Forum

“oke ik geloof je” zei Luna. Nog even twijfelde ze als ze het zou doen zou ze misschien wel ook in die vallen trappen. Toen bedacht ze wat Kattey  had gezegd,ze is geen lafaard. “hou vol!” roept ze tegen Kattey  en Luna stapt zoekend in het gras het grasveld in, want het zou niks opschieten als ze zelf ook vast zou blijven zitten. Als ze vlak bij Kattey komt ziet ze een val in het gras liggen, voorzichtig en zoekend in het gras loopt ze eromheen. Als ze bij Kattey komt ziet ze dat haar voet inderdaad vast zit in een val. Ze peutert wat aan die val in een wanhoopspoging tot Kattey uit de val bevrijden. Wonder boven wonder werkt het en tilt ze Kattey op, want op die voet staan gaat natuurlijk niet. Zonder iets tegen elkaar te zeggen loopt Luna met Kattey op haar rug terug naar de bewoonde wereld. Ze loopt naar haar huis, als ze daar komt komt haar over enthousiaste moeder naar hun toe. Zodra ze ziet dat Kattey’s voet verminkt is houdt ze stil. “ik bel de dokter” zegt ze, en weg is ze. Niet heel veel later is ze terug met een schaal koekjes en wat drinken en bijna meteen daarna horen ze de deurbel, de dokter. Als de dokter even naar de voet gekeken heeft en een paar dingen gevraagd heeft van “doet het nog veel pijn”enzo. Zegt hij dat ze er niet op mag lopen en ze rust moet houden maar verder niks ergs is.

Een maand later mag Kattey weer lopen. Samen ze zit is de tuin voor haar huis. Ze zien 2 mannen met jachtgeweren aankomen. “ben jij Kattey?” vraagt de langste,maar ook de dikste man. “euh ja”antwoordt kattey. “we hoorde al dat er een meisje genaamd Kattey in 1 van onze vallen is gestapt dus komen we onze excuses aanbieden ookal weegt dat niet op tegen de pijn dat zoiets doet ” zegt de dunnen jager en hij duwt een envelop in  Katey’s handen met 100 euro. 

Kattey schreeuwde het uit. Luna stond toe te kijken. Nee, ik weet dat Kattey ervan houdt om altijd een grapje met mij uit te halen, maar dit keer is het echt dacht Luna. Luna wilde Kattey helpen tot ze met haar voet ook in het gras zakte. ‘AAAAAAHHHHH!!!’ schreeuwde Luna, daar zaten ze dan samen in het gras. ‘Snap je nu wat ik bedoel?’ zei Kattey nijdig. Luna luisterde niet meer naar Kattey en voelde de tranen prikken in haar ogen. ‘Wat nu?’ Vroeg Luna. ‘Volgens mij zakken we steeds meer naar bened…!!!’ Voordat Kattey haar zin kon afmaken verdween ze door het gras. Luna kon Kattey toch niet daar beneden laten vast zitten? Ze moest iets doen. Ze schraapte al haar kracht bij elkaar en dook naar beneden. ‘Luna! Word wakker!’ Roept Kattey.‘Waarom was ik ook zo stom om dat rechter pad te nemen?’ Kattey hield haar handen voor haar ogen en begon te huilen. ‘Rustig Kattey we komen er wel uit.’ ‘Luna! Je leeft nog!’ Kattey stopte met huilen en gaf Luna een knuffel. ‘Laten we maar even veder de grot ingaan.’ Kattey knikt en keek zelfverzekerd. ‘Kom dan’ Kattey begon al een stuk vooruit te lopen. Samen liepen de twee vriendinnen de grot in. ‘Zo, jullie willen hieruit komen?’ Kattey en Luna kwamen onderweg iemand tegen en hadden al snel een gesprek met hem. ‘Ja, Hoe komen we hier ooit uit?’ vroeg Luna bang. ‘Aan het einde is er een uitgang maar die word bewaakt door het duister diegene die een zuiver hart hebben komen eruit.’ ‘Heb jij dan nooit geprobeerd hier uit te komen?’ Zei Kattey brutaal. ‘Tja, ik ben nooit toegelaten.’ Luna kreeg medelijden met de meneer die daar zat. ‘Kom laten we gaan dan.’ Zei Kattey. ‘Heb geen medelijden wees moedig.’ Zei de man zacht. De 2 vriendinnen waren aan het einde van de gang en zagen 2 beelden die iets in hun hand hadden. ‘De moedigen alleen worden hier bevrijd.’ Dacht Luna. Het lukte Kattey en Luna uit de grot te komen. ‘Klaar voor avontuur?’Luna knikte en samen liepen ze het pad dat gevaarlijk en pijnlijk was door.

Luna begon nog dieper te twijfelen. Ze dacht aan wat Kattey gezegd had: “Wat ben jij toch een lafaard.” De woorden bleven in Luna’s hoofd dollen. “Ik ga bewijzen dat ik geen lafaard ben” Mompelde ze. Ze liep toch door, Kattey huilend achterlatend.

Daar was Kattey dan, moederziel alleen. Ze wist niet at ze moest doen. Had ze nou maar niet tegen Luna gelogen! Ze trok aan haar been maar ze kwam niet los. “Luna! Luna het spijt me!” Schreeuwde Kattey. Ze begon nog harder te huilen. “Help me asjeblieft!” Katteys verdriet veranderde in boosheid. Ze trok keihard aan haar been, en opeens klikte de val los. “Het is gelukt!” Zei Kattey blij. “En nu Luna zoeken”

Luna was gauw doorgerend. Ze was eigenlijk doodsbang, maar ze liet niks merken. “Ik zal nooit toegeven!” Schreeuwde ze. Luna rende door, totdat er een nieuw bord tevoorschijn kwam; VLIEGENDE MESSEN. Ze schoot eerst in de lach, maar daarna werd ze toch bang. Heel voorzichtig liep ze door. Opeens schoot er een mes VLAK voor Luna’s neus voorbij. Luna begon keihard te gillen. Zo hard als ze kon rende ze naar een boom. Ze ging er snel achter zitten en begon te huilen. “Ik ben zo bang” Snikte Luna.

Kattey rende snel maar voorzichtig langs alle vallen. “Luna! Luna waar ben je!?” Schreeuwde ze. Kattey rende, en rende. Het kon haar niet meer schelen wat er gebeurde, ze moest en zal Luna vinden. Ze kwam bij het messenveld. Voorzichtig sloop Kattey door het veld heen. “Luna” Fluisterde ze in de hoop dat Luna het hoorde. Opeens hoorde ze zacht gesnik.

Luna hoorde voetstappen, maar ze durfte niet te kijken. Straks was het een monster die haar komt vermoorden? Toen de voetstappen dichterbij kwamen, rolde Luna zich op in een balletje. “Laat me met rust, asjeblieft” Piepte ze. “Ik zal je nooit iets aandoen” Hoorde ze iemand zacht zeggen. Luna opende heel voorzichtig een oog. “Kattey?” Vroeg ze voorzichtig. Ze opende ook haar andere oog. “Kattey!” Schreeuwde ze.

Kattey gaf Luna meteen een knuffel. “Het spijt me zo erg dat ik je achterliet” Zei Luna zacht. “Het geeft niet” Zei Kattey. Ze ging naast Luna zitten. Opeens kreeg Kattey het idee dat ze naar beneden zakte. “Huh?” Zei ze en ze stond op. “Er zit een gat in de boom?” Zei Luna verbaast. Kattey keek ernaar. “Dit is een teken” Zei ze. “Hoe bedoel je?” Vroeg Luna en ze keek Kattey bang aan. “We moeten erin springen” Luna keek naar het gat. “Echt niet!” “We moeten wel! We kunnen hier niet lang blijven neem ik aan” Zei Kattey serieus. Heel voorzichtig klom ze in het gat.

“Wacht op mij!” Zei Luna toch maar. Ze moest wel, anders zou ze waarschijnlijk doodgaan. Ze klom toch voorzichtig in het gat.

Langzaam openden Luna en Kattey hun ogen. Ze keken elkaar aan. Waren ze terug? Snel stonden ze op. Ze stonden midden in Katteys achtertuin. “We zijn terug!” Zei Luna blij. “Ik zal je nooit meer in de steek laten” Zei ze en ze gaf Kattey een knuffel. “Ik vergeef je” Zei Kattey.