Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Put your hands in mine

Account verwijderd

schreef:
Michael Cramer - 20

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:

Hanna Rettig - 19

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna

Het was wennen, ik was namelijk overgeplaatst van een andere basis naar een nieuwe. Het was zo weer wennen om de weg te vinden, daar had ik het al wel gevonden. Met een stapel papier werk liep ik door de gang opzoek naar de kamer waar ik heen moest. Waarschijnlijk was ik die zelfde gang al vaak genoeg door gelopen, maar kon het gewoon niet vinden. Uiteindelijk besloot ik maar iemand te vragen of die wist waar ik heen moest.
Aan het einde van de gang, zag ik een zuster lopen en liep snel naar haar toe. "Pardon, mag ik wat vragen?" vroeg ik aan haar, met een vriendelijke blik keek ze mij aan. "Wat is er lieverd?" vroeg ze. "Ik eh moet deze papieren afgeven, maar ik weet niet precies waar ik moest zijn." zei ik ."Ah, jij moet de nieuwe zijn, welkom." zei ze en glimlachte. Kort knikte ik. "Laat is zien." zei ze en ik gaf haar het papiertje aan. "Oh, je zit helemaal verkeerd, je moet aan de andere kant zijn." zei ze dan.
Oke, dat had ik niet verwacht en keek beschamend naar de grond. "Wees gerust, als je die kant op loopt, rechts gaat en dan links ben je er, succes." ze ze dan en excuseerde zich om verder te gaan. Ik bedankte haar nog, draaide mij om en liep snel de weg die ze mij gaf. Hopelijk was de generaal niet boos.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Met een zucht kroop Michael uit zijn bed. Hij sliep vanboven maar was groot genoeg om zonder het laddertje gewoon gelijk naar beneden te springen. Hij wreef nog kort in zijn ogen en keek naar zijn hand. Die had hij gisteren bezeerd bij een van de trainingen. Soms kon hij ook zo onhandig zijn en dan gebeurde dat soort dingen. Met een lach liep hij de tent uit en sloot aan bij het ontbijt. Zijn sectiegenoten zaten alvast te eten en daar zette hij zich dan ook bij. 'Heb je die nieuwe van de gouverneur al gezien? Blijkbaar komt ze van een andere basis. Dat heeft die oude vent goed gedaan. Zij zou bij mij ook wel in dienst mogen komen', hoorde hij een van de andere gasten zeggen. Hij moest er zachtjes door lachen. Zo een opmerkingen, hij kon er alleen maar mee lachen. De meeste jongens waren hier al maanden zonder hun familie en vriendin en ja, dan kreeg je dat. Zelf was Michael daar niet zo mee bezig. Hij had wel wat meiden gehad, maar nooit iets wat echt serieus was geworden. Maar goed ook, want nu was hij hier en hij zou nog niet meteen terug naar huis kunnen keren. Daar was hij zeker van. Hij genoot van zijn ontbijt, wat sober maar net voldoende was en wanneer ze de tafels mogen verlaten loopt hij richting het gebouw waar de verzorging zich bevond. Hij moest voor een laatste keer naar zijn hand laten kijken, en uit voorzorg deed hij dat dan ook maar. Hij nam plaats en liet naar zijn hand kijken, veel was er blijkbaar niet meer mis mee. De wonde lag nog lichtjes open maar dat zou een kwestie van dagen zijn voor hij er geen last meer van zou hebben. 'Ga nou maar mooie jongen', hoorde hij een van de oudere verpleegsters zeggen en hij lachte waarna hij hen bedankte en vertrok. Onderweg terug naar buiten merkte hij een jongedame op. Hij had haar nog nooit eerder gezien en van de medische dienst leek ze niet te zijn. 'Weg kwijt?', vroeg hij, toch wel benieuwd naar wat ze hier deed.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Nog steeds liep ik zoekend rond, ik weet niet wat het was, maar zelfs met de hulp van de dame daarnet, was ik de weg kwijt. Zuchtend bleef ik staan en probeerde nog de weg terug te bedenken. Terwijl ik in gedachten was, schrok ik op van een stem en liet de papieren uit mijn handen vallen. "Oh eh, ja." zei ik snel en hurkte neer om de papieren van de grond te pakken. Waar was ik mee bezig. Ik knielde dan uiteindelijk om ze beter te pakken.
Bij de andere basis had ik iemand die mij rond leiden tot ik het wel wist, maar hier werd ik zo op mijn eigen weg gezet. Met een zucht kwam ik even overeind en deed mijn haar achter mijn oor om naar de verspreiden papieren te kijken. Mijn eerste dag en ik verpeste het dan meteen al.
Met trillende handen, begon ik maar verder de papieren te pakken. Deze had ik allemaal bij elkaar, deed ze nog wat, onhandig, op volgorde. Dan keek ik de jonge naan nadat hij ook nog wat papieren overhandigde. "Bedankt" zei ik en slikte even. "Ik weet de weg nog niet echt nier, en ben al veel te laat." zei ik dan gehaast.
Volgens mij moest ik die kant op, bedankt ik mij dan als ik iets niet herkende, daar was ik nog niet geweest Straks was het gewoon heel simpel om er te komen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Michael keek op hoe ze behoorlijk schrok door zijn stem en haar papieren op de grond vielen. 'Je hoeft niet te schrikken hoor, ik ben het maar', zei hij zachtjes lachend en hij hurkte terwijl hij de papieren van de grond nam en een voor een aan haar gaf. Hij keek even over de papieren en vermoedde dat zij de nieuwe hier was die voor de gouverneur werkte. Dat kon moeilijk anders. Hij had nog nooit iemand zo knap hier op de basis gezien, en aangezien het daar aan de ontbijttafel over ging vermoedde hij dat dit het meisje was. Ze leek behoorlijk gestresseerd, hij vroeg zich af waarom. 'De gouverneur? Geen zorgen, ik breng je wel. Dat is de plek waar je moet verschijnen als je wat mis doet. Ik spreek uit ervaring, volg me maar', zei hij en hij stak zijn hand uit in de richting waar ze heen moesten. Hij begon door de gangen richting het kantoor te stappen. Zo zou ze er toch nog geraken. 'Onbeleefd van me, ik heb mezelf nog niet eens voorgesteld. Michael, en u bent?', vroeg hij, toch wel lichtjes nieuwsgierig. Zo kwam er niet elke dag iemand aangelopen, en hij was dan ook lichtjes overdonderd. Thuis had hij niemand, hij kreeg ook geen brieven. Af en toe van zijn ouders maar dat was niet hetzelfde. Misschien zou zij hem wel brieven willen schrijven als hij eenmaal op missie vertrok. Nee, hij liep veel te hard van stapel. Dat gebeurde er nu eenmaal als je hier maanden zat. Dan werd je enthousiast van alles wat er gebeurde. Hij schudde zijn gedachten weg en liep verder door.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Als ik weer stond, mijn kleding goed had gedaan en mijn haar. Bekeek ik de jonge man even goed. "Sorry, ik was aan het bedenken waar ik nou heen moest." zei ik met een zucht. "Dan zit ik redelijk in mijn eigen wereldje." zei ik zachtjes. Als hij dan de gouverneur zei, knikte ik. "Ja, daar moet ik deze papieren brengen." zei ik en keek weer rond. Hij zou mij wat doen, dat was zeker. "ohhh, ik zit zo in de problemen." zei ik en slikte.
Pas later kwam het door dat hij mij er heen wild leiden en ik keek hem weer aan. "Graag." zei ik met een kleine glimlach. Ik voelde mij nu echt een dom iemand als ik nu pas er achter kwam dat dit de barak was voor verzorging.
Hij wees de weg en ik volgde hem richting de juiste plek waar ik moest zijn. Al snel zag ik het verschil van de locatie en schudde mijn hoofd. Weer in gedachten geschonken, hoorde ik zacht wat de jonge man zei. "Oh, dat is geen probleem." zei ik met een glimlach. "Mijn naam is Hanna, Hanna Rettig, aangenaam kennis te maken." glimlachte ik naar hem. "U hoeft u niet te zeggen." zei ik en keek even naar de grond, maar snel keek ik weer op om te zien waar ik liep. Ik zat echt aan de verkeerde kant.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Geen probleem hoor, dat kan iedereen overkomen. Het heeft bij mij lang geduurd voor ik hier de weg kende maar dat komt wel. Je kan hier altijd iemand aanspreken die je wilt helpen', zei hij. Zo was het hier wel. Iedereen hielp elkaar waar nodig en zo ging het hier goed. Hij had geluk met zijn plekje hier. Zijn maten hier, daar was hij in korte tijd erg close mee geworden en hij zou ze niet meer kunnen missen. Je werd gewoon zo hecht wanneer je voor lange tijd zo dicht bij elkaar leefden en alles met elkaar moest delen. Hij schudde zijn hoofd bij wat ze zei. 'Maar nee, maak je geen zorgen. Hij kan wat streng zijn maar je bent nieuw, daar heeft hij wel begrip voor. Complimenteer hem over zijn das, dat werkt altijd', zei Michael. Dat was nog echt zo ook. De generaal was een erg ijdele man en ondanks dat hij een hoge functie had, best wel een aangename kerel. Hij had veel respect voor zijn mannen hier en ze hadden dan ook niet te klagen. Natuurlijk kon dat veranderen wanneer de oorlog echt begon, maar dat zou hij dan wel zien. Voor nu zat zijn geloof bij de man goed. 'Hanna, dat ga ik zeker onthouden. Welkom hier, ik hoop dat je er snel aan wendt. Het is hier best wel oké als je er een tijdje bent', zei hij. Hij was geboeid door haar. 'Van waar kom je ergens?', vroeg hij vervolgens en hij liep met haar door de gang, waar aan het einde de gouverneurs kantoor lag.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

"Ik dacht dat het het zelfde in gedeeld zou zijn, maar het is anders." zei ik wat beschaamd, maar hij had zelf dus ook moeite gehad hier in het begin. "Ja, ik ben iemand die snel de weg vraagt ." zei ik nog snel.
Terwijl we verder liepen luisterde ik naar wat hij zei over de gouverneur. "Ik zal het onthouden." zei ik met een grinnik en glimlachte weer.
Zo was ook de gouverneur van de andere basis waar ik vandaan kwam, hij hield ook wel van complimenten. Veel vrouwen waren dan ook wel snel erg slijmerig, daar hield ik zelf totaal niet van. Een rilling liep over mijn rug heen als ik er weer aan dacht hoe ze deden als hij in de buurt was, Jak, dat was gewoon niet leuk om te zien.
Even glimlachte ik als hij mijn naam wel zou onthouden, het was ook wel een simpele naam om te onthouden, het was ook wel een typische naam van waar ik af kwam. Hopelijk kwamen zij er niet achter.
Als ik zijn vraag hoorde van waar ik vandaan kwam, keek ik hem aan. "Uit het noorden." zei ik , maar keek snel weer voor mij uit. Ik merkte dat we dichter bij kwamen van wegen de gewapende mannen die hier stonden, het gaf mij toch ook weer een wat kill gevoel. Ik had hem één keer gezien, en dat was toen hij mij uit koos om hem te helpen. Wat er met de andere was gebeurd wist ik niet, wilde ik ook niet weten om eerlijk te zijn.
We waren dan bij de ruimte aan gekomen waar de gouverneur zat en stond even stil. "Ik dank u Michael om mij hier heen te leiden." zei ik en glimlachte. "Dan ga ik maar snel naar binnen." zei ik, klopte dan op de deur en kreeg al snel antwoord, kort keek ik nog om maar opende de deur om naar binnen te gaan. "Het spijt mij, ik was de weg kwijt." zei ik terwijl ik verder liep. Hij leek niet geërgerd te zijn, gelukkig maar. "Dat had ik wel verwacht sinds het een tijdje duurde, wie heeft je hier heen geleid, ik hoorde nog een andere stem?" vroeg hij. Kort keek ik naar de deur. "Michael gouverneur." zei ik en keek hem weer aan. "Hij is vriendelijk geweest om mij hier heen te begeleiden." zei ik. Hij knikte en bekeek de papieren ondertussen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Ja dat verschilt wat per regio waar je opstaat. De indeling hier is wat minder tijd aan besteed. Het heeft niet echt een logische opbouw. Iedereen die hier komt moet een tijdje zoeken hoor. Wees niet zo hard voor jezelf', sprak hij haar bemoedigend toe. Hij wou niet dat ze zich slecht voelde, en dat op haar eerste dag. Zoiets kon werkelijk iedereen overkomen en ze moest zich er dan ook niet te druk om maken. Hij was ergens toch blij dat hij haar had kunnen laten lachen. Dat betekende dat ze het naar haar zin had bij hem, dat ze zich toch goed voelde na wat er was gebeurd, en dat maakte hem toch wel blij. Hij liep rustig met haar mee tot vlak aan de deur. Hier waren ze dan. Hij betwijfelde of hij haar nog zou terugzien. Ze zou vast veel met de gouverneur moeten optrekken, en hij was altijd maar aan het trainen hier. 2 totaal verschillende wereldjes binnen het kamp, al hoopte hij toch om haar nog tegen te komen. 'Het noorden hmm', zei hij, maar hij besteedde er verder niet teveel aandacht aan, het leek namelijk alsof ze daar niet verder op wou ingaan. Hij keek naar haar en gaf haar een knikje, als teken dat het goed was. 'Voor jou is het gewoon Michael hoor, zonder de u', zei hij met een glimlach en hij keek hoe ze naar binnen liep. Eenmaal de deur weer dicht ging zuchtte hij en draaide zich om. Nu maar eens terugkeren. In de voormiddag waren het meestal gewoon instructies die uitgelegd werden. Niet zo belangrijk, aangezien het elke dag van hetzelfde liedje was. Michael vroeg zich soms wel af waarom dit allemaal nodig was. Misschien kwam er helemaal geen oorlog, waar was dit dan allemaal voor? Dat vroeg hij zich wel eens af.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Was deze basis dan wat sneller op gezet dan de andere? Dat zou op zich ook wel kunnen. "Ik zal het onthouden." zei ik met een glimlach naar hem. Misschien kon ik het in kaart brengen, of een kaart vragen van hier, misschien was dat wel een goed plan. Terwijl ik in gedachten even was verzonken, schrok ik op toen hij zei dat ik hem met zijn naam aan mocht spreken. Ik knikte en glimlachte weer even. "Oke dan Michael." zei ik en grinnikte ik even. Daarna liep ik naar binnen nadat ik hem gedag had gezegd.

Nadat we klaar waren met de papieren, kreeg ik nieuwe in mijn handen die ik moest brengen naar de barakken van de jongens. Het waren ook wat brieven van de families zo te zien. Zelf kreeg ik niet echt brieven, wat best jammer was, maar ik snapte het eigenlijk ook wel. Af en toe stuurde ik wel een brief naar hun toe, het was aan hun om antwoord terug te sturen. Van mijn jongere broertje had ik wel één tekening gehad, wat ik heel fijn vond, deze had ik boven mijn bed hangen nadat ik was over geplaatst had ik dat natuurlijk wel gemeld.
Rustig liep ik naar de barakken van de jongens en zag dat de meeste al buiten een beetje aan het trainen waren, het was riskant om hier zo te gaan lopen, maar de gouverneur vertrouwde er op dat ik de mannen wel aan kon. Als ik daar aan was gekomen, schraapte ik mijn keel even. "POST!" riep ik dan zo hard mogelijk en wachtte tot iedereen er aan kwam. Het duurde eigenlijk niet zo lang voordat ze kwamen, wat er leuk uit zag, sinds dit niet een normaal zicht was om te zien, normaal zou een man dit doen. Misschien dacht de gouverneur wel dat ze wat mooist konden zien. Natuurlijk had hij ook wel gevraagd of ik het wilde om de brieven af te leveren die binnen waren gekomen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Hij liep terug richting de tenten waar de jongens al volop krachttraining moesten doen. De overste knikte naar Michael en hij gaf een klein knikje terug waarna hij begon met zijn oefeningen. Het was weer hetzelfde, maar hij was al blij dat het niet weer van die lange speeches waren zoals gewoonlijk. Michael was al erg sterk van zichzelf. Hij besteedde nu eenmaal veel tijd aan zijn lichaam en zorgen dat het in perfecte staat was. Zo hadden zijn ouders het ook altijd gewild, een gezonde geest in een gezond lichaam. Dat hij dat nu hier kon gebruiken, het was een hele eer. In eerste instantie was dit niet zijn ambitie. Michael had zijn school afgemaakt en wou gaan verder studeren. Toen hij echter het leger in moest veranderde dat zijn plannen. Zijn ouders vonden het een goede zaak. Hier in het leger had je best wel wat mogelijkheden om op te klimmen als je het goed deed, en dat was hij dan ook van plan. Hij was goed gezien bij iedereen, zelfs bij de mensen die boven hem stonden omdat hij gewoon deed wat er van hem gevraagd werd, dat werd hier wel gewaardeerd.

Wanneer hij een bekende stem hoort kijkt hij even op en glimlacht als hij ziet dat het Hanna weer is. De jongens waren natuurlijk allemaal in de wolken dat zij het was. Dat kon ook niet anders. Ze was een prachtige verschijning, daar ging Michael niks tegen inbrengen. 'Time to shine', hoorde hij een van zijn collega's zeggen die er vol goeie moed naartoe liep. Michael moest er even om lachen. Zelf kreeg hij nooit post en hij deed dan ook verder met opdrukken, omdat er toch niets voor hem zou bij zitten. Dat hadden zijn ouders ook op voorhand gezegd, dat hij niet op post moest rekenen. Al zijn vrienden waren hier bij hem dus die zouden ook niet schrijven, en een vriendin had hij ook al niet. Daar gingen de kansen op een brief dus, maar dat vond hij niet zo erg. Hij had alles wat hij nodig had hier.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Nadat ik het geroepen had, kwamen heel wat jongens aan gelopen, enkele had ik nog wat horen zeggen wat mij moest laten lachen. Dachten ze nou echt dat ze kans konden maken. Ongezien rolde ik met mijn ogen. "Goed, ik ga beginnen." zei ik dan en noemde de namen op voor wie de brieven waren. Sommige jongens probeerde contact te maken om mijn hand even vast te pakken, of over mijn hand te strelen als ze de brief pakte. Zelf gaf ik geen kik en liepen we wat bedroeft terug. De stapel werd minder en minder tot ik bij een bekende naam kwam. "Michael." zei ik en keek rond. "Michael, ik heb post voor je." riep ik als ik hem niet meteen zag komen. Dan zag ik hem verder op zijn oefeningen te doen, had hij het wel gehoord? Nog even wachtte ik, maar hij kwam niet. Ik besloot dan naar hem toe te lopen. Het gras was wat sompig en met mijn hakken er door heen lopen was niet echt een beste optie. "Michael Cramer, post." zei ik, waarbij ik hurkte en de brief onder zijn neus duwde. Rustig wachtte ik af toe hij hem had gepakt, als dat zo was. Glimlachte ik even, kwam weer overeind en liep terug. "Hier, laat mij je helpen." zei één van de jongens. "Dat is lief, maar ik kan het best zelf dank je." zei ik en liep door. Weer op de plek waar ik eerder stond, ging ik verder tot de stapel op was. "Ik verwacht ergens eind van deze dag, of morgen een brief om die terug te sturen. Ik ben te vinden in gebouw nummer 10." riep ik dan nog en knikte. "Fijne dag verder." zei ik en liep weg. Ik deed voornamelijk alle papieren regelen en schreef de brieven van de gouverneur.
Terwijl ik weg liep, merkte ik dat de jongens mij nog na keken, maar als ik omkeek keken zij snel weg. Dit was bij elke basis zo, bij de andere waren de jongens net zo erg. Ik snapte dat ze hun geliefde niet konden zien, maar een andere jonge vrouw versieren vond ik echt gewoon niet kunnen.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

Druk ging hij verder met zijn oefeningen. Hij moest het nog afkrijgen vandaag aangezien hij later was begonnen en op post zat hij toch niet te wachten. Hij deed dan ook door, tot hij opeens een brief op de grond voor hem zag vallen. Hij keek op en herkende haar lieve blik weer. Post? Hij kreeg nooit post, in al die tijd dat hij hier was niet. Verbaasd stopte hij en nam de brief vast. Het adres herkende hij ook niet meteen. Vluchtig opende hij de brief en glimlachte toen hij zag dat het van zijn enige broer was. Die zat ook in het leger, enkel op een andere basis met een wat hogere functie. In de brief stond niet veel, maar voor Michael was het genoeg. Alles ging goed met hem, hij was benieuwd hoe Michael het deed. Hij miste hem zelf, en dat had hij ook zo neergeschreven. Het waren nooit 2 grote praters geweest maar ze wisten altijd wel wat ze aan elkaar hadden. Het was ook door hem dat Michael uiteindelijk had besloten dat het een goed idee was om naar het leger te gaan. In de voetsporen van zijn grote broer treden. Met een glimlach las hij de brief een paar keer na. Hij was zo gelukkig. Wanneer hij ziet dat ze wegloopt staat hij op en loopt achter haar aan. Eenmaal bij haar stopte hij. 'Hanna, het spijt me dat je door de modder heen moest. Ik ben het gewoon niet gewend om post te krijgen hier. Bedankt, echt dat waardeer ik', zei hij met een brede glimlach. Achter hem hoorde hij wel wat gejoel van de gasten, maar dat negeerde hij weer. Hij wou haar laten weten dat hij haar waardeerde, nu al. Het moest niet simpel zijn, als vrouw tussen al die mannen hier. Hij zou haar beslist vaker proberen zien. Hij wou sowieso een brief terug schrijven naar zijn broer, en dan moest hij die toch bij haar afgeven morgen. Dan zou hij haar alweer zien. Hij hoopte dat er nog gelegenheden kwamen, of dat hij zelf een kans kon maken om haar weer te zien.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Hanna:

Terwijl ik verder liep, hoorde ik ineens gejoel achter mij en voor ik het wist stond er een jonge man voor mijn neus stil. Even moest ik kijken wie het was, maar al snel zag ik het en glimlachte. "Geen probleem, ben het wel gewend." zei ik met een glimlach. "De hakken maak ik zo wel weer schoon." zei ik en keek even naar beneden, naar mijn hakken. Dan keek ik weer op naar hem. Kreeg hij nooit een brief? Oke, dat was wel vreemd. "Nou, ik ben blij dat je er nu wel één hebt gehad." zei ik met een knik.
"Excuseer mij, ik moet verder, ik verwacht morgen voor de middag bel de brief." zei ik en liep dan verder. Nog even keek ik toch achter om, maar snel weer voor mij uit. Ik weet niet wat hij had, maar hij had best wel charme. Meer dan de andere jongens. Even schudde ik mijn hoofd, nee dat kon niet. Ik was al uitgehuwelijkt, alleen dat zou nog wel lang duren, want als de oorlog echt begon, vele brieven gingen daar over. Soms kon ik het gewoon niet laten om het te lezen, als hij hier achter zou komen dan was ik er geweest. Er stonden hard verscheurende teksten in, maar wat konden ze doen.
Deze gedachten schudde ik weg en maakte mijn weg verder richting gebouw nummer tien waar ik mijn kantoortje later binnen liep, ik moest een paar brieven opmaken om dat te laten versturen. De gouverneur had wat dingen gezegd wat ik kort had op geschreven om later uit te werken. Hiervoor had hij mij uit gekozen omdat ik het mooi kon verwoorden. Dat vond ik nog best wel een compliment. Als ik eenmaal zat, rekte ik mij even uit en begon de brieven te schrijven.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Michael

'Je doet het goed. Je gaat er goed mee om, niet iedereen zou dat kunnen', zei hij. Dat meende hij ook echt. De vorige assistent van de gouverneur had het niet lang volgehouden en zij leek er toch met volle moed aan te beginnen. Een taak die zeker niet iedereen wou doen. Hij keek even naar beneden en zag dat haar schoenen helemaal vuil waren geworden, gelukkig kon ze die makkelijk schoonmaken zei ze. 'Bedankt', zei hij toen ze dat zei over zijn brief. Hij was erg blij dat hij eindelijk eens post had gekregen en hij zou tegen morgen dan ook eentje terug schrijven en die gaan afgeven. Hij hoopte nog even met haar te kunnen praten, maar hoorde dan dat ze nog veel werk had. Dat had hij wel verwacht, was ook wel te begrijpen en hij wou haar vooral niet in de problemen brengen. 'Dat snap ik, veel succes', zei hij en hij bleef haar nog even nakijken toen ze weg stapte. Ze had iets. Hij kon moeilijk beschrijven wat het was maar er was iets aan haar wat hij aantrekkelijk vond. 'Kom maar terug Romeo, gedaan met versieren', hoorde hij een van zijn collega's roepen. Met een glimlach liep hij terug. Zijn vrienden waren wat aan het dollen en Michael moest erom lachen. Hij ging verder met zijn oefeningen. Toch wel tevreden. Het was een goede dag. Eerst had hij haar ontmoet, dan ook nog eens post gekregen van zijn broer. Echt een dag vol verrassingen. Het zou niet beter kunnen gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld