ORPG' Insanity - Forum - Virtual Popstar

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG' Insanity

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Gelieve niet te reageren als lezer zijnde. Dit is een O' tussen Control en Varamyr.
Daarnaast kunnen vulgair taalgebruik en erotische stukken aan bod komen. Wees daarvoor gewaarschuwd.

Aeron - Psychiatrist - 28

à la folie, chérie.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
slechte wip

Jonathan bracht haar binnen. Eens zij plaatsgenomen had in zijn kantoor, verdween hij weer. Hij had hem nog gedag gezegd, maar Aeron had hem onbewust genegeerd. Zijn aandacht lag te veel bij de plotselinge verschijning in diens kantoor.
Hij glimlachte naar haar, bestudeerde haar prachtige gelaat eerst voordat hij sprak.
‘’Ik heb goed nieuws.’’ Hij bladerde wat door zijn schrift, de professionaliteit straalde, tot op zekere hoogte, ervan af. Zijn collega’s hielden hem in de gaten, omdat zij meenden dat er meer gaande was tussen hem en Eden. Hij verviel te allen tijde tot afwezig stilzwijgen wanneer men het over de mentale toestand van haar had - een opkomende gewoonte die hen kennelijk bevreemden en mistrouwen opwekte. Hij had zijn ontzag te opvallend gemaakt, dat was hem nu wel duidelijk geworden, maar hoezeer hij ook trachtte om een einde te maken aan al die stiltes in de vergaderzalen - het lukte hem niet. Hij verzonk te snel in gedachten indien hij haar naam hoorde vallen.
‘’Ik ben in overleg met mijn collega’s tot de conclusie gekomen dat het onnodig is om je hier nog langer te laten blijven,’’ vervolgde hij. Aeron schraapte zijn keel, hield zijn handen stil en zocht haar ogen op. ‘’- en dit betekent dat je wellicht morgen al uit deze instelling ontslagen wordt.’’

Control
YouTube-ster

Control schreef:
Eden Parker.
De jongedame bevond zich momenteel in het,voor haar inmiddels al maar bekende, kantoor. Ze had hier uren doorgebracht in de periode dat ze hier was. Een periode, die voor haar gevoel, eeuwen leek te duren. De eerste dag kon ze zich nog goed herinneren. Er werd meteen van haar verwacht dat ze ging praten. Zij, die eerder nooit haar mond open trok, laat staan om over zichzelf te praten, onderging meerdere sessies waarin dit júist de bedoeling was. Ze had deze in het begin vervloekt. Wilde niks liever dan zichzelf verstoppen in een donkere kamer, waar nooit iemand haar zou kunnen vinden. Wilde weg van hier, wilde naar een plek wat er voor zou zorgen dat de rust terug keerde in haar hoofd. Toch had ze het doorstaan, iedere keer weer.
Jonathan had haar naar hét kantoor gebracht,waardoor ze recht tegenover hém kwam te zitten. Híj, de bijzondere verschijning. Ze kon zich de eerste ontmoeting met hem nog goed herinneren. Ze
had zich afgevraagd wat iemand als hij op een plek als deze moest, een sombere plek. Een plek waar zelfs de grijze muren enkel somberheid uitstraalde. Ondanks dat, treurde zij niet om zijn aanwezigheid, in tegendeel zelfs.
Eden kon zich niet herinneren dat zij op dit tijdstip een sessie gepland hadden staan, al kon ze niet altijd even goed meer op haar geheugen vertrouwen. Vroeger wel. Toch maakte dat voor haar niks uit. Ze vond het alles behalve erg om even te kunnen genieten van zijn aanwezigheid. Het gesprek begon anders dan normaal en algauw rolde er over zijn lippen heen dat ze naar huis mocht. Ze mocht naar huis, ze werd ontslagen. Maanden had ze hier over gedroomd, over gefantaseerd. Ze had al complete plannen in haar hoofd gemaakt over wat ze zou gaan doen, maar nu het écht zo ver was, leek ze wel dicht te klappen. Ze mocht weg van deze vreselijke plek. Was dit een grap? Ze besefte het nog niet.
‘Ik word ontslagen..?’ was er mompelend uitgekomen. ‘Maar.. Ik.. Waarom?’ ze begreep het niet. Had ze zo’n vooruitgang geboekt? Dat had ze zelf niet doorgehad.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij fronste - hij was eerder ontsteld om haar in zo’n toestand te zien. Hij veronderstelde dat zijn nieuws haar ietwat opvrolijkte, dat ze haar armen om hem heen zou slaan en hem blijmoedig op de mond zou kussen – niet dat zij hem verbaasd een wedervraag terug zou stellen.
Hij bestudeerde haar gelaatsexpressie. Geen greintje opgetogendheid dat hij kon bespeuren. Hij hief zijn wenkbrauwen op, schraapte zijn keel voor een tweede keer, en trachtte tot zinnen te komen. Wellicht deed haar ontslag haar wel goed, maar moest de bekendmaking nog bij haar binnenkomen - dat hoopte hij in ieder geval.
‘’Je hebt de laatste tijd veel vordering gemaakt. Misschien heb je het zelf niet gemerkt, .. dat kan,’’ zei hij haar, ‘’maar wij nemen aan dat je geen verdere hulp meer nodig hebt in het toekomstperspectief.’’
Aeron sloeg het schrift dicht. In feite had hij haar ontslag geregeld. Eden had wel wat vooruitgang geboekt, maar niet zodanig dat het geen nut meer zou hebben om haar hier te houden. Hij baarde zich daar echter geen zorgen over. Hij kon haar thuis, in zijn woning, helpen wanneer haar stoornis haar weer eens overviel. Gratis, in de vrijheid die hij haar gegund had door zo’n sporadische, ietwat impulsieve beslissing te maken. Geen zorgen meer over hun relatie die wettelijk gezien niet kon – ze mocht doen wat ze wilde, houden van wie ze wilde.
‘’Ben je niet blij?’’ bracht hij murmelend uit.

Control
YouTube-ster

Control schreef:
Was ze niet blij? Natuurlijk was ze wél blij. Ze was alleen overrompeld, dit had ze niet verwacht. Er was tot nu toe telkens geen sprake geweest over een eventuele ontslag. Ze zou het even moeten laten bezinken, waarna de echte vreugde pas zou komen. Althans, ze nam aan dat haar lichaam zich zou vullen met vreugde. In haar hoofd begon ze al een voorstelling te maken van hoe haar leven er uit kwam te zien, als ze officieel was ontslagen. Ze zou weer gaan mee moeten participeren in de maatschappij. Zou ze dat kunnen? Ze had geen keus. Natuurlijk wist ze ook wel, dat als ze écht een terugval zou krijgen, ze weer terug opgenomen zou kunnen worden. Dit uiteraard liever niet. Hoe zouden haar ouders reageren op dit nieuws? Als zij dit überhaupt te horen zouden krijgen en dit wilde weten. De band met haar ouders was namelijk slecht, zacht uitgedrukt.
Eden was al zó aan het vooruit denken, dat het haar bijna ontglipt was dat ze nog moest antwoordde op zijn vraag. Haar ogen zochten de zijne weer, waarna er een kleine glimlach rondom haar lippen ontstond. 'Jawel, ik ben wel blij.' zei ze tegen hem. 'Ik denk dat het nog een beetje tot mij moet doordringen.' legde ze haar niet al té enthousiaste reactie uit. Even gleden haar ogen naar het raam, waar niemand stond. Ze ging er dus vanuit dat niemand hen in de gate hield. 'Maar... Wat nu?' vroeg ze toen zacht. Ze wist niet wat er nu verder zou gebeuren. Ze wilde duidelijkheid.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld