Forum

*We are only as strong as we are united, as weak as we are divided.

Le moi: 

I got the heart of the night on my sleeve
And I see in the dark when I can't speak and I can't breathe
I got the marks of a man under siege
And I follow my gut like a cut when I can't see and I'm still here
It's still me

Alexandrea Gwenevere Harlow MacDyer
Better known as Lexi
23 when she turned
One of the five original vampires



~~~~

Een ongeduldige zucht rolde er over de lippen van de blondine heen. Dezelfde geruchten doen zich nu al maanden de ronde; waardoor zij zich nu toch een tikkeltje zorgen begon te maken. Waar het haar eerst totaal niks deed; zorgde het er nu voor dat ze lichtelijk begon te twijfelen. Haar zekerheid nam met de dag een beetje af. Zeker nu de meest recente informatie aan het licht werd gebracht. "Wat wil je dat we nu gaan doen?"vroeg zij met een duidelijke, heldere stem. "Ik weet het niet Alexandrea" antwoordde haar oudere broer. Bradley Hewitt MacDyer. De twee waren onafscheidelijk. Hoe kon het ook anders? De jonge vrouw hield zelf immers niet meer bij hoelang de twee nu wel niet op deze goddeloze plek rondliepen. Het was in ieder geval een verdomd lange tijd. Door de jaren heen leer je vanzelf wie te vertrouwen is en wie niet. Haar broer vertrouwde ze als geen anderen. Bovendien zaten de twee met elkaar opgescheept. In hetzelfde schuitje. Allebei in dezelfde toestand. Ze was erg aan hem gehecht geraakt. Altijd wisten ze elkaar uit benarde situaties te halen. Al vroeg ze zich af hoe de twee zich uit deze situatie zouden redden. 
Haar kaak verstrakte. Bradley noemde haar vrijwel nooit bij haar volledige naam. Net zoals zij hem eigenlijk altijd aansprak met Brad. Hierdoor wist ze dat ze de huidige situatie met de daarbij behorende geruchten toch een stuk serieuzer moesten gaan nemen. De jongere generaties aan vampiers zouden onderling aan het samenwerken zijn om de originele vampiers uit de weg te ruimen. Een lachwekkend idee. Zo dacht Lexi daar in eerste instantie over. Iets waar ze nu toch haar bedenken bij had. De geruchten werden met de dag gekker. Grootser. Zowel Lexi als haar oudere broer hadden het vaak weg weten te wuiven. De jongere generaties waren verre van sterk genoeg om het daadwerkelijk op te nemen tegen de originele vampiers. Het zou hun eigen dood worden. Zo'n gevecht bezorgde hen eigenhandig een enkeltje naar hun eigen graf. Dat zorgde er eigenlijk altijd voor dat beide er nogal lacherig over deden. Het tweetal liep al meer dan 1000 jaar over deze aardbodem rond. Ze waren vrijwel onverwoestbaar. Geen enkele zorg in de wereld. De twee hadden alles wat hun hartje begeerde en kregen weliswaar alles voor elkaar. Het was een van de vele voordelen van hun bestaan. 
Toch was er een manier waarop ze gevaar zouden kunnen lopen. Waar de jongere generaties op een simpele manier gedood konden worden, werkte dat bij de originele vampiers toch een stuk ander. Het was bij het tweetal onder de aandacht gekomen dat er een aantal jonge vampiers in opstand waren gekomen. Voor Lexi was dit een lachwekkend idee geweest. Tot het moment dat steeds meer vampiers die mening leken te delen en er steeds meer jonge vampiers onderling samenwerkten. Iets wat voor haar toch wel een zorgwekkend idee was. Natuurlijk kwamen ze door de jaren heen genoeg vampiers tegen met tegenstrijdige ideeën, maar die werden binnen enkele ogenblikken uit hun lijden verlost. Nee, weerstand was iets wat je moest voorkomen. Dat was iets wat haar oudere broer haar altijd bij had gebracht. Lexi dacht er nu net zo over. Toch voelde ze zich niet helemaal comfortabel bij het idee dat steeds meer vampiers zich tegen hen keerde. Niet alleen tegen hen. Maar tevens tegen de andere originele familie. Een familie waar ze liever niet aan dacht. Het bracht gevoelens op die ze liever niet meer voelde. Kort schudde Lexi haar hoofd, voor ze haar aandacht weer op haar oudere broer richtte. "Ik denk dat het voor ons een goed idee is als we hier vertrekken"opperde ze. "En ons laten wegjagen door een groep onbenullige groep hersenloze met een doodswens boven het hoofd?"kaatste hij bot terug. Het meisje balde haar hand tot vuisten wat haar ervan weerhield om in woede uit te barsten. "We weten mijn god niet wat er allemaal aan de hand is. Wat er allemaal speelt onder de gewone vampier. We kunnen het niet riskeren om onze dood op te wachten. Je weet niet waar toe ze in staat zijn. Wat ze voor ons in petto hebben. Ik zeg niet dat ze daadwerkelijk tegen ons op kunnen. Maar we weten niet wat hun plan is. Wat wil je dan? Zonder ook maar enige strategisch plan op je luie reet blijven zitten? Rustig blijven wachten tot ze ons daadwerkelijk achterhaald hebben? Sorry, maar ik heb geen zin om daar op te wachten. We hebben lang genoeg gewacht. Het wordt nu tijd om in te grijpen. Naar de geruchten te handelen. Voor het straks te laat is"zei ze met een lichtte irritatie in haar stem. Het meisje wist natuurlijk niet tot in het detail waar de jongere generaties vampiers mee bezig waren, wat hun plan was en wat de rol van Lexi en haar broer hierin zou zijn. Maar een ding wist ze wel zeker. Ze zou er niet op gaan zitten wachten. Nee, ze zou vechten voor leven. Ingrijpen nu het nog kon en ze hoopte dat haar broer haar hierin zou volgen. 

@equalz 

Lexi had wel vaker discussies met haar oudere broer. Iets wat ze niet meer dan normaal vond. Wat dat betreft leek het tweetal net twee normale jongvolwassenen. Toch waren hun problemen vele malen groter dan de problemen waar hun leeftijdsgenoten last van zouden hebben. Lexi was ervan overtuigd dat de geruchten die er de ronde deden voor grote problemen kon gaan zorgen. Het meisje had het idee dat ze zich wat meer zorgen maakte dan haar oudere broer dat deed. Haar oudere broer kon wat dat betreft ontzettend koppig zijn. Overal tegenin willen gaan en alles willen ontkennen. Enorm eigenwijs. Vaak zag hij de consequenties en gevolgen van bepaalde situaties veel te laat in en was Lexi degene die zijn rotzooi op moest ruimen. Hem uit de problemen halen. Er voor zorgen dat hij niet dieper in de problemen raakte dan dat hij al veroorzaakt had. 
Al had ze het het idee dat hij de ernst van de zaak in begon te zien. Ze hadden het probleem nog niet helemaal in kaart kunnen brengen. Het kon zijn dat de geruchten niets anders dan loze geruchten waren. Het kon zijn dat er een handjevol vampiers waanzin ideeën in hun hoofd hadden gekregen en dachten de originele vampiers aan te kunnen. In het ergste geval kregen steeds meer vampiers dit idee en moest het tweetal toch echt in gaan grijpen. De jongere generaties laten zien waarom men hen zo vreesde. Lexi was er niet vies van om anderen een lesje te leren. Daar draaide ze haar hand niet voor om. Het kwam niet vaak voor dat de jonge vampiers hun krachten in twijfel trokken. Die twijfel nam ze maar al te graag af. Soms zorgde ze ervoor dat diegene het nog kon navertellen. Nauwelijks, maar vertellen kon diegene het zeker. Angst zaaien. Lexi wist goed hoe ze dat aan moest pakken. 
"We moeten wat bedenken Bradley. We weten niet wat ons te wachten staat. We weten niet in hoeverre deze geruchten waar zijn. We kunnen maar beter voorbereid zijn, in plaats van er blindelings inspringen. Dat verkleint onze kansen alleen maar"zei ze tegen haar broer. Ze wilde haar verhaal vervolgen, maar werd tegengehouden door de voordeur die niet één keer, maar tot twee keer toe geopend werd. Indringers. Zij hoorde hier niet te zijn. Hij had het lef niet. Met een ruk stond de blondine op. "Alexandrea" waarschuwde haar broer. "Laten we onze gasten niet op deze manier bezoeken"zei hij vervolgens. Hij bleef hier veel kalmer onder dan dat zij dat deed. Hij was kwaad geweest. Woedend. Maar ze kende hem. Hij wilde weten wat ze kwamen doen. Hij was namelijk niet alleen. Mich. Zijn twee broers waren er ook. 
Ze zag hoe Brad voor haar uit liep. De kamer uit en door naar de centrale hal, waar ze het drietal aantroffen. Woede was in haar ogen op te merken. Lexi straalde het gewoon uit. "Jij"siste ze. "Dat jij nog het lef hebt jou gezicht hier te laten zien"bracht ze uit. Nu hij hier zo voor haar stond, kwamen verschillende gevoelens terug. De liefde die ze voor hem voelde, was immers nooit verdwenen. Die liefde ging nu voornamelijk gepaard met verdriet en met name een hoop woede. Vergeven had ze het hem nooit. Vergeten deed ze het ook niet, al probeerde ze het nog zo hard. "Kom kom, zusje. Dit is niet de manier om onze gasten te verwelkomen"hoorde ze Bradley zeggen, terwijl hij een hand op haar schouder had weten te plaatsen. Voorzorgmaatregelen. "Goedenavond heren, waar hebben wij dit genoegen aan te danken?"was de vraag die hij hen vervolgens wilde stellen. Haar blik gleed langs de drie broers. Al bleef deze al weer snel bij Michael hangen. Hij was geen spat veranderd. Hoe kon het ook. Ze had hem in geen tijden meer gezien. Niets meer van hem gehoord. Niets meer van hem vernomen. Alsof hij van de aardboden verdwenen was. En nu stond hij voor haar neus. Na al die tijd. 

@equalz 

Het spijt me. De enige drie woorden die uit zijn mond kwamen. Het spijt me. Die woorden deden haar op dit moment helemaal niets. Ze wilde zich losrukken uit de greep van haar oudere broer, maar die wist haar op dit moment in bedwang te houden. Hij voelde zijn hand stevig op haar schouders. Ze moest zich in bedwang houden. Lexi wist wat zijn bedoeling was. Uithoren wat de drie broers hier kwamen doen. Beviel het hem niet, dan kon ze haar gang gaan. Haar broer nam graag de leiding. Hij was ouder, dus hij vond dat hij het recht had de leiding te nemen. Al was Lexi daar het vaak genoeg niet mee eens. Lexi vond dat ze evenveel zeggenschap had. Ze mocht de enige vrouwelijke originele vampier zijn, maar dat betekende niet dat ze minderwaardig was. Ze kon heel goed op haar eigen benen staan. Dat moest na al die jaren wel duidelijk zijn. Dat hoopte ze dan maar tenminste. 
Haar blik hield ze op Mich gericht. Het verbaasde haar dat hij niet het woord had genomen. Normaal gesproken was hij de meest uitgesproken van de drie. Degene wie het meest aanwezig was. Zijn mening woog het zwaarst van de drie. Nu zij hij geen woord. Haar blik gleed kort naar zijn twee broers. De geruchten klopten dus. Zoals de blondine al verwacht had. Al was het op dit moment een tikkeltje erger dan ze daadwerkelijk verwacht had. Het enige hout waarmee de originele vampiers vermoord kunnen woorden. "En hoe weten jullie zo zeker dat zij dit hout in handen hebben?"hoorde ze haar oudere broer vragen.  Op dit moment bevond ze zich in een echte tweestrijd. De woede die het meisje voelde voor Mich gierde nog steeds door haar lichaam heen, maar aan de andere kant wilde ze meer weten over de kloppende geruchten. Daar was ze immers erg nieuwsgierig naar. 
Toch waren haar overspoelende emoties de overhand aan het nemen. Haar emoties waren onderling aan het vechten om wie de overhand mocht nemen. Het was lang gelegen sinds de twee zich in dezelfde ruimte bevonden. En eerlijk gezegd wist het meisje niet wat ze met deze situatie aan moest. Op dit moment vond ze het dan ook niet erg dat haar broer het woord nam. Ze wist op dit moment niet zo goed wat ze moest doen, dus hield ze haar blik op Mich gericht, met nog steeds dezelfde woede in haar blik terug te vinden. 

@equalz 

Lexi kon het niet laten om met haar ogen te rollen op het moment dat Michael begon te praten. Afkeurend schudde het meisje haar hoofd. Ergens had ze ook niet anders van de jongen verwacht. Hij had zijn woordje graag klaar staan. Zo kende ze deze jongen weer. Ze gaf het niet graag toe, maar de jongen had toch wel bruikbare informatie. Haar blik gleed kort naar Bradley. Hij keek nogal bedenkelijk. "We zijn dankbaar dat jullie hier naartoe zijn gekomen, om deze informatie met ons te delen. En ik denk dat het een goed idee is om onze krachten te bundelen"biechtte haar broer op. Ze had niet anders van hem verwacht. Met zijn vijven waren hun kansen om er levend uit te komen een stuk groter dan met zijn tweeën. Het doelwit was verspreid. En als deze drie jongens echt de waarheid spraken, was het wellicht wel nodig om samen te werken. Ook al gaf ze dat niet graag toe. Het liefst bleef ze zo ver mogelijk uit de buurt van Michael. Omdat ze als groep samen konden werken om de jonge vampiers tegen te gaan, wilde dat niet zeggen dat ze graag in dezelfde kamer was dan Michael. Nee, dat was iets waar het blonde meisje totaal geen zin in hadden gehad. "Wellicht is het een idee om voorlopig hier te verblijven? Het is immers laat genoeg en jullie hebben denk ik lang genoeg moeten reizen"hoorde ik Bradley zeggen. "Nee, want dat is een goed idee"merkte het meisje op. Lexi kon haar woede op dit moment even niet meer in houden. Samen werken was één ding, maar om nog samen onder één dak rond te lopen. Daar had de blondine totaal geen zin in. Ergens had ze ook wel gehoopt dat haar broer dat zou snappen, maar ging zijn eigenbelang op dit soort momenten weliswaar voor. Daar had Lexi op dit moment alles behalve zin in. Het was wel even genoeg geweest. Ze voelde op dit moment te veel en had zichzelf niet in bedwang. Ze kon de jongen die tegenover haar stond niet luchten op het moment en het leek haar dan ook alles behalve een goed idee als zij hier met zijn drieën zouden verblijven. 


@equalz 

Lexi keek de jongen aan en kon het niet laten om een spottend geluid te maken. Offerde hij zich nu echt op? Hoorde ze dat nu goed? Het kon toch niet zo zijn dat de grote Micheal zijn ego opzij zette. Dat Alexandrea dit nu nog mee mocht maken. Dat verbaasde haar enorm. "En waarom zou ik nu met jou willen praten? Het was de afgelopen jaren heerlijk stil. Waarom zou je dat nu willen doorbreken?"vroeg ze met een geïrriteerde ondertoon in haar stem. 
Natuurlijk kon zij niet ontkennen dat zowel hij en zijn twee broers met goede informatie kwamen. Het was enorm bruikbaar en de krachten bundelen was misschien ook geen slecht idee. Ook al wilde ze dat liever niet toegeven. Samenwerken met Michael was misschien wel het laatste wat het meisje wilde hebben. Het was daarbij ook geen goed idee om samen in een ruimte te zijn. Nu zijn broers en haar broer aanwezig waren, kon ze zich nog goed in de hand houden, maar ze kon niets beloven op het moment dat ze daadwerkelijk achtergelaten werden. Toch dachten Scott, Christian en uiteindelijk ook Bradley daar anders over. Bradley gaf Lexi nog een waarschuwende blik. "Niets breken alsjeblieft"drukte hij mij nog op het hart, voor hij zich omdraaide en de kamer verliet. Een zachte zucht rolde er over haar lippen. Al wist ze heel goed dat hij dit ook kon horen. Haar armen sloeg ze over elkaar heen en ze richtte haar blik uiteindelijk op de jongen tegenover haar. "Vertel mij eens. Geef me een goede reden om je kop niet van jou romp af te rukken"merkte ze op. Ze moest zich inhouden om niet op hem af te stormen en al haar emoties op hem af te reageren. Jarenlang had deze jongen niets van zich laten horen. Helemaal niets. Haar gevoelens heeft ze al die tijd op weten te kropen. Niet omdat dit beter was voor zichzelf, maar ook voor haar broer en haar omgeving. Toch was ze enorm benieuwd naar wat Michael haar te zeggen had. Ze was als kinds af aan al enorm nieuwsgierig geweest en dat was ze na al die jaren nog steeds niet verleerd. 

@equalz 

Voor enkele seconden hield Lexi haar ogen gesloten. Ze haalde een keer diep adem en wist de lucht weer zachtjes uit te blazen, voordat ze haar ogen weer opende. Dat het bestaan als vampier er voor zorgde dat emoties een stuk heviger en intenser waren was op dit moment niet meer dan een vloek. Op dit moment probeerde zo veel verschillende emoties de overhand te nemen dat Lexi op dit moment niet wist wat ze wel moest voelen. Ze werd er gek van. 
"Bespaar me het zielige gedoe. Alsjeblieft zeg"merkte ze op, zodra ze haar aandacht weer op de jongen tegenover haar vestigde. Op dit moment haatte de blondine het dat ze Michael niets aan kon doen. Niet op de fysieke manier tenminste. Hij was de oudste en daarmee sterkste originele vampier, waardoor zelfs iemand als Lexi geen kans tegen hem zou maken. En dat maakte haar misschien nog kwader dan dat ze al was. Lexi had zich ellendig gevoeld. En dat was nog zacht uitgedrukt. Het tweetal was een behoorlijke tijd samen geweest. Eeuwen. Om dan op de manier behandeld te worden waarop hij haar behandeld had. Als ze eerlijk mocht zijn was hij de laatste van wie ze had verwacht dat hij haar zo veel pijn zou doen. Lexi had het in ieder geval niet aan zien komen. Haar broer had het niet aan zien komen. Haar broer was ze wat dat betreft heel dankbaar. Lexi was nog toen de tijd echt niet te genieten. Toch bleef hij aan haar zijde. Wist hij haar uit de put te trekken. Zonder hem had ze hoogstwaarschijnlijk haar menselijk uitgeschakeld. Om niks meer te hoeven voelen. Alles te doen vergeten en zichzelf te verlossen van de zware emotionele druk die op haar schouders rustte. 
Afkeurend schudde ze haar hoofd, toen hij haar vertelde dat hij op dat moment niet zichzelf was. Dat hij de weg was kwijtgeraakt. "Dat is nog geen reden om de dingen te doen die je gedaan hebt"zei ze bot. Ze volgde de bewegingen die hij maakte, terwijl hij de afstand tussen hen verkleinde. "Ik weet niet of er nog wat te bewijzen valt. Ik denk dat jij al genoeg bewezen hebt door de jarenlange stilte"zei ze hem vervolgens. Haar hart was gebroken geweest. Ze had zich gezworen zich nooit meer zo te voelen. Dat zichzelf nooit meer aan te doen. Die ene keer was genoeg geweest en wilde niet dat hij weer met haar hart zou spelen. Niet nog een keer. 

@equalz 

Lexi had er enorm veel moeite mee om zich in bedwang te houden. Michael was de enige persoon voor wie ze ontzettend veel gevoeld had. Zulke gevoelens had ze nooit eerder gevoeld. Ze wist dat de band die ze met hem had bijzonder was. Enorm bijzonder. Lexi had nooit verwacht dat ze die band op die manier kwijt zou raken. Dat heeft enorm veel met haar gedaan. Al voelde ze zich nu al een tijdje beter dan ooit, waren de gevoelens voor Michael nooit verdwenen. Hoe kon het ook? Haar gevoelens waren velen malen sterker dan toen ze nog een mens was. Toen ze nog een simpel bestaan leidde. Toch wist ze niet wat ze met deze gehele situatie aan moest. Wat verwachtte de jongen van haar? Dat alles na een simpele sorry weer meteen goed was? De manier waarop hij haar gekwetst had. Vernederd had. Zo was ze nog nooit behandeld. Hoe kon hij dat ook weten? De afgelopen jaren was hij als een lafaard gevlucht. Had hij niets van zich laten weten. Zijn gezicht niet meer getoond. Hij liet Lexi achter voor wat ze was en had nooit meer om weten te kijken. Dat was misschien nog de grootste klap van allemaal. 
Op het moment dat hij haar vertelde dat hij er geen reden voor had en dat zijn gevoelens voor haar nooit verdwenen waren, kon ze het niet laten om spottend te lachen. "Dan heb je wel een hele bijzondere manier gevonden om je gevoelens te uiten, Ross" beet de blondine hem toe. 
Een schok liep er door haar lichaam heen, toen Michael haar hand vast wist te pakken. Ze was even van haar stuk gebracht. Toch liet ze het om de een of andere reden toe. Ergens had ze deze kleine dingen enorm gemist. Ze was haast vergeten hoe dit voelde. "Je hebt je als een lafaard gedragen. Je hebt me achtergelaten alsof ik niets meer dan een stuk grof vuil voor je was. Je mag je dan wel aan de buiten wereld voor doen als de machtigste vampier; maar we weten allebei dat er op dit moment niets van waar is"zei ze hem. Dit was het moment waarop ze brak. Waarop al haar emoties zich een weg naar buiten baande. Alles wat ze zo lang in had weten te houden. Dit was het moment waarop ze zich niet meer in kon houden.

@equalz 



Een zachte zucht rolde er over Lexi's lippen heen. Ze wist zelf ook heel goed dat Michael het niet zomaar op zou geven. Dat hij niet goed was in het uiten van zijn gevoelens, wist Lexi ook ontzettend goed. Ze kende Michael als geen ander. Dat kreeg je als je eeuwen aan elkaars zijde verbleef. Het zorgde dat je elkaar steeds beter leerde kennen. Je bepaalde maniertjes door ging krijgen die voor anderen misschien niet zo duidelijk waren. 
Het was belangrijk dat Lexi haar gedachten op een rijtje kreeg en haar gevoelens in bedwang kreeg. Want zo kon ze niet helder nadenken en dat vond ze verschrikkelijk. Michael was de enige wie zo onder haar huid kon zitten en dat was op dit moment echt verschrikkelijk. Ik kon er op dit moment ook niet onderuit. Ik kon mijn gevoelens voor hem niet ontkennen, hoe erg ze hem op dit moment wel niet haatte. Hoe graag ze hem nu wat aan wilde doen. Ze schoten er niets mee op. Daarbij was het belangrijk dat de twee samen door een deur konden, zonder dat het ongemakkelijk zou zijn. Zonder dat de situatie niet uitgesproken zou zijn. Ze moesten tot slot van rekening samenwerken. Dat zou een stuk makkelijk gaan als ze met zijn allen op een lijn zouden zitten. Haar blik gleed kort naar haar hand die in de zijne lag. Ze had nooit verwacht dat ze dit ooit zou zeggen, maar gezien de situatie kon ze niet anders. Haar blik gleed weer omhoog. "Goed. Je krijgt nog een kans. En zorg er voor dat je het deze keer niet verpest, want ik kan je niet garanderen dat je er nog een zal krijgen"zei ze hem. Aan tweede kansen deed Lexi dan ook eigenlijk nooit. Tweede kansen waren voor mensen met een zwak hart. Lexi vond zich alles behalve zwak, maar in dit geval had ze niet het idee dat ze anders kon. Daar waren er nog te veel gevoelens voor.

@equalz