Because you have no clue what I'm up to - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Because you have no clue what I'm up to

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica Vertha Edelinc - 22
@Hoothoot

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Milo Benett - 25

Het was koud, het was nat, en Milo had het helemaal gehad. Hij trok de kap van zijn mantel verder
over zijn gezicht, in een poging om zich beter van de regen te beschermen. Het kwam met bakken uit de hemel vallen, dus dat haalde niet zoveel uit. Slechts de bliksem lichtte af en toe het weiland op, verder zag hij nog geen meter voor zich uit.
Met moeite baande Milo zich een weg door het uitgestrekte weiland. Zijn voeten zakten weg in de modder bij elke stap. In een korte bliksemschicht zag hij in de verte zijn doel; de kudde. Vanaf hier zou het niet zo moeilijk zijn. Hij had maar één dier nodig. Het hoefde niet eens een bijzonder dier te zijn. Zijn plan was niet zo ingewikkeld. Hij had een paard nodig, en paarden stonden hier in overvloede. Hij hoefde er maar stilletjes één mee te nemen, en dan was hij klaar.
De paarden zagen hem al van een afstand aankomen. Ze liepen schichtig rondjes om elkaar heen, hun oren plat in hun nek. Milo liep wat langzamer en ging iets door zijn knieën. Als hij de kudde liet schrikken, zou dit nog eens een stuk ingewikkelder kunnen worden.
“Shh, niks aan de hand,” fluisterde hij, “geen reden voor paniek.” Steeds dichterbij kwam hij, hij kon het paard waar hij zijn oog op had bijna aanraken.
Bijna. Totdat Milo ergens rechts van hem een flits van witte en zwarte vacht voorbij zag schieten. Onder boos geblaf stormde de waakhond op hem af. Milo deinsde achteruit, maar zijn schoen bleef hangen in de modder. Hij verloor zijn evenwicht en viel achterover in het gras. De hond wachtte geen moment voordat hij naar Milo’s gezicht uithaalde. Milo vloekte, terwijl hij de hond van zich af gooide. Hij stond op. De kudde paarden was alle kanten opgestoven.
“Hé! Wie is daar?” Met een ruk draaide Milo zich om. Dat moest er nog bijkomen, de hond had de eigenaar van de kudde wakker gemaakt. Hij vloekte opnieuw. Zo snel als het natte weiland het toeliet, rende hij de andere kant op. Met de hond op zijn hielen sprong hij over het hek. Even stopte hij, net lang genoeg om de hond een schop te geven. Piepend rende de hond terug naar zijn baas.
Milo nam kort de tijd om op adem te komen. Met zijn rechterhand voelde hij aan zijn wang. Zijn gezicht was nat van de regen en van bloed. Hij zuchtte. Vandaag was niet zijn dag. De hond had aardig wat schade
aangedaan. Milo wist dat hij niet zomaar met de sneden in zijn gezicht rond kon blijven lopen. Hij zou onderdak moeten zoeken.
De kudde die hij had uitgezocht lag uren van de bewoonde wereld af. Tegen de tijd dat hij een huis
tegenkwam, kwam de zon bijna op. Hij voelde zich flauw. Zijn ledematen waren zwaar. De regen was weggetrokken, maar zijn kleding was nog steeds koud en nat. Hij rilde terwijl hij op het huis afstapte. Normaal gesproken was hij liever op zichzelf, hij had er een hekel aan om hulp te moeten vragen. Hij wist echter dat hij niet zoveel opties had, en dus klopte hij aan.

I'm a little rusty still, maar dat komt vanzelf wel weer goed, haha!

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Van zodra het was beginnen met regenen had Veronica meteen de tuin verlaten, en was ze binnen bij de haard gaan zitten. Het was enorm slecht weer. Het was koud en vochtig, het soort weer waarbij je het liefst warm en knus binnen zat, wachtend tot het weer voorbij was en je wat kon gaan maken van je dag. Veronica hield ervan om te paard naar het dorp te gaan, naar de markt waar ze in contact kwam met anderen, om wat leuks te kopen en wat gesprekken te kunnen voeren. Dat had er vandaag echter niet in gezeten. Haar moeder was de hele dag weg voor een vergadering met andere dames van haar klasse. Ze hadden een soort raad opgericht waarin de ballen aan het hof werden gepland, er vergaderd werd over potentiële huwelijken binnen de stand, waar alle laatste nieuwe zaken met elkaar besproken werden. Veronica wist maar al te goed dat haar naam weer zou vallen vandaag. Haar ouders vonden het belangrijk. Ze was inmiddels 22, en elke partner die haar ouders haar getoond hadden had ze afgewezen. Ze besefte heel goed dat haar keuze beperkt zou worden als ze zo bleef verder doen, en dat haar ouders dan uiteindelijk gewoon voor de rijkste heer zouden gaan, zonder dat zij daar wat van zou kunnen zeggen. Ze probeerde het zich niet aan te trekken, te doen alsof het allemaal niet aan zat te komen, maar ze wist heel goed hoe actief haar ouders hier naar op zoek waren voor haar, en dat het in een paar weken tijd al geregeld zou kunnen zijn, en ze haar vertrouwde omgeving zou moeten verlaten om naar een ander graafschap af te zakken, en daar te gaan wonen met haar partner. Haar vader was ook afwezig vandaag. Die zat waarschijnlijk in zijn bureel, maar was er nog niet uitgekomen voor zover Veronica wist. Hun eigendom was enorm, en het was dus best wel logisch als je overdag niemand tegenkwam, als iedereen in een ander deel van het huis zat tenminste. Het was al niets nieuws meer voor haar, en ze was dan ook blij dat er genoeg mensen rondliepen om haar te entertainen, en dat er genoeg reizigers regelmatig bij hen introkken voor een periode, waarmee ze zich dan weer kon amuseren. Veronica was een dame die tussen de mensen moest zijn. Alleen zou ze het nooit uithouden, dat was zeker. Ze keek op van zodra ze de hendel aan de deur hoorde, en wat verbaasd stond ze op en liep ze naar de deur toe. Bezoek hadden ze niet verwacht, en met dit weer, wie zou er dan de moeite doen om naar hier te komen? Ze opende de deur van de kamer waarin ze eerder zat, en zo had ze zicht op de grote voordeur die geopend werd door een van de hofmannen. Tot haar verbazing stond er iemand aan de deur, volledig doorweekt door de regen, bebloed op het aangezicht. Ze schrok lichtjes van zijn verschijning, en zonder aarzelen liep ze naar de voordeur toe. Deze man had verzorging nodig. @Hoothoot

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld