Forum

*I believe that when you love someone and that person loves you in return, you’re uniquely vulnerable. They have the power to hurt you like nothing else.

Met @Aurorae99 
Gelieve niet te reageren.
Kan 18+ onderwerpen bevatten, lezen op eigen risico. 

Le moi:
Lost in the backstreets of my mind
Looking for those familiar roads
But the seasons change up there
The trees fall and flowers grow
And it makes me feel like I just don't know

Alexandria Alexis Andrea Barclay
Better known as Lexi
20 years old



Alexandria 
De universiteit waar Lexi haar studie volgde, was gelukkig niet zo heel ver weg. Dat beschouwde ze als een enorm voordeel. Ze hield van een stad als New Orleans en beschouwde haar stad ook echt als haar thuis. Het was een plek waar ze enorm veel had opgebouwd. Ze was hier geborgen en getogen. Ze kende hier enorm veel mensen en had het hier enorm naar haar zin. Dat resulteerde ook vaak genoeg in een volle agenda. Afspraken, mensen die ze moest zien, uitstapjes met haar oom, zakelijke afspraken, werk en school. Het waren allemaal zaken die vaak genoeg voorbij leken te komen. Nee, de agenda van het meisje was zelden leeg. Ze hield zich immers graag bezig en was graag op pad. Dat merkte het meisje nu ook aan haar nieuwe studie. Ondanks ze aan haar eerste jaar begon, kende ze genoeg mensen die ook aan hun eerste jaar begonnen of er al wat langer rondliepen. Erg handig, al zei ze het zelf. Lexi was een type dat simpelweg graag onder de mensen was. Al vond ze het ook helemaal niet erg om zo nu en dan even alleen te zijn en een goed boek te lezen. Ze hield van het lezen van boeken en was dan ook een echte boekenwurm. Tegenstrijdig kon je Lexi dan ook zeker noemen. Het blonde meisje was een veelzijdig type. Of dit een positief of negatief aspect was, lag naar haar mening aan de manier waarop je ernaar keek. Ze kon er zelf in ieder geval enorm van genieten. Het was af en toe behoorlijk druk en het kon ook zeker heel vermoeiend zijn, maar het was het uiteindelijk helemaal waard. Ze vond dat je in alle situaties alles eruit moest halen wat erin zat en volop van het leven moest genieten.
Dat betekende niet dat het meisje smeet met haar geld. Nee, daar ging Lexi juist zorgvuldig mee om. Als ze heel eerlijk mocht zijn, gaf ze haar geld liever uit aan spullen van kwaliteit. Wat betekende dat ze daar vaak wat harder voor moest werken. Haar oom, Emmett, had daar vaak genoeg commentaar op gehad, maar ze had het er voor over. Emmett begreep haar wat dat betreft gewoon niet. Haar oom was zelf helemaal niet zo. Ja, hij verdiende erg goed. Daar kon ze niet om heen, maar hij hechtte zelf niet al te veel waarde aan dure materiële spullen. Bij Lexi resulteerde het voornamelijk in het soort kleding wat ze droeg. Ze vond het verzorgen van zichzelf enorm belangrijk en het dragen van de juiste kleding hoorde daar juist bij. Daarnaast was ze al een tijdje aan het sparen voor een auto. Iets wat haar wat meer vrijheid zou geven en haar niet meer zo afhankelijk zou maken van anderen. Haar rijbewijs had ze al een tijdje op zak. Al was het nu wachten op het kunnen kopen van de juiste auto. Emmett had zijn hulp al een aantal keer aangeboden, maar Lexi wist het elke keer af weten te wijzen. Ze vond het een enorm lief gebaar, maar ze wilde hem niet te veel op zijn hals leggen. Nee, ze verdiende haar eigen geld. Ze wist dat wat ze wilde wat geld kostte, maar wilde dat wel zelf ophoesten. Al resulteerde dit in het feit dat er wat harder voor moest werken. Daar had ze dan ook vrede mee. Ze was absoluut niet verwend. Ze kende de waarde van haar spullen en was daar dan ook heel zuinig mee.
Het duurde niet lang meer voor het tweetal arriveerde. Een geamuseerde glimlach kwam er op het gezicht van Lexi te staan. Ze had hier enorm naartoe geleefd. Het meisje was al snel klaar met haar middelbare school, ondanks het feit dat ze er een leuke tijd gehad heeft. Ze wilde iets doen waar haar volledige interesse lag en dat kwam nu hopelijk tot uiting in deze studie. Al was ze er van overtuigd dat ze een goede keuze gemaakt had. Dit wilde ze al heel erg lang, dus dat moest zeker goed komen. Olivia, haar vriendin zou een andere studie gaan volgen. Iets wat ze jammer vond, aangezien ze graag iemand had waarmee ze de studie zou kunnen volgen. Toch wist ze dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Ze hoopte gauw nieuwe connecties te leggen. Ze stapte uit de auto en keek kort om zich heen. Ergens was ze toch een tikkeltje zenuwachtig. Nog een paar jaar studeren en dan zou het 'echte' leven beginnen. Het volwassen leven. Kort schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet te ver vooruit lopen. Als ze haar omgeving mocht geloven, waren de studentenjaren juist de mooiste jaren van iemands leven, dus zou ze er volop van moeten genieten. Iets wat ze ook zeker van plan was.
Met zijn tweeën liepen ze de campus op. Hier en daar begroette Lexi wat bekende, terwijl ze ondertussen haar ogen uitkeek. Ergens was ze toch enorm onder de indruk. Het was een tikkeltje anders dan haar simpele middelbare school. Al werd ze al snel uit haar eigen wereld gehaald, op het moment dat ze tegen iemand aan botste. "Oh, sorry. Ik was helemaal niet aan het oplette"was het eerste wat ze eruit gooide, terwijl ze de persoon aankeek tegen wie ze was aangebotst. Al snel kon ze het niet laten om te grinniken. Het was niemand minder dan Aiden, haar vriendje, wie ook aan zijn eerste jaar aan de universiteit zou beginnen. De twee waren inmiddels al zo'n vier jaar samen. Ze had hem leren kennen op de basisschool en was in principe met hem opgegroeid. Ze waren begonnen als vrienden en de relatie kwam pas op een latere leeftijd om de hoek kijken, maar ze was intens gelukkig met hem. "Well hello there you"zei ze vervolgens grinnikend tegen hem, voor ze een kus op zijn lippen drukte. "Ben je klaar voor vandaag?"vroeg ze, terwijl ze voelde hij haar hand vast pakte en met haar naar binnen liep. Haar dag begon in ieder geval al goed en ze kon niet wachten wat de rest van de dag haar zou brengen. 

Niklaus.
Niklaus kon het niet ontkennen dat hij in zijn eigen gedachten verzonken was geweest. Soms had hij simpelweg last van zijn twijfels. Twijfels over het feit of dit wel een goed idee geweest was. Hij was het type dat vaker zijn instincten volgde, zonder er ook maar grondig over na te denken. Daar had hij Elijah voor. Zijn oudere broer schoot hem vaak te hulp en wees hem vaak op de manieren waarop het ook kon. Nee, dat was niet altijd even goed weggelegd voor Niklaus. Hij ging vaker uit van de manier waarop hij zich op dat moment voelde. Vaak genoeg handelde hij uit een gevoel van haat of simpelweg uit voorzorg maatregelen. Beslissingen nam hij snel, waardoor hij niet altijd de juiste keuze wist te maken. 
Hij was er van overtuigd dat het terugkeren naar de stad een goede keus was, aangezien de stad zoveel voor hem betekende. Het was de stad waar hij zich prettig voelde, waar hij ontzettend graag kwam en veel had moeten achterlaten. Het was een logische keus om terug te gaan naar New Orleans. Dat zag hij zelf ook heel goed in, maar toch had hij soms zijn twijfels. Hij zei het dan niet altijd hardop, zeker niet in het bijzijn van zijn familie, maar hij wist wat hij achter heeft moeten laten. Beter gezegd wie hij achter had moeten laten. Nee, hij praatte er niet graag over maar er was een specifiek persoon waarvan hij graag wilde weten hoe het met haar ging. Aileen. Ze was een van de redenen, misschien toch wel de belangrijkste reden waarom hij was teruggekeerd. Hij gaf het niet graag toe, maar hij had het idee dat ze hem een beter persoon maakte. Op die leeftijd al. Het meisje was sinds dat hij vertrokken was, niet meer uit zijn gedachten verdwenen, ook al gaf hij dat niet graag toe. Hij was benieuwd hoe het met haar ging. Hoe ze was opgegroeid en of ze gelukkig was. Hij zou graag een glimp van haar op willen vakken. De meest ideale situatie was om naast de stad, ook haar weer voor zich te winnen, maar hij wist niet of dat een mogelijkheid was. Hij had haar geheugen weten te wissen, voor haar eigen veiligheid, waardoor ze niets meer van Niklaus, de andere Mikaelsons en die gehele periode afwist. Dat maakte het een stuk moeilijker en kon hij niet zomaar op haar afstappen. Het kon natuurlijk ook zijn dat het meisje niets met hem te maken wilde hebben, al dacht hij daar liever niet aan. Haar achterlaten was misschien de moeilijkste keuze die hij ooit had weten te maken. Als hij de keuze had, had hij het ook zeker anders aangepakt. Voor nu moest hij het doen met de huidige situatie. Hoe hij daar mee om moest gaan, wist hij nog niet precies. Hij had er nog niet over na gedacht, ondanks het feit dat hij wel veel aan haar had gedacht. Kort schudde hij zijn hoofd en zette hij die gedachten van zich af.
Hij richtte zijn blik op Elijah. Hij wist dat zijn broer in hetzelfde schuitje zat, al hadden ze het er niet heel veel over. Niklaus gaf zichzelf de schuld wat dat betreft. Hij wist dat Elijah hem een beter leven gunde en dat het meisje hem dat had kunnen geven, maar dat nam niet weg dat hij daar niet graag over sprak. Hij voelde zich zwak op het moment dat hij daar over sprak. En zwakte was iets wat hij niet graag toonde. Hij moest sterk zijn voor zijn familie. Zwakte kon hij daar niet bij hebben. Hij wist simpelweg niet beter dan dat. Het was de manier waarop hij zijn leven altijd al geleefd had en zou dat niet zo snel veranderen. Hij zou het proberen, voor haar, mocht hij daar de kans voor krijgen. Zij was de enige wie dat in hem naar boven kon halen, maar anders zou het niet werken. 
Ook die gedachte zette hij weer van zich af. Hij moest immers beginnen bij het begin. Voor nu was het belangrijk dat ze New Orleans weer daadwerkelijk tot hun huis zouden maken. Een bezoekje brengen aan Marcel, zoals Elijah hem dat voorstelde, klonk dan ook als een goed idee. "Dat lijkt me een goed plan, mijn broer. Ik ben wel benieuwd naar waar onze grote vriend allemaal mee bezig is"beantwoordde hij de vraag van zijn broer. Een geamuseerde glimlach begon zijn lippen te sieren. Het was goed om eerst langs Marcel te gaan. Misschien kon hij daar ook gelijk wat informatie halen over de twee meiden. Ergens hoopte hij dat Marcel een oogje in het zeil had weten te houden. Zo niet, kon hij altijd nog een rondje in de stad maken. Hij had het enorm gemist, merkte hij aan zichzelf en hij liet graag zijn gezicht weer even zien. Hij liet New Orleans maar al te graag weten dat hij, Niklaus Mikaelson, samen met zijn familie opnieuw was teruggekeerd in New Orleans en dat mensen  weer mochten vrezen voor zijn verschijnen. Angst zaaien was nog steeds een van zijn favoriete bezigheden. Iets waar hij nog steeds goed in was en wat hem ergens toch wel een hoop plezier leverde. 

@Aurorae99 

Lexi.
"Natuurlijk! Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat lopen"was het antwoord van Aiden. Ze had ook niet anders van hem verwacht. "Ben jij er klaar voor?"vroeg hij vervolgens met een speelse grijns aan haar. Glimlachend schudde het meisje haar hoofd. Het was een overbodige vraag geweest. Ze hadden dit soort zaken enorm vaak besproken. Lexi kon haar enthousiasme dan nog maar moeilijk verbergen. Ze had enorm lang op deze stap gewacht. Ze wist immers al heel lang wat ze wilde gaan doen. Van kleins af aan was ze al zo vastberaden en koppig geweest. Had ze iets in haar hoofd, wilde ze dat ook bereiken. "Ik heb er enorm veel zin. Het is jammer dat je klaarblijkelijk niet goed naar mij luistert"zij ze met een plagende ondertoon in haar stem. Ze wist heel goed dat hij wel naar haar luisterde. Ze waren niets voor niets begonnen als beste vrienden. De twee deelden vrijwel alles met elkaar, wat hun band toch sterker gemaakt had. 
Ondanks het feit dat de twee enorm veel met elkaar deden, hadden ze ook nog gewoon hun eigen leven. De twee hadden beide een drukke agenda en deden graag ook hun dingen met vrienden. Iets wat ook gewoon moest kunnen, was haar mening. De twee zagen elkaar niet altijd even maak, maar dat maakte de momenten samen alleen maar mooier. Ze probeerden dan ook zeker tijd voor elkaar vrij te maken. Dat was ook gewoon heel belangrijk. Toch had ze niets te klagen gehad. De twee hielden elkaar in balans. Dat maakte hun relatie ook zo sterk, had ze het idee. Het was ook fijn hem weer eventjes te zien. Al zaten ze namelijk wel op dezelfde universiteit, volgde ze beide een andere opleiding, waardoor ze elkaar niet super veel zouden zien. Al zouden ze daar ook wel weer uitkomen. Ze hadden de afgelopen vier jaar ook overleefd. Dan zouden ze dit ook wel overleven. Daar was het meisje van overtuigd. 
Kort keek de blondine om zich heen, voor ze haar blik weer bij Aiden liet hangen. Ze glimlachte naar hem. Dat was simpelweg het effect wat de jongen op haar had. "Ik moet hier vlakbij zijn. Hou me op de hoogte van hoe je dag gaat vandaag"zei ze glimlachend tegen hem. Nu was het hij die zijn lippen op de hare drukte, voor hij zich omdraaide en zijn weg vervolgende. Eenmaal uit het zicht verdwenen, vervolgde Lexi haar weg. Ze haalde een keer diep adem. Het was toch wel een tikkeltje indrukwekkend. Zo op een nieuwe school. Een iets wat onbekende omgeving. Ondanks dat ze toch een aantal bekenden tegen was gekomen, wist ze dat ze de enige zou zijn die de opleiding criminologie zou gaan volgen. Al was dat niet erg. Ze was sociaal ingesteld, waardoor ze vast snel weer nieuwe vrienden had gemaakt. Dat zou zeker goed komen. Die zenuwen schudde ze dan ook maar snel van zich af, terwijl ze naar het juiste lokaal toe liep. 
Toen ze haar telefoon hoorde trillen, pakte ze die uit haar zak en las het smsje die ze van Aileen had weten te ontvangen. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. Aileen kende ze al heel erg lang. Ze waren al zo lang ze zich kon herinneren vriendinnen van elkaar. Ze was ook enorm blij met een vriendin als Aileen. Ze wist dat ze ook naar deze universiteit ging en, als ze zich niet vergiste, geschiedenis zou gaan studeren. Daar had ze veel bewondering voor gehad. Je zag het niet veel vrouwen doen. Maar haar vastberadenheid was iets wat Lexi in haar vriendin bewonderde. 
-Mijn pauze begint om half 1. Gezellig! Ik kan wel een bekend gezicht gebruiken - was hetgeen wat ze terug stuurde. Haar telefoon stopte ze weer in haar zag en liep uiteindelijk het juiste lokaal binnen. Het was niet bijzonder druk. Al had ze het ook niet verwacht. Het was misschien niet één van de meest populaire studies. Erg was het niet. Ze hield wel van het kleinschalige. Het had iets charmant. Ze nam uiteindelijk plaats op een van de eerste rijen. Een gewaagde keuze, waar niet iedereen aan wilde beginnen. Maar de blondine hield juist wel van een uitdaging. En dat was ook precies het geen wat ze op zocht. 

Niklaus
Zijn blik gleed rond, terwijl hij de bewegingen van zijn broer volgde. Hij was benieuwd naar hoe moeilijk Marcel zou gaan doen. Hoe hij zich zou gaan opstellen tegenover hem, Elijah en de rest van de familie. Hij wist dat hij een bijzondere band had met Rebekah. Een band die hij niet altijd goed wilde keuren. Hij wilde niets dan het beste voor zijn familie. Dat gold ook voor zijn zusje. Hij had vaak zijn twijfels gehad over het feit of Marcel wel goed was voor haar. Dat had hij maar ook vaak genoeg duidelijk weten te maken. Iets waar hij maar al te vaak woorden over gehad heeft met Rebekah. Nee, zij vond het maar niks dat hij met haar leven bemoeide. Al deed hij dat met goede intenties. Bij zijn familie handelde hij vaak uit goede intenties, al wilde ze dat niet altijd inzien. Dat had hem genoeg problemen op weten te leveren. Problemen waar ze wel altijd uit wisten te komen. 
Het duurde niet heel lang voor de broers bij de schuilplaats van Marcel aankwamen. Een korte, arrogante lach, wist zich uit zijn mond te ontsnappen. "Ik ben benieuwd hoe lang hij het deze keer weer vol weet te houden"merkte hij op. Toch hoefde het tweetal niet lang op zijn aanwezigheid te wachten. Het duurde enkele seconde voor Marcel in levende lijven konden aanschouwen. "Marcel. Het is een eer je weer te zien" begon Niklaus. "Natuurlijk zijn we weer terug. Je denkt toch niet dat we de stad zomaar achter kunnen laten. Het is ons thuis"merkte hij op. Niklaus wist dat hij dit slim aan moest pakken. Hij wist dat hij niet op Marcel zijn tenen moest trappen. Dat zou hen alleen maar in de weg zitten, maar het moest natuurlijk wel duidelijk zijn waarom ze precies terug waren gekomen. Al had Niklaus het idee dat Marcel heel goed wist waarom ze weer terug waren gekomen. Dat was immers nooit veranderd. 
"Ik neem aan dat jullie hier met een reden naar toe zijn gekomen?"zei hij, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Er stond wel een glimlach rond zijn lippen, maar Niklaus had het idee dat hij dit alleen maar uit beleefdheid deed. Grijnzend schudde Niklaus zijn hoofd. "Mag iemand niet terug keren naar de stad die hij zo lief heeft?"begon hij met een speelse grijns op zijn gericht. Hij was een meester in het spelen voor dit soort spelletjes. "Maar goed, nu je er toch zo op aan weet te dringen. De familie Mikaelson is terug en we zijn van plan hier ook te blijven"vervolgde hij het verhaal. "Het leek ons een goed idee om na al die jaren toch maar weer even langs te gaan. Dat is het minste wat we kunnen doen, niet waar?"merkte hij op. 
Dezelfde grijns wist de lippen van Niklaus te sieren, terwijl hij de achterdochtige blik in de ogen van Marcel direct herkende. Natuurlijk. Hij was ook niet gek. Het was ook niet zo heel moeilijk te raden dat er veel meer achter zat dan dat. Maar zo lang dit niet nodig was, zal Niklaus dat ook zeker niet hardop zeggen. Het kon alleen maar tegen je gebruikt worden en daar zat hij ook zeker niet op te wachten. Niet nu Niklaus met een aantal vragen zat. Daar wilde hij in eerste instantie ook zijn antwoorden op hebben. Daarna zouden ze wel verder kijken. Hoe ze het verder aan zouden pakken. Of ze nog het een ander van Marcel nodig hadden. 
"En ik denk dat er nu genoeg te bespreken valt, sinds de laatste keer dat we vertrokken zijn. Denk je ook niet?"vroeg hij vervolgens aan Marcel. Hij leek even te twijfelen, maar vervolgens toch overstag te gaan. De juiste keuze. "Maar natuurlijk. Ik kan jullie moeilijk weigeren"zei Marcel, opnieuw met een glimlach op zijn gezicht. "Kom toch binnen, mijn vrienden"zei hij, terwijl hij opzij stapte. "Het is mij een genoegen"antwoordde Niklaus, terwijl hij vervolgens naar binnen stapten. Het begin was er in ieder geval. 

@Aurorae99 

Lexi.
Gezonde zenuwen begonnen er nu toch wel door mijn lichaam heen te gieren. Het was een hele nieuwe ervaring en ik wist ergens niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Ik had er zo lang naar toe geleefd en ik hoopte dat het aan mijn verwachtingen zou voldoen. Al zou ik niet weten waarom dat niet zo zou zijn. Ik had er vertrouwen in en zou het ook over mij heen laten komen. 
Het lokaal had zich nog een tikkeltje gevuld, wat er voor gezorgd had dat ik mij niet meer alleen op de eerste rij bevond. Voor als nog was het een kleine groep. Hooguit dertig man. Gelukkig wel een gemengde klas, al kon ik het vaak beter vinden met jongens dan met mannen. Ik was opgevoed door mijn oom en daardoor was ik vrij direct. Ik zei je graag waar het op stond en was recht door zee. Soms was ik iets te eerlijk. Dat kon niet iedereen altijd even goed waarderen. Dat was iets wat Aiden me had weten te vertellen en waar ik sindsdien aan had weten te werken. Hij was daarin ook het tegenovergestelde in. Hij hield liever iedereen te vriend en kon geen nee zeggen. Wat dat betreft hielden we elkaar goed in balans. 
Glimlachend schudde mijn hoofd en zette ik die gedachten weer van mij af. Mijn blik gleed naar de persoon die naast mij plaats had weten te nemen. "Hallo, mijn naam is Lexi"stelde ik mezelf voor. Hiervoor was ik immers ook gaan studeren. Om nieuwe connecties te leggen. Die had ik overal, maar het was niet verkeerd om je netwerk uit te breiden. Emmett, mijn oom, had me altijd weten te vertellen dat wanneer je iets wilde, je er hard voor moest werken, maar het ook altijd goed was om connecties te hebben. Die konden, als je ze goed behandelde, maar vaak genoeg helpen als je het goed aan wist te pakken. Ik had het zelf ook ondervonden. Ik was daardoor al zo vaak uit de brand geholpen. Zo lang je je eigen beloftes maar na kwam, kon je al een heel eind komen. Dat wist ik als geen ander. 
Ik zag hoe de blik van degene naast mij, mijn kant op gleed. Een grijns verscheen er rond zijn lippen. "Hello. Mijn naam is Jay. Leuk je te ontmoeten"hoorde ik hem zeggen. "Van hetzelfde"merkte ik op. "Wat brengt jou naar deze opleiding?"vroeg ik hem vervolgens. Het was een simpele vraag, maar zo kon je iemand wel beter leren kennen. Maar nog voor de jongen antwoord kon geven, stapte de docent van hun allereerste college naar binnen toe.  Hun aandacht verschoof daarom ook naar het begin van de collegezaal. Het antwoord op mijn vraag zou ik later nog wel krijgen. 
"Zo te zien zijn er een aantal enthousiastelingen"merkte de docent op, doelend op het kleine groepje dat zich op de eerste paar rijen bevond. "Het is goed jullie te zien allemaal vandaag. Het is fijn om te zien dat er nog een aantal van jullie nog interesse hebben in het begrip criminologie. Ik zal jullie bij deze gelijk waarschuwen. Het zal geen makkelijk proces worden. Het vergt hard werken. Uiterste concentratie. Scherpzinnigheid en de leerlingen die zich het hoofd koel kunnen houden in de meest ondenkbare situaties, zullen deze studie goed af kunnen ronden"was zijn vervolg. "Nu ik jullie gewaarschuwd heb, wil ik jullie graag welkom heten bij het vak rechten. Ik zal jullie de komende jaren begeleiden binnen dit vak. Mijn naam is meneer Johnson. Voor ik aan mijn les ga beginnen, doen we kort een namenrondje, zodat we tenminste weten met wie we de komende tijd te maken hebben"zei hij met een tevreden grijns. Lexi had aandachtig zitten luisteren en kon het niet laten om te glimlachen. Ze voelde zich hier nu al thuis en ze was zeker van haar zaak dat dit helemaal goed zou komen. 

Niklaus. 
Ik hoorde de woorden van mijn oudere broer. Daar had hij zeker een punt gehad. Ze waren dan misschien niet zo heel lang weg geweest dan de eerste keer. Er zat immers een verschil tussen van tientallen jaren, maar toch hadden ze twaalf jaar niets meer van zich laten horen. In twaalf jaar kon je een hoop bereiken en kon je ook veel opzetten. Daar wist ik alles van. Ik hoopte natuurlijk dat Elijah fout zat, al zat hij dat bijna nooit. Zijn broer had over veel zaken gelijk had. Tot mijn eigen ergernis. Nee, het was iets waar ik niet altijd even blij mee had. Maar daar tegenover wist ik ook niet wat ik zonder hem zou moeten. Ik gaf het dan niet altijd toe, maar hij wist me wel uit benarde situaties te redden en had dat ook vaak genoeg gedaan, ondanks het feit dat hij het niet altijd met me eens was. We konden vaak genoeg van mening verschillen en hadden soms een hele andere kijk op dingen, maar toch stond hij altijd voor me klaar. Iets wat ik toch wel kon waarderen. Ik liet het dan niet blijken, maar het was iets waar ik dankbaar voor was.
Op het moment dat we wat drinken aangeboden krijgen en Elijah het af weet te slaan, kon ik het niet laten om even te grijnzen. "Bourbon. Geen ijs"zei ik hem. Ik zie al snel hoe iemand aan komt lopen met twee glazen. Ik pak het aan en neem tegenover Marcel plaats. Bang voor de man was ik niet. Nee, angst kende ik niet. Dat lag in het verleden. De enige voor wie ik angst gekend heb, was voor de man wie ik jaren als vader beschouwd heb. Daar was inmiddels een einde aan gekomen. Nee, de man deed mij niks meer. De enige emotie die de man bij me opriep was haat. En het verlangen om een eind aan zijn leven te maken. Maar dat kwam nog wel. Alles op zijn tijd. Daar geloofde ik ook zeker in. Het had verder ook geen haast. Ik ging niet naar hem op zoek. Ik wist ook zeker dat dit niet hoefde, aangezien hij hoogstwaarschijnlijk binnen de kortste keren zijn entree in New Orleans zou maken. Dan zouden we met hem afrekenen en dat vond ik ook een zorg voor later. 
Ik was blij dat Elijah even het woord nam. Ik bracht het glas naar mijn mond en nam een slok. Het brandde een klein beetje, maar dat maakte de drank toch net iets beter. Het antwoord dat Marcel wist te geven op de vraag van Elijah amuseerde mij enorm. Het zou niet lang meer duren. De wereld zou niet lang meer aan zijn voeten zorgen. Daar zouden wij wel voor zorgen. Al moest het er nu nog niet van af springen natuurlijk. Het was misschien wel duidelijk waarvoor de familie was teruggekeerd, maar dat wilde niet zeggen dat ik het gelijk op de eerste dag al uit wilde lokken. Nee, ik wilde eerst kijken wat we precies uit hem konden krijgen. Wat hij ons mee wilde geven en tot welke mate hij mee wilde werken. Daarna konden ze overgaan tot het zwaardere geschud. Nee, hier had ik wel mijn aandacht aan besteed en ik wist precies hoe ik dit aan zou willen pakken. 
Ik was ook niet gek. Ik hield van een entree maken. Ik maakte graag duidelijk wie er daadwerkelijk over de stad hoorden te heersen, maar ik weet van mijn eerste poging dat dat niet helemaal uitpakte zoals ik dat wilde. Ik had het mijzelf in ieder geval een stuk moeilijker weten te maken en dat wilde ik nu eerst voorkomen. Mocht Marcel niet mee willen werken, zou hij al snel de consequenties merken. Ook dat was een zorg voor later. We moesten eerst maar kijken hoever we de komende tijd kwamen, voor we zulke beslissingen zullen nemen. 
"Ik moet het je nageven dat het je goed vergaan is, mijn vriend"complimenteerde ik hem. Hem een beetje vleien, kon zeker geen kwaad. Dat was toch de meest simpele manier om informatie uit iemand te krijgen. En omdat ik nu toch niet in te veel detail wilde treden over de daadwerkelijke reden van onze terugkomst, wilde ik het toch over een andere boei gooien vandaag. Misschien was het voor vandaag wel goed om informatie over de meiden te krijgen. Marcel het idee te geven dat ze alleen daarvoor naar New Orleans waren gekomen. "Ik moet het je toch vragen, Marcel, hoe gaat het met onze geliefde meisjes? Zijn ze goed opgegroeid in deze mooie stad?"vroeg ik aan hem, met een geamuseerde grijns rond mijn lippen. Ik wilde het zelf maar al te graag weten. Aileen was enorm belangrijk voor me en ik wist dat Lexi haar plek had veroverd in het hart van Elijah. Ik had het idee dat hij het antwoord op deze vraag ook wel zou willen weten. 

@Aurorae99 
 

Lexi.
Het duurde niet lang meer voor bijna iedereen zijn of haar naam had gezegd en ik aan de beurt was. Een kleine glimlach verscheen er rond mijn lippen en rustig duwde ik mijzelf overeind. "Hallo allemaal, mijn naam is Alexandria Alexis Andrea Barclay. Ik weet het, het is een mond vol, dus noem me alsjeblieft Lexi. Ik ben 20 jaar uit en ik kom uit New Orleans. Ik ben eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren geïnteresseerd in criminologie en daarom heb ik ook voor deze studie gekozen"zei ik en nam vervolgens weer plaats op mijn stoel. Er waren nog drie mensen die zichzelf voor wisten te stellen, voor de man weer verder ging met zijn verhaal. 
"Goed, nu we ons hebben voorgesteld, kunnen we over gaan op de gebruikelijke gang van zaken"begon de man. "Vandaag zullen we niet te diep ingaan op inhoudelijke lesstof. Het is tot slot van rekening jullie eerste les. Ik snap hoe zo'n eerste dag  op de universiteit voor jullie kan zijn. Vandaag zal ik jullie vertellen wat er de komende periode aan bod zal komen. Ik zal jullie vertellen wat jullie niet alleen van dit vak kunnen verwachten het komende jaar, maar wat jullie ook van mij kunnen verwachten en wat ik van jullie verwacht de komende tijd" ging hij verder. De collegezaal was stil. Dat kwam door de indruk die de man wist te wekken. Het was geen onaangename indruk. De man had een rustgevende stem, maar was tegelijkertijd ook duidelijk en recht voor zijn raap. Daar had ik toch wel veel respect voor. 
Met een geïnteresseerde blik bleef ik de docent aankijken. Als iemand mijn aandacht wist te trekken, kon mij mij soms volledig afsluiten van de wereld. Ik kon dan volledig in een eigen trance zitten, zo geconcentreerd kon ik op sommige momenten zijn. Ik streek een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor en kort beet ik op mijn lip. 
Zo ging meneer Johnson weer verder met zijn verhaal. Hij vertelde welke onderwerpen hij zou bespreken dit jaar, met de daarbij behorende leerdoelen. Hij vertelde ons hoe hij te werk zou gaan en wat hij van ons zou verwachten. Zijn regels waren simpel en duidelijk. Het was iets waar ik van hield. Hij deed niet te moeilijk en zei precies waar het op stond. Ik was niet anders gewend en was zelf precies zo. Dat zou dit jaar dan ook helemaal goed komen. Tot slot vertelde hij nog welke opdrachten en toetsen er plaats zouden vinden. Inzet in een les en lef speelde hierbij ook een rol in, al vreesde ik daar niet in. 
"Zo, nu ik zo goed als alles verteld heb over dit vak en wat er te wachten staat voor komend jaar, denk ik dat ik wel genoeg gepraat heb voor een eerste les"vertelde meneer Johnson met een grijns. "Ik heb hier een aantal situaties, die jullie in verschillende groepen gaan analyseren"zei hij, terwijl hij de stapel aan een van de leerlingen gaf en een gebaar maakte dat ze deze papieren de zaal rond moest laten gaan. Op mijn beurt pakte ik een vel papier, gaf de stapel door en bekeek de verschillende situaties. "Ik wil dat jullie groepen maken van drie en de rest van de les deze situaties bespreken. Ik zal de zaal rond lopen en me zo nu en dan aansluiten bij een groep, zodat jullie de belevingen met mij kunnen delen en ik kan kijken over hoeveel kennis jullie beschikken"zei hij vervolgens. "Bovendien is dit ook een hele leuke opdracht om elkaar wat beter te leren kennen. Veel succes"bracht hij uit. De verschillende groepjes werden gemaakt en ik had mij aan weten te sluiten bij Jay en een jongen die zich voor had weten te stellen als Owen. Met zijn drieën gingen we aan de slag met de voorgelegde situaties. Hier en daar werd er een grapje gemaakt, waardoor de spanning van zo'n eerste dag toch wel wat afnam. Ik kon mijzelf meer ontspannen en merkte hoe gemakkelijk het wel niet ging. De dag was in ieder geval goed begonnen.

Niklaus.
Zonder ook maar naar mijn broer te kijken, wist ik dat hij dit een gewaagde vraag vond. Ik kende Elijah maar al te goed en ik wist dat ik op deze manier heel direct aan de slag ging. Toch liet ik mij hierdoor niet van mijn stuk brengen. Het is goed om Marcel te laten geloven dat ze hier toch terug waren gekomen voor de meiden. Dat dit de belangrijkste reden was van onze terugkomst en dat het overnemen van het koningschap van de stad toch wat minder van belang was geworden. En dat leek toch aardig goed te werken, had ik het idee. Marcel beet toe en ik merkte aan mezelf dat ik toch wel benieuwd was naar de antwoorden die hij ons kon geven. Toch wist ik mijn gezicht in de plooi te houden. Nee, het tonen van emoties was iets wat ik niet graag deed. Het was iets wat tegen je gebruikt werd en bij Marcel was dat iets wat ik niet kon gebruiken. Niet als ik de troon van hem af wilde pakken.
Toen hij me vertelde dat de meiden het goed maakten, was ik toch wel opgelucht. Het was belangrijk dat de meiden in veiligheid leefden. Een goed leven hadden en het goed voor elkaar hadden. Al leek het erop dat dit wel het geval was. Marcel wilde niet erg veel vrijgeven. Zoals ik eigenlijk al verwachtte. Maar zijn antwoord was goed genoeg. Dat de meiden nog vriendinnen waren, vond ik erg belangrijk. Dat deed me goed en zo maakte het toch een stuk makkelijker om ze een te vinden. Als ze de een hadden gevonden, hadden ze de ander waarschijnlijk ook zo gevonden. Dat de twee meiden aan de universiteit waren begonnen, was ook een goed teken. Een goede manier om met ze in contact te komen, zonder dat het raar over zou komen. Het was een openbare plek. De twee konden zich voordoen als twee studenten en ze op die manier benaderen. 
De keuzes die de twee meiden hadden gemaakt met betrekking tot het volgen van een bepaalde studie, verbaasde hem niet. Criminologie en geschiedenis. Interessante keuzes, maar ik kon het ergens ook wel weer begrijpen. Ik had gemengde gevoelens. Ik voelde me trots dat Aileen het zo ver had weten te schoppen, precies zoals ik dat voor haar gewild had, maar dat ik de weg ernaar toe had moeten missen, kwam op dit moment toch hard aan. Op dit moment leek het me dan ook niet handig om hier over door te vragen. Ze konden hun tijd misschien wat beter investeren in het daadwerkelijk vinden van de twee meiden, in plaats van door te vragen. Marcel zal hun vragen hoogstwaarschijnlijk niet beantwoorden. Of in ieder geval zo min mogelijk informatie geven, waar we in principe niet veel aan hadden. Dan konden we beter zelf op onderzoek uit. 
Daarbij had ik het idee dat Elijah hier ook niet echt op zat te wachten. Ik bracht uiteindelijk het glas dat ik in mijn hand had naar mijn mond en nam een laatste slok, waardoor het glas leeg was. Mijn blik gleed kort naar Elijah, voor ik mijn aandacht weer op Marcel gleed. "Ondanks dit misschien een kort bezoek was, is het voor ons misschien weer goed om weer door te gaan. Tot slot van rekening is er nog genoeg van de stad te zien en ik wil vandaag eigenlijk zo veel mogelijk achter de rug hebben"begon ik zacht, maar vol overtuiging. Er was niets van gelogen. Ze waren pas net terug in New Orleans. Ze hadden hun gezicht weer laten zien en ik wilde eigenlijk heel graag weer terug naar ons ouderlijk huis en intrekken. Nadat ik de meiden gezien had natuurlijk. Ze hadden nog tijd genoeg om Marcel weer op te zoeken. "En ik denk dat we nu wel genoeg gebruik hebben gemaakt van je gastvrijheid, niet waar. Ik weet zeker dat we elkaar nog vaker tegen zullen komen de komende tijd"zei ik met een tevreden grijns tegen Marcel. Ik was in ieder geval van plan om mijn gezicht vaker te laten zien, al stond mijn hoofd er nu even niet naar. Er waren genoeg andere dingen te doen en nu wilde ik beginnen bij het bezoeken van de twee meiden. Daar was mijn nieuwsgierigheid immers te groot voor.

@Aurorae99 

Lexi
Ik moest eerlijk toegeven dat ik behoorlijk onder de indruk was. De allereerste les van dit schooljaar had een positief gevoel bij me achtergelaten. Als alle lessen zo waren, wist ik dat ik mij prima zou vermaken de komende vier jaar. Ik had het idee dat ik er aan moest gaan trekken, maar als ergens je interesse lag, was het zeker niet erg. Tot nu toe was ik dan behoorlijk positief. 
Ik streek een plukje haar achter mijn oor en pakte vervolgens mijn tas in. De les was immers tot zijn einde gekomen en hun eerste les 'introductie tot criminologie' stond hen te wachten. De les werd gegeven door een docente. Iets wat ik eigenlijk wel gaaf vond. Criminologie was een studie en werkveld wat gedomineerd werd door mannen. Er zijn weinig vrouwen die het echt hebben gemaakt in dit wereld, wat voor mij een extra teken was om nog harder te werken. Ik was bereid om door het stof te gaan om te bereiken wat ik wilde. Er was maar een doel wat ik voor ogen had en die ging ik bereiken ook. Ik was dan ook benieuwd naar hoe de volgende les ingevuld zou gaan worden. Al kwam ik daar maar op een manier achter. 
Op een rustig tempo pakte ik mijn tas in, voordat ik opstond en samen met Jay en Owen het lokaal verliet. Ik moest eerlijk toegeven dat ik het goed met deze twee jongens kon vinden. Wat dat betreft kon ik het sowieso beter vinden met jongens dan met meisjes. De manier waarop ik met hen om kon gaan, vond ik fijn. Ik hoefde mij niet anders voor te doen en kon eigenlijk gewoon alles zeggen, zonder dat ik daarop aangesproken werd. Meiden onder elkaar waren daarbij vaak genoeg gemeen. Sommige dingen kon je niet zeggen en er werd veel achter elkaars rug om gepraat. Daar was ik helemaal niet van. Nee, Aileen en Olivia waren dan ook twee van mijn weinige vriendinnen. Erg vond ik het niet. Ik wist me altijd prima te vermaken. Sommige jongens wisten mij nog wel eens te onderschatten, aangezien ik vaak als onschuldig werd bestempeld. Maar ik wist dat daar mijn kracht lag en wist daar dan ook goed gebruik van te maken. 
Glimlachend schudde ik mijn hoofd, voordat ik het volgende lokaal binnen stapte. Ik nam in het midden plaats, tussen Owen en Jay in en legde mijn spullen op het uitklapbare tafeltje voor mij. Ik pakte mijn mobiel uit mijn zak, aangezien er nog geen docente te bekennen was en opende het berichtje van Aileen. -Dat klinkt als een plan! Ik zie je zo- stuurde ik terug. Ik was benieuwd naar haar eerste dag en ergens vond ik het ook wel weer fijn om een bekend gezicht te zien. Ik genoot sowieso altijd van haar gezelschap, hoe verschillend we ook wel niet konden zijn soms. 
Ik deed mijn mobieltje weer in mijn zak en zag hoe er een wat oudere vrouw binnen kwam lopen. "Welkom bij introductie tot criminologie. Mijn naam is mevrouw Miller en ik zal jullie zo goed mogelijk door dit vak begeleiden. Vele van jullie zullen dit als een echte uitdaging zien, maar met de juiste instelling en de juiste motivatie ben ik er van overtuigd dat ieder van jullie dit vak zou moeten halen"hoorde ik de vrouw zeggen. Ook hier was de toon aan het begin van de les gezet en ik was benieuwd naar wat ze de rest van de les te bieden had. 

Niklaus
Ergens was ik toch wel blij dat het bezoekje aan Marcel er weer op zat. De man stond mij niet meer aan. Ik moest het hem nageven dat hij zijn zaakjes goed op orde had. Had hij hetgeen wat tot onze familie behoorde niet gestolen, had ik hem nog enigszins kunnen vergeven. Zijn plek leek hij dan nog steeds niet te kennen. Een domme keuze wat mij betreft, maar daartegenover vond ik het wel weer een leuke uitdaging. Daarbij hebben ze toch een wit voetje bij de jonge man weten te halen. Ik wist als geen ander dat ze hem beter persoonlijk konden bezoeken, dan dat hij het van een ander moest horen dat wij gearriveerd waren. Ik was dan ook zeker niet meer van plan om te vertrekken. New Orleans was mijn thuis. Niet alleen van mij, maar ook van de mensen om mij heen. Ik zou niet meer vluchten. Nee, deze keer zou ik vechten. Kosten wat het kost. De stad kregen ze dan ook wel weer terug. Vader zouden ze aflossen. Al het andere gevaar viel daarbij in het niets. Niets stond mij nu nog in de weg om mijn doelen te bereiken. 
Nu we ons gezicht hadden laten zien, konden we ons op belangrijkere zaken focussen. Dat was voor mij de twee meiden. Daarbij had ik het vermoeden dat ik daar niet de enige in was. Een kleine grijns versheen er rond mijn lippen, toen Elijah hetgeen voorstelde wat ik in gedachten had. Een bezoekje brengen aan de universiteit leek mij op dit moment de juiste keuze. Zeker omdat ik haar weer wilde zien. Aileen. Ik moest weten hoe het nu met haar ging. Ik hoopte dat ze gelukkig was, zich had weten te vormen tot een prachtige jonge vrouw. Ik zou het mijzelf niet kunnen vergeven als dit niet het geval was. Nee, het meisje was de enige die dit soort emoties in me los kon maken. Een vloek en een zege tegelijkerteid. Het meisje was mijn zwakte. Des te meer redenen waarom ik haar ontzettend graag wilde beschermen en ik zeker wilde weten dat ze het goed maakte. 
"Dat klinkt als een goed plan. Ik ben enorm benieuwd naar hoe onze meisjes het maken" merkte ik met een geamuseerde glimlach op. Mijn oudere broer was wat dat onderwerp betreft, degene met wie ik daar open over kon praten. Al maakte ik daar eigenlijk geen gebruik van. Praten over mijn emoties was niet mijn ding. Ik wist gewoon niet heel goed hoe ik daarmee overweg moest en ging het dan ook liever uit de weg. Toch wist ik dat Elijah de enige was die me in deze situatie volledig zou begrijpen. Puur om het feit dat hij in precies dezelfde situatie zat. Ook hij had zijn hard verloren en had het graag anders gezien. Dat wist ik als geen ander. Op het moment dat wij die stappen ondernomen hadden, leek dit het beste om te doen. De meisjes veilig houden was immers het belangrijkste. Achteraf gezien vroeg ik mij af of wat we gedaan hebben wel het beste was. Wellicht hadden we moeten blijven. Hadden we als familie moeten vechten tegen onze vader. De stad had ons daar wellicht bij geholpen. Het waren zaken waar ik de afgelopen twaalf jaar enorm veel mee bezig ben geweest. Het dreef me soms tot waanzin, maar liet me wel inzien dat er mogelijkheden waren. Die mogelijkheden greep ik nu met beide handen aan. Nee, nu ik eenmaal een kans had gekregen, liet ik die niet meer aan mij voorbij gaan. Je kon veel van mij vinden, maar gek was ik zeker niet. 
Ik maakte aanstalten om richting de universiteit te gaan. Hoe eerder ze er waren, des te beter het zou zijn. Nu we wisten welke studies beide meisjes deden, zou het  niet al te moeilijk moeten zijn om ze te vinden. Ik zou me zelfs inschrijven voor dezelfde studie als dat er voor zou zorgen dat ik bij Aileen in de buurt zou komen. Op dit moment was niets mij te gek meer. Toch merkte ik dat ik een tikkeltje nerveus was. Niet om haar weer te zien, maar voor haar reacties. Ik hoopte op het beste, maar ging van het ergste uit. Het kon natuurlijk zijn dat ze niets met mij te maken wilde hebben. Ik denk dat ik daar niet heel goed mee om zou kunnen gaan. Ik zou mezelf niet meer in de hand kunnen houden, dat was iets waar ik zeker van was. Daarom hoopte ik maar ook op het beste. Het maakte mij niet uit hoe ze de plek in mijn leven op zou vullen, zolang ik haar maar weer terug zou hebben. Dat was voor nu het belangrijkste. 
Een kleine grijns verscheen er rond mijn lippen. Ik genoot nog steeds van de frisse ochtendlucht, terwijl ik mij een weg naar de universiteit baande. Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Ik moet toegeven dat hij toch wel zijn zaken op een rijtje heeft. Hij leidt de stad zoals wij het ook gewild zouden hebben" biechtte ik op. Ik zag de vampieren graag heersen. En de gemoedstand was rustig, zoals ik het ook graag zag. Toch zouden er wat opstandjes komen, zodra wij de regie weer in handen wilden nemen, maar dat was een zrg voor later. Daar kwamen ze wel weer uit, zoals 12 jaar geleden. Nee, de prioriteit lag nu bij Aileen. Het meisje dat hij na twaalf jaar eindelijk weer zou zien.

@Aurorae99 

Lexi
Een tevreden glimlach wist mijn lippen te sieren. Door deze lessen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Het is een studie waar je veel discipline voor nodig had. Achteroverleunen en maar zien wat er van komt, is bij deze studie geen optie. Dat had ik tijdens de eerste twee lessen wel gemerkt. Het was keihard werken, mocht je wat willen bereiken. Anders zat je hier niet op je plek. Ik had al door dat er een aantal medestudenten schrokken van de werkdruk. Toch was ik nog steeds vastberaren. Gedisciplineerd was ik zeker. Ik wilde dit al ontzettend lang en ik wist dat ik hier op mijn plek zat. Al waren anderen daar blijkbaar nog niet helemaal zeker van. Ik was dan ook benieuwd hoeveel mensen er uiteindelijk over zouden blijven. Ik was al vaak genoeg gewaarschuwd. Het was een zware studie, waar hard voor gewerkt moest worden. Toch was ik blij met de keuze die ik gemaakt had. Ik had het ideee dat het wel goed ging komen, zolang ik er maar mijn tijd in stak. Dat was iets wat zeker goed moest komen en zeker zou gaan gebeuren. Zeker gezien de hoeveelheid aan huiswerk die ons alleen in de eerste twee lessen al is opgegeven. Het was een behoorlijke opgave en ik wist dat dit mij aardig bezig zou houden, zodra ik thuis zou zijn aan het einde van mijn eerste dag. De toon was in ieder geval wel gezet. 
De les waar we nu aan begonnen waren, vond ik ontzettend interessant. Het vormde enigzins de basis voor de gehele studie en dat was iets wat mijn aandacht enorm wist te trekken. Mijn nieuwsgierigheid werd hier toch aardig geprikkeld, al vind ik dat niet erg. Het was toch een positief teken, als je het mij vraagt. Bovendien wist de vrouw het goed te brengen, waardoor mijn aandacht toch bij de docent bleef, in plaats van de mensen om mij heen. Al was ik niet de enige bij wie de docente dat effect had. De zaal was stil, alsof er niemand daadwerkelijk aanwezig was. 
Al kwam de tweede les al wel snel tot zijn einde. Ik had het idee dat de les nog maar net begonnen was, toen ik de bel hoorde gaan. Glimlachend schudde ik mijn hoofd, terwijl ik mijn tas inpakte. De dag zou gelukkig niet heel lang meer duren. Na de pauze stonden er nog twee lessen op de plannning. Daarna zat mijn eerste schooldag er al weer op, wat betekende dat ik meteen door kon gaan naar Rousseau's. Ik kon er waarschijnlijk niet al te lang blijven, gezien het werk wat ik thuis nog te doen had, maar ach. Een praatje maken kon zeker niet kwaad. Bovendien had ik mijn rooster echt nodig. Het was mijn bron van inkomsten. Desnoods kon ik daar altijd nog wat huiswerk maken. Dat was nooit een probleem geweest. Ik ging er dan ook van uit dat ze daar nu ook niet moeilijk over gingen doen. Ze werkte er al lang genoeg, waardoor er van dat soort zaken nooit een probleem werd gemaakt. 
Op mijn gemakje stond ik op en gooide ik mijn tas over mijn schouder heen. Ik wandelde de zaal uit, waarna ik de jongens de kantine in volgde. Ik had geen lunch meegenomen, waardoor ik nog snel wat te eten wilde halen, voor ik naar buiten toe zou gaan en Aileen op zou zoeken. Ik had mijn keuze al snel weten te maken. Ik had een broodje gepakt, een banaan, een stuk chocolade en wat te drinken. Met volle handen liep ik naar de kassa, waar ik betaalde en al het eten in mijn tas stopte. Ik keek even rond, voor ik mijn blik op mijn gezelschap liet hangen. "Ik weet niet wat jullie twee gaan doen, maar ik ga buiten nog even van het mooie weer genieten nu het nog kan"zei ik. De jongens haalde hun schouders op, waardoor ik het niet kon laten om kort te lachen. "Ik zie jullie bij de volgende les"merkte ik op. De jongens zouden zich bij wat andere gasten voegen en dat vond ik helemaal niet erg. Aileen had ik toch al even niet meer gezien en het was een goed moment om toch weer even bij te kunnen kletsen. 
Ik haalde een hand door mijn lange blonde haar heen, voor ik naar buiten toe stapte en de omgeving in me op nam. De campus was enorm. Groter dan ik eigenlijk verwacht had. Je zou er makkelijk kunnen verdwalen. Glimlachend schudde ik mijn hoofd en liep richting de fontein, waar ik Aileen al op me zag wachten. Een geamuseerde glimlach begon mijn lippen te sieren, terwijl ik naast haar plaats nam en haar een knuffel gaf. "Hey you! Lang je niet gezien. Hoe is je eerste dag tot nu toe?"vroeg ik haar glimlachend, terwijl ik tegelijkertijd mijn eten uit mijn tas pakte. Ik nam een hapje van mijn broodje en keek Aileen weer aan. Ik was ontzettend benieuwd naar hoe het bij haar ging vandaag. Ik wist dat ze ontzettend lang deze studie wilde gaan doen. 

Niklaus.
Ik was blij dat Elijah ook langs de universiteit wilde gaan. Eigenlijk had ik ook niet anders van hem verwacht, als ik heel eerlijk mocht zijn. Ook hij had Lexi twaalf jaar moeten missen en ik kon me voorstellen dat ook hij zich af en toe zorgen wist te maken. Puur om het feit dat ik dat zelf ook deed. Kort schudde ik mijn hoofd. Ergens hoopte ik dat al onze zorgen nergens voor nodig waren, maar iets in mij zei me dat we op alles voorbereid moesten zijn. Ik hoopte natuurlijk dat alles goed met hen ging. Dat ze in een gezonde, gelukkige omgeving was opgegroeid en dat ze alles had wat haar hart begeerde. Want dat had ik haar maar al te graag willen geven. Hoe stom dat wel niet mocht klinken. Nee, ik had alles voor Aileen over gehad. En dat heb ik nog steeds. 
Ook ik was daarom lichtelijk nerveus, naar mate de univeristeit dichterbij kwam. Verschillende scenario's speelden zich in mijn hoofd af. De een nog gekker dan de ander. Aan sommige scenario's wilde ik niet eens denken. Ook mij brachten die situaties de rillingen. Die gedachten zette ik ook maar zo snel mogelijk van mij af. Ik moest er niet aan denken. Ik moest van het positieve uitgaan. Ik hoopte in ieder geval dat Marcel eerlijk was geweest en de meiden daadwerklijk op deze univeriteit rondliepen. Ik hoopte dat hij daadwerklijk een oogje in het zeil heeft gehouden de afgelopen jaren. Ik wist dat ik niet voor mijzelf instond, mocht er wat gebeurt zijn met Aileen. Ik hoopte maar dat Marcel de waarheid sprak, want anders kwam hij vanzelf achter de gevolgen. En ik wist dat ik daar niet de enige in zou zijn. 
Ik minderde vaart, naarmate de universiteit steeds dichterbij kwam. Kort keek ik om me heen. Het was hier bijna net zo druk als het centrum van New Orleans, wat me ergens toch ook wel zorgen baarde. Hoe moesten ze in godsnaam twee meiden vinden wie ze in geen twaalf jaar gezien hadden. In deze menigte. Al had ik het idee dat ik haar op honderden meters afstand nog zou herkennen, ondanks het feit dat ze nu op was gegroeit tot een jonge vrouw. Haar geur was ik immers nooit vergeten, al had ik geen idee hoe ze er nu uit zou moeten zien. Toch was ik vastberaden haar gelijk te herkennen op het moment dat ik haar zou zien. Al moest ik dat nu maar eerst voor elkaar zien te krijgen in deze menigte. 
Ik versnelde mijn pas, zodat ik naast Elijah begon te lopen. Mijn zorgen over Marcel waren nu een beetje naar de achtergrond gezakt. Ik knikte. "Dat is zeker waar, maar we kunnen hem zeker wel aan merkte ik op"zei ik hem, terwijl ik tegelijkertijd de campus scande. Ik liep steeds verder het terrein op, terwijl ik merkte dat ik steeds zenuwachtiger werd. Ik was benieuwd hoe lang het zou duren voor we de meiden tegen zouden komen. Er liepen behoorlijk wat leerlingen rond, die de laatste glimpen van het goede weer mee wilde pakken voor de herfst aan zou breken. "Anders ik wel broer"merkte ik vervolgens op. De meiden betekenen simpelweg ontzettend veel voor ons en we konden beide niet wachten om hen weer te kunnen zien. In ons leven te hebben. 
Mijn ogen vielen op een blondine wie naar buiten kwam lopen. Het meisje kwam me ergens heel bekend voor, waardoor er een tevreden glimlach mijn lippen begon te sieren. Alexandria. Het meisje was opgegroeid tot een ontzettend mooie vrouw. Netjes gekleed en een goed verzorgd uiterlijk, zoals Elijah het ook altijd had. Ik kon het niet laten om te glimlachen en mijn oudere broer aan te stoten. Ik volgde de bewegingen die het meisje wist te maken en zag hoe ze plaats nam bij de fontein., naast een ander meisje dat mij maar al te bekend voor kwam. Mijn omgeving vervaagde een beetje, terwijl ik het meisje goed in mij op nam. Aileen. Volwassen. Opgegroeid tot een jonge vrouw. Prachtig. Ik herkende het kleine meisje direct in haar. In zekere zin had ze nog steeds hetzelfde gezicht. Het gezicht dat mij altijd deed bezwijken. Haar haar was nog steeds dezelfde prachtige kleur. Na twaalf jaar was ze op een aantal meter bij mij vandaan. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Ze zag er op het eerste gezicht gezond uit en daar was ik blij mee. Mijn blik gleed naar mijn broer. "Klaar om opnieuw kennis te maken met onze meisjes?"vroeg ik hem vervolens.

@Aurorae99