ladybambi schreef:
Inmiddels stonden de demonen over Drew heen gebogen. Hij had meer moeten trainen, zodat hij dit gevecht beter aankon. Er klaar voor was. Ja hij kon de demonen vast wel weer een keer wegblazen met zijn lichtstralen, maar zelfs met de ring waren ze met veel te veel. Hij moest het slim aanpakken. Zijn enige kans was om de leider te verslaan. Dan zouden de demonen zich wel overgeven.
Drew slikte toen één van de demonen een zwarte ketting pakte en zijn polsen en middel daarmee vastbond. Een stoot duistere energie schoot door zijn lichaam. Van zijn vinger tot het puntje van zijn teen, naar zijn hoofd. Het brandde door hem heen als vuur. Een witte veer viel van zijn rug, ondanks dat zijn vleugels ingeslagen waren en werd grijs toen hij de trap aanraakte en de demonen schoten luid in de lach terwijlDrew een kreun probeerde te onderdrukken. Intussen kwam de leider ook naar de trap en werd Drew van de trap afgetrokken.
"Ik hoopte ook niet bepaald op jouw aanwezigheid. Moeten jullie niet terug naar jullie onderwereld?" Vroeg Drew, terwijl hij zijn best deed de pijn niet in zijn stem door te laten klinken, en keek de leidster aan. Hij had nooit verwacht dat een meisje een demonenleider kon zijn. Hij was blij dat er geen pijn in zijn stem doorklonk, maar kreeg door zijn opmerking wel een harde klap tegen zijn hoofd.
"Niet zo brutaal engeltje, of je eindigd straks net zo grijs als je veertje" fluisterde een demon, die zijn veer van de trap pakte en hem plagend ermee op zijn gezicht streelden, tot hij hem mee nam naar het dorpsplein.
Drew slikte toen hij de engelen op een rijtje zag staan. Dit was verschrikkelijk, hoe durfden de demonen dit te doen. Gelukkig wisten de engelen de waarheid. Dat de koning hulp was gaan halen, maar dit kon gewoon niet. Het ging echt te ver, zelfs al groeiden vleugels weer aan. Dit was engelonterend.
Kwaad keek Drew de demonenleidster aan, nadat ze haar bevel gegeven had en voor hem neer knielde.
"Vroeg of laat zullen jullie boeten. Ik voel me trouwens vereerd dat je voor me knielt" zei Drew tegen haar. Inmiddels had Drew veel energie verzameld. De kettingen om hem heen zorgde er wel voor sat hij verzwakte, maar de energie in de afgescheurde vleugels ging naar hem, waardoor hij een klein beetje sterker werd dan de kettingen. De leidster stond nu perfect voor hem. Hij moest het proberen, al wist hij dat hij te zwak was om echt effectief te zijn. Het ging om hoop. Zijn volk moest hoop houden dat er altijd een uitweg was. Dat hij het nooit op zou geven. Dat het goed zou komen. Daarom liet hij met moeite een oogverblindend licht verschijnen, wat hij naar de leidster toe schoot. Het was maar een dunne straal en zou haar waarschijnlijk niet kunnen verwonden. Toch vloog ze een paar meter de lucht in en viel met een harde klap op de grond. Van uitputting viel Drew zelf op zijn knieën en meteen werd hij door een hele groep demonen stevig vastgegrepen en kreeg hij een halsband om. Drew wist niet wat voor halsband het was, maar voelde kleine elektrische schokjes, die zijn energie leken de absorberen waardoor hij nog zwakker werd.