Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ In every angel hides a demon, in ever*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

In every angel,
hides a demon.
In every demon,
hides an angel.
I do good,
but I am not an angel.
I do sin,
but I am not a demon.

Gelieve niet te reageren.

Castiel Novak
19
Demon

En jij mag beginnen

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:

Amelia Nathaniel ~ 19 ~ Engel

Misschien was het de kou. Misschien was het de tentamens die haar kant op kwamen. Waarschijnlijk had het er helemaal niets mee te maken dat Amelia met een naar voorgevoel wakker viel uit haar bed. Een kleine gil verliet haar keel, en op hetzelfde moment was ze blij dat ze een kamer voor haar alleen had. Wat moest een kamergenoot nu wel niet van haar denken?
Amelia's soortgenoten waren allemaal perfect - wezens welke geraffineerd te werk gaan. Wezen welke op tijd op bed liggen, hun gebeden meer dan genoeg herhalen en hier op de academie altijd een streepje voor hadden. Amelia probeerde ook zo te zijn, en ze kon eerlijk zeggen dat ze in het klaslokaal en omheen er goed van af kwam. Op haar eigen kamertje daarin tegen, vond ze genoeg knelpunten voor haarzelf. Engelen hadden geen nare gevoelen, en vielen al zeker niet uit hun bed.
Nadat Amelia haar ochtendritueel van douchen, aankleden - in het uniform van de academie -, en het inpakken van haar rugzakje achter de rug had, sloot ze de deur van haar kamertje achter haarzelf, en liep ze richting de eetzaal. Onderweg kwam ze al hier en daar academiegenoten tegen. Alle soorten wezens, behalve mensen, gingen naar de academie. Engelen zoals zij, maar ook weerwolven, feeën en zelfs haar geboren aartsvijanden: de demonen. Het was een ongeschreven regel dat engelen niet met demonen omgingen, en niemand verbrak de regel.
In de eetzaal zocht Amelia meteen haar vaste groepje op, bestaande uit haar beste vriendin Claire, en nog 3 anderen klasgenoten. Engelen, natuurlijk. Ze deed alles met het vaste groepje, en had zo ook haar plekje in de groep gevonden. Zij accepteerde de groep, en andersom. Met het nare onderbuikgevoel, ontbeet Amelia licht. 2 crackers en een kopje thee was voor haar genoeg om haar maag te vullen. Terwijl ze kleine slokjes thee dronk, luisterde ze half naar het Claire die haar mening gaf over de studiestof van aankomende periode, en keek ze rond de eetzaal. Opzoek naar iets wat haar onderbuikgevoel veroorzaakte.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De donkere gordijnen hielde de duisternis vast in zijn kamer. Een kool briesje kwam zo nu en dan door de kier van het raam onder de gordijnen door naar binnen. En ondanks deze fijne sfeer, had Castiel geen oog dicht gedaan de hele nacht. Een naar gevoel bevond zich in zijn onderbuik, en hoewel dit best een normaal gevoel was voor hem, was het dit keer toch anders. Hij was er wel gewend aan om constant een oneven gevoel van binnen te hebben. Maar nu was het zo erg geweest dat hij er gewoon niet door had kunnen slapen. Hij had dan ook geen benul van tijd, tot zijn wekker af ging. Met een klap op het klokje stopte het geluid meteen. Met een zucht kwam hij overeind uit bed en opende hij zijn gordijnen maar om het licht toch toe te laten in zijn duistere kamer.
Castiel zijn soort genoten werden vaak gezien als slechte wezens. Veel van zijn soort genoten waren dan ook wel oprecht slecht, ze keken af bij belangrijke toetsen, stalen dingen van andere studenten, deden er alles aan om hun aartsvijanden, de engelen, het leven zuur te maken. Hoewel Castiel ook totaal geen engeltje was, deed hij niet al die dingen. Hij had nog nooit afgekeken op een toets, maar had wel eerder dingen gestolen, echter nooit van andere studente. Alleen deed hij nooit iets naar de engelen, liet hij hen gewoon met rust zolang zij hem met rust lieten. Met zijn vrienden kon hij nog wel eens mee gaan in de dingen die ze deden. Maar dat kwam voor niemand als een verrassing, demonen hoorde nou eenmaal slecht te zijn. Castiel was gewoon niet zo slecht als de meeste van zijn soort, al probeerde hij dit niet al te erg te laten merken, hij wilde ook geen buiten beentje zijn.
Nadat hij wat koud water uit de kraan in zijn gezicht had gegooid begon hij aan zijn gewoonlijke ochtend routine wat bestond uit zijn tanden poetsen, zich aan kleden in het verplichte school uniform en zijn haren in model krijgen met wat water. Zijn tas had hij die nacht al gepakt sinds hij toch niet kon slapen. Hij pakte de tas op en sloeg deze over zijn schouders. Toen hij helemaal klaar was verliet hij zijn kamer.
Op zijn gemakje maakte Castiel zijn weg naar de eetzaal en zodra hij hier aan kwam liep hij rechtstreeks naar de vaste tafel van hem en zijn vrienden. Hij had een vast vrienden groepje wat bestond uit drie jongens, hij zelf, zijn beste vriend Loki en zijn andere beste vriend Ares. Hoewel hun namen perfect bij hun bestaan paste, Loki betekende God van onheil en Ares God van de oorlog, was Castiel zijn naam net wat meer ironisch. Zijn naam was namelijk de naam van de Engel van dinsdagen, wie had het nou bedacht. Over zijn naam werden door zijn vrienden vaak grappen gemaakt, maar hier trok hij zich niks meer van aan. Eenmaal hij bij de tafel was aangekomen zakte hij tegenover zijn twee vrienden niet. Veel trek had hij niet, wat ook was waarom hij niks at. Het slechte gevoel in zijn buik had al zijn eetlust weg genomen.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Terwijl Amelia haar lippen voorzichtig aan haar thee mok zette, stopte haar ogen kort op het groepje demonen wat in dezelfde klas als haar zaten. Het waren drie jongens, jongens waarmee ze al alle jaren op de academie zat. De demonen stonden op de academie bekend om hun kwajongens streken en problemen welke ze veroorzaakte. Meestal loste de engelen alles weer op en zo ontstond de balans.
De studentenraad bestond daarom ook vooral uit engelen, al had Amelia daar geen zin in. Ze wilde haar leven op de academie gewoon rustig laten verlopen, zonder struikelblokken. Struikelblokken genaamd demonen.
"...luister je wel? Amelia? Amelia?" Snel draaide ze haar hoofd naar de stem van haar beste vriendin, en trok haar wenkbrauwen op. "Claire, ja, nee, sorry." Zachtjes zette ze haar mok neer. "Ik ben gewoon een beetje moe, slecht geslapen." Ze ging Claire niet vertellen over het nare gevoel wat haar al de gehele ochtend dwarsboomde.
Claire wreef kort met haar hand over Amelia's rug, en gaf haar beste vriendin een glimlach. "Geeft niets, als je zo maar oplet in de les. We hebben een nieuwe docent voor Aardse geschiedenis." Aardse geschiedenis, en vak over de geschiedenis van de normale mensen. Wezens zonder krachten die rond liepen over de aarde. De academie stond ook op aarde, alleen was deze diep verborgen voor de menselijke wereld. Zoals op school alles in balans stond, was het voor de engelen ook hun doel om de balans op aarde te bewaken.
Nadat Amelia haar ontbijt op had, bracht de enorme bel een geluid door de hele school - de eerste lesuren zouden gaan beginnen. Ze stond tegelijk met Claire en de rest van het groepje op, en liepen samen richting het lokaal waar hun eerste lesuur zou plaatsvinden. Amelia vond dat ze de school het beste kon beschrijven als een oud kasteel. De westvleugel van de academie bestond uit de slaapkamers en eetzaal van de studenten, de oostvleugel was waar zowaar les gegeven werd. Eenmaal aangekomen in het lokaal nam Amelia met Claire voorin de klas plaats, en wachtte geduldig tot ze les zou beginnen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met een knikje werd hij door de twee andere jongens begroet. Veel praatte ze niet. En als ze dan praatte was het meestal over onnodige dingen. Dan was Ares weer opgekomen met een plan om engelen lastig te vallen of begon Loki op te scheppen over het cijfer dat hij gehaald had op een tentamen door af te kijken. Waarom docenten nog niks aan hen gedaan hadden snapte Castiel niet. Iedereen wist immers dat de streken van de demonen kwamen, dat ze afkeken en niks behalve slechte dingen deden. Waarom werd er niks aan gedaan? Het punt dat er geen straffen aan vast zaten zorgde er enkel meer voor dat ze het meer wilde doen.
Castiel had met zijn vrienden een soort van uitdaging, de gene die het ergst in de problemen kon komen door een streek uit te halen won een speciale steen die ze ooit met z'n drieën hadden gevonden. Tot nu toe bewaarde Castiel hem sinds hij toch wel de verstandigste was. En Castiel wilde de steen eigenlijk ook niet af geven, voor deze ochtend had hij dus zoals gewoonlijk weer een streek uitgehaald, daar was enkel nog niks duidelijk over. Dat zou pas uitkomen tijdens de LO les die ze vandaag hadden. En oh wat was hij trots op zijn streek. Hij was er ook wel van overtuigd dat hij er een straf voor zou krijgen, het schoolhoofd was immers een engel en zijn streek zou absoluut niks goeds opwekken bij haar.
Bij het horen van een luide bel stond Castiel samen met zijn twee vrienden op. de bel gaf aan dat de eerste les over vijf minuten zou beginnen, het was genoeg tijd om van de ene kant van de school naar de andere te komen zodat je nooit te laat hoefde te zijn. Hoewel Castiel best leergierig was, had hij nu alles behalve zin in de les. Het slechte gevoel dat hij van binnen had bleef hem achtervolgen en hij wilde het liefste gewoon iets doen in plaats van zich vervelen in een lokaal. Toch had hij geen keuze. Natuurlijk had hij wel eens gespijbeld, best vaak eigenlijk. Maar daar was ook niks aan. Dan zat je op een muurtje buiten de school of liep je wat rond in het bos. Dat was nou ook niet echt spannend. Het enige spannende er aan was dat het bos verboden terrein was. "Cas?" Castiel keerde zijn blik naar Loki die begon te praten terwijl ze naar het lokaal liepen. "Je gaat nooit geloven wat ik vannacht met Rose heb gedaan." De grijns die op zijn gezicht speelde zei al genoeg voor Castiel. Rose was een engel en hoe Loki het voor elkaar had gekregen wist Castiel niet, maar toch begon hij in detail te vertellen hoe hij het meisje haar maagdelijkheid had genomen. Het was bijna lachwekkend. Het was al een onbesproken regel dat engelen en demonen niet bevriend mochten zijn, laat staan hoe erg het voor Rose zou zijn als het uit kwam dat ze zo een onheilig iets met een demon had gedaan.
Ze kwamen in het lokaal aan toen Loki nog steeds aan het vertellen was, en hij stopte ook niet toen ze op hun plekken zaten. Castiel vond het maar grappig om te horen, zeker als hij de blikken van sommige mensen zag die stilletjes met hun gesprek mee luisterde.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Amelia had haar aantekeningenschiftje er al bij gepakt terwijl iedereen wachtte op de komst van hun nieuwe leraar. Welke ondertussen al 10 minuten te laat was. Amelia kon het de leraar wel vergeven - de academie was een doolhof als je het niet kende.
Terwijl Claire nog door aan het brabbelen was over van alles en nog wat, tekende ze een beetje op de kaft van haar schrift. Oh, wat ze ervoor over had om deze dag voorbij te laten gaan. Amelia had niet veel slechte dagen. Meestal was ze een goedlachse meid en was ze ontzettend nieuwsgierig naar de verhalen van haar beste vrienden. Maar vandaag niet, vandaag was een slechtere dag.
Toen de leraar eindelijk, na 15 minuten, de klas binnen kwam, zette Amelia haar pen neer. Normaal gesproken zou ze de leraar meteen helpen, maar Claire stond al op. Prima, vond ze het voor een keer. Met alle liefde hielp Claire de leraar met het uitpakken van zijn spullen, en bracht ze vanuit de lerarenkast de presentielijsten en nog meer boeken en papier. Nadat de leraar geïnstalleerd was nam Claire weer snel plaats naar het beste vriendin.
De nieuwe leraar was een oude man. Boven de 60, grijze lange haren. Amelia keek de man nog eens goed aan, en zag toen wat hij was. Een demon. Niet veel demonen werden leerkrachten, Amelia kon degene die ze kende op twee vingers tellen.
"Hallo, klas." begon de man nors, en hij liep naar het krijtbord. Op het bord schreef hij zijn naam, waarna hij weer naar de klas toe draaide. "Ik ben meneer Laskov, jullie nieuwe docent Aardegeschiedenis." Claire kwam iets dichterbij Amelia zitten en fluisterde in haar oor: "Hij is een demon, oude gekke man. Ongelofelijk dat we hier les van gaan krijgen." Amelia ademde diep in en schudde haar hoofd, waarna ze sarcastisch terug fluisterde: "Ja, echt ongelofelijk" Want eerlijk gezegd kon het haar helemaal niets schelen op het moment.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zonder enige moeite kon zijn beste vriend door blijven praten. Meestal stopte hij wel als de leraar binnen kwam, maar zelfs nu de vijf minuten om waren was er nog steeds geen leraar. Niet dat Castiel het erg vond. Zeker niet zelfs. Des te langer de man weg was, des te korter deze les hoefde te duren en veel zin had hij niet in aardegeschiedenis. Het vak kon hem eigenlijk vrij weinig schelen. Waarom zou het hem uit maken welke oorlogen er op deze planeet waren gevoerd, welke wereld leiders er waren geweest en welke mensen speciale dingen hadden gedaan. Als het hem wat zou boeien had hij er in zijn vrije tijd wel onderzoek naar gedaan.
Na vijftien minuten kwam er eindelijk een man binnen lopen. Castiel rolde zijn ogen op het meisje die gelijk de man ging helpen. Alsof een leraar zijn voeten likken voor betere cijfers zou zorgen. Maar je had altijd wel van die konten likkers, en dan zeker de engelen. Castiel vond het maar overdreven, alsof die man zijn eigen tas niet kon uitpakken. Als hij die man was zou hij het zelfs als een belediging opvatten. Zo oud was hij nog niet.
Toen hij wat beter naar de man keek verscheen er een grijns op zijn gezicht. De duistere glans in zijn lege ogen zei genoeg. De man was een demon. Meteen wist hij dat deze les wel een stuk beter zou worden. De meeste van zijn leraren waren engelen, al zaten er ook wat hobbits tussen en zelfs een reus. Maar de meeste waren toch engelen. En dat haatte Castiel eigenlijk wel. Hoewel de engelen helemaal heilig en eerlijk moesten zijn leken de docenten engelen vooral voor te trekken, en leken ze erg te haten op de demonen. De enige keren dat Castiel in de problemen was gekomen was door een engel docent. Hij had hierdoor ook wel een kleine hekel gekregen aan de engel docenten. Blij was hij dan ook wel met een nieuwe demon docent. De enige ander was de LO leraar, wat een van de redenen was dat hij heel erg van LO hield.
Loki stopte met praten toen de nieuwe docent begon. Zijn naam schreef hij op het bord en hij stelde zich voor. Sommige leerlingen in de klas begonnen zachtjes tegen elkaar te praten. Castiel zag sommige engelen oncomfortabel lijken wat hij een beetje raar vond. Als hij normaal in de klas kon zitten met een engel als docent konden zij dat ook wel met een demon.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
De docent zag er rommelig uit, en zocht door zijn eigen rommel naar de presentielijst. Nadat hij 'm eindelijk weer gevonden had, schraapte hij zijn keel en begon te spreken: "Ja, ik heb twee leerlingen nodig." Claire stak meteen haar hand op om haarzelf vrijwillig aan te bieden. De docent keek naar haar en schudde zijn hoofd. "Nee, niet jij." Hij ging met zijn ogen over de presentielijst. Amelia haar onderbuik gevoel speelde weer op, terwijl het lang stil bleef in de klas. Waarvoor had de man twee leerlingen nodig? Wat moesten ze gaan doen? Nieuwsgierigheid overstroomde haar, tot de man weer begon te praten.
"Ja, Castiel Novak en Amelia Nathaniel, kom naar voren." Daar was haar onderbuik gevoel. Al de hele ochtend voelde ze aan dat er vandaag iets ging gebeuren wat verschrikkelijk was, en Amelia geloofde dat dit het moment was. Voordat ze opstond keek ze nog naar Claire, die een grote zucht uit haar mond liep komen. "Successss." zei haar vriendin.
Voorzichtig stond ze op, en wandelde de naar voren. Opnieuw was de leraar op zoek naar iets. Met een rechte rug stond ze voor de docent, wachtend tot hij weer wat ging zeggen en tot Castiel zich ook bij hen had gevoegd.
Amelia kende Castiel wel. Ze hadden vele lessen samen, maar gingen natuurlijk niet met elkaar om. Castiel was een demon. En als demon had hij natuurlijk zijn bergje met problemen waar Amelia ver vandaan bleef. Ook ging hij om met de verschrikkelijkste demonen van hun jaar die er bestonden.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zachte lach verliet Castiel zijn lippen toen de leraar Claire haar hulp af wees. Claire was volgens hem het perfecte voorbeeld van een konten likker. Ze stond altijd klaar om leraren en anderen te helpen puur om zichzelf geweldig te laten lijken. Het was lachwekkend naar hem. Ze probeerde zo hard en ze was niet eens de beste, volgens Castiel dan. Hij had heus niet een hekel aan alle engelen, er waren er genoeg die wel gewoon zich normaal konden gedragen. Maar engelen zoals Claire gaven hem gewoon kotsneigingen. Hij vond het gewoon vreselijk.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog toen hij zijn naam hoorde. Wat was dit nou weer? Nooit was hij naar voren geroepen en zeker niet als een leraar zei dat hij leerlingen nodig had. Dan waren het toch meestal de engelen sinds zij behulpzaam waren. Castiel was dat absoluut niet. Hij hoorde zijn vrienden zacht lachen terwijl hij op stond van zijn stoel en met lichte tegenzin maar helemaal nar voren liep. Het rare onderbuikgevoel dat hij heel de ochtend had gehad begon weer op te spelen. Hij nam plaats naast Amelia en keek kort naar haar. Hij kende haar wel, niet echt persoonlijk maar ze hadden meerdere, of niet alle lessen samen. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit een woord met haar gedeeld had en vond het dan ook best raar om hier voor de klas te staan met haar. Daarnaast was ze goed bevriend met Claire wat er al automatisch voor zorgde dat Castiel haar niet mocht. Hij was best snel met zijn oordeel over anderen en kon zich bij haar enkel voorstellen dat ze precies zoals het andere meisje was. Anders was ze er toch niet bevriend mee? Al snel richtte hij zijn aandacht toen op de leraar. "Waar heeft u ons voor nodig?" Besloot hij uiteindelijk maar te vragen. Hij had ook geen zin om lang te moeten wachten tot de man uiteindelijk zou praten. Daar was hij te ongeduldig voor en dan zou hij gewoon weer terug nar zijn plek lopen.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
De docent overhandigde aan Amelia een velletje papier, waar allerlei titels opgeschreven stonden. Ze bekeek het velletje aandachtig, en vervolgens weer terug naar de docent. "Ik wil dat jullie deze boeken voor mij ophalen, vanuit de bibliotheek natuurlijk. Het zal een aardig zoekwerk worden, dus ik zie jullie waarschijnlijk pas weer over een paar uur." Geweldig, galmde er door Amelia's hoofd. Niet alleen zou ze de eerste les van Aardse geschiedenis missen, ze zou ook nog een paar uur met Castiel opgescheept zitten. Maar zo goed als Amelia was, knikte ze naar de docent.
"We zullen ons best doen." zei ze tegen de oude man, die de twee leerlingen het lokaal uit wuifde. "Nou, hop hop. Geen tijd verspillen." Amelia keek kort op naar Castiel, en zei: "Laten we dan maar gaan." Snel haalde ze haar rugzak van haar bureau vandaan, en merkte toen pas dat alle leerlingen uit de klas naar haar aan het staren waren. Inclusief Claire.
Het was natuurlijk een raar gezicht - een engel en een demon samen op pad. Het gebeurde wel eens, maar vaak was dat achter gesloten deuren. En werden die engelen later uit hun groep gestoten."Doe je voorzichtig, Amelia?" fluisterde Claire nog snel terwijl ze haar rugzak over haar rug heen sloeg. Ze gaf haar beste vriendin een kleine glimlach en knikte. Ondanks dat Claire in haar goedheid soms vervelend kon zijn, keek ze wel altijd uit voor haar beste vriendin. En daar waren ze vriendinnen voor. "Tot straks." fluisterde Amelia terug, waarna ze het lokaal verlaatte.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een oncomfortabel gevoel kwam over Castiel heen, wat raar voor hem was sinds hij zo een vreemd gevoel niet gewend was. Het gevoel werd alleen maar sterker bij het horen van de man zijn woorden. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Dat hij zo maar dacht een engel en een demon samen op pad te kunnen sturen. Idioot vond hij het. Naast het feit dat Castiel Amelia absoluut niet mocht, hield hij wel van de bibliotheek en hoopte hij dat hij de meeste van de boeken al kende, zo zou het makkelijker voor hem zijn om deze snel te kunnen vinden, al was de bibliotheek wel behoorlijk groot. Castiel rolde kort met zijn ogen op Amelia’s woorden en wilde zich om draaien om zijn tas te halen maar kreeg deze door Eros al naar zich toe gegooid. Door zijn goeie reflexen wist hij deze echter gelijk te vangen voor hij zijn gezicht raakte. Hij kreeg nog een duimen op van zijn vrienden en kon het niet laten weer met zijn ogen te rollen. Hij probeerde zo min mogelijk te letten op alle ogen die op de twee gericht waren. Natuurlijk was het voor hen allen ook een extreem raar gezicht om de twee samen te zien. Het was gewoon onnatuurlijk, engelen en demonen waren natuurlijke aartsvijanden, niet twee wezens die overeen kwamen. Velen verwachtte dan waarschijnlijk ook niet dat deze trip naar de bibliotheek goed zou aflopen, inclusief Castiel. Lichtelijk ongeduldig wachtte Castiel af op Amelia die haar tijd leek te nemen met het pakken van haar tas en het afscheid nemen van haar vriendin. Toen ze dan eindelijk klaar was liep Castiel met haar het lokaal uit en ging hij gelijk richting de bibliotheek. Niet alleen zou het vinden van de boeken een lange tijd duren, maar de weg naar de bibliotheek zelf was ook nog een aardig stukje lopen. De bibliotheek bevond zich op de vierde verdieping en nam dan ook die hele verdieping in beslag. De weg naar de trappen was zelf maar vijf tot tien minuutjes maar de trappen waren behoorlijk lang en uiteindelijk kon je wel een halfuur over de trip doen. Wat toch behoorlijk lang was in Castiel zijn mening. Met zijn lange benen kon hij echter prima vaart maken. Castiel was zelf absoluut geen grote prater en hij hoopte dan ook heel erg dat Amelia wijs haar mond zou houden. Erg leuk zou hij namelijk niet op haar kunnen reageren. Zeker niet op haar.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Al voordat ze het lokaal uit waren, liep Castiel een paar stappen voor haar. Amelia rende kort achter de demon aan, tot ze naast hem liep. Om naast hem te blijven lopen, moest ze snelwandelen. Terwijl ze liepen las Amelia de boeken die op het papiertje stonden. Het waren allemaal onbekende titels voor haar: De donkere tijden van 1342, Waterloo, Moorden van de 18e eeuw, en zo ging het lijstje met een totaal van 15 boeken door. "Hey." zei ze, terwijl ze naar Castiel op keek en hem het velletje overhandigde. "We kunnen het beste het lijstje door tweeën splitsen." Want dan hoeven we niet samen te werken, zei ze is haar hoofd er achteraan. Natuurlijk zou Amelia dat niet echt zeggen. Ondanks dat de demonen haar natuurlijke vijand waren, zou ze nog altijd beleefd tegen hen doen. En daar viel Castiel ook onder.
"Misschien weet je al wat titels te vinden?" natuurlijk liep Amelia wel eens door de bibliotheek, maar de bibliotheek was immens groot. In de academie deden ze aller ouderwets en waren er geen computersystemen aanwezig. Castiel en zij moesten alles dus met de hand zoeken, en dat was niet niks. Gezien de wandeltijden naar de bibliotheek toen en vervolgens het zoeken van alle boeken verwachtte Amelia dat ze hier wel de hele dag over zouden doen. Ze had dit klusje veel liever met een engel gedaan, maar dan had het misschien wel nog langer geduurd. Dan zou ze gaan kletsen en gezellig doen, terwijl ze nu met Castiel gewoon haar werk zou doen. Misschien was het dan wel beter dat ze hier met Castiel was. Kort ging er door haar hoofd dat Castiel dit misschien ook niet heel erg zou vinden, maar al gauw wuifde ze die gedachte weg. Natuurlijk vond hij dit wel erg - hij was een demon.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hard beet hij neer op zijn lip toen ze uiteindelijk toch besloot te gaan praten. Hij besloot maar stil te blijven tot ze compleet uitgepraat was en knikte kleintjes. Opsplitsen was waarschijnlijk wel het beste, dan hoefden ze elkaar niet onder ogen te komen en kon hij gewoon in zijn eentje zijn gang gaan. Dan hoefde hij ook geen rekening met haar te houden wat hij toch wel fijn vond. Hij keek toen neer op het papiertje dat zij hem had gegeven. "Uh ja, nee, is goed," knikte hij maar terwijl hij al in zijn hoofd de boeken hield die hij al kende. Hij kende dertien van de vijftien boeken wat hem toch wel liet realiseren hoe een nerd hij soms kon zijn. Deze gedachte schudde hij echter snel uit zijn hoofd. Het maakte hem nu ook echt niet uit welke boeken hij zou moeten zoeken. Hij zou ze met gemak kunnen vinden, al zou het wel veel lopen zijn sinds de bibliotheek echt enorm was. Een hele verdieping voor alle boeken. Een boek op de lijst stond echter wel uit naar hem. Het was een van de boeken die hij nog nog gelezen had, maar hij kende hem wel. Het was het boek 'Demonen en engelen: hoe ze ontstaan zijn'. Castiel wist ook meteen waar dit boek te vinden was, het verboden gedeelte van de bibliotheek. Enkel leraren met toestemming van de directrice mochten daar komen. De meest belangrijke boeken van het hele universum lagen daar naar verhalen.
Haar volgende vraag trok hem uit zijn gedachte en hij knikte wederom klein. "Ja uhh.. Over de boeken dus, het laatste boek op de lijst, Demonen en engelen: hoe ze ontstaan zijn, die kunnen we niet halen," zei hij toen maar simppel. Hij ging er geen touwtjes om heen draaien. Ze konden het boek niet halen en hoewel hij het nog wel gewoon zou doen was hij vrij zeker dat Amelia, een engel, het niet zou toestaan dat hij de regels zou breken. Al was het natuurlijk mogelijk dat zij de zeg van de leraar belangrijker vond dan de regel van de directrice. En wellicht hadden ze juist wel toestemming doordat ze het boek moesten halen.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Amelia was blij dat Castiel er mee instemde om op te splitsen. Ze was überhaupt al blij dat hij sprak. Ze had het scenario al voor haar ogen langs zien komen dat Castiel haar de hele loop naar de bibliotheek zou negeren. Ergens was er dus wel een lichtpuntje in de demon. Maar een kleine frons verscheen op Amelia's voorhoofd toen Castiel sprak over het laatste boek op de lijst: Demonen en Engelen: Hoe ze ontstaan. Het verraste Amelia eigenlijk al dat Castiel wist waar ze het boek konden vinden. Ze zag hem niet aan als iemand die dagen lang in de bibliotheek zou zitten. Dat was iets meer voor de vampieren, gezien de bibliotheek geen ramen had. "Hoezo kunnen we dat boek niet halen?" vroeg ze aan hem, terwijl ze nog altijd haar best deed om Castiels loopsnelheid bij te houden. Ze wees met haar hoofd naar het stukje papier. "Het staat daar toch duidelijk dat we al die boeken op moeten halen? Ik weet zeker dat ze ons alle boeken mee laten nemen." Een gremlin werkte in de bibliotheek, en hield alles bij. Als je een boek uit de bibliotheek meenam, wist hij er van. Het was alsof ze gremlin overal ogen had. Het was natuurlijk ook wel nodig, gezien de boeken waardevol waren. Veel boeken bevatte informatie die zeker niet voor de ogen voor het menselijk ras geschikt waren. Als het menselijk ras eens wist wat voor wezens rond hun leefden... Daarom moesten studenten in de academie altijd hun menselijke vorm aannemen. Enkele medewerkers werkten in hun werkelijke lichaam, zoals de gremlin. Amelia was altijd wel blij met haar menselijke vorm. Vanuit haar menselijke vorm konden haar vleugels ook uit, maar die gebruikte ze het liefst zo min als mogelijk. De energie welke die opnamen maakte dat ze dagen lang vermoeid op bed kon liggen. Amelia kon niet eens meer bedenken wanneer ze voor het laatst haar vleugels uit had gehad.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hij keek even verward op naar haar. Klonk de titel dan al niet duidelijk genoeg voor haar? Zo een boek was niet zomaar een boek over de 1939 oorlog van de mensen wereld of de 1124 oorlog tussen de demonen en de engelen. Het was een boek over het ontstaan van beide rassen. Het ontstaan van twee complete rassen. Dit boek bevatte alle antwoorden over hun leven. Dat was niet zo maar een boek wat iedereen zou mogen lezen. "Het zit in de verboden afdeling," zei hij toen, nog steeds lichtelijk verbaasd over haar gebrek aan kennis van boeken. Hij had engelen altijd gezien als wezens die hun dagen met hun neus in boeken zouden besteden. Hij zelf was ook wel zo een wezen, maar niet echt openlijk. Als anderen zouden weten dat hij zo een boeken nerd was zou hij niet meer serieus geworden worden en dat kon hij absoluut niet hebben. Zodra andere wezens je namelijk niet meer serieus namen was hun respect voor je ook meteen verdwenen, en respect was iets wat hij toch wel graag had.
"Als jij het boek wilt halen vind ik het prima maar weet dat het tegen de regels is," sprak hij schouderophalend terwijl hij door liep. Zijn blik viel kort op haar benen en hij merkte op hoe snel ze aan het wandelen was. Hij besloot toen ook maar zijn tempo wat te verminderen. Hij vond het ook niet beleefd om op zijn tempo te lopen terwijl zij dat helemaal niet kon. Zijn benen waren dat ook echt heel lang en zij was al een stuk kleiner. Castiel was zelfs een van de langste van de demonen, met zijn een meter acht en negentig stak hij vaak best hoog uit boven de studenten. Enkel tussen de reuzen was hij nog wat klein. Helaas waren de reuzen in hun menselijke vorm ook gewoon zo lang als de gemiddelde scholier dus bleef Castiel erg boven de andere uitsteken. Het ergste was wellicht nog dat hij nog niet eens volledig uitgegroeid was volgens zijn arts, hij zou maximaal twee meter vijf worden was hem verteld. Hij hoopte natuurlijk dat dit niet echt zou gebeuren maar er was niks aan te doen als het er wel toe kwam.

Aelin
YouTube-ster

Aelin schreef:
Eindelijk leek Castiel iets langzamer te lopen. Amelia had wel een erg goede conditie, maar de man had zulke lange benen, die waren niet bij te houden. De frons bleef op haar gezicht staan toen Castiel het over de verboden afdeling had, waar het boek blijkbaar lag. Amelia haalde haar schouders op. Het verbaasde haar dat Castiel haar op de regels attendeerde. Was hij niet een demon, juist om de regels te breken? Hij hoorde hier juist een kick van te krijgen. "De docent heeft het ons gevraagd te halen." zei ze al wandelend, wanneer ze bij de eerste reeks van trappen aangekomen waren. Amelia nam de traptreden met twee te gelijk om Castiel bij te houden. "En hoe weet je al dat het boek op de verboden afdeling ligt?" vroeg ze aan hem. Heel even kon het Amelia niets schelen dat hij een demon was - het interesseerde Amelia eigenlijk wel. Amelia was zelf eigenlijk nooit in de bibliotheek te vinden. Als haar vriendinnen weer een studiemiddag wilde houden kwam ze er eigenlijk altijd wel onderuit. Dan ging ze hardlopen, om haar gedachten weer op orde te krijgen. Studeren deed ze vaak wat later in de avond, alleen op haar kamer.
En voor het eerst terwijl ze sprak met Castiel, leek haar onderbuikgevoel iets te verdwijnen. Wie weet waren het gewoon de kriebels van de nieuwe docent, of dat ze gewoon slecht geslapen had.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld