Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - True colors

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:

Everyone's true colors show eventually.

Een orpg met de lieve MotherOfFoxes, anders niet reageren a.u.b.
Misschien vulgair taalgebruik en 18+ stukjes idk, dus waarschuwing bijdeze.

Lauren Berkeley

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:

Dayhron Clearwater

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
''Very nice, Dave, now I've gotta go. I have training!'' Hoewel ze al minuten eerder had geprobeerd om het telefoongesprek te beëindigen liep ze nu nog steeds met haar mobiel aan haar oor en een glimlach op haar gezicht naar de wilde avonturen van haar broer te luisteren, terwijl ze steeds dichter de kleedkamer naderde. ''Oh, wait, wait! Isn't it your first training since you got promoted to the other group?'' Lauren glimlachte, terwijl ze nu ongemakkelijk voor de deur bleef treuzelen. ''Yes it is, exactly why I need to go now.'' - ''Alright little sister, good luck then.''
Nadat ze had opgehangen liep ze toch enigszins zenuwachtig de kleedkamer van de dames binnen. Waar ze begonnen was met trainingen op een gemiddeld niveau, was ze uiteindelijk toch opgevallen en werd ze door haar trainer in de hogere groep geplaatst. Ze was super dankbaar dat haar harde werk en doorzettingsvermogen eindelijk beloond werd, dit was haar kans om te laten zien wat ze in zich had, maar nog ergens speelde de angst dat ze niet goed genoeg was en dat ze misschien niet geaccepteerd zou worden door de groep.
Toch viel dat allemaal erg mee en werd ze vriendelijk begroet door de paar meiden die zich al in de kleedkamer bevonden. ''Hey! You're new, right? My name is Alice,'' stelde een blond meisje zich aan haar voor. Lauren zette haar tas neer, ''Yeah, my first training. I am Lauren.''
Niet veel later bevond ze zich in de dansruimte waar anderen zich al aan het opwarmen waren voor de training begon. Op dat moment besloot Lauren dat ze moest ophouden met piekeren en zocht ze de ruimte om haar eigen rek- en strekoefeningen te doen. Ze had er wel een handje van om zichzelf te vergelijken met anderen en op dat moment begon haar onzekerheid weer te spelen, maar ze deed haar best om dat niet te laten blijken. Als ze niet goed genoeg was voor de groep, dan was ze hier nu niet, vertelde ze zichzelf.
De groep was niet al te groot, gelukkig, en sommige meiden kende ze gelukkig al vaag. Het was pas toen enkele jongens de zaal binnenkwamen dat haar adem in haar keel stokte, en ze even later blozend haar blik afwende van één jongeman in het speciaal waar ze haar blik iets te lang op had gericht. Ze wist dat zijn naam Dayhron was, maar verder kende ze hem niet. Een paar keer had ze hem in de gangen gezien, en haar vriendinnen hadden inmiddels wel door dat ze een beetje een crush op hem had, ze was echter nooit bereid om tegen hem te praten, wat moest ze zeggen?
Om al niet te veel aandacht op haarzelf te richten, besloot ze zichzelf direct voor te stellen aan de vrouw die nu de zaal binnenkwam, waarvan ze wist dat zij de training zou geven. ''Nice to meet you, Lauren, my name is Mrs. Robinson. If you have any questions regarding the way I give my lessons, you can come to me afterwards.'' Hoewel Lauren niet echt het idee had dat ze streng was, knikte ze braaf en glimlachte ze even. ''Thank you, Mrs. Robinson.'' Ze draaide zich nu om en voegde zich tussen de lijn die inmiddels was gevormd langs de achterwand van de danszaal, waarbij ze het niet kon laten om vlug haar blik naar Dayhron af te laten glijden. Oh God, als haar vriendinnen dit zouden horen zouden ze helemaal los gaan.
Terwijl Mrs. Robinson haar les opende, hoopte ze stiekem heel erg dat ze haar niet in het algemeen zou voorstellen, maar zodra ze haar naam hoorde keek ze toch op en waren er meerdere blikken op haar gericht. Ze beantwoorde deze met een verlegen glimlach en knikte kort, en zodra Mrs. Robinson haar les weer vervolgde wist ze dat haar wangen al rood waren gekleurd door het bloed dat plotseling naar haar wangen was gestegen. Way to go, Lauren.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Hij had zijn geluk niet op gekund toen zijn ouders toestemden met zijn wens om terug naar school te gaan; iets wat normaalgesproken niet meer plaatsvond na de eerste omvorming. Ze stelden daarbij desalniettemin als eis dat hij zijn gave onder controle kreeg maar lieten hem vervolgens zijn eigen keuzes maken met betrekking tot zijn toekomst.
Ondertussen was het moment van zijn keuze alweer een aantal jaar geleden en nog elke dag voelde het bijzonder. Het was niet gewoon voor weerwolven om zich onder de ‘normale’ mensen te begeven. Wanneer zij erachter kwamen dat je anders was, liepen jij en je clan altijd gevaar. Dayhron had hier echter iets voor bedacht. Hij hield de mensen simpelweg op afstand door niet teveel met ze om te gaan en dit was hem vooralsnog altijd goed gelukt. Door dit alles had hij verschillende ‘titels’ achter zijn naam gekregen; titels die doelden op zijn eigenzinnigheid en geheimzinnigheid, titels die over het algemeen duidden op de afstand die hij creëerde. Waar het een eenzame manier van leven was, had hij er tegenwoordig vrede mee gevonden. Zeker nu hij uitblonk in hetgeen waar hij zijn intense passie in kwijt kon; ballet.
Vanochtend was hij al vroeg op pad geweest. Waar de danslessen pas om negen uur zouden beginnen, moest Dayhron het grootste deel van zijn energie kwijt gespeeld hebben wilde hij zich voldoende kunnen concentreren. Vandaar dat hij iedere morgen begon met een rondje hardlopen - iets wat zijn conditie ook meteen ten goede kwam, al had hij daar niet echt veel nood aan gezien zijn conditie sowieso al beter was dan dat van de gemiddelde mens. Na het rondje hardlopen, begaf hij zich richting de dansschool. Vandaag was een bijzondere dag. Niet zozeer voor hem maar wel voor het nieuwe gezicht dat zich bij de groep zou aansluiten. Het gebeurde niet vaak dat iemand de kans kreeg om zich bij zijn huidige groep aan te sluiten, omdat zij nu eenmaal de hoogste klasse van de dansschool vormden en zij ook als enige kans kregen om in de grote stukken mee te spelen. Vandaar dat hij ergens wel benieuwd was naar wie het dit keer zou zijn. De groep had om dit te vieren in ieder geval al besloten dat ze een drankje gingen doen na deze dag en waar Dayhron hier normaalgesproken voor zou passen, wist hij dat dit iets was waar hij eigenlijk geen nee tegen kon zeggen. Zodoende dat hij besloten had mee te gaan maar hij was vooralsnog niet van plan lang te blijven.
Eenmaal hij omgekleed was in een driekwart joggingsbroek, wandelde hij de danszaal binnen waar de meesten al bezig waren aan hun opwarming. Ook Dayhron volgde dit voorbeeld en koos daarvoor een plekje in de ruimte uit waarvandaan hij de groep nauwlettend maar onopvallend in de gaten kon houden. De jongen was constant alert, puur en alleen omdat hij voortdurend een opgejaagd gevoel met zich mee droeg wanneer hij zich onder de mensen bevond.
Waar hem bij binnenkomst de blik van het nieuwe meisje niet ontgaan was, had hij dit vrij gemakkelijk weten te negeren. Het was niet de eerste keer dat meiden zo op hem reageerden en Dayhron wist wel beter dan zijn gevoelens te laten spreken. Na de introductie van de docente, kwam hij te weten dat haar naam Lauren was. Het desbetreffende meisje had daarbij een ietwat ongemakkelijke houding aangenomen. Dit vertelde meteen al een hoop over haar en Dayhron moest zeggen dat hij haar nu al beter kon waarderen dan het gros van de meiden die hier op de dansschool rond liepen.

zoals gewoonlijk zijn mijn eerste stukjes niet mijn beste stukjes, dus bij deze een foto om het goed te maken xD

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De les was haar voor de rest gelukkig soepel verlopen. Hoewel ze in het begin wat onzeker was over wat ze kon en hoe ze binnen de groep zou vallen, had ze deze zorgen al snel losgelaten naarmate de les verder ging en ze zich volledig kon laten gaan in haar grote passie, ballet. Dat de docente haar aan het einde van de les dan ook een compliment omgaf deed haar dan ook meer dan goeds.
Eenmaal ze de kleedkamer weer binnenkwam werd ze ontvangen met een reeds vragen over wie ze was en waar ze vandaan kwam, totdat Alice een einde bracht aan het vragenvuur en Lauren haar daarna een dankbare blik toeworp. “Oh, we can talk later, anyway. Lauren, are you coming with us for drinks after classes? The whole group is coming!” Hoewel ze eerst het aanbod wou afslaan, aangezien ze niet echt het uitgaanstype was, wisten ze haar over te halen en ging ze uiteindelijk akkoord.
“So, what’s up with you and Dayhron anyway?” Vroeg Alice, eenmaal ze als enigen achterbleven in de kleedkamer, en Alice schaamteloos in haar naakte lichaam naar haar handdoek toeliep en zichzelf begon af te drogen. “Oh, nothing really. I don’t really know him.” Gaf ze toe, terwijl ze zich blozend omdraaide om zichzelf om te kleden. Soms was ze jaloers op de zelfverzekerde de types die ze tegenkwam en die zich zonder pardon gewoon letterlijk bloot wisten te geven zonder zich daarvoor te schamen. Lauren daarintegen was daarvoor nogal preuts, en net zoals haar onzekerheid over het dansen voelde ze zich dan onzeker over haar lichaam. Niet dat dat ergens voor nodig was, ze was net zo slank en mooi als alle andere meiden van haar groep, maar haar twijfels kwamen uit een ver verleden en dat had ze nog lang niet los kunnen laten.
“Hmm... I heard a lot of girls say that. But I saw you looking at him earlier. He never really talks to anyone, although he must know many girls are into him. But strangely he’s coming for drinks as well, so I just figured you might know each other, or something...” Hoewel ze nu meer over hem te weten kreeg dan ze voor gevraagd had draaide ze zich eenmaal om en zwaaide daarmee haar lange haren over haar schouder. Ze begon nu zich af te vragen waarom hij dan ‘ja’ had gezegd, als hij normaal gesproken niet zo sociaal was. Dat had ze immers wel door, zelfs haar blik op hem voor de les had hij simpelweg genegeerd. “Hmm, no. I don’t know him,” zei ze tenslotte, waarbij ze achterwege liet dat hij haar wel degelijk eerder was opgevallen.
De rest van de dag wist ze zich amper te concentreren en bleven de woorden van Alice maar door haar hoofd spoken. Het idee dat hij zometeen mee zou gaan om wat te gaan drinken, en dat hij had toegestemd hoewel hij dat normaal gesproken dus niet zou doen, maakte haar gek. Ze hield zichzelf voor dat ze het hem dan ook zou vragen, maar zoals ze had verwacht eenmaal het moment daar was sloeg ze dicht.
Met z’n allen zaten ze om een paar van de tafels in een café niet al te ver van de campus, en werd hun al gauw wat drinken aangeboden. Waar de meesten voor alcohol gingen omdat het weekend was aangebroken, wist ze toch simpel een frisdrank te bestellen en probeerde daarbij de verbaasde blikken te negeren. “Not really a drinker, are you?” Merkte een van de meiden op die naast haar had plaatsgenomen, waarvan ze dacht dat haar naam Sophia was. “No, not really. But don’t worry, I’ll have fun either way.” Zei ze met een glimlach. Onbewust gleden haar ogen af naar Dayhron die net ver bij haar vandaan zat, en hoewel hij steeds meer vragen bij haar wist op te brengen wist ze dat ze nooit de moed zou hebben om op hem af te stappen, laat staan waar de hele groep bij was.

@MotherOfFoxes
Ohhh i love it anyway!! - also the pic

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Natuurlijk kreeg hij vaak reacties op zijn afstandelijke houding - zeker van de jongens, die dit nooit zo leken te begrijpen van hem. Het had zelfs al eens tot verheven discussies geleid en dat terwijl Dayhron dit juist kostte wat het kost probeerde te voorkomen. De reden dat hij afstand hield, had onomslachtelijk te maken met het feit dat hij snel opgewonden raakte - in negatieve zin - en daarmee zijn zelfcontrole niet langer meer kon behouden. Dit was niet alleen het geval bij Dayhron overigens; het was iets dat alle mannelijke weerwolven met zich meedroegen als een soort genetische zelfbescherming. Als er ook maar enige vorm van gevaar begon te dreigen, moesten ze direct in staat zijn zichzelf te beschermen en door de jaren heen was deze overlevingsfunctie alleen maar versterkt.
Gedurende de dansles had hij zichzelf dan ook meermaals afgevraagd of zijn instemming met het gaan drinken van een drankje geen sprong in het diepe zou zijn. Mensen onder invloed van alcohol wisten zichzelf vaak niet zo goed te gedragen. Toch wist hij dat er niet echt meer een weg terug te zijn nu hij eenmaal ingestemd had en daarmee de verbazing van vrijwel de volledige groep over zich heen afgeroepen had. Tegenwoordig vormde hij een onderdeel van de groep maar hij wist zeker dat hij deze positie op het spel zette wanneer hij op het laatste moment af zou haken. Waar hij niet echt close-contacten had met de groepsleden was het voor hem wel belangrijk om hier deel van uit te maken.
Bij het cafe gearriveerd, was hij aan de tafel bij Brian gaan zitten. Met hem kon Dayhron vooralsnog het beste overweg. Brian stelde namelijk geen vragen. Eenmaal de drankjes voorgezet waren, nam hij een klein slokje van zijn whiskey. In tegenstelling tot bij de mensen hielp de drank hem altijd wat meer ontspannen. Hij verplaatste daarmee zijn overlevingsfuncties wat meer naar de achtergrond; maar ging om diezelfde reden ook nooit verder dan één glas. Uiteindelijk wilde hij nog wel in staat zijn om te kunnen reageren wanneer de situatie daarom vroeg.
Waar hij in zijn ooghoeken opmerkte dat er verschillende keren ogen zijn kanten op werden gericht, negeerde hij deze ook dit keer weer volledig. Ondertussen leek iedereen in verschillende gesprekken verwikkeld te zijn en luisterde Dayhron slechts aandachtig zonder zich hierin te mengen. De plotselinge uitroep van zijn naam liet hem verrast opkijken. Het meidengroepje dat zich plaatselijk rond de tafel bevond, had nu hun volledige aandacht op hem gericht. “Hmm what?” Vroeg hij terwijl hij iets rechter ging zitten in zijn stoel. “There’s a party tomorrow, are you coming?” Herhaalde Sasha nadrukkelijk. Waar hij deed alsof hij er over na moest denken, had hij zijn antwoord direct al klaar en schudde hij tenslotte zijn hoofd afwijzend heen en weer. “I’ve other plans” Weekenden waren voor zijn clan het uitgelezen moment om zichzelf aan hun gave - want zo beschouwden ze het - over te geven. Op zaterdagavond begonnen ze met een kampvuur na de hele dag met elkaar opgetrokken te hebben door de bossen. Wanneer de nacht viel en daarmee de maan aan de hemel kwam te staan, trokken ze erop uit naar de meest afgelegen gebieden en gaven ze toe aan hetgeen wat ze daadwerkelijk waren. Waar deze verandering enorm veel energie kostte, was hij dan ook nooit aanwezig op maandagen. Gelukkig hadden ze daar een regeling voor weten te treffen en hadden ze dit onder het mom van ‘een ziekte’ geplakt. Zo lang je creatief genoeg was, zouden de mensen je wel blijven geloven.
“See, I told you.” Hoorde jij Sasha nu tegen Olivia zeggen, waarop de blondine kort met haar ogen rolde. “Olivia wanted you to come because it’s her birthday.” Deze opmerking van Sasha leverde haar een stevige elleboog in haar zij op, waarop de desbetreffende jongedame met een pijnlijke blik op haar gezicht opzij dook. Vervolgens vermeed Olivia kostte wat het kost zijn blik met knalrood aangelopen wangen. Dayhron besloot er niet meer op te reageren en dronk in plaats daarvan nog een slokje van zijn whiskey.
Eenmaal hij aan de bar van het cafe een onrustige sfeer opmerkte, kwam hij overeind en stopte hij zijn handen in zijn broekzakken. “I’ll be outside for a while.” Met deze woorden liet hij het gezelschap achter zich en wandelde hij naar buiten toe waar hij niet langer iets mee zou krijgen van de gespannen sferen. Om zichzelf wat bezig te houden, pakte hij er een sigaretje bij en stak hij deze op eenmaal hij deze tussen zijn lippen gepositioneerd had.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De gesprekken liepen uiteindelijk erg uiteen een voor ze het wist was ze gemengd in een gesprek over van alles en nog wat met de meiden die rond haar tafel zaten. Al snel voelde ze zich op haar gemak tussen de nieuwe leerlingen die ze eigenlijk nog maar pas had ontmoet, en ging de tijd sneller voorbij dan ze in de gaten had.
Ze leek zich pas weer erg bewust te zijn van het moment zodra ze het gesprek opving tussen een van de meiden en Dayhron, die hem ondanks de verwachtingen toch vroeg of hij op hen feestje wilde komen in het weekend. Met een half oor luisterde ze mee naar het gesprek, maar het verbaasde haar niks zodra hij zei andere plannen te hebben. Alice had Lauren al het nodige over hem verteld om te begrijpen dat hij niet erg sociaal was. Pas toen ze het gesprek opving realiseerde ze zich ook dat hij nog bijna niks had gezegd in de tijd dat ze hier zaten. Toen hij opstond en duidelijk maakte dat hij even naar buiten ging begon ze al helemaal vragen op te brengen. Met grote ogen volgde ze hem zodra hij zijn weg naarbuiten vond, al die tijd de vragende blikken te hebben genegeerd. Hoe kon iemand zo geïsoleerd door het leven gaan?
Ze voelde een por in haar zij en keek in het lachende gezicht van Alice. ''Told you. He either doesn't see Olivia is totally into him, or he just doesn't care.'' Zei ze zacht genoeg zodat Lauren het hoorde, maar de anderen niet mee konden luisteren. Lauren haalde even diep adem, nietwetend wat ze hiervan moest vinden. Ze staarde nadenkend naar de deur en beet twijfelend op haar lip, zou ze hem achterna gaan? Lauren rookte niet, dus zodra ze naar buiten ging kon ze zoiets dergelijks niet als excuus gebruiken. Als ze nu besloot om hem achterna te gaan zou ze gewoon eerlijk moeten toegeven dat ze nieuwsgierig naar hem was en wat de reden was dat hij zich zo wist af te zonderen, en ze wist niet zeker of ze daar klaar voor was.
''You can try, though. I don't know why else he's here anyway, go talk to him!'' Spoorde Alice haar aan, alsof ze haar gedachtes kon lezen. Met een gezicht vol paniek draaide Lauren zich naar haar toe, waardoor Alice in de lach schoot. ''No, I mean it. There is nothing to lose anyway...'' Lauren dacht langer na over die woorden dan nodig was. Uiteindelijk besloot ze dat Alice gelijk had, waarschijnlijk zou hij zelfs na dat gesprek nog even onverschillig tegen haar doen. Ze was vast niet de eerste jongedame die haar kansen bij hem probeerde en klaarblijkelijk had hij tot nu toe iedereen van zich af weten te houden.
''Okay! Don't make it so obvious...'' Uiteindelijk stond Lauren met een glimlach op, en wierp ze even een blik over haar schouder naar Alice die haar aanmoedigend aankeek. Gelukkig leek de rest van de groep er geen aandacht voor te hebben dat ze zich plotseling van de groep wist af te zonderen.
Eenmaal buiten hoefde ze niet ver te zoeken om Dayhron te vinden, hij stond namelijk enkele meters verder van de ingang met een sigaret tussen zijn lippen. Ze raapte al haar moed bijeen en zette haar afkeur voor rokers aan de kant om toch op hem af te stappen. Waar ze normaal gesproken voor een groep snel verlegen leek en niet graag in de belangstelling stond, wist ze zich daarintegen wel te redden in een gesprek een op een, en was ze niet bang om haar mening te delen.
''Hey,'' begroette ze hem, vooraleer ze dichterbij tot stilstand kwam en haar blik naar zijn donkere gezicht liet afglijden. Oké, hij was toch wel erg mysterieus aantrekkelijk.
''I noticed that you're not really a social type... But thanks for coming today, anyway. It's appreciated.'' Waar ze niet helemaal alleen over zichzelf sprak, wist ze dat het grootste gedeelte het erg op prijs stelde dat hij er nu was, aangezien hij zich niet graag op sociale momenten liet zien. Bovendien hadden sommige van de groep al laten vallen dat ze vaker samen een drankje deden voor het weekend, maar dat vandaag extra speciaal was, aangezien ze een nieuw gezicht verwelkomd hadden binnen de groep. Door het jaar heen werden er niet veel leerlingen toegelaten binnen de hoogste groep van de dansschool, en daardoor was het een bijzondere gelegenheid.
''Oh, I am Lauren by the way.'' Stelde ze zich eenmaal voor, al begon ze zo'n gevoel te krijgen dat ze misschien toch beter binnen had kunnen blijven.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Hoewel de meiden geprobeerd hadden hun gesprekken door middel van fluisteren onverstaanbaar te maken voor omstanders, had Dayhron het alsnog meegekregen. Meer dan eens was zijn uitmuntende gehoor een verrijking van zijn bovenmenselijke capaciteiten maar wanneer er dingen gezegd werden die hij eigenlijk niet hoorde te horen, kon het ook zeker een kwelling voor hem zijn. Dit keer had het gefluister slechts een lichte glimlach rond zijn lippen weten te vormen. Waar hij bewust zijn afstand hield, was en bleef hij een jongen die het zeker niet erg vond om door vele meiden ‘begeerd’ te worden. Als hij had gewild, had hij ook al lang een relatie kunnen beginnen met één van de desbetreffende meiden maar hij wist wel dat dat voor zijn soort niet zo werkte. Zo lang hij er niet de behoefte aan had om haar in te prenten, wist hij dat een eventuele relatie gedoemd was om te mislukken en begon hij er om diezelfde reden niet aan. Hen dit vertellen was echter geen optie, vandaar dat zij er vaak de conclusie aan verbonden dat hij het niet door had of dat hij het simpelweg negeerde.
Niet lang nadat hij naar buiten was gelopen in een poging het ontwikkelende opstandje bij de bar te vermijden, kwam iemand anders achter hem aan naar buiten toe gelopen. Al snel had Dayhron door dat het het nieuwe meisje was. Langzaam gleden zijn ogen haar kant uit tot ze tenslotte bij hem tot stilstand kwam. Haar woorden maakten hem bijna aan het lachen, al wist hij het tot een lichte glimlach rond zijn lippen te beperken. “Is that so hmm” reageerde hij en nam nog een trekje van zijn sigaret voor hij het overgebleven filter in een plantenbak liet uitdoven. “Couldn’t really miss tonight, since I’m part of the group too and we’re supposed to welcome you as a whole.” Verklaarde hij nader waarom hij deze keer wél ingestemd had met het gaan drinken van een drankje.
Zodra ze zich aan hem voorstelde, knikte hij lichtjes. “I knew.” - “My name’s Dayhron but you’ve probably found out about that already too.” Zwijgend liet hij zichzelf tegen de muur achter zich leunen en vouwde zijn armen over elkaar terwijl hij naar de lucht tuurde en diep inademde. “Bad weather is coming.” Mompelde hij. Het zou geen kwartier meer duren voor het zou gaan storten, de geur van regen hing in de lucht.
Toen hij vernam dat het binnen ondertussen volledig uit de hand liep - de reden waarom hij uiteindelijk naar buiten was ‘gevlucht’ - pakte hij Lauren bij haar bovenarm en trok haar daarmee achter zich. Net op tijd, aangezien een tweetal mannen al snel via de deur naar buiten gevlogen kwam en daarmee de nodige wilde gebaren om zich heen maakten. Mocht Lauren nog op haar plek gestaan hebben, had ze hier ongetwijfeld wat van mee gekregen. Terwijl hij voelde hoe de haren op zijn armen rechtovereind gingen staan, bleef hij het duo steevast in de gaten houden. Één verkeerde beweging en Dayhron zou in staat zijn in te grijpen. Gelukkig hoefde het hier niet toe te komen aangezien het tweetal zich al binnen vrij korte tijd zo ver van het cafe afzonderde dat ze geen potentieel gevaar meer vormden. Pas op dat moment liet hij Lauren weer los. “I’m sorry” mompelde hij er achteraan.
Aangezien hij geen reden meer had om buiten te blijven, richtte hij zijn blik weer richting de ingang met de intentie terug naar binnen te gaan. Desalniettemin bleef hij bevroren op zijn plek staan en wierp hij in plaats daarvan zijn blik weer op Lauren. “You did a great job, you’ve really earned your place in the group.” Wat hij precies wilde bereiken met het uitspreken van deze woorden, wist hij zelf ook niet echt. Ergens wilde hij haar niet het idee geven dat hij het haar niet gunde door zijn afstandelijkheid. “You shouldn’t stop fighting though. They’ll send you away immediately.” - “And you should keep your distance from me too, don’t try to figure me out.”

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Lauren volgde zijn bewegingen nauwlettend terwijl Dayhron zijn opgerookte sigaret wist uit te doven, en tegen haar sprak. Zijn verklaring waarom hij vandaag uitzonderlijk wel was gekomen, vond ze nogal zwakjes, maar ze ging er verder niet op in. Het was tenslotte niet echt van belang en ze wilde zich ook niet ergens mee bemoeien waar dat niet nodig was.
Ze bloosde even lichtjes toen hij opmerkte dat ze waarschijnlijk zijn nam al had geweten zelfs voordat hij zich had voorgesteld, en knikte daarna. Ookal was het niemand van de huidige groep geweest die zijn naam aan haar had verteld, ze had dat bij voorhand al geweten.
De volgende handelingen gebeurden zo snel dat ze amper wist hoe ze moest reageren. Het ene moment was haar blik dezelfde kant op gericht zodra hij had opgemerkt dat het slecht weer zou worden, en het andere moment voelde ze plotseling zijn stevige hand om haar bovenarm. ''What are you doing?'' Bracht ze verbaasd en geschrokken tegelijk uit. Ze voelde een lichte pijn ontstaan daar waar hij haar vast had, maar tijd om zich los te trekken was er niet toen ze plotseling de twee discussiërende mannen naar buiten zag stormen. Ze leken het duidelijk niet met elkaar eens te zijn en maakten dit bekend door luid en vulgair taalgebruik gecombineerd met wilde armgebaren. Ze had het tafereel binnen wel gezien, maar ze had er amper aandacht aan besteed. Bovendien had ze niet zo snel doorgehad dat ze naar buiten werden gezet, niet zo snel als dat Dayhron het door had gehad.
Toen de mannen uit hun buurt bleken te raken richtte ze haar grote ogen op Dayhron, en wist ze pas weer uit zijn greep te raken zodra hij dat toeliet. Ze was nog zo verbaasd door de plotselinge situatie dat zijn excuus maar amper bij haar naar binnen drong. Pas nu leek ze door te hebben dat haar hart wel twee keer zo snel leek te kloppen en rolde er een soort rilling over haar rug, maar het was geen fijn gevoel. Het was een vreemd gevoel dat ze kreeg in het bijzijn van Dayhron en ze wist niet zo goed waar dat aan lag, en dat gevoel werd alleen maar bevestigd zodra hij de volgende woorden sprak.
''I wasn't planning to stop fighting.'' Verdedigde ze zichzelf direct, alsof ze bang was dat ze dat idee hem wel had gegeven. Ze had hard gevochten om deze plek eindelijk te bemachtigen, ze zou er dan ook alles aan doen om deze plek te behouden. Op de volgende woorden had ze niet echt een antwoord, behalve dat ze hem met een onderzoekende blik bleef aankijken, vooraleer ze haar blik afwende en knikte. ''Yeah, sure. I was just trying to be nice.'' Waar hij nog niet genoeg had duidelijk gemaakt dat hij een geheim met zich meedroeg, had hij dan nu wel bevestigd dat hij een mysterieuze jongen was en dat hij dat graag zo wilde houden. Hoewel dat natuurlijk nog meer vragen bij haar opriep, wist ze dat er verder niet echt te praten viel met Dayhron.
Ze wist niet echt of ze beledigd moest zijn omdat ze gewoon een simpel gesprek met hem had proberen te voeren, dat hij direct had afgekapt omdat hij schijnbaar dacht dat ze hem wilde uitvogelen, of dat ze eerder verdrietig moest zijn omdat ze totaal iets anders van hem had verwacht. Hoe dan ook, ze had geen zin om haar emoties haar de baas te maken en wist uiteindelijk een kleine glimlach te forceren.
''Good talk. I'll see you on Monday then.'' Beëindigde ze het gesprek, voor ze het erger wist te maken voor haarzelf, en baande zich daarna een weg naar binnen voor hij daar te diep op kon ingaan. Datgene waar ze nu juist geen zin in had, was een gesprek met Alice die direct alles van het gesprek wilde weten. Maar zoals verwacht, kruisden hun blikken elkaar en wist Lauren dat ze hier niet zomaar weg zou komen zonder enige verklaring. ''Yeah, you're right. He's either careless or not interested.'' Bevestigde ze Alice haar vermoeden en trok daarna haar jas aan die ze rond haar stoel had laten liggen. ''Are you going already?'' De rest van de groep leek inmiddels ook door te hebben van haar vertrek en Lauren knikte bevestigend. ''Yeah, I'm sorry, I still have things to do. But thank you so much for doing this, I really appreciate it!''
Nadat ze afscheid had genomen van de groep kon ze niet snel genoeg haar weg naar buiten vinden, al was de ergelijke blik van Olivia haar niet ontgaan. Had het iets te maken met Dayhron? Hoe dan ook, zodra ze eenmaal buiten was stonden de tranen haar nader dan het lachen. Ze voelde zich super fijn met de meeste mensen van de groep en ze had het enorm naar haar zin gehad tijdens haar eerste dansles, maar de woorden van Dayhron hadden haar twijfels weer opgewekt en de blik die Olivia haar net gaf zat haar ook niet lekker. Daar kwam ook nog eens bij dat Dayhron gelijk had gehad over het weer dat eraan zat te komen, en voor ze er erg in had kwam het met bakken uit te lucht vallen.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Mensen vonden hem over het algemeen geen aardiger persoon wanneer hij zich zo afstandelijk opstelde en ook Lauren had niet goed geweten hoe ze op hem had moeten reageren. Uiteindelijk had het erin geresulteerd dat ze zich vrij snel van hem vandaan bewogen had - en daarmee was het verdere contact tussen hen die avond tot een einde gekomen. Waar het op deze manier gemakkelijk voor hem was om afstand te houden, was het zeker niet altijd even plezierig voor hem om zich zo op te stellen. Gelukkig had het weekend hem de gebeurtenissen vrij snel weer doen laten vergeten en ging hij dinsdagmorgen weer met frisse moed de nieuwe dag tegemoet.
Nog voor hij het gebouw binnen had kunnen lopen, werd hij echter tegengehouden door Olivia en Sasha die hem duidelijk op hadden staan wachten. Met opgetrokken wenkbrauwen staarde hij de twee dames aan die zijn weg blokkeerden en niet van plan waren aan de kant te stappen. Die twee waren echt ontzettend hinderlijk op sommige momenten. “Today the couples will be made for the next show.” Hoorde hij Sasha zeggen, waarop hij de bui al voelde hangen. “Mrs. Robinson allows us to form our own duos too.” Voegde Olivia hier aan toe toen de stilte haar iets te lang leek te duren. “I’m not going to make any preferences.” Dit antwoord leidde vrijwel direct tot een zichtbare teleurstelling bij beide meiden. “I’m not even sure if I’m participating in the upcoming show.” Na het uitspreken van deze woorden, zag hij een kans om langs de meiden heen te lopen en wandelde hij in een rechte lijn naar de kleedkamers toe. Daar ging hij zuchtend op het bankje zitten en wreef kort in zijn ogen. Waar hij wel mee zou willen doen aan de show, zou dit de meest langdurende tot nu toe zijn. Vijf weken achtereenvolgens zouden ze het stuk presenteren in een grote zaal en er was een eventuele kans dat deze periode nog verlengt zou worden naarmate het succesvol bleek. Dayhron had nog nooit eerder zo lang afstand gedaan van zijn weekendse-rituelen maar wanneer hij mee zou doen aan deze show, zou dit zonder meer van hem verwacht worden.
“You surely know how to upset girls.” Hoorde hij plotseling waarop Dayhron zijn blik op de figuur naast hem liet eindigen. Brian zat met een brede glimlach naast hem en liet daarmee blijken dat hij zijn opmerking slechts plagend bedoeld had. “Please, it makes me sick” verzuchtte hij en kwam overeind van het bankje waarna hij begon met het omkleden. Na het omkleden wandelde hij samen met Brian de danszaal in waarna ze beiden begonnen aan hun rek- en strek oefeningen. “We’ve decided to go camping next week during the holidays. Do you want to come too?” Verrast keek Dayhron op bij deze vraag, zichzelf herinnerend dat hij vorige keer niet eens meegevraagd was. “Euhm sure?” Reageerde hij dan ook iets vertwijfeld en voor hij er erg in had wat de gevolgen hiervan zouden zijn. “Where are we going exactly?” Voegde hij hier vragend aan toe. “The woods.” Was de korte reactie die hij hier uiteindelijk nog op kreeg voordat de les begon en eventuele gesprekken tot het eind bewaard moest worden.
“At the end of the day the duos will be formed. Today we’re going to practice how to dance as a couple. We need to focus more on partnership if we want the upcoming show to be a succes.” Na deze mededeling, werd de groep in willekeurige duo’s onderverdeeld en eindigde Dayhron met Lauren. Zonder haar ook maar een kans te geven hier een opmerking over te maken, wandelde hij naar een hoekje in de ruimte waar ze naar zijn mening het beste aan hun dans konden sleutelen aangezien ze daar het beste zicht op de spiegels hadden. “Have you ever danced with a partner before?” Vroeg hij haar ietwat sceptisch, wetende dat daar in de lagere klassen nog niet echt op gefocust werd.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Lauren de eerste dag voor het weekend nog gepiekerd had over de afgelopen gebeurtenissen, had ze deze in de rest van het weekend weten los te laten door deze dagen bij haar broer te spenderen. Waar Dave in de eerste instantie niet wist wat haar precies dwars zat, wist hij altijd aan haar te merken als er iets aan de hand was en had hij haar desondanks weten op te vrolijken. Dave was vrijwel ook de enige in haar familie die dat effect nog op haar had. Hoewel Lauren van jongs af aan al actief aan het dansen was, werd er door haar ouders een punt achter gezet naarmate ze ouder werd. Zij zagen dansen als een hobby, dat was niet iets waar je je kansen op zette voor in de toekomst. Het had haar hart gebroken dat ze niet door haar ouders gesteund werd in datgene wat ze het allerliefste wou doen, en toen ze besloot op haar eigen lootje verder te gaan was haar broer de enige die nog achter haar stond. Inmiddels had ze al een paar jaar geen contact meer met haar ouders, en hoe moeilijk ze dat ook vond, had ze het meeste steun aan Dave. Zonder hem had ze letterlijk niet eens voor deze studie kunnen betalen, ze was hem dan ook voor altijd dankbaar.
Op maandagmorgen ging ze met een frisse start weer naar haar dansles, en zodra ze opmerkte dat Dayhron niet aanwezig was, besloot ze zich ook niet te laten afleiden door hem. De dag daarop bleek hij wel weer aanwezig te zijn, alsof er niks aan de hand was. Ze was al met haar rek- en strekoefeningen bezig in een plekje dat ze voor zichzelf had uitgekozen in de danszaal. De woorden die Dayhron haar voor het weekend nog had toegesproken was ze niet vergeten, 'You shouldn't stop fighting, they'll send you away immediately'. Op de een of andere manier had ze daardoor besloten dat het beter was als ze zich niet al te opvallend binnen de groep positioneerde, al deed ze dat sowieso al niet heel erg.
Toen de docente eenmaal meedeelde dat er een groot stuk zat aan te komen, begon haar hart al sneller te kloppen van opwinding. Het zou haar eerste grote stuk zijn. Ze had vaak kleinere rollen gehad en optredens gedaan, maar dit was haar kans om écht op te vallen. Het maakte haar niet eens uit wie haar partner zou zijn, zo enthousiast was ze. Dat was totdat ze hoorde dat zij een paar zou moeten vormen met Dayhron. Oh nee.
Zodra de rest van de groep ook in beweging leek te komen liep ze naar de hoek toe waar Dayhron al plaats had genomen, al was dat met enige tegenzin. De opmerking die hij naar haar maakte zorgde dan ook voor een ontevreden gezichtsuitdrukking. Ja, wat dacht hij wel niet? Dat ze voor het eerst aan ballet deed? Ze begon zich steeds meer te ergeren aan zijn ongeïnteresseerde uitdrukking die hem bijna arrogant deed lijken, maar besloot dat ze dat beter voor zich kon houden.
''Yeah, yes I have.'' Zei ze dan ook zelfverzekerd. Al waren dat geen grote rollen geweest, maar dat hoefde ze er natuurlijk niet bij te zeggen. En vaak in de mate waar haar partner haar niet bij kon houden qua niveau, wat het duet moeilijker maakte en veelal niet doorging voor de echte uitvoering.
Haar blik was nu gericht op de docente die de pasjes doornam vooraleer ze de tijd gaf aan de leerlingen om deze te oefenen. Daarbij bleef ze zich aandachtig door de danszaal bewegen zodat ze elk duo goed kon observeren. ''Shall we start then?'' Nu ze eenmaal haar zelfvertrouwen had teruggevonden was ze niet van plan om over zich heen te laten lopen. Als hij zo tegen haar kon doen, dan kon zij dat ook. Zonder hem aan te kijken of ook maar op antwoord te wachten stond ze al in de startpositie klaar en wachtte ze op Dayhron om ook klaar te staan.
Keer op keer deden ze de zelfde pasjes overnieuw, waarbij ze het voor elkaar kreeg om zo weinig mogelijk woorden uit te wisselen met Dayhron. Ze waren inmiddels zo ver bezig dat ze er steeds meer plezier in begon te krijgen en dat zorgde voor een kleine glimlach op haar gezicht. Even later had de docente een kleine adempauze ingelast waarvan ze dankbaar de tijd gebruikte om wat van haar water te drinken. Dat kwam haar dan ook maar al te goed uit, het gaf haar een adempauze van Dayhron en misschien was dat wel wat ze nodig had.
''Great partner.'' Merkte Alice op met een knipoog, zodra ze naar haar toe kwam. Lauren glimlachte zwakjes. ''If only he could communicate like he could dance.''
Veel meer woorden konden ze niet uitwisselen, en Lauren voegde zich weer zwijgend bij haar danspartner. Ergens wou ze hem vertellen dat ze het goed vond gaan, maar ze verwachtte niet dat een compliment niet veel aan zijn houding zou veranderen, en besloot het daarom voor zich te houden.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:

Ze bleken perfect op elkaar ingespeeld te zijn. Het dansen ging boven verwachting goed en Dayhron was ergens blij dat Lauren net zoals hem nauwelijks iets te zeggen leek te hebben. Wanneer hij gekoppeld was geweest aan Olivia was het er heel anders aan toe gegaan. De jongedame leek zich nooit volledig te kunnen focussen als hij in de buurt was, laat staan dat ze dat kon wanneer ze ook daadwerkelijk lichamelijk contact zouden hebben. Het laatste waar Dayhron op zat te wachten, was dat ze geblesseerd zouden raken en dit zou wel degelijk gebeuren wanneer één van hen zich niet focuste. De verschillende lifts die ze moesten oefenen, zouden er zonder meer voor kunnen zorgen dat je dusdanig geblesseerd raakte dat je een verdere carrière in het ballet wel kon vergeten. Dit wilde Dayhron niet op zijn geweten hebben - al zou al hij een hoop kunnen voorkomen met zijn bovenmenselijke gaves.
Gedurende de korte pauze die ingelast werd tussen het oefenen door, besloot ook Dayhron een slokje water te nuttigen en kon hij, desondanks de afstand, niet negeren wat Lauren tegen Alice zei. Direct versomberde dit zijn blik en kneep hij het flesje water in zijn handen nog net niet volledig samen. Gelukkig had hij het op tijd door en kon hij zodoende voorkomen dat er water op de grond zou eindigen en hij daarmee de nodige aandacht op zichzelf zou vestigen. Blijkbaar zat zijn houding haar dusdanig dwars dat ze dit moest mededelen aan haar vriendin. Hoewel de rest van de groep het ook niet altijd even gemakkelijk vond om met hem op te trekken, leken zij dit verder wel allemaal te accepteren.
De pauze was niet bepaald lang te noemen en al snel moesten ze weer verder gaan met oefenen. In tegenstelling tot Lauren had Dayhron hier echter niet bepaald meer veel behoefte aan. Zijn grootste passie was dansen maar niet als het op deze manier zou moeten. Aangezien het hem na verloop van tijd teveel dwars begon te zitten, draaide hij Lauren abrupt om zodat ze met haar gezicht naar hem toe stond en forceerde hij zijn kaken stevig op elkaar. “You should find yourself another partner if you want to be a part of the upcoming show.” Was uiteindelijk het enige dat hij haar zei vooraleer hij zijn handen van rond haar heupen haalde en zonder nog op of om te kijken de ruimte uit wandelde. In de kleedkamer gearriveerd, ging hij op één van de bankjes zitten en haalde hij zijn hand door zijn haren heen. Dit was typisch Dayhron. Wanneer hij zich teveel frustreerde en hij niet meer goed wist hoe hij hierop moest reageren, zonderde hij zich volledig af van de situatie. Bij deze leek het ook alsof hij al een keuze had gemaakt met betrekking tot de aankomende show, terwijl dat nog verre van het geval was geweest.
Langzaam keek hij op zodra Mrs. Robinson de kleedruimte in gewandeld kwam. Blijkbaar was haar niet ontgaan dat hij zichzelf zo plotseling uit de les verwijderd had. “Wasn’t the break long enough for you?” Vroeg ze hem terwijl ze hem met kritische blik bekeek. Over het algemeen kon de vrouw het niet zo waarderen wanneer haar leerlingen zich zo opstelden zoals Dayhron nu gedaan had. “It was” reageerde hij maar deed geen aanstalten overeind te komen en terug naar binnen te lopen. “Then what’s your problem leaving Lauren alone like that? She needs a partner to practice.” Zachtjes zuchtend keek Dayhron naar zijn handen. Ja; als je het op die manier bracht was het inderdaad erg egoïstisch geweest van hem. “She’ll be happier with another partner.” Was het antwoord waar hij uiteindelijk mee besloot te komen. “I couldn’t care less if you two are friends are not; you two are professionals and you should behave like one.” - “Now get your ass back in my class.” De glimlach op het gezicht van de vrouw van middelbare leeftijd, wist Dayhron voldoende te kalmeren waardoor hij niet veel later weer in de danszaal eindigde. Desalniettemin liep hij niet direct weer op Lauren af en besloot hij zich op zijn individuele passen te focussen. Waar het een afkeurende blik van Mrs. Robinson opleverde, negeerde hij dit volledig en besloot zij zich er tenslotte ook niet meer mee te bemoeien.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Met volle moed was Lauren weer naar haar plek teruggelopen en ze had een goed gevoel over haar verhouding met haar danspartner, ondanks dat ze weinig spraken. Maar dat vond ze prima. Zolang ze niets zeiden kon ze ook niks verkeerd zeggen of opvatten. Maar ondanks haar goede hoop, kreeg het een hele andere wending.
Met geschrokken ogen en gefronsde wenkbrauwen keek ze naar Dayhron toen ze plotseling zijn greep om haar heupen voelde, en geforceerd was om hem aan te kijken. Dat zijn woorden haar hadden gekwetst was duidelijk zichtbaar, toen er plotselinge tranen in haar ooghoeken kwamen te staan en ze een kleur op haar wangen kreeg, niet van schaamte, maar van opwelling. Had ze iets verkeerd gedaan? Zojuist leek het nog prima te werken, maar nu leek Dayhron te weigeren om nog verder met haar te werken en maakte hij dat extra duidelijk door de zaal uit te lopen voor ze er een woord tegenin kon brengen. In shock bleef ze daar nog even staan, voor ze zich omdraaide en daarbij oogcontact maakte met Mrs. Robinson. Ze schudde daarbij afkeurend haar hoofd, maar wist dat dat niet op haar bedoeld moest zijn, maar op haar danspartner die zonder verklaring naar de kleedkamer was gestormd.
''I don't know what it is between you two guys, but Dayhron is... Difficult. Go easy on him, Lauren.'' Hoewel Lauren niet precies wist wat ze moest doen met dat advies, knikte ze toch en haalde diep adem. Eigenlijk was ze furieus, hoe kon hij zich zomaar op haar afreageren zonder enige verklaring? Het gaf haar echt het gevoel dat ze iets verkeerd had gedaan waar ze niets van wist, of dat hij haar gewoon persoonlijk niet kon uitstaan. Natuurlijk had dat haar gekwetst, maar ze wilde dat niet ten koste laten gaan van de manier waarop Mrs. Robinson over haar dacht. Ze wilde laten zien dat ze beter was dan dat, en dat ze niet zomaar opgaf.
Haar blik was dan ook even op Dayhron gericht, die alles leek te negeren en geïsoleerd in een hoek van de danszaal zijn eigen passen begon te oefenen. Gezien het er niet op begon te lijken dat hij naar haar zou toekomen, besloot ze dat zij maar degene moest zijn die op hem moest afstappen. Ze wist niet of dat verstandig was, misschien zou het hem alleen maar meer opjagen, maar als ze niets deed kon ze ook niet laten zien wat ze in zich had, dat ze er klaar voor was om met een partner te dansen.
Ze kon sowieso niet tegen hem uitvallen in het bijzijn van de anderen, en ze herinnerde zich daarnaast de woorden van Mrs. Robinson, go easy on him. Hoewel ze dat graag had gewild, hem laaiend aan te vallen en om een verklaring te vragen, besloot ze dat niet te doen. In plaats daarvan voegde ze zich bijna ongezien naast hem en richtte haar blik op Dayhron vooraleer ze begon te praten. ''I want to dance with you. Do you want to be my partner, just for today?'' Ze had het in zich om nog rustig te spreken, maar ondertussen klopte haar hart in haar keel. Dat was vooral omdat ze niet wist hoe hij zou gaan reageren. Daar kwam bij dat er meerdere ogen op hen waren gericht, sinds Dayhron nogal de aandacht had getrokken toen hij de zaal was uitgestormd. Lauren hield niet van die belangstelling, al weerhield dat haar er niet van om dit gesprek te hebben. Ze was nog steeds bereid om het te proberen, ondanks de venijnige kant die hij van zichzelf had laten zien.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Zoals verwacht duurde het niet lang voor Lauren alsnog probeerde hem zo ver te krijgen het oefenen met haar samen te hervatten. Met een strakgetrokken blik staarde hij haar aan terwijl hij het verderzetten van zijn individuele oefeningen staakte. “I’ve never had any problems with the people from this group you know. I would like to keep it that way.” Reageerde hij plaats van op haar vraag terug te komen. “Everyone in this group knows I’m not like them and you too, should just accept it.” - “Don’t talk bad about me behind my back” Met deze laatste waarschuwing besloot hij het onderwerp voor gezien te houden. Dat het de nodige aandacht van de rest van de groep op hen afgeroepen had, kon hem niets minder schelen.
“So, now that’s clear…” Mompelde hij terwijl hij haar hand vastpakte en haar terug begeleidde richting daar waar ze eerder ook aan het dansen waren geweest voor Dayhron abrupt de ruimte verlaten had. “… let’s start over again.”
De rest van de les hadden ze nog minder gepraat dan ze in eerste instantie gedaan hadden. Beiden waren ze slechts gefocust op het dansen en waar ze daarmee wel bereikten dat ze enorme sprongen maakten wat betrof hun techniek in het samendansen, verbeterde dit Dayhron zijn humeur niet. Waarom het hem zó ontzettend dwars zat dat Lauren die opmerking over hem gemaakt had tegenover Alice begreep hij zelf ergens ook niet volledig. Hij was slechts opgelucht zodra de les voorbij was en dit hem de mogelijkheid gaf om zich terug te trekken in de kleedkamers.
“Everything allright man?” Hoorde hij Brian na verloop van tijd vragen, waarbij ook een aantal andere jongens hun blik op hem gevestigd hadden. Zuchtend verwisselde hij de broek die hij tijdens het dansen had gedragen voor een simpele jeans. “Yeah” was het korte antwoord waar hij tenslotte mee reageerde en waarmee hij hoopte dat de vragen tot een einde zouden komen. “She’s new and doesn’t know you yet. Just give her a little bit of time to get used to it.” Deze opmerking liet Dayhron compleet uit zijn humeur richting Jason kijken. “I’m not just something to get used to you know? I’m a human being, not an item.” Met deze woorden hing hij zijn tas over zijn schouder heen en verliet hij de ruimte.
Zodra hij de weg naar zijn huis toe overbrugt had, gooide hij zijn spullen direct in de hoek van de ruimte - meer dan een stacaravan was het immers niet - en trok zijn shirt uit vooraleer hij zich binnen no time in het bos bevond. Daar zette hij het op een rennen in een poging de frustraties uit zijn lichaam te zweten. Als hij dit niet deed, zou het er sowieso toe leiden dat hij een ‘change’ niet langer uit zou kunnen stellen en dit wilde hij kostte wat het kost voorkomen - al was het alleen maar omdat hij wist dat als dit gebeurde, hij morgen niets waard zou zijn.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Met grote ogen en een kloppend hart staarde Lauren naar Dayhron, die ten eerste geen antwoord op haar vraag gaf en in plaats daarvan indiceerde dat Lauren een probleem met hem zocht. Hij voegde er daarna ook nog een waarschuwing aan toe dat ze niet over hem hoorde te praten achter zijn rug om. Die waarschuwing zorgde ervoor dat haar wangen rood kleurden. Zo had ze dat natuurlijk nooit bedoeld, maar hoe had Dayhron kunnen horen wat ze tegen Alice gezegd had? Ze was er vrij zeker van dat hij aan de andere kant van de danszaal stond toen ze dat had gezegd, en het gaf haar een slecht gevoel dat Dayhron dat opgevangen had. ''I'm sorry...'' mompelde ze gauw, al vond ze het niet eerlijk dat zij hier degene was die haar excuses moest aanbieden. Het hele voorval zorgde voor een steek in haar buik, maar desondanks nam ze zijn hand aan en hervatte ze waar ze mee begonnen waren, al was dat zonder te spreken. Dat kwam Lauren niet zo slecht uit, ze vond het moeilijk hoe ze zich moest gedragen in zijn bijzijn en daarnaast zat het haar allemaal zo dwars dat ze niet eens met hem wilde praten.
Toen de les voorbij was nam ze dan ook zo gauw mogelijk de uitgang naar de kleedkamer, evenals Dayhron hemzelf.
''Phew, I don't know what happened there but Dayhron doesn't seem to like you very much, does he?'' Het was Olivia die haar kans greep om gebruik te maken van de situatie en een vervelende opmerking naar Lauren wist te maken eenmaal alle meiden in de kleedkamer waren. Lauren draaide zich om naar het meisje dat haar met een gemene blik zat aan te kijken. Hoewel ze iets terug wilde snauwen om haar op haar plek te zetten of wilde zeggen dat ze zich nergens mee moest bemoeien, wist ze dat zo'n houding gevaarlijk kon zijn voor haar positie binnen de groep. Ze besloot daarom wederom haar kalmte te bewaren en forceerde een kleine glimlach op haar gezicht. ''We worked out fine.'' Zei ze mat, waarna ze zich omdraaide en zich nog sneller wist om te kleden dan daarvoor.
''Didn't seem like it,'' hoorde ze Olivia nog zeggen, waarop enkele meiden moesten lachen. Lauren ging er echter niet op in en zwaaide haar tas over haar schouder waarna ze de kleedkamer met nog altijd de neppe glimlach verliet, maar zodra ze uit het zicht was van de anderen haalde ze een paar keer diep adem. Ze moest hard op haar lip bijten om de tranen die in haar ooghoeken dansden te negeren. Waarom deed Dayhron zo tegen haar? Behalve de opmerking naar Alice, die sowieso niet voor zijn oren bedoeld was en daarnaast geen negatieve bedoeling had, begon Lauren te denken dat ze iets verkeerds had gedaan. Wat bedoelde hij ermee dat hij 'anders was' dan de rest van de groep, was dat gewoon een vaag excuus voor zijn venijnige opmerkingen en afgesloten houding?
Daar kwam ook nog eens bij dat Dayhron niet de enige was iets tegen haar leek te hebben, schijnbaar zag Olivia haar als een bedreiging en wist ze keer op keer iets te bedenken om Lauren naar beneden te halen. Als ze bang was dat zij tussen haar en Dayhron in kwam te staan had ze het heel goed mis. Ten eerste had Dayhron alles behalve belangstelling in haar, en daar kwam ook nog eens bij dat hij zich sowieso niks aan leek te trekken van Olivia, of welk meisje dan ook.

Hoewel ze de rest van de middag en de dag daarop geprobeerd had alles te vergeten wat er tussen haar en Dayhron was gebeurd, wist ze het maar niet uit haar hoofd te zetten. Ze had ook opgemerkt dat Dayhron wederom niet aanwezig was tijdens de eerstvolgende training, en begon zich daardoor af te vragen of dat haar schuld was. Aan het einde van de les besloot ze daarom naar Mrs. Robinson toe te stappen om te vragen of ze misschien iets wist over Dayhron, en zodra de zaal voor de rest leeg was rolde er een zucht over haar lippen. Met een ietwat bezorgde blik schudde ze haar hoofd. ''I don't know. He didn't tell me he wasn't coming, but it isn't the first time.'' Lauren fronsde haar wenkbrauwen. Gezien alle regels vroeg ze zich af hoe het mogelijk was dat Dayhron dan nog steeds in de groep zat, ondanks zijn eigenzinnige gedrag. ''Oh. Do you maybe know where he lives? I just want to make sure he's okay,'' ze bloosde bij de volgende woorden, waarop haar docente wel moest glimlachen. ''Oh dear, you have patience with that guy. Sure, but be careful.'' Lauren knikte goedkeurend, en niet veel later liep ze met de instructies van haar docente naar het adres dat ze beschreven had. Hoe verder ze van de bewoonde stad begon te lopen, hoe meer ze zich afvroeg of dit wel de juiste locatie was. Ondanks dat, kwam ze uiteindelijk bij de beschreven locatie, en hoewel het er verlaten uitzag wist ze dat dit wel het goede adres moest zijn.
Haar ogen gleden over de witte stacaravan en een naar gevoel vulde haar onderbuik. Het waren ongeveer dezelfde gevoelens die ze kreeg als ze bij Dayhron in de buurt was, dus wat dat betreft leek het wel de juiste plek te zijn. Langzaam liep ze naar de deur en zodra ze had aangeklopt realiseerde ze zich dat dit misschien wel een heel dom idee was geweest. Waarschijnlijk zou hij boos zijn omdat ze hier gekomen was, omdat het zijn privacy binnendrong en daarnaast omdat hij duidelijk had gezegd dat ze uit zijn buurt moest blijven. Toch bleef Dayhron haar gedachtes maar bezig te houden en had dat haar hier nu naartoe gebracht. Tijd om van gedachten te veranderen was er ook niet toen de deur plotseling openzwaaide. Even was ze stil, maar daarna viel een waterval van woorden uit haar mond.
''Dayhron... I just... I'm sorry for coming here, I just wanted to make sure you were alright, because I thought maybe you were offended because of what I said about you yesterday. I didn't mean it like that. I didn't know it would hurt you or something, but then you didn't come to school today so I just wanted to make sure you are alright..'' - ''Are you okay?''

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Desondanks zijn poging om een change te voorkomen, was hem dit niet gelukt en had hij de hele nacht nodig gehad om zijn frustraties onder controle te krijgen. Hetgeen wat hem vooral dwarszat, was dat hij geen idee had waarom alles dat Lauren deed hem zo ontzettend leek te raken. Het was niet alsof ze perse iets verkeerd had gedaan en normaalgesproken kon hij het soort opmerkingen dat zij gemaakt had echt wel aan de kant zetten; maar om de één of andere reden lukte het hem bij haar niet. Was het omdat hij diep vanbinnen juíst aardig gevonden wilde worden door haar? Stelde hij zich daarom is afstandelijk op - omdat hij bang was dat ze te dicht bij hem zou kunnen komen?
De volgende morgen had zijn nachtelijke avontuurtje er desalniettemin voor gezorgd dat hij gesloopt was en kon hij het niet in zich opbrengen om naar de dansles te gaan. Gedurende de dag werd zijn fysieke gesteldheid eigenlijk alleen maar slechter. Zo begon hij last te krijgen van hoge koorts en voelde hij zich zo ziek dat hij niet meer overeind kon komen uit zijn bed. Waar hij wist dat hij zijn danscarrière op deze manier op het spel zette, kon hij zich moeilijk in zijn huidige staat op de dansvloer begeven.
Pas rond het einde van de middag ging hij zich weer enigszins beter voelen. Hij was net bezig met het klaarmaken van een beetje bouillon toen er op de deur van zijn stacaravan geklopt werd. Aangezien hij niemand verwachtte, liet dit vrijwel direct een stevige frons op zijn voorhoofd verschijnen. Het kon twee dingen betekenen - of iemand was de weg kwijtgeraakt en zag dit als laatste optie om de weg terug naar huis te vinden, of er stonden weer eens een aantal agenten voor zijn deur die zich afvroegen of er nog wel iets van leven binnenin de stacaravan schuilde of dat er geen illegale praktijken werden uitgevoerd. Bij het openen van de deur was hij echter verbaast om te zien dat het Lauren was. Zij was wel de laatste persoon geweest die hij verwacht had. Hier een woord over spreken zat er overigens niet in toen de jongedame direct begon te ratelen en tenslotte eindigde met de vraag of hij oké was. Desondanks alles leek ze oprecht bezorgd te zijn.
“Come in.” reageerde hij slechts waarna hij aan de kant stapte en haar nog wat probeerde aan te sporen met een uitnodigend gebaar. Deze omgeving was niet bestemd voor meiden om alleen in rond te dwalen. Mocht ze naar huis gaan, zou Dayhron er dan ook op staan haar in ieder geval de bossen uit te begeleiden. “I’ll make you some tea.” maakte hij zijn handelingen kenbaar eenmaal ze binnen was en hij de deur achter haar gesloten had. Zwijgend wandelde hij naar het kleine keukenblokje toe dat aansloot aan de zithoek. “I’m sorry, it’s a mess.” mompelde hij en opende, terwijl hij wachtte op het water om te gaan koken, het dakraampje. Zo zouden ze in ieder geval wat frisse lucht binnenkrijgen.
Waar hij zonder meer van plan was zijn excuses aan haar aan te bieden, wist hij niet zo goed waar hij moest beginnen. Hij kon haar moeilijk de waarheid vertellen aangezien hij nog niet goed in kon schatten of hij Lauren volledig zou kunnen vertrouwen. Zodoende dat hij ook nog geen woord gesproken had eenmaal hij het kopje thee aan haar overhandigde en zelf het kopje bouillon in zijn handen meepakte en voor zich op tafel neerzette. Na een paar kleine slokjes, wreef hij vermoeid in zijn gezicht en haalde hij een hand door zijn verwilderde kapsel. “Did Mrs. Robinson give you my address?” vroeg hij haar terwijl hij haar met een onderzoekende blik aanstaarde. Hij zou niet weten hoe ze er anders achtergekomen was. Zijn woonplaats was namelijk niet bepaald doorsnee te noemen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld