Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft BeauRathbone

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:

Niet reageren aub

Rosalie Dakota Balfe
18

Niklaus Mikaelson

Aan jou de eer om te beginnen

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:

Abigail Olivia Victoria Flint
18 jaar

Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, terwijl ik mezelf voor een laatste keer bekeek. Zachtjes beet ik op mijn lip. De zomervakantie was aan een einde gekomen, wat betekende dat ik aan mijn laatste jaar zou beginnen. Ik had er gemengde gevoelens bij. Ergens heerste er een gevoel van teleurstelling, aangezien de vakantie officieel ten einde was. Aan de andere kant kon ik niet wachten om aan dit jaar te beginnen. Als ik eerlijk mocht zijn, was ik momenteel helemaal klaar met school. Ik wist precies wat ik met mijn leven wilde gaan doen. Dat zorgde ervoor dat mijn interesse voor sommige vakken soms iets wat wegzakte en ik snel afgeleid raakte. Ik had genoeg andere dingen aan mijn hoofd. Tot ergernis van sommige docenten. Al konden hadden mijn docenten niets te klagen. Ik maakte keurig mijn huiswerk, ook al was het soms vijf minuten voor aanvang van de les gedaan en ik haalde goede cijfers. Ik moest wel. Als ik wilde gaan studeren, had ik goede cijfers nodig. Zo simpel was het. Kort schudde ik mijn hoofd en draaide me uiteindelijk om. Ik baande een weg naar beneden toe, waar een heerlijke geur mijn neusgaten binnen drong. Mijn oom was, zoals iedere morgen weer bezig aan het ontbijt. Ik moest zeggen dat ik enorm van zijn eten kon genieten. Ik stapte de keuken binnen, waar ik hem aantrof. Een kleine glimlach sierde mijn lippen. "Goedemorgen"merkte ik op, voor ik een kus op zijn wang drukte. "Goedemorgen meisje. Pak aan. Je moet goed eten voor je naar school gaat"was zijn begroeting, terwijl hij een bord in mijn handen drukte. "Dank je. Het ziet er weer overheerlijk uit"merkte ik op en nam plaats aan de keukentafel. Wat dat betreft was ik enorm verwend. Mijn ouders had ik nooit gekend. Mijn moeder heeft mijn geboorte niet overleefd en mijn vader zag enkele maanden later het leven niet meer zitten. Ik wist niet beter of ik was bij mijn oom opgegroeid. En hij liet me maar al te goed weten dat ik geliefd was. Daar was ik hem dankbaar voor. Al werkte ik gewoon voor mijn geld, zoals ieder ander. Ik wilde hem niet al te veel om geld vragen. Ik werkte, voor zo ver school dat toe liet, zo vaak mogelijk bij Rousseau's achter de bar en dat beviel me prima.
Glimlachend schudde ik mijn hoofd en stond uiteindelijk weer op toen ik mijn bord leeg had. Ik ruimde mijn vaat op. "Ik ga er vandoor. Ik heb een lange dag vandaag, dus je ziet me vanavond wel weer verschijnen"zei ik mijn oom. "Je kent de regels. Zo lang je me laat weten waar je bent, vind ik het prima"kreeg ik als antwoord. Het antwoord wat ik altijd krijg. "Alsof ik dat nooit toe"kaatste ik daarom terug, terwijl ik mijn leren jasje aantrok en mijn tas over mijn schouder heen ging. "Je ziet me wel verschijnen"zei ik, terwijl ik de deur open trok en naar buiten stapte. Ik voelde hoe de zonnestralen mijn huis raakte, waardoor ik vrijwel direct begon te glimlachen. Ik hield enorm van dit weer. Ik genoot er oprecht van. Ik besloot daarom ook te gaan lopen naar school. Het was niet heel ver en zo had ik nog wat beweging. Ik was blij dat mijn oom me zo vrij liet. Zo was het eigenlijk altijd gegaan en had er voor gezorgd dat ik de zomer van mijn leven had. Die stond volgepland met feestjes, uitstapjes en heerlijke dagjes niets doen. Ik moest zeggen dat ik me prima vermaakt had met vrienden van school. Ik hield ervan. Ik was graag op de hoogte van de nieuwste weetjes en voor de nieuwste weetjes kwamen de meeste ook naar mij. Ik hoefde er niet veel voor te doen. Ik beschouwde mezelf niet zozeer als populair, al had ik wel het idee dat veel mensen me mochten. Ik behandelde iemand zoals zij mij zouden behandelde. Dat was heel simpel voor me. Daar kon je zowel veel vrienden als veel vijanden mee maken, maar je mocht me of je mocht me niet. En ik zou geen moeite doen om dat te veranderen.

Kol Mikaelson.

Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik met een verveelde blik om me heen kreeg. Ondanks dat het bestaan van een vampier vele voordelen had, had zowel mijn familie als ik een lange reis achter de rug. Ergens vroeg ik me af waarom ik ook al weer mee was gegaan. Waarom ik ingestemd had om terug te keren. Mijn broer zijn dwaze plan te volgen, als ik heel eerlijk mocht zijn. Niklaus vond het weer eens tijd om weer terug te keren naar New Orleans. 'Zijn stad'. De stad waar hij zichzelf tot koning had gekroond. Alhoewel het er de laatste keer op leek dat niemand minder dan Marcel de stad als zijn eigen geclaimd had. Ik vroeg me af hoe zijn oudere broer het deze keer er vanaf ging brengen. Al hoopte ik dat hij niet voor teveel problemen zou zorgen en ons daar weer in mee zou trekken. Al was dat toch mijn eigen keuze geweest en ik vroeg me af waarom ik dat toch elke keer weer liet gebeuren. Ja, het was mijn familie, maar werd het ook niet eens tijd om voor mijn eigen geluk te kiezen? Of klonk dat veel te egoïstisch. Ik wist het niet. Keer op keer koos ik toch voor mijn familie. Hoe knettergek we stuk voor stuk waren. De enige op wie we daadwerkelijk konden vertrouwen, waren elkaar. Ondanks het feit dat Niklaus ons al honderden keren had weten neer te steken.
Kort rolde ik met mijn ogen. Ik wist heel goed dat dit niet de enige reden was om terug te komen naar de stad die ik ooit mijn thuis noemde. Dat was juist één van de redenen waarom hij geen nee kon zeggen. Het was mijn thuis. In geen enkele andere stad had ik me meer thuis gevoeld dan in New Orleans. Dat konden mijn broers en zus beamen. Ze hebben er mooie tijden gehad en ik moest eerlijk toegeven dat ik die tijden wel eens miste. In de duizend jaar dat ik op deze aarde rond liep, waren er geen herinneringen die me zo goed bij bleven als de herinneringen aan New Orleans. Er was iets met die stad. Haar schoonheid deed iets met je. Grijnzend schudde ik mijn hoofd. Misschien was het toch wel een goed idee dat ik mij had over laten halen door Rebekah. In eerste instantie wist ik niet of het wel zo'n goed idee was om terug te gaan. Mikael was, voor zo ver wij wisten, nog steeds een vrij man en ik wist niet of het zo'n goed plan was om weer terug te gaan naar een stad waar hij ons als eerste aan had getroffen. Een stad die we twaalf jaar geleden achter hadden gelaten.
Toch was ik ook weer enorm benieuwd. Het was een tweestrijd waar ik in zat. Twaalf jaar geleden zaten Niklaus en ik in hetzelfde schuitje. Hoe het precies gebeurd was, wist ik eigenlijk ook niet meer zo goed. Als ik terug dacht aan New Orleans dan dacht ik aan Rosalie. Het meisje was in mijn leven gekomen toen ze nog een baby was. Waarom ik de zorg voor haar had genomen, wist ik ook niet, maar ik had het gevoel dat ik het moest doen. Het had nog nooit zo goed gevoeld. Het klonk misschien heel erg vreemd, maar ik was enorm veel om het meisje gaan geven. Misschien zelfs van haar gaan houden. En ik moest toegeven dat ik het bijzonder vond om haar op te zien groeien. Toch had ik haar achter moeten laten, toen we erachter kwamen dat Mikael op ons het spoor was. Ik kon haar niet met me mee nemen en als ze zich mij of de familie kon herinneren, was ze een zwakke schakel en kon haar van alles overkomen. Dat was reden genoeg om haar geheugen te wissen. Ik had haar een sieraad met vervain gegeven. Zodat ik wist dat ze veilig zou zijn. Al was dat het moeilijkste wat ik ooit had moeten doen. Ik had haar nooit achter willen laten. En dat achtervolgde me nog elke dag. Ik was dan ook benieuwd naar hoe ze opgegroeid was. Hoe ze eruit zou zien. Ik wilde haar zien. Haar weer terug in mijn leven hebben. Daar zou ik alles voor over hebben. En ergens had ik het idee dat Niklaus niet alleen maar terug keerde omdat hij 'zijn' stad weer terug wilde.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik rek mij uit en open mijn ogen. Het is weer zo ver. De zomervakantie is voorbij en het echte leven gaat weer beginnen. Iets waar ik ergens ook wel weer blij om ben. Het is mijn laatste schooljaar en ik wil dit jaar zo goed mogelijk afronden. Ik wil gaan studeren en een mooie carriëre maken als Engels docent. Mijn sterkste vak op school is altijd Engels geweest, maar dat is niet de reden waarom ik dit wil. Ik heb altijd interesse gehad voor talen, maar deze vond ik toch wel het fijnst. Ik stap mijn bed uit en trek een simpele outfit aan. Snel haal ik een borstel door mijn haren heen en ga vervolgens naar beneden voor het ontbijt. Mijn vader heeft al allerlei dingetjes op tafel gezet en is nog bezig met het maken van eieren. Als hij niet vroeg op zijn werk hoeft te zijn, maakt hij altijd uitgebreide ontbijtjes voor mijn moeder en mij. Dit doet hij al zolang ik mij kan herinneren. Hij heeft mij ooit verteld dat wanneer hij een kind zou krijgen, hij zijn best zou doen om er altijd wat leuks van te maken. Ik ben toen ik vijf was geadopteerd door hem en mijn moeder. Er is mij verteld dat mijn echte ouders niet het geld hadden om voor mij te kunnen zorgen en mij daarom maar weg gedaan hebben. Ik zit er niet mee. Ik zou mijn kind ook het beste gunnen. Wie ze zijn, waar ze zijn en of ze überhaupt nog leven, weet ik niet. Op dit moment heb ik er ook geen behoefte aan om het te weten. Het gaat op dit moment geweldig met mij, dus ik wil mijn leven nu even laten voor als het is. De twee mensen die mij geadopteerd hebben, zijn de beste ouders die iemand zich maar kan wensen. Ik houd ontzettend veel van hen. "Goedemorgen, lieverd." zegt mijn vader wanneer ik plaats neem aan tafel. Het water loopt mij in de mond wanneer ik al het lekkers ruik. "Goedemorgen, pa. Wat ziet het er weer lekker uit." zeg ik. Een glimlach verschijnt op zijn gezicht. Hij vindt het geweldig als zijn harde werk wordt gewaardeerd. Ik pak een croissantje en een bord met een paar typisch Amerikaanse pancakes. "Ben je goed voorbereid voor je eerste schooldag?" vraagt mijn vader terwijl hij de gekookte eieren op tafel neerzet. "Natuurlijk, dat ben ik toch elk jaar?" lach ik en eet snel mijn eten op. Ik ben iets te laat wakker geworden dan dat ik normaal op sta omdat ik gisteren te diep zat in een boek. Ik houd van lezen en ik spendeer mijn vrije tijd het liefst aan het lezen van boeken. Dit is ook één van de redenen waarom ik een Engels docent wil worden. Wanneer mijn bord op is, ren ik de trap op om mijn tanden te poetsen en mij geheel klaar te maken voor school. Ik heb geen zin om te laat te komen op mijn eerste schooldag. Niet dat ik vaak te laat kom, nooit zelfs. Eenmaal klaar, pak ik mijn tas en zeg ik gedag tegen mijn vader. Waar mijn moeder nu is, weet ik ook niet. Misschien vroeg naar haar werk gegaan? Ik zal haar vast vanavond wel zien. Ik stap mijn huis uit en kijk omhoog. Geen wolkje aan de lucht te zien. Wat een weer! Het is haast zonde om nu naar school te gaan. Aangezien school te ver is om te lopen en ik nu niet beschik over een fiets, moet ik maar met de auto gaan. Ik zou het lopend sowieso niet halen qua tijd op dit moment. Ik stap mijn auto in en rij meteen weg. Ik ben het moment dat ik rijlessen kon gaan nemen, meteen begonnen. Toen ik mijn rijbewijs had gehaald, stond er een mooi tweedehandsje voor de deur. 'Heb je wel verdient, na al je harde werk.' zei mijn vader. Ik heb meer rijlessen genomen dan wat het gemiddelde is. Bepaalde dingen lukte mij gewoon niet. Na twee keer gefaald te hebben, had ik mijn rijbewijs toch eindelijk gehaald. Op school aangekomen, parkeer ik mijn auto redelijk dicht bij de ingang. Meestal zijn deze plekken al bezet, maar door deze mooie dag, hebben veel mensen besloten om lopend te komen of met de fiets. Ik stap uit en kijk naar de best wel grote school. We gaan het beste ervan maken.

Niklaus
Ik open de deuren van het huis waar ik vroeger jaren heb gewoond in de stad wat ik samen met mijn familie heb opgebouwd. New Orleans, mijn rijk. Dit is de plek waar ik mijn beste jaren heb besteed. Ik kijk rond. Er is niet veel veranderd sinds ik hier zo'n twaalf jaar geleden de deur achter mij heb dicht getrokken. Ik wilde niet weg, zeker niet, maar mijn vader, Mikael, was een te groot risico om te blijven. Iedereen van mijn familie zou gevaar lopen, want die man is tot alles toe in staat. De vampier die op vampieren jaagt en er alles aan doet om zijn kinderen te pakken. Sowieso was hij nooit blij met mij en dat heeft mij, toen ik nog mens was, veel pijn gedaan. Er is nog steeds een risico, maar wij zijn nergens veilig van Mikael. Vroeg of later zouden wij toch geconfronteerd worden met hem, maar dan zullen wij er klaar voor zijn. Het is idioot dat ik mij heb laten wegjagen door een man zoals hem en ik ben niet van plan om mij ooit nog weg te laten jagen. Sta in mijn weg en het is je einde, zo simpel is het. New Orleans zit nog vol met heksen en vampieren, waarvan één Marcel is. Met hem zal ik wel de confrontatie aan moeten gaan. Ik ben terug, dus mijn stad is ook weer volledig van mij. De rest van mijn familie is ook mee terug gegaan naar New Orleans. Rebekah, die hier vast en zeker is voor Marcel. Ik heb de relatie tussen die twee nooit begrepen. Elijah, die aan mijn zijde staat wat ik ook doe. Niet al mijn daden worden gewaardeerd door hem. Door niemand van de familie, maar Elijah is degene die mijn zijde nooit heeft verlaten. Zelfs wanneer hij zegt dat hij er klaar mee is, weet ik dat hij mij nooit zal verlaten. Freya, die niet meer is weggegaan uit New Orleans sinds ze terug in onze levens is. De favoriete dochter van Mikael, ook wel het favoriete kind. De enige tussen de broers en zussen die niet hetzelfde lot heeft als de rest. Niet de enige die de gaven heeft van een heks. Finn, de oudste van de jongens, had deze gaven ook, alleen is hij er niet meer. De enige van de kinderen die op dit moment heen is, al is het eerder voorgekomen dat de doden niet altijd dood blijven. En dan hebben we nog Kol, waarvan ik zeker wist dat hij mee zou gaan. Voor zijn familie had hij het misschien niet eens gedaan, al vindt hij familie net zo belangrijk als alle andere. Er woont hier iemand speciaals voor hem, net zoals dat er iemand speciaals hier voor mij woont. Iemand die ik al jaren niet meer heb gezien. Abigail. Een meisje die ik geboren heb zien worden en een aantal jaar van haar kindertijd heb kunnen meemaken. Haar achterlaten, heeft mij veel pijn gedaan, maar het was het beste. Ik ben hierna op een killing spree gegaan. Ik heb families uit elkaar gerukt. Als ik niet het geluk mag hebben, dan mag niemand dat. Nu ik weer ben teruggekeerd, kan ik haar na al die jaren weer eens zien. Familie is het belangrijkste wat er is, maar soms voelt het alsof zij belangrijker is. Ze herkent mij niet meer en heeft ook geen idee wat we samen allemaal hebben meegemaakt, maar dat maakte haar niet minder speciaal.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik kon oprecht genieten van de zonnestralen die mijn huid wisten te raken. Ik was inmiddels op de helft van mijn route richting school. Het ging behoorlijk snel, zelfs als je op een rustig tempo aan het lopen bent. Ik vond het sowieso niet erg om te lopen, maar met het goede weer, kon ik er oprecht van genieten. Ik had een auto die ik ook kon gebruiken, maar we woonden zo dichtbij, waardoor ik het nu juist zonde vond om te rijden. Wat dat betreft kon ik toch ook weer genieten van de kleine dingen. Kort beet ik op mijn lip en frunnikte kort aan het armbandje om mijn rechter pols. Het was een armbandje dat ik sinds kleins af aan al droeg. Het was een bijzonder stuk sieraad. Mijn oom heeft me wijs weten te maken dat ik dit van mijn moeder had geërfd, maar ik had haar dit sieraad nooit zien dragen op foto's. Ik wilde er verder ook niet over praten, omdat ik wist dat mijn oom niet graag over zijn zus praatte. Ik liet het er daarom maar bij. Toch droeg ik het armbandje altijd. Nog nooit had ik het afgedaan. Het gaf me toch een gevoel van veiligheid, hoe stom dat ook mocht klinken. Alsof het me een vorm van bescherming bood. Hoewel dat natuurlijk nooit het geval kon zijn.
Glimlachend schudde ik mijn hoofd en liep vervolgens het terrein van de school op. Het was al aardig druk. Ik begroette wat mensen en maakte hier en daar een klein praatje met de mensen die op mijn pad tegen kwam. Het was belangrijk om je connecties te leggen. Je wist maar nooit waar het van pas kwam. Bovendien kon ik er ook enorm van genieten. Ik had altijd wel iemand waar ik bij kon zitten, altijd wel iemand om mee te praten. Ik was overal van op de hoogte en ik merkte dat ik toch behoorlijk veel voor elkaar kreeg als ik mijn zinnen er op had gezet. Ook al maakte ik daar geen misbruik van. Dan hadden mensen al gauw genoeg van je, dat wist ik ook maar al te goed.
Ik keek nog eens kort om me heen, voor ik het schoolgebouw binnen stapte. Ik zou zo nog even genieten van het mooie weer. Ik zou eerst de spullen dumpen die ik niet meer nodig zou hebben. De eerste twee lessen bestonden uit geschiedenis en creative writing. Mijn favoriete vakken. De dag zou in ieder geval goed beginnen. Ik hield vooral van creative writing. Ik vond het heerlijk om te schrijven. Mijn gedachten de vrije loop te laten gaan en alles los te laten. Daar kon ik enorm van genieten. Van wie ik dit had, wist ik niet, maar ik was er oprecht weg van.

Kol.
Ik volgde mijn oudere broer en stapte het ouderlijk huis binnen. Ik kon het niet laten om het huis goed in mij op te nemen, maar veel was er niet verandert. Eigenlijk was er helemaal niets veranderd. Het zag er precies hetzelfde uit zoals toen ze het achter gelaten hadden. En dat bracht enorm veel herinneringen met zich mee. Ik bleef even staan, midden in de binnenplaats terwijl ik heel even om me heen wist te kijken. Het was het huis waar ik vijf jaar lang voor Rosalie had weten te zorgen. Ik kon me nog goed herinneren hoe ze door het huis wist te rennen, hoe nieuwsgierig ze was en hoe ze van alles willen weten. Het was een genot om voor haar te zorgen en het feit dat ik haar achter had moeten laten, deed me meer pijn dan ik gedacht had. Ik had het diep weg weten te stoppen en had altijd voorgedaan alsof er niets aan de hand was. Nu ik er toch gedeeltelijk mee geconfronteerd werd, besefte ik wat ik de afgelopen twaalf jaar gemist had. Het kon misschien wat overdreven klinken, maar het impact dat het toen nog kleine meisje op me had, was veel groter dan ik me voor ogen had weten te houden. Ik slikte een keer en schudde vervolgens kort mijn hoofd. Ik voelde me schuldig. Schuldig over het feit dat ik haar achter had gelaten. Schuldig over het feit dat ik niet gewoon de keuze had gemaakt om te blijven. Het was niet dat Mikael specifiek achter mij aan zat, dat wist ik al te goed. Toch leek op dat moment de belofte 'Always and forever' enorm belangrijk en kon ik niet voor mezelf kiezen. De keuze van Niklaus om weer terug te keren naar New Orleans, was misschien dan ook zo slecht nog niet. Ik wist waar ik nu voor zou kiezen. Voor mijn eigen geluk en ik wist wie ik daarvoor in mijn leven zou willen hebben.
Hoe ik dat voor elkaar ging krijgen, wist ik ook nog niet precies. Hoe moest ik in godsnaam een meisje voor me winnen, die me niet eens meer kon herinneren. Daar had ik zelf voor gezorgd, dus had ik dat ook aan mezelf te wijten. Op dat moment leek dit de beste keuze, maar nu kon het toch een behoorlijk obstakel worden. Ik kon haar moeilijk vertellen dat ik voor haar gezorgd had de eerste vijf jaar van haar leven. Wat zou ze dan wel niet van me denken? Al zou ik het haar uiteindelijk wel vertellen. Wanneer het moment daar was. Toch wist ik nog niet hoe ik met haar in contact zou komen. Ik wist niet hoe ik dit in godsnaam aan moest pakken. De stad was groot en de kans was niet al te groot dat je hier zomaar tegen kwam. Als ik het goed had, zou het meisje momenteel haar laatste jaar in gaan. Ik was benieuwd hoe ze er uit zou zien. Of alles goed met haar zou gaan. Of ze gelukkig was. Wat ze hierna zou doen. Ik liep met zo veel vragen rond. Ik zou haar het liefst nu al opzoeken, al wist ik niet of het nu wel zo verstandig was om haar op school op te zoeken. Aangezien dat niet echt mijn ding was. Ik had het nog niet echt uit gedacht, maar ik zou uiteindelijk wel een manier bedenken waardoor ik weer met haar in contact zou komen. Daar zou ik hoogstpersoonlijk voor zorgen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik loop de school binnen en kijk om mij heen. Zoals altijd is het weer eens ongelofelijk chaotisch in de school. Bruggers die van de ene naar de andere kant sprinten omdat ze hun lokaal niet kunnen vinden en andere leerlingen die met iedereen een gesprek hebben over hun vakantie. Ik houd niet zo van de drukte. Het liefst zou ik ook alleen zitten in een lokaal om te leren. Niet dat ik graag op mezelf ben, juist niet, ik houd van mijn vrienden, maar qua leren is het in mijn eentje fijner dan met een klas vol niet geïnteresseerde leerlingen. Ik neem nu ook niet de moeite om vrienden om te zoeken en besluit om meteen door te gaan naar het lokaal. Er is nog niemand binnen te vinden, zelfs de leraar niet. Liever te vroeg dan te laat, zeggen we dan maar. Ik gooi mijn tas neer op de grond en plof neer op een stoel die dichtbij het raam staat. Ik frummel wat aan mijn ketting en staar naar buiten. De eerste les die ik vanadag heb is geschiedenis. Mijn favoriete vak na Engels. Ik vind het zo bijzonder om allerlei verhalen te horen over wat de mensen voor ons allemaal hebben uitgespookt. Daarbij zijn sommige verhalen zo fijn om naar te luisteren, alsof ik een leesboek lees voor Engels. Bijvoorbeeld verhalen over de mythische wezens. Sowieso de grootste onzin die er is, maar de verhalen pakken mij altijd wel. Wel vind ik het raar dat mensen het serieus geloven. Vroeger dacht men dat er heksen waren, maar uiteindelijk hebben ze alleen maar normale mensen laten verdrinken. Hetzelfde met de zogenaamde bloedzuigers of andere beetsen. Het bijgeloof van de mensen vroeger lag echt een stuk hoger dan nu. Ik zelf geloof dus totaal niet in zulk soort verhalen. Tegenwoordig hoor je nooit meer dat er zoiets gebeurd. Ja, in boeken zoals Twilight of Harry Potter, maar in het echte leven? Nee, echt niet. Rustig loopt het lokaal vol. Ook de docent is netjes op tijd. Ik heb hem nog nooit eerder gezien, dus dit moet vast een nieuwe leraar zijn. Netjes stel ik mezelf voor aan hem. Ik vind het altijd wel fijn als je een beetje bevriend bent met de docent. Hij kijkt mij aan, maar al snel gaan zijn ogen naar mijn ketting toe. "Wat een mooie ketting heb jij om. Die moet al zeker eeuwen oud zijn!" zegt hij enthousiast. Typisch een geschiedenis docent, dus. "Oh, bedankt. Ik heb hem al best lang." vertel ik. Hoe ik eraan kom, weet ik niet meer. Ik heb hem ooit gevonden in mijn kamer en ik gok dat mijn ouders hem daar hebben neergelegd. Zelf vond ik hem ook mooi, dus ik heb hem sindsdien altijd omgehad. Hij staat bij elke outfit best goed. Is hij echt eeuwen oud, of gokt deze man maar wat? Het zou mijn niet verbazen als het gewoon een goedkope replica is. Ik kijk naar beneden en kijk naar het hangertje. Het lijkt op iets wat mensen wel eens dragen in die Middeleeuwse series. Wie weet heb ik wel een fortuin om mijn nek hangen. Ik grinnik zachtjes en leg vervolgens mijn boeken op tafel. Het schooljaar is vanaf nu officieel gestart.

Niklaus
Het duurt niet lang voordat Marcel beneden staat op de binnenplaats. Sneller dan ik had verwacht, om eerlijk te zijn. "Ik weet dat je hier bent." hoor ik zijn stem zeggen. Ik kom te voorschijn en loop naar hem toe. "Goh, het nieuws wordt hier snel verspreid, vind je ook niet?" Ik kijk hem aan. Geen spat veranderd, maar dat is niet zo gek ook. Er komt een niet zo fijne sfeer bij Marcel vandaan. "Oh Marcel, ben je niet blij om mij weer te zien?" vraag ik aan hem en laat een vies glimlachje op mijn gezicht verschijnen. Hij kan het niet zo waarderen. Voor mijn gevoel heeft hij allerlei dingen in zijn hoofd die hij tegen mij wilt zeggen, maar er komt maar niks uit. De stemming verandert wanneer mijn zus ook de binnenplaats komt opgelopen. Meteen vestigt Marcel al zijn aandacht op Rebekah. Ik rol met mijn ogen en verlaat de twee. Dat gesprek met Marcel komt nog wel. Hopelijk wekt Rebekah veel frustatie bij hem op. Ik heb wel weer eens zin in een goed gevecht. Iemand die wel terugvecht, voor de verandering. Het is tijd voor mij om mijn stad weer eens te verkennen. Het zal vast niet zo zijn dat alles nog precies hetzelfde is als hoe we het hebben achtergelaten. De stad is bomvol, dus verandering is altijd gaande. Daarbij ben ik naar één verandering nog het meest benieuwd. Hoe mijn Abigail is opgegroeid naar een, ik gok, prachtig mooie vrouw. Heeft ze nog die mooie, blonde lokken zoals vroeger? En praat ze nog steeds vijf kwartier in een uur? Dat meisje praatte de oren van je hoofd. In een verhaal beschreef ze elk persoon die ze zag toen ze door de stad liep en beschreef elk voorwerp dat ze tegen kwam in de winkel. Er was geen einde aan haar verhalen en ik vond het geweldig. De nieuwschierigheid blijft als maar erger worden des te langer ik aan haar denk. Ik moet haar weer zien, maar het is best riskant. Ze herkent mij niet meer en misschien is dat maar beter ook. Ze zal het vast niet waarderen dat ik haar gewoon heb achtergelaten en niks meer van mij heb laten horen voor twaalf jaar. De situatie uitleggen zal toch niet helpen. Ze heeft nooit geweten over mijn echte ik. Ze zou mij voor gek verklaren. Maar nu... Nu is mijn bestaan al twaalf jaar niet meer in haar opgekomen. Mijn bestaan is verdwenen voor haar. Ik moet gaan uitvinden hoe ik dit moet aanpakken. Ik wil haar zien en ik wil haar spreken... Maar hoe?

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het was fijn om iedereen weer te zien, al had ik genoeg mensen tijdens de zomer vaak genoeg gezien. Toch was het anders als je elkaar weer op school zat. Het was in een andere omgeving, een andere mindset. Je had genoeg dingen om over te praten, ook al had je elkaar genoeg gezien en gesproken de afgelopen zomer. New Orleans was een stad dat nooit leek te slapen, waardoor er altijd wel wat leek te gebeuren en dat kon ik zo waarderen aan deze stad. Er was altijd wel wat te doen en er viel altijd wel wat te beleven. Een ding was zeker, New Orleans was nooit saai. Ik moest ook eerlijk toegeven dat ik van deze stad hield. Ik zag mezelf dan ook nergens anders wonen dan in New Orleans. De stad was net zoals ik. Levendig en nieuwsgierig. Er was altijd genoeg te doen en je verveelde je nooit. Daar hield ik van. Ik hield mezelf graag bezig. Vond het heerlijk om nieuwe mensen te leren kennen of om gewoon een praatje met iemand te maken. Maar ik vond het ook helemaal niet erg om te schrijven. Dat vond ik heerlijk. Met dit weer was het niet raar als je me buiten aantrof. Met een schrift in mijn had. Ik vond het heerlijk om op te kunnen gaan in de menigte. Mijn gevoelens van me af te kunnen schrijven. Het was iets waar ik me graag mee bezig hield. Schrijven. Daarom wilde ik later ook de journalistiek in. Dat vond ik wel bij me passen. Ik wilde graag overal achter komen, wat me negen van de tien keer ook gewoon lukte en schreef graag. Dat kon ik in de journalistiek goed met elkaar combineren, waardoor ik daar uiteindelijk mijn zinnen op had gezet. Wanneer ik ergens mijn zinnen op had gezet, ging ik ervoor. Ongeacht de prijs die ik ervoor moest betalen.
Glimlachend schudde ik mijn hoofd. Ik was goed op weg om de journalistiek in te gaan. Mijn cijfers waren goed. Ik had genoeg naschoolse activiteiten, die me een duwtje in de juiste richting konden geven en deed er echt mijn best voor. Maar voor nu was het belangrijk dat ik mijn laatste jaar goed door zouden komen. Begrijp me niet verkeerd. Het is natuurlijk wel belangrijk om een goede balans te vinden tussen school, werk en vrije tijd, maar ik had het idee dat ik dat wel goed voor elkaar had. Zachtjes beet ik op mijn lip, terwijl ik een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor streek. Op een rustig tempo liep ik naar het geschiedenis lokaal en stapte naar binnen. Er waren nog niet heel veel studenten in het lokaal aanwezig, hoewel de docent er al wel was. Mijn blik gleed het lokaal rond en bleef uiteindelijk hangen bij Rosalie. Ik kon het niet laten naar haar te glimlachen. Ik mocht het meisje graag en ik kon het dan ook goed met haar vinden. Ik besloot bij haar plaats te nemen. "Hee, hoe was jou vakantie?"vroeg ik uiteindelijk aan haar, nadat ik achter een tafeltje had plaatsgenomen en mijn spullen op tafel had gelegd.

Kol.
Het duurde niet heel lang voor Marcel hun huis was binnen gedrongen. Al moest ik eerlijk toegeven dat hij er eerder was, dan ik had verwacht. Ik bemoeide me niet graag met de gehele situatie. Ik hield me er liever buiten en trok mijn eigen plan. Dat deed ik vaker. Ik reisde altijd met mijn familie mee, maar trok binnen het reizen toch enigszins mijn eigen plan. Ik vond het niet erg. Ik vond het juist wel lekker om mijn eigen dingen te kunnen doen. Zeker omdat ik het niet altijd met mijn oudere broer eens was. Wat betreft leek ik totaal niet op Elijah, die Niklaus overal leek te volgen. Begrijp me niet verkeerd, Niklaus was mijn favoriete broer en ik trok maar al te graag met hem op, maar soms vond ik het simpelweg prettig om mezelf terug te trekken. Op mezelf te zijn en alles en iedereen van me af te sluiten. Op die manier kon ik echt tot mezelf komen en ik kon oprecht van dat soort momenten genieten. Ik had ze niet heel erg veel, waardoor ik er uiteindelijk alleen maar meer van leek te genieten. Soms vroeg ik met af of het niet beter om voor goed mijn eigen weg te volgen, maar die gedachten werd vaak gevolgd met de vraag wat ik zonder mijn familie zou moeten. Ze hadden duizend jaar met elkaar doorgebracht. De broers en zussen kenden elkaar door en door ik had een enorm goede band met ieder van hen. Het zou moeilijk om iemand te vinden die deze band kon overtreffen. Al had ik diegene 18 jaar geleden al gevonden. Rosalie.
Het meisje wist tot de dag van vandaag nog steeds mijn interesse te wekken. Er ging geen dag voorbij waar ik niet aan het meisje dacht. Er gingen genoeg vragen door mijn hoofd. Vragen waar ik maar al te graag een antwoord op zou willen hebben. Hoe ging het nu met haar? Zou ze nog even prachtig zijn als dat ze al was? Zou ze gelukkig zijn? Hoe was haar kijk op het leven nu? Hoe zou ze reageren als ze de waarheid zou weten? Zou ze me nog in haar leven willen hebben? Het waren allemaal zaken waar ik aan bleef denken. Waar ik niet meer over op kon houden. Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen, terwijl ik de kamer rond keek waar ik in stond. De kamer was gevuld met boeken. Ik kwam hier graag. Ik hield van lezen en hield me hier maar al te graag schuil. Hier werd ik niet al te vaak gestoord, waardoor ik me hier gemakkelijk terug kon trekken. Hier kwam ik graag. De enige die me hier vaak gezelschap hield was mijn Rosalie. Maar dat was alweer twaalf jaar geleden. Al was ik van plan daar verandering in brengen. Ik zou haar vandaag nog zien. Kosten wat het kost.

We kunnen misschien een kleine ts naar het einde van de schooldag doen? Dat Abigail Niklaus tegen komt in Rousseau's en dat Rosalie en Kol elkaar ook ergens tegenkomen?

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
De schoolweek gaat langzaam voorbij. We werden meteen weer in het diepe gegooid. De dagen waren gevuld met lessen en er was niet veel tijd voor huiswerk. Normaal probeer ik die altijd af te krijgen in de les, maar deze week is dat niet gelukt. Vooral omdat er dit keer veel klassikaal werd uitgelegd, maar ook omdat ik gewoon afgeleid werd door mijn mede-leerlingen. Ondanks dat ik niet persé de prater ben, vond ik het nu wel leuk om mee te praten met iedereen over de vakantie. Niet de slimste keuze die ik heb gemaakt, want nu moet ik ermee verder in het weekend. Huiswerk maken is nooit mijn ding geweest. Ik doe het altijd in het koffiezaakje waar ik nu werk. Niet het beste voor mijn portemonnee, want ik blijf maar meer bestellen. Gelukkig krijg ik nu wel korting sinds ik er werk, maar zelfs dan zie ik het geld snel uit mijn portemonnee verdwijnen. Ach, zolang ik mijn schoolwerk maar goed maak. Er is nog genoeg tijd om geld te gaan verdienen voor leuke dingen. Ik heb vandaag in de ochtend even gewerkt, mij even opgefrist en nu zit ik er weer, maar dit keer als klant. Alles ligt klaar op mijn tafel. Pennen, potloden, markeerstiften, een puntenslijper en natuurlijk de twee belangrijkste: De boeken en schriften. We gaan er weer goed tegenaan. Ik bestel een cappuccino en begin met het maken van geschiedenis huiswerk. Dit is één van de vier vakken die ik nog moet afronden. Gisteren heb ik snel Engels kunnen afmaken, maar dat was ook niet al te veel. Na een aantal vragen gemaakt te hebben, staar ik even uit het raam en neem ik een slok van mijn cappuccino. Het is een mooie dag vandaag, zoals het al de hele week is. Iets wat best apart is, want rond deze tijd is het vaak al rot weer. Zou dit een teken zijn dat er iets goeds zou gaan gebeuren? Mijn vader zei vroeger altijd dat de kleinste dingetjes, bijvoorbeeld het lekkere weer wanneer dit nooit zo is, een teken zijn dat er iets goeds zou gaan gebeuren. Ik noem het eigenlijk gewoon klimaatverandering, maar het is een leuke gedachten. Zo kan je altijd uitkijken naar iets positiefs. Ik zucht zachtjes en blijf naar buiten staren. Het liefst zou ik nu op een terrasje buiten gaan zitten, maar dan waait alles weg. Daarbij zou al mijn concentratie voor mijn huiswerk meteen verdwijnen. Nee, ik moet al mijn concentratie nu gaan bewaren. Ik moet en zal een goede cijferlijst neerzetten en het jaar geweldig afsluiten. Ik neem nog een grote slok en begin weer met de vragen. Van mezelf moet ik nu sowieso in een keer alle geschiedenis vragen afmaken voordat ik weer een pauze mag nemen. "Let's go." fluister ik tegen mezelf en begin met het maken van de volgende vragen.

Niklaus
De week is voorbij en er is eigenlijk vrij weinig gebeurd. Marcel heeft zich stil gehouden, al denk ik wel dat hij wat aan het uitspoken is. Wat? Daar moet ik nog achter gaan komen. In ieder geval zal hij zich er niet zomaar bij gaan neerleggen dat ik weer terug ben en alles weer van hem overneem. Het zou nogal dom van hem zijn als hij iets zou gaan proberen tegen mij, hij weet zelf ook dondersgoed dat hij het niet zal gaan winnen van mij. Ook heb ik nog niks gezien of gehoord van Abigail. Hoe ik dit moet gaan aanpakken, weet ik nog steeds niet. Ik heb er afgelopen week veel over nagedacht, maar telkens zit er een slecht einde aan in mijn hoofd. Dit wil ik niet verpesten, echt niet. Ik ijsbeer wat rond door het grote huis. Ik zou wat van de lokale bevolking hier kunnen ondervragen. Met dwingen kom je best ver, maar dan nog zou het misschien lang kunnen duren. New Orleans is niet bepaald klein. Groot ook niet, zeker niet, maar wel te groot om elke inwoner af te gaan om te vragen of ze het meisje kennen. Ik zucht en besluit om het nog maar even uit te stellen. Misschien kom ik haar vanzelf wel een keer tegen. Ik haal een hand door mijn haar heen en kijk even naar de tijd. Begin van de middag, perfecte tijd om even een lekker drankje te gaan bemachtigen. Ik ben deze week nog geen één keer bij Rousseau's geweest. Niet dat al het drank wat ze verkopen daar goed is, de echte goede drank is namelijk al jaren en jaren oud. Daarvan hebben wij in dit huis genoeg, maar soms is de 'jongere' drank ook wel eens lekker om te nemen. Met een sprint, ga ik richting Rousseau's. Hier is het kennelijk wel wat veranderd. Nieuwe inrichting en nieuw personeel. Het enige wat nog hetzelfde is, zijn de klanten die hier twaalf jaar geleden ook waren. Natuurlijk zijn er ook veel nieuwe jongere, maar de oudere hebben het nog steeds niet verleerd. Ik ga aan de bar zitten en staar voor mij uit. Wanneer er eindelijk barman naar mij toe komt, vertel ik mijn bestelling. "Burbon, graag."

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
De week was al weer aan zijn einde gekomen en binnen een oogwenk was het al weer weekend. Ik had het de afgelopen week behoorlijk druk gehad. Ik wist simpelweg niet waar ik de tijd vandaan moest halen. De lessen, het werken, het maken van mijn huiswerk en het onderhouden van mijn sociale leven, konden soms enorm botsen. Wat ervoor zorgde dat ik mijzelf wat weinig slaap gunde, maar dat betekende dat ik het weekend, op het werken na dan, gewoonweg vrij was. Met schoolwerk was ik redelijk bij, waardoor ik er in het weekend niet meer naar om hoefde te kijken en daar was ik maar al te blij mee. Vanochtend werd ik gebeld met de vraag of ik deze middag een extra dienst wilde draaien in Rousseau's en ik had het met beide handen aangepakt. Puur omdat ik helemaal niks te doen had gehad vandaag. Terwijl het een mooie dag was. Mijn oom was tevens op zijn werk vandaag, waardoor ik hem deze morgen niet aantrof. Daarnaast gaf het me een goede reden om toch nog even het centrum in te gaan. New Orleans was een redelijk grote stad. De stad was druk bezocht en daar kon ik als local enorm van genieten. Ik vond het heerlijk om rond te slenteren en de vele toeristen te bekijken of om met bekenden af te spreken. Ik hoefde niet iets specifiek te doen. Gewoon rond lopen vond ik vaak ook al prima. Zo lang ik mezelf maar bezig kon houden, was ik al snel tevreden. Daarom hield ik ook van het schrijven. Op die manier kon ik me helemaal afsluiten van de buitenwereld en kon ik me richten op mijn eigen creativiteit. Ik deed het misschien niet vaak, maar ik probeerde mij momenten wel te pakken. Het was enorm rustgevend en het was een goede uitlaatklep geweest. Misschien moest ik er toch maar weer eens mee aan de slag.
Toch moet ik me de komende uur zien te vermaken op het werk. Erg vond ik het niet. Door de uren die ik er werkten, waren de meeste klanten toch al aardig bekend. Ik vond het enorm fijn om een praatje te maken met de vaste klanten of met collega's. Bestellingen kende ik bij sommige klanten al uit mijn hoofd. Ik vond het heerlijk om een praatje te maken. Te luisteren naar de verhalen die ze hadden. Daar deed ik het toch wel voor. Natuurlijk, het verdiende goed, maar ik was tenminste bezig. Ik verbreedde mijn netwerk en zorgde dat mensen van mijn naam afwisten. Dat was naar mijn idee ook belangrijk. Zeker in een drukke stad als deze. Als mensen van je afwisten, kon je makkelijker dingen bereiken en dat kwam zo nu en dan zo goed van pas. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Ik moest zeggen dat dat me aardig gelukt was. Kort schudde ik mijn hoofd en liep uiteindelijk de juiste straat in. Binnen enkele seconde duurde ik de deur open en beet ik kort om mijn lip. Mijn blik liet ik de druk bezochte ruimte door glijden. "Abigail Flint. Zelfs op een vrije dag ben je hier niet weg te krijgen"hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik schoot in de lach, terwijl ik verder naar binnen liep. "Je denkt toch niet dat ik je in de handen van een vreemde overlaat, James"grapte ik. James was één van de vaste gasten van Rousseau's. Een wat oudere man, zonder vrouw of enige familie in de buurt. Ik genoot van zijn verhalen en vond het heerlijk om met de oude man te praten. "Het gebruikelijke, neem ik aan"merkte ik op, terwijl ik me een weg baande richting de bar. De onbekende man, was me nog niet opgevallen. "Dat je dat nog moet vragen"kreeg ik als antwoord. Ik lachte opnieuw. "Komt eraan"antwoordde ik. "Je kan gaan Joe"merkte ik vervolgens op, toen ik achter de bar plaats nam en onze oudste whiskey's voor de man in schonk.

Kol.
De afgelopen week hadden me goed aan het denken gezet. Ik had absoluut geen idee waar ik moest beginnen en daar werd ik gek van. Het idee dat Rosalie ergens binnen een straal van een paar kilometer bij me vandaan rond liep, maakte me helemaal gek. Het was frustrerend dat ik niet wist waar ze was. Wat haar bezighield en wat ze aan het doen was. Het maakte de situatie alleen maar moeilijker. Ik had namelijk geen idee waar ik het zoeken moest en hoe ik het aan moest gaan pakken. In mijn hoofd leek het allemaal een stuk makkelijker te gaan. Hield ik haar gewoon in mijn armen en bracht ik mijn tijd met haar door. Ik hoefde niets uit te leggen. Ze begreep me simpelweg gewoon en we hadden het weer opgepakt waar we gebleven waren. Al wist ik dat dit simpelweg mijn verbeelding was en dat ik daadwerkelijk moeite moest gaan doen om haar weer terug in mijn leven te krijgen. Al was dat het probleem nog niet eens. Ik zou de hele wereld voor haar af gaan. Niets zou te gek zijn. Het probleem was dat ik geen idee had hoe ik dit moest beginnen. Hoe zou ze reageren? Zou ze me nog wel willen zien? Ze kon natuurlijk ook niks met me te maken willen hebben. Ik was een vreemde voor haar en ze zou me dan ook helemaal niet herkennen. Dat maakte het nog een tikkeltje moeilijker. Het leek me in eerste instantie een goed idee. Op die manier zou ze veiliger zijn, maar nu zat het me alleen maar in de weg. Ik moest opnieuw een band met haar op zien te bouwen en zou haar uiteindelijk moeten vertellen wie ik was. Wie ik echt was en waarom ik gedaan had wat ik gedaan had. Het maakte het er allemaal niet makkelijker op en daar lag mijn irritaties. Ik hoopte dat het allemaal een stuk makkelijker zou zijn, maar zo was de situatie simpelweg niet.
Na een week werd het huis toch net iets te klein en had ik besloten om naar buiten te gaan. Een luchtje te scheppen en kijken waar het schip zou stranden. Het enige wat een beetje troost bood, was het idee dat het bij mijn broer net zo ging als bij mij. Ik merkte dat het bij Niklaus ook niet echt soepel ging, al had ik het er niet echt over gepraat. Niet dat ik er niet over wilde praten. Ik had er vaak genoeg met Rebekah over weten te praten. Met Freya. Maar met Niklaus was het toch een ander verhaal. Waarom wist ik niet. Misschien omdat het voor ons beide even gevoelig lag. Zachtjes beet ik op mijn lip en schudde uiteindelijk mijn hoofd. Ik keek om me heen en bedacht me dat het misschien wel tijd werd om wat te halen. Ik was immers al heel de ochtend buiten en ergens had ik wel zin in een goed kop koffie. Ik wist ook precies waar ik het wilde gaan halen. Vroeger kwam ik er vaak. Met Rosalie. Ik liet haar alles halen wat ze wilde. Een grijns sierde mijn lippen toen ik daar aan dacht. Het duurde ook niet lang voor ik het zaakje bereikt had. Het was jaren geleden dat ik hier geweest was en ergens voelde ik me toch een tikkeltje nerveus. Al zette ik die gevoelens al snel van me af. Het was nergens voor nodig. Toch? Ik duwde de deur open en liet mijn ogen even de zaak door glijden. Mijn blik bleef hangen bij een meisje met een maar al te bekende geur. Zijn meisje. Rosalie. Ze was prachtig. Simpelweg prachtig. Ze was opgegroeid toch een prachtige jonge vrouw. Ik had er geen woorden voor. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen. Ik besloot er op af te gaan. Het was de ultieme gelegenheid om haar aan te spreken. Daarnaast zat het voor de rest overvol, dus had ik een mooie gelegenheid om haar aan te spreken. Ik schraapte mijn keel. "Zou ik hier mogen zitten?'vroeg ik vervolgens aan het meisje. Ik voelde mijn hard bonken in mijn keel. Ze zat hier nu gewoon tegenover me. Het meisje dat ik twaalf jaar heb moeten missen en het voelde beter dan ik ooit had mogen denken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Met veel moeite, rond ik de paar opgaven van geschiedenis af. Ik merk wel dat ik er echt weer in moet komen. In het begin is het altijd weer lastig om weer in de flow te komen. Hopelijk is dit over een paar weken anders, want met deze concentratie zal het niet bepaald goed gaan aflopen. Ik sluit mijn geschiedenis boek en stop het boek in mijn tas. Er loopt een serveerster langs en ik vraag aan haar of ik een kopje thee mag hebben. Meteen wordt deze voor mij gehaald. Met al die caffeïne gaat het niet lukken, daar word ik veel te druk van en valt mijn concentratie nog verder weg. Thee is voor elk moment van de dag goed, wat je ook aan het doen bent. Beetje honing erbij, heerlijk! Met warm weer is het wat minder fijn, maar er staat hier gelukkig een airco aan. Vervolgens kijk ik naar de drie andere boeken op tafel. Dit is een ramp. Met een diepe zucht, pak ik mijn wiskundeboek erbij. Hier ben ik echt rampzalig in. Waar slaan al die gekke sommen op? Of die rare grafieken. Nee, getallen zijn echt niks voor mij, maar toch moet ik het maken. Met super veel moeite, weet ik er altijd wel net een voldoende uit te krijgen, maar de vragen worden steeds lastiger. Ik open het boek en kijk naar de eerste opgaven. Hier gaat het dus al fout. Ik bijt op mijn lip en staar maar wat naar het boek. Misschien ga ik de vraag wel snappen wanneer ik er lang genoeg naar kijk. Ik schrik op wanneer er opeens een jongen naast mij staat. Een lange en best wel knappe jongen waarvan ik gok dat hij rond de 20 is, misschien iets ouder. Ik kijk rond in de zaak en zie dat het best wel druk is geworden. Eerlijk gezegd heb ik niet bepaald veel zin dat er nu iemand bij mij komt zitten, dan kan ik mij al helemaal niet meer concentreren, maar nee zeggen is ook weer zo onbeleefd. Er is geen plek meer, dan kan ik hem de enige vrije plaats toch niet ontnemen? Na een korte stilte, reageer ik op zijn vraag. "Ja hoor, dat mag." zeg ik op een vriendelijke toon en schuif wat van mijn spullen aan de kant zodat hij ook wat ruimte heeft op de tafel. Ik kijk hem aan. Zijn gezicht... Het komt mij zo bekend voor, maar een naam kan ik niet bedenken. Heb ik hem al eens eerder gezien? Misschien ben ik hem wel eens tegengekomen in de stad of dergelijke. Veel van de inwoners hier in New Orleans kennen elkaar, dus het zou heel goed kunnen dat ik hem eens ben tegengekomen. Of hij heeft gewoon een herkenbaar gezicht, dat kan natuurlijk ook nog. Ik merk dat ik nu al een tijd naar hem staar, dus ik wend mijn blik terug naar mijn wiskundeboek. Opnieuw lees ik de opgave en schrijf een deel van de vraag over in mijn schrift. Het duurt niet lang voordat er allerlei krabbeltjes en tekeningetjes in mijn schrift staan. Alles neem ik serieus, maar in mijn wiskunde schriften zijn altijd dit soort krabbels te vinden. Ik denk dat ik maar eens wat extra hulp moet gaan vragen aan mijn docent. Op deze manier wordt het hem echt niet. Ik blaas zachtjes in mijn thee en neem vervolgens een slok. Vanuit mijn ooghoek kijk ik soms eens naar de jongen. Ik voel een ongemakkelijke sfeer tussen ons en ik heb geen idee waar het vandaan komt. Er zitten wel vaker mensen bij mij aan tafel, maar vaak gaan ze dan hun eigen ding doen. Niks raars, gewoon twee mensen aan het werk, maar dit is anders en ik begrijp er helemaal niks van.

Niklaus
Rustig wacht ik tot ik mijn bestelling krijg. Ik kijk naar de barman en probeer te luisteren naar wat hij zegt. Blijkbaar is hij klaar met zijn dienst en vergeet compleet mijn bestelling. Ik druk mijn kiezen op elkaar en probeer mij in te houden. Wat voor medewerker vergeet zijn werk af te maken? Het liefst zou ik nu zijn kop eraf trekken, maar ik word tegengehouden. Degene die zijn dienst heeft overgenomen, is namelijk iemand die mij altijd van mijn slechte gedachten kan verlossen. Het meisje die deze hele week al in mijn hoofd rondspookt. Een week? Sinds het moment dat ze in mijn leven is gekomen. De afgelopen twaalf jaar dat ik hier niet bij haar ben geweest, heeft haar naam mijn hoofd nooit verlaten. Zij is de reden dat ik die vijf jaar geen, of nouja, weinig, onschuldige mensen heb weten te pakken. Ze is ook de reden dat ik juist achter alle onschuldige aan ga. Het moment dat ik haar heb moeten achterlaten, kwam alle boosheid naar boven. Alles wat ik had opgespaard in die tijd dat ik het zo weinig mogelijk deed. Het kwam eruit en het is al die tijd maar doorgegaan, maar nu is er weer een punt aangebroken dat ik mijzelf weet in te houden. Ik steek mijn hand even in de lucht en probeer haar aandacht te kregen. "Een burbon, schoonheid." zeg ik tegen het meisje met een glimlach op mijn gezicht. Het meisje met de naam Abigail. Heel de week ga ik al plekken af waar ze eventueel kan zijn, plekken waar wij vroeger wel eens kwamen, maar op al die plekken was geen spoor van Abigail te bekennen. In plaats daarvan is ze nu op een plek waar ze vroeger nooit kwam. Natuurlijk niet, wie neemt zijn kind nou mee naar een bar waar ze alleen frisdrank inkopen voor mixdrankjes? Ergens doet het mij gigantisch veel pijn dat ik haar hier op deze plek tegenkom. Het hakt er nu hard in dat ze volwassen is en ik al die jaren van haar kindertijd heb moeten missen. Ik kijk haar even aan, maar mijn blik gaat al snel naar de man waar ze het blijkbaar erg gezellig mee heeft. Een oudere man, iets wat mij nogal dwars zit. Wat moet zo'n oude vent van haar? Kan hij niemand vinden van zijn eigen leeftijd? Ironisch, aangezien ik al meer dan duizend jaar oud ben. Met een dreigende blik, blijf ik hem aanstaren. Ik blijf doodstil zitten en probeer het even aan te kijken. Als hij haar dwars zit, dan zal hij bloed proeven in plaats van de whisky.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Ik streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor, terwijl ik het glas whiskey naar hem toe schoof. "Alsjeblieft. Ik zal het op de rekening zetten"vertelde ik de man. Ik wist maar al te goed dat de man hier graag kwam drinken en de voorkeur gaf om alles in één keer te betalen. Erg was het niet. Aan het eind van de dag tikte dat toch lekker aan. Een wat oudere whiskey was toch al gauw aan de duurdere kant en als je hier vrijwel de gehele dag aan het drinken was, tikte dat toch behoorlijk aan. Erg vond ik het niet. Het zorgde er ook voor dat ik hier en daar wat extra geld mee naar huis kreeg, ook al wilde ik het niet altijd aan nemen. Ik deed gewoon mijn werk en ik vond dat ik daar niet meer voor hoefde te krijgen dan dat ik al deed. Ondanks het feit dat ik hier toch al een tijdje werkte. Ik had het naar mijn zin hier, al was ik niet van plan om hier altijd te blijven. Nee, dat was toch niet mijn droom geweest. Zodra ik zou gaan studeren, zou ik hier gaan minderen of zelfs stoppen met werken. Het geld dat ik hier mee verdiende werd ook opzij gezet voor mijn studie. Het was niet goedkoop en ik zat er niet op te wachten om jaren met een studieschuld rond te lopen. Nee, dan kon ik daar nu maar beter voor sparen en zo veel mogelijk al op zak hebben. Dat scheelde toch weer voor later. Natuurlijk was het belangrijk om leuke dingen te doen en dat deed ik ook zeker wel, maar het was ook belangrijk om aan de toekomst te denken. Zonder enige diploma van een universiteit kwam je meestal niet erg ver. Nog een reden waarom studeren zo belangrijk was. Het werk hier was prima, maar ik zou dit niet heel mijn leven willen doen. Dat zou ik simpelweg niet vol kunnen houden.
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een stem die me vaag bekend voor kwam. Ik keek op en keek recht in het gezicht van een jonge man. Er verscheen een glimlach rond mijn lippen. De man had ik hier nog nooit gezien. Misschien een toerist die de stad komt verkennen. Of iemand die hier ooit gewoond heeft en weer terug kwam. Een man op zakenreis. Er was van alles mogelijk natuurlijk en ik voelde hoe mijn nieuwsgierigheid weer de overhand begon te nemen. Ik kon het niet helpen. Het zat in mijn aard. Ik leerde graag nieuwe mensen kennen en was nieuwsgierig over wat hun verhaal was. Waar ze vandaan kwamen. Wat hen naar New Orleans bracht. Ik vond het oprecht enorm interessant. Ieder persoon had zijn eigen, unieke levensverhaal. En dat maakte iedereen tot wie ze waren. Bij het horen van zijn complimentje, kon ik het niet laten om even te grinniken. "Een bourbon komt eraan, vreemdeling"vertelde ik de onbekende man. Ik pakte een nieuw glas en draaide me om naar de flessen drank. Ook hier pakte ik onze oudste fles, aangezien ik het idee had dat de man dat wel kon waarderen. Ik schonk het spul in het glas en zette de fles uiteindelijk weer weg. Ik pakte het glas en bracht het naar de man die erom gevraagd had. Ik zette het voor zijn neus. "There you go. Geniet er van"wist ik uit te brengen. Nu ik hem zo beter kon bekijken, zag ik dat het een aantrekkelijke man was. Misschien niet het type waar je gelijk op zou vallen, maar hij had iets. Hij had een bepaalde charme over zich heen. Een charme die het meisje op de een of andere manier enorm kon waarderen.

Kol.
Heel de week had ik me al zorgen weten te maken over hoe ik dit aan moest gaan pakken. Ik had geen idee gehad, waar ik zou moeten beginnen. Ik had enorm veen scenario's ingebeeld en geen enkel scenario leek in mijn hoofd te werken. Ik zou haar alleen maar te veel afschrikken of het draaide uit in ellende. Het idee dat ze me misschien niet meer wilde zien, was toch enorm beangstigend geweest. Ik kon haar natuurlijk wel gewoon weer terug in mijn leven willen, maar Rosalie was inmiddels een volwassen vrouw. Een volwassen vrouw die haar eigen keuzes kon maken en op haar eigen benen kon staan. Het kon natuurlijk ook heel goed dat ze helemaal niets van me moest hebben. Dat ze me verafschuwde en het liefst zo ver mogelijk bij me vandaan wilde blijven. Dat was in mijn ogen het ergste scenario. Dat ze helemaal niets van me moest hebben. Ik had zo veel goede herinneringen aan en met haar en ik wilde er eigenlijk voor zorgen dat daar nog meer herinneringen aan werden toegevoegd. Al zou ik, mocht ze dat toelaten. Haar oude herinneringen natuurlijk wel weer teruggeven. Ik moest wat ik haar 12 jaar geleden had aangedaan, ook weer ongedaan maken. Haar herinneringen aan mij, mijn familie en natuurlijk ook haar vroege herinneringen aan Abigail heb ik moeten wissen en die wilde ik met alle liefde weer teruggeven. Al moest ik er wel voor zorgen dat ze haar ketting dan af zou doen. Het was me opgevallen dat ze deze nog steeds droeg en dat deed mij ontzettend goed. Het feit dat ze hem na al die jaren toch nog droeg, gaf me ergens toch wat moed.
Dat ik haar juist hier tegen moest komen, was voor mij toch ergens ook wel weer logisch. Ik kwam hier vroeger al te vaak. Al was het voor een ijsje of iets anders lekkers of om hier simpelweg even te zitten om na een lange dag lopen even uit te rusten. Ik liet haar altijd graag de stad zien. Deed leuke dingen met haar. Liet haar genieten van het leven. Dat vond ik enorm belangrijk. Al was deze plek toch iets waar we vroeger altijd vaak terecht kwamen. En dat ik haar hier nu tegen kwam, was toch wel iets moois. Ik glimlachte dankbaar, toen ze me vertelde dat ik bij haar aan tafel plaats kon nemen en ergens voelde ik me toch een klein beetje zenuwachtig. Wat moest ik tegen haar zeggen? Waar moest ik het gesprek beginnen? Zou ze het überhaupt wel willen dat ik tegen haar praatte of zou ze dat juist helemaal niet willen. Ik besloot dat uiteindelijk maar niet te veel over nadenken. "Dankje"zei ik glimlachend tegen haar, terwijl ik mijn jas uit trok en plaats nam. Bij een van de serveersters bestelde ik een simpele koffie. Daar kon ik toch het meest van genieten. Mijn blik gleed naar haar boeken, die ze zojuist voor me opzij had geschoven. Schoolboeken. Een goed teken. Ik vroeg me af of ze al bijna klaar was met school. Dat moest haast wel, al wist je nooit hoe het kon lopen. Ik zag haar wat dingen krabbelen in haar schrift en zag dat ze bezig was met wiskunde. Ook niet echt mijn ding, moest ik eerlijk zeggen. "Ik ben Kol"vertelde ik vervolgens tegen het meisje. Het was misschien het makkelijkst om mezelf eerst simpelweg voor te stellen en vanuit daar te kijken hoe het gesprek zich voort zou vloeien. Ik kon alleen maar hopen dat dit goed zou gaan.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Voor mijn gevoel gaan er uren voorbij voordat ik eindelijk de eerste opgave heb afgerond. Ik duw mijn werk wat naar achteren toe. Laat ik wiskunde voor nu maar even opgeven. Het hoeft aan het begin van de week toch nog niet af te zijn, dus dan kan ik het wel even navragen aan iemand. Ik neem een slok van mijn thee en kijk naar de jongeman, die klaarblijkelijk Kol heet. Aparte naam. De naam Kol is er nou niet een die je vaak hoort. Niet vaak? Ik heb hem eerlijk gezegd nog nooit gehoord. Niet in het echt, maar ook niet in boeken of iets dergelijks. Een bijzondere naam mag je het dus ook wel noemen. "Rosalie." zeg ik terug en steek mijn hand uit. Nog steeds voelde de sfeer tussen ons niet bepaald fijn, maar ik merk dat hij de ongemakkelijkheid tussen ons wilt verbreken. Het is fijner voor ons beide als die ongemakkelijkheid verdwijnt. Koffie drinken, of in mijn geval thee, hoort altijd wel relaxend te zijn. Tenminste, in zo'n koffiezaakje wel. Je komt hier niet om jezelf slechter te laten voelen, om het zo maar te verwoorden. Ik mag dan wel veel vrienden hebben, maar echte een sociaal persoon ben ik ook niet bepaald. Ik ben meer een luisteraar dan een prater. Mensen om mij heen vinden vind ik geweldig, maar mijn alleen tijd kan ik toch nog het meest waarderen. Het lijkt wel alsof er altijd iets mist als ik met andere mensen ben. Een leegte die ik nog niet heb kunnen vullen. Wat het precies is? Geen idee. Het zal vast vanzelf eens weggaan. Het is niet alsof ik depressief ben of het lastig heb in mijn leven, totaal niet! Ik ben juist hartstikke positief en ben gelukkig, maar ik merk dat ik nog naar iets verlang. Ik ben nog jong, het komt allemaal vanzelf. Verder zit ik er niet mee. Het is er en dat is het. Geen negatieve gevoelens of iets dergelijks. Ik bijt op mijn lip en kijk de jongen Kol aan. Ik merk dat ik zelf geen idee heb hoe ik het gesprek aan de gang moet laten gaan. Zet ik mezelf nu gigantisch voor schut? Waar maak mij toch druk om, het is maar een onbekende jongen. Ondertussen ruim ik mijn boeken maar op. Rustig stop ik alles terug in mijn thuis en bekijk de nu vrijwel lege tafel. Dat ziet er wat netter uit, ja.

Niklaus
Ik kijk op van de oudere man als ik Abigail haar stem hoor zeggen dat mijn drankje eraan komt. Het is dan eindelijk bij dat punt aangekomen dat ik officieel weer met Abigail heb gesproken. Al die jaren heb ik naar dit moment verlangt en hoe noemt ze mij? Een vreemdeling. Precies, iemand die ze niet kent, zelfs nog nooit heeft gezien. Het raakt mij, best hard. Haar lach doet mij wel goed, die heb ik al zolang niet gezien. Zelfs in mijn hoofd was de glimlach verdwenen. Alsof ik erover droom en het weer vergeet wanneer ik wakker word. Ik bekijk hoe ze mijn drankje klaarmaakt. Ze is een talent achter de bar, een vrouw naar mijn hart. Ik kan zien dat de bourbon die ze voor mij inschenkt, één van de beste is die ze hier verkopen. Zeker niet mijn favoriet, maar wel uit deze bar. Wanneer ze het drankje aan mij geeft, hef ik mijn glas meteen. "Cheers." zeg ik en knipoog naar haar. Ik kan beter al mijn charmes in de strijd gooien, wil ik haar ooit weer kunnen overwinnen. Ze komt over als een sociaal, enthousiast persoon. Iets wat ze vroeger ook was. Perfect voor deze baan. Als barvrouw kan je meer verkopen wanneer je jezelf van je beste kant laat zien. Hier en daar een flirt erdoorheen en je hebt van alles verkocht. Ik moet dus niet aannemen dat ze zo enthousiast reageert omdat ik heb ben, maar omdat dit gewoon haar baan is. Ze doet het bij iedereen. Ik neem een kleine slok van mijn drinken en voel mijn kil een beetje branden bij het doorslikken. Een fijn gevoel. Daarbij is te merken dat de fles waar het uit komt nog niet zo lang geleden is geopend. Vaak merk je wel wanneer het er al een langere tijd staat, maar nu is hij precies goed. Ik weet nog dat ze deze bourbon hier nog niet hadden twaalf jaar geleden. Toen moest ik het altijd doen met die gore zooi. Niet dat ik de laatste jaren er nog vaak kwam, ik spendeerde mijn tijd liever aan Abigail. Zeker de laatste paar weken. Ik wist dat we moesten gaan vluchten voor Mikael. Het deed mij pijn om haar zo gelukkig te zien terwijl ik wist dat ik elk moment weg moest gaan. Mijn laatste cadeau aan haar was een armband met vervain, zo kon ik haar toch nog een beetje veilig houden. Ik kijk naar haar arm en zie dat ze hem nog omheeft. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ze is al die tijd dus veilig geweest, geen vampier die haar kwaad heeft kunnen doen. Dat is al een opluchting. Je weet maar nooit, New Orleans zit vol met vampieren. Het komt zeker wel eens voor dat de inwoners gepakt worden. Ze proberen het zo weinig mogelijk te doen, anders gaat het natuurlijk opvallen, maar ze komen zeker wel eens aan bod. Abigail is al die tijd veilig geweest. Gelukkig.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
De man in kwestie vond ik behoorlijk interessant en ergens was ik vastberaden om meer over hem te weten te komen. Mijn nieuwsgierigheid was simpelweg aan het winnen van mijn geweten. Ik wist dat sommige mensen het niet fijn vonden als ik de het shirt van het lijf vroeg, maar zo zat ik simpelweg in elkaar. Ik was enorm nieuwsgierig en wilde alles tot in de puntjes weten. Net zoals ik altijd alles tot in de puntjes wist te vertellen. Dat vond ik zelf gewoon prettig en ik kon me er zelf enorm mee vermaken. Zo was ik eigenlijk altijd al geweest. Ik kon er niets aan doen. Ik probeerde me wel aan te passen op de momenten wanneer ik merkte dat iemand het niet fijn vond om zo 'ondervraagt' te worden. Dan probeerde ik me in te houden en ze niet te lastig te vallen met alle vragen die ik had. Het kon je soms in de problemen werken, aangezien je kon overkomen als een bemoeial. Al was dat naar mijn idee totaal niet mijn bedoeling. Ik vond mezelf altijd enorm geïnteresseerd in mijn medemens en ik merkte dat ik het ook ontzettend fijn vond als iemand interesse toonde in mij. Bij nieuwe mensen probeerde ik het ook altijd uit. Een klein beetje de grenzen op te zoeken, zodat ik precies wist wat ik wel en wat ik niet kon maken. En ik besloot dat het bij deze man precies het geval zou gaan zijn.
Ik glimlachte naar de man, toen ik hem naar me zag knipogen. "Dus, vreemdeling. Waar kom je vandaan? Als ik dat vragen mag natuurlijk"zei ik, terwijl ik weer richting de bar liep. Het was niet arrogant of ongeïnteresseerd bedoelt. Ik moest wel gewoon mijn werk blijven doen, terwijl ik een praatje maakte met mijn klanten. Ik kon de bar ook moeilijk onbemand laten, tijdens mijn dienst. Men kon makkelijk achter de bar komen en het was niet de bedoeling dat ze dat daadwerkelijk deden. Ik moest het wel allemaal in de gaten houden, ondanks het feit dat de vreemdeling me enorm interesseerde. Ik hoopte niet dat hij het verkeerd op zou vatten. Het was goed bedoelt. Ik wilde zijn verhaal weten. Waarom hij in deze bar terecht was gekomen. Toeval? Of had hij er van gehoord? Kwam hij vaker naar New Orleans of was dit zijn eerste keer? Daar was ik benieuwd naar en ik hoopte dat hij me dan niet af zou kappen. Mijn blik liet ik even de bar rond glijden, om te kijken of iedereen nog een goed gevuld glas had. Het was wel de bedoeling dat iedereen zou blijven drinken en daar moest ik voor zorgen. Uiteindelijk bleef mijn blik weer hangen bij de onbekende man. Ik was eigenlijk ook wel heel nieuwsgierig naar zijn naam.

Kol.
Binnen enkele ogenblikken kreeg ik een grote kop koffie. "Bedankt" zei ik, terwijl het voor mijn neus werd neergezet. De koffie hier was beter dan in andere zaakjes en dat was voor mij de reden dat ik hier vaak kwam en dat ik Rosalie vaak met me mee nam. Ook om de drukte vanuit thuis te ontsnappen en mijn aandacht alleen aan haar te kunnen geven. Mijn familie kon behoorlijk veeleisend zijn en ik leek vaak de enige te zijn, die op sommige momenten mijzelf op de eerste plek te zetten, in plaats van mijn familie. Niet omdat ik mijn familie zo verafschuwde, maar omdat ik mezelf soms het geluk wilde gunnen en omdat ik vond dat ik zo nu en dan moest kiezen voor wat ik zelf het juiste vond. Daar kon mijn familie soms dan wel niet achter staan, maar het was wel belangrijk om je eigen keuzes te maken. Ik heb geprobeerd om Rosalie dat ook zo veel mogelijk mee te geven. Familie is belangrijk, maar je eigen geluk is net zo belangrijk. Het is niet goed om je constant weg te cijferen voor een ander en daarbij was het nog eens behoorlijk ongezond. Ik zette die gedachte van me af en nam een slok van mijn koffie. Nog steeds de zelfde goede smaak als twaalf jaar geleden. Ik zette de kop voor me neer en liet mijn blik weer naar Rosalie glijden, die zich zojuist had voorgesteld. Ik kon haar moeilijk vertellen dat ik haar naam al wist en dat ik haar op heb zien groeien, ook al had ik dat maar al te graag gedaan.
"Leuk je te ontmoeten. Je hebt een prachtige naam"vertelde ik haar. "Leidt ik je niet te veel af van je werk?"vroeg ik haar vervolgens. Ik had gezien dat ze bezig was met haar huiswerk en ik wilde haar hier ook niet compleet van afleiden. Het was goed om te zien dat ze nog steeds naar school ging en ik hoopte dat het goed ging. Ik gunde haar een mooie toekomst en daar hoorde school bij. Begrijp me niet verkeerd, ik vond het enorm belangrijk om te genieten van het leven. Maar ik wist dat in de tijden van tegenwoordig dat het hebben van een diploma heel belangrijk was als je ergens wilde komen. Er waren mensen die geen diploma hadden en het toch ver hadden weten te schoppen, maar de kans dat dat gebeurde was vaak erg klein. Ik vroeg me af of ze nog steeds dezelfde interesses had als vroeger en of ze nog steeds hetzelfde wilde gaan doen. Er waren zo veel dingen die ik van haar zou willen weten, al wist ik dat ik het stap voor stap aan moest pakken. Het begin was er. Ik was weer in contact met het meisje wat ik ontzettend miste. Nu was het de kunst om dit contact voort te zetten.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik houd mijn handen tegen mijn theeglas aan om de warmte te voelen. Hij is al best afgekoeld, dus het voelt heel fijn aan mijn handen. Door zijn compliment over mijn naam, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. "Oh, bedankt." antwoord ik. Vele mensen vinden mijn naam mooi en vertellen het telkens wanneer ik mezelf aan iemand voorstel. Zelf vind ik mijn naam niet super geweldig, maar het is beter dan de sommige namen die je wel eens hoort hier in New Orleans. Hoe ik aan deze naam kom, weet ik niet. Mijn ouders zeiden dat ik al zo heette toen ze mij hadden geadopteerd. Ik was pas iets van vijf toen ik door hen werd geadopteerd, dus wie mij precies de naam Rosalie heeft gegeven, weet ik niet. Vast mijn biologische ouders. "Oh, nee hoor. Ik heb al heel de dag last met mijn concentratie vasthouden. Het is goed voor vandaag." zeg ik en kijk even naar mijn volle tas die op de grond staat. Aardig van hem dat hij dat vraagt. De meeste maken het echt niet uit of je met iets belangrijks bezig bent of niet. Zolang het hun maar uitkomt. Ik drink het laatste beetje van mijn thee op en zet het glas wat meer naar de zijkant toe van de tafel, zodat de serveerster hem meteen mee kan nemen als ze langsloopt. Anders moet ze zo over de tafel heen buigen. Ik kijk naar de jongen die bij mij zit. "Kom je hier vaker?" vraag ik maar aan hem om een beetje geïnteresseerd over te komen. Het zal vast niet fijn zijn als het gesprek maar van één kant komt. Daarbij ben ik best wel benieuwd naar de jongen die bij mij is komen zitten. Hij is erg vriendelijk naar mij toe ookal kent hij mij niet, dat kan ik best wel waarderen aan iemand. De serveerster komt langs en haalt mijn lege kopje op. "Wilt U misschien nog wat anders te drinken hebben?" vraagt ze aan mij. Ik denk even na maar schud uiteindelijk mijn hoofd. "Nee, bedankt. Misschien zometeen nog." antwoord ik. Niet dat ik hier nog super lang zal gaan zitten, na al die uren heb ik ook wel zin om even ergens anders heen te gaan. Dan kan deze jongen in alle rust nog genieten van zijn koffie.

Niklaus
Netjes zet ik mijn glas neer op een onderzetter die al op de bar ligt. We moeten natuurlijk wel netjes blijven, anders mag de prachtige barvrouw het weer gaan schoonmaken. Ik luister naar de vraag die ze aan mij stelt. Waar ik vandaan kom. Ik besluit het simpel te houden, aangezien ik in principe ben geboren op een plek die hier ver vandaan is. "New Orleans, in principe." antwoord ik en pak mijn glas weer op. "Klaus Mikaelson is terug in New Orleans." voeg ik eraan toe en neem een slok van mijn glas. Ik weet dat er in deze bar meerdere vampieren te vinden zijn, vandaar dat ik mijn hele naam erbij gebruik. Ik schraap mijn keel en vestig mijn aandacht weer bij Abigail. "Vanwaar dat er zo'n mooie dame als jij achter de bar staat?" vraag ik aan haar op een attente manier. Ik vraag mij af of ik dit wel op de goede manier aanpak. Een beetje speels. Het lijkt nu zo alsof ik haar probeer te versieren vanwege haar uiterlijk, wat alle mannen doen als ze een mooie vrouw zien, maar dit is zoveel meer. Het is niet haar uiterlijk, al is die beeldschoon, het is haar innerlijk. Het meisje dat ik al die jaren geleden heb moeten achterlaten, was een van de liefste kinderen die je maar kan bedenken. Ik heb veel van die koters meegemaakt, maar dit meisje is anders. Zoveel anders. Ze is speciaal en ik merk dat ze dit nog steeds is. Meer, als dat mogelijk is. Haar houding heeft nog steeds trekjes van toen. Met een grote slok, slik in het overige van mijn drinken door en zet het lege glas voor mij uit. Ik kijk naar het glas en dan naar Abigail om te laten merken dat ik graag nog een glas zou willen. Laat ik het maar op de speelse manier houden, volgensmij vindt zij het helemaal niet erg. In mijn ogen doet ze zelf net zo hard mee.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
Het meisje dacht even na, toen de man die zichzelf voor had gesteld als Niklaus Mikaelson, vertelde dat hij in principe uit New Orleans kwam. Ik kon het niet laten om even te fronsen. Ik had de man hier nog nooit gezien en daarbij zag hij er nog niet zo heel erg oud uit. Het kon natuurlijk zijn dat ik hem nooit tegen was gekomen. New Orleans was een druk bezochte stad, waardoor je iemand maar al te gauw over het hoofd zag. Toeristen leken maar al te graag naar deze stad te komen, wat er voor zorgde dat de straten nooit leeg leken te lopen. En dat was een van de redenen waarom ik van deze stad hield. De levendigheid. Het op kunnen gaan in de menigte, maar tegelijkertijd ook zo op kunnen vallen. De stad had naar mijn idee eindeloze mogelijkheden en ik moest zeggen dat de stad vaak het decor voor mijn verhalen was. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Er viel altijd wel wat te ontdekken. Altijd wel wat te achterhalen. Het was een stad dat geen rust kende, waardoor er genoeg te beleven viel. Ik zou deze stad altijd als mijn thuis blijven beschouwen, ondanks het feit dat ik de wereld over wilde trekken, zodra ik daar de mogelijkheden voor had. Het was goed om een plek te hebben die je je thuis kon noemen en waar je altijd terug kon komen. Dat was belangrijk. Dan had je altijd iets waar je op terug kon vallen. "En waarom heb ik jou hier dan nog nooit gezien?"vroeg ik aan hem. Ik kon het toch niet laten om het niet te vragen. Ik moest het gewoon weten. Ik volgde zijn bewegingen en kon aan zijn houding zien dat hij nog wel een drankje kon waarderen. Ik pakte de fles en schonk zijn glas goed vol.
Ik streek een plukje van mijn haar achter mijn oor, terwijl ik nadacht over zijn vraag. Het antwoord hierop was eigenlijk niet zo heel moeilijk en ik hoefde er eigenlijk ook niet over na te denken. Ik keek de charmante man weer aan en glimlachte naar hem. "Het is één van de makkelijkste manieren om aan geld te komen"biechtte ik op. "Ik wil zo veel mogelijk op zij zetten, zodat ik in de toekomst niet met al te grote schulden rondloop, maar ik mijn geld juist kan uitgeven aan de dingen die ik echt zou willen doen. Zoals reizen"vertelde ik hem. Ik was wat dat betreft altijd al heel open geweest. Ik vond het niet erg om mijn verhaal te delen. Het was de beste manier om nieuwe mensen beter te leren kennen en dat was bij Niklaus nu juist de bedoeling.

Kol.
Ik had Rosalie altijd al een prachtige naam gevonden. Ik had haar daarom ook die naam gegeven, toen ik haar aantrof. Moederziel alleen. Ik kan er nog steeds niet bij waarom iemand zijn kind zomaar achter zou laten, al had ik er geen gemengde gevoelens bij. Ik vond het echt niet kunnen. Je had een verantwoordelijkheid en ik vond dat je die ook zeker na moest komen. Ondanks het feit dat het moeilijk kon zijn. Je kon iemand niet zomaar achter laten en dat kon me behoorlijk boos maken. Maar aan de andere kant had ik het meisje naast me ook nooit leren kennen als dit nooit gebeurd was. Ik had geen vijf prachtige jaren gehad en had me nooit kunnen bedenken dat ik zoveel om iemand kon geven. Het was een raar idee, als je er goed over nadacht. Wat een persoon wel niet met je kon doen. Ik was blij dat ze in mijn leven was gekomen en dat ik haar na twaalf jaar weer teruggevonden had. "Ah, meestal is wat afleiding dan juist goed! Dan kan je er daarna vol weer tegen aan"zei ik met een kleine grijns, voordat ik nog een slok van mijn koffie nam.
Ik liet mijn blik even door het zaakje heen glijden. Ik kwam hier al ontzettend lang en door de jaren heen, was het maar weinig veranderd. Ik kon het wel waarderen. Veranderingen waren goed en de wereld veranderde ontzettend snel. Als je al ruim duizend jaar op de wereld rond loopt, heb je genoeg verandering mee mogen maken. Dan was het soms juist fijn als dingen hetzelfde bleven. Als een soort vastigheid. Zacht beet ik op mijn lip en liet mijn blik weer naar Rosalie glijden. "Als ik heel eerlijk mag zijn, is dit één van mijn favoriete plekken in New Orleans. Ik kom hier graag voor een kop koffie of wat lekkers"zei ik haar. "Al moet ik zeggen dat ik hier al heel lang niet meer geweest ben. Tot mijn spijt"zei ik het meisje. "Maar jij ziet er ook wel uit alsof je hier vaker komt"zei ik glimlachend tegen haar. Ik vond het fijn dat ze in ieder geval terug praatte. Dat was een goed begin en ik hoopte dat ik dit vast kon houden.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Rosalie
Ik haal een hand door mijn haren heen en luister naar wat hij zegt. Hij komt hier vaker? Of kwam hier in ieder geval vaak? Het zou wel meteen verklaren waarom zijn gezicht nogal bekend voorkomt. Misschien dat ik hem hier als kind wel eens heb zien zitten? Mijn ouders namen mij hier vaak mee naar toe, vandaar dat ik hier nu nog steeds kom. Al zeggen mijn ouders altijd dat de reden dat ze hier naar binnen zijn gestapt door mij kwam. Dat ik altijd wees naar het raam als we er toevallig langsliepen. Ik zelf kan mij er weinig van herinneren, maar misschien namen de mensen voor mijn ouders mij hier altijd mee naar toe. Het zou zomaar kunnen. In ieder geval, het is een plek waar ik mij veilig voel en waar het altijd gezellig is. "Wanneer ben je hier dan voor het laatst geweest?" vraag ik nieuwschierig. Hij praat alsof hij hier jaren niet meer is geweest, dan zou zijn laatste keer dus als kind moeten zijn geweest? Waarom zou hij gestopt zijn met hier naar toe gaan? "Ik kom hier ook redelijk vaak, ja. Ik werk hier nu ook tegenwoordig, dus dat helpt ook al heel erg." lach ik. Eerst kwam ik hier altijd zo'n twee keer in de week ongeveer. In de zomer wat vaker, maar dat komt dat ze hier ook een prachtig terras hebben waar je precies goed zit met de zon. Sinds ik hier werk is het eigenlijk wel naar vier à vijf keer per week, soms zes. Ligt eraan hoevaak ik word ingeroosterd, natuurlijk. "Ik kan hier goed mijn huiswerk maken. Of nouja, meestal dan. Dit keer is een uitzondering." voeg ik er nog aan toe. Het komt vast over alsof ik geen moeite stop in school, terwijl ik dat juist wel doe. Ach, zoals hij zelf ook zei, afleiding is goed. Zometeen wanneer ik weer richting huis ga, probeer ik het nog een keer. Ondanks dat niet alles meteen af hoeft te zijn, wil ik toch grotendeels al afhebben voordat het weekend voorbij is.

Niklaus
Met een glimlach op mijn gezicht en mijn ogen nog steeds op de barvrouw gericht, neem ik mijn nieuwe glas aan. "Ik ben een tijd weg geweest, maar misschien ben ik je ook gewoon nooit opgevallen?" Ik knipoog naar haar. De meeste mensen vergeten mijn gezicht niet zo snel. Heel veel jaren geleden, was ik nog maar een legende voor de meeste vampieren. Ik had mezelf vooral verborgen en kwam alleen naar een vampier toe als het tijd was voor zijn of haar einde. Later koos ik er pas voor om mezelf aan de wereld te laten zien. De meeste waren bang voor de legende, maar ze werden nog banger toen ze erachter kwamen dat de legende echt was. Niklaus Mikaelson bestaat echt. Sindsdien zijn er altijd een paar speciale gevallen geweest die denken dat ze het tegen mij kunnen opnemen, maar nog niemand heeft zichzelf bewezen om daadwerkelijk succes te maken. Zo makkelijk is het niet. Mikael zal het ook niet lukken. Ik mag dan nog wel voor hem wegrennen, maar ooit weet ik hem te pakken. Mijn familie en ik zullen op hem wachten en zullen er een einde aanmaken. "Reizen? Waar zou je zoal naar toe willen?" vraag ik aan haar, oprecht geïnteresseerd. Ik zelf ben vrijwel overal op de wereld geweest. Europa, Azië, Afrika, noem het maar op. Overal heb ik mijn gezicht wel eens laten zien. "Ik zelf ben ook wel de reiziger, als je het zo wilt noemen." vertel ik en neem een slok van mijn drinken. Dezelfde interesses tonen, hiermee kan ik haar misschien aan de praat houden. Na zolang hebben Abigail en ik eindelijk weer een gesprek en ik wil niet dat dit gesprek ooit nog eindigt. Tot nu toe komt ze erg nieuwschierig over, dus dat zit al goed, maar dat kan altijd veranderen. Ik moet het juiste blijven zeggen en dat is nu juist waar ik niet bepaald goed in ben. Vaak zeg ik het verkeerde en dat kan soms nare gevolgen hebben.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail.
"Dat zou heel goed kunnen hoor. New Orleans is een drukke stad, waardoor je al gauw iemand over het hoofd ziet"merkte ik op. Ik vond het fijn dat Niklaus op zijn minst terug praatte. Dit soort klanten vond ik toch veel leuker dan klanten die heel kortaf of gewoon geen antwoord gaven als je ze een vraag stelde. Dat vond ik jammer, omdat ik dit werk toch ben gaan doen om met mensen in contact te komen en zo nu en dan een praatje te maken. Dat hoorde nu eenmaal bij een bar. Het was belangrijk dat je toch enigszins sociaal was aangelegd en wist wat je moest zeggen. Toch waren er klanten die dat niet altijd even goed leken te waarderen. Al zat het meisje er niet te erg mee. Er waren genoeg mensen die het geen enkel probleem vonden, maar het juist enorm konden waarderen. Het zorgde er vaak voor dat ik wat fooi wist te ontvangen en dat tikte toch lekker aan. Ik zette het geld simpelweg opzei. Hoe meer ik gespaard had tegen de tijd dat ik geslaagd was, hoe beter. Ik wist dat mijn oom hier me ook tegemoet ging komen, maar ik wilde niet teveel van hem vragen. Dat wilde ik hem niet aan doen.
Mijn aandacht gleed weer naar Niklaus, toen hij me vroeg waar ik graag naar toe zou willen en dat hij zichzelf een reiziger noemde. Dat wekte toch wel wat meer interesse. Ik glimlachte naar hem. "Ik ga het liefst de hele wereld over. Er zijn zoveel plekken die ik nog niet gezien heb. Canada, Brazilië, Europa, Australië. Ik kan het nog zo gek nog niet bedenken"zei ik hem. Het was jammer dat het zo veel geld kostte. Anders was ik al lang de wereld over gegaan. Ik hoopte dan ook dat ik het kon combineren met mijn werk. Dat scheelde toch enorm veel kosten, terwijl ik wel op veel mooie plekken zou komen. Dat was mijn ultieme baan. Als journalist de wereld over. "En wat heb jij zoal gezien, als ik vragen mag? Ik was daar best benieuwd naar. Misschien dat hij me nog wat tips kon geven over wat ik kon bezoeken.

Kol.
Ik hield mijn handen over de kop koffie heen gevouwd, terwijl ik mijn blik op het meisje gericht hield. Het leek erop dat ze nog net zo als vroeger was. Ze was natuurlijk opgegroeid, maar ze had nog steeds dezelfde karakter trekken en dat kon ik toch wel waarderen, als ik heel eerlijk mocht zijn. Je wist nooit hoe iemand op zou groeien. Mensen konden behoorlijk veranderen. Mede door wat ze hadden meegemaakt. Ik had het met mijn eigen ogen zien gebeuren, waardoor ik wist wat je omgeving met je kon doen. Zowel positief als negatief. Ik was blij dat ze was opgegroeid tot een prachtige vrouw. Het was mooi om te zien en ergens was ik toch ook weer opgelucht Ik wist gewoon niet wat ik moest verwachten, mocht ik haar aantreffen. En nu ik hier zo naast haar zat, voelde het zeker vertrouwd. Mede door de plek waar ze zich op dit moment bevonden. "Ik moet zeggen dat het toch al weer een paar jaar geleden is. Ik denk dat het 12 jaar geleden is dat ik hier voor het laatst geweest ben. Mijn familie is gewend om veel te reizen. We kunnen nooit lang op één plek verblijven, waardoor we vaak verhuizen"zei ik haar. Het was een van de weinige dingen waarover ik daadwerkelijk eerlijk kon zijn tegen haar. Een van de weinige dingen die ik niet hoefde te verdraaien, al zou het niet vaak voorkomen. Ik kon over weinig dingen echt eerlijk zijn, omdat ik mezelf dan simpelweg zou verraden en ik niet wist hoe ze daar op zou reageren. Voor de waarheid zou ik het goede moment zien te vinden en die zou hopelijk vanzelf komen. Daar ging ik vanuit tenminste, dus moest ik daar ook maar in vertrouwen.
"Dus als ik het goed begrijp, moet ik bij jou zijn als ik advies wil hebben over welke drankje ik moet proberen. Mocht ik de simpele koffie zat zijn"vroeg ik glimlachend aan haar. Het was goed om te horen dat ze hier werkte. Nu ze het me vertelde leek het ergens ook wel logisch. Ik wist niet waarom, maar ik kon het me goed voorstellen dat ze hier zou willen werken. "Dat kan ik goed begrijpen. Je hebt hier toch enigszins je rust, terwijl je wel onder de mensen bent. Dat vind ik zelf altijd heel erg fijn"merkte ik op. Ik was graag onder de mensen en bracht graag mijn tijd met andere door, maar vond het ook heerlijk om mezelf een klein beetje terug te trekken. Daar was deze plek toch wel geschikt voor.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld