Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
schreef:
Moest dit even kwijt anders raak k het 100% kwijt, haha!
Ze werd geboren met het meest kleine gezichtje dat in tijden was gezien, ze was te vroeg geboren en dat was duidelijk te zien. Het enige wat
opviel waren haar lange witte haren en haar fel gele ogen. Ze was een
zonneschijntje, en een elegante verschijning, een engel. Haar moeder overleed
bij haar geboorte maar haar vader was haar grote toeverlaat. Herelda was Naïef,
dat wist iedereen, ze wist het zelf ergens ook wel. Ze was nog jong, erg jong. Herelda
hield ervan ergens in het gras te zitten en te denken, te dromen.. Te dromen
over de meest ongewone dingen, haar bijnaam was dan ook dromer. Er verstreken
een aantal jaren en het meisje somde zichzelf steeds verder naar de
achtergrond. Haar vader was druk en gaf haar minder aandacht, aandacht die het
verlegen meisje nodig had. Haar bijnaam veranderde van de dromer naar de
onzichtbare. Niemand merkte haar op, ze werd voor haar ogen vergeten door
iedere ziel die dichtbij was. Iedere ziel die met haar in aanraking kwam, kwam
niet met haar in aanraking maar met een verslechterde versie van het meisje.
Het verlegen meisje werd onzeker, en onzekerheden waren niet de beste
leermethode voor het leven. Zodra de jaren vorderde groeide haar zelfvertrouwen
een beetje, niet veel maar genoeg.. Ze was kleiner dan de meeste dwergen, maar
dat maakte niet uit, ze was een prachtige verschijning en andere begonnen dat
ook langzaam aan op te merken. Mensen spraken haar aan, gaven haar aandacht. Ze
groeide en ontwikkelde haar eigen persoonlijkheid. Die persoonlijkheid vertegenwoordigde
de zij die ze nu is, de prachtvrouw die ze gaat worden en het meisje dat ze
was. Ze veranderde opnieuw, net zoals haar bijnaam. Ze stond vanaf dan tot nu
toe bekend als Herelda. Mensen hadden geen bijnaam nodig om haar te herkennen. Ze
besloot haar vader te helpen in de smederij, ze wou hem helpen en het land
helpen door iets te betekenen voor de rest, een meerwaarde te hebben. Ondanks
van het feit dat ze nog steeds verlegen was, was ze zichzelf. Een prachtige vrouw die opkwam voor wie ze was, een dromer die droomde over de meest wonderlijke dingen en een strijder
die strijde voor zichzelf, om te ontdekken wie ze is, wie ze was, en wie ze zal
zijn. Haar naam is Herelda en het zal het altijd zijn ook.
Moest dit even kwijt anders raak k het 100% kwijt, haha!
Ze werd geboren met het meest kleine gezichtje dat in tijden was gezien, ze was te vroeg geboren en dat was duidelijk te zien. Het enige wat
opviel waren haar lange witte haren en haar fel gele ogen. Ze was een
zonneschijntje, en een elegante verschijning, een engel. Haar moeder overleed
bij haar geboorte maar haar vader was haar grote toeverlaat. Herelda was Naïef,
dat wist iedereen, ze wist het zelf ergens ook wel. Ze was nog jong, erg jong. Herelda
hield ervan ergens in het gras te zitten en te denken, te dromen.. Te dromen
over de meest ongewone dingen, haar bijnaam was dan ook dromer. Er verstreken
een aantal jaren en het meisje somde zichzelf steeds verder naar de
achtergrond. Haar vader was druk en gaf haar minder aandacht, aandacht die het
verlegen meisje nodig had. Haar bijnaam veranderde van de dromer naar de
onzichtbare. Niemand merkte haar op, ze werd voor haar ogen vergeten door
iedere ziel die dichtbij was. Iedere ziel die met haar in aanraking kwam, kwam
niet met haar in aanraking maar met een verslechterde versie van het meisje.
Het verlegen meisje werd onzeker, en onzekerheden waren niet de beste
leermethode voor het leven. Zodra de jaren vorderde groeide haar zelfvertrouwen
een beetje, niet veel maar genoeg.. Ze was kleiner dan de meeste dwergen, maar
dat maakte niet uit, ze was een prachtige verschijning en andere begonnen dat
ook langzaam aan op te merken. Mensen spraken haar aan, gaven haar aandacht. Ze
groeide en ontwikkelde haar eigen persoonlijkheid. Die persoonlijkheid vertegenwoordigde
de zij die ze nu is, de prachtvrouw die ze gaat worden en het meisje dat ze
was. Ze veranderde opnieuw, net zoals haar bijnaam. Ze stond vanaf dan tot nu
toe bekend als Herelda. Mensen hadden geen bijnaam nodig om haar te herkennen. Ze
besloot haar vader te helpen in de smederij, ze wou hem helpen en het land
helpen door iets te betekenen voor de rest, een meerwaarde te hebben. Ondanks
van het feit dat ze nog steeds verlegen was, was ze zichzelf. Een prachtige vrouw die opkwam voor wie ze was, een dromer die droomde over de meest wonderlijke dingen en een strijder
die strijde voor zichzelf, om te ontdekken wie ze is, wie ze was, en wie ze zal
zijn. Haar naam is Herelda en het zal het altijd zijn ook.
