ORPG // She’s been captured. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // She’s been captured.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

ORPG with

~~

Gelieve niet te reageren als je niet 1 van ons bent (:

~~

Man: Jack O’Donnell - 25 jaar

~~

you start.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Mason - 19

Mason lag op bed in haar slaapkamer. De muur was lichtgroen en haar tweepersoonsbed stond in de hoek. Er waren niet veel meubels, maar armzalig was het ook niet. Ze staarde naar het plafon, waar de glow in de dark sterren van vroeger nog opgeplakt waren. Ze had net een boek uitgelezen en verveelde zich behoorlijk. Buiten was het een regenachtige donkere dag en niemand liep op straat, dus daar kon ze niet naar kijken. Met de hoeveelheid uren die ze in dit huis doorbracht, gingen de boeken er snel doorheen. Het was niet dat ze niet iets anders kon doen, maar ze hield er van om te ontsnappen naar een andere wereld. Ze zuchtte en ging overeind zitten.

OOTC -- sorry nog ff kort, maar ik kan nog niet op je karakter reageren. Nu hebben we een opening.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
sorry vergeten te taggen

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Hij was goed uitgerust, kogelvrij vest; wapen en een taser. Gelukkig was vandaag een rustige dag, het enige wat hij hoefde te doen was rondjes lopen over het natte terrein. Checken of alles goed ging met zijn collega’s en of er misschien een experiment problemen op leverde. Hij liep door de modder, onderweg naar zijn eerste collega’s. Na een paar minuten kon hij door naar het tweede checkpoint en was daar ook alles rustig. Zijn beste vriend stond daar, samen rookten ze op een afgelegen plek nog een sigaret. Om vervolgens naar zijn verantwoordelijke huis te gaan. Elke bewaker was verantwoordelijk voor een huis met daarin ongeveer 5 experimenten. Jack had een huis met 2 mannen en 3 vrouwen, gelukkig leverden zij eigenlijk nooit problemen op. Soms wat ruzies en irritaties, maar die kon Jack makkelijk oplossen. Hij had een intelligent huis, veel mensen die lazen en puzzels oplosten. Jack kon altijd goed met alle 5 opschieten. Eenmaal in het huis, kreeg hij een handdoek op zijn hoofd gegooid. Hij droogde zich netjes af en kleedde zich om in zijn eigen kamer. Hij had een kamer op de eerste verdieping, meteen in Het midden. Zo kon hij inspringen als het nodig was, omdat hij centraal tussen alle experimenten zat. Hij trok een joggingbroek aan en een hemd en liep vervolgens naar de woonkamer. ‘Hoi jongens, hoe was jullie ochtend?’ Hij pakte een biertje uit de koelkast en ging op de bank zitten. Jack keek hen één voor één aan, wachtend op het antwoord.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Mason hoorde beneden wat rumoer en wist dondersgoed dat dat alleen maar gebeurde als Jack net binnen was. Het was elke keer weer wennen dat ze daadwerkelijk iemand hadden die als een soort babysitter hun in deze woonwijk hielden. Het was voor velen gewoon een normaal dorp, maar zij zaten afgelegen, net aan de andere kant van de weg. Een klein bosje, dichtgegroeid, scheidde hun van de normale wereld en het enorme hek om elk huis en de brede open straten, die misschien overkwamen als tekenen van luxe, waren hun gevangenis. Ze stond op van het bed en liep naar de trap, was het rustig beneden? Ging het goed? Het leek er wel op. Dus liep ze zachtjes de trap af en onderaan bleef ze staan in de deuropening naar de woonkamer.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack zag Mason staan onderaan de trap, hij zwaaide naar haar en zei dat ze erbij kon gaan zitten. Een paar anderen vertelden over de ochtend die zij hadden meegemaakt en de rest bleef stil. Niet alle mensen waren op 1 gelijke tijd in het huis komen wonen, sommigen waren hier al een tijd en sommigen nog kort. Dit kon je vaak merken aan hoe druk ze waren met het praten. Jack’s huis was een van de makkelijkste huizen, hier was hij wel blij mee. Hij vroeg of iemand al wist wat er was voor avondeten? Om precies 6 uur liep iedereen van het huis achter Jack aan naar de grote zaal, eten deden zij met zijn allen. Alle huizen kwamen om precies die tijd naar een grote schuur toe, hier stonden lange tafels en was het altijd gezellig. Soms kwam er wat ruzie, er was nooit genoeg eten om elke maag goed te kunnen vullen. Daarom zorgde Jack altijd voor wat extra eten in het huis, zodat zijn experimenten nooit in de problemen kwamen om dat soort dingen. ‘Mason, weet jij al wat het is voor avondeten?’

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Mason keek naar Jack. Ze was hier dan misschien al een tijdje, maar ze had nog nooit echt gesproken. Meer dan ja en nee kwam er niet uit haar. Ja ze was hier opgegroeid en wellicht haar moeder ook wel, niet dat ze die kende... maar ze vertrouwde niemand hier. Ze wist niet eens echt waarom ze hier was. Ze schudde haar hoofd en ging op een stoel zitten op een hoek. Ze had honger, as usual. De meeste dagen hier bestonden niet uit goed eten en warme douches. Vaak kon een huis dat winnen door bijzondere uitkomsten in het experiment, maar Mason was nog nooit opgeroepen. Het was alsof ze anders was dan iedereen die hier was. Gevangen in een wereld waar ze eigenlijk niet thuis hoorde.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack wist niet goed wat hij met Mason aan moest. Wel vond hij haar speciaal, maar dat kwam deels omdat zij de eerste persoon was die in deze wereld was opgegroeid. ‘Iemand zin in een snack voor het eten?’ Hij stond op en liep naar de kast toe. Hij haalde een sleutel uit zijn zak en maakte het slot los. De kast zat altijd op slot, anders werd het eten van te voren gejat of al opgegeten door mensen. Dit kon Jack niet hebben, hij wilde een eerlijke verdeling in het huis qua eten, daarom kwam er een slot op de kast. Hij haalde een zak chips en wat fruit uit de last en legde het op tafel. ‘Kies maar wat je wil, alleen geen ruzie. Dan lever je alles weer in.’ Hij pakte nog een biertje en ging weer op de bank zitten. Hij wilde graag dat Mason wat meer ging praten, meer in de groep terecht kwam. Er waren speciale uitkomsten in het experiment, waaronder groepsbinding. ‘Mason, hoe vind je het hier in dit huis? Met deze mensen? En met mij natuurlijk ook? En wees eerlijk. Misschien kunnen we namelijk een tussenweg vinden om het iedereen hier naar zijn of haar zin te maken.’ Hij nam een slok van zijn bier en keek haar recht in de ogen aan.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Mason haalde haar schouders op en ging tegenover hem zitten. Ze was gewend om niet zoveel te eten dus had ze ook geen last van wel of geen snacks. Weinig eten was altijd een onderdeel van haar leven geweest. Ze keek naar Jack. Hij was redelijk nieuw. Ze had er al veel zien komen en gaan... bewakers, trainers, huismensen... wat ze ook waren. Haar werd nooit iets verteld. Ze voelde zich ongemakkelijk.

Anoniem
Popster

Wildroses schreef:
Jack bleef Mason aankijken, hij kreeg maar geen antwoord. De chips was snel op, maar het fruit bleef liggen. Hij pakte een appel en at die maar op. Misschien volgden een aantal mensen hem dan met fruit. Hij moest wel zorgen dat ze genoeg vitaminen binnen kregen. Anders werden ze weg gebracht, Jack kon het niet opbrengen om mensen weg te laten brengen. Als er eenmaal iemand was weg gebracht, kwam de persoon ook niet meer terug. Ook Jack wist niet wat er dan precies gebeurde, hij vroeg het zich wel af.

Jack was in eerste instantie hier begonnen, omdat hij een escape van de wereld wilde. Hij had geen familie meer en de paar vrienden die hij had, waren overleden of verslaafd aan drugs. Hij trok het niet meer, zelf was Jack ook verslaafd geweest. Hij was 3 maanden naar een afkickkliniek gegaan en was daarna op zoek naar werk gegaan. Toen kwam hij hier terecht door een vriend. Maar de laatste tijd voelde hij zich niet goed meer bij dit werk. Hij wilde er het liefst achter komen wat het experiment was en waar de mensen naar toe gingen.

Anoniem
Internationale ster

marxke schreef:
Omdat Mason hier al jaren was, was ze goed geworden in de nonverbale communicatie die onbewust vaak plaatsvond en aangezien de Jack wel oke vond besloot ze hem te helpen. Dus pakte ze een peer en nam ze er een hap uit. De rest van de groep keek haar verbaasd aan dat ze uberhaupt iets at. Dat snapte ze goed, want Mason was vaker niet dan wel aanwezig bij het eten en daarom was ze ook zo klein. Maar zwak was ze niet. Ze probeerde alles te leren wat er te leren viel en was als een van de weinige al zo lang hier in het project. In de wijk.... Ze liep achter Jack aan en tikte voorzichtig op zijn arm en glimlachte naar hem. Ze wilde wel zeggen dat ze hem snapte, dat hij dit niet deed... hun gevangen hield in deze wijk, maar hoe legde je dat uit? Zeker aangezien ze al zo lang niet echt gesproken had, dat ze was begonnen met twijfelen aan haar eigen uitspraken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld