Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ All is fair in love and war

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:

War
you are the hardest decision
i ever had to make

in all matters that include you,
my mind declares
war on my heart
and i am chaos

chaos

when it comes to choosing
you
~ Midnight Rain

Rowan Haythorne ~ 23 ~ infanterie

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:

Rosie Margaret Bishop // 18 // Verpleegster

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"No I need to go back, bring me back, please. I need to, I must!" Zijn voeten en polsen waren met gespen vastgemaakt aan een ziekenhuis bed. Een schotwond in zijn dij, niets al te erg, met de nodige revalidatie zou hij er snel bovenop komen. Het was echter zijn mentale toestand die de dokters zorgen baarden. De glazige blik in zijn ogen, de wartaal die hij uitsloeg. Vele soldaten leden onder de gruwel van de oorlog, maar als ze in staat waren een geweer vast te houden, moesten ze blijven vechten. De jongen was zich niet bewust van zijn omgeving. Hij was gevangen door de vijand, meegenomen door de Duitsers. Ze zouden hem martelen, ondervragen, maar hij zou niets prijsgeven, daarvoor hadden ze de verkeerde soldaat gevangen genomen. Kon hij nu maar bij zijn dolk. Waarom wilden zijn handen niet meewerken? Sinds wanneer droegen de Duitsers witte uniformen? "Opium, we hebben opium nodig, of alcohol. Iets verdovend," riep één van de dokters door de overvolle ziekenzaal. De voorraden waren laag, de ziekenzalen overvol. Dokters en verpleegsters moesten zich redden met de middelen die ze ter beschikking hadden. Indien mogelijk voerden ze zelfs een operatie uit zonder het toepassen van verdoving. Alleen bleef deze jongen tegenspartelen, alsof hij niet eens besefte dat hij eerder was neergeschoten. "I need to see Duncan. I need to go to him. We promised to stick together. Let me go, please let me go."

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie holde door de overvolle en warme ziekenzaal tussen de bedden door. Er werden nieuwe soldaten binnen gebracht, gewonden die ze moest verzorgen. Toen ze haar studie geneeskunde ging doen, had ze geen idee dat ze hem nooit af zou maken en al gelijk ingezet zou worden in het ziekenhuis in Parijs omdat er een tekort was aan artsen en verpleegsters... Ze kon wel tegen een stootje, daarom had ze ook juist voor deze studie gekozen, om mensen te kunnen helpen.
Er werd geroepen om Opium, of alcohol. Ze keek op en liep vlug met een kistje naar het bed waar het nodig was. Een jongeman lag spartelend op het vieze matras. Zijn uniform had hij nog aan, dus hij was net binnen gebracht. Ze keek hem even bezorgd aan en richtte zich toen vlug weer op de bevelen van de dokter, aan wie ze een klein flesje Opium en Alcohol gaf. Ze moesten zuinig zijn, maar zolang deze jongen zo bleef gillen en schoppen, konden ze niks voor hem betekenen. 'Easy, now... Please..' zei ze zacht tegen de jonge soldaat terwijl ze probeerde om de wond in zijn dij te bekijken. 'Please, calm down... Il s’agit bien.*'

---
*Het komt goed

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij hoorde gekerm op de achtergrond. Was hij in niemandsland? Waar waren zijn medesoldaten? Was Duncan in orde? Zijn benen leken niet te werken, een vlaag pijn overviel hem. Vanwaar kwam die pijn? Hij probeerde te graven in zijn herinneringen, maar alles was zo chaotisch een mengeling van bloed en geschreeuw van granaten die de aarde deden trillen en grond deden opstuiven. Een stem doorbrak zijn waanbeelden. 'calm down' hij herhaalde de woorden in zijn hoofd, maar kon ze niet begrijpen. Hoe kon hij kalm zijn in een situatie waar focus van het hoogste belang was. Een hand tilde trok zijn hoofd naar achteren. "No don't kill me, please let me live." Hij was er zeker van dat dit zijn einde zou zijn. Er werd iets voor zijn mond gehouden. Gif misschien? Een zwarte leegte overviel hem, zijn ledematen vielen slap neer. De dokters konden aan het werk gaan.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie keek naar hoe de dokter een witte doek voor zijn mond en neus hield. De jongen ademde de opium in en niet veel later werd zijn gespartel minder, tot hij stil lag op het bed. Rosie haalde even diep adem en keek naar de schotwond in zijn been, waar de kogel nog in moest zitten. In overleg met de dokter, liep ze even weg om de nodige spullen te gaan verzamelen voor de kleine operatie. Met een paar kleine tangen, een scalpel en wat steriel verband om de wond mee te verbinden, liep ze terug naar het bed van de jonge soldaat. Ze keek even op zijn naamplaatje. Haythorne. Rosie glimlachte even meelevend en knipte zijn broek stuk, waarna ze begon aan de operatie. Ze had dit al vaker gedaan en haar handen hadden getrild in het begin, maar daar was ze nu overheen. Dit was bijna dagelijkse bezigheid.
Na een korte tijd was de kogel eruit en hechtte ze de wond zorgvuldig weer dicht, waarna ze er wat verband omheen bond om bacteriën, die in de zaal veel aanwezig waren, buiten de wond te houden. Met een korte blik op het gezicht van de jongen, liep ze weg om wat water en droog brood voor hem te halen voor als hij wakker zou worden.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Verdwaasd opende Rowan zijn ogen. Hij kon zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst zo rustig geslapen had, zonder dromen, zonder gruwelbeelden. Waar was hij? De geur van ontsmettingsmiddel drong zijn neusgaten binnen. Hij hoorde gehoest en gekermd van andere patiënten. Een ziekenhuis, hij was in een ziekenhuis. Hoe was hij hier terecht gekomen? Was hij geraakt op het strijdveld? Was dit niet meer dan een droom? Zou hij ieder moment wakker schrikken, zich klaar moeten maken om terug ten strijde te trekken. Hij tilde zichzelf overeind, keek verbaasd naar het verband rond zijn been. Hij voelde een zeurende pijn, maar niets al te ergs. In die mate zelfs dat hij er zeker van was dat hij zou kunnen wandelen. Naast hem stond een glas water. Hij dronk het in één teug leeg. Het smaakte naar kalk, maar zijn gevoel voor smaak was hij reeds lang verloren. Hij had nood aan wat frisse lucht, even naar buiten gaan, misschien zou hij zich dan meer kunnen herinneren over waarom hij zich in een ziekenhuis bevond. Hij plaatste eerste zijn rechterbeen op de grond. Zodra hij steun zette op zijn linkerbeen, zakte hij kermend neer. Dit was erger dan hij had gedacht. Hulpeloos keek hij naar zijn bed. Als hij zich ergens aan vast kon grijpen zou hij zich wel terug omhoog kunnen trekken. Hij kon dit wel, hij had voor hetere vuren gestaan.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie was even met wat andere patiënten bezig geweest. De mannen waar het wat beter mee ging en die hier al een tijdje lagen. Ze was iedereen wat te eten en wat te drinken aan het geven en even aan het na kijken of de genezing van de wonden wel goed verliep, toen ze plots wat gestommel hoorde een aantal bedden achter zich. Ze keek over haar schouder en zag de jongeman die ze een paar kleine uurtjes geleden geopereerd had uit zijn bed vallen. Vlug haastte ze zich naar hem toe. 'Non, non, non!' zei ze angstig en knielde voor hem neer. 'Are you okay?' vroeg ze bezorgd en keek even naar zijn been. Nog geen bloed, maar de wond kon wel weer open zijn gegaan... Ze haalde even diep adem en pakte hem bij zijn armen vast. 'I need help, you push up?' vroeg ze in haar gebrekkige Engels. Ze zou lessen krijgen, maar daar was geen tijd voor geweest...

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Iemand kwam aangesneld, een verpleegster allicht. Rowan kon haar niet zien omdat zijn gezicht naar de grond was gekeerd. Pas toen hij haar Frans hoorde praten, besefte hij dat hij zich niet in Engeland bevond. Hoe kon het ook anders, hij was gepositioneerd in Frankrijk. De Duitsers wonnen grond met een ongeziene snelheid. Elk extra bataljon, elke extra mankracht was meer dan nodig. "I'm fine, je suis oké" Hij had een beetje Frans opgepikt van Franse soldaten, al gebeurde de meeste communicatie tussen hen via gebaren. Het was best niet al te gehecht aan elkaar te raken. De gedachte dat je nieuwe vrienden morgen niet meer zouden leven was altijd aanwezig. Er stond een klein kastje naast zijn bed waar hij net met zijn handen bij kon. Door de steun van de verpleegster kon hij zichzelf overeind trekken en terug in het ziekenhuis bed rollen. Nu deed de wond pas echt pijn, maar hij probeerde het in haar bijzijn te verbijten. Hij was hier niet om medelijden op te wekken. "Excusez moi, do you think it's possible to go outside, to get some fresh air, and do they have cigarettes here?" Hij wist niet of ze hem zou verstaan en het uitbeelden van verse lucht was nu ook weer niet zijn grootste talent.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie keek de soldaat even moeilijk aan en hielp hem eerst weer op het bed, waarna ze bezorgd zijn been even bekeek. Ze maakte het verband los en zag tot haar opluchting dat de hechtingen nog op hun plek zaten. Ze maakte het verband weer vast en schudde toen haar hoofd. 'No cigarettes..' zei ze vriendelijk glimlachend en keek hem even spijtig aan. 'If you wound is eh...' Ze wees even naar zijn been en keek hem aan terwijl ze op haar wang beet. 'If wound feels better and...' Ze deed het gebaar van naaien na, om de hechting uit te beelden. 'If wound feels better, I ask if you go outside. For now, non.' Ze keek hem even spijtig aan en schonk zijn lege glas weer vol water. 'Faim? Ehm.. Hungry..? I can get something to eat for you?'
Ze moest professioneel blijven, maar soms vond ze dat moeilijk. Ze wilde alle soldaten het liefst hun zin geven, ze even naar buiten laten of inderdaad sigaretten geven, maar dat mocht niet. Bovendien moest ze niet teveel met ze in gesprek raken omdat ze dan gehecht aan haar konden raken..

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij schudde zijn hoofd toen ze hem vroeg of hij honger had. Ook al kon hij zich niet meer herinneren wanneer hij voor het laatst had gegeten, toch wist hij dat hij geen hap door zijn keel zou krijgen. "s'il vous plaît, if I need to stay here any longer I'm going insane, all these people crammed up together I can't stand it. You seem like a reasonable person, please take me outside. It doesn't need to be for long, just a few minutes. It's not like I'm going to be able to sleep anyway." Zou ze hem begrijpen, de smeekbede kunnen aflezen van zijn gezicht. Rowan probeerde altijd zo min mogelijk te slapen. Zijn dromen waren verschrikkelijk. Het was beter wakker te blijven totdat zijn benen hem door vermoeidheid niet meer konden dragen. De eerste keer dat hij iemand had neergeschoten, had hij de hele nacht wakker gelegen. Hij had gedacht dat hij zich trots zou voelen, trots omdat hij zijn taak voor zijn vaderland vervulde, maar in werkelijkheid voelde hij angst, verdriet. Hij dacht aan die onbekende man. Een man die net als hij een familie had en vrienden. Iedereen zei dat ze monsters waren, maar wanneer Rowan de vijand in de ogen keek, zag hij slechts menselijkheid.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie beet even op haar lip en keek om haar heen. Ze snapte echt wel dat hij naar buiten wilde, dat wilden ze allemaal. Maar aan de andere kant, hij was minder gewond dan de rest. 'Drink... I go ask,' zei ze toen zachtjes. Ze glimlachte even naar hem en liep toen even weg bij het bed, op zoek naar een rolstoel. Eventjes kon geen kwaad en zo had zij zelf ook een beetje een beter gevoel. Ze voelde zich altijd zo schuldig en had zoveel medelijden met de soldaten. Ze kon ook niet begrijpen dat ze hun kleinste beetje vrijheid op moesten geven door de hele dag in een bed te liggen...
Ze liep met een rolstoel naar zijn bed toe. Als ze aan haar zouden vragen wat ze ging doen, zou ze vertellen dat het voor zijn helingsprocess beter was. 'Come, I help you.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Really, thanks, merci, beaucoup merci." zei hij in zijn gebroken Frans. Ook het tweede glas water dronk hij in een mum van tijd leeg. Het was een grimmig beeld, deze ziekenzaal. Mannen van alle leeftijden die zich hadden ingezet voor hun vaderland. Sommige van hen zouden nooit meer kunnen lopen, waren verminkt voor de rest van hun leven. Het moest niet makkelijk zijn om te werken op een plaats als deze. Om dag in dag uit het leed van anderen te zien. Terwijl ze een rolstoel naar zijn bed duwde, nam Rowan de tijd om de verpleegster wat beter te bestuderen. Ze was jong, jonger dan hij en zag er vermoeid uit, waarschijnlijk van de vele uren die ze moest werken. Dit was geen plaats voor jonge meisjes. Ze hoorden zich te amuseren, te lachen, te dansen met jongens zoals hij op jaarmarkten, maar de oorlog was iets vreselijks. De oorlog was hebberig. Hij nam en nam en gaf pijn en leed in ruil. Hij steunde op haar en wist zich met haar hulp in de rolstoel te zetten. "So how long have you been working here?" vroeg hij om een conversatie te starten.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie hielp hem moeizaam de rolstoel in. Ze was niet sterk en hij was een volwassen man, die ook nog eens een kop, misschien zelfs twee, groter was dan zij. Maar het lukte, en toen hij zat ging ze erachter staan en reed hem tussen alle bedden door naar de deur om even naar buiten te gaan. Zelf hield ze er ook van om na haar werktijd even een frisse neus te halen, dus ze kon wel begrijpen waarom hij deze hel even wilde ontsnappen. 'Eh.. cinq mois.. Five? Five months..?' vroeg ze meer als dat ze antwoord gaf. Ze wist namelijk niet of ze het goed gezegd had. Vijf maanden was nog niet eens zo heel lang, eerst wilden de dokters dat alle meisjes hun studie af zouden maken voor ze zouden gaan werken, maar daar was uiteindelijk geen tijd meer voor en dus kon ze er niet onderuit. Al had ze tijdens de vijf maanden als verpleegster al veel meer geleerd dan het jaar waarin ze studeerde. Het enige verschil was dat ze thuis was toen ze studeerde en nu was ze ver van huis. Ze schreef elke dag naar haar familie, om te kijken of ze oké waren.
What is your name?' vroeg ze uiteindelijk aan de jongeman toen ze de deuren van de ziekenzaal uit waren en ze hem naar buiten toe rolde. Het was bijna avond en de zon was al onder aan het gaan, maar het bos om het ziekenhuis heen was prachtig, zoals altijd. Aangezien het zomer was, was het ook helemaal niet zo koud buiten. 'Je m'appelle Rosie.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De koelte van de avond was een aangename afwisseling voor de drukte binnen in de ziekenzaal. Rowan ademde de avondlucht in. Een sigaret zou dit alles helemaal hebben afgemaakt, of misschien een glas whiskey. Zijn oom stookte het zelf, de beste whiskey uit de hele omgeving was dat. Wat hij er wel niet voor over zou hebben om nu zo'n glas te kunnen drinken. "Oh sorry I haven't even properly introduced myself. My name is Rowan Haythorne." Hij wees naar zichzelf terwijl hij de woorden sprak. Hij stak zijn hand uit om de hare te schudden. "Well Rosie I owe you for this. I don't know if you understand this but it means that because you did this for me. I need to do something in return once. Well it's not so much needing as willing. Come to think of it, it becomes quite weird once you try to explain it, but i think you understand?" Rowan hield van praten. In stilte was hij alleen met zijn gedachten, geen fijne gedachten. Hij stemgeluid nodig, woorden die zijn gedachten verdrongen. "Rosie, I need to confess something. I'm afraid, afraid of all of this. Sometimes it's like I lose myself, like I'm not here in reality. Now I'm normal, but the next minute I might snap. I'm afraid off those moments, of the fact that I haven't got any control about when it happens, for how long. What if I get stuck in delirium?" Hij schudde zijn hoofd. De avond was te mooi om over dit soort dingen te praten, daarbij verstond ze hem waarschijnlijk maar half. Het was beter zo, een soldaat hoorde niet bang te zijn van de oorlog.

Evenstar
Landelijke ster

Evenstar schreef:
Rosie ging naast hem op de grond zitten in het gras en keek naar hem op toen hij zichzelf voorstelde en zijn hand uitstak, die zij in haar beurt schudde. Ze glimlachte vriendelijk naar hem en sloeg toen haar armen om haar knieën heen. 'It's okay..' zei ze zachtjes en haalde even diep adem. 'I like being outside in fresh air..' vertelde ze en glimlachte opnieuw. Toen hij begon te praten begreep ze maar een aantal dingen, dat hij bang was en dat hij last had van een soort nachtmerries? Geen idee.. Dat was wat ze dacht te verstaan in ieder geval. 'It is okay to be afraid.' zei ze en stond op. Ze klopte wat grond en gras van haar jurk af en rekte zich even uit. Wat fijn om even buiten te zijn en de horror uit de ziekenzaal even te vergeten. 'I am afraid to do something wrong...' mompelde ze. 'I want to help.. But it is so... difficile..' Ze keek hem weer even aan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld