ORPG • Daynty x Pentatonix • - Forum

Pentatonix schreef:
Gabe staarde naar een portret aan de muur. Het was werkelijk gigantisch, één van de vele tradities in het paleis. Generatie na generatie hing aan de muur verdeeld over verschillende kamers, zelfs vele gangen hingen vol. Op dit moment keek hij naar het portret van zijn ouders, geschilderd vlak na hun huwelijk. Zijn vader zag er statig en koninklijk uit, zijn moeder leek een soort warmte uit te stralen. De schilder had ze goed weergegeven, al keek zijn vader vaak chagrijnig. Sinds er meer geruchten binnenkwamen over een opkomende rebellie was zijn vader altijd kwaad. Hij was sowieso een lastige man, en soms vroeg Gabe zich af hoe zijn ouders ooit voor elkaar waren gevallen.
Al was trouwen uit liefde natuurlijk niet de bedoeling van Queenstrial. De oorspronkelijke bedoeling (en ondanks alle media aandacht, nog steeds de onderliggende gedachte) was om een sterke partner te vinden voor de toekomstige koning, en ondertussen de band met het volk te onderhouden.
En nu was het zijn beurt. De Queenstrial van zijn generatie was begonnen, en gisteravond waren alle meisjes in het paleis aangekomen. Gabe zou ze vandaag ontmoeten, allemaal tegelijk, tijdens een gezamenlijke lunch. Daarna zou hij de meisjes onderling spreken, voor minimaal 5 minuten, maar langer als hij daar de behoefte aan had. Op dit moment stond zijn hoofd absoluut niet naar trouwen. Wat niemand wist, behalve wellicht zijn broer gezien die hem goed kende en continu in het paleis was, maar hij was al jaren verliefd op een jonger meisje. Ze was in dienst bij het paleis, maar hun liefde was altijd verboden geweest, en Gabe was altijd echt voorzichtig om te voorkomen dat niemand het door zou hebben.
Maar Penny was slechts een keukenhulp, en het was verboden om met haar om te gaan, laat staan een relatie te beginnen. Dat wisten ze allebei, en nu Queenstrial begonnen was hadden ze besloten elkaar niet meer te zien of te spreken. Maar het was zwaar voor hem. Zijn loyaliteit lag bij zijn land, zijn volk. Maar zijn hart lag ergens anders.
Hij scheurde zijn blik weg van het schilderij en streek met een hand over zijn jasje, er hingen wat medailles op die hem het gevoel gaven dat hij enorm voor schut liep. Maar het was protocol. Hij had nooit echt in het leger gevochten, maar ze deden alsof hij een enorme held was. Zijn kracht lag meer bij het lezen van boeken, en niet perse bij oorlog. Al was hij wel goed getraind. Zijn familie beheerste een vuurkracht, die ook bij hem goed in de gaten werd gehouden.
Gabe schraapte zijn keel zuchtte een keer diep, hij was er klaar voor. Hoopte hij.

Elise volgde het patroon van haar lange vlecht met haar handen. Het was een stuk netter ingevlochten dan hoe ze het normaal gesproken zelf deed, er zaten zelfs bloemen ingevlochten. Ze was niet gewend aan zoveel luxe, ze kwam van een simpel leven met een gelukkig gezinnetje. Haar ouders en haar jongere broertjes, een tweeling van 6 jaar. Ze waren ontzettend grappig, en hun hart brak toen Elise vertrok. Maar deze kans was goed voor haar familie, zelfs als ze als eerste naar huis gestuurd zou worden. Bovendien hoopte ze een hoop te leren, over zichzelf en de geschiedenis van het land. Daarnaast was Prins Gabriel een knappe man, en zou het vast en zeker geen straf zijn om tijd met hem door te brengen. Al zorgde de hele gedachte daar aan al voor een hoop onrustige vlinders in haar buik. Elise had haar hele leven aan haar familie geweid, aan hard werken en het dorpje om haar heen. Ze had niet veel ervaring met jongens. Haar focus lag op overleven, tijd doorbrengen met anderen en helpen waar ze kon. Haar moeder was een getraind heler, en ze probeerde al jaren wat van haar krachten te leren. Ze wist van alles over kruiden en geneeskunde, maar het helen zelf had ze niet onder de knie. Waar haar moeders handen licht gaven, kwam er bij Elise nooit iets naar boven. Ze was er van overtuigd dat ze geen kracht in zich had, behalve de wil om hard te werken.
Haar dienstmeisjes wervelden om haar heen om de laatste dingen aan haar jurk en haar te perfectioneren. Het was een gek idee, dat ze hier was met de 29 andere meisjes. Ze had nog niet echt aansluiting gevonden met andere meisjes, maar haar onderbuikgevoel gaf haar het idee dat dat ook niet de bedoeling was. De meeste meisjes leken klaar te staan om elkaar de hersens in te slaan. Sommige hadden geweldige gaves. Metaalbenders, vuurspuwers zoals de koninklijke familie zelf, of zelfs gedaanteveranderaars. Het idee dat sommige van die meiden zo ontzettend sterk waren gaf haar een ongemakkelijk gevoel. De prins moest een tactische beslissing maken. Ze twijfelde er niet aan dat deze Queenstrial absoluut niet over liefde ging. Prins Gabriel zou het sterkste en mooiste meisje van het land kiezen als zijn toekomstige koningin. En Elise.. Zij was enkel een simpel meisje, niet uitzonderlijk mooi en zonder gaves. Het was pure toeval dat zij gekozen was. Ze bleek toevallig een van de weinige meisjes in de juiste leeftijdscategorie te zijn uit haar provincie. De provincie bevond zich aan de rand van het land, waar enkel een paar kleine dorpjes waren. Er waren ongeveer 100 meisjes geweest die zich hadden opgegeven, en Elise was gekozen. Soms gebeurde er gekke dingen die je niet kon verklaren, maar ze kon er nu toch niks meer aan doen.
Er werd op de deur geklopt en de dienstmeisjes begeleidde haar naar buiten, het was tijd om naar de Grote Zaal te gaan. Alle meisjes zouden bij elkaar worden gebracht, vlak voordat de lunch zou beginnen. Elise had nog geen andere meisjes gesproken. Sommige leken er klaar voor om elkaar in de haren te vliegen en elkaar letterlijk tot de dood te bevechten om de hand van de kroonprins.
In de Grote Zaal aangekomen besloot ze op een klein poefje te gaan zitten in de hoek van de kamer. Er was ruimte voor twee andere meisjes om zich bij haar te voegen, maar de een na de ander die de kamer binnen stroomde koos voor een andere plek. Sommige praatte over de gevechtstraining die zou beginnen, sommige over de prins zelf of over het eten. Elise staarde voor zich uit en leunde met haar gezicht in haar hand.