Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Gone with the wind

Account verwijderd

schreef:

O' met

Daphne de Merode - 17

Daphne heeft haar vader nooit gekend en sinds jong af aan kampt haar moeder met chronische depressie ten gevolge van haar alcoholverslaving. Haar moeder hopt ziekenhuizen in en uit waardoor Daphne vroeger aan haar tante of oma toegewezen was, maar is tegenwoordig vaak zelfstandig genoeg om voor zichzelf te zorgen.
Door haar moeder is ze van kinds af aan duidelijk gemaakt dat ze een ongeluk was en niet gewenst is. Omdat ze niet langer een leuke, luchtige relatie met haar tante en oma kon onderhouden door er steeds in crisissituaties terecht te komen, heeft ze zich al altijd ongewenst gevoeld. Dit zette ze ook verder in al haar relatie die vaak op snelle en vluchtige contacten eindigden waardoor ze zichzelf een heuse naam bezorgde onder de jongens. Steeds opnieuw poogt ze de perfecte versie te zijn die wél ergens thuishoort, maar dit levert alleen meer frustraties op en meer stuklopende relaties.
Voorheen had ze de neiging om al veel te jong voor de verkeerde jongens te vallen. In eerdere relaties zocht ze vaak het uiterste op omdat ze liever pijn voelde dan helemaal niets. Hierdoor heeft ze een vertekend beeld gekregen, ofwel is het all-in ofwel geeft ze het meteen op. Connor is de eerste persoon met wie ze het rustig aanpakt - omdat ze niet anders kan.
Ondertussen heeft ze ook haar fair share aan ongelukkige momenten meegemaakt die ze allemaal verdringt en probeert compleet te negeren. Echter lukt dit vaak niet en hierdoor is haar gemoedstoestand heel onstabiel. Het minste kan haar humeur doen omslaan en het maakt haar wispelturig en onvoorspelbaar.

Aleksei Orlov - 18

Komt uit een groot gezin met zes zonen. Respectievelijk van oud naar jong: Andrei, Viktor, Ivan, Dimitri, Luka en Aleksei Zijn moeder werkt veel overuren als verpleegster en zijn vader zit in het leger waardoor hij langere periodes afwezig is. Al zijn broers hebben een verschillende weg gekozen. De twee jongste waaronder Luka en Aleksei lijden het meest onder de afwezigheid van hun ouders. Zeker omdat zij de achterkomers zijn, krijgen ze minder aandacht dan de rest. De oudste broer Andrei zit in een louche zaak in de hoop snel geld te verdienen. Omdat hij meer het vaderfiguur in huis was, neemt Aleksei veel van hem over.
Aleksei zelf vindt moeilijk zijn plek in het gezin. Hij heeft het zeker goed thuis en er is liefde genoeg, maar door weinig vrouwelijke touch in zijn opvoeding te hebben, heeft hem dat harder en minder empathisch gemaakt. Wel staat hij altijd klaar voor wat humor.
Op dit moment is zijn doel om met sport bekend te worden en een handje toe te steken bij Andrei die kleine dingen van hem vraagt, met grote gevolgen. Onlangs nam Aleksei een tas van hem aan die hij onder een geheime bodem in zijn kleerkast verborgen houdt.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:

Riley Adams

''If I meet you in the middle maybe we could agree
You make me feel little how you're looking at me
And you can throw me shade, all it does is just cool me off,,

Connor Atkins

''Sharing my heart
It's tearing me apart
But I know I'd miss you, baby, if I left right now
Doing what I can, tryna be a man
And every time I kiss you, baby
I can hear the sound of breaking down,,

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
Riley werd wakker in de bus die zojuist tot stilstand was gekomen. Ondanks het hevige weer is het haar net als alle andere toch nog gelukt om wat slaap te pakken. Het was hevig aan het onweren geweest en regen kwam met bakken uit de lucht. Ze waren op weg geweest naar een of andere stad als school tripje. Samen met de Seniors zouden ze hier enkele dagen verblijven. Riley zelf was een Junior en zal dus volgend jaar afstuderen van High School. Riley fronste echter kort toen ze zag dat ze weer terug op school waren gearriveerd in plaats van bij de jongerenherberg waar ze zouden verblijven. Ze schudde Aleksei, die naast haar lag te slapen, wakker. "Alec, wake-up," zei Riley zachtjes. Riley had hem geprobeerd rustig aan wakker te maken, echter leek de buschauffeur meer haast erbij te hebben. "Wake-up everyone! We had to return to school. Due to the heavy weather the roads were closed," riep hij door de bus heen.
Riley stond op van het bankje waar ze op had gezeten en pakte haar rugzak en jas op. Vervolgens verliet ze net als alle andere de bus. Toen iedereen uit alle bussen op het grasveld voor hun school stond reden alle bussen direct weg. Het vreemde was echter dat er geen ouder te bekennen was om hen op te halen. De ouders moeten toch geïnformeerd zijn over hun terug komst? Dat enkele ouders het niet hadden kunnen redden om hun kind zo spoedig al weer op te halen was begrijpelijk geweest, maar dat letterlijk niemand hier was om hun op te vangen was toch wel vreemd. Iedereen begon direct met zijn/haar ouders te bellen. Zo ook Riley. Ze kreeg echter niemand te bereiken. Bij beide ouders kreeg ze hun voicemail. Al snel werd duidelijk dat niemand echt hun ouders kon bereiken. "Did anyone succeed in contacting a parent?" klonk de stem van de student-president genaamd Madison. Iedereen zweeg aangezien niemand hierin geslaagd was. Madison nam al snel de leiding over de situatie. "There must be a explentation for that. They are all probably at sleep at the moment, so we should all go back to our homes. I'm sure they'll be there," sprak ze de menigte toen. Riley keek Aleksei kort aan. Het leek haar nogal vreemd dat al hun ouders lagen te slapen en dat geen van hun de telefoon op nam. Riley zou graag naar huis gaan, ze woonde echter een flink stuk buiten het dorp. Een te grote afstand om daar heen te lopen. "I can't just go walking home, that will take ages. Let me try to reach my parents again," mompeld ze naar Aleksei. Na enkele keren bellen nam er nog steeds niemand op. "Great, thanks mom and dad."

Connor

Connor was al een tijdje wakker geweest. Het was hem al opgevallen dat ze de weg terug naar huis aan het volgen waren. In het begin had hij dit vreemd gevonden. Gezien de hevige weersomstandigheden was dit echter niet zo gek. Hoeveel hij ook had uitgekeken naar het schoolreisje, had hij er geen zin in gehad om met storm en hevige regenval door een of andere stad te lopen. De reden waarom hij vooral uitgekeken had naar het schoolreisje was door het feit dat er geen ouders mee waren. Op het schoolreisje konden zijn ouders geen invloed op hem uitoefenen. Het was het perfecte moment geweest om van alle hectiek van thuis te ontsnappen. Zijn moeder was namelijk burgemeester en zijn vader rector van hun school. Twee belangrijke mensen voor de stad dus.
Met een kleine glimlach op zijn gezicht keek hij kort naar Daphne die naast hem nog in vrede lag te slapen. Zij was de grootste reden dat hij naar dit schoolreisje had uitgekeken. Daphne was de dame waar Connor stapel hard voor was gevallen. Zijn ouders verboden het hem echter om met haar om te gaan, laat staan om een relatie met haar te hebben. Daphne komt namelijk uit een naastliggend dorpje dat als het uitschot wordt gezien. Daarnaast heeft ze nog al een rebelse reputatie en haar moeder was alcoholiste. Al die dingen zorgde ervoor dat ze niet samen mochten zijn. Zijn ouders waren van mening dat het hun reputatie schade aan zou doen als hun zoon zou gaan met zo'n meisje. Connor kon echter niks aan zijn gevoelens veranderen. Hij gaf om haar. Daarom was dit tripje perfect geweest om tijd met haar door te brengen. Toen ze van school weg waren gegaan had hij eerst ergens anders gezeten naast iemand anders, aangezien zijn vader natuurlijk hun uit ging zwaaien als rector. Toen ze uit het zich waren verdwenen was hij meteen naast haar gaan zitten.
Terug op school schudde hij Daphne wakker en verliet de bus toen hen verteld werd dat ze door het noodweer moesten terugkeren. Toen iedereen zich op het schoolplein verzameld was ontstond er echter al snel weer paniek. Er was geen persoon te bekennen. Geen ouder om zijn kind op te halen. Iedereen greep natuurlijk direct naar zijn/haar telefoon en begon hun ouders te bellen zonder enig succes. Madison nam meteen leiding over de situatie. Ze vond dit duidelijk haar taak als student-president. Ze stelde voor om gewoon terug naar huis te keren en vertelde dat er vast een verklaring voor was dat niemand op nam. Connor had zelf niks anders verwacht. Zijn ouders waren altijd te druk voor hem. Ze zal hun vast ergens aantreffen. Kort keek hij naar Daphne die nog naast hem stond. "It's a pity this schooltrip ended as quick as it did. I was really looking forward to be spending some time with you," zei hij toen. Hij wist dat haar huis hier een behoorlijk stuk vandaan lag. "If you want you can come back to my house. I know my parents wouldn't like that, but I'm sure they can be reasonable if I explain that there was no one to pick us up, so you couldn't go home."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Haar blik was naar buiten gericht op al de regen die met bakken uit de lucht viel en het duurde niet lang voor zijzelf ook in slaap tuimelde net zoals de rest van de bus. Als Connor aan haar schouders schudde, leek ze wel van mijlenver te komen. Daphne opende sloom haar ogen en toverde een brede glimlach tevoorschijn. Zo wou ze wel vaker wakker worden. Het eerste wat ze zag was Connor en al had hij een bezorgde blik, dit maakte haar dag goed. Echter waren ze niet op de kampeer plek. Nu stonden ze gewoon opnieuw op het dorpsplein.
“What?” mompelde Daphne nog slaperig terwijl ze met haar vingers door haar lange, bruine haar ging in een poging zichzelf te fatsoeneren.
Fantastisch. Ze waren terug op school of dat was toch wat ze hieruit opmaakte. Veel kans dat Connor op zijn kop zou krijgen als ze zagen dat hij naast haar zat. In het doorrijden hadden ze wel gedaan alsof ze geen tijd doorbrachten samen, maar nu viel het nogal op. Zin om zijn ouders weer onder ogen te komen had ze niet. Op school werd ze al geviseerd door zijn vader en ze hoefde zijn moeder al helemaal niet onder ogen te komen. Die dingen had ze er wel voor over als ze in ruil met hem kon zijn. Echter betekende dat niet dat ze er zin in had om keer op keer te horen dat ze Connor met rust moest laten of dat ze de gevolgen wel zou merken. Gehaast trok ze haar leren jas aan boven haar witte sweater met een kap.
Verbaasd liet ze haar blik over het plein glijden. Er was niemand. Geen gezeur. Daphne maakte van de gelegenheid gebruik om Connors hand zacht vast te nemen en wachtte geduldig tot iedereen hun ouders gebeld had. Zelf deed ze de moeite niet. Als er nu wel iemand voor haar stond dan was de wereld aan het vergaan, haar vader was er nooit geweest en haar moeder lag op dit ook knock-out op de bank, zelfs haar dochter in nood zou haar niet weghouden van de liters drank in huis.
De sfeer was vreemd en grimmig terwijl Madison het woord nam. Daphne hield het niet langer uit en aangezien er toch geen volwassenen in de buurt waren, stak ze een sigaret op. Heel even kon ze weer ontspannen terwijl ze de rook uitblies weg van de groep en kruiste haar armen voor haar borst. Het ontspannen gevoel was echter van korte duur.Hoe graag ze de nacht ook doorbracht met Connor, de gedachte nogmaals zijn huis binnen te stappen, sprak haar niet aan. De laatste maal was ze door twee woedende ouders de deur uit gezet waarna ze verboden was geweest om hun zoon nog te zien. Daarom bereidde ze zich al voor op geschreeuw, immers was zelfs deze reden niet voldoende om binnen te mogen.
“Yeah alright. I can always crash on Lily’s couch if they want me to leave,” zei Daphne schouderophalend en gooide haar sigaret na een paar trekken weg op de grond.
Haar kap trok ze over haar haren heen, ook al waren ze al nat. Daarna nam ze van de gelegenheid gebruik om iets te doen waar ze al een tijd op wachtte. Als de groep uiteen viel en iedereen verdween in de donkere nacht, trok ze Connor aan zijn mouw dichter naar hem toe. Met beide handen nam ze zijn gezicht vast en kuste hem innig. Het kon haar even niet schelen als klasgenoten het nog konden zien of dat ze in de regen stonden. Als ze bij Connor was, werd haar hoofd leeg en voelde ze alleen nog haar hart hevig bonken en de huid waar ze elkaar raakten, tintelde.

Account verwijderd

schreef:
Aleksei

Aleksei schoot wakker toen er iemand door de bus heen bulderde. In een haast greep hij zijn jas en spullen omdat Riley al in het gangpad verdween. Compleet versuft strompelde hij de bus af. Het was echt het laatste wat hij verwacht had. In plaats van een afgelegen kampeer plek stonden ze gewoon op het plein voor school. De memo van de chauffeur had hij gemist en dit had hij niet verwacht.
“Right, this doesn’t count as a camping trip if it’s just on the school grounds,” merkte hij op en keek even om zich heen.
De groep stond er verloren bij en nergens was een ouder te bespeuren. Aleksei had niet verwacht dat ze hem kwamen oppikken, maar dat ze niet eens opnamen als hij hen belde, verbaasde hem. Vooral omdat niemand van zijn oudere broers zijn oproepen beantwoordde.
“This is just bullshit, how can we not reach anyone,” bromde Aleksei geërgerd en keek Riley even aan.
Gelijk had ze zeker, te voet zou het uren duren voor ze thuis was. Dat gold voor de meeste leerlingen en hij vroeg zich af waar iedereen nu naartoe moest. Veel ouders zouden thuis wel een slaapplek kunnen missen, maar wat als iedereen echt geëvacueerd was? De weg naar zijn huis was niet enorm lang, maar het lag aan de andere kant van het dorp. Dat zorgde ervoor dar hij zijn kans greep.
“You can crash at my place,” stelde hij voor.
Vanaf hij het luidop zei besefte hij hoe awkward hij zich gedroeg bij die vraag. Gauw stak hij zijn handen in zijn zakken en haalde even nonchalant zijn schouders op alsof het hem niet veel uitmaakte of ze bleef of niet.
“I’ll sleep on the couch,” lachte hij.
Op zich was het geen ramp hoe alles nu plots verliep. Riley en hij brachten zelden veel tijd samen door, maar de laatste tijd leek daar verandering in te komen. Steeds vaker kwamen ze toevallig bij elkaar, zoals nu.Aleksei gebaarde dat ze moest volgen en begon al aan de wandeling door de regen. Hij maakte zich wel zorgen. Van alle vijf zijn broers kreeg hij niemand te pakken. Zeker Viktor en Luka leefden vastgekleefd aan hun telefoon én het was vrijdagavond. Iedereen was sowieso nog wakker. Doemscenario’s schoten door zijn hoofd en hij wist niet hoe hij het kon tegenhouden. Wat als hij iedereen thuis dood aantrof?
Heel even twijfelde hij zelfs of hij niet in een nachtmerrie beland was. Een belachelijk realistische nachtmerrie. Zo realistisch dat hij het zelf koud kreeg van de aanhoudende regen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
"They brought us back to school because the roads were closed due to the storm," bracht ze Aleksei bij die duidelijk niet mee had gekregen waarom ze terug op school waren. Riley keek nog even naar het scherm van haar mobiel. Ze vond het zeer vreemd dat ze niemand heeft kunnen bereiken, zelfs haar broer niet. Die was niet van zijn mobiel weg te slaan en reageerde altijd direct. Daarnaast was het een vrijdag en op vrijdagen was hij uit met zijn vrienden of hij zat de hele nacht door te gamen. Het leek haar dus sterk dat hij aan het slapen was en haar oproep niet binnen had gekregen. Daarnaast had ze iedereen proberen te sms'en maar keer op keer kreeg ze een foutmelding dat het bericht niet verzonden kon worden. Als iedereen geëvacueerd zou zijn, zouden ze toch alsnog een berichtje kunnen ontvangen? Daarnaast, als ze écht geëvacueerd zouden zijn, waarom werden zij dan wel hier gebracht? Waarom werden ze dan niet naar de plek gebracht waar iedereen naartoe is gevlucht. Alles wat Madison zij leek wel iets aan te mankeren. Hoe kon zij immers wel over informatie beschikken over de situatie en de andere niet? Als student-presidente heeft ze wel wat voordelen, maar het leek Riley vreemd dat Madison daarom op de hoogte van alles was gesteld.
"I know, my texts to my parents won't even send. I keep getting this error. It's just weird. I mean I would get it if my parents would have turned of their cellphones at this hour, but my brother is always on his phone and since it's a friday night he should definitely still be awake," beantwoordde ze Aleksei. Riley besloot toen toch maar haar mobiel terug in haar rugzak te stoppen voordat deze doorweekt was van het regenwater en hij helemaal niet meer zou werken.
Ze keek kort naar Aleksei die zich opeens akward gedroeg toen hij voorstelde dat ze wel bij hem kon blijven. In het verleden ging ze niet zozeer om met hem, maar sinds ze een keer met hem gesproken had op een feestje was dat wel anders. Er was iets aan hem wat ze bij geen andere jongen nog gevonden had. Er was iets wat haar interesseerde aan hem. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. "I would like that, I mean I wasn't really looking forward to be waiting here all night in the pourring rain. It's getting quite cold too," knikte ze. Toen hij begon te lopen, liep Riley rustig met hem mee. "No it's fine. I am a guest at your house, so I'll sleep on the couch." Riley vond het niet zo erg om op de bank te slapen. Daarnaast was zij een gast in zijn huis en zou ze hem dus niet uit zijn bed willen jagen.
Terwijl ze door de straten liepen gaf de stad haar een vreemd gevoel. Het was gewoon alsof er iets niet klopte. Het was te stil op straat. "Are these streets giving you this odd vibe too? It's like I can just sense something isn't right. It's just so quite, too quite," zei ze toen terwijl ze even naar Alec keek.

Connor
Connor kon het niet laten om te glimlachen toen Daphne zijn hand vast pakte. Het kon hem niet zoveel schelen dat zijn klasgenoten hem met haar zagen. Zijn vrienden wisten toch wel dat er iets tussen de twee speelt. Connor zorgde er wel voor dat iedereen zijn mond hield tegen zijn vader. De positie van zijn vader kon zowel als een voordeel als nadeel voor hem werken. Zo kon hij iedereen chanteren met het feit dat hij ervoor kon zorgen dat hun schooltijd zeer onprettig zal worden als iemand hem verlinkt, maar de positie van zijn vader kon ook op dezelfde manier tegen hem gebruikt worden. Mensen konden gaan snitchen in de hoop zo op school geprezen te worden. Het was dus een risico om met Daphne op te gaan terwijl ze omringd werden door hun klasgenoten. Het was echter een risico dat Connor graag voor haar nam.
Hun handen gingen weer uit elkaar toen Daphne een stukje verder liep op een sigaret te gaan roken. Connor rookte zelf niet, daar had hij geen behoefte aan. Ergens had hij ook liever niet dat Daphne dit deed, aangezien het slecht voor je is en hij natuurlijk zuinig op haar wilt zijn. Aan de andere kant vond hij het niet heel erg. Als roken iets was waar ze rust uit haalde en wat ze prettig vond, zal Connor haar niet onder druk zetten om er mee op te houden.
Kort had hij naar Madison geluisterd, maar hij was ook al snel terug gegaan naar Daphne die een stukje verderop stond. Connor wist dat hij zich wellicht zorgen moest maken om de hele situatie, op het moment kon hij echter alleen maar aan Daphne denken. Hij had zo graag deze week met haar door willen brengen en nu eindigt het zo abrupt en vreemd. Hij was blij dat ze instemde om met hem mee naar huis te gaan. De laatste keer dat ze daar was, was het namelijk niet al te best afgelopen. Zijn ouders hadden haar zo op straat gezet. Als Connor echter vertelde dat Daphne geen andere keuze had, vanwege het weer en het plotselinge terug keren, was hij ervan overtuigd dat zijn ouders het zouden begrijpen. Als ze ook in een van de logeerkamers zal slapen en niet bij hem in bed zullen zijn ouders het ook minder erg vinden.
Connor wilde naar huis gaan lopen, maar voordat hij de kans kreeg, trok Daphne hem dichterbij en drukte haar lippen op die van hem. Hoe cliché het misschien klonk, Connor voelde meteen de vlinders in zijn buik. Connor legde een hand op haar onderrug en de andere op haar wang en zoende zo eventjes met haar mee. Hoe graag hij had gewild dat dit moment voor altijd door duurde, verbrak hij toch de kus. Hij werd namelijk meer doorweekt met de seconde. Hij pakte haar hand terug vast en keek haar even glimlachend aan. "Let's head back to my home, it's getting quite cold," stelde hij voor. Hij woonde in een behoorlijk groot huis aan de rand van de stad. Het was niet al te ver van hier, ze zouden er binnen tien minuten zeker wel moeten zijn. Terwijl ze de straten aan het bewandelen waren kreeg hij een vreemde indruk. Het leek wel te stil in het dorp. Er was niemand op straat en in alle huizen was het donker. Connor wilde er echter niet te veel over na denken. Thuis gearriveerd opende hij de voordeur met de sleutels in zijn zak. Binnen drukte hij meteen de code van het alarm in zodat deze uitgeschakeld werd. Het was muisstil in huis en het was ook nog eens heel donker. Connor deed de lichten aan en keek even om zich heen. "Mom!? Dad?!" Riep hij door het huis. Er volgde echter geen antwoord. Zelf niet van iemand die ze in dienst hebben die in het huis was. Zo hadden ze bijvoorbeeld een schoonmaakster, een beveiliger en een kok. Één van hen was altijd wel in huis. Op het moment reageerde er echt helemaal niemand en bleef het dus stil wat zeer vreemd was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aleksei

Aleksei glimlachte even geamuseerd door Rileys voorstel. De kans zat er eerder dik in dat ze die nacht weinig zouden slapen. De straten waren compleet leeg en verlaten. Gelukkig was hij geen angsthaas want bij menig zou dit kippenvel en koude rillingen bezorgen. Nergens licht, nergens een auto. Het leek alsof de hele stad uitgestorven wat.
Blijkbaar was hij niet de enige die er zo over dacht…
“I know, it’s so weird. The town has never been so quiet before…” mompelde Aleksei.
Het zorgde ervoor dat hij haar niet luidop durfde te praten. Was dit niet het typische horrorscenario? Iedereen die in het begin opsplitst en heel gauw erachter komt dat dat een dom idee was? Het zorgde ervoor dat hij dichter bij Riley ging lopen. Niet omdat hij zelf steun zocht, maar omdat hij snel genoeg wou reageren als dit alles plots fout ging. Het hield hem op zijn hoede want de sfeer voelde aan zoals een stilte voor de storm.
“We’re here,” kondigde hij aan na hun wandeling waar hij in gedachten steeds zwaar over overdreef.Het ruime huis op de hoek van de straat stond er al even verlaten bij en nu pas sloeg er even paniek toe. In een ruk trok Aleksei de deur open en baande zich een weg naar binnen toe. Alle deuren bleef hij gehaast openen, tot hij in de woonkamer belandde en concludeerde dat iedereen weg was.
“They are all gone,” zei hij verbouwereerd.
Na de stilte in de stad hoorde het hem niet te verwonderen, maar dat deed het wel. Hij liet zich op de bank ploffen en schudde ongelovig zijn hoofd. Hoe kon iedereen nu zomaar verdwenen zijn. Hen afgesloten van de wereld achterlaten? Dit sloeg echt nergens op! Net daarom keek hij Riley opnieuw aan die hij tijdens de haastige vlucht doorheen zijn huis, op zoek naar een spoor van leven, even vergeten was. Hij hoopte op een verklaring, maar helaas viel dit niet te verklaren.

Daphne

Elke dag opnieuw vroeg Daphne zich af of hij het waard was en keer op keer zou ze er alles voor geven. Nu stelde ze zich opnieuw die vraag. Had ze het er echt voor over om zijn ouders nogmaals onder ogen te komen in ruil voor een spaarzaam moment samen met hem? Ja. Ook al zou ze alle problemen die het opleverde met weinig plezier ondergaan. Het was het allemaal waard. De kus had het alleen meer bevestigd. Als het het gekund dan was ze weg gesmolten in zijn armen.
Met veel tegenzin liet Daphne haar geliefde los en voelde zijn handen nog nabranden op haar wang en onderrug. Ondanks de kou, had ze het snikheet. Hun sluimerende relatie was absoluut niet wat ze gewoon was. Alle eerder vriendjes daar was ze halsoverkop met in een relatie gedoken en dat had voor veel passie en veel verdriet gezorgd. Met Connor was het anders, zelfs als ze weinig tijd met hem doorbracht dan bleef de gedachte aan hem zachtjes in haar hoofd sluimeren, altijd een beetje aanwezig.
“Okay,” stemde Daphne zacht in en wierp hem nog even een ondeugende blik toe vanonder haar wimpers voor ze mee naar zijn thuis wandelde.
De straten lagen er stil en verlaten bij. Het was dan wel laat op de avond, maar ze kon zich niet voorstellen dat iedereen zo muisstil kon zijn. Het gaf haar het vermoeden dat er niemand aanwezig was in het dorp. Dat vermoeden werd bevestigd als Connor zijn gigantische kasteel betrad en het alarm uitschakelde. In een verwoede poging hoorde ze hem door het huis schreeuwen zonder antwoord te krijgen.
“I’ll go first,” zei Daphne en stapte behoedzaam door het huis.
Nergens was er een spoor van inbraak of iets verontrustends te zien. Dat stelde haar al gerust.
“I think they just left. I think everyone left…” merkte Daphne op en keek om naar Connor met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen.
Vond ze het echt erg dat zijn vervelende ouders van de aardbol verdwenen waren? Nee. Vond ze het erg voor Connor? Ja. Hoe zeer ze zijn ouders ook verachtte, Connor zag hen graag en zij hem. Haar moeder daarentegen, als die echt van de aardbol verdwenen was dan hield ze een feestje. De jarenlange terrorisatie en het mentaal misbruik zou ze graag achter zich laten.
“Probably it’s just a lot coming together. They are evacuated and the storm is cutting us off. We should go to sleep. Or you know, make the best out of it.”
Het beste was dat zij op zijn minst positief bleef. Dan zou het vast wel goed komen met wat geduld. Zolang zij er was om hem te steunen, tenslotte was zijn familie verdwenen, dan was dat al een begin.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
Riley keek even om zich heen. Het gaf haar geen prettig gevoel om zo over de straten te lopen in de regen en in het donker. De stilte, de slechte vibe, het donker. Alles deed haar denken aan die ene verschrikkelijke nacht die haar leven totaal onderste boven had gegooid. Aan de nacht dat ze haar beste vriendin verloor in haar armen en ze er helemaal niks aan kon doen. Een jaar geleden was Riley een totaal ander persoon geweest. Ze was een rebelse tiener die omging met de verkeerde mensen. Vandaag de dag kon ze niet begrijpen hoe ze zo jong al het verkeerde pad betreden had. Ze was immers pas 16 geweest toen alles gebeurde.
Riley was opgelucht toen ze bij zijn huis aangekomen waren en ze naar binnen konden treden. Binnen leek het echter even stil als op straat. Aleksei ging al snel het huis doorzoeken. Riley bleef achter in de woonkamer. De stilte in het huis leek haar iets ongewoons voor een gezin van zes broers.
Toen ze het geluid van haar mobiel hoorde afgaan greep ze direct naar haar rugzak en pakte hier haar mobiel uit. Ze had echt gedacht dat dit haar verlossing uit deze nachtmerrie was en dat haar ouders haar hadden gesmst dat ze haar op komen halen. Het was echter Lexie maar die een of ander berichtje gestuurd had in de groep van het schoolreisje. Ze vroeg of het bij de andere ook zo vreemd stil in huis was. Riley kon daar niet op antwoorden aangezien ze niet thuis is geweest. Misschien was het slechts dit dorp en was er bij haar niks aan de hand.
Riley keek op toen Alec terug kwam en vertelde dat er niemand was. Hij nam plek op de bank en Riley ging naast hem zitten. Ze twijfelde even maar legde toen toch voorzichtig haar hand geruststellend op zijn rug. Zelf wist ze ook niet precies wat ze moest zeggen. "Well I'm sure there must be some kind of logical explanation for this. I mean they couldn't just all have vanished," zei ze terwijl ze zelf ook even overdonderd voor zich uit staarde.

Connor
Connor kon geen grip krijgen over de situatie. Hij begreep er helemaal niks van. Iedereen kon toch niet zomaar verdwenen zijn? Het kon inderdaad zo zijn dat ze geëvacueerd waren, maar dan hadden ze vast wel iets van een berichtje voor hen achtergelaten. Nadat Daphne het huis door was gegaan,had Connor ook een rondje gedaan. Hij kende immers alle plekken al te goed en wist precies waar mensen verstopt konden zitten. Na dit rondje gedaan te hebben werd het echter bevestigd dat er helemaal niemand was. Dit huis was in jaren niet helemaal leeg geweest. Er was altijd wel iemand. Connor begreep niet eens zo goed waarom hij zich zorgen maakte om zijn ouders. Hij had een hekel aan ze. Beide waren ze zo veel vragend en verwachtte ze veel van hem. Het zorgde ervoor dat Connor vaak veel druk voelde. Hij voelde zich thuis dan ook zwak en onbelangrijk. Hij voelde zich niet echt een persoon, maar meer een object van zijn ouders. Een soort trofe waarmee ze aan iedereen konden laten zien hoe goed hun huwelijk was en hoe succesvol ze waren. Hij deed er niet zozeer toe, maar meer de bijdrage aan hun imago dat hij deed.
Connor geloofde graag wat Daphne hem vertelde. Het klonk ook logisch, dat de storm ervoor zorgde dat ze elkaar niet konden bereiken. Dit liep echter ook weer allemaal in de soep toen zijn mobiel opeens af ging, net als die van Daphne. In de groep van het schoolreisje had Lexie een berichtje gestuurd met de vraag of het bij andere ook leeg in huis was. Daarna was de hele groep los gebarsten en kwamen mensen met allerlei horror theorieën. Hoe kon het dat ze elkaar wel kunnen bereiken, maar iemand anders niet?
Hij wilde er op het moment niet aan denken. Hij grijnsde even op het voorstel van Daphne dat ze wellicht gebruik konden maken van de situatie. Dit klonk als een prima plan. Zo konden ze toch nog een soort van de dingen doen die ze op het schoolreisje hadden willen toen. Connor ging even achter Daphne staan en liet zijn handen zachtjes over haar schouders gaan. Hij deed haar capuchon af en legde haar haar over één van haar schouders. Op de andere schouder legde hij zijn hoofd waarna hij wat zachte kusjes in haar nek drukte. "I like the sound of that plan," fluisterde hij.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aleksei

Het kwam compleet onverwachts, het geluid van zijn telefoon. Aleksei greep naar zijn broekzak, maar kwam even snel als Riley tot het besef dat het iets compleet nutteloos was. Lexie maakte de opmerking waar iedereen allang achter was gekomen na de stad zo dood erbij lag. Gefrustreerd kneep hij in zijn telefoon, maar liet het voor wat het was.
"Same," antwoordde hij op de lading berichtjes om duidelijk te maken aan al wie het nog niet besefte, dat de stad echt leeg was.
Riley was ondertussen bij hem komen zitten terwijl hij op de berichten geantwoord had. Plots voelde hij haar hand op zijn rug, het duwde de stof van zijn jas en shirt tegen zijn huid aan. Alle woorden kwamen even traag binnen. Aleksei hoorde wel dat ze wat zei, maar het drong gewoon niet door. Al zijn zintuigen waren gefocust op de aanraking.
Het was niet dat hij geen meiden kon krijgen of onervaren was. Riley had gewoon iets anders, iets speciaals. Zomaar had ze zijn aandacht gewonnen, alsof het niet eens veel moeite kostte en zelden was uit hij het lood geslagen door een meisje. Zeker niet eentje die pas een junior was.
"Well I'm sure there must be some kind of logical explanation for this. I mean they couldn't just all have vanished," zei Riley terwijl ze even overdonderd voor zich uit staarde.
Aleksei probeerde haar blik op te vangen en er een grapje over te maken, maar hij wist niets.
"We should just make the best of it, as long as it's possible. We should meet everyone at the school for a party," zei hij en zette daad bij het woord door iedereen een bericht te sturen dat er feest aan school was.
Het was vast niet het beste plan ooit, maar het was het enige dat hij kon bedenken. Ongetwijfeld lag er hier een schat aan sterke drank in huis voor alle feestjes die hier doorgingen en als er hier toch niemand was, dan vonden ze gauw wel wat andere dingen om te drinken. Bovendien was het sowieso beter als ze allemaal samen bleven en daar zou een feestje wel voor zorgen. Hopelijk kon de groep én vooral Riley zijn plan appreciëren.
"Are you in?" vroeg hij aan Riley en glimlachte even klein naar haar terwijl hij zich naar haar toe draaide.

Daphne

Het berichtje van Lexie kwam onverwachts, maar het verbaasde Daphne niet. Alles lag er zo rustig bij, dat was niet normaal voor deze stad. Zeker omdat zelfs de bediening ontbrak in Connors huis, kon het niet anders dat iedereen hier weg was.
Daphne negeerde bewust de groepschat omdat ze wist hoe iedereen elkaar kon opjutten. Connor leek hetzelfde te denken. Even grijnsde hij naar haar en ze bekeek hoe hij zich vlotjes naar haar toe bewoog. Het voelde zo bizar om hier in zijn woonkamer te zijn, te mógen zijn vooral. Vaak vond ze het jammer dat ze elkaar nooit konden zien onder normale omstandigheden. Momenten als deze waren zeldzaam en blijkbaar was er een mirakel nodig waarbij hun ouders van de aardbodem verdwenen om hen samen te krijgen.
Zijn vingers raakten zacht haar hals als hij haar haren wegstreek en automatisch sloot ze haar ogen. Zo waren ze alleen op de wereld, was ze zich enkel bewust van de zachte kusjes die hij in haar nek bleef drukken. Bijna kreeg ze er kippenvel van, niet omdat ze koud had, maar omdat het fijn aanvoelde.
"Oh do you," glimlachte Daphne.
Op de achtergrond hoorde ze nog steeds haar telefoon afgaan, iedereen zou elkaar beter opzoeken in plaats van berichten over en weer te sturen, bedacht ze zich. Echter had ze nu geen zin om zich iets aan te trekken van de anderen.
Daphne maakte zich los uit Connors armen om zich om te draaien en haar ogen weer te openen. Haar armen liet ze om zijn nek glijden, waarbij ze een hand door zijn haar liet glijden en zocht zijn lippen weer op met de hare. Het was geen gehaast, vluchtige kus zoals ze hem daarnet aan de bus had gegeven. Ditmaal was het vastberaden en wat hongerig naar meer. Als zij mocht kiezen hoe ze hun spaarzame tijd samen mocht gebruiken, dan was het om zich te verliezen in zijn armen en hun innige kus verder te zetten. Dat dit in het huis van zijn ouders kon gebeuren, maakte het wel wat beter. Niet alleen was het een handige locatie, het voelde wat rebels aan om dit achter de rug van zijn ouders te doen plaatsvinden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
Riley besefte zich nog niet helemaal wat er allemaal gaande was. Niks was meer logisch, aan elke theorie mankeerde wel wat. Het kon gewoon niet dat ze hier helemaal alleen zijn. Ze moesten wel in staat zijn hun ouders te bereiken. Morgen zouden ze allemaal wakker worden en dan zouden hun mobieltjes gevuld zijn met berichtjes van hun ouders.
Riley wilde gewoon naar huis, ze wilde gewoon terug naar huis en in haar bed in slaap vallen. Dan zou ze pas weer wakker worden door de herrie van haar broer en was alles weer zoals gewoonlijk. Riley pakte haar mobiel weer en las de berichtjes die door iedereen gestuurd werken. Iedereen was elkaar eigenlijk alleen maar aan het opjagen.
Aleksei leek eerst ook met alles te zitten. Zijn humeur sloeg echter al snel om. Hij kwam met het idee om een feest te geven. Riley moest toegeven dat ze op het moment niet echt in een feest stemming was. Sinds het hele incident bezocht ze sowieso een stuk minder feestjes. Het was niet echt meer haar ding. Één jaar geleden was het haar levensstijl geweest. Ze bezocht zo'n beetje elk feestje wat er was, ze was altijd ladder zat en met drugs experimenteerde ze ook af en toe. Op dit punt in haar leven kon ze niet begrijpen hoe ze vroeger zo geweest was. Riley bleef tegenwoordig weg van de alcohol en drugs. Het waren dingen die haar herinnerde aan een duister verleden en die alleen maar ellende met zich mee gebracht hebben.
Riley keek even twijfelend naar Alec toen hij vroeg of ze instemde. Ze had hem nog niet persoonlijk verteld over haar verleden en de ergste avond uit haar leven. Het zou haar echter niet verbazen als hij hier toch vanaf wist. De roddels waren namelijk wel door de school verspreid. Het was iets wat Riley zeer respectloos had gevonden. De roddels waren allemaal erg pijnlijk geweest, aangezien het een hele heftige gebeurtenis is geweest. Eentje die Riley zeker nooit zal vergeten en die haar voor altijd zal veranderen. "I guess so, I wasn't really in a party mood, but I also wasn't planning on staying here alone. Who knowes what's going on and who or what is out there," antwoordde Riley. Daarnaast wilde Riley ook graag tijd doorbrengen met Aleksei. Riley wist niet waarom, maar de gedachten dat andere meiden los op hem konden gaan op het feest zorgde ervoor dat ze er ook wilde zijn om ervoor te zorgen dat dit niet kon gebeuren. Riley wist sowieso nog steeds niet wat dit was, wat zij waren. Ze had nooit gedacht met een senior om te gaan. Ondanks dat het maar één leerjaar hoger is als een junior, wat zij was, leek de drempel altijd zo hoog. Het was niet hoe het normaal werkte op school, daar golden vaak wel een soort van sociale regels die niet vast staan maar waar iedereen zich wel aan houdt. Buiten school, in haar verleden, ging ze namelijk vaker om met oudere tieners, zelfs ouders dan Aleksei. "I'll have to chance before we go though, because I'm still soaked," glimlachde ze klein.

Connor
Connor hoorde op de achtergrond hun mobieltjes nog steeds af gaan. Iedereen kon beter afspreken e uitvinden wat er nou precies gaande was. Hij hoopte dat als hij zijn chats straks leest dat ze dan antwoorden hebben gevonden op de vragen waar iedereen mee kampt. Voor nu wilde hij zich er even niet mee bezig houden, maar wilde hij genieten van dit moment met Daphne. Hij wist niet voor hoe lang dit ging duren, voor hoe lang ze nog alleen zullen zijn.
Connor keek even in Daphne haar prachtige ogen toen zij zich omgedraaid had. Toen zij haar lippen weer op die van hem drukte, sloot Connor zijn ogen. Ergens voelde het fout om dit te doen in zijn huis. Als zijn ouders hier achter zouden komen... Er hingen overal camera's ter beveiliging, dus als ze die terug gaan kijken als ze terug komen dan was Connor er geweest.
Op school leek hij deze stoere en sportieve jongen. Thuis was hij echter heel anders, vooral onder het regiem van zijn ouders. Thuis was hij een soort verlegen en bang. Een grote softie. Zijn ouders zorgde hiervoor. Vooral zijn vader die vaak vel over van alles was en zeer streng. Niemand wist dat hij thuis zo nietig was.
De hele situatie maakte het allemaal wel spannender en ergs wat meer opwindend. Ze wisten immers niet of zijn ouders ieder moment binnen konden komen. Het was zeer vreemd om haar zo midden in de hal te kunnen zoenen. Zeker na het hele fiasco toen zijn ouders, Daphne op straat gezet hadden. Tijdens de zoen had Connor zijn handen op haar rug gelegd. Deze hadden langzaam hun weg onder haar trui gevonden en lagen. Één hand lag dan nu op haar blote onderrug. Connor verbrak kort de zoen maar hield zijn gezicht bij dicht bij die van haar. Op de manier dat de puntjes van hun neuzen elkaar nog aanraakte. "Should we take this to my room?" vroeg hij zachtjes. Hij vond het belangrijk om ook écht van haar te horen dat dit was wat zij wilde. Connor wilde zeker niet dat hij iets deed wat zij niet wilde.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aleksei

Het viel Aleksei wel meteen op dat Riley anders dacht over de invulling van hun tijd. Als hij heel eerlijk moest zijn was het vooral een makkelijke vluchtweg geweest om even aan alles te ontsnappen. Niet alleen omdat ze kampten met mysterieuze verdwijnen, maar ook omdat hij niet wist wat hij moest aanvangen met Riley alleen bij hem thuis. Er was nog niets gaande en hij kon haar absoluut niet voldoende inschatten om een poging te wagen om duidelijk te maken dat hij interesse had in meer dan vriendschap. Bovendien kon er geen meer ongepast moment zijn om haar nog meer uit haar comfort zone te halen dan bij de verdwijning van ál hun familie.
Pas na zijn voorstel besefte hij waarom Riley meevragen naar een feestje geen goed idee was. Zelden was ze te zien bij zulke scènes en daar was een goede reden voor. Niet alleen hij, maar iedereen in het dorp wist van haar ongelukkige verleden. Het had haar een slechte naam gegeven, maar Aleksei herkende niets van alle roddels in de Riley die hij de laatste weken leerde kennen.
"Exactly, I'm not easily scared, but it seems a good plan to stick together now..." mompelde Aleksei.
Het maakte hem niet angstig de situatie, maar hij voelde zich allerminst op zijn gemak. In groep waren ze beter af, al zouden de meeste hun toevlucht zoeken in drank. Zelf had hij het er niet zo op. Zijn broer, Dimitri, had er vroeger problemen mee gehad en hoewel dat vrijwel niet op had gevallen, had hij er wel vervelende herinneringen aan overgehouden.
Toen Riley over omkleden begon, besefte hij dat zijn hele lichaam ijskoud begon te krijgen en dat hij zelf ook wel een nieuwe tenue kon gebruiken.
"Sorry, you should've said that earlier. You're freezing!"
Aleksei liet zijn handen over haar bovenarmen glijden en wreef er even over met een lach in een poging om haar warmer te doen krijgen.
"Follow me, I'll find you something," glimlachte hij naar haar en rende de trap op naar zijn kamer. Ergens had hij wel een klein shirt en een te kleine joggingsbroek om uit te lenen aan haar.

Daphne

Daphne vergat even de wereld. Ze vergat even alles om hen heen, de berichtjes, de vreemde situatie waarin ze zich bevonden en vooral de druk van zowel haar als zijn ouders. Ergens voelde het bevrijdend. Hier in Connors armen kunnen staan, zonder zich er druk om te moeten maken hoe anderen erover dachten was een hele opluchting. Bovendien miste ze haar moeder absoluut niet, mogelijks lag dat aan het feit dat ze welgeteld elkaar vijf uur geleden nog zagen, maar het was niet alsof ze een goede band hadden.
Over het feit dat iedereen plots terug kon komen, maakte ze zich nog minder zorgen. Zeker niet wanneer Connors handen zich verplaatsten naar haar rug. Vanaf ze hun huid weer tegen elkaar aanvoelde, kriebelde haar buik. Keer op keer voelde ze zich fantastisch in zijn bijzijn, zoiets had ze nooit eerder bij iemand gevoeld. Zeker niet na al die tijd die ze elkaar al kenden.
Toentertijd had ze nooit verwacht dat ze de meest sportieve en een tikkeltje arrogante jongen uit haar school zou aantrekken. Vooral hun achtergrond verschilde veel. Keer op keer verbaasde het haar dat Connor aandacht voor haar bleef hebben en zowaar op haar wachtte, zelfs nadat zijn ouders het zo uitdrukkelijk verboden. Vrijwel de meest populaire jongen en hij had alleen oog voor haar. Voor háár. Soms dacht ze echt dat hij blind was, want zij was veruit zijn slechtste keuze ooit. Het probleem was gewoon dat ze smoorverliefd op hem was en ook al was ze slecht voor hem, kon ze hun wegen niet laten scheiden.
Als Connor haar losliet, liet ze haar gedachten ook even verdwijnen. Soms piekerde ze zo hard dat het op de fijnste moment de overhand nam in haar gedachten. Zacht wreef ze met haar neus tegen de zijne aan en drukte kleine kusjes op zijn lippen.
"Definitely," mompelde ze met een brede lach om haar lippen en greep zijn shirt beet aan zijn heupen om hem al weg te duwen.
Zoiets moest hij haar geen twee keer vragen. Zelden kwamen ze in de situatie dat ze tijd konden vrijmaken voor intimiteit en dat liet haar heel vaak gefrustreerd achter. Zeker gezien haar verleden had seks vrij centraal gestaan, maar geen haar op haar hoofd die eraan dacht om het ergens anders te zoeken op de momenten dat het moeilijk was om Connor alleen te zien.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
Riley knikte toen hij ook inzag dat het misschien maar het beste was om bij elkaar te blijven. Toch had Riley totaal geen zin om omringt te zijn door onvoorspelbare tieners die zichzelf zullen vullen met drank. Het was niet dat ze helemaal niet meer naar feestjes ging, maar gewoon nog zelden. Ze had Aleksei immers op een feestje ontmoet. Het was meer dat het lag aan wie het feestje hield, waar deze plaats vond en hoe grootschalig deze was. In deze situatie leek een feest haar niet ideaal. Het was raar stil op straat, iedereen is in de war, het was pikken donker. Het geheel gaf haar gewoon een slechte vibe. Toch wilde ze hier niet alleen achter blijven. Na die ene verschrikkelijke avond is ze eigenlijk nooit meer in de nacht alleen geweest. Ze zorgde er wel voor dat ze altijd met iemand was. Gelukkig had ze dan ook een hele ondersteunende familie. Haar familie was er altijd voor haar geweest sinds het ongeluk. Haar ouders zorgde er altijd wel voor dat een van hen bij haar thuis was. Ook haar broer, hoe vervelend hij af en toe kon zijn, heeft haar erg geholpen. Ze waren allemaal al reuze blij dat Riley eindelijk besloten had om weer de Riley te worden die ze kende. De Riley van een jaar geleden die haar uitweg zocht in alcohol en drugs en die verkeerde vrienden was, was totaal niet wie ze echt was. Het was slechts een fout hoofdstuk uit haar leven. Ze was onzeker en dacht er zo bij te horen. Inmiddels wist ze wel beter.
"I'm fine, it's not that cold here," glimlachde ze toen hij zei dat ze bevroor. Riley volgde Aleksei naar boven en nam de kleding aan. Het was niet echt een charmante outfit wat geschikt was voor een feestje, maar het kon er voor nu mee door. Ze hoopte morgen terug naar huis te kunnen keren. Daar had ze meer dan genoeg kleding. Haar tas met al haar kleding en spullen voor de reis was nog nat van net. Ze zal die kleding dus eerst allemaal moeten uithangen om te laten drogen. "Well turn around, you weren't gonna watch me change, were you?" grapte Riley. Zelf schaamde ze zich in principe niet zo erg. Ze had het ook niet erg gevonden als hij haar wel had gezien. Naar haar mening was er niet zo veel verschil of iemand je in je ondergoed zag of dat ze je op het strand in bikini zagen. Toch leek het haar wellicht iets van ongepast om zomaar voor hem om te gaan kleden in zijn kamer. Toen hij niet keek kleedde Riley zich om in de kleding. Het was duidelijk te klein voor hem geweest, maar viel nog steeds ietsjes ruim op Riley. Niet té ruim, dus het kon er mee door voor nu. "Alright, let's go to this party then. We can't let them wait for it's host.

Connor
Connor zijn grootste wens was dat het voor altijd zo kon zijn. Dat hij voor altijd gewoon zonder zorgen met Daphne kon zijn. Hij begreep niet wat er erg aan was als hij met haar gezien werd. Goede ouders zouden niks om hun reputatie geven, maar zouden geven om het geluk van hun kind. Zijn ouders waren dus duidelijk geen goede ouders. Natuurlijk kon hij niet klagen, ze gaven hem alles wat hij nodig had en ze hadden het zeer luxe thuis. Dit betekende echter niet dat hij ook gelukkig was. Hij kon dan nog wel de mooiste spullen hebben, Connor gaf meer om zijn vrijheid en in dit huis was die vrijheid ver te zoeken. Alle spullen betekende niks. Connor gaf helemaal niks om de rijkdom. Zijn ouders dachten hem met alles gelukkig te maken, maar ze zouden hem een groter plezier doen met vrijheid. Hij had er wel eens over na gedacht om weg te lopen, maar was dan snel tot de conclusie gekomen dat dit toch niks had uitgehaald. Zijn ouders zouden hem vinden en dan was hij nog verder van huis geweest. Dan zouden ze uren lang preken en klagen over de schade die hij had aangebracht aan de familienaam.
Connor glimlachte even toen Daphne instemde. Ergens was hij toch wel nerveus voor dit moment. Het was niet dat hij onervaren was. Het was meer dat hij hier al zo lang naar had uitgekeken. Hij had echter nooit gedacht dat het er ooit van zou komen aangezien ze normaal gesproken nauwelijks tijd met elkaar konden doorbrengen. "Alright then," grijnsde Connor die met haar de trappen op liep. Hij drukte zijn lippen weer op die van haar en terwijl hij dit deed tilde hij haar op. Met Daphne in zijn armen ging hij toen door de gang naar zijn kamer die hij open deed met zijn rug. Daphne legde hij er zachtjes op neer. De kus ging verder. Liefdevol en rustig.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Connor glimlachte naar haar en Daphne glimlachte breed terug, met een stralende glimlach van oor tot oor met de meest dromerige blik. Het voelde als een geluk bij een ongeluk. Het moment was een vergiftigd geschenk want in ruil voor tijd alleen waren ze effectief compleet alleen, vrij van familie. Net het vrij zijn van familie maakte het vergiftigd. Immers leed Connor vaak onder de druk van zijn ouders, tegelijkertijd kon ze zich niet voorstellen dat hij hen weg wenste. Hoe hij zich ook opstelde tegenover anderen, als hij bij haar was had hij een zachtaardig karakter en was hij meegaand en zelfs voorzichtig. Zij daarentegen was vaak geïrriteerd, kortaf en onvoorzichtig met haar woorden. Dat zij haar moeder weg wenste was logisch, het leek haar niet dat Connor zijn ouders écht weg wou.
Daphne liet haar armen opnieuw rond haar geliefde glijden en streek haar vingers opnieuw door zijn donkere haren als hij haar optilde. Zijn opmerking klonk lichtjes twijfelachtig, alsof het moment hem overviel. Zijzelf was vooral vastberaden dat ze deze kans niet ging laten liggen om hun liefde nog meer te bezegelen.
Gewillig liet ze zich de trap op dragen waarbij ze zich stevig tegen Connor aangeduwd, beethield. Het verbaasde haar hoe vlot ze boven raakten en voor ze het goed en wel besefte raakte haar rug de kussens al. Met een ondeugende grijns trok Daphne hem zo dicht mogelijk bij zich.
Hoewel ze zich ergens opgejaagd voelde omdat ze bang was dat dit moment alsnog verstoord zou worden, stelde ze zichzelf niet te dominant op en liet Connor met alle plezier de leiding nemen. Algauw verloor ze zichzelf in hun liefde en nadien kon ze niet anders dan met rode wangen en een bonzend hart naar het plafond staren, haar lichaam zo onder de indruk van de sensatie en gevoelens waar ze al zo lang op wachtte, dat ze niet langer in staat was om nog iets uit te voeren.
Na een tijdje te liggen knuffelen in alle rust en stilte, maakte Daphne zich een stukje los om met haar arm naast bed te reiken en haar telefoon erbij te nemen.
”I love you,” mompelde ze terwijl ze Connor op de lippen kuste en daarna de aankondiging maakte waarvoor ze zich initieel naar Connor toeboog, echter bij de aanblik van zijn prachtige ogen had ze niet anders gekund dan haar liefde nogmaals uiten.
”They are hosting a party so no one should be alone. Are we going too?” vroeg Daphne en lag nog op haar zij naar Connor toegedraaid terwijl ze hem met een vragende blik aankeek.

Aleksei

Even keek Aleksei lachend om naar Riley toen ze protesteerde dat ze helemaal niet koud had. Als ze hem grappend aansprak op het feit dat hij nog naar haar stond te kijken, draaide hij zich snel om. Het was niet dat hij zich zomaar ging permitteren om haar te begluren als ze zich omkleedde, dus wendde hij zich snel af.
Eenmaal ze duidelijk maakte dat ze wou vertrekken, draaide Aleksei zich gauw weer om en grijnsde even. Het was niet ideaal om in te gaan feesten, maar het stond haar ook niet slecht. Om er niet teveel aandacht op te vestigen, omdat meisjes nu eenmaal snel panikeerden over hun looks, zei hij er niets over ondanks dat hij met veel plezier een compliment had gegeven. Riley stond namelijk prachtig met alles.
"You have spoken wisely," lachte hij als ze opmerkte dat hij de organisator was en best als eerste aankwam.
"Just a minute," voegde hij er nog aan toe en trok zijn shirt al uit dat lichtjes aan zijn huid kleefde.
Gauw trok hij een droog shirt aan en het korte shortje dat hij eerder aan had gehad in een jogging stof, volgde algauw. Ongegeneerd, omdat als ze het oprecht niet hoefde te zien ze zich wel zou omdraaien, wisselde hij in een andere zwarte broek die niet doorweekt was.
"Let's go," zei hij zonder nog tijd te verliezen en gooide een droge jeansjas over zijn trui heen.
Tijd om te treuzelen liet hij Riley niet, want in een haast stormde hij de trap af om onderweg al wat flessen drank uit de woonkamer mee te grissen. Een verborgen voorraad van een oudere broer, waar hij met plezier misbruik van maakte nu er niemand was. Later zou hij wel op zijn kop krijgen, maar dan waren ze vast zo blij om hem terug te zien na al deze rare toestanden dat ze het hem wel vergaven!
"Coke?" vroeg hij aan Riley terwijl hij de koelkast passeerde en een grote fles cola ophield.
De eerste keer dat hij haar tegenkwam in het uitgaan, was hij al net een tikkeltje te ver van de wereld af geweest om zich nog te herinneren wat ze graag dronk, zelfs nadat hij haar een hele avond getrakteerd had. Echt een schande.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:

Riley
De outfit kon Riley vrij weinig schelen. Ze wist dat veel meiden wel veel gaven om hoe ze er uit zagen, zeker tijdens een feestje, maar Riley kon het nog vrij weinig schelen. Ze was wel zo geweest, maar nu maakte het haar allemaal niks meer uit. Nu hoefde ze er niet meer perse bij te horen. Zeker in deze omstandigheden was een outfit wel het minste van haar zorgen. Ondanks dat wist ze zeker dat er vanavond alsof veel meiden zullen zijn die wel helemaal overdreven naar het feest zouden gaan.
Ze glimlachte kort toen hij zei dat ze wijs had gesproken."Well I am wise, don't you know that by now," lachde ze. Toen hij zei dat hij nog een minuutje nodig had en hij toen zonder aankondiging zichzelf ook om ging kleden kon Riley niet wegkijken zonder toch iets gezien te hebben. Niet dat een shirtless jongen zo bijzonder was. Op het sportveld, of het strand of waar dan ook, zag je dat zo vaak. Toen hij klaar was liep Riley met hem mee naar beneden. Ze keek naar hoe hij allerlei drank, het hel middel, te voorschijn hield. Ze vroeg zich nog steeds af of het een goed idee was om angstige tieners, alcohol te gaan voeren. Riley had zo'n idee dat dat nog wel eens in verkeerde situaties uit kon lopen. Toch hield ze hem niet tegen. Ze ging haar rottige verleden niet de pret laten verdrukken voor de andere. Haar aandacht werd weer bevestigd toen Aleksei haar wat te drinken aan bood. "No thanks, it's fine, I'll just have a drink when we arrive. We can't afford to waste our time on this. We have to get to that party," glimlachte Riley. Iedereen had waarschijnlijk al bij de kerk verzameld. Naast hun school bevond zich namelijk een kerkje. Hier zou het feest plaats vinden. Riley was ook hier niet al te blij mee aangezien het een plek was geweest waar ze veel troost had gezocht. De begravenis had er immers plaats gevonden. Het was dus iet was respectvol om op een heilige plek, een of ander groot feest te gaan houden. Dit was wat er echter van kwam als je een groep tieners op een plek zonder volwassenen dumpte. "Let's head to that party," stelde ze voor. "Can I help you with carrying something?"

Connor
Na het prachtige moment dat hij zojuist met Daphne beleefd had lagen ze nog even naast elkaar in bed. Ze lagen naar elkaar toegedraaid. Zo kon Connor haar prachtige gezicht bewonderen. "I love you too," glimlachde Connor.
Daphne besloot toch maar naar de berichtjes te gaan kijken. Over haar schouder mee glurend keek hij naar wat ze zojuist allemaal in de groep gemist hadden. Het was van horror theorieën overgegaan in een plan voor een of ander groot feest. Het was werkgelijkwaar wonderbaarlijk hoe snel dit omgeslagen was. Het feest werd gegeven met als excuus dat mensen dan vannacht niet alleen hoefde te zijn.
Connor hield wel van feestjes. Normaal was een feestje namelijk dé mogelijkheid om met Daphne te zijn. Op feestjes waren namelijk geen ouders, en zoals Connor al eerder had aangegeven: om zijn mede leerlingen gaf hij helemaal niks. Nu er echter niemand in de buurt leek te zijn, was het dus niet echt nodig op naar het feestje te gaan om wat tijd met Daphne door te kunnen brengen. Hij ging terug op zijn kussen liggen en keek naar Daphne. "If that's what you want, we can go. It doesn't matter to me what we do, as long as I just get to spend this precious time with you," zei Connor waarna hij nog een kusje op haar neus drukte. Connor zou het ook zeker niet erg vinden om hier met haar te blijven liggen en om te genieten van dit moment met haar. Hij wilde elke seconden volledig gebruiken, voordat dit allemaal weer van hem weggenomen zal worden en alles weer terug als normaal zal zijn. Dit was eigenlijk zijn perfecte wereld: geen ouders. Wat de situatie echter alsnog rot maakte, was het feit dat ze niet precies wisten wat er gaande was. Als ze eenmaal wisten wat er precies aan de hand was en wat er gebeurd is zou hij prima met deze situatie kunnen leven. Hij had zijn ouders niet nodig, die hielden hem toch alleen maar klein.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Heel even stelde het Daphne gerust, heel even kon ze haar onzekerheden loslaten als Connor naar haar glimlachte en haar vertelde dat hij ook van haar hield. Opnieuw zakte hij terug weg in zijn kussen en Daphne leunde wat over hem om figuurtjes te tekenen op zijn borstkas. Keer op keer bewees Connor dat hij echt bewust voor haar koos en toch verbaasde het Daphne nog dat hij zulke dingen zei. Connor wou gewoon bij haar zijn, dat was het enige dat telde voor hem. Het klonk vreemd in haar oren, iemand die zo graag bij háár wou zijn.
"You're crazy, for wanting to be with me," grinnikte ze zacht en streek over zijn wang waarna ze opstond en langs bed zijn nog droge shirt van de grond plukte en daarna haar eigen tas greep om er een strakke sportlegging uit te nemen.
Daphne was absoluut niet klein, ze had lange, slanke benen en een atletisch lichaam. Toch was Connors shirt nog lang genoeg om haar billen te bedekken en dan ging ze écht niet in regenweer opnieuw buiten in een jeansbroek. Bovendien maakte het haar allang niet meer uit hoe ze eruit zag tegenover anderen, zolang Connor niet klaagde vond ze alles prima. Zijzelf maakte gewoon graag duidelijk dat ze nog altijd bij elkaar hoorden, vandaag nu door zijn shirt te dragen.
Ze zag het wel, hoe Lexie soms naar hem keek. En Lexie was lang niet de enige. Connor kreeg aandacht van meerdere meisjes en soms vroeg ze zich oprecht af waarom hij niet voor hen ging. Vaak waren ze knapper dan haar, stukken slimmer en bovenal iedereen vond de meisjes aardig die voor Connor vielen. Haar vonden ze niet langer aardig. In elk groepje vrienden had ze wel een uitval gehad met iemand. Een meisje waarop ze jaloers was geweest en het leven zuur had gemaakt, een jongen die ze had afgewezen, een jongen die ze aan het lijntje had gehouden of zij was zelf in de steek gelaten. Haar vrienden waren vaak gewisseld.
De enige stabiele factor de laatste tijd was Riley geworden. Daphne keek op naar haar. Op de één of andere manier was Riley erin geslaagd om haar leven om te gooien. Mogelijks had dat het leven van haar beste vriendin geëist en haar eerbaarheid voor het haar gelukt was. Maar Riley had het wel gedaan, het rechte pad genomen. Daphne wou dat ze dat ook kon.
Dat ze niet langer de persoon was met een alcoholieker als moeder en met de vader die zijn zwangere vrouw in de steek liet. Dat ze niet meer uit een arm gezin kwam met zelden geld genoeg voor eten, laat staan voor de nieuwste kleren en schoenen. Het meisje dat haar oma en tante nodig had omdat ze anders nooit haar huiswerk deed omdat ze voor haar moeder alles moest doen om het te doen lijken alsof ze nog konden functioneren als gezin telkens de kinderbescherming langskwam.
Vooral zodat ze nooit meer op het punt kwam waarbij ze moest kiezen om haar lichaam te verkopen om zichzelf eens luxe te gunnen. Dat was het dieptepunt van haar leven geweest. Samen met alle keren dat ze op de spoed had gevochten met agenten om niet langer naar haar oma te moeten en haar moeder te moeten achterlaten met een alcoholvergiftiging. Nu iedereen rondom haar verdwenen was, behalve Connor, het lichtpunt in haar leven, leek het plots allemaal zoveel makkelijker om te vergeten en te verwerken.
"Let's go, slowpoke," grapte Daphne en glimlachte even naar hem in de hoop dat hij haar pokémon grapje snapte.
Zelf kon ze niet wachten om te dansen en alles te vergeten. De alcohol die er vloeide, negeerde ze gewoon. Roken deed ze om zichzelf te kalmeren, maar ze zou zichzelf nooit zover krijgen om toevlucht te zoeken in alcohol of enig ander verdovend middel.

Aleksei

Opnieuw deed Riley hem glimlachen. Behulpzaam was ze zeker. Echter schudde hij zijn hoofd op haar vraag of ze kon helpen dragen. Het hoefde niet voor hem, dit kleine eindje moest wel lukken. Met zijn armen volgestouwd liep hij over de straat naar de kerk toe. Het voorstel om op school het feest te vieren, was anders uitgedraaid dan gepland.
Iemand had ontdekte dat de kerk nog open stond en blijkbaar was het voor iedereen logisch om dan in de kerk te vieren. Het bracht alleen nog een raardere sfeer met zich mee en Aleksei wist niet goed wat hij ervan moest denken. Wat hij wel wist, was dat hij ongeacht de plaats, helemaal klaar was om los te gaan en niet meer te denken aan in welke shit ze nu weer beland waren.
Het was een klein eindje wandelen onder het maanlicht en de regen leek gestopt te zijn. Vanaf hij toekwam met de drank brak er een gejoel los onder iedereen en het bleek dat de meeste hun voorraden van thuis hadden meegebracht. Aleksei stalde het mee uit op het altaar en keek daarna even naar Riley.
Ergens baalde hij nu wel van zijn plan omdat nu ze in de dichte mensenmassa stonden, hij besefte dat hij zijn kans verkeken had om een avond alleen met haar door te brengen. Met een lach boog hij zich naar haar toe, en legde zijn hand op haar bovenarm zodat hij zich naar haar oor kon buigen. Aan luide muziek hadden ze alleszins geen gebrek.
"We could sneak in the school, I bet we will find some hiding spots to skip school later," stelde hij voor.
Het kon onmogelijk zijn dat deze situatie zo zou blijven.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Riley
Toen ze opnieuw over straat liepen was de vreemde sfeer meteen weer te merken. Riley had gewoon het gevoel dat er iets niet klopte. Iets in haar zei dat er iets serieus fout was en dat wat Madison hun verteld had onzin was. Riley dacht dat hun ouders helemaal niet geëvacueerd waren en nu in een of andere opvang zonder ontvangst zaten. Het was gewoon niet logisch. Toen ze aangekomen waren bleek dat het feest van de school naar de kerk verplaatst was. Ze hadden ondervonden dat de deur nog open was. Riley vond het totaal geen goed idee om daar het feest te houden. Ze was niet erg gelovig, maar toch vond ze dit niet helemaal goed. Wat als dit hun alleen nog meer slechte karma ging geven? Zwijgend liep Riley achter Aleksei de kerk in. Zelf was Riley niet van plan om te gaan feesten, ze was simpelweg meegegaan om een oogje in het zeil te houden.
Het duurde niet lang voordat de kerk gevuld met mensen was en er harde muziek door het gebouw klonk. De flessen drank werden ook direct goed gebruikt. Als ze zo iedereen zag kon ze zich niet voorstellen dat haar leven ooit zo geweest is. Dat ze dit bijna dagelijks deed. Riley keek naar Aleskei toen hij een hand op haar bovenarm legde. Ze moest even kort lachen om wat hij zei. "Skipping school, huh? I don't know if that's really my thing anymore. I mean sure you can afford to do so because you're almost graduating, but I don't show up it could cause me having to redo the year. That means I have to spend a year extra in that hell hole," zei ze terug in zijn oor. Riley had al zo vaak gespijbeld, dat als ze nu geen perfecte aanwezig behoud, ze blijft zitten. Ze miste dus geen enkele les meer. "Don't you want to party? I mean if you really want to leave and go do that, that's fine with me, but I thought you wanted to party among these people," vervolgde Riley. Het maakte haar niet zoveel uit wat ze deden. Ze was hier toch wel voor hem en niet omdat zij het zo graag gewild had.

Connor
Connor bleef Daphne aankijken en schudde even glimlachend zijn hoofd toen ze zei dat hij gek was omdat hij met haar wilde zijn. "No, anyone that doesn't want to be with you is crazy," zei Connor vervolgens. Ondanks Daphne haar reputatie was ze een geweldige jongedame. Ze was anders als de andere, maar dat was juist wat haar zo leuk maakte. Voor Connor was Daphne de meest perfecte jongedame in de wereld. Het was jammer dat ze haar kwaliteiten zelf niet inzag. Connor kreeg redelijk wat aandacht van de meiden op school, maar hij gaf er niks om. Hij negeerde het allemaal, want het waren niet de meiden die Connor wilde. Hij wilde alleen Daphne.
Conor volgde haar bewegingen toen ze uit bed stapte. Ze was zo mooi. "Euhm excuse me miss, did I say you could borrow my shirt?" plaagde hij Daphne. Natuurlijk maakte het hem niks uit dat ze zijn shirt had gepakt en deze aan had gedaan. Hij had hier een kast vol die uitpuilde. Zelf bleef Connor nog even liggen. Hij stond pas op toen Daphne hem een slowpoke noemde. "Alright, I didn't know you wanted to go to this party that badly," lache tConnor die een kussen naar haar toe gooide. Zelf stond hij vervolgens op. Uit zijn kast haalde hij een simpele zwarte spijkerbroek en een grijze hoodie. "Do you think everyone will be there?" vroeg Connor aan Daphne terwijl hij zich omkleedde. "I'm sure the boys will be there, they wouldn't want to miss this epic 'no parents' party," vervolgde hij zelf. Met 'de jongens' bedoelde hij zijn vrienden. Zijn vrienden waren dé typische jongens, de atleten dus. Zelf was Connor niet dé typische populaire jongen. Hij zat bijvoorbeeld niet in een sportteam. Connor sportte liever zelf na school in een sportschool. Voetbal, basketbal en dat soort dingen waren niet echt iets voor hem. Zeker niet als je vader de rector is en mensen dus denken dat je bevoorrecht bent als je in een schoolteam zou zitten. Toen Connor klaar was draaide hij zich weer om en pakte hij Daphne haar hand vast. "Let's go," zei hij. Samen met haar liep hij naar beneden en liep naar het sleutelkastje. "Let's spice things up," vervolgde hij. Uit het sleutelkastje pakte hij de sleutel van één van hun auto's. Hij was gegaan voor de rode Ferrari, het was een typische auto, maar normaal mocht hij er niet in reiden. Nu waren zijn ouders er echter niet om hem tegen te houden.
Ver was het niet naar de school, maar met de Ferrari gaan maakte het toch iets leuker. In de garage hield hij de deur open voor Daphne. "After you my lady," zei hij. Nadat ze ingestapt was, stapte hij zelf ook in en startte de auto. Het duurde dan ook niet lang voordat ze bij de school aangekomen waren. Blijkbaar was het feest verplaatst van de school naar het de kerk naast hun school.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld