ORPG Victorian dreams - Dauntless&lilaloesie - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG Victorian dreams - Dauntless&lilaloesie

Lilaloesie
Internationale ster

lilaloesie schreef:
Sandra:

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

August Fieldling ~ 19

Lilaloesie
Internationale ster

lilaloesie schreef:
Sandra liep met een mand vol spullen de deur uit. Ze keek even om naar haar moeder en glimlachte 'Ik red me echt wel. zo ver is het niet"Ze liep door en keek nog even achterom en zwaaide. Ze keek toen de straat in en stak met een huppeltje over. Haar vader was zijn lunch vergeten en ze had haar moeder gezegd dat zij deze wel zou brengen. Haar moeder was sinds ze 16 was een stuk voorzichtiger met haar. Dit kwam vooral door haar huwelijks vooruitzicht. Iets waar haar ouders erg trots op waren. Sandra dacht er liever niet over. Ze wilde nog niet trouwen en was nog niet klaar om een vrouw van een man te zijn. Ze was nog aan het leren om haar moeder te helpen met het huis op orde houden. Ze liep door en schrok van een paard. Ze versnelde haar pas en voelde haar hart sneller bonken. Het was gek hoe snel de stad haar vreemd was geworden. Sinds haar verjaardag een paar manden geleden was ze alleen nog maar ik haar eigen buurt geweest. Na een kwartier lopen kwam de fabriek in zicht en ze glimlachte. Haar vader zou wel honger hebben. Zonder enige probleem werd ze binnen gelaten. Haar ogen namen alles in zich op en ze keek naar de luide machines. Het stonk er en was oorverdovend. Met enige haast liep ze dan ook snel door naar de trap die naar haar vaders kantoor leidde.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sir Randell ik weet dat het geen aangenaam verzoek is. Ik zou ook nooit zoiets verzoeken, moest het niet hoogst noodzakelijk zijn, maar ziet u mijn jongste broertje is ernstig ziek, de pokken volgens de dokter. Zou het misschien mogelijk zijn om mijn loon voor deze maand nu reeds uitbetaald te krijgen? Mijn familie heeft het geld nodig voor medicatie. U weet dat ik een harde werker ben. Bij ziekte en gezondheid sta ik altijd achter de machines..." De jongen staarde eerbiedig naar zijn schoenen. Zijn pet had hij afgezet bij het binnengaan van het kantoor.
"Wat is je naam? August?" Meneer Randell bekeek zijn arbeidersboekje. "Wel August, hoe graag ik je dat loon zou geven je moet toch begrijpen dat het onmogelijk is. Als ik aan één iemand een gunst heeft, dan staat er hier morgen een tweede en binnenkort wilt iedereen zijn loon eerder. Iedereen krijgt het geld op het einde van de maand, geen uitzonderingen. In de tussentijd ga je maar ergens een lening aan."
"Maar Meneer..."
"Geen gemaar, terug aan het werk. Zowel jij als ik verliezen kostbare tijd. Wees blij dat ik dat niet van je loon aftrek." August knikte, een nee was een nee, daar viel niets tegen in te brengen. Hopelijk hadden zijn andere broers en zussen meer geluk wat extra geld te bemachtigen. Licht gefrustreerd verliet hij het kantoor van de directeur. Het was gewoon zo oneerlijk. Toch durfde hij zijn gevoelens niet te uiten tegenover zijn vrienden. Iemand hoefde maar te klikken, dan was hij zo ontslagen. Er waren genoeg mensen op zoek naar werk in de fabrieken. Hij hoorde dankbaar te zijn voor de kansen die hem werden geboden. Hij was zodanig in gedachten verzonken dat hij de andere persoon die naar het kantoor wandelde niet eens opmerkte en tegen haar aan liep. "Kijk toch...oh sorry Mevrouw." Aan haar kleding alleen al merkte August dat dit een dame van de betere komaf was. Wat deed iemand als zij in de fabriek? "Nogmaals mijn excuses. Ik heb u jurk toch niet vuil gemaakt." Hij haalde een doek van zijn werkriem, maar deze zou eerder meer vlekken maken dan iets schoon te maken. Daarom stak hij hem aarzelend terug weg. August wist niet goed hoe hij met dit soort mensen moest omgaan. Daarom stond hij een beetje nerveus zijn gewicht van zijn ene voet naar zijn andere te verschuiven. Moest hij nog iets zeggen of gewoon wegwandelen. Wegwandelen leek hem de beste optie. Hij maakte nog een snelle hoofdknik en haastte zich daarna terug naar de werkvloer.

Lilaloesie
Internationale ster

lilaloesie schreef:
Sandra schrok een beetje door de jongen en keek in zijn ogen. Hij was duidelijk van haar geschrokken en ze keek naar haar jurk en toen weer op naar hem. Hij was knap maar dat was moeilijk te zien door alle smeer op zijn gezicht maar zijn ogen waren duidelijk zichtbaar. Ze beet op haar lip en wilde iets zeggen maar zijn gespannen houding hield haar tegen. Hij wiebelde wat op zijn voeten en maakte daarna zijn weg naar benden vader af. Ze aarzelde om achter hem aan te gaan. Haar hand pakte de reling vast maar op het moment dat ze een stap naar benden wilde zette hoorde ze haar vaders stem boven aan de trap. 'Oh Sandra lieverd wat doe je hier, je hoort thuis te zijn.' Sandra draaide zich om en hield de mand omhoog en glimlachte breed. 'Hallo papa.. U was uw lunch vergeten.' Ze liep snel naar boven. Haar hoofd tolde toen ze boven aan de trap af. Ze was het niet gewend met haar korset. Normaal hoefde ze alleen kleine stukjes over straat te lopen en deze trap bleek nu toch een hele opgave. Ze keek haar vader lief aan en hij gaf haar een glas water. Ze pakte het aan en dronk dit rustig op. Haar korset gaf haar nou eenmaal geen ruimte om te ademen en daar zou ze maar aan moeten wennen. Haar vader pakte de mand en zette deze op zijn bureau. Hij pakte hem kalm uit en keek naar haar. 'Ik vind het een vreselijk idee dat je hier bent en dat weet je best. Je moet je moeder niet ompraten Sandra. Het is klaar begrepen. Je bent geen kind meer. Je kan niet meer spelen, die tijd is nou eenmaal voorbij. Je word een vrouw van een zeer respectabele man en ik wil niet dat je iets overkomt in de tussentijd.' Sandra keek naar de vloer en knikte. Ze snapte zijn bezorgdheid natuurlijk wel maar het was verstikkend. Ze was het huis zat en wilde ook wel eens iets mee maken. Ze keek op naar haar vader 'Ik beloof u dat ik geen gekke dingen doe. Ik ben direct hier heen gelopen en heb geen route om genomen. Ik kijk als ik oversteek en ik praat met niemand.' Ze slikte en keek haar vader aan. Waarom vertrouwde hij haar niet. 'Dat weet ik maar wat als je een gek tegenkomt.. wat dan?' Vroeg hij streng en legde zijn lunch klaar. Sandra zei niks. 'Ik zal meteen naar huis gaan zo. ' Ze loog maar het was geloofwaardig genoeg voor haar vader want hij liet het onderwerp rusten en nam afscheid van haar. Sandra kuste zijn wang en stapte het kantoor uit. Snel liep ze de trap af en de drukke fabriekshal in. Ze keek rond naar de gezichten om haar heen en baande zich een weg tussen de bulderende machines door. Ze had zijn gezicht maar even gezien maar ze zou het nooit meer vergeten. Toen ze hem zag tikte ze hem op zijn schouder en glimlachte breed toen hi zich omdraaide. 'Het geeft niet van net!'Ze moest schreeuwen om boven het geluid van de machine uit te komen ' Echt waar, het was een ongelukje... het is geen probleem!' ze legde haar hand om zijn boven arm en werd rood. Hij had sterke armen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld