Anoniem
Anoniem
Anoniem
0
0
0
0
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? 
Shereen schreef:
Die hierop wilt verder schrijven? Of mij een mailtje stuurt voor een ander verhaallijn voor te stellen x
Onschuld schetste haar gelaat. Haar ogen schoten in paniek alle kanten op. Ze leek verloren. Couldn't blame her, zelfs een getraind oog had moeilijkheden met silhouetten te onderscheiden in een ruimte gevuld met dansende lichamen. Ongedefinieerde figuren die om de zoveel seconden blauw, rood of paars oplichtten. Die enkele keren dat er licht scheen, kregen vormen structuur en veranderde silhouetten in herkenbare gezichten, totdat alles weer omhuld werd door zwart, op enkele lichaamsdelen na die het weinige licht dat overbleef, zacht reflecteerde. Jezelf navigeren in een club was een moeilijke opgaven, al helemaal voor iemand zoals haar. Een hert omringd door wolven, gevangen in een kakofonie van elektrische trans muziek. Zij hoorde hier niet thuis, maar zij had zo te zien een doel voor ogen. Duwend, struikelend en wringend baande het hertje zich een weg door de menigte met gemompelde 'sorry's en verontschuldigende blikken. Er was iets fascinerend aan mensen zien die zich niet op hun plaatst voelde. Het contrast tussen half aangeklede mensen, bezweet en in trans door de muziek en zij, een jonge vrouw in een net wit jurkje met een blonde vlecht over haar schouder, has wel iets komisch. Ze had haar bestemming bereikt. Het glas dat ik aan het afdrogen was, legde ik achter mij bij de andere glazen. Ik kon haar in de reflectie van de beker zien. Ze keek naar boven, waarschijnlijk in een poging om een menu kaart te vinden? Een wolf achtige grijns gleed over mijn lippen terwijl ik mij omdraaide. Mijn handen kwamen met een zachte klap op de houten toog terecht. Plakkerig van al het bier, vies van al de peuken, maar het behield zijn charme. Misschien was het chique interieur van onze club net zo misplaatst al haar, maar het paste op zijn eigen rare manier. ‘Can I help you, love?’ neuriede ik. Gedesoriënteerd door de snel knipperende discolichten, duurde het haar even voor zijn mijn blik vond. Helder blauwe ogen keken mij vastberaden aan.
Haar lippen opende om het volgende tegen mij te zeggen:
To the person reading this, feel free to answer this however you’d like!
Die hierop wilt verder schrijven? Of mij een mailtje stuurt voor een ander verhaallijn voor te stellen x
Onschuld schetste haar gelaat. Haar ogen schoten in paniek alle kanten op. Ze leek verloren. Couldn't blame her, zelfs een getraind oog had moeilijkheden met silhouetten te onderscheiden in een ruimte gevuld met dansende lichamen. Ongedefinieerde figuren die om de zoveel seconden blauw, rood of paars oplichtten. Die enkele keren dat er licht scheen, kregen vormen structuur en veranderde silhouetten in herkenbare gezichten, totdat alles weer omhuld werd door zwart, op enkele lichaamsdelen na die het weinige licht dat overbleef, zacht reflecteerde. Jezelf navigeren in een club was een moeilijke opgaven, al helemaal voor iemand zoals haar. Een hert omringd door wolven, gevangen in een kakofonie van elektrische trans muziek. Zij hoorde hier niet thuis, maar zij had zo te zien een doel voor ogen. Duwend, struikelend en wringend baande het hertje zich een weg door de menigte met gemompelde 'sorry's en verontschuldigende blikken. Er was iets fascinerend aan mensen zien die zich niet op hun plaatst voelde. Het contrast tussen half aangeklede mensen, bezweet en in trans door de muziek en zij, een jonge vrouw in een net wit jurkje met een blonde vlecht over haar schouder, has wel iets komisch. Ze had haar bestemming bereikt. Het glas dat ik aan het afdrogen was, legde ik achter mij bij de andere glazen. Ik kon haar in de reflectie van de beker zien. Ze keek naar boven, waarschijnlijk in een poging om een menu kaart te vinden? Een wolf achtige grijns gleed over mijn lippen terwijl ik mij omdraaide. Mijn handen kwamen met een zachte klap op de houten toog terecht. Plakkerig van al het bier, vies van al de peuken, maar het behield zijn charme. Misschien was het chique interieur van onze club net zo misplaatst al haar, maar het paste op zijn eigen rare manier. ‘Can I help you, love?’ neuriede ik. Gedesoriënteerd door de snel knipperende discolichten, duurde het haar even voor zijn mijn blik vond. Helder blauwe ogen keken mij vastberaden aan.
Haar lippen opende om het volgende tegen mij te zeggen:
To the person reading this, feel free to answer this however you’d like!
16