Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ What good is the warmth of summer*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

What good
is the warmth of summer
Without
the cold winter
to give it
sweetness.

Gelieve niet te reageren

James Buchanan “Bucky” Snow
Commandant voor koning Winter

In the depths of winter
I found within me
there lay
an invincible summer.

En jij mag beginnen <3 @Valiant

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:

Alyssa Hailey Roselynn Lundell. Dochter van Mateo, koning van Zomer.

Winter uiterlijk:

Zomer uiterlijk:

My love is like a wildfire,
I will set your heart ablaze.
But beware of my wildfire, love.
You might not leave unscathed.

Een jaren lange ruzie tussen koning Zomer en koning Winter leidde tot vele jaren van onrust tussen de twee gebieden
De onrust was zo'n zes maanden geleden omgeslagen in een oorlog. Het had niet lang geduurd voor Mateo, koning Zomer, besefte dat deze oorlog niet te winnen was zonder inzicht te krijgen in de plannen van Winter. Daar waar de krachten van de koningen en hun volk aan elkaar gelijk stond moest hij de ander slimmer af zijn. Na een maand vol discussies en plannen was er een besluit genomen, een van zijn kinderen zou het territorium van de vijand in worden gestuurd om achter de plannen van koning Winter te komen en ze te sabboteren.

Het was onvoorstelbaar hoe makkelijk haar vader had besloten om haar voor de leeuwen te gooien. Een dochter was geen opvolger voor de troon wat maakte dat hij niets te verliezen had als hij haar winter in stuurde. Natuurlijk liet ze niet zo gemakkelijk over zich heen lopen en was Alyssa meer dan klaar om deze opdracht te laten slagen. Om winter binnen te komen en de mensen te overtuigen dat ze een van hen was had ze haar uiterlijk behoorlijk moeten veranderen. Van warme honingkleurige ogen naar kil blauw door het gebruik van lenzen en ook haar hadden er aan moeten geloven en waren zwart geverfd. Toch vond ze dat niet het ergste, haar huid en haar temperatuur moesten aangepast worden. Iedereen uit zomer had vanaf de geboorte een hoge temperatuur aangepast op het klimaat en de krachten die ze bezaten. Daar waar men in winter controle had over onder andere ijs had zij de kracht om vuur te beheersen. Wanneer iemand uit winter haar zou aanraken was haar afkomst dan direct duidelijk geweest. Om dit te voorkomen was er door de slimste mensen uit zomer een serum gecreëerd, een serum dat ze om de week moest injecteren om haar huid te laten verbleken en haar temperatuur aanzienlijk te laten dalen. Het maakt dat ze zich niet langer Alyssa voelde en ze haar krachten moeilijker kon bereiken maar er was geen keus. Hier was ze Hailey Feyra, een valse identiteit met een geschiedenis die ze in korte tijd uit haar hoofd had moeten leren om overtuigend te zijn.

Na diep adem te halen vervolgde ze haar weg naar de poort van het kasteel waar ze de vervalste brief aan de bewakers overhandigde. Het was tijd om het heft in eigen handen te nemen. De commandant had aan verschillende families met ervaring en kennis een brief gestuurd om alle kinderen met potentie voor oorlog en gevechtsstrategieen langs te sturen. Er werd gezocht naar nieuwe inzichten om zomer te verslaan. Ze was niet van plan om dit ook werkelijk te doen op wat kleine punten na om de commandant tevreden te stellen. Alyssa werd verder begeleid door een van de bewakers, door de poort en het kasteel naar de tweede verdieping. Ze telde de stappen en afslagen die ze namen voor het geval dat ontsnappen nodig was. Eenmaal aangekomen bij een grote houden deur bleef de man staan. Het ritme waarin de man op de deur klopte was moeilijk te volgen, waarschijnlijk een soort code om aan te tonen wie er binnen wilde komen. "Commandant? Een nieuwe kandidaat heeft zich gemeld." In stilte wachtte ze af op een antwoord.

@HarryStyles

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een oorlog zat er al tijden aan te komen. Iedereen van het leger had het verwacht, iedereen was er op voorbereid. Maar dat het zo snel zou komen, dat had niemand kunnen weten. Toch was het leger er sterk op voorbereid, elke dag werden er nieuwe brieven gestuurd naar jonge mensen door het hele winter land die geschikt waren of potentie hadden om in de oorlog te vechten. Het hele land deed natuurlijk mee om er alles aan te doen om van de zomer te winnen. Niemand wilde onder gaan als verliezers.
En als er iemand was die niet ging verliezen was het Bucky wel. Door zijn hele leven had hij nooit dingen verloren, hij won elk gevecht en elke strijd waar hij in mee vocht. Dit was ook een van de redenen dat hij de commandant van het leger was en de rechter hand van de koning. De man kon op Bucky bouwen en vertrouwen, wat natuurlijk erg belangrijk was voor een rechterhand.
Al zes maanden lang was Bucky bezig geweest met het vechten van deze strijd en het trainen van nieuwe rekruten. Elke dag zat vol met dingen die hij moest doen van het schrijven van brieven naar het trainen van mensen. Sommige konden al aardig veel, deden al goed mee en konden ook al snel mee vechten in de oorlog, anderen hadden nog veel werk voor hun kiezen maar elk persoon dat bij Bucky kwam zou het zeker kunnen, anders kwamen ze niet. Mensen waar hij geen vertrouwen in had liet hij niet eens komen, hij wilde namelijk zeker maken dat er zo min mogelijk doden zouden vallen, voor de Wintermensen ten minste, zo veel mogelijk Zomermensen.

Het was een stormachtige middag bij het kasteel, een belangrijke middag voor Bucky. Er zouden weer nieuwe rekruten komen waar Bucky waarschijnlijk de hele dag zijn aandacht in zou moeten steken. Meestal kwamen de rekruten in groepen van tien tot twintig maar vandaag waren het er maar vijf, veel van de mensen die Bucky geschikt vond waren namelijk al eerder geweest. De klok sloeg twaalf en Bucky zijn geduld raakte al op, wat onredelijk was, hij had namelijk in zijn brief twaalf uur geschreven, toch hield hij er niet van als mensen precies op tijd kwamen. Hij zelf hield er namelijk van om minstens vijf minuten van te voren te komen. E drie van de rekruten ook. Hij zat in de trainingszaal met twee jongens en een meisje, te wachten op nog een ander meisje en een andere jongen. Hij wilde zijn uitleg en alles niet beginnen voor iedereen er was.
Een geklop op de deur trok zijn aandacht, met gespitste oren lette hij goed op dat het het juiste ritme was waarin geklopt werd. In een soepele beweging stond Bucky op van zijn plaats op de grond waar hij eerder in kleermakerszit had gezeten en hij liep naar de deur toe. Hij deed open en een jongen kwam binnen. Nu was het enkel nog wachten op het laatste meisje. Bucky wees de jongen zijn plek aan op de grond en net toen hij zelf weer wilde gaan zitten klonk het geklop weer, en dit keer ook de stem van een van zijn favoriete bewakers, de enige die niet bang was om zomaar iemand zijn hoofd er af te snijden. Bucky hield wel van dat soort mensen, het was dan ook dat de beveiliger hier nodig was, anders had Bucky hem mee genomen naar het oorlogsveld.
Hij maakte zijn weg terug naar de deur en opende deze, enkel zijn hand kon de deur van binnen en van buiten openen, daar was hij speciaal op gemaakt. Dit hadden ze gedaan zodat de rekruten altijd veilig zouden blijven bij een aanval, de muren waren namelijk, zoals elke muur bijna in het kasteel, ondoordringbaar. Zo bleef iedereen in deze ruimte veilig, maar konden ze ook de vijand naar deze ruimte lokken om hen op te sluiten en de bevriezen. Het was wreed maar Bucky hield daar wel een beetje van. Hij had er zeker niks op tegen.
Een meisje kwam tevoorschijn in zijn blik nadat hij de deur open had getrokken. Hij knikte even goedkeurend. "U moet vast mevrouw Feyra zijn, we waren al op u aan het wachten, neem snel plaats links van de andere jongedame zodat wij kunnen beginnen," sprak Bucky vrij duidelijk. Hij kreeg een knikje van de twee bewakers die weg liepen zodra het meisje binnen was. Bucky sloot de deur toen gelijk weer.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Alles in haar riep om zich om te draaien en hier weg te komen nu het nog kon. De laatste kans om winter te verlaten en zeker te zijn dat ze zou blijven leven alhoewel ze betwijfelde of ze die kans überhaupt nog had. Naar zomer kon ze niet terug, als ze hier faalde was ze een schade voor haar familie en accepteerde haar vader haar nooit meer. Toch was dit ook haar kans om zichzelf te bewijzen en die kans wilde ze aangrijpen. Ze zou winter laten zien met wie zij deze oorlog waren gestart en wat ze te wachten stond. Alyssa rechtte haar rug toen de deur van de zaal werd geopend en liet haar blik kort over de man heen glijden. De man was typisch iemand van winter, zijn expressie schreeuwde bruut en kil zoals alle mensen binnen winter in haar ogen waren en zoals zij zich nu zou moeten gedragen. Kort knikte ze naar de man waarna ze de zaal binnen liep en net als alle anderen plaats nam. Bij het sluiten van de deur keek ze kort op. Het slot was duidelijk gericht op het openen bij een bepaalde handdruk, iets wat ze opsloeg voor in de toekomst. Ze had de commandant misschien wel meer nodig dan alleen voor zijn kennis.

Een voor een bekeek ze de overige kandidaten, probeerde ze in te schatten en te beoordelen. Ze was er van overtuigd dat ze zich in deze ruimte bevonden om te laten zien dat ze klaar waren voor het gevecht. Van de drie jongens wist ze zeker dat er een overladen werd door zenuwen. Met zijn vingers tikte hij constant op zijn benen en bij een onverwachts geluid balde
hij zijn vuisten. Als ze de keuze had was dit haar eerste tegenstander, makkelijk te verslaan zonder moeite. In zomer waren grotere en sterkere tegenstanders ook geen probleem, ze versloeg zonder er bij na te denken de meeste rekruten binnen het leger en trainde ze als voorbereiding op de oorlog en haar rol hier in winter. Wat wel een probleem zou opleveren was het feit dat ze geen krachten bezat die ze hier kon tonen. Daar waar haar tegenstanders elementen zoals ijs en wind konden gebruiken moest zij het doen met brute kracht. Eén vlam vuur of een brandende hand was genoeg om haar dekmantel te verliezen en direct opgesloten te worden. Het serum was in dit geval iets waar ze blij mee mocht zijn. Het onderdrukte haar warmte dusdanig dat ze haar krachten niet uit impuls zou kunnen gebruiken. Ze was klein maar snel en sterker dan de meeste mensen van haar verwachtte. Alyssa was klaar om het gevecht met winter aan te gaan en dit was het begin. Het enige wat haar nerveus maakte was de valse identiteit.

Na het observeren van de anderen gleed haar blik terug naar de man die de deur opende. Het was duidelijk dat hij macht had en zich hiervan bewust was. Hoe hij zich zo statig kon houden maar tegelijkertijd zo soepel bewoog verbaasde haar wel. Een man die niet alleen woorden in zich had maar deze ook waar kon maken, een gevaarlijke man én de sleutel in dit spel. Ze moest een weg vinden om hem te interesseren en zo ver te krijgen dat hij tijd met haar zou doorbrengen. Als hij haar doorstuurde om getraind te worden door een van zijn mannen had ze een probleem, maar dat was een zorg voor later. Eerst zou ze zich hier en nu moeten bewijzen. Afwachtend en kalm keek ze naar de man, klaar voor actie.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Stilletjes liep Bucky terug nar de plek waar hij eerder al gezeten had en hij liet zich soepel zakken in kleermakerszit. Bucky was sinds zijn derde al strak getraind, dit was ook een van de redenen dat hij op zijn zestiende al tot commandant werd beroepen. Veel waren het er in het begin niet mee eens sinds hij nog maar een jongen was en het volgens hen niet in zich had om commandant te worden maar hij had hen al snel het tegendeel bewezen. Wat mensen van hem vonden boeide Bucky vrij weinig, maar waar hij niet tegen kon was als mensen geen respect voor hem hadden door zijn leeftijd. Hij was dan misschien pas twintig maar hij kon met gemak al zijn vijanden uitschakelen. Hij had immers nog nooit verloren.
Serieus zijn was belangrijk voor Bucky, hij nam nooit vrij van zijn werk om uit te gaan of met vrienden af te spreken. Zijn werk was zijn leven en was waar hij voor getraind was. Hij had hierom ook niet veel vrienden buiten mensen die hij van werk kende. Bucky was hierdoor ook uiterst goed om zich niet te laten afleiden. aardig goed, hij liet zich nooit afleiden en wist hoe hij juist zijn baan moest doen. Hij zei het niet graag, maar het was wel duidelijk dat hij de beste was in wat hij deed.
Zijn blik liet hij gaan over de rekruten die voor hem zaten. Hij hield zich echter nog even stil om hen goed in zich op te nemen. Een van de jongens, Stephen Elves, die hier al als een van de eerste was aangekomen leek erg nerveus. Nerveuzer dan de anderen. Voor een kort ogenblik twijfelde Bucky aan zijn keuze maar stopte hier al vrij snel mee, hij vertrouwde zichzelf goed genoeg om niet aan zijn eigen keuzes te twijfelen.
Als aller laatste keek hij uiteindelijk naar het meisje die als laatste binnen kwam, Hailey Feyra. De manier waarop ze keek en wat ze eigenlijk gewoon uitstraalde was dat ze erg zeker over zichzelf was. Wat natuurlijk goed was, als ze het maar niet naar haar hoofd liet stijgen. Bucky had genoeg rekruten gezien die erg zeker over zichzelf leken en daardoor vonden dat ze niet hun best hoefde te doen, waardoor ze dus al vrij snel ten onder gingen en Bucky hen goed liet realiseren dat hun houding niet gepast was. Dat laten zien aan mensen was iets waar hij aardig goed in was.
"Mijn naam is commandant Snow. Ik neem aan dat jullie allemaal weten waarom jullie hier zijn. Jullie vijven zijn de volgende rekruten die wij gaan trainen voor het leger voor onze strijd tegen de zomers. Ik verwacht van jullie dat jullie allen professioneel te werk kunnen gaan en ook jullie best zullen doen om ons land groots te houden en deze oorlog te winnen," begon hij met een best luide stem, hij wilde namelijk zeker zijn dat alles wat hij zei luid en duidelijk door kwam bij de leerlingen voor hem. "Vandaag is jullie eerste dag waarin ik jullie gevechtstrainingen zal geven, jullie zullen tegen elkaar moeten sparren en echt laten zien wat jullie al kunnen. Aan het einde van de dag zullen jullie opgesplitst worden in drie groepen. Twee van jullie gaan naar sergeant Haling om door hem verder getraind en voorbereid te worden, twee gaan naar sergeant Icing en een van jullie blijft bij mij. Ik verwacht dat jullie jullie uiterste best doen vandaag, ik heb geen zin en tijd voor mensen die hoog va zichzelf zijn en daardoor niet hun best doen, daar heb ik de afgelopen zes maanden al genoeg van gezien en de meeste van hen belanden dood op het slachtveld, gesmolten en vermoord door de zomers. Ik hoop dat dat duidelijk is. Nu, sta op en zoek een plekje in de zaal uit waar je mij kan zien en genoeg ruimte om je heen hebt om te bewegen zonder iets of iemand anders aan te raken." Na zijn woorden stond hij in een snelle en soepele beweging alweer recht zonder zijn handen op de grond te plaatsen. Door al zijn trainingen wist Bucky hoe hij moest bewegen alsof hij zo licht als een veertje was, dit kwam dan ook door een nog al ijzige training die hij had moeten ondergaan in zijn jeugd, het was zwaar geweest, het was marteling geweest. Maar het had hem gevormd tot de man die hij nu was en hij had het nooit anders gewild.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
In stilte observeerde ze de commandant, zijn bewegingen en de gewoontes die ze er al uit kon halen. Het was iets waar ze zó in geoefend was dat ze elke situatie en ieder persoon in detail in zich opnam en opsloeg voor de toekomst. Kennis is macht, dat is wat haar vader haar altijd leerde. Wie meer weet van zijn tegenstander dan de tegenstander van zichzelf weet heeft de overhand. Mensen zijn gewoontedieren en wanneer je maar goed genoeg oplet is te zien hoe ze zich steeds weer gedragen waardoor je ze voor kan zijn bij een volgende stap. Ook bij de commandant probeerde ze dit af te lezen. Dat hij intensief getraind was bleek uit iedere beweging die hij maakte en zijn souplesse was iets om jaloers op te zijn. Ze was benieuwd naar zijn vechttechnieken en iets in haar wilde de uitdaging aangaan om tegen hem te sparren. Na haar jaren als dochter van Mateo, een man die geen zwakte accepteert, dacht ze hem wel te kunnen evenaren of verslaan afhankelijk van zijn zetten en haar mogelijkheden. Ze moest zich volgens de etiquette gedragen maar als het er op aan kwam moest ze zichzelf tegen wie dan ook kunnen verdedigen. Door de jaren heen was Alyssa’s vader steeds onvriendelijker en ruwer geworden, wie niet aan zijn eisen voldeed moest zich bekopen met de gevolgen hiervan. Het had haar wel degelijk gevormd tot de jongedame die ze nu was, maar onder de door haar vader gevormde persoon was ze nog steeds echt zomers. Haar volk was liefdevol en openhartig, iets wat ze niet zomaar had losgelaten al liet ze het alleen zien wanneer het gepast was of buiten haar vader om. Toch was het nu geen tijd om daar aan terug te denken. Hier en nu moest ze zich zo veel mogelijk als haar vaders speelstuk gedragen.

De stilte binnen de zaal was vol afwachting maar de commandant was duidelijk nog niet van plan te beginnen. Alyssa volgde zijn blik en hier die vast terwijl hij naar haar keek en haar inschatte. Normaal vond ze het vreselijk als mensen zo naar haar keken alsof ze een stuk vlees was dat gekeurd moest worden maar in dit geval liet ze het toe. Het had haar eerder verbaasd als hij zonder enige moeite iedereen had aangenomen die zich aanbood als rekruut, hij was immers verantwoordelijk voor de mensen die het veld in gingen en hun leven op het spel zette. Hem tevreden stellen was het beste wat je op dit moment kon doen en ze probeerde op te merken wat hij van hen wilde zien. Té zelfverzekerd was iets wat hem duidelijk niet aanstond en ze herkende als een valkuil, niemand is onverslaanbaar en wanneer je dat wel denkt is je ondergang nabij. Iemand verslaan zou te weinig techniek laten zien maar wel genoeg kracht, er lang over doen laat onzekerheid en passiviteit zien. Balans was wat ze hem moest laten zien en dat zonder vuur of ijs.

Alyssa knikte enkel bij zijn woorden maar van binnen zuchtte ze diep. Snow, een achternaam én een goede bijnaam voor de man. Hij zou het ongetwijfeld niet waarderen als ze hem iets anders dan commandant noemde dus hield ze de naam enkel voor zichzelf. Om weer door een training te gaan zoals ze er al zo veel had gehad maar dan op een laag genoeg niveau om deze ongetrainde mensen een kans te geven? Ze keek er niet naar uit. Zou ze meer punten kunnen verdienen als ze Snow zelf zou uitdagen in het sparren? Ze waren met vijf rekruten dus er zou zeker iemand alleen blijven als ze tegelijkertijd zouden sparren. Misschien dat ze een poging zou wagen later in de training maar voor nu zou ze zich gedragen. Bij de inzet van zijn beweging om op te staan volgde Alyssa hem op waardoor de rest van de rekruten wat verbaasd opkeken en even snel overeind probeerde te komen om niet achter te blijven. Een kleine glimlach speelde rond haar lippen maar deze neutraliseerde ze snel. Ze volgde de instructies op en vond een geschikte plek in de zaal. Langzaamaan begon ze te stretchen om alvast warm te worden en zich klaar te stomen voor wat er zou komen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky keerde zich met zijn rug naar de groep en liep naar voren in de zaal. Hij beet even hard op zijn lip, weinig vertrouwen hebbende in minstens drie van de vijf rekruten die in de kamer stonden. Het was lastig maar hij wist gewoon dat het ging lukken. En hij wist dat hij moest laten zien dat hij vertrouwen in hen had zodat zij ook meer vertrouwen in zichzelf zouden krijgen, zelfs als hij eigenlijk geen vertrouwen in hen had. Bucky was aardig goed in mensen dingen over hem laten denken die niet waar waren. Het was iets waar hij op getraind was. Hoewel mensen gewoonte mensen waren was hij er juist op getraind dit niet te zijn. Als je lang genoeg naar iemand keek als dit persoon vocht zou je makkelijk kunnen leren hoe het persoon vecht en hoe het persoon reageert op andermans acties, maar dat was niet zo bij hem. Hij was onverwachts, hij kon altijd anders reageren op dingen, anders uit de bocht komen dan verwacht. Het hielp er dan ook bij dat Bucky een soort persoonlijkheidsstoornis had, wat er voor zorgde dat hij niet maar een persoon van binnen was, maar meerdere. Dit wist echter niemand en stond ook niet in de dossiers, enkel de koning en zijn vader wisten hier van, maar zijn vader was dood en de koning sprak er met niemand over.

Hij hield zijn hand op en creëerde een ijs muur voor zich, de muur vormde zich uiteindelijk als een spiegel waarin iedereen zichzelf kon zien en Bucky iedereen ook kon zie. Hij draaide zich toen toch om naar alle rekruten. "Ik heb maar een regel voor vandaag, je mag onder geen omstandigheden je krachten gebruiken, het is verboden in deze zaal. In latere trainingen worden jullie er nog op getraind hoe jullie jullie krachten kunnen gebruiken maar voor nu is het verboden." Het was zijn enige regel. Er waren natuurlijk andere regels, zoals elkaar niet vermoorden, maar dat waren eigenlijk gewoon wetten en hij verwachtte dat deze wetten altijd opgeleefd werden, zowel in de stad als binnen de muren van het paleis.

Zijn blik ging nogmaals over alle rekruten en zag hoe ze allemaal recht stonden op hun eigen plekje. Het deed hem wel goed dat ze niet scheef stonden of duidelijk geen enthousiasme en zin hadden voor de trainingen. Hij liet hier echter niks van merken. Toen begonnen ze. Bucky gaf de basis training die iedereen kreeg bij het leger. Hij wist toevallig dat de trainingen bij Zomer anders waren dan bij Winter. Er werd op andere dingen gefocust. Zomers moesten op hun brute kracht focussen, Winters gingen echter anders te werk, ze lette niet op brute kracht maar op al hun zintuigen en hoe ze deze konden gebruiken om hun kracht beter te gebruiken. Het was zeker een groot voordeel in eerdere gevechten geweest tegen de Zomers, het was ook waarom de Winters er vrij zeker van waren dat zij deze oorlog konden winnen, ze stonden nu al aan de winnende hand.

Twee uur later waren alle rekruten vrijwel gewend aan alle oefeningen, het leken op gewone trainingsoefeningen, niet aanvalstechnieken, maar dat waren ze toch wel. Enkele keren klapte Bucky even in zijn handen. "Oké, jullie hebben de oefeningen inmiddels wel goed in de hand, dus we gaan beginnen met sparren. Sinds er vijf van jullie zijn zal een van jullie moeten wachten tijdens het sparren en zullen jullie moeten omwisselen, tenzij iemand het natuurlijk tegen mij aandurft, maar dat raadt ik niet aan." Het was niet dat hij het af raadde omdat hij hen in zou maken, maar hij raadde het vooral af omdat ze beter tegen iemand van hun eigen niveau konden sparren dan van iemand van een hoger niveau sinds ze dan al geen kans hadden op winnen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Hoe meer Alyssa zijn bewegingen probeerde te volgen hoe meer ze het patroon erin kwijt raakte. Daar waar ze eerst de herhaling had gezien leek hij zich nu geheel anders te gedragen en dat verwarde en irriteerde haar. Ze had graag grip op mensen, zeker wanneer ze zich op onbekend terrein bevond zoals nu. Iets van haar zelfverzekerdheid verdween en ze beet op de binnenkant van haar wang. Dit was niet hoe ze het gepland had maar ze was hier pas net en er waren nog genoeg kansen om zich te herpakken. Zolang ze maar kon voldoen aan de wensen van haar vader was het prima, ze hoefde de man niet in en in te kennen of überhaupt enige relatie op te bouwen. Snow was er alleen om haar van informatie te voorzien die ze kon delen met het thuisfront én om haar plannen door te zetten die Winter ongemerkt naar de ondergang zouden werken. Het was vreemd om de schakel te zijn die zou zorgen voor doden. Hoe langer Alyssa naar haar vader luisterde hoe meer ze op hem begon te lijken en dat besef drong nu langzaam door. Ze had geen bloedlust, ze wilde juist levens sparen en deed ze dat ook werkelijk als ze dit plan zou doorvoeren? Maar als ze het niet deed zouden er evenveel of wel meer doden vallen en ook dan zat dit bloed aan haar handen. Kort schudde ze haar hoofd om uit haar gedachtes te komen en richtte ze zich op de commandant.

Zijn woorden brachten een korte glimlach terug op haar gezicht. Dit was de beste uitkomst die ze zich kon wensen op dit moment en hij had geen idee hoeveel hij Alyssa hier mee had geholpen. Hoewel er een korte flikkering van ongenoegen te zien was op sommige gezichten was er niemand die protesteerde. De regels zijn er voor een bepaalde reden en ook de andere rekruten besefte dat. Als je echt wil zien wat iemand in zich heeft kunnen er geen andere elementen in het spel woorden gebracht.

Na deze korte toespraak begon de training. Het was gelogen als ze zei dat het te simpel voor haar was. De training was zo anders dan Alyssa gewend was dat ze in het begin haar aandacht strak op Snow moest houden om bij te blijven. Zijn technieken leken bij lange na niet op die van zomer en ze besefte als snel dat winter hier de eerste overwinning had gevonden. Zeker met iemand als deze man aan het roer, iemand die ze tot nu toe moeilijk kon peilen maar die iedereen rond zich prima in beeld had, was het leger van winter in het voordeel. Tot dit moment, tot dat Alyssa deze kennis met haar vader zou delen. Hij zou subtiel moeten zijn in zijn aanpak om verdenking van een mol binnen het kasteel van winter te voorkomen. Hoe langer ze hier kon blijven hoe meer kennis ze kon verzamelen. De nieuwe technieken had ze al snel onder de knie en haar vertrouwen keerde meer en meer terug.

Eenmaal de training afgelopen was en het sparren zou beginnen was ze klaar voor de commandant. Een uitdaging ging ze nooit uit de weg. Nog geen seconde na zijn woorden hadden de andere vier twee koppels gevormd en Alyssa trok een wenkbrauw omhoog. Waren ze bang voor haar, de commandant of kozen ze voor de makkelijke weg? "Het is zonde van de tijd om er alleen maar bij te zitten en je leert het meest door toepassing." De glimlach rond haar lippen daagde hem uit ookal wist ze dat het gevaarlijk was. "Kom maar op." Alyssa nam een start positie aan en keek vragend naar de commandant terwijl de andere rekruten haar aanstaarde.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hoewel Bucky verbaasd was over de woorden van het meisje bleef zijn gezicht strak. Hij had geleerd hoe hij zijn gevoelens binnen moest houden en hoe hij deze niet kon laten zien. Ook verrassing of angst kon hij met gemak verbergen achter zijn ijzige blik. Zelfs als iemand hem liet schrikken kon hij de schrik nog verbergen. Dat bleek wel echt hoe goed Bucky was in zijn werk en hoe goed hij van zijn eigen trainingen had geleerd. Hoewel het goed gewerkt had bij hem was het ook de dood van anderen geworden, wat de reden was dat hij deze technieken niet toevoegde bij de trainingen van het leger. Niet iedereen kon die zware trainingen aan en hoewel het hen in top soldaten zou kunnen veranderen, het zou ook de reden zijn voor een hoop doden binnen hun eigen team waarna ze over zouden blijven met een team van wellicht tien top soldaten tegen het hele leger van Zomer, dan zou hun kans wellicht niet kleiner zijn dan nu, maar ook niet groter en er stierven wel een hoop extra mensen wat onnodig was. Hij wilde juist zoveel mogelijk mensen in leven houden, voor zover dit kon.

"En daarin zit je fout, van er bij zitten kun je kijken en leren van anderen hun acties, fouten en overwinningen. Zitten en kijken is soms de beste vecht techniek die je kunt hebben, als je lang genoeg kijkt naar je tegenstander in andere gevechten zul je hen zonder enige moeite kunnen verslaan," zei Bucky wijs, wetende dat toepassing niet altijd de beste manier van leren was. Vaak zelfs niet, alleen toepassing zou je zelfs alles behalve een goede vechter en soldaat maken. Als je weet hoe je iets moet toepassen maar je weet niet waarom je het toepast en wanneer je het toepast en hoe je moet reageren als anderen het toepassen dan zul je nooit een gevecht kunnen winnen tenzij jou tegenstander al deze dingen ook niet weet.
"Maar als u er zeker van bent heb ik er geen probleem mee." Hoewel hij met alle genoegen een uitdaging uit de weg zou lopen wilde hij dit nu niet doen. Normaal vond hij het geen probleem om uitdagingen uit de weg te lopen sinds hij er niet van hield om mensen die dachten dat ze stoer waren fout te bewijzen door hun ego kapot te maken. Hij vond het echter wel leuk om hen duidelijk te maken dat ze te vol van zichzelf waren als ze van iemand anders verloren. Bucky was gewoon geen persoon wat van de aandacht hield die er bij kwam kijken als je met iemand zou vechten die claimde beter te kunnen zijn dan hij was in het openbaar. Dat trok namelijk een hoop aandacht sinds iedereen wel van Bucky af wist en iedereen wist dat commandant Snow nog nooit een gevecht verloren had.
Met een simpele en soepele beweging stond Bucky met de juiste hoeveelheid afstand in de start positie klaar tegenover het meisje wie hij zich herinnerde als Hailey, al was hij hier niet meer heel zeker over.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Als ze een echte rekruut was geweest, iemand uit het volk van winter dan had hij gelijk. Het waren zelfs woorden die ze zelf had kunnen uitspreken en haar vader haar ook had verteld. Snow wist niet dat dit juist haar sterke kant was. Een normaal persoon was niet getrained om tegenstanders in korte tijd al in kaart te hebben gebracht, zij wel. Natuurlijk konden er verassingen plaatsvinden maar ook daarop kon worden ingespeeld met een oplettend oog, snel reactievermogen en goede inschatting. Alyssa was zeker van het feit dat ze niets nieuws zou leren van de andere rekruten. Toch zag ze aan de commandant dat haar zelfverzekerdheid in zijn ogen te veel was. Daar waar hij zijn gezicht straks en onleesbaar hield leken zijn woorden een onderliggende boodschap te hebben. Haar woorden koos ze dan ook zorgvuldig uit. "Ik moet toegeven dat ik het in de meeste gevallen hier mee eens ben." Alyssa probeerde hem nog steeds te peilen en hoe meer ze dit probeerde hoe meer hij haar frustreerde. Deze man was meer dan alleen getrained, iets aan hem moest anders zijn maar ze kon haar vinger er niet op leggen. "Maar in dit geval denk ik meer te leren van dit duel." Het was niet eens een poging om zijn egoïsme te strelen, daar leek hij de persoon niet voor. Wel was zodat Alyssa zich aan hem kon bewijzen én een beter beeld kon krijgen.

Iets in zijn houding en woorden wakkerde de vlam binnen in haar aan. Hij verwachtte dat ze zou verliezen, dat hij haar hier en nu op haar plaats kon zetten. Als dit het geval zou zijn dan had ze haar kans verspeeld. Was dit niet zo dan betekende het dat ze de commandant zou verslaan. Als ze de geruchten moest geloven was dit nog nooit gebeurd, iets dat haar verbaasde. "Ik ben er zeker van." Nu ze wist welke technieken ze in winter gebruikten, of in ieder geval een basis hier van, kon ze haar eigen technieken vanuit zomer én die van winter combineren om hem hopelijk te verassen en daarmee te overmannen. Toch moest ze voorzichtig zijn, te veel kennis vanuit zomer laten zien kon wantrouwen opwekken. Gelijkspel zou in dit geval ook de beste tussenweg zijn tussen verslagen worden of de commandant verslaan. Ze zou hem genoeg laten zien zonder zichzelf of hem te vernederen.

Alyssa nam een kort moment de tijd om dieper in haar zelf te reiken naar focus, kracht en intuïtie. Bij het openen van haar ogen bekeek ze de positie van de commandant en paste ze haar eigen postuur en plaats iets aan. Ze hoopte dat de commandant net zo weinig van haar zou weten als zij van hem. Alyssa voelde hoe alle blikken op haar en Snow gericht waren en de glimlach keerde terug op haar gezicht. "Moge de beste winnen." De gehele tijd bleef ze licht in beweging, klaar om een aanval te starten, zijn aanval te blokkeren of een tegenaanval te geven. Naast techniek was snelheid iets wat ze in dit duel goed kon gebruiken. De man voor haar was ongetwijfeld groter en naar verwachting lichamelijk ook sterker. Om dit tegen te gaan was snelheid, techniek en souplesse van belang. Of het genoeg was? Daar zouden ze nu achter komen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Iets aan haar vertelde Bucky dat toekijken iets was dat ze goed kon. Hij kreeg het gevoel dat ze mensen snel onder de knie had, dat ze met even naar hen kijken al genoeg over hen wist, net als hij. Hij wist ook goed dat ze dat bij hem nooit zou hebben. Toch was er iets daardoor wat hem meer op zijn hoede stelde over haar, zoiets had je niet uit jezelf. Dat was iets wat training nodig had. Toch was hij vrij zeker dat ze geen trainingen had gehad. Tenzij zij ze thuis had gehad maar voor zo ver hij wist waren haar ouders ook nooit getraind, de naam Feyra kwam hem absoluut niet bekend voor namelijk. Bucky zijn geheugen was zeker iets waar hij veel op kon vertrouwen, en hij had het al raarder gevonden toen hij deze naam laatst voor het eerst tegen kwam. Alarmbellen rinkelde in zijn hoofd maar hij besloot deze voor nu te negeren, hij maakte echter wel een aantekening voor zichzelf om Hailey in de gaten te houden. Er was iets aan haar wat hij niet kon plaatsen, een warmte die ze af gaf die hem niet goed zat. Hij wist niet wat het was, maar hij zou er wel achter komen.

"Als u zeker bent over uw zaak, dan zal ik niet uit de weg gaan voor een uitdaging, maar u heeft nu nog kans om hier mee te stoppen zonder consequenties." Bucky besloot haar nog deze kans te geven, zodat ze voor een laatste keer nog goed na zou denken over haar actie en of ze dit wel echt wilde doen. Vechten tegen Bucky was namelijk niet zoals vechten tegen een andere man. De manier waarop hij zijn duels vocht was elke keer anders, zonder patroon en soms veranderde hij zijn manier in het midden van het gevecht. Het was onvoorspelbaar en daarnaast had zij hem waarschijnlijk nog nooit in een duel gezien, wat hem al genoeg vertelde over haar kennis over hem. Haar kennis was waarschijnlijk nul, op zijn titel en achternaam na. Zelfs zijn voornaam zou ze niet te weten komen, niemand noemde hem namelijk zo en hij was niet iemand die zichzelf zo snel zou voorstellen met zijn voornaam. Dat was onprofessioneel in zijn ogen en sinds hij eigenlijk al zijn uren besteedde aan werken, moest hij altijd professioneel blijven.

Goed hield hij zijn blik op haar gefocust, hij volgde haar elke beweging hoe klein deze ook was. In tegenstelling tot hemzelf, bleef Hailey bewegen, het waren niet grote bewegingen maar ze stond niet stil. Bucky daar in tegen stond zo stil als een standbeeld. Hij bewoog absoluut niet en maakte ook een aantekening in zijn hoofd over het bewegen van Hailey, wetende dat het iets was waarvan mensen vaak dachten dat het hielp. Hij wist echter beter, voor zichzelf dan. Als hij stil stond kon hij met gemak zijn houding in een klap veranderen. Als hij bewoog was zijn lichaam bezig met bewegen en niet met focussen en in een gevecht moest niet alleen zijn hoofd gefocust zijn maar ook zijn hele lichaam. Als je goed aan het focussen was was je ook niet intussen liedjes aan het zingen in je hoofd, dus als je lichaam goed aan het focussen was moest je ook niet gaan beginnen met bewegen. "Dames eerst," zei hij toen met een klein knikje, zijn gezicht nog steeds zo strak als altijd en zijn blik goed op Hailey geplaatst, hij ging niet van haar weg kijken, zelfs knipperen deed hij niet wat heel makkelijk was voor zijn ijzige ogen. Veel mensen in Winter konden hun ogen uren lang open houden zonder te knipperen. Het was door de kou van hun lichaam en de temperatuur van buiten dat ze vaak zelfs liever niet zouden knipperen. Het beste was als zijn traanwater zou bevriezen en hij zijn ogen daardoor niet kon sluiten, dan zag hij ook nog eens een stuk scherper en zag hij nog meer dan hij nu al deed.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Ondanks dat ze haar best deed om zich zo veel mogelijk te beperken in wat ze vertelde en liet zien merkte ze nu al dat dit moeilijker kon gaan zijn dan ze gewend was. Van zichzelf was ze niet zo gesloten, ze had dit moeten leren en soms was dit te merken. Hier mocht ze dit niet laten blijken en ze klemde kort haar kaken op elkaar. Zwak of transparant zijn was geen optie. Ze was Hailey Feyra hier, een jongedame uit een arm gezin die door middel van oefening met andere uit de buurt zichzelf had getraind om haar familie te beschermen. Er zat een deel waarheid in om er voor te zorgen dat ze het verhaal zo overtuigend mogelijk over kon brengen. Ze had wel degelijk getraind om haar familie te beschermen, vooral haar jongere broertje Caiden en haar moeder. Daar waar haar oudere broer klaargestoomd werd om haar vader op te volgen moest zij zich op een andere manier nuttig maken.

Het was interessant geweest om te trainen met de mannen uit het leger. In zomer werden veel van de vrouwen bespaard van het vechten in de oorlog en de groep welke binnen het kasteel trainde bestond enkel uit de door haar vader gekeurde en meest vertrouwde mannen. Haar vader had een eigen trainer voor haar uitgezocht maar deze had ze geweigerd. Als ze getraind zou worden dan wilde ze dit net zo doen als alle anderen. De blikken die haar werden toegeworpen toen ze de eerste keer als zeven jarig meisje de trainingszaal binnen liep waren in haar geheugen gegrift en lieten haar nog lachen als ze er aan terug dacht. Het had even geduurd voor iedereen haar accepteerde en begon te respecteren. Deze mensen waren dan ook een van de weinigen die ze vertrouwde met aan het hoofd Rowan, de jongeman die maar een jaar ouder was geweest toen ze was begonnen met trainen en zijn weg had gemaakt naar de hoogste rang. Hoe verschillend hij wel niet was van de man tegenover haar was verbazingwekkend en toch zo logisch. Het liet zien hoe veel invloed afkomst en opvoeding hebben op de mens. Alyssa vroeg zich af wat er achter die steenkoude laag zat bij commandant Snow. Ze kon zich niet voorstellen dat er meer dan bruutheid onder kon zitten. De ijzige blek die de commandant op haar gericht hield gaf haar koude rillingen die ze onderdrukte.

"Het zou zonde zijn om deze kans aan mij voorbij te laten gaan." Ze moest dit doen, het was de enige optie. Zijn reputatie was waarschuwing genoeg en alle kennis die over hem met haar gedeeld was ook, deze man was gevaarlijk én essentieel. Er stond niet veel in het dossier over de jongeman maar het was genoeg om haar niet blind dit gevecht in te sturen. Naam, leeftijd, afkomst, familie en prestaties waren punten die zo uitgebreid mogelijk waren beschreven. Spionnen en mannen uit het leger hadden zo veel mogelijk over hem verzameld ook al viel de hoeveelheid aan informatie tegen. De man was gesloten en geheimzinnig zoals bij veel van de mensen met een hoge rang het geval was. Hoe minder er over iemand bekend is hoe veiliger.

Hoe langer hij naar haar bleef kijken en stil bleef staan hoe meer ze besefte waar hij mee bezig was en dit was niet in haar voordeel. Beweging bracht haar warmte en energie, iets was voor haar perfect was. Hoe zeer de mensen van zomer en winter tegenpolen waren was duidelijk als je maar oplette en dat deed de commandant té veel naar haar zin. Ze moest oppassen in zijn bijzijn en toch ook zichzelf bewijzen. Hoe meer ze hier bezig was hoe meer ze besefte dat deze missie een heel groot probleem op kon gaan leveren. Het feit dat hij haar zonder knipperen bekeek en alles in zich opnam was een groter probleem dan men had gepland. Alyssa knikte even kort naar hem toen hij haar de eerste zet gaf. Ze wachtte liever op de eerste zet van haar tegenstander om daarop in te kunnen spelen maar dit keer kon het niet. De beste plekken om iemand te raken zijn de zachte plekken in het lichaam waar je de tegenstander tijdelijk mee uit kan schakelen. De eerste plek waar ze nu voor koos was de solar plexus, de beste plek om iemands adem te ontnemen door de grote bundel aan zenuwen die zich hier bevond. Haar vuist raakte deze plek dan ook met een rechtse hoek. In een vlugge beweging verplaatste ze zich uit zijn directe omgeving om hem te ontwijken.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De klap die hij ontving had hij zien aan komen wat er voor zorgde dat hij de spieren in zijn romp goed aanspande en de klap minder hard aan kwam, daarnaast merkte hij op dat haar arm net niet in de juiste hoek had gezeten om de lucht uit zijn longen te slaan, haar eerste aanval had dus weinig tot geen nut gehad bij hem.
Toen ze zich wilde verplaatsen uit zijn directe omgeving, wat wederom een verwachtte zet was, haakte hij snel haar been en tackelde haar toen op de grond. Door zijn beweging kon hij zelf ook makkelijk naar de grond zakken en haar neer houden. Hij hield haar tegen de grond gedrukt op een manier dat zij onmogelijk kon ontsnappen, tenzij hij natuurlijk los liet maar dat was hij niet van plan. Het was de techniek om iemand neer te houden die hij had geleerd tijdens spar wedstrijden waarbij je won als je iemand vijf secondes zo neer op de grond kon houden, en sinds de tegenstander niks kon doen als zij in zo een positie zaten, won je automatisch zodra je hen zo kreeg.

Na haar dus vijf secondes op de grond vast gehouden te hebben liet hij haar los en stond hij in een snelle beweging weer overeind en buiten haar directe omgeving. Het gevecht was over. "U zou meer aan uw hoeken moeten werken, u had mij erg mooi kunnen raken als uw arm in een hoek van 45 graden was geweest, maar hij zat in een hoek van 50 graden," sprak hij simpel. Vechten op zo een manier was allemaal wis- en scheikunde. Je moest zoiets maar net weten en er goed in zijn om het ook echt te kunnen gebruiken. Een goede hoek aan nemen met je armen, benen en lichaam kon al een heel verschil maken in een gevecht, dit werd vaak echter niet geleerd sinds mensen dan meer gingen letten op de hoeken die hun lichaam maakte dan het gevecht zelf. Tijdens trainingen leerde Bucky het wel aan zijn leerlingen zodat ze uiteindelijk deze hoeken uit zichzelf zouden maken, dat het zo erg in hun hoofd zat dat het uiteindelijk allemaal automatisch ging. "Maar u deed het aardig goed voor een beginner, u kan trots zijn op uzelf," knikte hij vervolgens, wetende dat hij geen ego's kon verwoesten sinds zelfvertrouwen daar ook door omlaag ging en hoewel te veel zelfvertrouwen niet goed was, geen was ook absoluut niet wat je wilde.

Bucky maakte rustig zijn weg terug naar zijn plek en keek naar de andere vier die nog steeds niet begonnen waren met sparren. "Alsjeblieft, begin," zei hij hen met een kleine knik, zo kon hij ook gemakkelijk toe kijken en hen wellicht helpen met dingen als ze iets fout deden, daar was hij immers hun leraar voor op dit moment. De twee groepjes begonnen toen ook al vrij snel sinds ze duidelijk niet tegen de zin van Bucky op wilde gaan, wat hij wel begreep, hij had vroeger wellicht hetzelfde gedaan, al was hij soms wel een stuk eigenwijzer geweest, wat er waarschijnlijk voor zorgde dat zijn training nog strenger werd. Dat eigenwijze gedeelte moesten ze uit hem werken en dat was ergens aardig goed gelukt, toch was een deel van hem nog behoorlijk eigenwijs. Maar dat paste dan ook wel weer goed bij zijn persoonlijkheidsstoornis.

Hoewel hij zijn aandacht goed op de vier vechtende rekruten hield hield hij Hailey ook nog goed in de gaten. Hij kon het niet helpen dat er iets aan haar was wat hij niet kon plaatsen. Iets aan hem wilde haar dan ook zijn persoonlijke leerling maken, maar hij wist ook niet zeker of dat wel een goed idee zou zijn, zoiets kon of erg goed uitlopen of juist helemaal mis gaan en hij wilde beide eigenlijk niet. Haar naar een ander sturen was wellicht de betere optie, dan hoefde hij zich geen zorgen meer om haar te maken en zou hij haar wellicht uit zijn hoofd kunnen zetten, hoopte hij althans. Wat hij ging doen wist hij nog niet heel zeker, maar hij had nog de hele dag om dit uit te vogelen, hij hoefde nu nog geen keuzes te maken.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was idioot hoe snel hij haar tegen de grond werkte. Ze had verwacht dat hij haar snel zou overmannen maar zó snel? Het leek alsof hij elke beweging die ze zou maken al voor zich zag. Alyssa gaf niet direct op, haar benen waren vrij genoeg om haar voeten op de grond te plaatsen. Haar rechter voorarm zette ze onder zijn kin en vanuit haar voeten duwde ze haar lichaam omhoog om hem van zich af te krijgen maar op een lichte disbalans na bewoog hij vrijwel niet en de vijf seconden waren om. Een gefrustreerde frons verscheen op haar gezicht en bij zijn opmerking werd die alleen maar dieper. "Ik ben er zeker van dat mijn hoek prima was." Antwoordde ze zo kalm mogelijk. "Echter had ik een tegenstander die nog sneller was en zijn positie net genoeg wist te veranderen." Nu ze terug keek op wat er gebeurd was had ze het kunnen verwachten. Ten eerste was de zet die ze had gebruikt goed te blokkeren, zowel op de manier waarop de commandant het had gedaan als door haar arm te stoppen met de zijne. Toch had ze nog niet eerder een tegenstander gehad die zo ontzettend snel wist in te spelen op wat er gebeurde en doorhad wat ze van plan was. Daarnaast kon ze hem moeilijk inschatten wat het een stuk lastiger maakte. "Bedankt maar dit was geen gevecht waar ik trots op ben of zal zijn. Het was nog net geen schande te noemen." Ze schudde haar hoofd en lachte kort. "Zo slecht heb ik het in jaren niet gedaan. Niet dat ik ooit eerder tegen iemand heb gevochten die zo getraind is." Het was allemaal een leugen, dit was de grootste schade die ze tot nu toe had gehad en als het niet in haar rol als beginnend vechter had gepast dan had ze haar ongenoegen en schaamte wel laten blijken. Daarnaast had ze wél tegen even veel getrainde mannen gevochten alleen waren zij niet met de zelfde hand getraind en hadden zij andere technieken geleerd. Voor haar denmantel was de uitkomst van dit gevecht misschien wel veel beter maar Alyssa was er totaal niet tevreden mee. Toch veegde ze elke emotie van haar gezicht af tot deze weer neutraal stond.

Het was tijd om goed na te denken hoe ze dit aan moest pakken en zonder nog een woord tegen hem te zeggen of een blik op de andere rekruten te werpen nam ze plaats op een lege plek in de zaal. Een korte tijd hield ze haar complete aandacht op de twee gevechten voor haar. Als ze tegen een van deze mensen had moeten vechten had ze ongetwijfeld gewonnen óók als ze zich in had moeten houden. De gevechten hadden nog weinig souplesse, techniek of kracht. Ze wist dat ze deze dingen bezat ook al had het net geleken alsof niet niet het geval was. Alyssa was niet ongetraind of zwak maar ze was ook geen man en dat maakte ook veel verschil in een gevecht. Kracht en formaat waren grote factoren in het gevecht. Ze was benieuwd of ze ook zo ontzettend snel zou verliezen als ze echt haar best deed, misschien wel. De commandant was een vreemde persoon, vreemd in de zin dat hij totaal anders was dan alle mensen die ze ooit had ontmoet. Het wekte interesse, ze wilde meer over hem weten en hem begrijpen. Dit was echter geen onderdeel van haar missie, niet volledig in ieder geval. Ze moest dichterbij de commandant komen voor informatie, om zijn plannen te achterhalen, om valse informatie te geven en plannen te boycotten, niet om hem te leren kennen.

Na even was Alyssa klaar met het kijken naar de anderen, ze leerde er niets meer van en ze had de focus nodig om zelf te besluiten hoe ze verder moest gaan. Vroeger had ze een routine met basisbewegingen gebaseerd op opwarming bij zelfverdediging om zichzelf te focussen. Het feit dat de oefeningen niet specifiek zomers of winters waren maakte dat ze zich geen zorgen hoefde te maken hierover. Met haar ogen gesloten voerde ze de oefeningen uit terwijl ze haar gehoor scherp hield voor mogelijk gevaar. Een reflex om het gevaar tegen te gaan was snel gemaakt en ze was dan ook niet bang dat er iets zou gebeuren.

Herschreven

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het was best lachwekkend voor Bucky hoe ze reageerde. Maar hij liet hier natuurlijk niks van merken. Dat zou onprofessioneel zijn en dat was nou net iets wat Bucky absoluut niet was. Hij bleef zo professioneel dat er maar twee levende mensen waren op dit moment die zijn echte voornaam wisten. Hij stond namelijk gewoon in elk dossier als Bucky. Het was hoe velen hem noemnde, als zij zijn naam wisten. Want zelfs deze naam wisten erg weinig mensen. Enkel de gene die al echt in het leger zaten. De mannen die Bucky blindinks vertrouwde en de mannen op wie hij wist dat hij kon bouwen. Verder hield hij het op zijn achternaam. Mensen noemde hem of Snow of commandant. Of natuurlijk commandant Snow. Maar verder niet en hij accepteerde ook zeker niks anders dan dat van zijn rekruten of persoonlijke leerlingen. Zelfs de koning, bij wie hij erg close was en met wie hij goed kon opschieten, noemde hem Snow. Hij vond het wel fijn. Ergens gaf het hem het gevoel alsof hij belangrijk was. Alsof hij er toe deed terwijl hij waarschijnlijk net als ieder ander gewoon zou sterven en vergeten zou worden. Daarnaast deed Bucky niet aan vrienden buiten werk en al helemaal niet aan relaties, dus de kans dat hij ene vrouw zou hebben of zelfs kinderen voor hij stierf was nihil. Hij zou gewoon alleen neer gaan op het strijd veld. En dat was ook wat hij wilde. Een gezin of relatie beginnen betekende dat er iets was wat hem tegen hield om niet voor zijn land te sterven en Bucky wilde zich helemaal geven aan zijn baan, aan zijn land. Hij wilde bereid zijn te sterven voor zijn land en dat kon niet als hij mensen had die echt van hem hielden. Daarom had hij dus geen persoonlijke relaties. Het was zijn verstandigste keuze.
Natuurlijk had Bucky kunnen verwachten dat ze haar hoek prima had gevonden maar dat was ook gewoon iets wat je niet juist kom zien uit je eigen ogen. Je keek er namelijk zelf op van boven en dan was het ook gewoon lastiger om te kunnen zien welke hoek het nou echt was. Bucky daar in tegen had het wel goed kunnen zien, maar hij besloot hier verder maar niet over in te gaan sinds een discussie over een hoek maken niet in zijn planning paste. “Maar natuurlijk,” knikte hij maar, wetende dat hij gelijk had, maar hij was niet het soort persoon die zijn gelijk echt wilde bewijzen. Hij wist dat hij gelijk had en dat was genoeg. Als zij wilde geloven dat zij gelijk had ging hij haar dromen niet verpesten. Het was toch niks belangrijks geweest.
“Dan moet ik eerlijk zeggen dat u behoorlijk streng bent voor uzelf. Daarnaast is het belangrijk om alle trainingen die u ooit op straat of wat dan ook geleerd heeft te vergeten. Om deze trainingen echt te kunnen doorstaan moet u er met een leeg hoofd in gaan, anders zal u nu wellicht wel uitblinken, maar naar mate de trainingen verder gaan zal u zien dat het een zwaar nadeel voor u zal zijn.” Bucky had vaker mensen gezien die op straat geleerd hadden hoe ze moesten vechten. Deze mensen waren in het begin dan de beste van hun groep maar vielen steeds meer af. Die mensen zouden namelijk altijd dat wat ze als eerste geleerd hadden er bij betrekken wat hun geootste fout zou zijn en op het slagveld tot hun dood kon leiden. Hij zou wel zien hoe het ging met Hailey, dat was nog maar afwachten.

Bucky bleef de vier steeds tips geven tot hun gevechten om waren. De lessen en trainingen die Bucky gaf gingen vrij snel voorbij en voor ze het wisten was het al avond. Al de hele dag had Bucky voor iedereen bedacht wie bij wie van zijn mannen moest gaan trainen en hij was er nog steeds niet overuit. Hij moest nu een keuze maken maar hij wist het gewoon niet. Een geklop was te horen. Een ander patroon dan eerder die dag. Het patroon veranderde elk uur om het veilig te houden. Voor als iemand toevallig het patroon afluisterde. Bucky liep rustig naar de deur toe en plaatste zijn hand op de deurklink waarna hij deze gemakkelijk open trok. Sergeant Haling en Icing stonden voor de deur, klaar om twee rekruten met zich mee te nemen. Bucky liet hen binnen en sloot de deur gelijk weer achter hen. “Oké rekruten. Dit zijn sergeant Icing en Haling, zij zijn hier om beide twee van jullie mee te nemen om jullie de komende weken verder te kunnen trainen. Een van jullie zal bij mij blijven door de training. Stephen en Layla, jullie gaan met Icing mee. Edward en Tobias, jullie gaan met Haling mee. Hailey, jij blijft bij mij,” knikte Bucky toen. Hij had getwijfeld tussen Edward en Hailey bij hem te plaatsen maar was uiteindelijk toch gegaan voor Hailey. Beide hadden potentie en waarschijnlijk meer aandacht nodig wat was waarom Bucky tussen hen zat te twijfelen. Maar hem leek Hailey toch de beste keuze. Edward en Tobias gingen op Haling af en Layla en Stephen op Icing. Bucky opende de deur voor hen zodat ze naar hun slaapzalen gebracht konden worden. Hetzelfde zou hij direct ook met Hailey doen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Op het moment dat ze haar temperatuur een graad voelde oplopen besefte ze pas hoezeer deze hele missie haar frustreerde en hoe gevaarlijk het wel niet was. Er waren ontelbare opties waarop Alyssa ontmanteld kon worden en als dat gebeurde betekende het haar dood. Koning winter zou natuurlijk proberen om haar als gijzelaar te gebruiken en hem af te dwingen om aan bepaalde eisen te voldoen voor hij zijn dochter terug kreeg. De grap was dat het hem niet uit maakt of ze terug kwam of niet, niemand stuurde iemand op een gevaarlijke missie als je niet bereid was die persoon op te geven indien nodig. Ze was zoals altijd een speelstuk voor haar vader dat hij inzette waar het hem diende en voor ze vertrok had hij heel duidelijk gemaakt wat de bedoeling was. Zou Alyssa falen in de missie en gevangen worden genomen óf ontsnappen dan hoefde ze nooit meer terug te keren naar Zomer en zou hij ook geen poging doen om haar te redden. Het was geen echte keuze geweest om de missie te accepteren maar ze twijfelde of ze niet beter weg had kunnen gaan voor ze naar winter werd gestuurd, dat gaf meer kans tot overleven. Het probleem van haar temperatuur was afkomstig van het feit dat ze soms wat heethoofdig kon zijn, zowel letterlijk als figuurlijk, iets dat ze te danken had aan haar vader. Als iemand haar op de zenuwen werkte, ze zich enorm frustreerde of irriteerde had ze zichzelf niet altijd even veel onder controle, leek ze impulsiever dan gezond was. Het was daarom ook het juiste moment om uit Snow's grip te zijn. Mogelijk was het hem zelfs zo dichtbij niet opgevallen maar ze wilde de kans niet nemen.

Alyssa deed haar best om de temperatuur weer te laten dalen samen met de frustratie maar de man wist dit weer ongedaan te maken en vanbinnen vervloekte ze hem. Het was puur instinct maar ze wist gewoon dat hij haar niet geloofde, haar intern misschien wel uitlachte voor hoe ze het had gedaan en als er iets was wat bij haar verkeerd viel was dat het wel. Als ze hem niet nodig had gehad en het niet enorm ongepast was had ze hem laten weten wat ze van deze houding vond en had ze nog een poging gedaan om hem onderuit te halen, de zelfingenomen man. Ze wist een ding zeker, ze had nu al een hekel aan commandant Bucky Snow, of in ieder geval was dat wat haar hoofd haar vertelde. Als Alyssa écht luisterde was er wel meer dan alleen het feit dat hij haar frustreerde, meer dan alleen nieuwsgierigheid naar hem, maar dit probeerde ze te negeren. " Prima, ik ben benieuwd wat het gaat brengen. Ik ben hier niet om te laten zien dat ik alles al kan en weet want dat is niet zo en hier ben ik mij bewust van. Ik ben hier om te leren en toe te passen. Mijn manieren zijn misschien anders dan anderen maar ik sta niet minder open voor wat mij te wachten staat." Alyssa hoopte dat het een antwoord was wat hem tevreden zou stellen aangezien er ook een deel aan waarheid in zat. "Het enige doel is om eervol te vechten voor mijn land." Een mooie manier om niet te liegen maar het wél goed te laten klinken. Het feit dat hij haar u noemde was wel een lacher. Thuis noemde iedereen haar u en prinses, maar dat was uit respect voor haar titel. Bij deze man voelde ze zich er alleen maar gekleineerd door wat vreemd was. "Als ik het mag zeggen, u kunt mij bij voornaam en je aanspreken." Bijna had ze haar eigen naam gezegd, hem verteld dat hij haar Alyssa mocht noemen. Ze moest zichzelf nog meer trainen op al deze leugens, want een kleine fout kon fataal zijn bij deze man met een haviksoog voor alles wat ze deed en zei.

Door haar oefeningen heen luisterde Alyssa naar de adviezen en tips die de commandant aan de anderen gaf voor het geval er toch wél een korrel aan interessante informatie tussen zat, tot nu toe was dit vrij weinig. Bij het horen van het patroon op de deur opende ze haar ogen. Het was anders dan de eerste keer en ze tikte de twee patronen kort uit op haar been om het verschil er in te zien. Mogelijk werd er elke keer met een bepaald patroon gevarieerd? Ze sloeg het op voor later en maakte haar laatste oefening af waarna ze met haar ogen de andere twee mannen volgde. Een van de twee, Haling, leek een stuk vriendelijker dan de commandant en ze sloeg hem ook op in haar geheugen. Wie weet kon hij haar wel eens assisteren als ze hem over wist te halen. Langzaam voegde ze zich bij de groep rekruten om niet achter te blijven. Toen Snow haar naam noemde, haar tweede naam, keek ze op naar hem. Waarom koos hij in hemels naam voor haar? Ze was er blij mee in de zin dat dit het doel was geweest voor vandaag maar ze was in haar ogen geen logische keus. Of de commandant dacht dat ze het zo slecht deed dat alleen hij nog iets van haar kon maken, dat betekende dat het eerder een belediging was dan een privilege. Eenmaal de andere vertrokken met de aangewezen sergeant bleef Alyssa afwachtend staan en observeerde ze Snow. In har hoofd weigerde ze om hem Bucky te noemen, het was überhaupt niet slim om dit te doen omdat ze hiermee de kans verhoogde dat ze hem ook woordelijk zo zou noemen terwijl hij zijn naam nooit verteld had. Daarnaast klonk het veel te vriendelijk, alsof ze hem beter kende en hem mocht wat tot nu toe niet het geval was. Dat was wat haar hoofd in ieder geval riep maar diep van binnen voelde ze iets anders, het was niet zo zeer een aantrekkingskracht maar een gevoel van interesse. Meer willen weten van hem en dichter bij hem zijn, Alyssa kon niet achterhalen waar dit zo plotseling vandaan kwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld