Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

O' with the lovely and stunning @Varamyr ♥

~ ☽ ~

The roses have witted,
The violets are dead,

The demons run circles,
Round and round in my head..

~ ☽ ~

Jack Dmitriyevich Ivashkov - 21 years old - high ranking vampire hunter of the 21th century

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Adoria Robertson - 117 years old, died through out World War I in 1918 - Vampirism

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

This madness, we're running through
This magic, it's inside of you
It's madness, it's madness...

De geur van bloeiende rozen en het zicht op de zonnestralen die ons universum hitte liet uitstralen, deed een glimlach op haar gelaat verschijnen. Al 108 jaar liet ze sporen achter van haar bestaan en doch wist Moeder Aarde haar elke weer in verbijstering achter te laten door de pracht en praal van de bloemen, weersomstandigheden en levende wezens. Het was de drukte, maartoch, die haar glimlach als sneeuw voor de zon verdwijnen liet. Eenmaal de rust was omgezet in een hels kabaal van stemmen, die een oneindig bestaan leken te hebben, kon ze haar aandacht nog maar nauwelijks op de buitenlucht vestigen. Zeker toen Theo Raeken haar gehele concentratie wegnam door een vraag te stellen. ''Who u goin' with?'' Onwetend haalde ze haar schouders op. Er werd niet veel interesse in haar getoond, alsook zij maar weinig belangstelling had voor anderen. Het was dan ook maar de vraag of ze überhaupt naar het gala zou gaan. Niemand had zin om als single opgescheept te zitten met vrienden, die wél een uiterst bijzonder moment konden vastleggen in hun relatie. Even peinzend keek ze voor zich uit, vooraleer ze na enkele seconden zijn nieuwsgierigheid wegnam door een antwoord vrij te geven. ''I haven't been asked, yet .. I don't even know if I -'' Haar uitspraak naderde het einde, maar voor ze ook definitief uitgesproken was, werd ze abrupt stilgezet door één van haar vrienden. ''Oh, come on, Gingerbread. I ain't goin' to prom without my brains. Besides, no one can miss you on the party. You're the fire to our firework.'' Een frons tussen haar wenkbrauwen viel opmerkelijk te zien in haar effen gezicht. ''The fire to our firework?'' herhaalde ze, bijna in lachen uitbarstende vanwege de ironie die van zijn openingszin afspatte. Desalniettemin kon ze zijn woorden waarderen. Hij liet duidelijk merken dat hij haar er in ieder geval bij wilde hebben en wellicht kon het gala alsnog iets worden, al waren het alleen maar vrienden die haar omringden konden en zouden. Het was een poging waard. ''You'll drive.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Dromen waren verboden terrein. Althans, volgens hoe hij het geleerd had. Ze waren onnodig, wellicht te misleidend, om je druk over te moeten maken. Zodanig onbelangrijk dat het beter was om dit vermogen los te laten en je te focussen op al het andere, waar geen wanen voor nodig waren om het voor je te kunnen zien. Echter was het een onmogelijk iets om jezelf op te trainen. Het bleef als een noodzakelijke gewoonte aanwezig in zijn hoofd, een kracht die te groot was om te stoppen noch erover na te denken. Tegen de tijden dat hij doorhad dat hij - zoals gewoonlijk - weggedreven was van de realiteit, was het al te laat geweest. Tijden die ook nu weer in het heden te pas kwamen; hij zat met zijn gedachten overal behalve waar ze moesten zijn. Het was alsof hij amper uit die trance kon wederkeren. Weinig werd meer waargenomen door zijn donkere, ondoorgrondbare ogen die zich fixeerden op de omgeving. Het waren wederom zijn vrienden die hem een handje moesten helpen om bij de werkelijkheid te blijven, al dan het was door hun gesprekken hard lachend voort te zetten en hem zo aan de praat te krijgen. Werken deed het zeker. Bij de tijd dat Kieran besloot zijn stemgeluid weer te laten horen, tussen de mensenmassa van studenten buiten op de binnenplaats, werden Jack's vredige gedachten verstoord.
"Will there be lots of people, you think?" Traag wendde hij zich tot zijn vriend. De glimlach die hij kon behouden, was iets dat hem toch weer zijn aandacht op zijn gelaat deed vestigen. Hij wist waarvoor het bestemd was, en toch bewonderde hij het ergens wel. Geweten dat hij hoe dan ook doelde op het feit dat tientallen meiden een weg langs hen heen baanden, liet hij een kleine grinnik los. "Girls, you mean?" Een van de opmerkingen waar ook Seth wel om kon lachen. Zij twee wisten tenslotte hoe de jongen in elkaar stak, daarbij meegenomen dat zijn intenties om te scoren nou ook weer niet zo onvoorspelbaar waren. "I bet. Isn't it that girls'll do anything to go to prom? I mean, with the over the top dresses and lots of make-up and an excuse to let their h-" verklaarde hij stug, onderwijl zijn poging om te praten werd onderbroken door zowel Jack's als Kieran's gelach.
"Your sister definitely made you watch that girls' program on TLC way to much."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''Deal,'' grijnsde hij, wat uitmondde in gelach al was dat van korte duur. Zowel haar zicht als gehoor ging verloren in een mum van tijd. Géén bloemen die eindeloze energie uitstraalden, géén ondermaanse die licht zou werpen op men zijn rol ten opzichte van het dierenrijk en géén kleur die haar menselijke geest beïnvloeden en ondervonden kon. De weggenomen betekenis van levens- en vreugdekracht en groei in dat ene moment was totaal verloren gegaan en het joeg vrees aan. Zodanig dat ze tijdens haar bewusteloosheid een lichaamsdeel van Theo vastgreep, proberende om wat te zeggen, maar hierin compleet faalde.
Een zwarte leegte werd belegerd door aardse elementen en in slechts drie secondes kon de balans tussen het goede en kwaad weer opnieuw hervonden en ervaren worden, ondanks de helse pijn die zich bij de ommezwaai plaatsvond. Zo gingen de stilte en volledige duisternis wel verloren, maar kreeg ze in ruil daarvoor eerst een krachtige toon te horen en vertoonden felle lichten zich in haar blikveld voordat haar twee zintuigen weer naar functie toebehoorden. Een gedachte, maartoch, een gedachte die een misplaatst beeld weergaf van de werkelijkheid. Haar zicht op alles en iedereen was niet haar eigen visie. Haar gedaante werd niet omringd door Theo, alsook haar eigen arm niet weergegeven werd. Het plein was herkenbaar gebleven, evenzeer dat eromheen, maar in het middelpunt stonden nu twee jongens in plaats van één en dan ook twee die niet herkenbaar waren. Waarom zag ze hen en niet haar eigen vriend? Bovennatuurlijk?
Adoria deed haar best om een signaal af te geven aan de realiteit, maar ze kwam niet verder dan de twee woorden 'I can't' toen alweer een verandering plaatsvond. Ze zag vaag, zwart en toen kreeg ze haar eigen zicht weer terug. De terugkeer van haar eigen visie mocht dan wel in een flits gedaan zijn, maar de pijn was zo hevig dat geschreeuw niet binnengehouden kon worden en het direct resulteerde in hoofdpijn.
''Adoria? What just happened?'' Zijn haastige, zorgzame manier van spreken kon haar maar weinig deren. Zelfs toen zijn hand haar wang bereikte, gaf ze geen kik. De vraag wat er zojuist gebeurde bleef maar in haar gedachtes rondspoken en dat was hetgeen waar ze op dat moment al haar aandacht aan kon besteden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De macht en invloed van een vrouw was immens, hoe het dan ook te bevechten viel dat het niet meer dan discriminatie was om zo te denken. Zij, Kieran en hemzelf, wisten tenslotte hoe de zus van Seth de hand haafde in het huis. Ze waren op de hoogte van zijn vriendelijkheid en neiging om het anderen naar hun zin te maken, maar desondanks ging het qua tv altijd wel ver. Lachen deden ze er wel over, zelfs nu ze wisten dat hij genoeg liefde had voor zijn zus om voor haar door het vuur te gaan, zoals het andersom ook het geval was. Het vormde gewoon een van de onderwerpen waar zij nog wel eens grappen over konden maken, zodra zoiets ter sprake kwam.
Zijn eigen gelach bracht nog enkele seconden van blijdschap naar voren, vooraleer het genadeloos onderbroken werd door een hels gevoel. Een benauwd gevoel was alles dat hij ervoor terugkreeg. Een ontbreken aan gedachten naar deze die normaliter zijn hoofd tot een chaos maakten, en nu geen enkel spoor van het verleden achter hadden gelaten om zich op te richten. Een teug lucht bleef zonder meer vastzitten in zijn keel, hem het ademen voor secondenlang moeilijk gemaakt; happend naar adem kwam Jack tot stilstand. Zweetdruppels baanden zich een weg langs zijn huid naar beneden, een warmtegevoel uit het niets verschenen om hem compleet verschrokken achter te laten. Wat er gebeurde, was iets wat hijzelf amper tot niet wist te bevatten. Enige tijd bedacht hij zich dat hij een aanval kreeg of zojuist was getroffen door paniek, zonder enige reden. Daarnaast had hij geen tijd om zich ervan te ontdoen en over de oorzaken na te denken. Gedachteloos staarde hij voor zich uit, een verschrikte blik in zijn ogen waarvan zijn vrienden zich geen raad wisten. Beide keken hem bezorgd aan, een hand van koelheid op zijn schouder geplaatst om hem wakker te schudden.

"What.. just happened?" wist hij uiteindelijk hijgend uit te brengen. Gevoeld hoe zijn adem traag maar wel op gang kwam, weergaf zich een opluchting in zijn ogen. Het geluk dat hij op zijn minst rustig kon ademhalen was van hem af te lezen geweest. Hij had geen idee wat hij ervan moest denken, hoe het zover had kunnen komen in de tijd van amper een paar minuten. Een boodschap die over gekomen leek te zijn tegenover zijn maten. Al keek hij ze aan in de hoop dat ze hem konden helpen met het uitleggen van de situatie, had geen van hen de verklaring om hem uit de brand te helpen. Alleen de stilte liet zich sindsdien nog horen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

''My sincere apologies for not making -'' Toen de deur helemaal geopend werd en hij haar bewonderen kon in haar outfit, viel hij stil. ''You look absolutely stunning, my lady.'' Royaal geglimlach viel moeilijk in bedwang te houden, maar al met al zette ze de act voort en was zij degene die hem complimenteren zou. ''So do you, my king.'' Met plezier keek ze toe hoe een grijns zich op zijn gezicht vertoonde en hoe hij traag zijn ene been op één traptreden daarboven plaatste vooraleer hij door zijn knieën zakte. Een zwart, effen doosje werd zichtbaar en het duurde niet lang of hij had het doosje al geopend. Ze proestte het bijna uit van het lachen. Bijna, op slechts een paar milliseconden na, want ze besefte zich al gauw dat zijn 'voorstel' een gevolg was van iets dat als een minder leuk iets beschouwd kon worden. Desalniettemin hield ze zich stil totdat hij gesproken had. ''May I?'' De roze corsage kon haar nu weinig baten. Het was Theo zelf waar ze zich zorgen om maakte. ''Did he cancel?'' vroeg ze, enigszins lichtelijk verbaasd. ''He just texted me, said he couldn't go because his mother won't let him.'' Het was niet de eerste keer dat hij afgewezen werd door nota bene zijn eigen 'vriend'. Naarmate de dagen verstreken, des te meer afstand van hem werd genomen. Ze had zo'n vermoeden dat David zich schaamde voor zijn seksualiteit, gezien iedereen oog voor hem had wanneer hij in de aanwezigheid was van Theo en hij zoveel mogelijk uit het middelpunt wilde wegblijven. Het viel enigszins te begrijpen dat hij zich niet open wilde stellen voor iedereen, maar schaamte was overbodig en slechts een teken van onzekerheid. Zo'n honderd jaar geleden werd homoseksualiteit ten zeerste afgeraden door hen die heilig geloofden in de Bijbel. Nu was het 2017 en werd men zelfs geprezen als zijn en/of haarseksualiteit tot uiting kwam in zowel gedrag als kledingstijl.
'But he lied, didn't he?'' vroeg ze, onderwijl haar rechterwenkbrauw automatisch omhoog liftte. Aan zijn gelaatsexpressie viel al te merken dat haar uitspraak hem niet beviel. Zo gaven zijn rollende ogen, gepaard gaande met een zucht en zijn nonchalante houding maar weinig hoop. ''I am pretty sure he did,'' murmelde hij haast onverstaanbaar. Desalniettemin hij het recht had om knorrig de avond te spenderen in de leegte van zijn slaapkamer, deed hij zijn best om van deze avond nog iets moois te maken. Zo liet hij zijn ergernissen al gauw verdwijnen en kwam hij opnieuw met het aanbod aanzetten. ''Wanna go on a date with me?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een zucht rolde over zijn lippen, met zijn zoveelste poging om de vlinderstrik langs de kraag van zijn overhemd te binden. Het was zoal een werk dat hem niet lag of ook maar had geboeid in zijn andere dagen. Zijn kledingstijl lag immers geheel anders dan een chique pak als galakleding; tevens zijn interesses ook ergens anders te vinden waren, was en bleef het een probleem. Het commentaar aan moeten horen van zijn andere vrienden en feestgangers, echter, was hij ook niet van plan. Het vormde een feest met bepaalde, ongeschreven regels waar ze zich aan moesten houden, of het naar zijn zin zou zijn of volgens zijn redenering eerder als totale onzin opgevat kon worden.
De manier waarop Seth hem aan zat te kijken, viel nog te zien vanuit het spiegelbeeld. Genoeg schaduwen reflecteerden zich in hun huiskamer die, eerder donker dan licht, ingericht was, maar genoeg bevatte om een steek voor ogen te zien. De opgerezen wenkbrauw van zijn vriend was nog met gemak te zien van meters afstand. Hij zat hem te bespotten. Mogelijk vanbinnen af te schilderen als een grote idioot, maar meer dan dat was ook niet nodig geweest. Vooraleer de jongen ook maar een woord uit had kunnen spreken, had hij hem uit voorzorg afgekapt. "Yeah, yeah. I know, I suck at suits and stuff. Don't even say a word about it." Een uitspraak die enkel opgegaan was in rook door het hoorbare gegrinnik. Vreemd werd er opgekeken, een blik van beide onbegrip als plezierigheid kenmerkte zijn lichte ogen. "No, I wasn't going to say that," claimde hij met vrijwel geen twijfel. "Just surprised you'd even think about wearing a suit. What happened to you, Jack? Are you sick?"

... "I'm sure he is. He even wears nice shoes, for the change. Where ur Vans at, homeboy?" Hem geen kans gegeven om ook maar een uitspraak kenbaar te maken, kwam er vanachter een van de muren een bekend gedaante vandaan. Verschenen uit het niets, de zolen van zijn nette schoenen krakend over de vloeren van het huis geklonken. Met een grijns wendde Jack zich tot Kieran. Hij keek toe hoe hij zijn handen verborg in zijn zakken, een van de nonchalante gewoontes die hij nog altijd voortzette, en doorliep tot het midden van de kamer waar hij zijn stilstand vond. "You finally changed your mind and decided to join us tonight?" Iets waarop hij afzonderlijk zijn schouders wat achteloos ophaalde. De gesproken spot viel van zijn stemgeluid af te leiden, maar geen vijandelijke neigingen werden door hem vertoond om hem de mond te snoeren. Het waren zelfs zijn eigen passen die als eerste gericht waren naar de uitgang van het studentenhuis; een teken om dan eindelijk te vertrekken naar de feestlocatie.
Zijn handen haalde hij weg van de vlinderstrik, na het nog kort strakgetrokken te hebben, om ze in zijn broekzakken te laten glijden. Op zijn gemak werd de weg naar buiten vrijgemaakt. Zeker geweten dat de andere twee hem toch wel zouden volgen, deed hij geen moeite om nog achterom te kijken. "Don't get too proud of yourself, K-money. If it weren't for the girls, I'd be happy to walk around in my jogs and get drunk all by myself."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
''I'd love to be your guy on this amazing party,'' lachte ze, terwijl ze de corsage in de tussentijd al dankbaar in ontvangst nam. De kleur was prachtig en hoewel het niet matchte met haar vertoning, duurde het nog geen tien seconden of ze droeg de bloemen al rond haar getinte pols. Adoria stond op het punt om hem te bedanken, maar haar broeders verschijning in de gang zorgde er voor dat ze haar worden spontaan vergat. ''Have fun, both of you,'' werd hen verteld waarop Theo kort, maar krachtig 'You too, mate' op reageerde en zijzelf met een brede glimlach op haar gelaat hem bedankte. Aldwyn liep met korte, trage passen naar hen toe totdat hij in haar aura stond en kort daarna had hij zijn hand op haar wang geplaatst. ''Be careful,'' murmelde hij, geen glimlach die van zijn gezicht tot herkenning gemaakt kon worden. Vanaf dat moment kon men weten dat, wat hij zei, oprecht was en hij zelfs lichtelijk bezorgd was. Haar broeder was als een vader voor hem, die ze nooit eerder had mogen kennen. Hij was, op zijn moeder na, toentertijd de enige die voor haar zorgen wilde en kon en ook zo nu en dan nam hij de taak als vaderrol op, zelfs al wist hij dat ze geen kind meer was die opvoeding nodig had. Nochtans stelde ze het zeer op prijs; door de jaren heen was hij de enige bij wie ze zich echt op haar gemak kon voelen, zonder zich zorgen te maken over eventuele ongemakkelijkheden.
''I will.'' Zijn hand gleed traagzaam van haar huid weg. ''Before night falls,'' zei hij. ''Before night falls.'' De deur werd gesloten achter haar rug om eenmaal ze de buitenwereld, alsook Theo's nieuwsgierigheid weer tegemoet kwam. ''I still don't get that 'thing' between you and your brother.'' Zijn curiositeit was sinds hun ontmoeting enkel aanzienlijker geworden, maar het leek zijn einde te naderen nu hij wel doorkreeg dat Adoria hem geen antwoord verschuldigd was en ze tevens niet bereid was om überhaupt een antwoord weg te geven. Alles wat hij kreeg, was slechts een weerwoord die hem niet verder kon helpen bij het uitvogelen van de werkelijkheid. ''And you don't have to. You're not here to get answers on what my relationship with my brother is built on,'' gaf ze als respons terug, onderwijl ze de autoportier van de vunzig uitziende rammelbak - die niets voorstelde in vergelijking tot haar Mercedes-Benz. Desalniettemin reed ze maar weinig rond in haar eigen personenauto, gezien ze haar reistijd liever besteedde in de wilde natuur dan op de weg waar het rondspookte van de uitlaatgassen. De natuur was haar thuis, al 117 jaar lang.
''Fierce.'' Een laatste blik gunde ze hem vooraleer ze in de auto stapte waarna zijn gedaante niet lang daarna volgde. ''You should call him,'' vertelde ze hem na de onderbreking van rust en stilte door de opwekking van de automotor. Geen blik werd hem gegund; ze keek strak voor zich uit, de omgeving voor hen bewonderend. ''It's obvious the party ain't the way he wanna go for,'' mompelde hij en het was duidelijk dat de moed bij hem in zijn schoenen gezonken was, zelfs onder het rijden door. ''Maybe he just needs someone who's able to give him courage? It doesn't have to be this way, Theo. You're not going to establish your relationship by doing nothing. He's insecure and vulnerable and you know that.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een ongelooflijke drukte werd weergevonden in een ruimte die, anders dan anders, versierd werd door lichten en decoraties. Bloemstukken trokken de aandacht van velen weg als het aankwam op de plaats zelf, het universiteitsgebouw waar zij urenlang rondslenterden om naar hun hoorcolleges te vertrekken. De felle kleuren vrolijk glinsterend in de spotlights die eens om de zoveel tijd weer rondgingen en soms bleven haken bij de aardig chique geklede balgasten, waarvan hijzelf er een was. Iedereen leek zich er prima te vermaken. Niemand bleef hangen bij de ongemakkelijkheid die Jack dan wel ervaarde om er aan de zijkant te staan, of ook maar de gedachte aan de warmte die zich er steeds meer verspreidde nu de menigte groter en groter werd. Zelfs zijn vrienden leken zich aardig te vermaken in een sfeer als deze. Iets waar hij hoe dan ook enigszins verbaasd over was, zeker gezien zij allen eerder een type waren voor tentfeesten en zuippartijen, dan nette gelegenheden zoals scholen ze altijd organiseerden.
Uit een zweem van van alcohol kwamen twee gedaanten weer tevoorschijn. Hun grijns zo onovertreffelijk groot dat het zelfs aan de andere kant van de ruimte nog gezien had kunnen worden, zodra iemand zijn of haar blik op hen liet vallen. Seth, vergezeld door een blondine van wie hij haar naam noch uiterlijk niet als bekend kon aanzien, voorop gelopen. Haar hand in de zijne geslagen en zo haar dicht bij hem gehouden, makend dat de kans om haar kwijt te raken minuscuul klein was geworden. Met haar haar dansend bij elke stap die ze zette, hield het meisje hem bij.
"Here, you look like you need it," opperde hij met een knik. Uit zijn vrije hand werd een beker met drank aan hem overhandigd; gevuld tot aan het randje, daarentegen niet zozeer een gebaar wat hij zonder meer dacht af te moeten slaan. Grinnikend nam hij het van Seth over. "Is it that obvious, huh?" Zich over zijn 'eergevoelens' heengezet, dronk hij van de aangeboden drank, zijn rug gerust tegen de muur om het zich gemakkelijk te maken.
"C'mon man. You ain't even drunk yet," ging hij verder. "Either you're sick as we thought you were, or this party must really suck in getting you in the right mood. Where ur girl at?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Perhaps I'm just not the right guy.’’

‘’Stop waisting your time with those murky thoughts. You’re presenting images which are completely the opposite of reality.’’

‘’Why else would he reject me? ''

‘’Because he's afraid of people their opinions.'' Ondanks haar jong voorkomen en welgevormde relaties tussen adolescenten, kon ze zich maar weinig verplaatsen in jongeren van haar ‘leeftijd’. Steeds vaker gewaarwordde ze een liefdesverhouding, die puur gebouwd was op seksuele omgang, onwaarheden en trouweloosheid. Het sprong in het oog dat relaties van nu opbloeiden en hun einde naderden als beide wederhelften op elkaar uitgekeken waren. In dit scenario deed Theo nog geen eens moeite om hem over te halen, net doende alsof hij het niet waard vond om tijd door een beprating heen te jagen.

''You barely know him, Adoria..'

''I am wise enough to understand the brains of a teenager,'' murmelde ze, haast onverstaanbaar geworden door de geluiden van buitenaf zoals de draaiende motor en de zachte muziek die draaide onderwijl ze een bloedserieuze conversatie hielden. ‘’You can choose to surrender to love, or not, but in the end love strikes like lightening, unpredictable and irrefutable. It does not come with conditions, stipulations, addenda, or codes. Like the sun, love radiates independently of our fears and desires. One can buy loyalty, companionship, attention, perhaps even compassion, but love itself cannot be bought unlike an orgasm. It comes, or not, by grace, of its own will and in its own timing, subject to no human's planning. He creates a pint-size distance between what’s real and what’s not. He needs someone who’s able to make that distance more comprehensive, someone who’s able to give him self-confidence. You know exactly how to fight off insults, degradation and avoidance and you know like no other how to accept your sexual orientation. He needs you,’’ sprak ze vol wijsheid uit, Ze was één van de weinigen die het vermogen had de subtiliteiten van menselijke interactie te begrijpen en die tevens in staat was de drijfveren van haar naasten te doorgronden. Al decennia's lang boorde ze haar empathisch vermogen aan, met tot gevolg dat ze onbewust de ander nabootste. Desalniettemin onderscheidde ze zich van de rest door haar passie voor de natuur, alsook haar voorkomendheid. Een dood wezen, was ze, van wie haar lichaam alleen functioneren kon bij het toedienen van bloed, maar ze beschouwde haarzelf als sterveling met afwijkende kenschetsen en ze deed oprecht haar best om Moeder Aarde niet te ruïneren door haar manier van leven. Zo stal ze bloed van het ziekenhuis als alternatief voor het achterlaten van een bijtmerken in gedaantes van levende organismes en gebruikte ze haar gaven alleen wanneer nodig.
Zijn gezicht sprak boekdelen. Hoewel hij nu nog niets zei, viel er aan zijn expressies af te lezen dat ze hem stoorde en hij het liefst zo snel mogelijk de auto aan de kant wilde zetten om zich te verdiepen in hun gesprek, zonder dat hij deels zijn aandacht bij de weg hoefde te houden. Toch reed hij veilig door en zei hij maar wat. ''You sound like my old grandma.'' Kort gegrinnik viel te horen bij Adoria. ''I'll take that as a compliment.''

''And how about you? I ain't gonna leave your side.''

‘’Don’t worry about me. There’s someone I want to visit, anyways.''

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Adoria Robertson's house, placed in the forest of Mystic Falls
'-

-
-

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I ain't got none, and this party does suck, you know," veronderstelde hij in een kwestie van een minuut. "Who created the playlist anyway.., one of the teachers?" Een lach werd aan hem verduidelijkt van beide kanten, al dan het het meisje was waar hij voor even zijn pupillen bij liet steken. Haar uiterlijk was voor hem niet meer dan uitdagend geweest. Een manier om zijn aandacht te houden voor haar figuur en uitmuntende, perfecte rondingen, in plaats van haar te zien als elkander. Een jurk die haar zo precies sierde dat elk beetje van haar strakke lichaam uitkwam, doch het zo deed lijken dat ze het onbewust had gedaan. Zwart en aansluitend, ondoordringbaar en toch zo openlijk tegelijk; hoewel ze er geen diepe inkijk in creëerde als ze voorover boog, betwijfelde Jack of ze gauw de boot af zou houden zodra Seth zijn handen langs haar heupen heen zou laten glijden. Ietwat hief hij zijn schouders als vanzelf op. Een goedgekeurde grijns volgde, alhoewel deze duidelijk tot zijn vriend gericht was, die zijn vingers langs haar zij liet rusten. "Could be. It ain't no real club party, if you ask me. It's a miracle they even put a bar in here, though I gotta admit, the booze is better at home." Een sereniteit met een duur van een paar seconden volgde hen op. Een gebeurtenis die hem even trof door zijn nieuwsgierigheid te laten trekken naar het andere publiek, voor hoe lang het zo mocht zijn tot een nieuw stemgeluid zich een weg naar zijn gehoor baande: zijn eigen overstemde de muziek met een stugge toon. "Damn right. I bet these people are just some softies, getting drunk on cheap beer and punch. We gotta teach 'em how to party, huh."

Problemen met alleen-zijn waren schaars. Ten tijde van het ontbreken van aanwezigheid van anderen, kon hij zich nog net zo vermaken als daarvoor. Met het gemis van zijn vrienden, die langzaam maar zeker weer wisten te vervagen in de mensenmassa, had hij weinig te maken; slechts een veelvoorkomende trek verraadde dat hij zich lichtelijk ongemakkelijk voelde. Zijn vingertoppen, gegrepen rond het rode plastic van de beker, brachten het zonder enige weerstand naar zijn lippen. Het gegolf van de vloeistof in zijn mond gepaard met de sterke smaak die er achterbleef, wist hem kalm te houden. Zijn onverschilligheid liet zich niet veel later weer blijken. Ongeboeid leunde hij tegen het gesteente dat zich aan de zijkant van de zaal bevond, kijkend voor zich uit indien hij de beker weer liet zakken. Zich schamen dat hij er overduidelijk niets aan vond, deed hij niet. Enkel zijn bekende vraag hield hem immers bezig. De weifelingen of hij er dan toch tussenuit zou sneaken, zich tegoed zou doen aan de sigaretten en zich in de buitenlucht te gaan vermaken, wat in zijn oren als een aardig goed plan klonk om de nacht te redden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar gedaante dook op uit de massa van zowel scholieren als docenten. De geur die niet alleen boven haar, maar ook boven de rest hing, was nauwelijks te harden. Een walm van zweet, alcohol en sigarettenlucht overheerste de heerlijke geuren en deed haar walgen. Desalniettemin zette ze zich over de damp heen door zich gauw voort te zetten naar het punt dat haar aantrok. Het liefst verdween ze zo snel mogelijk de natuur in, weg van de mensenmassa en weg van alles wat haar zenuwachtig maakte, maar vertrekken zou ze niet tot het moment waarop ze meer kennis kon leveren over de vreemdeling. Wie was hij en wát was hij?
''A shameless pioneer of the shadows,'' zei ze hard op toen ze hem trof. In de drie meters afstand tussen haar lichaam en de zijne had ze hem al zien staan kijken naar anderen. Waarom hij keek in plaats van danste, was voor haar een raadsel, maar het nam niet weg dat ze een opmerking laten liggen kon. ''I must say the way you observe people is kinda attractive.''

''Adoria Robertson, but you can call me whatever you like." Een jonge heer, te onderscheiden van de rest door zijn vele moedervlekken in het gezicht, was vindbaar tegenover zijzelf, een dame die bezaaid was met sproeten op haar jong uitziende lichaam. Het was haast ironisch, al liet ze dat niet blijken in de verschijnende grimassen op haar façade. Een grijns, veranderend in een royale glimlach binnen slechts een paar milliseconden, was een patroon die ze onbewust aanhield gedurende vijf à zes secondes waarin ze hem bestudeerde. Hij droeg een zeer net pak, net zoals elkander op het feest, dus het waren zijn kenmerken in het gezicht die haar aandacht trokken. Onesthetisch was hij zeker niet. Welgevormd, fraai? Zijn uiterlijk was zeker aantrekkelijk, maar na al die jaren werd het haar nu wel duidelijk dat een kijk op iemands buitenzijde niets zei. Doch viel er op dit moment geen connectie te vinden tussen de vreemdeling en zijzelf. Hij leek op het eerste gezicht een doodnormale scholier, dus waarom wilde Moeder Magie dat ze juist met hem in verbinding zou staan? Daarenboven, wie zei dat hij zonder gezelschap naar dit feest kwam? Wellicht was ze hem tot last, net zoals al die andere keren dat ze op het verkeerde moment aan kwam zetten bij Roger. Het zou haar zelfs verbazen als hij geen 'date' had die hem vergezellen kon. Aan zijn aanzicht kon het in ieder geval niet liggen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Wit kant viel als gegoten langs haar lichaam. Een stof die aaneensloot aan haar taille en mede deed blijken hoe een figuur als de hare uitblonk vergeleken met de rest, maar toch geenszins duidde op de arrogantie om het te laten zien in de spotlights. Hetgeen wat haar rode haar hoe dan ook daarentegen wél waarmaakte. Desondanks de losse plukken die naar achteren gestoken waren in vlechtwerk, bleven de plukken in natuurlijke slag langs haar gezicht vallen. Tientallen sproeten, wellicht honderden, hadden haar lichte huid overgenomen en maakte dat ze een plaatje was die hij moeilijk van zijn netvlies kon wegkrijgen, maar hiertoe ook niet in toe staat wilde zijn. De geheimzinnige blik die de vreemdeling met zich meedroeg indien ze op een paar meters afstand voor hem stilstond en haar blinkende, blauwe ogen onschuldig op hem richtte, trok zijn aandacht.
Verbazing speelde zich bij hem af, hem fronsend achtergelaten bij het aanzien van haar plotselinge verschijning. Aangenaam verrast kon hij zich wel noemen. Aan zijn zwakke glimlach verraadde hij al snel dat het hem amuseerde hoe ze, zonder zichtbare zorgen over haar opkomst, voor hem tot stilstand kwam. "What makes you think I observe them?" opperde hij uitdagend. Met omslachtigheid waren zijn gebreken aan interesse verdwenen. Zelfs al kampte Jack vaak genoeg met het probleem om zich te verliezen in al het andere en was het vrij duidelijk geweest dat zijn aandacht nooit geheel lag bij een ander persoon, maar eerder in een andere wereld, was het hier niet ter sprake. Het feit dat zijn ogen aan de hare gelinkt waren, sprak voor zich, nietwaar?
"You're a fast one, freckles." Een slok van zijn drank werd achteloos in haar bijzijn genomen. "Tell me, what do I owe this introduction to?" Het vertellen van haar naam had hij zwijgend beluisterd, zijn concentratie gebruikt om er ergens een herkenningspunt in te vinden, al was het tevergeefse moeite geweest. Ze was net zozeer een onbekende voor hem als hij voor haar bleek te zijn. Het plezierde hem, hoe ze hem dingen weergaf en toch zoveel geheimen overhield om zijn nieuwsgierigheid aan te lokken. Zijn humeur vertoonde in een kwestie van een paar seconden geen tekenen van verveling meer. Integendeel: een hint van zijn goede, vrolijke stemming was bij hem weer te vinden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De uitdagende toon die ze kon horen in zijn spraak en de glimlach die hij van tevoren al zichtbaar had gesteld, maakte waarneembaar dat hij haar aanwezigheid appreciëren kon. Ze had zijn aandacht zonder daar heel veel moeite voor te doen. '' - 'Cause it didn't seem like you'd became tangled in thoughts.''
De naam die haar gegeven werd deed haar rechter wenkbrauw liften. Noch gelach, noch gegrinnik was hoorbaar, maar ze vond het wel degelijk plezant en enigszins vertederend hoe hij haar zo noemde, hoewel ze normaal gesproken vermoeid zou zuchten en net zou doen alsof hij niets te zeggen had wat betreft haar naam. Nog geen paar minuten had ze met hem gesproken, maar het beeld die ze tot nu toe van hem gekregen had, was allesbehalve positief. Integendeel, hij stond haar aan. ''Creativity clearly doesn't suit you,'' zei ze, onderwijl ze haarzelf langzaam trof bij de slecht geïmiteerde bartafel achter zijn gedaante. De vraag die haar gesteld werd, beantwoordde ze slechts met een korte leugen. De waarheid was al vaag, maar zou enkel nog vager zijn voor hem dan voor haarzelf. ''Been drawn by your silence, perhaps even handsomeness.'' Haar hoge verwachtingen leidde vaak tot tegenslagen, die alleen zij begrijpen kon. De kleinste onbenulligheden deden ertoe tot aan de rode bekertjes van de luisterrijke partij ten hove. Het derangeerde haar dat de definitie van luisterrijke partij ten hove tegendraads bleef. De schoolleiding wees de realiteit van de hand en gaf een koninglijke titel aan een feest, die in het bijzonder niets meer was dan een elkander. Ongetwijfeld kleedden de dames en heren zich in nette, chique kleding en galmde romantische muziek door de versierde zaal, maar de rode, plastic bekertjes bleven bestaan en het vertonen van waarachtige liefde in een openbare ruimte bleef beperkt. Het feest was geestdodend, stompzinnig en bovenal met voordacht onuitgesproken waarheid. In haar belevenis was het hebben van sociaal contact, het enige wat het feest nog redden kon.Een fles wijn schoof ze naar voren, maar vooraleer ze haar beker liet doortrekken met het vloeistof, ademde ze de wijngeur in. Het was een nare, goedkope geur die met name gebruikt werd voor gelegenheden zoals deze. Een antwoord die voldeed aan haar verwachtingen en ook nu liet ze de wijnfles staan en verkoos ze koffie boven alcohol.
''And since you don't want to give your name away, I guess I'll just call you larkspur then.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld