Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG| The Hunger, The Games And The Love.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
18+ topics mogelijk
Isabella Rose Petal (word vaak Bella of Rose genoemd)
17 jaar oud. Alleen zijn haar odds niet in her favor. Haar naam zit er 30 keer in. Ze moet tenslotte zorgen voor haar moeder en jongere zusje en broertje Haar naam zit er dus wat vaker in dan de meeste.
District 9

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Jonathan Christopher Blade, ook wel Jace, is een echte beroeps. Hij heeft zich al zijn 17 jaar voorbereid op dit moment. Dit is zijn laatste kans om een held te worden. Dé held van District 2. Samen met zijn twee jaar jongere zusje Eleanor Clarence Blade zijn zij de beste strijders van District 2, althans, dat vinden zij zelf.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella
Ik loop richting het plein toe. Vandaag is het de dag van de reaping, Vanmorgen heb ik al wat
rond gestruind voor verloren granen maar nu is het tijd om in nette kleren te verschijnen op de reaping. Ik loop naar de plek waar ik word geregistreerd. Mijn vingerafdruk in bloed word in een groot boek gedrukt en gescand. Het is al de 25e keer dat deze hunger games word gehouden. Gewoon omdat wij herinnerd moeten blijven aan de oorlog. De oorlog waar wij al niks meer mee te maken hebben maar daarvoor slachten ze wel elk jaar 23 onschuldige kinderen af. Elk jaar wordt het creatiever en elk jaar zijn we verplicht te kijken. Dit jaar is het de Quarter Quell we worden gekozen voor het publiek.

De mensen kennen mij niet goed en mijn familie ook niet. Mijn vermoeden is dat ze
op iemand stemmen die bijna niemand kent. En aangezien ik niet vaak thuis ben want
ik ben of naar school of ik help bij de oogst, wij verbouwen namelijk graan als district 9. En als ik op het land ben zoek ik vaak een rustig plekje waar niemand is in de hoofd dat
ik stiekem wat mee kan nemen. Ik hoop natuurlijk dat ik niet gekozen word. Maar
ik hoop vooral niet dat mijn zusje gekozen wordt. Mijn broertje is nog te jong er voor maar mijnzusje kan wel gekozen worden. Echter verwacht ik dat ze niet iemand zo jong
kiezen. Ik ga in mijn vak met leeftijdsgenoten staan en kijkrichting mijn zusje. Ik zie haar zenuwachtig op en neer hobbelen. De kans dat ik er uit word gehaald is natuurlijk veel groter. Maar toch heb ik een soort misplaatst angst gevoel. Niet voor mijzelf maar toch wel voor mijn zusje en voor mijn moeder wat moet ze zonder een van ons. We luisteren naar het eeuwige praatje wat altijd wordt gehouden. Vervolgens horen we nog het volks lied, het begint. De dame op het podium loopt naar de schalen toe, normaal liggen de schalenvol namen nu ligt er in elke schaal maar 1 papiertje. Op dit papiertje staat de naam die uitgekozen is door ons publiek, wie heeft er allemaal op deze naam gestemd. Ik kijk zenuwachtig naar het podium. Meer zenuwachtig voormijn zusje dat voor mij zelf. Als ze de naam uit de dames schaal haalt kijk ik naar haar. Als ik de naam hoor ben ik in eerste instantie opgelucht het is niet mijn zusje. Maar dan dringt het tot mij door. Het is mijn eigen naam. "Isabella Rose Petal" Ik kijk op en probeer strak te blijven kijken. Ik loop richting de uitgang van mijn vak. Daar wordt ik opgevangen door de peacekeepers die mij vervolgens escorteren naar het podium. Als ik vervolgensop het podium sta wordt er gevraagd hoe oud ik ben en ze feliciteren mij. Wat valt er te feliciteren ik ga dood. Ik weet zeker dat mijn opgeluchte gezicht te zien was, ze zullen daar later wel naar vragen. Als vervolgens de jongens naam word getrokken. Ik registreer deze naam amper. Ik weet niet wie deze jongen is. Ik heb hem welles gezien op school maar geen idee. Hij kijkt menu al heel vuil en boos aan als wij onze handen schudden. We worden naar achter
het gebouw gebracht en via de achter kant gaan we het gemeentehuis in. We worden elk naar een aparte kamer gebracht en we mogen daar afscheid nemen van vrienden en familie. Ik weet zeker dat alleen mijn familie komt. Mijn broertje zal er wel niks van snappen die is net 6. Soms verbaasd hij mij en lijkt het alsof hij de hele wereld begrijpt.

De jurk

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
-Twee dagen voor de reaping-

"Jullie weten wat jullie te doen staan. Het zou een eer voor de familie zijn mochten jullie beide als sterkste eruit komen," zegt vader.
"Maar wij zijn ook de beste," antwoordt Elenaor met een glimlach.
Ik lach en sla mijn armen om haar heen.
"Bewijs dat eerst maar eens," fluister ik aan haar oor.
Ze beweegt haar elleboog naar achteren, maar ik zag het al aankomen en beweeg opzij. Voor zij iets anders kan doen draai ik haar al om en beweeg mijn vuist richting haar onbeschermde buik. Zij weet mijn aanval te blokkeren en grijpt met haar andere hand mijn arm en probeert mij op de grond te werpen.
"Genoeg," zegt moeder. "Straks is er genoeg tijd om te vechten. Laten wij nu eerst eten."

Na een echte familiemaaltijd, waarin wij nog eens weren herinnerd aan alle tips die ons de afgelopen jaren gegeven zijn, was het tijd. Tijd om te vechten. In onze trainings outfits lopen wij naar het grote plein toe, waar over twee dagen de reaping zal zijn. Maar vandaag wordt besloot wie de uitverkorenen worden. De beste beroeps van District 2 zijn uitgenodigd voor het gevecht vandaag. Mannen tegen de mannen, vrouwen tegen de vrouwen. Wie de winnaar is van elke poul, wordt de vertegenwoordiger van District 2. Met opgeheven hoofd loop ik naar het bord toe waar de eerste wedstrijden opgeschreven staan.
"Ik moet tegen Julia, of Júúl zoals zij zichzelf noemt," zegt Elenoar overdreven. "En jij?"
"Dat joch Timothy, dat wordt een eitje."
Vol zelfvertrouwen lopen we naar onze eigen gevechtsvierkant. Timothy staat al klaar. Ik loop naar hem toe en wij geven elkaar een boks, zoals onze gebruiken zijn voor een gevecht. Dan zet ik een paar stappen terug en maak mijzelf gereed voor het gevecht.
"Jonge beroeps, het is vandaag een bijzondere dag gezien wij voor het eerst in 25 jaar zelf de kandidaten mogen kiezen, in plaats van dat de kandidaten mogen beslissen om vrijwilliger te zijn. Moge de beste winnen," zegt de baas van de peacekeepers. Zijn naam is Tom en heeft de meeste van mijn trainingen begeleid. Hij telt af van drie naar nul en de gevechten beginnen.

"Hallo zuster, ik ben diep teleurgesteld te horen dat jij in de kwartfinale verslagen bent. Notabene door Dorethea," zeg ik tegen Elenoar. Zij werpt mij een boze blik toe en werpt haar armen overelkaar heen.
"Zij speelde vals, het was gemeen spel en ik had moeten winnen."
"De spelen zijn vals en gemeen spel," zegt Vader. "Hoevaak moet ik je dat nog vertellen? Vandaag wordt niet op de regels gelet, omdat in de arena er geen regels zijn."
Elenoar rolt met haar ogen, maar heeft daar niks op terug te zeggen.
"Do us proud, boy," zegt mijn vader en legt zijn hand op mijn schouder. "Je staat in de finale tegen Brody. Hij is groot en sterk, maar jij bent snel en slim. Je kan hem aan. Denk aan je voetenwerk." Ik knik en hij slaat mij op mijn schouder. Mijn moeder geeft mij een kus op mijn wang en mijn zuster geeft mij een knuffel. Dan wordt mijn naam opgeroepen om de finale te spelen. Met een knik draai ik mij om en loop naar het terrein toe.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella Rose Petal
Nadat ik mijzelf neer heb gezet in een stoel komt mijn moeder met mijn zusje en broertje binnen. Meteen spring ik op. "Oh mam..." Ik omhels haar en pak mijn broertje even op. "Jullie moeten goed voor je zelf zorgen. Geen extra bonnetjes voor granen kopen. Ik wil niet dat jullie in de Games komen. Horen jullie mij!!" Mijn zusje Evelyn knikt braaf. "Bella, ik zorg er voor dat ik snachts de restjes granen wel op haal. En als ik mijn best doe tijdens het oogsten van de graan kan ik wat extra's krijgen dat weet je." Ik kijk naar haar en zeg met een verstikte stem. "Je weet dat ik trotst op je ben he." Ik knuffel haar stevig en kijk ondertussen naar mijn moeder.
"Je moet weer gaan werken moeder, je moet mensen gaan genezen dan betalen ze jou daarvoor en daar kun je van leven. Dat weet je. Je weet toch hoevaak er iemand gewond raakt bij het oogsten of als ze iets verkeerds doen in de peacekeepers ogen. " Ik kijk ze aan. Mijn moeder knikt alleen maar en ik zie haar tranen over haar wangen lopen. "Mam niet huilen dan moet ik ook." Op het moment dat ik dat zeg rolt er al een traan over mijn wang heen.
Ik trek ze allemaal in een knuffel. We blijven een lange tijd daar staan en dan zegt mijn moeder: "Wie is die jongen die met jou de games in gaat? Hij keek zo kwaad?" Ik was dus niet de enige die dat had gezien. "Ik heb geen idee mam." Mijn moeder kijkt mij een beetje verbaasd aan. "Ik dacht dat je hem misschien een keer op zijn plek had gezet of zijn snoep af had gepakt. Zo vuil kijkt hij je aan." Ik kijk even naar moeder. "Ik zet zoveel jongens op hun plek ik hou niet al hun namen bij. " Ik dacht even aan zijn naam Gregory, een naam die je bijna nooit hoort. Maar ik kon het echt niet plaatsen. "Misschien was het geen haat naar mij maar naar de Hunger Games of de mensen die ons hebben gekozen." Van te voren wist ik dat er een grote kans in zat dat ik werd gekozen. De enige districten die hier voordeel bij hebben zijn de beroeps. Op het land deed ik gelukkig altijd wel het zware werk en ik heb dus wel wat spieren. Ook kan ik wel met een boog over weg. Ik heb deze van mijn vader gehad toen ik klein was maar ik gebruik hem af en toe nog steeds. Vooral als er een wilde hond langs loopt. Soms ga ik ook wel het bos in maar dan meer voor het plukken. Een stuk van het bos is vrij toegankelijk, pas verderop staat het hek dus ik hoef niet bang te zijn daar op gepakt te worden. Toch is het daar altijd rustig, ik weet dan ook dat er een aantal gaten in het hek zitten. Ik ben er welles door heen gegaan toen wij echt bijna niks te eten hadden om wat te jagen. Ik had een konijn of twee kunnen vangen en ben toen ook meteen weer terug gegaan.
Ik kijk weer naar mijn moeder. "Ik kom gewoon terug met het prijzengeld en ga jullie verzorgen. " Ik zag alleen maar een klein knikje. Ze geloofde mij niet, uiteraard hoopt ze het maar geloven doet ze het niet.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
- Dag van de reaping -

Vandaag is, ondanks dat de uitslag al bekend is, een zenuwslopende dag. Er staat zoveel te gebeuren, zoveel te veranderen. Het moment waar zoveel van ons ons hele leven voor hebben gevochten, gestreden en geoefend. Maar voor de meeste is het nu een teleurstelling dat zij niet goeg genoeg waren en dus niet gekozen zijn. Dat is ook zwaar. Sommige families zijn erg streng en zullen hun kinderen nu een tijd niet recht in de ogen kunnen kijken van schaamte. Misschien voor vele Districten onbegrijpelijk, maar wij leven voor de spelen. Wij voeden onze kinderen op en moedigen hen aan om zichzelf vrijwillig op te geven, omdat het eer betekent. Eer voor ons District en binnen het District eer voor de familie. Natuurlijk is er een stiekeme concurrentie tussen families gaande. Wie hebben de meeste winnaars? Wie zijn de beste? Elk jaar weer worden er hopen geld en andere middelen ingezet om te wedden wie er gaat winnen van District twee, de jongen of het meisje? Maar dit jaar is er geen vrijwilligre, althans, niet geheel. Dit jaar hebben de jongeren gevochten voor hun plek en daar zijn nu twee winnaars uitgekomen.

Maddy, een jonge, vlotte dame van het Capitool loopt enthousiast het podium op. Dit is het tweede jaar dat zij de trekking van het District doet. Haar nerveusiteit van vorig jaar is volledig verdwenen en zij staat vol zelfvertrouwen op het podium. Nadat zij het filmpje vanuit het Capitool heeft laten zien zegt zij door de microfoon: "En dan nu, de trekking."
De menigte moest officieel anoniem hun stem indienen op wie er dit jaar gekozen werd voor de 25ste Hunger Games. Maar wij hebben natuurlijk twee dagen geleden de gevechten gehouden en dus is er unaniem door District 2 gestemd op de twee winnaars. Gisteren was een prachtige feestdag georganiseerd voor de winnaars. Een semi-afscheid. Want we zijn er natuurlijk van overtuigd dat een van hen terug komt.
Maddy pakt het briefje uit de bak van de meiden en loopt terug naar de microfoon. Terwijl zij terugloop beweegt haar grote, paarse knot hevig op en neer op haar hoofd. Met een brede glimlach opent zij het briefje en zegt: "Felicia Mcguier."
Een meisje van net 14 jaar loopt naar het podium toe. Niemand hoeft medelijden met haar te hebben. Zij is de terechte winnaar van de dames. Zij wist de meeste binnen een paar minuten te verslaan. Zij is bloeddorstig en een goede vechter. Haar familie heeft veel geld in haar training gestopt, dus het is niet gek dat zij op zo'n jonge leeftijd al de beste is.
"En dan nu de heren," zegt Maddy. Zij trippelt op haar hoge hakken naar de andere kom toe en pakt daar het briefje uit. Mijn hart gaat in mijn borstkast tekeer. De jongens op mij heen kijken mij al aan en maken een weg voor mij vrij. Nog voordat Maddy mijn naam heeft uitgesproken sta ik al bij het podium. Trots loop ik de trap op en met opgeheven hoofd ga ik tegenover Felicia staan. Ik schud haar hand en zeg: "Moge de beste winnen."

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella Rose Petal
Ik probeerde mijn tranen te bedwingen tijdens het afscheid maar als mijn zusje begint te huilen heb ik het niet meer. De tijd is om ze worden weg gehaald door de peacekeepers. Ik verwacht verder niemand meer en mijn verwachting word geen werkelijkheid. Opeens staat er een jongenman voor mijn neus, ik heb hem wel een paar keer gezien op school maar ken hem niet echt. "Hoi ik ben John, Ik ehm je vader en mijn vader waren bevriend." Zegt de jongen man. Hmm denk ik dat zou best wel eens kunnen. "Oh hallo wat doe je hier?" Vraag ik een beetje argwanend. " Nou omdat mijn vader en jou vader goede vrienden zijn heeft mijn vader mij gestuurd. Ik heb iets voor je." Ik zie hem iets uit zijn zak pakken, het lijkt wel een kleine speld? "huh?" Ik kijk hem vragend aan.
"Dit is voor in je haar hij is van mijn moeder geweest en wij willen hem na de spelen terug maar wel uit jou handen..." Hij kijkt mij aan. "We hebben er vertrouwen in dat je zal winnen. Tot je terug bent houden wij een oogje in het zeil voor je familie zegt hij dan. "Ik eh.." Ik sta met een mond vol tanden. "Zomaar?" Ik kijk hem vragend aan.
Hij knikt. "Nouja niet helemaal zomaar jou vader heeft mijn vader gered. Zonder jou vader zou mijn vader er niet meer zijn. Dus zie dit als een bedankje en goed maker van jaren geleden. Tenminste dit zei mijn vader." Ik kijk verbaasd. Ik wist natuurlijk wel dat mijn vader welles een man had gered. Daarom had hij ook een lintje gekregen. ER waren wolven het land binnen gedrongen en mijn vader had te zeis voor het kappen van het graan gepakt en zo de mannen verdedigd. De rest was weg gerend maar hij bleef om een geblesseerde man te verdedigen.
"Nou bedankt zorg alsjeblieft goed voor mijn zusje. En probeer dat ze zich niet in hoeven te schrijven voor extra granen. "

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Het afscheid was vluchtig en niet bijzonder. Gister hebben Felicia en ik een groot feest gehad en uitgebreid de tijd gekregen om met iedereen waar wij afscheid van wilde nemen te spreken. Mijn vader gaf mij, zoals ik al had verwacht, nog wat laatste adviezen en mijn moeder klopte alleen maar trots op mijn schouder. Alleen mijn zusje gaf mij een dikke knuffel en had tranen in haar ogen. Ik had haar gezegd dat zij die weg moest geven, dat wij beroeps niet huilen en dat ik natuurlijk terugkom. Maar het was meer omdat ik zelf niet wilde huilen. Hoewel Felicia nog zo jong is, kunnen we haar niet onderschatten. En daarnaast zijn er altijd verrassende tributen die toch beter zijn dan verwacht. Ik heb nog niet gewonnen. Nog niet.

Nu zitten wij in de trein. Maddy en de winnaar van vorig jaar, Tiberius, zitten voor mij. Felicia is op een stoel bij het raam gaan zitten. De reis is voor ons heel kort. Slechts een uur en wij zullen al in het Capitool verschijnen. Maar dat bederft de pret niet. Enthousiast popt Maddy de champagne open en vult de glazen die Tiberius voor haar vast houdt.
"Kijk eens aan," zegt Maddy en houdt ons de glazen voor. Felicia staat op en pakt het glas aan. Ik geef haar een zijdelingse blik. Het valt mij op dat zij nog geen woord heeft gezegd sinds wij hier zijn.
"Op onz..."
"Op de dood," onderbreekt Felicia Maddy en giet het glas in één keer achterover. Met een klap zet zij het glas terug op tafel en verdwijnt uit de coupe.
Maddy tuit haar lippen en kijkt toe hoe de deuren achter Felicia sluiten.
"Wat is er met haar?" vraagt Tiberius.
Ik haal mijn schouders op. Waarom doet zij niet mee met deze feestelijke festijnen? Waarom is zij niet blij en trots om mee te mogen doen aan de spelen voor haar familie, haar District?
"Puberen," blurt ik eruit en Tiberius begint te lachen.
"Je hebt karakter, jij zorgt ervoor dat mensen je snel leuk vinden, je hebt humor. Dat kun je goed gebruiken in de arena," zegt hij.
"Ik ben hier niet om vrienden te maken," zeg ik scherp.
"Oh nee, dat zeg ik ook helemaal niet. Maar soms is het handig om de schijn op te leggen. Je hebt bondgenoten nodig om de andere tributen te kunnen verslaan. Daarna steek je een mes in hun rug en is het snel over."

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella Rose Petal
Niet lang erna werden we opgehaald door een auto en gebracht naar het treinstation. Nouja station het was een spoor met een opstapje. We werden de trein in begeleid. Ik hoor dat de jongen naast bij Micheal word genoemd. Ik ken hem niet zo goed. Wel eens op school gezien natuurlijk maar verder nee. Ik ga zitten aan tafel in de trein. Omdat we in district 9 wonen moeten we best wel ver reizen. Het is niet eventjes om de hoek capitol. Als we gaan eten ziet Micheal naast mij. Tegen over ons zitten Grace Willow en Elsa Skyberg. Grace is bijna 40 ze heeft 20 jaar geleden de hunger games gewonnen. En dat is onze enige winnares. Het was nog al een verassing heb ik mij laten vertellen. De meeste winnaars of winnaressen komen uit de beroeps districten.
Elsa Skyberg is nieuw en van het capitol ze heeft onze namen uit de kom gehaald en ik merk dat ze niet heel erg op haar gemak is bij ons alsof we haar zouden kunnen vermoorden. Ze stellen zich voor en daarna wij. Ik hoor dat Micheal zijn achter naam Plaingrove is. Ik ken hem verder niet maar hij kijkt mij wel constant aan of hij mij nu al wil killen. Ik kijk vooral weg want ik wilde wel mijn best gaan doen en als ik mij liet intimideren door hem kwam ik zeker niet ver.
Na het eten gaan wij naar bed ieder een eigen kamer. Ik ga slapen en de volgende dag word ik gewekt. Mijn eigen kleren zijn weg of ja weg. Worden waarschijnlijk gewassen. Mijn speld die ik heb gekregen heb ik nog wel en ik pak deze. Het is een vis denk ik. Of nee nu ik beter kijk misschien een hagedis.. Geen idee ik heb deze nog nooit gezien. Ze schijnen is sommige districten te leven maar niet bij ons. Ik speld deze op mijn schone nieuwe jurk. Hij lijkt op mijn reaping jurk maar net niet helemaal. Betere kwaliteit voornamelijk. Ik loop naar het ontbijt en zie alleen Micheal. Hm hier heb ik dus geen zin in he. Ik besluit toch binnen te gaan en zie hem gelijk vuil kijken. Ik ben dan ook opgelucht als Elsa Skyberg binnen komt lopen. "Goedemorgen" Zegt ze vrolijk. "Goedemorgen Elsa" Zeg ik zo vrolijk mogelijk terug.
Ze verteld ons dat wij er al bijna zijn daar ben ik blij om want nog een aantal uur deze rit kan ik niet aan.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Eenmaal bij het Capitool aangekomen, worden Felicia en ik aan een heleboel nieuwe gezichten voorgesteld. Hoewel Tiberius de winnaar van vorig jaar was en dus nog niet om langer termijn banden met andere winnaars en belangrijke mensen heeft kunnen opbouwen, schijnt hij zeer populair. Dat is ook niet gek, hij is slechts zestien, een jaar jonger dan ik ben. Hij zal vast goed liggen bij al die Capitool dames. En Maddy is ergens halverwege de twintig, dus die weet overal ook wel een slaatje uit te slaan. Na een heleboel introducties aan mensens wiens naam ik alweer vergeten ben, keren wij terug naar de lift naar de appartementen.
"Alleen District één en drie zijn erg, de anderen zullen in de loop van deze en de volgende komen," zegt Triberius.
"En dat betekent," begint Maddy, "dat wij een extra dag van het appartement mogen genieten. Morgen zijn er geen verplichtingen, slechts in de avond de parade."
Triberius staat er nu wat ongemakkelijk bij. Hij schijnt niet goed te weten wat hij nu moet doen. "Uhm ja, dus dan kunnen jullie nu wel even omkleden en uitrusten," zegt hij.
Maddy glimlacht en drukt op de knop van de lift. "Jullie appartement is op de tweede verdieping, want ja, jullie zijn natuurlijk District twee!" Ze glimlacht overdreven en er komt een klein verschrikt geluidje uit haar mond wanneer de liftdeuren openen en er twee mensen uitkomen. Die lopen stug door, zonder ons ook maar een blik te gunnen.
"Hoe onbeleefd," zegt Maddy en draait zich zwierig terug naar de lift en stapt naar binnen.
"Dat zijn de oud winnaar en begeleider van District één. Die hebben zichzelf altijd erg hoog zitten en zijn, zoals jullie wel weten, ook beroeps. Net als District drie en vier. Jullie doen er goed aan om daar morgen wat activiteiten mee te doen. Jullie zullen ze in de arena nodig hebben."
"Al dat gezwets over 'jullie, jullie, jullie'," zegt Felicia, "ik ben een individueel en wil niks te maken hebben met de andere tributen." Nors stapt zij de lift in. Triberius en ik volgen en Maddy klikt op het knopje om naar de tweede verdieping te gaan.
"Felicia, om je kansen zoveel mogelijk te vergroten om deze spelen te kunnen winnen, zul je er goed aan doen om naar mijn adviezen te luisteren," zegt Triberius.
"Oja?" zegt zij uitdagend. "Omdat jij gewonnen hebt weet jij het allemaal zo goed zeker? En je bent nu ook zo extreem gelukkig met jezelf en de overwinning en al het bloed dat aan je handen kleeft?"
De liftdeuren gaan met een luide 'ping' open en Felicia verdwijnt naar binnen.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:

Isabella Rose Petal
~eerste trainingsdag~
Ik heb mij zoveel mogelijk vol gegeten de ochtend voor de eerste training. We moeten een soort trainingspak aan simpel zwart met blauwe streep. De jongens hebben de zelfde aan. Ik loop met Micheal en Grace richting het sport centrum. We nemen de lift naar beneden en we stappen uit op -1. "Nou succes en haal geen geintjes uit. Laat niet te veel zien wat je kan..." Zegt grace en zwaait ons uit ze gaat terug naar boven. "Bedankt" Mompel ik. Micheal zegt voor de verandering helemaal niks en loopt gewoon stampend door. Ik loop zuchtend achter hem aan en stap de trainingszaal binnen. We zijn een van de eerste. Ik kijk rond en zie gelijk de plek waar we kunnen boogschieten. Wat zou ik dat graag willen misschien eind van de week. Ik kijk verder rond en zie ook plekken waar je eerst vuur maken en over gevaarlijke planten. Hmm dat kan welles handig zijn. Ik loop naar een van deze plekken toe en ik ga zitten bij de instructie. De man duidelijk niet gewend dat iemand ooit hier in geïnteresseerd is legt mij van alles uit. Via deze computer kan ik zien welke planten gevaarlijk zijn en welke niet vervolgens kan ik een oefen toets doen of ik het snap of niet.
Nou dat klinkt niet heel moeilijk dacht ik bij mij eigen. "Bedankt" ik start het oefenen en herken stiekem toch al weer een aantal planten. Vooral de gevaarlijke deze moesten we altijd verwijderen tussen de granen voor een deel maar ook een deel van de planten zijn volledig onbekend voor mij. Ik zit al snel helemaal in het programma en blijf oefenen tot ik het volledig door heb. Ik hoor de instructeur dan ook enthousiast zeggen goed gedaan maar dat het beter is dat ik morgen ook langs kom voor paar minuten om de kennis te herhalen. Omdat ik met mijn rug naar de andere zit heb ik niet door dat het drukker is geworden.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt, er was echt zoveel om uit te kiezen en Triberius moest mij tegenhouden om meer te eten, is het eindelijk tijd voor de eerste training. De andere kandidaten zijn ondertussen ook in het Capitool gearriveerd. Ik heb een fijn trainingspak aan die soepel met al mijn bewegingen meebeweegt.
"Nog tips?" vraag ik aan Tiberius terwijl wij in de lift staan.
"Zoek iets uit waar je nog geen kennis over hebt of nog niet kunt. Wij uit District twee kunnen al veel, zijn goed in vechten en overleven als het op een strijd aankomt. Maar de meeste spelers gaan dood omdat zij niet voor zichzelf kunnen zorgen."
Eigenlijk is dat best logisch. Er zijn vaak mensen aan domme oorzaken doodgegaan. Het eten van een verkeerde bes, het niet weten hoe om te gaan met een wond, geen voedsel kunnen vinden. De lift opent zijn deuren en wij lopen direct door naar de trainingszaal. Het is er al aardig druk. Felicia loopt straks langs mij heen en verdwijnt tussen de andere kandidaten. Tiberius legt zijn hand op mijn schouder en zegt: "Let een beetje op der." Ik geef hem een kort knikje en loop de zaal in.
Er zijn een aantal overlevings klasjes. Een over kruiden en etenswaar, een over vuur en andere overlevingswijzen en een over verwondingen. Die laatste lijkt mij het meest interessant en daarom loop ik naar die kant uit. Er blijkt maar een man aanwezig te zijn voor alle drie de onderdelen en hij is nu druk bezig met het helpen van het meisje van district 9. Dat zie ik omdat het nummer op haar rug staat. Ik draai mij om naar een oefenpop die op de grond ligt en bestudeer in het boekje dat erbij ligt alavst een aantal verwondinen die je in de arena op kan lopen en die je zelf redelijk goed kan verzorgen.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella Petal Rose
Ik was ondertussen naar de volgende workshop gegaan. Verwondingen en hoe ze te behandelen. Dit wist ik voor een deel al want ik had dit nodig gehad in district 9. Er werden daar mensen dagelijks gestraft en die hadden ook dagelijks verzorging nodig.
Ik keek even op naar een jongen uit district 2. Ik zag zijn kleine 2 op zijn borst zitten. Meestal gingen beroeps direct hun power laten zien en niet hier mee bezig. Zoals mijn buddy Micheal nu aan het doen is in de verte. Zag ik vanuit mijn oog hoeken. Ik keek even nieuwsgierig naar de jongen en ging daarna weer verder met mijn taak om deze pop zijn leven te redden. Ik kauwde wat bladeren en legde dat over de denkbeeldige wond van de pop. Ik dekte het af met andere bladeren zodat het een mooi verbandje werd. Ik kijk even naar de instructeur. Die gaf mij een knik van bevestiging dat het goed was en gaf mij een nieuwe casus om mee te oefenen.
Een duidelijk veel moeilijkere casus. Ik ging deze casus lezen en bedacht mijzelf dat ik niet in die situatie terecht moest komen want dan was ik er waarschijnlijk geweest.
Ik zou deze persoon uit deze casus moeten killen dat zo het liefste zijn om te doen. Echter verbaasde mij het een beetje dat deze persoon nog wel te redden zou moeten zijn. Een paar basis skills voerde ik uit maar ik liep vast bij de wond op het been van de pop. Deze leek zo diep en je kon het bot zien. Dat kon nooit verholpen worden dacht ik bij mijn eigen. Echter ging ik toch hiermee aan de slag zo ver dat lukte.
Ik had een deken over de pop heen gelegd tegen de eventuele kou aangezien dat heel duidelijk in het verhaal stond maar wist zeker dat het been qua behandelen niet goed ging. Ik keek weer even naar de jongen van District 2.

Anoniem
Wereldberoemd

Labyrinthine schreef:
Ik overweeg bijna om de tip van Tiberius te negeren en naar het speerwerpen of boogschieten te lopen. Allemaal skills die ik aardig onder de knie hem en nog wel meer. Maar dan loopt het meisje van District 9 vast met het behandelen van de pop en realiseer ik mij dat dit toch echt wel handige informatie is. Tiberius heeft gelijk. Wanneer het gaat om brute kracht en overlevings skills qua vechten, dan win ik het direct. Ik weet dat ik zonder moeite de nek van de kandidaat voor mij om kan draaien zonder mij daar ook enige seconde schuldig over te voelen of stil te staan bij het feit dat ik dan haar leven beidigd heb. We zijn machines, getraind om te doden. Maar we zijn niet getraind op deze fijne skills. En wanneer ik haar zie klungelen met het redden van het leven van deze pop, weet ik dat wanneer ik deze kennis niet heb, ik er nog wel eens aan onderdoor kan gaan. Daarom pak ik het papier van de casus van de grond en lees deze grondig door. Dan kniel ik tegenover het meisje bij de pop en begin wat handelingen uit te voeren. Ik werp een korte blik op de man die de cursus begeleid. Hij trekt zijn wenkbrauwen op, alsof hij verbaasd is dat een beroeps als ik hierin geinteresseerd is en nog weet wat hij doet ook. Na het goed schoonmaken van de wond en het stoppen van het bloeden door een touw boven de wond te knopen, begin ik aan het hechten van de wond. Hiervoor gebruik ik een klein, vlijmscherp mesje en een goed schoongemaakte veter. In de arena heb je nou eenmaal niet de luxe om met de beste spullen te werken. Al weet ik niet hoe wij aan alcohol moeten komen om dingen te ontsmetten, en een veter brand stuk wanneer je deze boven het vuur houdt. Hoewel het er niet heel smakelijk of mooi uitziet, is de wond nu wel gehecht en ziet het ernaar uit dat deze kameraad het gaat overleven. Nieuwsgierig werp ik een blik op het meisje en kijk naar wat haar reactie is.

MissShine
Landelijke ster

MissShine schreef:
Isabella
Ik kijk even een beetje geschrokken als deze jongen van district 2 mij komt.... helpen?? Dit is zo raar. Ik kijk hem even aan en kijk dan naar de pop en bekijk de wond en het resultaat even goed. "aha.." Mompel ik onder mijn adem door. Ik snap nu waar ik de mist in ging. Ik had het been willen redden maar dat kon alleen als ik tijdelijk het bloed afsloot. "Uh bedankt?" Ik kijk hem weer aan, mijn heldere blauwe kijkers staan vriendelijk.
Ik streel een losse haar uit mijn vlecht achter mijn oor.
Ik pakte een nieuw scenario omdat ik wist dat ik nog oefening nodig had en ik niet verwachte dat hij wat terug zou zeggen. Ik wilde de kansen vergroten dat ik zou overleven en als het einde daar was wilde ik dat mijn familie zou zien dat ik alles gegeven had wat ik had kunnen geven. Ik verwachte echt niet dat ik als winnaar uit de bus zou komen maar ik zou er wel alles aan doen om dat te proberen. Ik las de casus aandachtig en keek weer naar de jongen. "Wil je samen deze doen of.." Zeg ik zacht. Ik vond het onbeleefd om niet te vragen en daarnaast 2 weten meer dan 1. Hij is tenslotte een beroeps. Hij zou alles al moeten weten van wat ik doe en wat ik wil gaan doen. Het vechten zit hem in zijn bloed.
Ik had begrepen dat ze een wedstrijdje zouden houden wie er mee ging doen en zo is hij door het publiek gekozen. Hoe ik precies door het publiek ben gekozen? Geen idee ik denk dat de meeste mij niet kende thuis maar het zat mij wel dwars.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld