Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' You can't run away from me

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Pre-warning: Deze orpg zal 18+ inhoud hebben zoals; sex, drugs, drank, geweld en meerdere dingen die voor minderjarige schokkend kan zijn. Ben je jonger dan is verder lezen op eigen risico, u zijt gewaarschuwd.
--------
ORPG with @TheBurrow

--------

Where in the world do you run
When you run from home,
Your place of refuge,
Your place of safety?

Where in this world of fear
Can you hide?
What is left of your life
When there is nowhere to run?

Where will you flee?
Where will your place of shelter be
When the storm of life
Sweeps you into the world?

Come to me, my love.
I will shelter you from the storm,
I will become your refuge.
Run to me, my love.

--------

--------

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

Riley Delgado
19 years old

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:

Rafaël Digrendo
23

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het flikkerende doffe licht van de lantaarnpaal was het enige wat de straat nog enigszins licht gaf. Het was diep in de nacht en Riley was net onderweg naar huis. Ze was op de verjaardag van één van haar beste vriendinnen geweest. Het was een typische college party. Drank, muziek en jongens. Ze had zeker wat gedronken maar ze kon gelukkig nog goed op haar benen staan. Ze hield altijd wel van een drankje maar ze zorgde er altijd voor dat ze alles kon herinneren wat ze deed, en ze zorgde ervoor dat ze altijd veilig en heel thuis kwam. Het feest was het feest van het jaar. Maanden lang werd erover gepraat in de gangen, op het schoolplein en zelfs in de stad. Haar vriendin Evy was gewoon enorm geliefd onder de tieners en dat had zo zijn voordelen. Evy kreeg alles voor elkaar en had alles wat haar hartje begeerde. Haar ouders hadden veel geld, dure auto's en dat soort dingen. Evy en Riley waren al vriendinnen toen ze nog in de luiers rond kropen. Ondanks dat de meiden vriendinnen zijn, verschillen ze veel van elkaar. Riley heeft namelijk beide ouder verloren. Haar moeder in een auto ongeluk toen zij negen jaar was. Haar vader verloor ze nog geen jaar geleden. Haar vader werd in haar woonkamer vermoord terwijl zij boven bezig was met haar huiswerk. De schreeuw van haar vader op het moment dat het gebeurde, gaat nog steeds door haar nachtmerries heen. Ze is nog steeds niet helemaal de oude en het zal ook nog even duren voor ze dat weer zou zijn. De feestdagen kwam eraan en dan werd ze nog extra herinnerd aan het feit dat zij alleen met haar broer was. De rest van de familie wilde niks met hen te maken hebben door het werk wat haar vader deed. Haar vader leidde een bende, een van de gevaarlijkste in de buurt. Haar broer zat al in de bende, tot afschuw van Riley zelf. Ze wilde niet naast haar vader ook haar broer verliezen. Maar hij was nu de leider en zeker een doelwit voor velen.
Het was enorm koud buiten. Vorst zichtbaar op de autoramen die zij passeerde. Ook de weg glinsterde enigszins door de toenemende vorst. Ze sloeg haar sjaal wat dichter om zich heen. Ze was weer zo slim geweest om een jurkje aan te trekken en geen jas. Haar broer had haar gebracht en zou haar eigenlijk ophalen totdat ze een uur geleden een smsje kreeg dat hij weer zaken moest doen. Ze zuchtte diep bij de gedachte en liep het smalle donkere poortje in, enkele blokken achter hun huis. Het was misschien niet de slimste route, maar wel de snelste. Ze wilde nu gewoon snel naar huis en lekker in haar warme bed kruipen. Ze trok haar telefoon uit haar tasje en zette de zaklamp aan waarna ze deze vooruit richtte om zo te kunnen zien waar ze liep. Ze sloeg rechtsaf en keek op toen wat geluid achter haar hoorbaar was. Alsof iemand tegen wat steentjes trapte. Ze scheen de lamp door het lange pad maar zag niets. Ze haalde haar schouders op en vervolgde haar weg door de smalle poort. Wéér hoorden ze geluid achter zich. Riley was niet bang aangelegd maar toch kreeg ze een naar onderbuik gevoel. Ze likte haar lip en begon wat sneller te lopen. Ze keek over haar schouder en zag een schim in de verte. Ze begon te rennen, maar dit viel niet mee op haar hoge hakken. Ze struikelde over haar eigen voeten heen en viel hard op de grond. Haar telefoon viel enkele meters voor zich uit. Ze probeerde hem te pakken maar haar enkel deed pijn. Ze keek over haar schouder en zag twee schimmen snel dichterbij komen. Tranen stroomde over haar wangen terwijl ze zichzelf over de koude harde vloer sleepte om haar telefoon te pakken. Op het moment dat haar vingers haar telefoon raakte werd ze hardhandig overeind getrokken. Ze keek tegen twee mannen aan met maskers voor hun gezicht. Ze bekeken haar even waarna ze naar elkaar knikte. Ze wilde gillen maar er werd een prop in haar mond geduwd, tape volgde vanzelf. Ze keek bang om zich heen, in de hoop dat iemand haar zag. Ze werd meegetrokken richting het uiteinde van de poort. Ze stribbelde tegen maar ze kreeg er enkele trappen tegen haar benen voor terug. Ze huilde en dacht alleen maar aan haar broer. Hij zou ze kapot maken. Ze zag een zwarte auto waarvan de deuren werden geopend. Ze werd naar binnen geduwd en ze zag hoe één van de twee een doek en een flesje uit zijn zak haalde. Hij gooide wat op het doekje en bracht het naar haar gezicht toe. Ze verstopte haar gezicht en trapte in het rond, maar het hielp niets. Ze werd hard aan haar haren getrokken waarna het doekje tegen haar neus werd gedrukt. Het stonk ontzettend en ze werd er helemaal slap van. "Slaaplekker prinses" was alles dat ze hoorde voordat het helemaal zwart werd.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
So so so sorry for the long wait.

Het was zijn taak geweest, maar hij was niet van plan geweest zelf zijn handen vuil te maken. Hij zat in de bijrijdersstoel vol geduld te wachten. "Zijn we klaar?" Vroeg hij zodra de ogen van de jongedame gesloten waren. Er klonk wat instemmend gemompel en de twee mannen stapten in, tussen hen in het meisje. Een kleine glimlach sierde het gezicht van Rafaël, vaak was die echter niet te zien. De klus was echter gelukt en niet veel later klonk het geluid van de motor die gestart werd. De auto vertrok. Even keek hij naar de foto die ze van het meisje hadden, ja dit was de juiste. Een keer eerder hadden ze een poging gedaan, zonder hem, en die was finaal mislukt. Het was het verkeerde meisje geweest en ze had gezichten gezien. Er was geen andere optie geweest dan haar het zwijgen op te leggen.
Met een koele blik keek hij voor zich uit, terwijl de huizen aan hen voorbij gingen. Het was goed dat ze niet wakker was, dan kon ze ook niets onthouden. Als ze een poging zou doen om weg te komen dan zou dat mislukken. Na een stille rit stopte de auto voor een groot pakhuis. Daar zouden ze overgaan naar een andere, voor het geval ze gevolgd waren. Rafaël stapte uit en Riley werd opgetild. Hij liep door het pakhuis heen, even besloten ze te wachten waarna ze aan de achterkant in een nieuwe wagen stapten en verder gingen. Weer werd er niet gesproken en uiteindelijk waren ze daar waar ze moesten zijn. Hij kwam de auto uit en keek even naar degenen die voor de deur stonden. Kort knikte Rafaël even en wierp zijn blik weer terug naar het meisje. Een kort gebaar maakte duidelijk dat de man haar mee moest nemen, achter hem aan. Hij liep het gebouw in, naar beneden toe. In de kelder was al een ruimte voor haar klaargemaakt. Ze zou niet alles krijgen, maar zeker niet te weinig. Ze kon zomaar eens veel waard worden. Op het bed werd ze gelegd en Rafaël bekeek haar even. Hij deed een van de boeien die vast zat aan de muur om haar enkel heen nadat hij haar hakken uit gedaan had. Even grijnsde hij even. Nu ze zo lag.. Oh hij kon zo zijn kans grijpen. Misschien moest hij dat ook gewoon doen. Nee, dat kon hij niet doen. Niet nu. Als ze bij kwam dan kon hij haar vast wel zo ver krijgen. Kort grinnikte hij even en keek om naar de man die haar naar de kamer gebracht had. "Ga het hem maar vertellen, ze is hier en helemaal van ons."
Hij bleef achter met haar, streelde kort door haar haren heen en liet zijn hand even voelend over haar lichaam glijden. Oh, dit stelde hem zeker niet teleur. Het was jammer dat ze niet wakker was, anders dan had hij een mooie uitdaging gehad aan haar. Even keek hij naar haar enkel, eentje was er gezwollen en zonder te wachten kneep hij daar even hard in, misschien werd ze daar wel wakker van. Rafaël grijnsde even en nam toen wat afstand, liep weg en deed ze verroeste ijzeren deur dicht. Hij wilde haar wel eens horen schreeuwen.
Sommigen voelden zich wel eens ongemakkelijk bij zijn wreedheid, maar dat was het enige wat hij kende. Het leven was wreed en er was geen andere oplossing dan zelf ook wreed te zijn. Hij genoot ervan om mensen te pijnigen, vooral degenen die hen tegenwerkten. Het waren er genoeg, hun bende was niet geliefd maar wel steeds machtiger, mede door zijn onbuigbare wil om door te gaan. Hij streefde naar het beste voor hun bende en de andere bendes die er waren, die konden voor hem neervallen. Ze zouden het toch niet overleven zolang zij er waren om de heerschappij in handen te houden. Rafaël leunde tegen de deur en grijnsde, keek even naar de tatoeages op zijn hand. Oh, ze zou spijt krijgen dat ze deze avond alleen door die steeg was gelopen. Het was sinds lange tijd de eerste echte kans geweest die ze hadden gehad. Hij kon enkel bedenken hoe het gezicht van haar broer eruit zou zien. Die zou zeker niet blij zijn, hij zou dan wel beter zijn best hebben gedaan om haar te beschermen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een onaangenaam gevoel in haar enkel zorgde ervoor dat ze langzaam bij zinnen kwam. Wat was er gebeurd? En waar was ze?. Vele vragen spookte door haar hoofd maar antwoorden zou ze nog niet krijgen. Ze opende met moeite haar ogen. Haar hele lichaam voelde slap en haar ogen hadden moeite om open te blijven. Ze probeerde omhoog te komen maar merkte al snel dat ze haar lichaam niet verder kon bewegen dan enkele centimeters. Ze trok hard aan de kettingen maar er kwam geen beweging in. Ze zuchtte diep en probeerde de kamer wat beter in zich op te nemen. Dat viel echter niet mee aangezien de lamp enorm dof was en af en toe uit viel. Ze zag een vrij lege kamer. Er stond een bed, waar ze op lag. Een nachtkastje en een hele oude kast. Ze keek naar het plafond en zag enkele vochtkringen. Ze zou hoe dan ook ziek worden als ze lang in deze kamer bleef. Het rook er ook erg vreemd. Ze kon de geur niet helemaal plaatsen. Het leek wel op wiet en een mengsel van bloed. Ze werd er misselijk van. Ze keek naar haar lichaam. Gelukkig had ze alle kleding nog aan. Echter zaten er hier en daar wel blauw plekken en schaafwonden. Haar enkel was ook enorm dik, de dikke enkelband die om haar enkel zat deed pijn. Ze beet haar op haar lip en probeerde haar voet zo te verplaatsen dat het minder pijn deed. Ze keek naar rechts en zag een grote ijzeren deur. Ze zou daar nooit zelf uit kunnen komen.
Vaag kwamen er herinneringen terug van die avond. Het feest van haar Evy en haar wandeltocht richting huis. De herinnering van de mannen die haar vastpakte kwam naar boven en paniek schoot door haar lichaam. Zij moesten haar hier gebracht hebben maar waarom? Wat wilde deze mannen van haar? Ze had de mannen nog nooit gezien en kan zich ook niet herinneren dat ze ooit iemand kwaad gedaan had. Ze wilde hier weg en wel meteen. "Help!," Ze riep zo hard als ze kon. Het zou waarschijnlijk niets uitmaken maar dan wisten ze wel dat ze bij zinnen was en erachter kwam wat er gebeurd was. "Haal me hier weg!" Schreeuwde ze weer haar terwijl ze weer aan de boeien begon te trekken. "Ik heb niets gedaan, laat me gaan." Ze bleef schreeuwen en schreeuwen in de hoop dat iemand haar zou kunnen horen. Had ze nu maar de normale route naar huis genomen. De route die over de straat leidde. Waar lantaarns en vele huizen stonden. Nee, het was koud en ze was moe. De korte route was de uitweg. Donkere en vooral smalle poorten boden de uitweg die ze leek nodig te hebben. Ze liep daar wel vaker door, hoe kon ze weten dat deze avond anders zou zijn. Ze wilde niets liever dan thuis zijn. Ze verlangde naar een warme douche, haar warme bed. Ze vroeg zich af of iemand überhaupt al doorhad dat ze niet thuis gekomen was. Ze had namelijk niemand laten weten dat ze thuis was. Snel zocht ze naar haar telefoon, hij moest hier ergens zijn. Haar vrije hand schoot over haar hele lichaam, het bed en elke plek die ze kon bereiken. Ze zuchtte diep toen haar telefoon nergens te vinden was. Ze zouden hem vast al hebben afgepakt. Ze begon weer te schreeuwen en wild aan de boeien te trekken. Ze zou er alles aan doen om hier weg te komen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Leunend tegen de deur die hem van haar scheidde begon hij geleiden te horen. Een wrede grijns verscheen rond zijn gezicht. "Onze prinses is wakker jongens! Geef het maar door aan de baas." Lachte hij en hij knikte even de twee anderen toe. Hij hoorde hoe ze begon te schreeuwen. Hulp? Oh, hulp was zo ver weg. Grinnikend luisterde hij en uiteindelijk begon hij de zware deur te openen. Het licht kwam achter hem vandaan waardoor hij haar wel zag, maar haar blik richting hem niet veel meer duidelijkheid zou werpen. "Schatje, hulp is zoveel verder weg dan dat jij je kan bedenken." Uit zijn zak haalde hij een pakje sigaretten. Achteloos haalde hij er een uit en stak deze aan. Even nam Rafaël een diepe teug en ontspande een beetje. Met een kalme tred liep hij haar kant op en grijnsde een beetje. "Het enige wat je hoeft te doen, is jezelf rustig houden en hopen dat je lieve broer snel reageert." Hij keek even naar haar en liet zijn hand even over haar been glijden. Vanaf haar knie omhoog. De sigaret haalde hij weer tussen zijn lippen vandaan. "Ook een trekje?" Even wachtte hij haar antwoord af, om daar vervolgens op te anticiperen.
"Maar, de baas komt zo. Niets om je zorgen te maken. Gewoon even de gang van zaken uitleggen." Hij liep weer iets verder. Er was een klein raampje, het kon open maar er zaten tralies voor en het was te klein om doorheen te komen. Voor de zekerheid hadden ze het dicht geplakt met donkere tape en verf, maar hij zette het wel op een kiertje open. Een beetje frisse lucht was goed voor hen beiden in deze muffe ruimte.
"Als alles goed gaat, ben je hier zo weer weg. Geloof me, ik heb liever ook geen last van kleine opdringerige tienertjes die dom genoeg zijn om alleen over straat te gaan." Op zijn hakken draaide Raf zich om en grijnsde even. "Maar wie heeft daar wel behoefte aan?" De grijns op zijn gezicht was niet geruststellend, alles behalve. Het was een kille grijns. Berekend en zonder een greintje emotie. "Dus schatje, het makkelijkste is als je gewoon meewerkt en rustig aan doet. Kost het ons allebei niet zoveel moeite om dit te doorstaan." Hij blies de rook haar kant uit en hoorde in de verte al zware voetstappen. " Ah daar zul je de grote baas hebben." Hij knipoogde en leunde tegen de muur die tegenover haar bed stond. In stilte bekeek hij haar en knikte even zodra Xander binnen kwam lopen. Deze keek naar het meisje en vervolgens even naar de foto op zijn telefoon. "Goed zo, jullie hebben eindelijk de juiste. Zorg dan maar dat er contact gelegd wordt. Jullie weten hoeveel en wat ik wil." Even keek de man achter zich, waar er meteen geknikt werd. De jongen die met hem meegelopen was, verdween direct de kamer uit.
"Dus Riley, ik geloof niet dat wij elkaar kennen." Xander keek even naar haar, hij kwam op de bedrand zitten en stak zijn hand uit naar haar. Hij glimlachte wat, maar het was duidelijk dat hij hier de leiding had. Na jaren had hij zijn weg naar de top in een succes laten eindigen en runde hij een van de gevaarlijkste bendes in deze stad. Dat betekende natuurlijk niet dat hij zijn manieren verloren was. "Zo te zien heb je je bewaker al ontmoet." Hij grijnsde even en keek naar Rafaël die kort even knikte naar de twee. "Wel aardig voor hem zijn, hij is soms wat opvliegend." Grinnikend streelde hij langs haar wang. Xander keek naar haar en knikte even. Hij was tevreden dat ze haar nu eindelijk hadden. Eindelijk ging alles eens zoals hij het wilde en liep het niet fout. Met Rafaël bij haar zou het ook niet snel fout gaan lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Net toen ze weer wilde gillen hoorde ze hoe de zware deur open werd getrokken. Het felle licht wat van de gang kwam brandde in haar ogen. Ze kneep haar ogen samen om de schaduw in de deuropening te kunnen opmaken. Ze wreef in haar ogen en keek nogmaals naar de schaduw. Deze had zich echter verschoven en stond nu midden in de kamer. Ze bekeek hem van top tot teen. Zijn tatoeages en zijn uitstraling zorgde ervoor dat de rillingen over haar lijf gleden. Ze keek op toen hij tegen haar sprak. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze zich nog minder op haar gemak voelde dan ze zich al voelde. Ze probeerde alles binnen te krijgen wat vertelt werd maar erg helder was ze nog niet. Wat had dit alles met haar broer te maken? Ze wist dat hij zaken had, zaken die je liever niet op je geweten wilde hebben. Maar ze wist niet wat dat te maken had met deze mannen en de plek waar zij nu was. Ze likte haar lippen. "Mijn broer vermoord jullie als hij erachter komt dat jullie mij hebben." Ze probeerde zich met alle macht los te rukken maar het was een strijd die ze nooit zou winnen. De hand op haar been zorgde ervoor dat ze helemaal weg wilde. Ze wilde niet dat ze haar aan zouden raken, zeker niet tegen haar wil in. Echter had ze zo'n vermoeden dat het de mannen vrij weinig interesseerde. Ook de vraag over de sigaret liet ze onbeantwoord. Ze wilde zo min mogelijk praten, ze wilde hier gewoon weg.
Nu was ze dus een domme tiener die 's nachts over straat liep en net nog een schatje. "Ik weet niet of je überhaupt tiener bent geweest maar het is normaal om 's avonds naar huis te lopen." De irritatie nam bij haar toe. Riley was nooit op haar mond gevallen. Ze is ook opgevoed als iemand die altijd haar mening en woorden klaar heeft. Haar vader en haar broer leerde haar ook al op jonge leeftijd om voor haarzelf op te komen. Ze was een pittige tante geworden en daar was ze soms erg blij mee. Ze zag de baas binnen lopen en ook hem bekeek ze van top tot teen. Contract? Waar hadden ze het in hemelsnaam over. Het leek wel alsof ze doorverkocht werd als een goedkope hoer. Ze zuchtte diep en voelde hoe haar hoofd weer in aanraking kwam met het kussen. Ze was nog te slap om de hele tijd te zitten of te bewegen. Hoelang zou dat spul in haar bloed blijven?.
"Wij kennen elkaar niet en dat wil ik graag zo houden." Ze wendde haar gezicht van hem af en keek stug naar de muur. Ze had geen behoefte aan deze mensen en hun zaken. Ze had zich altijd al buiten de zaken van haar broer gehouden en dat ze er nu diep in verstrikt zat zorgde alleen voor meer irritatie bij haar. "Bewaker? Ben ik jullie gevangenen of hoe zit dat hier." Ze had enorme honger en dorst maar het was nog een raadsel of hier wat aan gedaan zou worden. Wat als ze daadwerkelijk voor een lange tijd in deze kamer moest blijven, dat zou oprecht een nachtmerrie zijn. Ze zuchtte diep en rolde met haar ogen. "Blijf verdomme van me af en ik bepaal zelf of ik aardig doe of niet" Ze trok weer hard aan de kettingen terwijl ze kwaad naar Rafaël keek.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze stribbelde zo tegen, het was mooi om te zien, maar ook ontzettend irritant. Waarom kon ze niet gewoon luisteren als er haar dingen verteld werden? "Je bent echt hilarisch. Niemand komt ons vermoorden, want dan ben jij dood voordat hij hier is." Even rolde hij met zijn ogen en keek toe hoe ze reageerde op zijn aanraking. Een tevreden glimlach speelde rond zijn lippen. "Oh ja? Ook als je het zusje bent van een leider van een gang? Lijkt me echt een verstandige keuze ja. Sorry schatje, maar dat gaat echt niet op samen." Even lachte hij en keek naar haar. Soms kon Rafaël het accepteren, als hij tegengesproken werd. Het moest echter niet al te vaak gaan gebeuren.
And also your a bit blind, cuz ze waren aan het praten over contact leggen hahaha
Op het moment dat Xander binnenkwam deed Rafaël een stapje terug. Het was niet aan hem om de baas te zijn, ook geen rol die hij begeerde. Hij was blij met wat hij mocht en kon doen. Xander sprak tegen de dame, maar veel goeds kwam er niet uit haar mond. "Ik zou maar overdenken om mij wel te leren kennen, ik ben namelijk degene die bepaald of jij blijft leven of niet." Beet hij haar zachtjes toe waarna hij haar even bekeek. Hij dacht na, hoe haar houding was. Ze was duidelijk niet blij, maar goed wie zou dat wel zijn in deze positie? "Wat dacht je zelf?" Lachend kwam het over zijn lippen. "Je bent geketend, natuurlijk ben je hier gevangen. Wat dacht je dan? We gaan je toch niet zomaar rond laten lopen, met de kans dat je ons ontglipt." Xander haar aan, gromde zachtjes en bekeek haar. "Ik zou je maar gaan leren gedragen. Nu heb ik nog gezegd dat hij je niet teveel pijn mag doen, maar ik ben bereid om dat zo om te gooien." Met een geïrriteerde blik keek hij even naar haar om vervolgens op te staan. Hij knikte even naar Rafaël en verdween de cel uit.
Zijn ogen richtte hij weer naar haar. "Het is niet mijn schuld.." Kalm haalde hij zijn schouders op en nam een laatste trekje van zijn sigaret. "Jij bent de dochter van, niet ik. Ik ben hier alleen maar om te zorgen dat het prinsesje bijna niets tekort komt." Kalm liep hij even de cel uit om even later terug te komen met een beker water. Hij knielde bij haar neer om de ketens losser te maken, zo kon ze overeind zitten en zichzelf een beetje bewegen, maar nog altijd niet verder komen dan haar bed. "Hier schatje. Drink maar." Grijnzend bekeek hij haar weer even, alsof hij at achterwege zou laten. Het was duidelijk dat ze zich had opgedoft voor de avond en het was te zien aan haar net iets kortere kleding dan normaal was. Hij vond het niet erg, haar bewaken was tot nu toe zijn beste klus.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een ijzige sfeer hing in de kamer. Ze zag hoe het gezicht van Xander wat betrok bij haar woorden waardoor ook haar gezicht wat betrok. "Volgens mij ben ik levend van meer waarde dan wanneer ik dood ben." Ze keek uitdagend naar hem. Ze besefte zeker wel dat hij haar alleen nodig had om tot haar broer te komen, daarna diende ze niet meer van waarde. Ze zou niets over haar broer vertellen of hen ook maar één stap vooruit helpen. Ze likte haar lippen en probeerde wat beter te gaan liggen. Haar enkel bonkte en ze werd misselijk van de pijn. Haar ogen scande de kamer. Er stonden nog twee mannen bij de deur maar deze zeiden niets, ze keken enkel met kwade blikken haar kant op. "Nou, ik zit al opgesloten in een kamer en vastgeketend. Kan je me niet op z'n minst los maken, opgesloten blijf ik dan toch." Als haar enkel geen pijn deed kon ze het nog wel handelen, maar ze wilde haar enkel echt zo snel mogelijk los hebben. "Waarom moeten jullie me pijn doen, als jullie me pijn doen krijgen jullie al helemaal niets van me." Ze zuchtte die en keek even naar zichzelf. Haar jurkje werd inmiddels ook wel erg koud en het liefst zou ze zich omkleden, douchen en dat soort dingen. Ze vermoedde alleen dat dat voorlopig niet ging gebeuren.
Toen Xander de cel verlaten had bleef ze met Rafaël over. Ze keek op naar hem. Waarom moest hij nu ook nog aantrekkelijk zijn. Als hij nou spuuglelijk was kon ze boos naar hem blijven staren, nu werd ze alleen maar afgeleid. De rook van zijn sigaret zorgde voor een benauwde walm in de kamer. Ze hoestte kort en draaide haar hoofd weg van de rook. Ze keek naar hem en zuchtte diep. "Zo'n prinsesje ben ik niet, ik krijg zeker niet alles wat ik zou willen." Mompelde ze met het rollen van haar ogen. Ze zag hoe hij neerknielde en de ketens losser maakte. Ze kwam snel omhoog en greep haar enkel vast. "Kan deze alsjeblieft uit, ik trek dit zo niet" Ze wreef over haar voorhoofd terwijl ze even naar haar enkel keek. Er zat een bult op en enkele bloeduitstortingen, hij zou vast gekneusd zijn. Ze zag pakte erg snel het glas aan en dronk hem ook binnen tellen weer leeg. Ze had zo'n dorst gehad. Ze zou zo nog een glas leeg kunnen drinken. maar dat zou er vast niet in zitten. Ze gaf het glas terug aan hem en veegde haar mond droog met de achterkant van haar hand. "Mag ik ook wat eten? douchen?." Ze wilde niet eens weten hoe ze er op dit moment uit zag. Ze had enkele schaafwondjes op haar benen en armen zitten. Ook zou haar make-up vast over haar hele gezicht verspreid zitten. "Wat zijn jullie met me van plan?''

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Rafaël keek even naar de vrouw en grinnikte even een beetje. "Hmm.." Hij was alles behalve overtuigd. Ze zou niet hard hoeven werken voor haar centen en spulletjes. Haar broer verdiende met zijn louche zaakjes meer dan genoeg om haar goed te onderhouden. Hij keek even op toen ze omhoog kwam en hij bekeek haar even. Fronsend boog hij zich over haar enkel heen terwijl zij van haar water dronk. "Oké." Sprak hij uiteindelijk. Hij maakte hem los, maar besloot deze wel ook aan haar andere enkel vast te maken. Hij wilde absoluut niet dat er ook maar een mogelijkheid zou ontstaan waarin ze kon ontsnappen. Hij bleef zelf ook liever leven. Het als pakte Rafaël weer op en hij fronste even door haar woorden. "Wat denk je? Dat we een hotel zijn?" Geërgerd rolde hij even met zijn ogen en liep kort naar de deur. Een moment deed hij deze even op een kier waarna hij terug liep. "Hier." Hij gooide haar een viezige deken toe. Hier en daar zaten er kleine gaten in doordat het aangevreten was door motten.
Hij ging erna weer tegen de muur aan staan en bekeek haar. "Oh.. Nouja, we wachten tot je broer reageert en ondertussen ben je mijn speeltje." Even grinnikte hij en zijn ogen dwaalden over haar lichaam heen. Ze was gekleed voor een feestje, wat betekende dat ze niet bijster veel aan had. Rafaël kon niet ontkennen dat hij wel zin had in een verzetje en Riley was niet iemand waarmee hij problemen zou hebben. Allerminst zelfs. Het kon misschien nog wel leuk worden om haar te dwingen, gek te maken met het idee alleen al. "Dus ik zou me maar gedragen als ik jou was. Je lot ligt namelijk in mijn handen. We hebben alleen aangegeven dat we je levend terug zullen geven en als ik mijn best doe zul je al je vingertjes en teentjes nog hebben, maar beloven kan ik niets."
Grinnikend kwam hij dichterbij en liet zijn vingers door haar haren glijden. "Ben je klaar voor een lange tijd hier schatje? Ik ben je enige gezelschap dus vermaak me eens." Even gleed zijn duim over haar onderlip. Zijn ogen waren gericht op de hare, probeerde te zien hoe ze reageerde op zijn handelingen. De ogen waren immers de spiegel van de ziel toch?

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Een zucht gleed over haar lippen. Honderden dingen raasde door haar hoofd. Hoe kon ze hier wegkomen? Zou ze hier leven wegkomen? Zou haar broer dit overleven?. Allemaal vragen waar ze geen antwoord op zou krijgen, althans niet nu. Even bewoog ze haar pijnlijke enkel. Het voelde zeker beter dat hij niet meer vastgeketend zat aan het bed. Hij deed alsnog erg veel pijn. Diep in gedachten verzonken keek ze naar het plafond. Enkel om uit haar gedachten gehaald te worden door Rafaël die een vieze deken op haar lijf gooide. Rillingen gleden over haar lichaam. Ze wist niet wie er onder de dekens gelegen hadden en wat ermee was gebeurd maar ze voelde zich er alleen maar ongemakkelijker door. De deken stonk en vlekken waren verspreid over de deken. Ze trapte de dekens van zich af, zodat hij op de grond viel. Ze zou nog liever kou lijden dan onder de dekens liggen.
Kwaad keek ze op naar Rafaël. "Wat bedoel je met speeltje?" Ze kon natuurlijk raden wat hij daarmee bedoelde maar ze hoopte toch echt dat hij wat anders bedoelde. Ze zag zijn ogen over haar lichaam glijden. Kon ze nu maar in een hoekje kruipen en zich verstoppen maar dat ging helaas niet. Ze lag hier kwetsbaarder dan ooit, vastgeketend aan een bed. Het leek oprecht op een horrorfilm die tegenwoordig overal te vinden waren. Haar adem stokte even toen zijn vingers door haar haar gleden. Haar maag draaide om en een golf van misselijkheid overspoelde haar. "Blijf van me af" Ze schudde met haar hoofd, in de hoop de vingers van Rafaël uit haar haren te krijgen. "Ik ga je niet vermaken, zoek maar een andere goedkope hoer die je wel vermaakt." Kwaad keek ze hem aan waarna ze haar hoofd van hem wegdraaide.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Hij zag haar denken, het was gewoon van haar gezicht af te lezen dat ze dacht aan hele andere dingen dan hetgeen dat haar te wachten stond. Niet dat het hem iets uitmaakte waar ze aan dacht, dat kon hem haast nog minder schelen. "Serieus?" Er klonk ergernis door zijn stem doordat ze de deken zo wegtrapte. Wie dacht ze wel niet dat ze was? De koningin? Hij gaf haar iets en daar moest ze dankbaar voor zijn, hij had haar ook helemaal niets kunnen geven. Verwend nest dat het was.
Was ze werkelijk zo naïef? Hij kon het haast niet geloven en grijnsde. "Hmm... Misschien ga ik je wel pijnigen, hoewel seks een goed begin is om jouw ego even wat kleiner te maken." Antwoordde Rafaël lachend. Hij keek hoe ze zich schaamde, het vreselijk vond dat hij haar zo bekeek. Oh, het was heerlijk om te zien hoe ze hem vreesde en van hem walgde. Alsof dat hem iets deed. "Van je afblijven? Oh liefje... Echt niet." Hij grinnikte vals en greep haar kin vast. Ruw trok hij haar terug en keek haar aan. "Jij bent mijn goedkope hoer." Hij boog dichter naar haar toe en keek even in haar ogen. "Dus wees maar lief. Dan win je daar misschien iets mee." Zonder af te wachten drukte Rafaël zijn lippen even op de hare. Een valse grijns sierde zijn gezicht zodra hij haar los liet. "En als je dit niet wilt kan ik nog altijd nadere dingen bij je doen." Het was een zachte fluistering en even kuste hij haar voorhoofd. "Je hebt nog niet echt leuke brandwonden, maar je zou een goede asbak zijn." Vertelde hij tegen haar voorhoofd aan. "En je nagels heb je ook niet perse nodig of een niet gegeselde huid. Oh liefje er zijn zoveel opties om uit te kiezen en seks is dan maar het begin. Je zou wensen dat je voor seks gekozen had." Hij drukte er weer een kus op waarna hij overeind kwam en haar even los liet.
Rafaël liep kalm even terug, pakte zijn pakje sigaretten weer en haalde er een uit. Rustig stak hij die aan, zijn ogen bijna de hele tijd op haar gericht. "Ik hoop dat je bang voor me bent, want de angst die je nu voelt is nog maar nauwelijks en fractie van de angst die je gaat voelen. Als je denkt dat kwaad worden of me negeren je gaan helpen, dan heb je het heel erg mis liefje. Je bent van mij nu en van niemand anders. Levend is niet ongedeerd." Kalm blies hij weer wat rook uit.

Sorry for the long long long long wait.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn woorden bezorgde enige rillingen over haar rug. Pijnigen? Ze had geen idee hoe hij dit van plan was maar ergens was ze enorm bang. Ze was totaal niet bang aangelegd maar de blik in zijn ogen zorgde er voor dat al haar moed in haar schoenen zonk. Het was alsof hem niets bang maakte, alsof niets of niemand hem wat kon doen. Ze wilde wat zeggen totdat ze het woord hoer over zijn lippen hoorde rollen. Waarom lieten jongens zulke woorden zo makkelijk over hun lippen glijden. Ze was al vaker een hoer genoemd en elke keer brak het haar nog meer. Waarom dachten jongens dat ze een hoer was. Ze was nog nooit met iemand het bed ingedoken dus ze was alles behalve een hoer. "Waarom ben ik een goedkope hoer?" Woede was te horen in haar stem. Ze kon hem wel een klap geven maar helaas zaten haar handen vast. "Ik heb nog nooit seks gehad dus vanwaar denk jij dat ik een hoer ben en nog erger, jou hoer ben" Ze draaide haar hoofd van hem weg. Ze kon hem geen blik meer gunnen. Ze verafschuwde jongens en dit was een van de redenen waarom. Ze had nog nooit een serieuze relatie gehad omdat jongens enkel en alleen met hun geslachtsdelen dachten en daar hield zij totaal niet van. Ze keek naar de kale muur. Op de muur zaten donkere kringen en spetters. Wat het ook was, het zag er vies uit. Ze wilde deze kamer uit en naar huis. Ze miste de warmte van haar huis, de veiligheid. Ze voelde zich hier alles behalve veilig en ze hoopte dat iemand haar snel kwam verlossen van deze hel. "Luister, ik heb liever dat je elke sigaret uitbrand op mijn lichaam dan dat ik seks met jou heb" Ze meende wat ze zei. Ze ging haar maagdelijkheid zeker niet afstaan aan iemand zoals hij. Ze had liever dat hij haar pijnigde dan het bed in duiken met hem. Ze hoorde hoe hij iets uit zijn zakken haalde en niet veel later rook ze de rook van zijn sigaretten. Ze slikte en likte haar lippen. Zou hij nu al met zijn sigaret te werk gaan of had hij gewoonweg een sigaret nodig. Zijn aanrakingen zorgde voor nog meer irritatie. Zijn lippen voelde ze nog branden op haar wang en een vlaag van misselijkheid overspoelde haar lichaam. Ze voelde zich vies en wilde urenlang onder de douche staan met heet water zodat zijn aanrakingen van haar huid werden gebrand. Je bent van mij en van niemand anders. Het bleef door haar hoofd dreunen. Ze kneep haar ogen dicht in de hoop zijn stem uit haar hoofd te kunnen halen maar het was tevergeefs. Ze trok hard aan de boeien en schreeuwde om hulp. Haar lichaam vermoeid en met de minuut zwakker. Na enkele pogingen liet ze haar lichaam slap tegen het matras liggen terwijl tranen over haar wangen stroomden.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Nu was er nog verzet. Nu nog wel. Niet dat dat lang zou duren zodra hij eenmaal bezig was. Hij hoorde de woede wel in haar stem, natuurlijk hoorde Rafaël die. Welke vrouw wilde er nu wel voor hoer uitgemaakt worden? Niemand toch? Ach, alsof het hem iets uitmaakte. Pas bij het nieuws dat ze nog maagd was, verscheen er een grote en sadistische grijns op zijn gezicht. "Oh schatje, oh dom dom schatje. Dat had je mij nou niet moeten vertellen." Hij lachte hard en keek naar haar. "Nu ben jij zeker degene die zal gaan genieten van mijn lul." Hij lachte even en luisterde toen naar wat ze hem zei. "Oh ja? Heb jij dat liever? Weet je, dat boeit me echt geen fuck. Ik geef geen fuck om wat jij wel en niet liever hebt. Het enige waar ik voor moet zorgen is dat je leeft en geloof me, dat is wat je het liefste hebt. Dus al neuk ik elk gat dat je hebt helemaal kapot, brand ik elke sigaret op je lichaam uit en knip ik elke haar van je hoofd af... Het maakt niemand iets uit, zolang je maar blijft leven," beet hij haar toe. Het kwam er hard en bot uit. Zijn blik stond op onweer en ze moest op gaan passen. Even had ze geluk dat de sigaret hem iets kalmeerde en hij liep even richting het kleine raampje dat er was. "Dus om een lang verhaal kort te maken schatje, jij gaat hier niet weg als een maagd. Je gaat hier weg als een volleerd hoertje dat snakt naar mijn lul." Lachend keek hij toen even naar haar. Hoe ze schreeuwde om hulp. De schreeuw vermengde zich met zijn gelach en uiteindelijk hield ze zich stil. Riley zakte tegen het matras aan en Rafaël zag hoe er tranen over haar wangen stroomden. Dit ging de goede kant op, hij zou haar kleine meisjes zieltje helemaal breken en verpesten. Hij deed rustig aan met zijn sigaret en uiteindelijk liep hij naar haar toe. Zonder iets te zeggen of een waarschuwing te geven drukte hij zijn sigaret uit op haar been. Het was niet eens de ergste plek die hij kon kiezen, maar hij had behoefte aan haar geluiden van pijn. Hij wilde haar zien huilen, het gaf hem voldoening. Was er iets mis met hem? Hoogstwaarschijnlijk. Het maakte niemand iets uit want hij zorgde ervoor dat de gevangenen braken en altijd alles deden wat hen opgedragen werd. Dat ze vertelden wat ze moesten vertellen en zeer volgzaam werden. Rafaël genoot van het werk dat hij deed.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Zijn woorden lieten haar nog net niet overgeven. De manier waarop hij over seks sprak maakte haar misselijk. Zo vulgair, ze vond het verschrikkelijk. Ze keek hem kwaad aan terwijl de tranen in haar ogen stonden. "Blijf verdomme van me af met je gore klauwen." Ze snikte en trok wederom aan de boeien, alsof het deze keer wel zou lukken. Ze was zichzelf alleen maar meer aan het opfokken en aan het vermoeien. Ze begon harder te huilen terwijl ze begon te trappen met haar benen. Haar adem met de minuut zwaarder. Ze wilde hier weg en de paniek overnam haar lichaam haast volkomen.
Het matras deukte in en ze durfde hem niet aan te kijken. Bang voor wat hij zou doen. Haar adem stokte in haar keel en ze probeerde zo ver mogelijk naar de rand te schuiven maar tevergeefs. Ze voelde een brandende pijn op haar been en een schreeuw verliet haar lippen. Ze keek naar haar been en zag het brandplekje van de sigaret. Ze begon weer te huilen alsof haar tranen nooit op zouden houden.
De angst overnam dit keer wel haar lichaam. Haar ademhaling werd steeds zwaarder, zo zwaar dat ze zowat moest happen naar wat lucht. Ze keek bang om zich heen en begon langzaam te hyperventileren. De tranen stroomde nog over haar wangen en overstuur begon ze te schreeuwen. Het enige beetje lucht dat ze nog binnenkreeg schreeuwde ze de seconde later weer weg. Ze begon te hoesten en het zweet stond op haar voorhoofd. "Ik krijg geen lucht." Piepte ze terwijl ze bleef happen naar lucht. Had ze nu maar haar puffer bij de hand dan was het probleem zo verholpen. Haar hoofd tolde en alles om haar heen begon te draaien. Ze moest zichzelf rustig zien te krijgen of het zou lelijk af kunnen lopen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld