Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Rosalia Amalia Jones - 20

met @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan Brorel (20)

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Het is nog vroeg in de ochtend als ik uit mijn bed stap, de zon is nog net niet op gekomen, en me klaar maak voor het werk van de dag. Werk... Dat zal binnenkort heel anders zijn. Wie weet waar ik straks terecht kom.
Twee maanden terug ben ik 20 geworden en dat betekent dat ik deze zomer mee zal doen met de Test.
Wanneer een jongere de volwassen leeftijd bereikt van 20 jaar moet hij de eerstvolgende zomer meedoen met de Test. De Test bepaald in welke sector van het land je aan het werk zult gaan. De meeste mensen kijken er erg naar uit om erachter te komen waar hun ware talent ligt en dat voor de rest van hun leven uit te oefenen, maar ik ben vooral nerveus. Het leven hier op de boerderij met mijn vader vind ik prima, daar hoeft niks aan te veranderen.

Peinzend maak ik mijn ontbijt klaar, een kapje droog brood en nog wat restjes van de kip die we gisteren hebben geslacht en gegeten, en ga naar buiten om de zonsopgang te bekijken. IK vind het niet erg om zo vroeg al uit de veren te zijn. Je hebt zo tenminste iets aan je dag. Bovendien vind ik het heerlijk om te kijken naar de opkomende zon, dat zijn een van de weinige momenten waarop ik het gevoel heb dat ik leef. De rest van het leven laat ik een beetje over me heen komen. Nadat mam weg is gegaan is niks meer hetzelfde in huis. Mijn vader probeert zich goed te houden maar we weten beide dat we niet meer hetzelfde zijn sinds ze die nacht zonder reden is verdwenen. Het maakt ook niet uit, mooi opgeruimd staat netjes. Uiteindelijk zal je toch alleen maar op jezelf kunnen vertrouwen.

Mijn vader komt naast me staan en zwijgend staren we voor ons uit. Wanneer de zon helemaal boven de horizon is gehesen zegt hij: "Kom, we gaan weer aan het werk". Ik ruim de ontbijtspullen op en loop met hem mee naar de akkers voor wederom een dag ploeteren. Het is fijn. Niet teveel nadenken, gewoon werken. Je handen aan het werk zetten. De gedachten die normaal zo snel door mijn hoofd vliegen zet ik uit en ik ga aan het werk.

@orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Al vroeg was Rosalia in de weer om haar moeder te helpen in de zaak die ze zelf had opgestart. Haar moeder had een parfumwinkel die verbonden was aan hun huis. Best leuk wel, want op die manier kon Rosalia haar moeder wat helpen als het druk was en ervaring opdoen. Haar vader werkte voor een grote bank in de stad. Hij was vaak weg van huis waardoor Rosalia de meeste tijd alleen of met haar moeder spendeerde. Haar 4 oudere broers hadden namelijk het huis al verlaten. Zo ging dat meestal vanaf je 20 wanneer je een job kreeg toegewezen. Eigenlijk heel je leven ging daarom draaien. Haar broers woonden dan ook allemaal een eind van haar weg en waren al volop bezig met een gezin, waardoor ze als enige kind was achtergebleven. Al duurde dat nu niet meer lang, aangezien de Test eraan zou komen. Echt nerveus was ze er niet voor. Ze verwachtte wel een goede uitslag en hoopte gewoon ergens in de buurt van haar ouders te kunnen gaan wonen en een leuke uitslag krijgen. Het liefst zou ze als dokter willen gaan werken in een van de ziekenhuizen hier. Mensen kunnen helpen en wel degelijk een verschil kunnen maken, dat was waar haar ambitie lag.

Veel mensen waren op hun twintigste nog niet klaar om die keuze te maken en Rosalia was dan ook een voorstander van de Test. Ze geloofde er net als haar ouders in dat het goed was dat de Staat deze belangrijke keuze voor haar zou maken. Het systeem bestond al zo lang en ze vertrouwde er dan ook in dat het voor haar het beste zou bepalen, dat was namelijk de bedoeling ervan. Het verleden had uitgewezen dat mensen deze keuzes niet zelf kunnen maken. Het zou een puinhoop worden moest iedereen zomaar mogen beslissen wat voor job ze wouden gaan doen. Ze was er dan ook van overtuigd dat ze haar talenten het beste zou kunnen benutten in een job die haar op het lijf geschreven was. Wanneer haar moeder vraagt om te komen helpen met een klant knikt Rosalia en helpt een vrouw met het uitkiezen van een geurtje. Zo ging de tijd toch wat voorbij en moest ze niet teveel nadenken over de spannende gebeurtenis die eraan zat te komen voor haar en vele anderen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Druppend van het zweet door het werken in de felle middagzon loop ik naar huis. Het is de afgelopen tijd behoorlijk warm voor de tijd van het jaar en erg droog. In ieder geval in dit deel van het land. De gewassen doen hun best om elke druppel water die in de grond valt te bemachtigen en rechtop te blijven staan maar ik merk dat alles veel slapper is dan voorgaande jaren.

Eenmaal thuisgekomen zie ik dat er post is, voor mij. De brief draagt het officiële stempel van de staat en het zit in een nette paarse envelop. Ik heb nog niet eerder een brief als deze gehad, maar ik weet meteen wat het betekent.
Snel maak ik de brief open en lees de uitnodiging voor de Test.

Geachte meneer A. Brorel,

Betreft: uitnodiging voor het Bepalend Examen.

Allereerst willen wij u feliciteren met uw 20e levensjaar die dit jaar is voltooid.
Met het bereiken van de leeftijd van 20 jaar komt de kans om mee te doen aan het Bepalend Examen.
Deze zomer wordt u opgehaald door een staatstaxi op 1 augustus dit jaar. Deze taxi brengt u naar uw vertrekken in de Hoofdstad waar u verdere instructies kunt verwachten.
Belangrijk is het om minimale persoonlijke spullen mee te nemen. Bij deze brief zit een tas, deze tas dient u te vullen met kleding, persoonlijke verzorgingsitems en eventueel een persoonlijk item. Er mag niet meer mee worden genomen dan wat in deze tas past.

Wij kijken uit naar uw bezoek en zijn zeer benieuwd wat u en uw talent voor dit land kunnen betekenen.

Met vriendelijke groeten,

Staatssecretaris,

Clayton Wulf

Ik staar nog een tijdje naar de brief en besef me dat uitstellen nu niet meer mogelijk is. Het gaat gebeuren, en gauw ook. Mijn vader komt bij me staan en legt een hand op mijn schouder. Hij weet hoe lastig ik het vind. Hij is de enige die ik vertrouw met mijn gedachten.
"Ik wil je wat laten zien", zegt hij en hij neemt me mee naar zijn kamer. De houten planken onder onze voeten kraken, die zijn hoog nodig aan vervanging toe. Iets wat ik niet meer zal kunnen doen binnenkort. Vader pakt een klein doosje onder uit zijn kledingkast en maakt hem open. "Deze heb ik van mijn vader gekregen voor de test en hij weer van zijn vader. Nu wil ik dat jij hem meeneemt. Het is maar een oud zakmes maar hij zal vast eens van pas komen. En als hij niet van pas komt, zie het dan maar als een teken van geluk", zegt hij met een droevige glimlach. Ik pak het zakmes aan en bekijk hem eens goed. Het ijzer van het omhulsel voelt koud en zwaar in mijn hand. Ik zie een mes, schroevendraaier, schaartje, steeksleutel en nog een paar andere dingen. Zoiets is altijd handig, maar wat heb ik hieraan als ik de Test maak? Is het niet gewoon een Test op papier om te kijken hoe slim je bent?
"Dankje", zeg ik, en ik meen het. Ik geef hem een knuffel en houd hem net wat langer vast dan normaal. Terwijl ik hem weer los laat en hij uit de kamer loopt bid ik dat ik in de landbouwsector terecht kom, dicht bij vader...

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Dagen als deze gingen vlug voorbij. Ze hadden het geluk in een drukke buurt te wonen met veel mensen uit de rijkere klassen, en dus veel personeel voor hun winkel. Het was een buurt waar Rosalia zelf ook wel ooit wou komen wonen. Zelf waren ze niet super rijk maar ze hadden het goed en dat was wat ze later zelf ook graag wilde. Genoeg geld om gemakkelijk rond te komen en voor zichzelf en haar gezin te kunnen zorgen. Rosalia was altijd een echt familiemens geweest. Het idee dat ze binnenkort haar familie lange tijd misschien niet meer zou mogen zien brak haar hart dan ook. Aan de andere kant zou het wel haar toekomst bepalen, iets super belangrijks, en daar moest je nu eenmaal wat voor over hebben.

Wanneer haar vader thuiskomt met een paarse enveloppe in zijn hand kijkt Rosalia wat raar op. Wanneer haar vader haar met een glimlach deze aanreikt weet ze al hoever het is. Spannend nu het zo dichtbij kwam. Nu het echt op papier stond. Vluchtig opende ze de enveloppe waaruit ze de brief haalde waarop alle uitleg vermeld stond over wat er precies zou gaan gebeuren binnenkort. Het gaf haar kippenvel. Niet dat ze super gestresseerd was erover, maar toch. Gezonde stress was er zeker wel. 'Geen zorgen lieverd, we zijn er zeker van dat je het uitstekend gaat doen. Niet aan jezelf twijfelen en dan komt het wel goed', verzekerde haar moeder haar. Als ze naar haar ouders keek zag ze dat het systeem goede dingen kon doen. Ze hadden elkaar gevonden en deden beide de job die ze altijd hadden willen doen. Enkel positieve dingen dus, geen reden om haar zorgen te maken. 'Ga maar naar boven lieverd en begin al maar wat in te pakken, enkel wat je nodig hebt daar. Het hoogstnodige', zei haar moeder. Rosalia knikte en liep met de enveloppe in haar ene hand, en de tas in haar andere hand naar boven, richting haar kamer waar ze alvast wat spullen zou inpakken die zeker mee moesten. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Hoe lang was het nu sinds ik de envelop had gevonden? Het lijkt alsof ik alleen maar met mijn ogen heb geknipperd en het is al zover. Ik kijk op de kalender en zie dat het morgen één augustus is. Morgen is de dag. Vader heeft voor vanavond, ondanks mijn protest omdat we zuinig moeten zijn, extra zijn best gedaan voor het eten. De heerlijke geur van vlees en aardappelen vult het huis en ik geniet ervan.
Zorgvuldig kijk ik naar alle spullen die ik op mijn bed heb gelegd, lange broek, korte broek, een paar tshirt, een trui, ondergoed en een stapel sokken. Mijn geveterde leren laarzen houd ik aan. Het was een duur paar schoenen maar ik heb ze nu al drie jaar bijna elke dag aan en ze zijn nog lang niet af. Een goede investering. Tevreden kijk ik naar de stapel kleren. Nog een paar hygiëne spullen en het zakmes houd ik in een van mijn broekzakken. Ik grinnik even. Wat ben ik blij dat ik niet een of andere modepop ben die nu huilend naast haar bed zit omdat ze niet de laatste tien paar hakken mee kan nemen. Zorgvuldig rol ik al mijn kleren met militaire precisie op en stop ze in de tas. Ik heb zelfs nog ruimte over.

Die avond geniet ik van het eten samen met mijn vader en we halen de leukste herinneringen op van vroeger. Heel even is het zorgeloos en goed. Net zoals vroeger. Ik bekijk hem goed en bewaar een foto van hem in mijn hoofd. Dan haalt hij opeens een toetje tevoorschijn. "Jongen, laten we vanavond de rest van je leven vieren. Op dat je je plek mag vinden", zegt hij met een glimlach. Ik knik. Ja. Op dat ik mijn plek mag vinden. En we eten het hele dessert met zijn tweeën op.

Die avond lig pas laat te slapen. Ik droom over moeder, alhoewel ik me haar gezicht niet kan herinneren. "Pas op", zegt ze. "Pas op". Ik wil vragen wat er aan de hand is maar mijn mond wordt dicht gesnoerd. Ik wil schreeuwen maar mijn kaken willen niet van elkaar en als ik naar haar toe wil lopen staan mijn voeten in een blok cement.

Zwetend word ik wakker. het was maar een nachtmerrie. Ik schud het van me af en kijk op de wekker. 6:00 uur. Het is zover.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

De tijd was voorbij gevlogen, en Rosalia kon bijna niet geloven dat het morgen al zover was. Ze had hier naar uit gekeken maar was tegelijk ook angstig. Ze wist niet goed wat ze moest verwachten, ondanks dat haar ouders haar hadden proberen voorbereiden. Dit zou heel haar toekomst bepalen en dat was niet niks. Dat was wat haar zo bang maakte.

'Lieverd kom je eten?', hoorde ze haar moeder roepen. Ze ging vrijwel meteen naar beneden toe en nam plaats aan de eettafel samen met haar ouders. Ook haar broers waren voor de gelegenheid langsgekomen om haar voor de laatste keer te zien voor de test. Het leek wel een soort afscheid, al wist ze natuurlijk dat dat niet het geval was. Voor ze het wist zou ze hen terugzien. Dan zou ze weten hoe de rest van haar leven eruit zou zien en dit kunnen delen met haar familie. Ze genoot van het eten wat haar moeder had klaargemaakt. Ze voelde dat iedereen geleefd had naar dit moment en dat was waar het om draaide. Na het eten ging ze al snel naar boven toe. Haar tas pakte ze verder in met spullen die ze mee wou nemen. Vooral gewoon kleding en noodzakelijke spullen. Al nam ze toch ook wat medicijnen mee en handige spulletjes die haar moeder haar had gegeven. Je wist maar nooit of het van pas zou komen. Ze wist niet wat ze moest verwachten. Zou ze alles daar krijgen, moest ze alles zelf meenemen? Doorheen de jaren was er veel veranderd dus daar konden haar ouders haar ook niet echt mee helpen.

Die nacht slaapt Rosalia bijna niet. Ze heeft stress en alle mogelijke scenario's spoken door haar hoofd. Wat nu als er iets mis gaat? Wat als ze niet intelligent genoeg is en niet op de vragen kan antwoorden, wat zou er dan met haar gebeuren? Dat wouden haar ouders haar immers niet vertellen. Ze wist niet waarom maar over de slechte kanten van de test werd er niks verteld. Wat nu als ze in een andere sector terecht kwam, naar een andere plek werd gestuurd, weggehaald van haar familie? Nee, zo mocht ze niet denken. Het zou goedkomen, daar moest ze zich aan vasthouden en dat zou ze ook doen. Uiteindelijk viel ze dan toch in slaap maar niet voor lang, want een tweetal uur later ging haar wekker al af. Het was dan zover, tijd om zich klaar te maken en te vertrekken op het avontuur waarvan ze niet wist hoe het zou eindigen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

"He pap", zeg ik. "Wat voor vragen kreeg jij eigenlijk op de Test?" Ik weet niet of het zin had aangezien er al behoorlijk wat jaar tussen die van hem en die van mij zit, maar vragen kan geen kwaad, toch?
Vader kijkt me wat wazig aan. "Och, dat is al zo lang geleden. Maak je maar geen zorgen. Je bent een slimme jongen, die test komt heus wel goed", probeert hij me gerust te stellen.
"Dankje, maar wat was bijvoorbeeld één vraag die je moest beantwoorden?" ga ik door.
Hij kijkt even peinzend naar de grond. "Heel eerlijk, weet ik het niet meer. Het zal wel komen doordat het zo lang geleden is. Ik word ook al een dagje ouder". Ik baal. Als ik nou een idee had van wat me te wachten staat zou ik er misschien wat minder tegenop kijken. Dan kijkt vader ineens op en staart me met een indringende blik aan en grijpt me bij mijn schouders vast.
"Vertrouw niemand, hoor je me? Je kunt het zelf, je hebt niemand anders nodig. Mensen vertrouwen brengt ellende met zich mee! Je moet me beloven dat je niemand vertrouwt Aidan". Ik schrik even van zijn strenge toon en knik. Vanwaar deze bezorgdheid ineens? Vader begin wat te prutsen met een takje alsof hij zo zijn gedachten in het takje kan stoppen. Ik heb hem wel vaker zo gezien, zo verwart, boos bijna, maar elke keer dat we na zo'n bui naar de dokter gingen gaf de dokter hem een enkele pil en zei dat het wel goed zou komen.

Ik wil hem vragen waarom hij dit heeft gezegd, als net op dat moment een luxe auto voor de deur stopt. "He pap", zeg ik voor de laatste keer. "Ik hou van je". Ik geef hem een stevige knuffel en kijk hem nog eens goed aan. De chauffeur stapt uit en doet de deur voor me open. Gauw pak ik mijn tas, check of het zakmes nog in mijn broekzak zit en geef vader een kus op zijn wang.
"Succes", zegt hij. "En wees waakzaam". Ik knik en stap de auto in. Als de auto wegrijd kijk ik net zo lang uit het raam tot ik mijn vader niet meer zie zwaaien. Tot het huis nog maar een stip aan de horizon is. Tranen prikken achter mijn ogen en ik zucht eens diep. Ontsnappen kan niet meer. Weglopen kan niet meer. Het enige wat ik nu nog kan doen is er voor gaan.

Ik maak een besluit. Ik zal mijn uiterste best doen. Alles wat ik heb geleerd op school en daar buiten zal ik gebruiken en inzetten op die kut Test en ik zal ze laten zien dat ik thuis hoor op de Akkerbouwsector. Onwillekeurig ga ik wat rechter op zitten. Ik ga ervoor, dat beloof ik vader.

Dan, na een paar uur rijden, zie ik de contouren van de Hoofdstad.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Moeizaam kroop ze uit bed. Ze was nog ontzettend moe en nu kon ze zichzelf wel tegen de kop slaan dat ze zo weinig had geslapen. Ze had op tijd een wekker gezet en had dus nog wat tijd om zichzelf klaar te maken. Ze nam het hoopje kleren wat ze had klaargelegd mee naar de badkamer waar ze nog voor de laatste keer hier een douche nam. Ze genoot ervan aangezien ze niet wist of ze daar de komende dagen wel tijd voor zou krijgen of wel zin zou hebben om die inspanning te doen. Ze had van veel mensen gehoord dat het een enorme belastende ervaring kon zijn waar mensen echt moe van werden. Rosalia hoopt natuurlijk dat het veel vlotter zou gaan dan dat en liet zich niet bang maken door verhalen van anderen.

Eenmaal klaar liep ze terug naar haar kamer. Ze zag de tas klaarstaan die ze al een tijd geleden zo had klaargemaakt. Ze hield ervan om orde en rust in alles te hebben en dat had ze dan ook al lang geregeld zodat ze zich nu volledig kon focussen op wat er ging gebeuren. 'Lieverd, kom je nog eten? Ze gaan er zo zijn', hoort ze haar moeder roepen. 'Ik kom eraan!', riep ze terug en met haar tas liep ze naar beneden waar ze bij haar familie aan tafel plaatsnam. Ze zagen er even moe uit als haar. Ze hadden vast slecht geslapen. Rosalia was dan ook hun laatste kind wat het huis verliet en dat moest niet simpel zijn. Toch was dat iets wat bij het leven hoorde, je kinderen loslaten, en het was nu eenmaal niet anders. Rustig at ze van haar ontbijt tot ze de bel hoorde gaan. Ze wist wat dat betekende, tijd om te gaan.

Haar ouders gaf ze nog een lange knuffel. Het zou even duren voor ze hen weer zou zien. Ze vertelden haar nog hoe trots ze wel op haar waren. Hoe goed ze het zou doen. Wat een mooi leven ze zou krijgen met haar capaciteiten. Ze geloofde het ergens niet maar knikte toch maar instemmend voor ze afscheid moest nemen en in de auto stapte. Een lange rit zou het niet zijn aangezien ze al vrij dicht bij het centrum woonde. Dat vond ze wel aangenaam. Ze hield niet van lange ritten met de auto. Ze wou er gewoon al zijn en ermee beginnen zodat ze zo snel mogelijk zou weten waar ze aan toe was. Na een korte rit komt ze dan ook al aan voor de poorten van het gebouw waar alles zou plaatsvinden. Indrukwekkend, dat was het zeker. Ze stapte uit de auto en liep richting de ingang waarin een rij van jonge mensen al klaarstond. Teveel praten met andere mensen was ze niet van plan. Dat hadden haar ouders haar ook gezegd. Ze was hier om een zo goed mogelijke toekomst te krijgen, net zoals iedereen en haar ouders hadden haar dan ook gezegd dat ze gefocust moest blijven daarop. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik ben nog nooit in de stad geweest, dat kon ook niet want zulk vervoer hebben wij niet thuis. De gebouwen zijn allemaal enorm hier. Beton, asfalt en stenen omringen je als je door de straten rijd. Meters hoge gebouwen en kleine gebouwen die daar tussen staan zorgen ervoor dat ik me enigszins verstikt voel. Ik pak het zakmes even beet, alsof die me herinnert aan de belofte die ik net met mezelf heb gemaakt en verwonder me over de drukte in de stad. Overal lopen mensen. De een gaat een winkel in, de ander gaat een winkel uit. De een loopt haastig en al bellend naar de volgende afspraak en de ander zit op een terrasje te genieten van de enkele zonnestralen die tussen de gebouwen door weten te glippen.

Opeens doemt er een enorm gebouw op in het midden van de stad. Geen twijfel mogelijk, dat is het Testgebouw. De auto komt tot stilstand voor een poort met het embleem van de staat erop. Ik heb het eigenlijk nooit zo'n mooi embleem gevonden. Het moet voor verbinding en rust staan maar ik krijg er altijd een onrustige indruk van.
Ik zie dat er al een hele hoop mensen zijn die een rij vormen voor de ingang. De meesten staan vrolijk te kletsen, enkelen staan alleen en lijken na te denken over wat komen gaat.
Ik ga achteraan staan en draai me om richting de stad. De lucht is ook minder fris hier, merk ik op.

Er lopen nog een tiental mensen door de poort en na wat uren lijkt te duren, maar waarschijnlijk maar een half uur was, hoor ik een piepend geluid. De poort sluit.

Als de poort is gesloten opent de deur waar de rij voor staat te wachten en iedereen schuifelt naar binnen. Ik zie dat de zon al begint te zakken en kijk er nog een keer naar als ik diep adem haal, mijn tas goed hang en over de drempel van het gebouw stap.

We worden verzameld in een grote zaal met allemaal stoelen en achterin een podium waar een aantal mensen in nette pakken en jurken op zitten. Zij zullen wel medewerkers zijn van de Test.
Iedereen zoekt een plekje, ik ga stil ergens achterin aan de zijkant zitten en houd mijn tas tussen mijn benen in. Het is een indrukwekkende zaal met tapijt op de vloer, luxe gordijnen langs de ramen en oude decoratie op het plafond. Aan de zijkant van de zaal staat een tafel met eten. Ik verbaas me over het feit dat er zo veel is. Veel meer dan nodig is voor iedereen hier. Ik weet heus wel dat in de rijke sectoren meer wordt gegeten dan wij hebben maar als ik dit zie loopt het water me in de mond en begint mijn maag te rammelen.

Dan spreekt een man op het podium in de microfoon.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het was enorm overweldigend. Zoveel mensen had Rosalia nog nooit samen gezien. Ze was wel eens mee naar een evenement van haar vaders werk geweest, maar dat was totaal anders. De sfeer hier was anders. Sommigen keken elkaar aan op een angstige manier en wisten niet hoe ze zich moesten houden. Anderen waren al druk sociale connecties aan het leggen. Rosalia is opgelucht als ze in de verte een van haar wijkgenoten ziet staan. Ze hadden samen op school gezeten en het was wel fijn om een bekend gezicht tegen te komen. Het gaf haar wat rust in alle chaos, zeker omdat iedereen hier wel iemand leek te hebben. Toch moest ze onthouden wat haar ouders haar verteld hadden, ze was hier met een doel en dat mocht ze niet uit het oog verliezen.

Het moment waarop iedereen naar binnen mocht brak aan en ondanks dat ze verwacht had dat het een hele chaos zou zijn, ging het vrij soepel en binnen de kortste tijd zat iedereen binnen op een stoel, te wachten op wat er allemaal nog zou gaan gebeuren. De ruimte zat helemaal vol. Er waren ook veel volwassenen aanwezig. Chique mensen, dat kon je wel zeggen. Ze zagen er vrij streng en serieus uit, maar dat kon ook gewoon een idee zijn wat Rosalia had door de setting waarin ze zich bevond. Ze voelde zich in ieder geval niet op haar gemak en wiebelde wat onrustig op haar stoel, tot ergernis van de persoon die naast haar was komen zitten.

De speech begon. Een wat oudere man kwam het podium op en sprak iedereen toe. Veel verklapte hij niet van wat er zou gaan gebeuren. Het enige wat we wisten was dat we zo meteen kamers kregen toegewezen. Daarna konden we aanschuiven aan het buffet en hadden we de kans om vragen aan elkaar te stellen. Er zouden ook medewerkers aanwezig zijn die vrij waren om vragen te beantwoorden. Morgen ochtend zou ieders individuele test dan ook beginnen. Het waren zowel krachttesten als zaken die met de intellectuele kant te maken hadden. Ook sociale vaardigheden en creativiteit werden getest. Allemaal componenten die bekeken zouden worden voor de uitslag. Iedereen blonk namelijk uit in 1 of 2 bepaalde terreinen, aan de hand van hoe ze in elkaar zaten en op basis van die terreinen zou men dan iets toegewezen krijgen. 'En wat nu als je op alle terreinen uitblinkt?', vroeg ze zachtjes aan haar vriendin die naast haar zat. 'Dat is onmogelijk, dat is nog nooit gebeurd', hoorde ze de jongen aan de andere kant van haar, licht geïrriteerd zeggen. Rosalia wierp hem een kwade blik terug waarna ze haar blik terug op het podium richtte. Het zou niet lang duren voor ze hier problemen zou maken, dat voelde ze nu al. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Morgen begonnen de testen had de man gezegd. Dat geeft mij nog een dag om de boel hier te verkennen en zo veel mogelijk te observeren. Het waren meerdere testen had de man gezegd. Zouden ze allemaal individueel zijn? Of zou je ook op mekaar in moeten leren spelen? Het maakt ook niet uit, op de akkerbouw zou ik prima in mijn eentje kunnen werken. Mijn eigen stukje land naast dat van mijn vader.

De speech was afgelopen en er werd gezegd dat we mochten eten. Enkele jongens die aan de kant van de tafels zaten stoven erop af. Er zat ook een tweeling bij, zag ik. Ik grinnik even om hoe ze alles naar binnen schrokken. Niet normaal hoeveel we hier zomaar krijgen. Rustig loop ik naar de tafel en kijk mijn ogen uit naar de opties. Ik pak een bord en leg er wat aardappelen, vlees en groentes op. Dat ben ik gewend, dat is veilig. Toch kan ik het niet laten om ook een aantal desserts op mijn bord te leggen. Het ziet er overheerlijk uit.

Er worden een aantal sta tafels neergezet en ik ga bij een staan. Zwijgend eet ik mijn eten op terwijl ik de groep observeer.
Naast de tweeling die er overduidelijk zin in heeft om hier te zijn, gezien hun grappen die ze nu al maken bij iedereen die wil luisteren, zijn er allemaal verschillende soorten mensen. Mensen uit rijke gebieden, arme gebieden, mensen die klein zijn of juist lang. Mensen die ontzettend nerveus zijn en mensen die relaxt lijken te zijn onder de omstandigheden. Ik ben benieuwd hoeveel van de relaxte mensen er hetzelfde uit zien als de Test eenmaal bezig is.

Er komen een paar mensen bij mijn sta tafel staan en ze kletsen met elkaar. Af en toe stellen ze mij ook een vraag maar ik reageer niet veel. Ik ben niet zo'n sociaal typ geloof ik. Doe mij maar een veld met hard werken in mijn eentje, dat is veel makkelijker. Een jongen uit een middenklasse gezin vraagt me waar ik vandaan kom. "Akkerbouwsector", antwoord ik.
"Ik kom zelf uit de justitiesector", zegt de jongen. Hij ziet er inderdaad uit als een zoontje van een rechter of een advocaat. Tenger, bleek, alsof hij nooit iets met zijn handen doet maar wel met een slimme blik in zijn ogen. "Carter", stelt de jongen zich voor. Ik knik even naar hem. "Aidan". De jongen richt zich naar niemand in het bijzonder als hij zegt, "Ik ben wel benieuwd naar de toetsen morgen. Ik hoorde iemand net zeggen dat we eerst de makkelijke hebben en het steeds moeilijker wordt. Dat is ook wel logisch, dan weet je precies wie uitvalt bij een laag niveau". Onwillekeurig kijkt hij mijn kant op. Ik reageer er niet op maar sla deze opmerking wel op in mijn hoofd. Wacht maar. Denk ik bij mezelf.
"We zullen het vanzelf zien", zegt een ander.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Na de toespraak weet Rosalia niet of ze nu nog verwarder moet zijn of dat het opeens allemaal helder is geworden. Ze wist nu ergens wel meer ze aan toe was. Dat het niet makkelijk zou worden en dat ze enorm haar best zou moeten doen om het zo goed mogelijk te doen. Ze wist ook dat ze niet op veel hulp moest rekenen van de mensen hier rond haar. Je had haar leeftijdsgenoten, maar die waren allemaal met zichzelf en hun eigen voorbereiding bezig. Die zaten allemaal niet te wachten op elkaars zorgen, vragen, problemen. Daar moest ze dus niet op steun of hulp rekenen. Ook van de mensen hier verwachtte ze niet teveel. Die leken vooral bezig met hun eigen reputatie als instantie hooghouden. Ze kwamen streng over, deden alsof ze veel beter waren als de rest. Misschien was het een houding die ze van de overheid moesten aannemen maar aangenaam was het niet en Rosalia voelde zich op haar ongemak.

Wanneer het tijd is om te gaan eten wacht Rosalia even tot de drukte voorbij is. Ze had geen zin om nu tussen een hoop mensen te gaan staan die allemaal aan het duwen waren voor eten. Er was toch meer dan genoeg en eenmaal het merendeel geweest is besluit Rosalia te gaan. Ze vult haar bord met dingen die ze lekker vindt en van thuis kent. Een grote eter is ze niet maar ze wist dat ze haar krachten zou nodig hebben en dus besloot ze toch voldoende te eten. Misschien zelfs een klein beetje meer dan ze thuis zou doen. Ze neemt plaats aan een van de tafeltjes en luistert hier en daar wat mee naar gesprekken. Zelf praten doet ze niet teveel. Daar had ze nu eigenlijk geen behoefte aan. Ze wou zometeen gewoon haar kamer in en wat tot rust komen. Eventueel wat praten met een kamergenoot, als ze het gevoel had dat dat kon. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Een speaker die mededeelt dat we naar onze kamers moeten verlost me uit dit gesprek. Die Carter lijkt me echt een typ die over lijken zal gaan om zijn doel te bereiken. Even loopt er een rilling over mijn rug. Het is maar een toets, niks om je zorgen over te maken.
Bij de uitgang van de zaal krijgt een ieder van ons een sleutel met een nummer eraan, ons kamer nummer. Ik krijg kamer 235 toegewezen en hoop stilletjes dat het een kamer voor mij alleen is. Geen idee hoe dat hier is geregeld.
Ik dwaal door de gangen die eindeloos lijken, vast omdat dit nieuw is. Elke gang die ik door loop zorgt ervoor dat de mensenmassa wat kleiner wordt. Als ik op de tweede verdieping kom is er nog maar een relatief kleine groep mensen over. Daar ben ik blij om, op deze verdieping is het rustig.
Als ik de kamer binnen kom zie ik twee bedden staan. Elk bed staat tegen een andere muur aan. Er is een badkamer met douche en wc, er staan twee kasten en twee nachtkastjes met wat flesjes water en wat fruit erop. Ook is er een raam. Als ik naar buiten kijk zie ik vooral veel gebouwen, maar ook een stukje tuin wat om ons gebouw heen loopt. Er is een klein vijvertje en een paar bomen. Wie weet mogen we tussen de toetsen door even naar buiten.

Met mijn schoenen aan ga ik op het bed liggen. Mijn tas houd ik ook op het bed en ik pak het zakmes in mijn hand. Een voor een bekijk ik de gereedschappen die erin zitten verstopt. Dit heb ik in de auto ook constant gedaan, maar het heeft een kalmerend effect.
Ik denk even na over wie er nog meer in deze kamer zou komen. Waar zou diegene vandaan komen? Wat voor verhalen zou diegene te vertellen hebben? Dan herinner ik me mijn vaders woorden weer. Niemand vertrouwen. Dat zal ik doen. Ik ben hier voor mezelf en voor niemand anders. Ik moet bewust omgaan met de informatie die ik aan mensen vertel want het enige wat ze doen met je vertrouwen is het weggooien zodra ze het hebben.

Er zit in het omhulsel van het zakmes ook een kleine naad waar geen naad zou moeten zitten. Ik bekijk het eens goed en zie dat het iets los zit. Dat zal vast zijn omdat het ding verouderd is, bedenk ik me en ik probeer het voorzichtig open te prutsen als de deur opeens open gaat.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia
De maaltijd duurde lang, veel te lang in haar ogen en ze was dan ook blij wanneer het tijd was om naar de kamers te gaan. Als een van de laatste kreeg ze een kamer toegewezen en eenmaal op de juiste verdieping aangekomen ging ze op zoek naar de kamer. Best een uitdaging in een super groot gebouw met gangen en deuren die identiek zijn. Uiteindelijk komt ze dan toch bij de juiste kamer terecht en wanneer ze naar binnen stapt treft ze haar kamergenoot al aan. Charlotte, zo stelde ze zichzelf voor. Een meisje dat op het platteland was geboren en daar werkte op een melkboerderij. Het meisje was duidelijk doodsbang om hier te zijn, dat liet ze duidelijk merken en Rosalia wist niet goed hoe ze ermee moest omgaan. Natuurlijk twijfelde Rosalia ook aan alles hier. Dat was maar zo menselijk, maar ze wist niet of ze de nood had om dat met Charlotte te delen. Ze besloot dan ook enkel haar naam te zeggen en te vertellen uit wat voor milieu ze kwam. Charlotte leek wat geschrokken door het feit dat Rosalia uit een vrij hoge klasse kwam en toch zo normaal tegen haar deed. Dat maakte Rosalia altijd kwaad, mensen die dachten dat Rosalia zich beter voelde omdat ze uit een welgestelde familie kwam. Rosalia hield van mensen, mensen in het algemeen en ze zou nooit iemand veroordelen op basis van afkomst. Dat was namelijk iets waar je zelf niets aan kon doen en daar keek ze dan ook niet naar. Een persoonlijkheid, dat was waar het bij haar om draaide en dat probeerde ze Charlotte dan ook duidelijk te laten zien.

Eenmaal de meiden wat besproken hadden over hun eigen leven, hun verwachtingen hier, wat ze van zichzelf en hun kansen hier vinden, begint Rosalia met het uitpakken van haar tas. Niet dat ze veel bij had, enkel wat kleding en spulletjes van thuis. Ze wist niet hoelang ze hier zou blijven, en eenmaal ze dat besefte, stopte ze alle spullen terug in haar tas en schoof deze onder haar bed. Het had geen zin om dat uit te pakken bedacht ze zich, als ze misschien over een paar dagen al naar huis mocht. Ze liet zich op bed vallen en sloot voor even haar ogen. Hoe graag ze ook aan iets wou denken, dat ging niet. Haar hoofd was voor even leeg en hoe eng dat ook klonk, het was wel even fijn zo. Je om niks zorgen moeten maken. @coronaquarantaine

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld