trap uit en zag dat de auto al staan. Hij stapte in de auto en sloot de deur. Op weg naar de hel. Enkele minuten later was hij aangekomen, waar hij de auto uitstapte en het gebouw binnen liep. Op een snelle tempo liep Gabriel door de gangen van de gevangenis. Zijn voetstappen weergalmden in de ruimte waar hij doorheen liep. Hoe sneller hij zou lopen, hoe sneller hij zich zou bevinden op zijn bestemming. Hij zou deze afspraak zo snel mogelijk achter zijn rug hebben. Kort haalde hij een hand door zijn haren heen, waarna hij zijn blouse recht trok. Aan het einde van de gang merkte hij een bekend gezicht op. Wanneer hij bij de man aankwam schudde hij zijn hand. 'Good to see you again, Sir Bianchi', de vorm waarop zijn achternaam werd uitgesproken was zoals gewoonlijk fout.zijn achternaam werd altijd verkeerd uitgesproken door de oude man. Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht. 'Same goes for you, Sir Eugené', zijn hand liet hij langzamerhand los, waarna hij de kamer inkeek waar hij zich binnen enkele minuten zou bevinden. 'Right, We'll see each other in a couple of minutes', vertelde hij, waarna zijn hand naar de deurklink greep. 'Good luck', was het laatste wat hij van de man had gehoord. Op een langzame tempo liep hij naar binnen. Zijn voetstappen waren het enige geluid wat in de kantine te horen was.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Met enige tegenzin begon ze het hoopje eten, als je het zo kon noemen, wat op haar bord lag op te eten. Lekker was het niet, dat was het eten hier nooit maar je had niet echt een andere optie. Eten was geen keuze. Als ze het niet zou doen dan zou ze verzwakken terwijl haar fysiek nu eindelijk op punt stond. De gevangenis is opgedeeld in 10 celblokken met elk 30 gevangenen. De blok waarin Rosie zit is B2 en staat onder bewaking van 3 cipiers. De dames zijn vrij om binnen hun blok rond te gaan tussen 8 en 20 uur, de nacht zitten ze vast in hun cel. Rosie vond dit een goed systeem. Het gaf haar de kans om binnen haar blok allerlei activiteiten te doen zoals lezen en haar fysiek trainen aangezien er in elke blok wel materiaal aanwezig was. Ze had geluk dat ze in deze gevangenis terecht was gekomen. Vele andere instellingen hebben een heel ander systeem waarin de gevangenen maar een half uurtje uit hun cel mogen naast het eten. In Rosie haar geval zit ze alleen 's nachts vast en kan voor de rest gewoon binnen haar blok rondgaan. Daar bovenop krijgen ze nog een half uurtje per dag om naar buiten op de koer te gaan, niet dat Rosie dat echt nodig vond. De koer zorgde altijd voor problemen tussen de verschillende blokken en ze vermeed er dan ook meestal contact met de andere dames. Vanuit haar ooghoeken kijkt ze even naar de anderen aan haar tafel die druk aan het praten zijn, zelf praat ze niet echt mee en vangt enkel wat op over een overplaatsing van een van de cipiers in haar blok. Veel maakt het haar niet uit, het is niet alsof ze een band heeft met iemand hier. De cipiers zijn oké voor haar, ze heeft geen last van hen en zolang dat het geval is gaat ze zelf ook geen problemen zoeken, dan zou ze het zichzelf alleen maar moeilijk maken. 'Well, let's hope we finally get some fresh meat', hoort ze een van de dames lachend zeggen waarop Rosie even zachtjes lacht en verder gaat met haar ontbijt. @vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Doorlopend na de afdeling waar de jongeman hoorde te zijn, bekeek hij de ruimte. De dames waren gekleed in oranje gewaden. Iets wat de gevangen onderscheiden van de cipiers. Opmerkingen kreeg de jongeman naar zijn hoofd, wat hij leek te negeren. Veel zin had het overigens niet om erop in te gaan vond hij. Hij zou de dames de aandacht geven wat ze wouden, iets waar hij niet voor open stond. Eenmaal aangekomen in de ruimte wat hem werd toegewezen bekeek hij de ruimte, net zoals de gevangen hij in zich opnam. Zijn blik bleef hangen op een meisje in het bijzonder. De kleding die ze aanhad was van de gevangenis zelf. De lelijke, oranje pakjes die iedereen aanhad had zij ook aan. Hij wist niet hoe lang ze hier al zat, maar hij wist wel hoe lang ze hier zou moeten zitten. Twintig jaar had ze gekregen, als straf voor de misdaden die ze voor mekaar had gekregen. De dossier die hij had gekregen over haar vertelde was genoeg informatie. Ze was voor verschillende dingen beschuldigd, waardoor ze levenslang moest afzitten. De tijd was ongelooflijk lang, zelf zou hij te weinig geduld hebben. Verschillende dingen stonden op haar dossier, moorden, mishandeling, en natuurlijk de medeplichtigheid die ze meedroeg op de misdaden van haar broers. Waar het meisje overigens ook aan mee werkte. Al snel richtte hij zijn blik af van het meisje, waarna hij een hand door zijn haren haalden. Hij rechtte zijn rug en liet zijn lichaam tegen een uur uitrusten.

@Orpgfan1 sorry, voor korte stukje but you know why haha

Account verwijderd

schreef:
Met haar lepel roerde ze door het laatste beetje kwark wat nog in het kommetje op haar dienblad stond. Het was stil geworden in de kantine, rust. Daar kon ze zo van genieten, de rust die ze hier had. Natuurlijk was het een gevangenis en daar stellen mensen zich veel geweld en gescheld bij voor, maar in vergelijking met het normale leven dat ze vanaf haar 8 jaar geleden had was het hier erg rustig en vreedzaam. Hierbinnen moest ze niet voortdurend achterom kijken voor vijanden die nog wat van haar en haar familie moesten hebben, hier werd ze beveiligd door de dikke muren rondom haar en de cipiers die hierbinnen rondliepen, al kon ze perfect zichzelf beschermen, dat had ze wel bewezen. Langzaam richt ze haar blik op van haar bord wanneer ze wordt aangetikt door Mavis die naast haar zit en met een verleidelijke blik richting de ingang staart. 'Well well, looks like that is our new one. He's probably the new one in our section, let's hope', zei ze lachend. Rosie keek naar de ingang waarnaast de jongeman stond en ze kon het niet laten om haar blik van onder naar boven te laten glijden zodra ze doorhad dat hij haar in het oog had. Een kleine glimlach vormde zich om haar lippen en met een klein knikje liet ze zien dat ze hem in het oog had. Rosie wist hoe belangrijk het was om de cipiers te vriend te houden, het kon je veel voordelen opleveren, dat had ze al lang ondervonden. In haar sectie stonden eerst 2 vrouwelijke cipiers en 1 man maar deze is verplaatst naar een andere gevangenis. Cipiers hadden het niet zo op Rosie, zeker omdat ze weten waarvoor ze zit. Ze weten dat Rosie een zeker aanzien heeft in de gevangenis en dat ze een grote macht heeft bij de andere vrouwen. Hoe normaal ze ook tegen haar proberen doen, ze merkt het elke keer opnieuw aan de manier waarop ze tegen haar doen. Een bepaalde afkeer, angst, ze wist niet hoe ze het moest benoemen. Wel wist ze dat deze mensen haar het liefst rustig wouden houden en haar daarom met rust lieten. @vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Het gejuig en gejaag kwam al snel de jongen zijn kant op. Tientallen vrouwen die aandacht zochten bij de jongenan. Meerdere keren kwam hij in zulke situaties terecht en hij had daardoor geleerd dat hij rustig moest blijven. Hij haalde gefrustreerd een hand door zijn haren heen, iets wat hij deed wanneer hij zich ergerde. Het meisje werd vervolgens door hem aangekeken. Hij kon zich niet voorstellen om zo lang van de buitenwereld te zijn gescheiden. Twintig jaar leek hem al een behoorlijk lange tijd, hij kon zich niet voorstellen hoe het zou zijn de straf van het meisje uit te zitten. Nu hij net verloofd was met Ariana kon hij zich geen leven zonder haar voorstellen. Al een paar maanden had hij in de planning om haar hand te vragen, wat drie weken geleden uitkwam. Tijdens een strandwandeling had hij haar ten huwelijk gevraagd, waarna hij een positief antwoord had gekregen. Al vier jaar hadden de twee een relatie met elkaar, waarna Gabriel besloot dat het een goed moment was om zich uiteindelijk te verloven. De huwelijk staat nog niet gepland. Hij bekeek het meisje, waarna hij haar met een korte grim aankeek. Ze zag er niet verkeerd uit dat moest hij toegeven. Al was ze wel wat dun aangelegd voor zijn doen. Maar dat had meer te maken met de voeding die ze kregen, het eten was dan ook niet te pruimen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Van zodra de zoomer weer afgaat ziet Rosie hoe de andere vrouwen zo snel mogelijk hun dienblad wegzetten en terug naar hun celblok vertrekken. Zelf deed ze altijd alles rustig aan. Het had geen zin om je te haasten want iedereen moest toch op zijn beurt wachten en Rosie had beslist geen zin om in een lange rij te staan wachten, veel te dicht bij elkaar voor ze naar haar blok mocht. Langzaam stond ze op van aan haar tafel en na het wegbrengen van haar dienblad volgde ze de weg van gevangenen richting haar blok. Eenmaal daar werd ze gecontroleerd door een van de cipiers waarna ze haar weg vervolgde naar haar cel. Meestal zat ze hier alleen. De andere vrouwen hielden ervan om zich bezig te houden met praten en allerlei dingen, Rosie niet. Het enige waar ze zich mee bezig hield hier in de blok was trainen en lezen in haar cel. Natuurlijk kon ze er af en toe ook van genieten om bij de anderen te zijn en wat tv te kijken of mee te praten, niemand kon altijd alleen zijn, al was Rosie hier toch wel best goed in. Zelfstandig zijn was altijd haar ding, een keuze heeft ze nooit echt gekregen aangezien ze nooit wat van haar ouders gehoord heeft en is opgevoed door haar broers die een stuk ouder zijn en altijd in het milieu gezeten hebben. Het was geen keuze voor haar maar een manier om te overleven, een instinct wat ze gebruikte om zichzelf te redden. Andere mensen vertrouwen is volgens haar een zwakte die ze dan ook beslist niet wou tonen. Zelfs Mavis, haar celgenoot waar ze al sinds het begin bij is hier in de gevangenis weet niks persoonlijks over haar. Zo een dingen hield ze liever voor zichzelf, bang dat mensen misbruik zouden maken van haar persoonlijke, gevoelige kant want ze wist nu eenmaal hoe hard mensen konden zijn. Hoe ze alles tegen je konden gebruiken terwijl je dacht ze te kunnen vertrouwen. Het enige waar Rosie in vertrouwde was zichzelf. Met een zuchtje plofte ze op bed neer waarna ze haar boek erbij nam en wat begon te lezen. @vintagequeen

Account verwijderd

schreef:
Het geluid van de zoomer hoorde je het gebouw door klinken. Iets waar de jongen nog steeds niet gewend aan was. Hij zette zich van het muurtje af en rechtte zijn rug, terwijl hij de gevangene in de gaten hield. Die op weg waren naar hun cel. Iets waar te veel tijd achter zat, als je het hem vraagde. Ongeduldig haalde de jongen een hand door zijn donkere lokken terwijl er een zucht zijn lippen verliet. Gabriel was niet iemand die veel geduld bezat, tenminste niet als het om gevangen ging. Hij knikte voldaan toen alle gevangen terug in hun cel zaten en de stalen deuren hoorde dicht slaan. Zijn voetstappen waren het enige geluid dat in de kantine te horen was, tot zijn groten opluchting. Hij zette zijn stappen naar de deuren toe, en bekeek de cellen door het kleine raampje. Andere waren meer geordend dan andere cellen. Iets wat de jongen niet snapte. Het was tenslotte een vrouwen afdeling. Waar je zou bedenken, dat alles op orde zou zijn. Integendeel was het precies het tegenover gestelde.

@Orpgfan1 Sorry, voor het korte stukje

Account verwijderd

schreef:
Al snel sloot ze zich af van het geluid en het gelach dat te horen was. Zo ging het meestal. De rest van haar blok kon dan samen in de centrale kamer van hun blok zitten waar er gekaart of gepraat werd. Er was altijd toezicht van een cipier natuurlijk in die ruimte om de dames wat in de gaten te houden. In tegenstelling tot die groep was Rosie in haar cel, alleen, en ze vond het prima zo. Hoe meer ze met de anderen om zou gaan, hoe meer ze over haar te weten zouden komen en dat was het laatste wat ze wou aangezien ze niet vond dat anderen zaken hebben met haar leven. Natuurlijk gaan er geruchten over Rosie en haar familie, dat is normaal en de meeste van die geruchten kloppen zelfs, maar daar blijft het dan ook bij want zelf zou ze hier niemand iets toevertrouwen. Rustig bladerde ze door de pagina's van het boek. Het was iets wat ze pas in de gevangenis deed, lezen en nadenken. In haar leven buiten de gevangenis had ze geen tijd om na te denken, daar moest ze doen en niet denken. Daar was elke dag anders, een avontuur vol verrassingen terwijl de regelmaat niet groter kon zijn dan hierbinnen in de gevangenis. Alles werd voor de vrouwen vastgelegd, hun volledige schema en Rosie vond het verschrikkelijk. Elke dag hetzelfde, elke dag routine en niets nieuws op een paar gevechten of controles na. Het leven hierbinnen had haar veranderd, rustiger gemaakt en dat besefte ze heel goed, toch wist ze dat ze dat nooit zou kunnen volhouden moest ze hier ooit uitkomen. Een normaal leven was voor haar nu eenmaal niet weggelegd en dat besefte ze heel goed. Haar broers hadden de keuzes voor haar gemaakt en nu zou ze voor de rest van haar leven moeten leven zoals het voor haar vastgelegd is. Niet dat ze daar een probleem mee had, ze vond het leven dat ze had prima. Ze was dan ook niets anders gewend, geen overbodige luxe, elke dag in een andere stad niet wetende waar ze uit zou komen, al wist ze dat ze er wel zou komen, ze kwam er altijd. @vintagequeen

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld