Forum

Het verhaallijn gaat over mensen die de datum kunnen zien van anderen wanneer zij dood gaan. De wereld weet er niets van af en niemand weet dat ze bestaan. Deze speciale mensen moeten alleen een blik in de ogen zien en dan kijken ze in de toekomst hoe de persoon sterft. Alleen de datum is ook genoeg. Elke persoon draagt een cijfer met zich mee en zij kunnen dit zien. De kinderen die het met zich meedragen krijgen het uit het niets en dragen het met hun geboorte met zich mee. Levenslang zien ze alle cijfers bij de mensen en zien ze wanneer ze dood gaan. Samen met deze gave kunnen ze ook de toekomst inzien en wat er gaat gebeuren bij elke keuze dat ze krijgen zien ze het vervolg ervan. 
Als mensen achter komen dat ze over deze gave beschikken en de toekomst kunnen inzien worden ze vervolgd door een geheime organisatie die deze gaves willen gebruiken voor iets slechts. Zij willen proeven met deze personen doen en zien hoe zij het kunnen uithouden en in de toekomst zien hoe zij de wereld kan overnemen.
De personen die dit gave bezitten voelen dan ook de aura van een ander. Wanneer ze dezelfde gaves hebben of wanneer ze slecht zijn. 
De personen beschikken over deze gave en nog een andere speciale gave voor bescherming. Deze gave ontwikkelen ze dan ook zelf.
In de geheime organisatie zijn er ook deze mensen maar hebben een slechtere wil. Hun doel is om de andere van het goede met zich mee te trekken naar de geheime organisatie om zich aan te sluiten bij de slechte kant of ze gaan hun doden.

Regels!
-Niet spammen
-Minimaal 4 regels schrijven
-Interpunctie beschikken
-ABN schrijven

WIP

Naam: Minamoto Ryuu (Ryuu is de naam)
Leeftijd: 19
Innerlijk: Ryuu Minamoto is een jongen die van kleins af aan getraind is tot een van de belangrijkste agenten in de organisatie. Hij is zelf een iemand met de gave's en is er vanuit om andere mensen uit te schakelen als het nodig is.
Binnen de organisatie speelt hij een belangrijke rol en is hij een van de elite samen met andere zoals Thalia en meer. 
Ryuu heeft een dramatische achtergrond en praat er nooit over. Hij is een van de stille en observeert vele mensen om hun zo te kunnen manipuleren.  
Uiterlijk: 
Gave: Date of Death
Extra gave: Memory (hierdoor kan hij alles doen wat er in de gedachtes speelt. Je dromen kan hij maken naar nachtmerries en ook andersom) 



Naam: Ayakashi Miyuki
Leeftijd: 16
Innerlijk: Miyuki is een erfgenaam uit een rijke en belangrijke familie. Zij heeft dan ook een grote invloed op de economie. Hierdoor wordt ze dan ook 24 uur onder beveiliging beschermd en 
Miyuki haal je niet zo makkelijk neer. Algemeen is ze erg aardig maar ze kan makkelijk bot overkomen en kan egoïstisch zijn. 
Uiterlijk: 

Gave: Date of Death
Extra gave: Sky Dragon Slayer


Dauntless personage:

Naam: Yuwaku Karasu
Leeftijd (15-19):  19
Innerlijk: Yuwaku is naar een weeshuis gebracht toen hij vier jaar oud was, niemand behalve hij weet wat er met zijn familie is gebeurd behalve hij, maar hier zwijgt hij over. Hij was altijd al een beetje een geval apart en dat kwam niet alleen door zijn gouden ogen. Hij kon andere kinderen letterlijk gek maken door gewoon naar hen te kijken en schreef soms gewoon getallen op papier waar de verzorgsters in het weeshuis niet van wisten wat ze betekenden. Naarmate hij ouder werd leerde hij zijn krachten beter beheersen en nu hij er achter kwam dat hij niet alleen de angsten maar ook de grootste verlangens van mensen kende maakte hij daar maar al te graag gebruik van om dingen van hen gedaan te krijgen. Hij had altijd al geweten dat het leven niet eerlijk was en je vaak vals moest spelen om je doelen te bereiken en aangezien hij daar geen problemen mee heeft doet hij dat maar al te graag. Hij is een echte charmeur en heeft enorm veel charisma. Hij houdt niet van vaste relaties en doet vaak alsof hij zelf geen angst heeft en niks en niemand hem echt kan schelen. Dit doet hij omdat hij ziet hoelang mensen nog leven en dat hem er altijd bewust van heeft gemaakt dat niets voor eeuwig duurt, dus waarom zou je dan van iets echt gaan houden als je met je eigen ogen zien hoe zijn levenstijd korter en korter wordt. Hij geniet van het leven en heeft niet echt veel bereikt als je wilde nachten en geweldige feestjes niet meetelt. 
Uiterlijk: picca
Gave: Hij ziet hoe lang mensen nog te leven hebben etc.
Verdedigingsgave: Hij kan illusies bij mensen opwekken en kent hun grootste angst en verlangen, meestal hebben zijn illusies die vorm. Wanneer iemand bijvoorbeeld heel erg bang is van spinnen kan hij die persoon doen denken dat er allemaal spinnen naar het toekruipen en hem of haar aanvallen terwijl de persoon gewoon stilstaat. 
Extra:  Hij rookt af en toe en zegt ook geen nee tegen een glaasje alcohol.





Ninjakip personage:

Deyonim ~

Deyonim is een avontuurlijke jongen van 19 jaar, Vanaf jongs af aan was hij al wat afstandelijk tegenover mensen, maar hij hield er van om hun reactie's te bestuderen en te zien wat ze aan konden, fysiek en mentaal. Ook is hij een grote dierenliefhebber, hij is opgegroeid bij zijn moeder. Veel van zijn vader weet hij niet maar dat interesseert hem ook niet erg. Al snel merkte hij dat hij iets kon wat anderen niet konden. Het verwarde hem, maar veel deed hij er niet mee. Hij raakte er nieuwsgierig naar. Toen hij wat ouders werd was het al duidelijk wat hij allemaal kon, en waar hij tot in staat is. Hij ontdekte dat hij een gave had, op een vroegere wandeling heeft hij een zwaard gevonden. Niet zomaar een zwaard, het voelde als iets van hem. Hij is altijd al goed met wapens geweest, maar dit zwaard had iets speciaals. Al snel ontdekte hij waarom, het was.. Magisch. Het zwaard zelf was niet magisch, maar hij had de gave magie te gebruiken bij zijn wapens. Langzamerhand had hij de techniek erg goed onder de controle. Zo af en toe probeert hij het ook zonder wapens te proberen, al moet hij hier nog erg mee oefenen. Verder is hij erg nieuwsgierig, wel is hij een tikkeltje bijdehand en luistert niet veel naar anderen mensen. Hij wilt vaak z'n eigen gang gaan. 

Een donkere zolderkamer, het enige licht dat hier scheen had zich een weg gebaand door een klein kiertje in het dak, waar als het regende ook het water doorheen drupte. Shiro zuchtte even terwijl hij op het oude, krakende bed lag, starend naar het plafond. Elke dag was voor hem hetzelfde, er gebeurde nooit meer iets en ergens vond Shiro dat ook wel fijn. Shiro was momenteel al een week niet meer buiten geweest, hij had niet eens uit het raam gekeken, en was er die morgen achter gekomen dat zijn voorraad eten op was. Hij had geen andere keuze om straks weer naar buiten te gaan, anders zou hij verhongeren. Met een snelle beweging bond hij zijn lange zwarte haren weer in een staart en streek hij even de kreukels uit zijn kleding. Het bed kraakte terwijl hij opstond en de vloer protesteerde hevig en stond op het punt om het te begeven toen Shiro naar de deur liep. ‘Het word tijd dat ik weer een nieuw plekje zoek om te wonen, ik ben hier sowieso al veel te lang gebleven.’ Mompelde hij tegen zichzelf. Elke week vertrok hij naar een nieuw huis, of een schuur, en bleef hij daar een week binnen. Daarna begon alles weer op nieuw en vertrok hij weer. Hij sloot de deur van het verlaten huis achter zich en staarde naar de mensen die over de straat liepen, richting de markt die verder die morgen weer opgebouwd was. De cijfers dansten vrolijk boven de hoofden van iedereen die er liep. Shiro keek naar een klein meisje die vrolijk over de straat rende en zuchtte. Hij draaide zich om en hoorde plotseling een gil, hoewel hij die al verwacht had. Achter hem begon geroep en hij hoorde iemand huilen, waarschijnlijk de moeder van het meisje. ‘Misu!?’ gilde de vrouw terwijl ze angstig het handje van haar kind vastklemde en het meisje probeerde wakker te schudden. ‘ Misu, gestorven op vrijdag 28 februari 2014 om 14:47 door haar hartafwijking.’ Fluisterde Shiro terwijl het hart van het meisje stopte met kloppen. ‘Rest in peace.’ Mompelde hij er sarcastisch achteraan. Dit was de reden dat Shiro de straat ontweek en zich afzonderde van andere mensen, dit was de reden dat hij normaal altijd naar de grond staarde. Hij wist dat hij haar niet had kunnen helpen en hij wist ook dat zij die dag zou sterven.  De machteloosheid die hij als kind gevoeld had toen hij zag dat zijn familie zou sterven zat nog steeds diep in hem, vrat langzaam aan zijn ziel en vulde zijn hart met angst. Hij vervloekte zichzelf, wat hij was en wat hij kon. Hij vervloekte het leven en alles en iedereen.  Hij kon de pijn en angst van mensen voelen als hij in hun ogen keek en zo hun toekomst en dood zag, hij kon hun verdriet voelen. Shiro schudde zijn hoofd en begon harder te lopen, zijn ogen nu op de stenen onder hem gericht. ‘Snel boodschappen doen en dan verder naar het volgende huis.’ Mompelde hij tegen zichzelf, iets wat hij wel vaker deed. 

Als gewoonlijk was het dezelfde dag routine en opende ik mijn ogen. Rustig keek ik om me heen. Met een grote zicht van saaiheid stond ik op. Als normaal was ik gewoon in het gebouw van de organisatie. Ik liep naar de ramen toe die het gehele zicht gaf over de stad. De mensen kon je zien bewegen als kleine mieren. Zo was het altijd wel als je leefde in een grote flat gebouw van de organisatie. Over het tapijt ging ik op weg naar de badkamer. De vloer voelde dan ook lekker zacht aan op blote voeten.
Ik stapte de douchecabine in en opende de kraan. Het water dat op je huid kletterde en alle geluiden van vallende druppels water. Het was fijn om dan niet meer te denken over je gave. Je was dan weg van alle cijfers en doden die er zouden gaan vallen.
Met een zucht pakte ik mijn handdoek dat ik over mijn middelbond. Met een bloot bovenlijf liep ik de woonkamer in.
Mijn appartement was niet klein maar ook niet zo heel groot. Voor een normaal iemand zou dat juist wel zijn maar ik was het gelukkig wel gewend.
Mijn ogen vielen op mijn voice mail waar een lichtje brandde. Ik klikte op het lampje en dronk een glas water terwijl ik luisterde. Het ging over de andere mensen met hun gave.
Ik was gelukkig niet de enige met een gave binnen de organisatie en keek nog even terug op Thalia, mijn werk partner. Zij was dan ook niet echt heel meisje meisje en was dan ook heel hard tegenover een ander en was een natuurtalent in sarcasme als je haar goed kende.
Vanavond weer een meeting met alle anderen. Ik zuchtte en kleedde me om. Met mijn pak dat ik aan had liep ik de gang op waar iedereen me al begroette. Niet lang erna kwam een collega met de updates die er waren van afgelopen week. ‘’Ja zet die maar op mijn kantoor.’’, zei ik en ging meteen richting de controle kamer waar ik de leiding over had. Door de gangen heen zag je allerlei cijfers. Er waren vandaag geen mensen om me heen die dan ook dood zouden gaan dacht ik dan. Je hoorde vele voetstappen van de anderen en het gepraat. Met de grote gangen had je een makkelijke poging om verdwaald te raken. Je moest echt een top mens zijn in de organisatie om in alle kamers toegang te hebben.
Met een draai liep ik de controle kamer binnen en zag ik alle beelden wat er in de stad gebeurde. Mijn aandacht vestigde zich dan ook op een beeld met een meisje dat een hartstilstand heeft gekregen op straat. Alle mensen om hun heen waren dan ook helemaal in paniek en keken geschokt naar haar toe, maar een iemand niet. ‘’Zoom in op die man met de staart.’’
Hij mompelde iets en je zag dan ook dat hij anders was. Wie is hij? Ik vernauwde mijn ogen en keek via het beeld naar hem. Hij toonde dan ook geen emotie en liep door alsof er niks was gebeurd. Met zijn versnelde pas liep hij dan ook sneller door de straten dat nogal raar was. Dit was geen normale reactie van een gewone mens dacht ik. 

Shiro voelde een lichte rilling langs zijn rug lopen, wat alleen kon beteken dat iets of iemand hem in de gaten hield. Meteen sloeg hij een steegje in en kwam hij zo op de markt terecht, waar hij toch al heen moest. Hij hoopte maar dat hij zijn achtervolger, hoewel hij voor het zelfde geld via satelliet kon worden gevolgd, kon afschudden in de menigte. Zijn snelheid nam toe terwijl hij gehaast alles snel kocht wat hij nodig had en alles in een rugtas propte, die hij daarna weer over zijn schouders hing. ‘Hiermee kan ik wel weer een week overleven.’ Weer mompelde hij zacht wat tegen zichzelf en sprong hij een steegje in. Een jonge vrouw botste tegen hem aan viel vloekend op de grond. ‘Kun je niet uitkijken waar je loopt? Baka!’ snauwde ze boos tegen Shiro, die haar diep in haar ogen keek. Deze vrouw zou pas over ongeveer dertig jaar om het leven komen, zag hij. Hij fronste en hielp de mopperende vrouw overeind. ‘Ik wil niet veel zeggen, maar jij botste tegen mij op.’ Merkte Shiro nogal onbeleefd op. ‘Helemaal niet!’ riep de vrouw nu nog bozer, een paar mensen keken nieuwsgierig wat er in het steegje gebeurde. Een zachte glans was even te zien in de ogen van Shiro terwijl hij haar doordringend aankeek. ‘Jawel, jij botste tegen mij op. Het was je eigen schuld en je moet je excuses aanbieden. Dit is de waarheid.’ De vrouw keek Shiro even verward aan en knikte toen, alle boosheid was van haar gezicht verdwenen. ‘U heeft gelijk. Het was mijn schuld en het spijt me zeer. Vergeef het mij alsjeblieft!’ smeekte de vrouw terwijl ze om sorry te zeggen voor Shiro boog. Shiro knikte tevreden maar keek haar nog steeds even kil aan. ‘Het is al goed, ga snel verder en kijk voortaan uit waar je loopt.’ Mompelde Shiro bot. Hij had geen zin om verder nog tijd te besteden aan de vrouw, maar nu konden mensen hem tenminste niet beschuldigend aankijken als hij weer het steegje uitliep. Een paar mensen stapten aan de kant en gingen weer bezig met hun eigen zaken, aangezien er niets echt gebeurd was in het steegje. Plotseling trok iets verderop mijn aandacht, blijkbaar was er iemand dood gegaan en nogal veel mensen stonden om het lijk te gillen of renden er nieuwsgierig naartoe. Hij zuchtte en negeerde het. De dood hoorde bij het leven, je kon er niets aan doen en mocht je er niet mee bemoeien, vond Shiro. Vroeger had hij nog wel eens in de spiegel geprobeerd zijn eigen dood te kunnen zien, het was hem nooit gelukt en als hij er nu aan terug dacht vond hij het ook fijn dat hij het nooit te weten was gekomen. Hij wilde niet weten wanneer en hoe hij zou sterven. Met een snelle beweging haalde hij een appel uit zijn tas, gooide hij hem in de lucht en ving hij hem weer behendig op. Snel nam Shiro een hap en veegde hij een lok zwart haar uit zijn gezicht. Hij had zijn haren niet meer geknipt sinds de dood van zijn familie en in de afgelopen zeven jaar was het dus aardig gegroeid. Soms werkte hij wel zelf de dode punten bij met een mes maar daar hield het ook wel mee op, hij was niet iemand die veel tijd bestede aan zijn uiterlijk. Hij voelde nog steeds de rilling langs zijn rug gaan en wist dus dat hij nog steeds bekeken werd. Onmiddellijk draaide hij zich om en keek hij snel in het rond, zijn achtervolger duidelijk makend dat hij wist dat hij bekeken werd. ‘Wie en waar ben je.’ Fluisterde Shiro, wetend dat degene die hem in de gaten hield hem niet zou beantwoorden. 

Miyuki  (wordt later goed)

Ik hoorde mijn wekker en keek erop. ‘’Nu al tijd?’’ met een zucht kwam ik overeind en liet ik mijn voeten vallen op het lekkere donzige tapijt. Ik liep meteen naar de badkamer toe waar douchte en me meteen omkleedde. Ik hoopte altijd dat ik iemand kon neerhalen zoals vroeger maar de laatste tijd zijn ze sluwer helaas.
Ik deed mijn kleding aan en liep naar de controle kamer. Door de gangen stond ik bekend als de vrolijke en speels serieusheid. Ik nam dingen wel serieus aan maar zelf ga ik er anders mee om.
Met een gaap kwam ik de controle kamer binnen waar Ryuu er al was. Hij keek aandachtig naar een beeld waar een man stond met zwart haar in een staart. Ik juichte diep in me en wist wat ik wou gaan doen. Met een stap ston ik naast Ryuu.
Daar stond ik dan naast Ryuu ik keek hem aan en hij wist meteen wat ik wou doen. Ik werd erop gewezen dat ik hem achterna moest en me laten zien. Dit had ik allang niet meer gedaan dus het zal dan ook weer leuk zijn.
Ryuu had dan ook een gevoel over hem. Ik moest het even nachecken en als hij een iemand was met een gave moest ik hem overhalen, as hij dat niet deed moest en zal ik hem doden. Doden vond ik zelf niet erg aangezien ik er al vele had gedood. Het zal altijd wel een leuke spelletje worden dus wat maakte het me uit.
Meteen kwam een glinstering in mijn ogen en meteen ging ik op pad. Ik sprong over de daken heen en wist waar hij was. Dankzij de technologie van de organisatie kon ik makkelijk zijn positie bepalen en volgen. De man verplaatste zich niet heel snel maar het was dan ook geen probleem als we eenmaal hem konden bekijken wat hij dan ook in huis had.  Met een paar sprongen kwam ik er aan. Er kwam een klein speels glimlachje over mijn lippen heen en ik keek hem aan. Ik stond nu makkelijk in het zich van hem.
‘’Zoek je mij soms?’’ Met een sprong landde ik voor hem neer. ‘’Zo.. zo…’’ Met een speels lachje keek ik hem aan en probeerde ik zijn cijfer te zien. ‘’Zo heb je haast?’’ Ik liep om hem heen en keek hem doordringt aan. Nog steeds zag ik zijn cijfer niet dat ik raar vond. ‘’Waarom blijf je niet langer en speel je mee.’’ Ik haalde een zwaard erbij en wist dat Ryuu dekking zou geven met zijn gave memory.
Niemand kon ons nu zien en het was nu echt tussen hem en mij. De bewoners waren dan ook veilig en konden nu niet aangevallen worden. Iedereen liep gewoon door alsof er nu niks was waar wij nu stonden.
‘’Zo eens zien wat je kan.’’ Met een glimlach sprong ik op hem af en keek ik wat hij zal doen. Zal hij me ontwijken en vlucht hij?
Met mijn lange training in vechtkunsten was ik al eenmaal een van de beste binnen de organisatie. Mijn gave gebruikte ik alleen als het echt nodig was voor noodgevallen en als mijn zwaard geen nut had.