Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG; Way down we go

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

ORPG ft.

WARNING: hitman o' met gang scènes enzo

-

Whoa, you let your feet run wild
Time has come as we all go down
Yeah but for the fall—oh, my—
Do you dare to look them right in the eyes?

'Cause they will run you down, down 'til the dark
Yes, and they will run you down, down 'til you fall
And they will run you down, down to your core
Yeah, 'til you can't crawl no more

And way down we go

-

Dale - 21
W5

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:

Chris - 21 - S2

''Sometimes you need to serve in order to lead,'' Odysseus

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De mannen die zich specialiseerden in haar vakgebied gingen op in de massa in de hoop dat ze niet onthouden werden door hun voorbijgangers. Mensen vergeten nu eenmaal alles wat niet bedreigend voor hen is.
Maar Chris, beter bekend als Orphan S, koos er juist voor zo veel mogelijk aandacht te trekken. Haar borsten werden tentoongesteld in een omhulsel van rood weefsel, dat haar lijf verder afdaalde tot aan haar enkels. De dure jurk zat haar als gegoten, omsloten haar vrouwelijke vormen feilloos waardoor haar beminde lichaam in staat was om een vlaag van pure seksuele aantrekkingskracht door de lichamen van mannelijke voorbijgangers heen te jagen. Zij werd door hen nagestaard in het openbaar, maar zagen haar nauwelijks. Zij zagen hun eigen fantasieën in haar weerspiegeld.
De jongedame was welbespraakt en een expert op het gebied van vakliteratuur en Griekse mythologie. Zij las, beoefende de viool en luisterde naar klassieke muziek in de avonden van leegte, waarin ze afstand wilde nemen van het moorden en pathologisch denken. Zij kalmeerden haar.

Chris vermeed de reflectie van haar verschijningsvorm in het glas en keek daardoor automatisch op tegen de inhoud van de eigentijdse werkkamer van Orphan V. De ruimte was opgeruimd, straalde zelfs verzorgdheid uit in de meest teruggetrokken plekken van het venster, en de wanden stonden vol met namen en afgedankte, oude foto’s.
Howard, de eigenaar van deze netheid en eveneens dit pand, zat aan zijn schrijftafel. Hij bekeek de camerabeelden van de afgelopen paar uur. Hij hield zich bezig met vragen zoals ‘doen we freelancers hetgeen wat ik hen opgedragen heb’ en ‘hebben indringers zich onlangs begeven op mijn terrein‘, kwesties die hij herhaaldelijk kon beantwoorden met ja en nee. Zijn huurlingen waren het resultaat van een eeuwenlange zoektocht naar de loyaalste soldaten in de wereldlijke samenleving. Hij twijfelde niet aan hun loyaliteit, maar observeerde desalniettemin hun optreden in zijn afwezigheid uit voorzorgsmaatregel om teleurstellingen te voorkomen. En mannen waagden zich niet in zijn territorium, omdat zij wisten dat het nadien snel met hen afgelopen was. Iedereen wil een eerbiedige dood sterven en een afslachting voortvloeiend uit een onnozele fout die voorkomen had kunnen worden – is dat allesbehalve.
Hij voorzag zichzelf van een sigaret, bekeek Chris met een nonchalance die hij haar eerder vertoond had. Hij vond haar verschijning amusant, maar liet niets van zich daarover horen. Hij keek alleen.
‘’I have a meeting scheduled for tomorrow, which means that you will be in charge.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De duisternis begon achter de wolken op te trekken. Hij keek voor kort op, enkel om het beetje donkerte te zien verschijnen. Het avonduur was nog niet aangebroken. Nog een aantal uren moesten verstreken worden voor het een sterrenhemel werd, waar hij tegenaan kon kijken. Voor nu leek het op een storm die eraan zat te komen; het was donker, maar nog niet genoeg om al het licht uit zijn omgeving weg te kapen. Het was alsof het universum al voorzag wat de gevolgen van zijn beslissing zouden zijn.
Het was een man wiens lijf hij achter zich aan sleepte. Een veertiger waarvan hij de naam niet kende, noch zijn afkomst of precieze leeftijd. Zijn uiterlijk had hem niet minder kunnen deren. Het was een loner. Een ziel die niet gemist zou worden, een persoon die niet zou ontbreken uit de database wanneer hij vermist zou raken. Iemand net als hem.
Een ijskoude moordenaar was hij niet. Al zijn slachtoffers had hij nog in zijn achterhoofd gehad en met elke die erbij kwam, besefte hij zich zijn daden maar al te goed. Echter was deze de belangrijkste moord in zijn reeks. De levenloze, afgepeigerde volwassen man was zijn redding.

Hij en zijn compagnon verstreken intussen vijandelijk gebied, bekend terrein en toch onheilspellend genoeg om geen voet op te zetten zonder paranoia. Het verlaten warenhuis behoorde niet tot zijn district. Hij had de grenzen van de tweede divisie overtreden, en daarbij de een al hoogste eenheid van het programma. Ze zaten drie klassen hoger dan zijn divisie en behoorden tot een van de beste eenheden die zijn bazen zich toewensen konden.
Een eenheid waarvan hij direct reactie verwachten kon, zodra hij gesignaleerd werd bij een van hun panden. Het was een kwestie van minuten vooraleer iemand de dreiging kwam elimineren. Het moment waarop hij oog in oog zou staan met een rivaal, ongeacht wie van de divisie ook op hem af werd gestuurd.
Zuchtend kwam hij tot stilstand. Hij had zijn plaats gevonden bij een van de muren van de grote hal, om zijn rug tegen het gesteente te kunnen laten steunen. Een verrassingsaanval was hierbij niet langer mogelijk geweest. Hij had zicht op alle ingangen van de begane grond en dus op iedereen die het gebouw binnen treden zou. Gewapend was hij wel geweest. Ondanks dat hij het weten had van hun strategieën als het ging om een bedreiging, was hij niet vergeten dat hij en de andere eenheden elk aan een andere zijde van de lijn stonden.
Hij was echter rustig in deze situatie. Een houten prikker zwierf in zijn mondhoek, onderwijl hij voor zich uit keek. Het zou niet lang meer duren voor hij gezelschap zou hebben.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Magnificent.’’
Zijn starheid week en er kwamen ongelovige groeven in zijn voorhoofd te staan. Zijn omgeslagen humeur bevreemde haar, maar werd al meteen duidelijk toen de beelden van de bewakingscamera’s haar aandacht trokken. Zowel hij als zij signaleerde een man die het terrein opliep en een lijkzak met zich meesleurde. Hij kende hem niet. Wie hij was en waarom hij dit terrein betrad waren vragen die zij evenmin beantwoorden kon. Hij was een indringer.
Arthur kantelde zijn hoofd, maar hield de camerabeelden in het oog. ‘’He’s all yours.’’
Hij hoefde er geen woorden meer aan vuil te maken om haar te laten doorzien wat hij van haar verwachtte. Met zijn vuurwapen liep ze het kantoor uit.
x
Stralen van de zon glipten naar binnen toen ze de instortende deuren opende en weer sloot. Chris stond nu buiten. De wind voerde een bitterzoete geur van omgewoelde aarde en bermgras aan.
Het had geregend en gestormd die dag. Oranje gekleurde bladeren bedekten het gesteente onder hen en autobanden hadden een spoor van modder achtergelaten op het gehele trein. De bestuurder van de auto was zonder twijfel in een berm gereden.
‘’They sent forth men to battle, but no such men return and home to claim their welcome, come ashes in an urn,'' sprak ze hem spottend toe.
Ze liep dichter naar hem toe, behield de nodige afstand. Onverwachtse bewegingen weerde ze grotendeels af door niets zomaar aan te nemen. Lichtgelovigheid was een zwakte die het doodsproces versnelde.
Hij werd vergezeld door een dode, die in adamskostuum voor hem lag. De zak waar het lijk eerder nog in verbleef, lag krachteloos naast het gedaante. Ze bekeek het, trachtte de persoon te identificeren, maar ook zijn eigenheid was haar onbekend. Wat wilde hij met zijn komst bereiken?
Ze wendde zich tot zijn mimiek en zijn houding. Hij oogde kalm, ook al zag hij haar staan. Hij wist wat hij deed, had geen spijt van zijn komst.
Assertief, met een volledige afwezigheid van angst in zowel haar houding als emotie, sprak ze hem aan. ‘’Tell me, with whom do I have the pleasure of speaking? Not a wilted man lost on the road to misery I hope.’’

* Aeschylus - Agamemnon

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De krijger van de tweede divisie had aan zijn verwachtingen voldaan. Met een komst van enkele minuten na zijn intrede, had ze hem allesbehalve teleurgesteld. In zijn ooghoeken zag hij al een vrouwelijk gedaante binnen lopen. Het getik van haar hakken echoënd door de lege fabriekshal. Een lange, rode jurk achter haar aan gedrapeerd met elke stap die ze zette. Een opvallende verschijning was ze zonder twijfel, en wel een die hij nog niet eerder gezien had. De meeste vrouwelijke huurmoordenaars kleedden zich niet zo bloot, laat staan chic wanneer ze op het werkveld waren.
Haar gespot incasseerde hij met een grijns rond zijn lippen. "Sorry to disappoint you, but my funeral has to wait." Zijn ogen liet hij afdwalen naar de lijkzak op de grond, waar hij voor een paar seconden gefascineerd naar keek. "Me and mr. John Doe here have other plans for tonight." Zijn mondhoeken bleven opgetrokken. Hij keek weer op, ditmaal naar de vrouw voor hem.
Haar expressie verveelde hem. Ze leek hem liever op zijn hoede te willen houden met kilte, dan dat ze andere emoties in de strijd gooide. Hij had op zijn minst op haar charmes gehoopt in plaats van het aanzien van een blik van een moordmachine. Dat was wat hij verwacht had te zien, nadat hij haar kleding en figuur had gezien
Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde wat meer tegen de muur. "I'd rather call it the road to Paradise," prevelde hij terug. "See. My friend right here is gonna help us both." Hij knikte naar het plastic omhulsel om het rottende lijk. Dat ooit een dode hem uit zijn problemen helpen kon, was het laatste wat hij gedacht had.
"You're gonna eliminate the threat, exactly as you were ordered. We’ll put on a great show for your boss to see. My friend here is gonna be yours to slaughter and to leave behind as proof, and we're both in the adventage of getting something we want." Zijn wenkbrauwen hief hij uitdagend op. "Sweet deal, right?"
Hij nam haar van top tot teen in zich op, om dan toch uiteindelijk bij haar schoenen te blijven haken. "Might wanna take your heels off for that though."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Innerlijk verkeerde zij in disharmonie. Chris begreep wat hij zei, maar snapte niet waar hij het lef vandaan haalde om haar zo te commanderen. Een naam had hij haar niet gegeven en een uitleg evenmin. Hij dacht dat zij zomaar met hem instemde, dat zij geen verduidelijking van zijn plan nodig had om het eens met hem te worden. Hij was te rooskleurig, zag alles door een roze bril.
Hij hief zijn wenkbrauwen uitdagend op, zij trok de hare uit confusie op. Hij liet haar verbaasd doen staan, een emotie die ze maar moeilijk in toom kon houden. Zij zat niet te wachten op een conflict tussen man en vrouw in een afgeschermd domein, maar kon het niet laten om haar oordeel over zijn overeenkomst met hem te delen. Ze hield opvattingen niet graag voor zich.
;;You accompany yourself with the remains of a so-called 'John Doe'. Scents of death and destruction
don't scatter any further than the interspace in the bag in which your cadaver is hidden. You enter this domain that belongs to your enemy and positions yourself at a clear point where every turn and dynamic is recorded by one of the surveillance cameras. You await, previse that a fellow lover attends these grounds. A right prognosis, because your solitarism floats away and before you know it, a lady stands in front of you. She asks for your identity and you speak, but you don’t give an answer to her question. No, your statements are instructions that she must follow in exchange for - what exactly? You are the only one who thinks that she benefits from staging your death."
Zij bleef hem aankijken, maar stak wel haar hand naar één van de bewakingscamera's op om Arthur te laten weten dat alles op zijn rolletjes liep. Chris had geen hulp nodig.
“Listen, I'm not your marionette,'' zei ze fel. ''I will not take off my shoes, will not run after you and I am certainly not going to burn a(n) already dead man cadaver so you can enter the world as a man without identity.”

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was een pittige, dan wel iemand die geen blad voor de mond nam zodra ze de kans kreeg om haar mening uit te spreken. Hierbij was het echter geen woede dat hij in haar blikken zag. Eerder verwardheid maakte zich kenbaar, alsof hij haar meer dan verrast had met zijn aanpak en verschijnen. Een aanblik die hem meer beviel dan de ijzige gloed van enkele minuten geleden.
"Your boss must've taught you to think further than that, stranger." Zijn hoofd kantelde ietwat naar links, waarna zijn mondhoeken terug vielen in een oude positie van een kleine grijns. "Tell me, what level of assassin are you? You might be in one of the best devisions in the system, but everbody knows you profit from your kill. And judging by your .." Hij bleef kort stil. De sfeer opstoken was niet iets wat hij altijd zomaar deed, maar uit bedoelingen om haar uit de tent te lokken. Haar karakter was immers raadselachtig wanneer ze enkel steunde op kilte, felheid en verbazing. ".. appearence, I don't think you'd mind to get a promotion by mr. Boss." Ze kon hem vertellen wat ze wilde, ze wisten beide dat hij gelijk had. Er was geen rekruut die niet de ladder naar succes op wilde klimmen om de duistere machine, die het systeem in werking hield, met eigen ogen te bekijken.
"My name is Dale, level W assassin from the fifth division, and I'm crowned to be one of the best recruits of mr. Dashkov," sprak hij nonchalant. "Or as he likes to call me, his left hand. Can you imagine the reward you'd get already, or do I have to help you think of some ideas?"
Een vraag zonder nuttig antwoord, zoals hij deze gesteld had. Het was geen geheim dat zij die belangrijke schakels in de vijandelijke divisies uitschakelden, rijkelijk beloond werden. Was het niet met een veel betere positie, enkele plekken hoger, dan was het wel met een geldbedrag of eeuwige respect. Het zou haar meer opleveren dan slechts een bedankje van de baas. Ze mocht zichzelf dan als een van de groten zien, en dat was hoe de rest vanaf dat moment ook naar haar op zou kijken.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij bekende zijn identiteit. Toebehorend aan het werktuig van de vijfde divisie, ondanks dat hij op één na de beste huurmoordenaar van deze tijd is. Haar gelaatsuitdrukking werd milder. Nieuwsgierigheid onderdrukte ze. Hem vragen naar de aanleiding die hem ertoe heeft gebracht om zijn dood in scène te willen zetten, was haar zaak immers niet.
Rangverhoging in de tweede divisie was niets vergeleken met de algemene rang die ze verkregen zou indien een Orphan, die hoger staat dan zij, ineens uitgeschakeld wordt. Als zij Dale - en daarmede zijn status en rang - zou wegvagen, schoof zij één plek op. Men zou haar dan Orphan T noemen. Twee plekken verwijderd van Orphan X.
Chris bekeek hem, refuseerde het om haar eigen naam en rang open en bloot op tafel te leggen. Hij had niets aan haar eigenheid en deze samenkomst betrof geen uitwisseling van elkaars identiteiten.
Zij keek en ook zij liet hierbij een stilte vallen.
‘’There are cameras that detects every movement on these grounds,’’ vertelde ze hem, terwijl ze wees naar de dichtstbijzijnde veiligheidscamera, ‘’but you already knew that, of course.’’
Zijn plan was geen uitweg. Een rekruut dan wel een freelancer achternarennen was niets voor haar. Zij schoot op afstand en liet het gaan wanneer zij haar slachtoffer miste. Het verbranden van een lijk, behoorde niet toe aan haar gedragingen tegenover haar slachtoffers. Zij stichtte geen brand, had daar de benodigdheden ook niet voor. Mede daarom was Chris niet bereid om zijn plan te realiseren. De dood van Orphan W zou niet afdoend genoeg zijn.
De posities van de digitale objecten nam ze onmerkbaar in zich op. Hij moest hier onwaarneembaar zien weg te komen, maar die veiligheidscamera’s maakten het hem lastig. Arthur had overal zicht op.
Ze zette een paar passen naar hem toe. Met een als uit graniet gehouwen gezicht keek ze op hem neer.
''If you want to stage your death, shoot the security camera at quarter to two down.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn verwachting had gelegen bij het aanzien van een verbaasd tegenbeeld. Zij die het pad van een van de hoogste huurmoordenaars kruisten, hadden niet meer de kans om dit na te kunnen vertellen. Ze mocht zich haast vereerd voelen dat hij zich zo voor haar opstelde; hij keek de dood in zekere zin in de ogen en zij kon, in onverwachts toezien van haar baas, laten zien dat ze ook bij een van de besten behoorde.
Hij kon niet anders als genoegen tonen toen hij dan ook eindelijk haar gelaat zag veranderen. IJzigheid verdween, enige nieuwsgierige glinsteringen kwamen in de plaats, gepaard met een rustige maar bedenkelijke blik.
Een naam liet ze niet vallen. Ze liet hem net zozeer in zijn curieuze stand achter als dat hij haar liet, door niet de rest van het verhaal te verwoorden. Een slimme, verstandige zet.
De aanwezigheid van camera's had hij zich al beseft. Haar hand volgen was dan ook half onbewust gebeurd, omdat hij van tevoren al een aantal van deze apparaten had gespot. "I figured." Voor enkele secondes keek hij uitdagend naar de camera. Hij zou nog even goed stoken voor hij deze scène in actie zou zetten, dan wel voor zijn eigen vermaak en tevens om het geloofwaardig over te laten komen. Haar baas zou het niet tot de waarheid achten als hij als een bang dier naar achteren stappen zou. Dan was hij zijn titel niet waard.
Haar voetstappen weerklonken door de stilte, indien hij haar dichterbij zag stappen. Op haar opmerking kon hij niet anders dan grijnzen. Hij wist immers wel dat het een deal was die ze niet afslaan kon.
Kort hief hij zijn wenkbrauw uit gewoonte op. Vervolgens was het zijn wapen die hij in een raas vanachter de riem van zijn jeans viste. De kogel was al afgevuurd voor hij noch zij met zijn ogen had kunnen knipperen. Een echo volgde, niet hard genoeg om over het schot heen te kunnen komen, al zag hij in zijn ooghoeken glas vallen.
In een milliseconde greens hij naar haar. "Game on." Zijn woorden vergingen in de atmosfeer indien hij zich omdraaide en van haar weg begon te sprinten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij greens, schoot in een fractie van een seconde de vierde bewakingscamera neer en rende van haar weg. Ondertussen keek zij hem ontstemd na. Zij had zijn hulp bij het verplaatsen van zijn meegebrachte lijk enorm op prijs gesteld, maar kon die handreiking intussen wel vergeten.
Chris rolde haar ogen. De lijkzak die hij had achtergelaten, ritste zij open toen zij daar eenmaal aangekomen was. Het betrof doodslag met voorbedachten rade. Zijn slachtoffer was tot in de details bekleed met kleren al dan niet bijkomende toevoegingen die Dale in eigen persoon droeg toen hij het pand bewandelde. Enkel de herkenningstekens in het gezicht, waaronder zijn kastanjebruine ogen en flinterdunne wenkbrauwen, weken af. De vreemdeling had bij lange na niet zo’n ongekende en welgevormde fysionomie als die van Dale. Hij had zijn menistenblauwe ogen, borstelige wenkbrauwen en strakke jukbeenderen niet. Zijn aangezicht moest ze eigenhandig aan flarden schieten.
Als een gehuwde vrouw die gebreken toonde in haar lichaamskracht, trok ze het kadaver voort naar een leeg stuk terrein – slechts tien meter verderop. Hier, uit het zicht van een nog werkende veiligheidscamera, loste ze een schot in zijn enkel. De elegant vervaardigde demper reduceerde het schot tot een gesmoorde plop.
Daaropvolgend beschoot ze zijn gezicht vijf keer. Schandvlekken verdeelden zich over zijn verbloemde bovenlichaam en het gesteente onder hem. Het lichaam was nu aardig verbrijzeld.
Hoe ze haar moord precies ging verantwoorden tegenover haar baas, was een kwestie waar ze zich niet al te veel druk om maakte. Hij was eenvoudig te manipuleren indien ze zich in zijn bijzijn ontdeed van haar kledij.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het beginsel van de zonsondergang kon hij achter de bomen zien. Het was ruwweg een half uur later geweest sinds zijn aankomst, maar de intrede van het donker was inmiddels begonnen. De kou begon toe te slaan. Het herfstweer had hen eindelijk bereikt, zo bleek het, en tijdens zijn gesprint gooide hij zijn spijkerjack nog wat beter over zijn schouders.
Geen seconde had hij zich omgedraaid naar het pand, niet geïnteresseerd in wat ze voor plannen had met het lijk. Aan de omgeving hoefde hij verder ook weinig aandacht meer te besteden. Hij liet zijn gevoel en intuïtie hem leiden tot aan de plek waar hij zijn auto geparkeerd had. Het geluid van de benzinemotor vulde niet veel later de omgeving. De veranderende lucht schonk hij indien geen blikken meer; hij was nooit een natuurfanaat geweest.

TS > couple months later

Zijn gedachten waren overal en nergens geweest, rondkijkend langs het volk dat de bar langzaam maar zeker begon te vullen. Hij was geen vreemde eend in de bijt geweest hier. Geen zwart schaap, maar een lid van allen die de Snakepit als thuishonk beschouwden. Het was een ander gevoel, doch hij niet beantwoorden kon waarom.
Hij had hoe dan ook niet gevonden waar hij naar zocht. Althans, nóg niet.
Het rode haar van een bekende zag hij vaag voorbij schieten. Hij glimlachte naar haar, zichzelf uit zijn gedachten getrokken om haar op te zoeken achter de bar. Zijn vingertoppen tikten rusteloos op het hout. Een trek die Maze opgemerkt leek te hebben, gezien hij haar mondhoeken ietwat op zag trekken. "Need a drink, homeboy?"
Een knik was niet eens nodig geweest om haar het ja-woord te seinen. Nog voor hij het doorhad, had ze al een fles whiskey van boven de planken weggehaald. Een glas stond niet veel later gevuld en wel voor hem op het houten baroppervlak.
"What makes you think that?" vroeg hij haar, dan wel sarcastisch. Beide wisten dat hij niet de beste was in het verbergen van emoties, zeker niet verlangen. Wellicht had hij voor één avond het effect van sterke drank nodig om de gedachtegang zijn hoofd tot stilte te krijgen.
Ze lachte spottend terug.
"You're becoming more of a Serpent every day." Een opmerking waarop hij zijn schouders lichtelijk ophief. Een slok drank liet hij door zijn mond golven, zijn antwoord binnensmonds gehouden en laten vervagen als geruis in zijn oren. Maze leek zich nog genoeg te vermaken met zijn zwijgzaamheid. Grijnzend liet ze haar hand over zijn schouder glijden, voor ze achter de bar vandaan liep. "Shout whenever you need another drink. I'll be around."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Door de jaren heen had zij zoveel door de grauwheid van de dood versluierde aangezichten gezien, dat zij inmiddels de tel kwijtgeraakt was. Zij had zichzelf echter nooit laten verblinden door de menselijkheid die door de scheuren van gebroken maskers heen sijpelde. Die schijnbare tegenstrijdigheid had Tito - nog voordat hij wreed geliquideerd werd door één van zijn mannen, in haar hart verankerd.
Hij was een welberaden man, die – op zijn tijd – weeskinderen kon veranderen in wreedaardige moordmachines. Contact in de branche van sadisten had hij niet. Hij had zo zijn eigen regels en was niet van onnodige competities gediend. Deze teruggetrokkenheid en zijn weergaloze vorm van lesgeven moest hij met de dood bekopen. Een trouweloze in de hoogste aard had hem onedel in de rug geschoten en voor dood achtergelaten. Hij stierf even later in het ziekenhuis.
Wie de dader was en waarom hij het op Tito gemunt had, was haar onbekend – tot een kleine drie maanden geleden toen ze per ongelijk achter de ware identiteit van Arthur kwam. De man die haar had opgevangen toen zij niemand had, die tevens haar baas en bedgenoot speelde, was degene die zo’n ziekelijke act had neergezet. Chris had gezworen de dader te wreken, zelfs al betekende dit dat zij de tweede divisie – inclusief haarzelf, uit het huidige systeem moest halen. De freelancers haalde ze neer met granaten, haar baas met zijn wapen. Van het complex was niets over. Dat had ze weggevaagd door één groot explosief binnenin te ontbranden.
x
De geblindeerde ramen van haar auto zorgden ervoor dat de bewaker alsmaar de vinger aan de pols hield door zijn blik iedere keer te weerleggen wanneer de auto een stuk verder opschoof. Zelfs toen zij niet meer reed en de motor stopte met draaien, bemerkte ze hoe ze door hem bekeken werd. Hij was behoedzaam.
Voor een laatste keer wierp ze een blik op haar spiegelbeeld. Haar gelaat was verlelijkt door de vermoeidheid die ze gedurende de dag opgelopen had. Haar nacht begon met moord, haar ochtend met het in scène zetten van zelfmoord en haar middag en avond met urenlang reizen door de Verenigde Staten. Ze verzwakte haarzelf door niet te tijd te nemen voor een eventuele nachtrust – en dat terwijl ze voor het eerst sinds maanden de baas van de Serpents onder ogen moest zien te komen.
Haar witte shirt zag inmiddels vuil van het bloed en slijk. Niet de meest charmante vertoning, maar daar maakte ze zich verder geen zorgen over. Chris wilde Ruger hiermee laten weten in welke toestand ze momenteel zat, in de hoop dat hij wat meer begrip voor haar tonen zou.
Gegaap onderdrukte ze toen ze het portier opende en naar buiten stapte. De jongeman sprak haar meteen aan.
‘’Are you hired by Ruger?’’
‘’Do I look like some kind of whore to you?’’
Hij bekeek haar nog eens. Zijn ogen bleven hangen bij de rubberachtige damesdracht. Het betrof een kledingstuk dat weliswaar vanaf het middel haar lichaam begon te overtijgen, maar dat na een centimeter of tien het hullen alweer vaarwel zei. Het was miniem en dus uitdagend. Al dan niet een meisje van plezier, haar kledij en optreden brachten wel gedeelde herkenningspunten van prostituees met zich mee.
Hij opende zijn mond, maar bracht geen enkel woord uit. Hij wilde haar niet beledigen.
‘’Tell Ruger that it’s Delirious who wants to see him right away. He knows who I am.’’
Hij knikte, deed wat van hem gevraagd werd. Hij was overduidelijk een nieuweling die het respect van zijn baas wilde winnen door alles en iedereen te gehoorzamen.
Chris keek naar binnen. De gang was leeg, de rust niet bestaand. Het helse lawaai voortkomend uit het bargedeelte, drong zelfs buiten met geweld haar oren binnen. Was er weer eens een sportwedstrijd gaande?
De jongen kwam in haar blikveld. ‘’He will be here within a minute.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het glas whisky draaide hij een ronde, starend naar de vloeistof. Het was een tijd geleden sinds hij zich bij de bende aangesloten had, maar zijn draai had hij nog niet geheel gevonden in het bendeleven. Het was alsof er iets miste, alsof er iets ontbrak in zijn theorieën of zijn omgeving. Wat het was wist hij niet. Zijn gedachten dwaalden echter niet veel later doelloos weg.

Flashback:

De geur van sigaren drong met genot tot hem door. Rook sijpelde traag naar hem toe, doch niet van hem afkomstig maar van een van zijn kameraden, die zich tegenover hem op een stoel neer had laten zakken. Zelf stak hij er geen af. Twitch had hem met de rooklucht al bevredigd laten voelen. Hij hoefde geen sigaret meer op te steken om zich kalm te voelen, nu de walm van de andere sigaar al zijn kant op kwam. Voor nu had hij genoeg aan het flesje bier in zijn hand.
De jongen blies kort maar zwijgzaam een nieuwe hijs uit, waarop hun blikken kruisten. "That fucker was hard to find." Hij greens terug uit weten dat de klus dan toch was geslaagd. "The records go back to fifteen years ago, but there was no trace of him anymore after. He changed of name, birth date.. life."
Het viel te verwachten. Een berucht bendelid zou niet in het volle zicht wachten tot de autoriteiten hem zouden pakken voor de gepleegde misdaden. Nee, hij zou onderduiken onder een nieuwe identiteit en zijn zaken voortzetten. De politie te slim af zijn en zijn verdwijning of dood in scène zetten, om zijn eerdere leven in de documenten te beëindigen. Tijd koste geld.
"Who is he now?" vroeg hij hem. Hij ging ietwat overeind zitten, zette het flesje aan zijn lippen en nam een paar tuigen bier.
Een zucht werd zacht hoorbaar. De vastberaden blik miste bij Twitch, die hij gewoonlijk met zich meedroeg maar nu aan zijn gelaat ontbrak. Het deed hem twijfelen aan het resultaat. Afwachtend zette hij het glaswerk neer op het tafelblad.
"It's not sure if it's still his alias, but somewhere in the past five years, he went by the name Clay Anderson. He was one of the Serpents. A gang close to New York. His nickname would be Slash, and it might still be. The Serpents is the only gang he has been a member of," mompelde Twitch, "With that nickname, you have the biggest chance of finding him. But it is not sure if he's still in the gang or even alive. Like I said, no records other than fifteen years ago."
Het was een gok om die informatie te volgen. Er was een grotere kans dat het een doodlopend einde had, dan dat hij de man vinden zou waar hij naar zocht, maar zijn gevoel vertelde iets anders dan zijn hoofd. Het was wellicht nog relevante informatie die hem bij Clay brengen kon. Hoe langer hij zou wachten, hoe groter de kans dat hij verdwenen was onder een andere alias. En hoe groter de kans dat hij sindsdien onvindbaar zou zijn.
Hij knikte naar hem en schudde zijn hand, vooraleer hij opstond. Een envelop liet hij op zijn plek achter. Het papier krakend achter hem indien hij de kamer achter zich liet, om het geld als enig teken van zijn aanwezigheid nog bij Twitch te laten.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Een man met zwart haar achterover gekamd en een baard stapte het gangpad binnen. Hij werd achtervolgd door de bewaker die ze zojuist nog gesproken had. ‘’Long time, no see.’’ Ruger greens lichtjes en bekeek haar in de tijd die verstreek tussen zijn entering van de overloop en nadering van haar gedaante.
‘’I want to take part in your covey.’’
Hij hief zijn rechterwenkbrauw op, was duidelijk ontsteld door wat hij zojuist vernomen had. ‘’I thought an Orphan didn’t have the rights to leave his own division and thereupon shift it with a mob, that at the same time doesn’t participate in the assassin business.’’
‘’That’s right.’’
‘’Then why are you here?’’
‘’I brought the second division to its downfall and staged my suicide,’’ kwam ze meteen ter sprake. ‘’Therefore I’m on the watch for an operator who is willing to hold out a shelter – in exchange for merits.’’
‘’I assume that with ‘merits’ you mean manslaughter with premeditation.’’
‘’Needless to say, yes.’’
‘’Op toevalligerwijze heb ik enkele maanden geleden nog een huurmoordenaar binnengelaten. Werk in die branche kan ik je dus niet aldoor aanbieden, - tenzij je bereid bent om met hem samen te werken en de winstcijfers te verdelen, maar dat betwijfel ik.’’
"Working hours can also be spend on doing other business in order to secure the safety of the Serpents. I'm perfectly capable of guarding the area when you aren’t able to hire me as your hitman. My gender doesn't limit my versatility.’’
‘’Get Smiles over here.’’ Zijn ondergeschikte knikte en ging er wederom van door. ‘’Smiles is our recruit who’s also specialized in the field of murder and violence. If you’re keen on joining the Serpents, you’ll have to run a case with him.’’
‘’What do you mean?
‘’It’s a rule, Chris, and to be fair – I don’t know much about you besides your level and commitment to sexual acts.’’
‘’Hm, I cannot remember the time wherein we made love.’’
‘’It doesn’t matter. Are you going to preserve your name or are you planning on changing it in the future?’’
‘’I am holding onto it.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De uitgezette lijnen hadden hem naar de Snakepit gehaald. Het thuishonk van de Serpents, desondanks het onzeker was of Clay nog wel te vinden was binnen deze bende. Een keuze had hij niet gehad. Hij had de gok gewaagd in de hoop informatie over zijn verleden boven water te kunnen krijgen, en eindelijk de missende herinneringen op te kunnen halen die nergens in zijn documentatie meer te vinden halen. Men had zijn bestaan net als dat van alle andere wezen gewist.
Hij beliep de wereld als een geest, een staat waarin hij zich niet langer meer wilde bevinden; hij was meer dan slechts een pion in een groter spel.

In gedachten meegesleurd, zat hij naar het glas voor zich te staren. De blik die op de een of andere wijze op zijn huid bleef branden, was er een waaraan hij geen aandacht besteedde. Hij of zij die hem in de gaten hield zou vroeg of laat wel op hem af stappen.
En dit was ook het geval geweest. Nog geen paar minuten later zag hij dat men ruimte maakte voor een bewaker, die zich door de ontstane menigte in de bar heen loodste om naast hem tot stilstand te komen. Overvallen keek hij op.
"Ruger requested your presence."
Zijn blik sprak voor zich. Vanaf het moment dat hij hem op had gezocht, had hij Hawkeye al kunnen herkennen. Een van de beveiligers die hoog in de rangen stonden bij de bevelhebbers van de bende. Het was een belangrijk verzoek geweest voor Ruger om hem een van zijn loopjongens te sturen. Normaliter werd zijn naam geroepen door een van de voorbij lopende leden, wetend dat Ruger zelf geen tijd had om hem zelf op te gaan zoeken. Er werd van hem verwacht zijn weg zelf naar het kantoor te vinden.
Hij zuchtte. Zijn glas gooide hij achterover, vooraleer hij het lege glas terug op de bar zette. In alle rust kon hij zijn drank niet meer opdrinken en daarnaast wist hij dat, hoe langer Ruger wachten moest, hoe slechter zijn bui werd. Het was in zijn eigen belang om zich uit de voeten te maken en zo snel mogelijk het bevel op te volgen.
Een handgebaar maakte hij naar de jongen. "Go ahead. I'll follow," prevelde hij intussen. Hij zou zich niet mee laten slepen door de beveiliger, maar hem zwijgend volgen naar de bovenverdieping. Hetgeen waar Hawkeye stilletjes in meestemde. Hij zocht, met Dale achter zich aan lopend, de weg naar Ruger.

"What is it? Missed me already?"
Ze betraden de gang binnen enkele minuten, enkel en alleen om verrast te worden met de aanwezigheid van niet alleen Ruger, maar ook een andere dame. Lichte verbazing stond op zijn gelaat geschreven bij het aanzien van het bezoek.
Hawkeye werd naar gewenkt om weg te gaan. Het geluid van de voetstappen verdween hierna al snel. Zelf verzette hij geen stap meer. Hij bleef afstandelijk, observerend. Het was een wat onvoorziene en onvoorspelbare situatie geworden.

"This is Chris. She's an assassin of the Orphanage just like you, and you are going to be her mentor during the procedure of membership. I trust you to guide her through all of the traditions and rules, alongside the duties and expectations of this job."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld