Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

THGO// Overcoming

Account verwijderd

schreef:
Michael Jones - 18 - district 1

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Chrystal Fowler - 16 - district 1 // in het volgende bericht begin ik

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Eigenlijk kon het 16-jarige meisje zich niet meer inhouden. Ze voelde de ogen van de menigte branden in haar rug en het bloed begon steeds sneller door haar aderen te stromen. Adrenaline, spanning, opwinding; allemaal woorden die haar huidige situatie correct konden beschrijven. Wat ze nu het liefst wilde was opspringen van haar stoel. Bekend maken dat zíj een van de twee tributen zou zijn die district 1 zou vertegenwoordigen in de jaarlijkse Hongerspelen. Echter ging aan die bekendmaking een hele ceremonie vooraf. District 1 was een van de weinige districten zonder een loting die de tributen zou bepalen. De deelnemers waren vrijwel altijd mensen die zich vrijwillig hadden aangemeld. Jarenlang hadden ze getraind, zich voorbereid en dan konden ze het niet riskeren dat ze door een zo afgesproken loting nooit zouden kunnen participeren in het grootste spelprogramma van de wereld. Andere districten vonden het frappant dat mensen in district 1 zich zomaar aanmeldden voor een avontuur waarbij de overlevingskans nihil was. Chrystal vond het, en dat was een mening die alle mensen die zij kende met haar deelden, heel logisch. Dit 'spel', was haar levensdoel. Dit winnen was haar levensdoel. En haar kansen waren aanzienlijk groter dan die van de tributen die niet uit een district kwamen met een beroepstroep. Ietwat bijzonder was Chrystal's leeftijd. De meeste 16-jarige waren nog niet geschikt voor zo'n geweldadig toernooi. Simpelweg omdat ze nog niet zo sterk waren als meeste 18-jarigen. Chrystal was daarop een uitzondering. Ze was ontzettend getalenteerd. Dat was ook de reden dat de leiders van haar district háár hadden uitgekozen als vrouwelijke vertegenwoordiger dit jaar. Nu moest het alleen nog de wereld in geholpen worden. Vandaar dat ze nu met alle andere jongeren uit haar district in een grote zaal zat. Voor haar neus stond een gigantisch podium. Daarop zouden straks presentatoren komen te staan, die haar en de mannelijke tribuut - van wie zij ook nog niet wist wie het was - naar voren zouden roepen. In alle andere districten, behalve district 2 die ook een beroepstroep had, vond nu een loting plaats. Daar waren de zalen gevuld met tranen en gebroken harten van moeders die wisten dat ze hun kinderen nooit meer terug zouden gaan zien. Zielig, hoe weinig kans de mensen uit de andere districten maakten. Toch voordelig, voor Chrystal en eigenlijk was dat hete enige wat zij belangrijk vond. Een zachte zucht verliet haar lippen. Het zou niet lang meer duren voor haar leven voor goed zou veranderen. Nog even genoot ze van de anonimiteit. Na vandaag werd ze bekend door haar bravoure, kracht en temperament.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael zat er wat rustig bij tussen zijn leeftijdsgenoten. Voor de meesten hier was het nog een raadsel, wie zou er dit jaar mogen gaan en de eer van het district verdedigen? Voor hem niet. Hij was hier jaren mee bezig geweest en dit jaar was het eindelijk aan hem. Hij had zich aangeboden en had de toestemming gekregen om dit jaar te mogen gaan. Een hele eer. Hij was de oudste uit een gezin met 5 kinderen. 4 jongens en 1 meisje. Hij moest dan ook de eer van de familie als eerste hooghouden, in de hoop dat een van de anderen hem daarin zou kunnen volgen. Zijn ouders waren zo ontzettend trots geweest toen ze het nieuws kregen. Het was groot feest bij hen thuis en tot op de dag van vandaag was die opgetogen sfeer in huis blijven hangen. Enkel zijn jongste broertje, die had het er moeilijk mee. Waarschijnlijk ook omdat hij er nog niet zo serieus mee bezig was als de rest van het gezin. Michael keek op wanneer hij merkte dat de ceremonie van start zou gaan. Een groot applaus klonk doorheen de zaal en de presentatrice van de dag kwam, wederom in een spectaculaire outfit het podium opgelopen. Iedereen leek zo gelukkig te zijn vandaag, het gaf een compleet andere sfeer dan een normale, doordeweekse dag. Michael kreeg een glimlach op zijn gezicht. Hij was er zo klaar voor. Jaren had hij hiervoor getraind. Hij was fysiek dan ook op zijn best, dat wist hij maar al te goed. Het voordeel was dat hij wat van alles had meegekregen. Hij kende veel van bloemen en planten, door de parfumerie van zijn moeder maar was ook sterk door de lichaamsbeweging die hij dagelijks uitoefende. Hij maakte zich niet al teveel zorgen over dat soort zaken. Enkel de Arena, daar hoopte hij wat geluk mee te hebben. De speech gaat van start en rustig kijkt Michael even over de zaal heen. De meeste gezichten herkende hij wel. Michael kende veel mensen in het district, en dat zag hij wel als een voordeel. Het zou vast geen verbazing zijn dat hij gestuurd werd. Toch was hij ook benieuwd wie van de dames er met hem mee zou gaan. Dat kon een hele hoop veranderen. Hij hoopte maar dat het iemand was waar het mee zou klikken. Als district moest je namelijk sterk staan door samen te werken en in publieke optredens duidelijk het samen naar je zin te hebben. Zou het niet klikken, dan zou dat meteen een paar stappen achteruit zijn, ook voor hem en dat wou hij niet laten gebeuren. Met de meeste mensen kon hij wel goed overweg en hij zou er alles aan doen om dat nu ook zo te laten zijn. Gefocust richtte hij zijn blik weer op het podium.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Wat de presentatrice allemaal vertelde kwam niet tot haar door. Het jaarlijks vertoonde Hongerspelen promotiefilmpje ging sterker nog helemaal langs haar heen, al wist ze zeker dat die ook weer vertoond zou worden. Ze was bezig met wachten tot ze naar voren geroepen zou worden. Wat zou ze zeggen? Hoe zou ze lopen? Zou ze gelijk opstaan of nog even wachten? Alles om de perfecte entree te maken. Mensen moesten van haar gaan houden, dat zou het aankomende avontuur een stuk makkelijker maken. 'Zoals altijd, lady's first!' Dat was de zin van de presentatrice die haar aandacht trok. Dit was het moment. 'Onze vrouwelijke tribuut voor de Hongerspelen van dit jaar is..' De presentatrice pauzeerde haar zin even, typisch. Zo bouwde ze elk jaar weer de spanning op. 'Chrystal Fowler!' Een benauwde golf van spanning gleed door de zaal. Of het kwam door haar leeftijd of iets anders was Chrystal onbekend. Ze duwde zich op van haar stoel en streek haar satijnen jurk glad. Haar ouders hadden een vermogen uitgegeven aan de blauwe jurk die net niet de grond raakte, en zo de perfecte lengte voor het meisje had. Natuurlijk was ze hun enigste kind en leefden ze in een rijk gebied, toch was Chrystal verbaasd dat ze met zo iets moois aan kwamen zetten. Haar ouders waren de enige personen die ze had verteld dat ze mee zou doen aan de Hongerspelen dit jaar. Ondanks dat ze het aan hadden zien komen, waren ze geschokt. 'Je bent nog zo jong! Waarom nu en niet over een jaar? of twee?' had haar moeder uitgeroepen, waarop Chrystal als antwoord haar schouders had opgetrokken. Voorzichtig liep ze richting het podium, met alle ogen op haar gericht moest alles perfect gaan. Af en toe keek ze, alsof het ingestudeerd was, over haar schouder het publiek in. Met deze blikken hoopte ze de mensen die ze aankeek tot haar te winnen en vertrouwen te geven dat hun district ook dit jaar weer een winnende tribuut in hun midden had. Een man hielp samen met de presentatrice Chrystal het podium op. 'Wat zie je er geweldig uit meisje,' fluisterde de presentatrice in haar oor, terwijl ze markant haar derrière naar achter gooide. Het podium gaf haar een machtig gevoel. Dit was haar roeping, haar lotsbestemming. De plek waar zij hoorde te zijn op dit moment was dit podium, dat merkte ze aan alles. Een voor een keek ze iedere persoon in de zaal aan. Nadat ze dat had gedaan knikte ze bijna onmerkbaar en de hele zaal begon te joelen. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Tussen de film en speech door zit Michael niet echt op te letten. Elk jaar hetzelfde liedje, en elk jaar wist hij hoe het zou gaan, van begin tot einde. Hij had hier vaak genoeg gezeten, maar dit jaar was het zijn beurt om de show te gaan stelen. Hij was een erg charismatisch figuur. Hij had een erg typisch gezicht en meestal na hem 1 keer te zien kon je hem al herkennen. Dat was een groot voordeel in de Spelen. Herkenbaar zijn, makkelijk onthouden worden. Hij was erg galant en charmant en dat zou hij daarbij dan ook allemaal in de strijd gooien. Zo kreeg hij het vrouwelijke publiek toch al zeker voor zich gewonnen, en de mannen zouden ook wel volgen. Dat kon hem een hele hoop sponsors opleveren, iets wat je leven kan redden in de Spelen. Hij vertrouwde op zijn kunnen maar had elk jaar de Spelen gevolgd, en het was duidelijk te zien dat in noodsituaties die kleine hulp je leven kon redden. Hij zou daar dus zijn best voor doen. Het moment was er, de bekendmaking. Nieuwsgierig keek hij rond in de zaal bij het afroepen van de vrouwelijke tribuut. Hij keek op en zag een jongedame naar voor lopen. Ze was duidelijk jonger dan hem maar goed gebouwd. Hij kon wel snappen waarom ze haar zouden sturen. Erg vrouwelijk en mooi, maar zo onschuldig als ze eruit zag was ze niet. Daar kon hij wel wat mee. Hij wist dat het belangrijk was met wie je de Arena inging en haar attitude die hij nu zag stond hem wel aan. Zelf was hij ook wat nonchalant, al wist hij goed genoeg wat hij in zijn mars had, en dat was bij haar ook duidelijk. Geduldig wacht hij af tot het aan de bekendmaking van de heren was. 'En onze mannelijke tribuut, voor district 1 is..' Er volgde een stilte waarop zijn naam dan weerklonk. 'Michael Jones!', hoorde hij en een brede glimlach vormde zich om zijn lippen. Onder een luid applaus stond hij op en zelfverzekerd liep hij naar voor toe, gelijk het podium op. 'Oh kom hier knapperd!', hoorde hij Fiona, de presentatrice en voortaan hun mentor van het Capitool zeggen. Hij moest er lichtjes om lachen en nam naast haar plaats, aan de andere kant van waar het meisje stond. 'Zie hier, de tributen van District 1', reageerde ze opgetogen waarbij ze een stap naar achter deed. Michael nam in zijn hand die van het meisje vast en schudde deze waardoor het publiek nog luider te keer ging. Hij glimlachte en wanneer ze weer loslieten zwaaide hij nog kort, nog steeds met diezelfde glimlach om zijn lippen. Hierna werden ze van het podium weggebracht, naar achter. Bijna klaar om te gaan vertrekken naar het avontuur wat hen te wachten stond. Michael wist perfect wat hij moest verwachten, toch bleef het vreemd. Zo weggaan van al het bekende, gedropt worden in het onbekende. Toch kon hij niet blijer zijn nu.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Chrystal stond midden op het podium toen de mannelijke deelnemer aangekondigd werd. Ze deed een stapje opzij, waarna ze keek naar de jongen die opstond en richting het podium gelopen kwam. Duidelijk ouder en gespierder. Waar Chrystal het moesten hebben van haar snelheid en flexibiliteit op fysiek gebied, moest hij het waarschijnlijk hebben van zijn kracht. Samen zouden ze zeker een goed duo kunnen vormen. Met de mannelijke tibuut ook op het podium, riep Fiona nog eenmaal op voor een blijk van waardering. Het uitbundige applaus van het publiek gaf Chrystal een kick. De adrenaline stroomde door haar hele lichaam en het had zo'n grote impact dat het meisje zwaarder begon te ademen. Toen het van het publiek afkomstige geluid wat begon te dimmen, nam Fiona de tributen mee naar achter. Na een kort zegje, waar Chrystal weinig van meekreeg, werden Micheal en zij in een aparte kamer gezet, waar ze afscheid konden nemen van hun familie. Wellicht voor even, wellicht voor goed. Chrystal haar ouders kwamen hand in hand de kamer binnen gelopen. Dat ze trots op haar waren hadden ze allang laten blijken, maar nu ze de twinkeling in haar moeders ogen zag, hield Chrystal het niet meer droog. De tranen bleven maar over haar wangen rollen, niet van angst of om het feit dat ze haar ouders misschien wel voor eeuwig moest missen, maar van geluk. Haar ouders waren nog nooit zo trots op haar geweest. Terwijl haar vader haar een kus op haar haar gaf, veegde haar moeder haar tranen weg. Veel werd er in de korte periode dat ze samen waren niet gezegd. Geen woord teveel. Het afscheid nemen van haar ouders viel haar niet zwaar; het was een van de mooiste dingen die ze in haar nog korte leven had gedaan. Nadat haar ouders vriendelijk verzocht werden weg te gaan, liep Chrystal richting de gang, waar Fiona alweer op haar stond te wachten. Micheal moest nog komen. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Met opgeheven hoofd verliet Michael het podium. De adrenaline stroomde door zijn lichaam heen. Dit was met zekerheid het meest intense moment dat hij ooit had meegemaakt. Iedereen die zo enthousiast klapte en riep, en dat voor hem. Omdat hij naar de Spelen mocht gaan hun district te vertegenwoordigen. Het was zo gepland, hij had er zo vaak over nagedacht. Toch bleef het een verrassing en was hij verbaasd elke keer als het erover ging. Hij was eindelijk goed genoeg om mee te mogen doen. Hij voelde zich vorig jaar al klaar. Hij was toen ook klaar maar het laatste jaar wachten leek hem toen toch een beter idee. Hij wou echt alles eruit kunnen halen wat mogelijk was en op dat punt was hij nu wel gekomen. Hij kon zeker zeggen dat hij zich perfect had voorbereid op dit avontuur en dat niet beter had kunnen doen. Michael wordt naar een kamertje gebracht. Hij wist wat er nu zou gebeuren, voor de laatste keer zijn familie zien. Een grote glimlach vormde zich op zijn gezicht wanneer hij zijn 3 broers en zusje naar binnen zag komen. Hij opende zijn armen zodat hij ze allemaal tegelijk kon vastnemen. De een was al wat vrolijker dan de ander. Ze beseften natuurlijk allemaal dat het de laatste keer kon zijn dat ze elkaar zagen, al hadden ze wel vertrouwen in Michael. Hij wist dat zijn familie hem onvoorwaardelijk steunde en geen seconde aan hem had getwijfeld toen hij zei dat hij dit jaar zou gaan. Ze waren zo trots, en dat gaf hem de kracht om het nog beter te gaan doen. Nog even hield hij hen vast, stevig tegen zich aan. Hierna kwam zijn moeder en ook zij vloog Michael in de armen. 'Ik kom terug, maak je geen zorgen', zei hij. 'Dat weet ik, ik ga je gewoon zo missen', zei ze gelukkig. Ze was helemaal niet triestig, maar Michael snapte wel dat ze hem zou missen. Hij had gewoon een erg goede band met zijn familie. Als laatste kwam zijn vader. Ze omhelsden elkaar even en veel zei hij niet. Zo was het altijd met zijn vader, een man van weinig woorden. Michael respecteerde dat, hij had zijn vader nooit anders gekend. Het was gewoon zijn manier om te laten zien dat hij vertrouwen had in zijn zoon. De tijd zat erop. Hoe graag hij ook nog wat langer bij hen zou blijven, ze moesten gaan. Nog even bleef Michael alleen achter, tot de deur openging. Het was tijd om te gaan nu. Deze keer voor echt. Michael stapte het kamertje uit en kwam in de gang terecht waar Fiona en Chrystal al klaar stonden. Ze werden naar de trein begeleidt, aangemoedigd door een hele menigte die hen uitzwaaiden en toeriepen. Heerlijk was dat. Michael stapte na Chrystal op de trein en glimlachte toen hij zag hoe goed het er vanbinnen uitzag. Een prachtig interieur, dat was zeker. Hij nam plaats in een van de zetels. Eindelijk tijd om te ontspannen en op adem te komen.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Chrystal liep de trein in, op de voet gevolgd door Micheal. Het interieur van de trein was adembenemend. Grote loungebanken, tafels gevuld met eten, waaronder een chocoladefontein en ramen die de gehele wanden van de trein opvulden. Van buiten waren deze geblindeerd, maar van binnen kon je het prachtige landschap zien waar de trein na start doorheen zou scheuren. Hier zou ze zich dagenlang kunnen vermaken. Lang hoefde ze echter niet te reizen. District 1 lag direct naast het Capitool, waar ze nu op weg heen waren. De tijd die ze in de trein moest doorbrengen, was ze van plan te gebruiken om zich helemaal vol te proppen en Micheal wat beter te leren kennen. Nadat Chrystal een glas water voor zichzelf had ingeschonken, nam ze plaats op een van de sofa's. Met haar hand klopte ze op het gladde leder, als gebaar dat Micheal naast haar moest komen zitten. Een grote slok water om haar dorst te lessen en zichzelf te hydrateren later, begon ze een gesprek met Micheal: 'Dus.. Micheal is het toch?' Voor de zekerheid zocht ze bevestiging. Het zou gênant zijn als ze zijn naam verkeerd zou uitspreken. 'Ik zal eerlijk met je zijn. Er waren veel mensen die ik verwacht had hier te zien, maar jij bent daar geen van.' Chrysal nam nog een slok water, en besefte zich toen dat wat ze net gezegd had wat opheldering nodig had. 'Je ziet er goed uit hoor, daar niet van. Waarschijnlijk maak je veel kans. Ik bedoel meer dat ik iemand had verwacht die ik al kende. Van de trainingen ofzo... Misschien van school?' Ze keek de jongen niet aan. Haar ogen waren gericht op het plafond. Niet om oogcontact uit de weg te gaan, maar omdat haar zojuist uitgesproken zin haar na liet denken. Wie had ze hier verwacht? Jinx had ze hier verwacht, de jongen met wie ze vaak trainde. Hij was sterk, de twee vulde elkaar perfect aan... Nee, Jinx was hier niet. Micheal wel. Chrystal verplaatste haar blik van het plafond naar Micheal en maakte nu wel oogcontact. @Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Even bleef hij zitten, liet het allemaal bezinken. De luxe hier was werkelijk niet te vergelijken met iets wat hij eerder had gezien. Hij woonde in een mooi huis, dat zeker. Zijn ouders deden het dan ook goed in het leven en hij had nooit iets tekort gehad als kind. Later wou hij datzelfde aan zijn vrouw en kinderen kunnen geven en de Spelen winnen waren daar wel handig bij. De rest van je leven zou er voor je gezorgd worden. Perfect om later een goed leven te kunnen hebben. Hij keek op wanneer hij een klopje hoorde en zag dat het Chrystal was. Hij vond het wel goed om nu even contact te leggen. Hoe sneller ze elkaar zouden leren kennen, hoe beter het zou gaan naar de toekomst toe. Ze moesten elkaar leren vertrouwen op een bepaalde manier om te kunnen samenwerken, want in de Spelen werd wel verwacht dat tributen van de Beroeps automatisch bondgenoten zouden worden. Dat was ook wel prima. Zo bleven de sterkste figuren samen en werd het spannend op het einde. Daarvoor was hij natuurlijk hier, om alleen naar huis te gaan. Hij stond op en passeerde nog even de tafel met eten. Hij nam een broodje, lekker klaargemaakt en nam op de bank, een stukje van haar af plaats. Hij knikte instemmend toen ze zijn naam uitsprak en nam een hap van zijn broodje. Haar naam had hij nog onthouden. Chrystal was het. Hij had het nog niet veel gehoord. Hij keek wat verbaasd op toen ze dat volgende zei. Michael had hier jarenlang voor getraind, vooral met zijn vader dan. Die had de Spelen ooit in een ver verleden gewonnen en was dan ook de perfecte coach geweest om het van te leren. Hij had nooit professionele trainingen of scholen nodig gehad om te leren wat hij moest kunnen voor de Spelen. Hij had de perfecte leermeester thuis die hem alles al had verteld en getoond. 'Ik heb nooit een training gevolgd dus logisch dat je me daar nooit gezien hebt. Ik was meer voor andere dingen te vinden in de stad', zei hij en hij nam nog een hap. Al snel was het op en hij stond op om een glas te vullen met water. Hij nam een slok en nam hierna terug plaats waar hij eerder naast haar zat. 'En hoe komt iemand van jouw leeftijd hier in de Spelen terecht? Je lijkt me nog geen 18', zei hij. Meestal waren het oudere tributen, maar zij leek dat zeker nog niet te zijn. Ze leek niet super jong, maar wel jonger dan de gemiddelde vrouwen die er voor hun district naar de Spelen gingen. Hij was wel benieuwd hoe ze dat gedaan had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld