ORPG| Someday we will foresee obstacles - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| Someday we will foresee obstacles

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:

Someday we will foresee obstacles
Through the blizzard, through the blizzard
Today we will sell our uniform
Live together, live together

~

ORPG MET @tomlinsykes
gelieve niet te reageren

~

Maxine "Max" Nora Jenkins

They're playing our sound
Laying us down tonight
And all of these clouds
Crying us back to life
But you're cold as a knife

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:

Kylian Rupert Balfe

Kylian
De familie waar ik zou gaan wonen voor een lange tijd, staat met een bordje waar 'Kylian Balfe' op staat te wachten bij de aankomsthal. Ik trek mijn koffer met mij mee en loop naar hen toe. De reis die ik heb gemaakt van Ierland naar Amerika, heeft mij zeker uitgeput. Het was een tien uur durende vlucht en ik heb geen oog dicht kunnen doen, wat best dom van mij was. Hier is de dag net begonnen, dus ik ben al minimaal vierentwintig uur wakker. Vliegen is niet mijn ding en dat is het nooit geweest. Ik steek mijn hand uit om de twee mensen, waarschijnlijk mijn gastmoeder en gastvader, te begroeten. Ze zien eruit als twee vriendelijke mensen en ik krijg dan ook een warm welkom van ze. "It's so nice to finally meet you, Kylian." zegt meneer Jenkins. Hij pakt mijn koffer aan en wijst mij de weg om de uitgang te vinden van dit grote vliegveld. Het vliegveld in Ierland waar ik ben opgestapt, is niet te vergelijken met dit Amerikaanse vliegveld. Er werd mij altijd verteld dat Amerikanen altijd alles extra groot moeten hebben. Een klein menu bij de McDonalds hier, is te vergelijken met een groot menu in Ierland. Daarbij is dit vliegveld ook veel drukker dan bij ons, maar dat zal vast ook komen door de grootte. Het is te merken volgensmij te merken aan mij dat ik bekaf ben van de reis. Ze nemen mij meteen mee naar de auto zodat ik niet in de drukte hoef te blijven staan. Veel zin in een conversatie, had ik nu niet, maar ik wil niet gemeen overkomen naar de familie die zo aardig is om mij in huis te nemen. Ik stap in achterin en heb moeite om mijn ogen open te houden, maar slapen zal ik niet. Meneer en mevrouw Jenkins stappen zelf ook in en starten hun auto vrijwel meteen. "So, Kylian, how was your flight?" vraagt de vrouw met een lieve glimlach aan mij. "Oh, don't get me started. Babies who were crying non stop, lots and lots of turbulence." Ik grinnik en wrijf in mijn ogen. De vrouw moet lachen om wat ik zeg. Nieuwschierig kijk ik uit het raam om te zien hoe anders dit land wel niet is. Het eerste wat mij opvalt, is dat ze rechts rijden. Het verward mij voor even, maar al snel wen ik eraan. Mevrouw Jenkins vertelt ondertussen allerlei verschillende verhalen over Amerika, over wat de huisregels zijn en over hun dochter Maxine. Dat ze een dochter hadden, wist ik van te voren al, maar niet dat ze ongeveer dezelfde leeftijd zou hebben als ik. Ze wordt omschreven als een lieve meid, maar welke ouder zou zoiets niet zeggen over zijn of haar kind. Ik merk dat ik steeds verder onderuit zak, waarna ik toch mijn ogen niet meer kan openhouden. Ik word ook niet wakker gemaakt, zo kan ik toch nog wat slaap pakken voordat we aankomen bij hun huis wat ik nu mijn thuis mag gaan noemen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was zeker niet het beste nieuws wat Maxine had kunnen krijgen deze ochtend. Een leerling van Ierland zou voor komende tijd bij hen thuis komen wonen en ook bij haar op school komen. Haar ouders hadden gezworen dat ze het haar al hadden verteld maar deze ochtend was toch wel het eerste wat Maxine er van gehoord had en het was niet iets waar ze erg blij mee geweest was. Het was niet iets persoonlijks tegen de jongen zelf die zou komen, het kon vast een aardige jongen zijn en Max zou ook haar best doen om aardig tegen hem te blijven maar ze kon het niet helpen om toch geïrriteerd te zijn bij het idee dat er nog iemand in het huis bij kwam wonen. Misschien was het ook een beetje het principe, dat ze vanochtend er pas achter gekomen was en zich eigenlijk vrijwel geen tijd had om zich er mentaal op voor te bereiden. Haar ouders hadden haar nog wel gevraagd of ze mee wou naar het vliegveld de jongen op te halen maar dat was ze dan toch liever niet.
Op het moment was ze dus alleen thuis terwijl haar ouders de auto hadden genomen en onderweg naar het vliegveld waren. Ondanks Max niet heel blij geweest was met het nieuws dat er iemand nieuws bij kwam kon ze het toch ook niet helpen om tegelijkertijd nieuwsgierig te zijn naar wat voor persoon het zou zijn. Het kon uiteraard zomaar zijn dat het iemand was waar ze het heel goed kon vinden, al kon het net zo goed compleet het tegenovergestelde zijn en kon het zomaar zijn dat de twee elkaar niet konden uitstaan. Het was maar afwachten hoe het zou gaan tussen de twee. Voor Max was 1 ding sowieso zeker, haar ouders zouden de persoon waarschijnlijk geweldig vinden en behandelen als hun eigen kind. Zo waren haar ouders ook wel, om zo iemand te behandelen met alle liefde en zo vriendelijk mogelijk tegen hem te doen. De ouders van Maxine waren erg lieve mensen, zowel haar vader als haar moeder. Beide hadden altijd het beste voor met iemand, tenzij de persoon het absoluut niet verdiende. Toch, over het algemeen waren haar ouders gevuld met liefde. Zo was Max zelf toch iets minder, natuurlijk deed ze haar best waar het kon maar waar de ouders van Max bijvoorbeeld een klein leugen zouden vertellen om iemand blij te houden, zou zij het vertellen zoals het was. Dit kon soms nog wel eens zorgen dat mensen vonden dat Maxine bot was maar zo bedoelde ze dit absoluut niet. Weinig mensen leken te begrijpen dat ze het goed bedoelde als ze eerlijk was en dat ze het niet deed om gemeen te zijn. Dit zorgde er alleen niet voor dat ze ineens zou stoppen met zeggen wat ze dacht. Max zou gewoon doorgaan met hoe ze was en zou niet zomaar veranderen om de gevoelens van anderen te beschermen.
Nadat haar ouders een langere tijd weg geweest waren hoorde ze dan toch de auto weer de oprit oprijden wat maar een ding kon betekenen. De student van waar dan ook was dan eindelijk toch aangekomen bij haar huis. Een beetje ongeduldig bleef Max wachten in de woonkamer terwijl haar ouders en de mysterie persoon hun weg zouden maken naar binnen. Nadat de auto op de oprit aangekomen was duurde het dan ook niet lang voor de autodeuren klonken en kort daarna ook de kofferbak die weer dicht sloeg. Uiteindelijk begonnen vage stemgeluiden ook te vormen die zich steeds dichter naar de voordeur leken te bewegen. Voor Maxine werd het langzamerhand steeds duidelijker dat het haar moeder was die ze hoorde praten. “So this is our house, I hope you’ll like it.” Was uiteindelijk te horen terwijl de voordeur open ging. Wat in het huis van Maxine betekende dat ze vrijwel meteen ook in de woonkamer stond waar ze dus Max aantrof op de bank. “And this is Maxine, our daughter we told you about.”

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Kylian
Net voordat wij aankomen bij het huis waar ik zou gaan verblijven, word ik gewekt door de lieve vrouw die mij in huis wilt nemen. "We're almost there, but we're driving past some stores you might like." vertelt ze. Ik gaap en kijk tegelijk uit het raam. Het zijn de standaard winkeltjes die in alle dorpen en steden te vinden zijn. Je locale supermarkt, een bakker, kledingwinkels en winkels waar je allerlei handige spullen voor in huis of voor je werk kan halen. Een beetje teleurstellend is dit winkelcentrum wel. Waar zijn de grote winkels zoals Walmart en Target? De winkels waar ik iedereen over hoor. Ik dacht dat ze zo groot waren dat je ze wel om elke hoek kon gaan vinden. Gelukkig is dit winkelcentrum wel dicht bij huis. Nog geen drie minuten later, parkeren we voor een best groot huis. Groter dan het huis dat ik heel wat uren geleden heb verlaten in Ierland. We waren dan wel met vier in huis, maar veel ruimte in het huis hadden we niet. Het was ook niet nodig. Mijn ouders waren veel aan het werk en vaak nooit tegelijk thuis. Iets wat veel kinderen jammer zouden kunnen vinden, maar ik vond het nooit erg. Ze deden het vooral voor mijn zusje en mij. Daarbij kon ik hier nu niet zijn zonder mijn hardwerkende ouders. Natuurlijk betaal ik grotendeels zelf, maar de volle prijs, had mij nooit in mijn eentje kunnen betalen. Ik stap de auto uit en kijk aandachtig rond. Op het eerste gezicht, lijken alle huizen hier op elkaar. Als je eenmaal goed kijkt en je focust op een bepaald huis, merk je pas echt de verschillen. Alle voortuinen worden goed bijgehouden, is te zien. Ik heb een liefde voor natuur, dus een mooie tuin zien vol planten en bloemen zien, doet mij zeker goed. Ik luister naar wat mevrouw Jenkins vertelt en ik knik. Ik volg de familie mee het huis in en kom uit in de woonkamer. Meteen worden de dochter en ik aan elkaar voorgesteld. "It's a great pleasure to meet you, Maxine. I'm Kylian." vertel ik en ik steek mijn hand naar haar uit. Ik kijk haar aan en glimlach. Aangezien ik hier nog wel een tijdje ben, hoop ik dat Maxine en ik het goed met elkaar kunnen gaan vinden. Niets is vreselijker dan samenwonen met een persoon waar je het eigenlijk niet zo op hebt. Ik ben niet een persoon die iemand aankijkt en al meteen een mening heeft gevormd. Pas wanneer de ander wat zegt of doet, vormt mijn mening. Het komt niet vaak voor dat ik iemand niet mag of waar ik het niet mee kan vinden, dus ergens denk ik dat het wel goed gaat komen, maar dan moet het van haar kant ook komen. Mevrouw en meneer Jenkins zijn twee hartstikke aardige mensen, dus dat hebben ze vast overgedragen aan hun dochter. Terwijl ik mezelf voorstel aan Maxine, wordt mijn koffer door meneer Jenkins al mee naar boven genomen. Ik gok dat hij de koffer naar mijn nieuwe kamer brengt. Iets waar ik erg benieuwd naar ben, is hoe mijn kamer eruit ziet. Zolang ik maar ruimte heb om te kunnen studeren, vind ik het al prima.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld