Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Meet me where the end begins

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:

Meet me where the end begins
In echoes
Where the good man wins
Together
We will end this fight
Together
To bring back the light

Johnathan "John" Benjamin Kane
21

Heavy
is the moon
with blood,
crimson
in a sky
full of black.

En jij mag beginnen @Writings

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica Monica Hamelton - 20

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica knikte tevreden van zodra haar baas haar aantikte en haar vertelde dat haar shift voor vandaag erop zat. Dat was altijd het beste moment van de dag. Eindelijk kunnen vertrekken, naar huis keren op normale dagen. Vandaag ging dat echter wat anders. In plaats van rechtstreeks naar huis te gaan, naar haar moeder die waarschijnlijk weer op de bank zou liggen met haar broertjes erbij, zou ze vandaag bij Edward langsgaan. Veronica had hem leren kennen in het zaakje waar ze tot op de dag van vandaag opdiende. Het was vreselijk werk. De klanten die haar kwamen lastigvallen, haar baas die vaak onredelijk kon zijn in verband met vrij vragen, het veel te lage loon en de weinige fooi. Het liefst van al zou ze ermee stoppen, maar zonder een goede educatie en een moeder die het huis niet uit wilt komen was het vrijwel onmogelijk om te stoppen met werken. Ander werk zou ze ook niet snel vinden. Zonder diploma had je niet veel opties, en ze mocht al van geluk spreken dat ze iets gevonden had, zo werd het haar verteld. Echt als geluk voelde het echter niet en ze hoopte dan ook snel volledig voor Edward te kunnen gaan werken. Toen ze hem leerde kennen klikte het al snel, en ze begonnen dan ook af te spreken buiten haar werk om. Als vrienden, en al snel als zakenpartners, een onverwachte wending die ze niet had zien aankomen. Edward had opgemerkt hoe charmant Veronica was, hoe ze alles naar haar hand wist te zetten en dat kon hij gebruiken had hij verteld. Zo begon het, en intussen had ze al aan enkele zaken mogen meewerken. Mannen afleiden terwijl hij een diefstal uitvoerde, de vluchtwagen bestuderen. Kleine taakjes, waar ze in korte tijd veel meer mee verdiende dan alle uren werken als serveerster. Zeer verleidelijk, en ze was dan ook benieuwd wat hij haar vandaag weer te vertellen. 'See you tomorrow', zei ze met een glimlach tegen haar collega, waarna ze haar spullen van het schap nam en het zaakje verliet. In het dorpje waar ze woonde was er niet veel, met als voordeel dat alles dicht bij elkaar was gelegen. Haar werk, haar woning en zo ook het plekje van Edward. Rustig begon ze dan ook te stappen, tot ze bij het juiste huis in een kleine woonwijk aankwam. Met een klopje liet ze weten dat ze er was, waarna ze geduldig wachtte tot Edward de deur zou komen openen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De vroege avond was aangebroken, de voorheen zo prachtig blauwe lucht had een licht grijze tint aangenomen, en de warmte, die de hele dag door over de stad lag, was langzaam weg aan het trekken. John had zijn handen diep in zijn zakken gestoken terwijl hij door de straten slenterde. Naar huis gaan was een optie, maar niet een die John graag koos. Zijn dagen vulde hij met werken, varen, en nog meer werken. Alles om zo veel mogelijk van huis te zijn, en zo veel mogelijk geld te verdienen. Sinds kort had John een vaste baan, drie avonden in de week stond hij achter de bar bij The Brick, een van de enige kwaliteit bars hier in de buurt. John werkte lange nachten van tien tot zeven, spendeerde zijn tijd met het inschenken van drank voor al veel te bezopen mannen. The Brick was ook waar hij Edward had ontmoet. Het was niet de eerste keer dat John de man gezien had, maar het was de eerste keer dat de twee echt contact maakte. Edward had hem verteld over wat hij deed, niet dat John hier niet al van wist, in zijn wereld was een man als Edward van belang om te kennen. Dus John had hem ook verteld wat hij deed, en zo begon hun partnerschap. Op sommige avonden contacteerde Edward hem op met een verzoek, een kleine klus die hij zelf niet kon klaren. Het ging altijd soepel, John was gemaakt voor dit soort werk. Het dealen, witwassen. Het was perfect voor John. Het was verslavend. Op eenzame avond vond John zichzelf liggend op de grond, ogen gefixeerd op zijn deur in de hoop dat Edward daar zou verschijnen met wederom een klusje. De klussen waren nooit iets groots, maar het was veel beter dan wat John voor zichzelf kon regelen.
Ook op deze eenzame avond zou John Edward weer zien. Hij verwachtte een nieuwe klus te krijgen, zo had Edward het tenminste laten klinken. Hij herinnerde zich het gesprek, hoe enthousiast Edward leek. Wat het ook was dat de man gepland had, John wist nu al dat het iets groots was, groter dan alles wat ze ooit hiervoor gedaan hadden.
Zijn ogen vielen op de grote kloktoren die trots in het dorp stond. Het was al bijna tijd. Dus John herstelde zijn postuur, rug recht en kin omhoog, en hij begon te lopen naar Edward zijn verblijf, de plek waar Edward hem gevraagd had om naar toe te komen. Het was niet ver van waar John was, dus hij deed geen moeite om snel te lopen. Hij had geen haast, tijd was in zijn voordeel vanavond. John had zich de hele avond rustig gevoeld, relaxed, maar eenmaal hij aankwam bij Edward's plekje voelde John de zenuwen komen. Een trillende hand haalde hij uit zijn jaszak, een vuist vormend voor hij op de deur klopte, hierna afwachtend tot Edward de deur voor hem open zou doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Geduldig wachtte ze af, en sneller dan verwacht vloog de deur al open en zag ze Edward in de opening staan. 'Well hello darling, didn't expect you so early', hoorde hij Edward lichtjes lachend zeggen. Veronica en op tijd komen, het waren twee zaken die niet echt goed samen paste. Vaak omdat ze er gewoon niet van hield om zich te moeten haasten. Ze ging vrij kalm door het leven heen, zonder teveel zorgen aan haar hoofd waar ze door tegengehouden zou kunnen worden in het leven. Haast zag ze enkel als iets wat ervoor zou zorgen dat alles mis zou lopen, en het was belangrijk om dat te vermijden bij zaken als die ze met Edward deed. 'I like to surprise you sometimes', zei ze met een knipoogje, waarna ze naar binnen stapte. Met een omhelzing begroette ze hem, en ze liep verder de kamer in waar alvast enkele mannen op de banken zaten. Er waren altijd wel veel mensen bij Edward thuis. Hij had nu eenmaal veel connecties, en Veronica had wel de indruk gekregen dat hij ook gewoon niet alleen kon zijn. Op straat zag je hem nooit alleen, en zelfs in zijn eigen huis hingen er altijd mensen rond. Dat maakte het ook wel gezellig om hier te komen in de avond. Ze kon er gewoon nieuwe mensen leren kennen, over zaken praten, en hier was je zeker dat het niet de ronde zou doen. Het was een soort ongeschreven regel van Edward en iedereen leek zich daar ook goed aan te houden, op enkele incidenten na. Ze plofte op de vrije bank neer en keek even rond door de kamer wie er precies allemaal was. Enkele bekende gezichten, maar ook een paar mannen die ze nog niet eerder had gezien. 'Why did you want to see me?', vroeg ze terwijl ze Edward bekeek, die doorheen de woonkamer liep. 'Well I like you to do something for me, but not alone ofcourse so we have to wait until the rest of the company is here. I will explain everything and then you can decide if you want to help me or not. If yes, there is a lot of money to get from this one..', zei hij, met een brede glimlach om de lippen. Veronica grinnikte zachtjes. Hij wist dat hij haar daar mee kon overhalen, wat het ook zou zijn. Ze had er werkelijk alles voor over om te kunnen stoppen met werken binnenkort, en klusjes te doen voor Edward, en dus moest ze ook bewijzen dat ze het aankon. Edward had zoveel mensen in dienst, en sommigen bleven terugkomen, terwijl je anderen nooit meer terug zag. Ze konden de druk niet aan, gingen terug naar hun normale leven, of verdwenen in het niets. 'I guess we have to wait then', zei ze schouderophalend, en ze sloeg haar benen over elkaar. Veel geduld had ze niet, maar ze moest nu wel wachten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zijn hand stopte John terug in zijn jaszak. Misschien was het dragen van een jas lichtelijk overbodig in dit warme west Amerikaanse weer, maar John ging nergens zonder een jas. Zijn zakken zaten altijd vol met het hoognodige, zijn handen hier altijd een deel van. De enige keren dat John zijn handen niet in zijn zakken hield waren wanneer hij aan het roken was. Het was niet goed voor hem, dat wist hij, dat probeerde iedereen die hem zag roken hem duidelijk te maken, maar hij bleef het doen. Hoe kon hij nou stoppen? Niet. Zo simpel was het. John zijn aandacht werd getrokken door de deur die plots open vloog. "Johnny B., glad to see you could make it too, come inside," sprak Edward, een brede grijns spelend op zijn gezicht. Wat hier ook aan de hand was, John wist dat het iets groots was. Edward leek nooit zo enthousiast over gewoon weer een drug deal. John kwam dus ook gelijk binnen, Edward begroetend met een omhelzing, zo deden ze het altijd. De deur werd achter John gesloten en John maakte zijn weg naar een lege plek op de bank, sommige van de andere mensen begroetend met een klein knikje. Edward nam snel de aandacht weer op zich, zijn handen samen klappend terwijl hij plaats nam op zijn vaste plek, een comfortabele stoel waar iedereen hem kon zien, altijd in het midden van de aandacht. "Now that I've gathered all of you here, let's talk business," begon hij, zijn grijns zo breed als altijd. John wist niet wat hij kon verwachten, dingen waren altijd een mysterie als het om Edward ging. Voor zover hij wist was Edward een undercover agent, en had hij zoveel mensen bijeen gehaald om hen allemaal tegelijk te arresteren. Het zou wel niet, maar John kon het niet helpen om er over na te denken. Zijn fantasie kon soms nog wel de opper hand nemen. In zijn hoofd had hij al uitgerekend wat de snelste ontsnap route was van waar hij zat. Het snelste zou langs de oude gele bank zijn, over het krukje en door het raam, maar of door een raam springen nou zo slim was wist hij niet. Hij kon beter gewoon blijven zitten, Edward was geen undercover agent, daar was hij veel te verneukt voor. "I have a plan, a big one, bigger than what we've done before. But I trust you, my crew, to make sure my plan won't fail. What I've gathered you lot for here on this splendid evening is a heist. And not just any heist. We're robbing the local bank. There's millions in cash in their fault, all just sitting there to gather dust. They won't miss a couple of thousands. We'd just have to make sure they won't know it was taken." Het plan was idioot, een groot risico, niet iets waarvan John ooit dacht dat hij het zou doen. Toch had hij zich nooit eerder zo zeker gevoeld over iets. Dit was iets wat hij moest doen, dat wist hij zeker.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica keek op toen ze al snel een drankje in haar hand gedrukt kreeg. Tevreden knikte ze en al snel nam ze enkele slokken alvorens ze het glas op de tafel voor haar neerzette en weer lichtjes achteruit leunde om de kamer te observeren. De gesprekken gingen verder, tot Edward de aandacht weer naar zich toe wist te trekken, en iedereen zat te wachten met wat voor idee hij nu weer zou komen. Veronica wist dat het vast weer iets groots moest zijn want in de werkelijkheid nooit uitgevoerd zou kunnen worden. Dat was meestal het geval als hij zo enthousiast reageerde. Als hij kalm was, dan ging het eerder over een kleine zaak waar je dan ook bijna niets voor zou krijgen, maar nu was dat compleet anders. Ze richtte haar blik dan ook op hem en luisterde naar wat hij te vertellen had. Het plan was veelbelovend, dat moest ze hem nageven, maar de kans om gepakt te worden was zeer groot hier, en dat baarde haar ergens toch wel zorgen. Meteen sprongen haar broertjes in haar achterhoofd, haar moeder en het huis waarin ze wonen. Er moest geld binnenkomen om dat allemaal te kunnen behouden, er moest gespaard worden wilde ze binnen het jaar uit huis gaan en een eigen plekje kopen om te wonen en een leven op te bouwen. Er zat dan ook maar een ding op, en dat was meegaan in het hele plan, en hopen op de beste uitkomst. Ze kon het zich niet permitteren om gepakt te worden, dan was ze helemaal alles kwijt, het weinige wat ze kon verliezen dan maar wat wel van de grootste waarde voor haar was. Ze keek op toen Edward recht stond. 'Veronica, for you I have a special task and I need you to understand how important it is. I give you the special task to make sure that the big boss is so focused on you that he won't notice that my men are robbing his bank. The bank closes around 8 in the evening, but he stays until half past 8. I want you to go inside the bank just before closing time. You keep him entertained, he will be alone in there by then and you just keep talking to him, seduicing him I don't care until the job is done'. Edward leek behoorlijk blij te zijn met zijn plan, al wist Veronica niet of dit haar wel zou lukken. Het was riskant. 'Edward I'..'. Nog voor ze haar zin wilt afmaken weet hij haar al de mond te snoeren. 'So that's a yes. You will do an amazing job V, I knew I could count on you'.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Het plan was een groot risico, dat was niet te ontkennen. Twijfels stonden geschreven op vele gezichten in deze ruimte, maar niet bij John, hij had zijn keuze al gemaakt. Er was niet veel om over na te denken voor hem. Hij had geen kinderen, geen gezin zoals sommige hier. Hij had niks waar hij op moest letten, geen huisdieren. De enige mensen die John zouden missen als hij in de bak eindigde waren zijn vrienden, maar zelfs zij zouden hier met gemak overheen komen. Natuurlijk had John een vader, de man in wiens huis John sommige nachten door bracht, de man die de hele reden was dat John leefde. Maar John wist beter dan te denken dat zijn vader hem zou missen. Hij had het vaak genoeg duidelijk gemaakt dat hij John liever arm was dan rijk. Het was duidelijk, John had niks te verliezen. In het ergste geval werden ze gepakt, werd hij de gevangenis in gegooid, maar zelfs dan had hij het beter dan nu. Een dak constant boven zijn hoofd, drie maaltijden per dag. Het klonk zo erg nog niet.
John zijn aandacht was getrokken naar het meisje waar Edward tegen praatte. Ze zag er wel uit als het soort meisje die de aandacht van zo een man goed te pakken zou krijgen. Hij had er geen twijfel in dat zij de baas kon afleiden. Het was riskant, maar dit hele plan was riskant. Alles in dit wereldje was riskant, dat was gewoon een deel er van. Het maakte het leven wat spannender. John wist nooit of hij wel thuis zou komen op een dag, of hij de dag wel zou overleven, maar dat was nou juist zo spannend. Dat was nou juist wat hij leuk vond aan dit wereldje. Constant op je teentjes staan, balanceren op een dun touw, en nooit weten wanneer de dag komt dat je eindelijk valt. Misschien was die dag vandaag, of morgen, of volgende week. Wellicht kwam die dag nooit, en stierf je uiteindelijk gewoon van ouderdom. Dat klonk echter als best wel een saai einde, niet iets dat John zou willen. Hij was best blij om te kunnen leven, maar hij dacht vaak na over zijn eigen dood, vond het leuk om zich in te beelden hoe het zou gaan. Het maakte niet uit hoe gek hij het zich bedacht, in zijn eigen hoofd stierf John altijd groots, groot genoeg om voor altijd herinnerd te worden.
Wederom trok Edward John's aandacht toen de man zich tot hem keerde, zijn ogen groots. Als John Edward niet beter kende zou hij zeggen dat hij gestoord was, wellicht was hij dat ook. "John B., you already know I have big plans for you. I need you to do the breaking in. I have the map, I just need you to figure out the technical stuff of how we break in and out without being noticed," vertelde Edward hem. Dit was een aardig grote taak, maar niks dat John niet aan kon. "I was thinking the back door, but there's a tough lock on there, you'd have to decide if you think you can pick it." Kort knikte John. De instructies waren duidelijk, en het klonk ook helemaal niet zo erg moeilijk. John had vertrouwen in zichzelf, dat was misschien wel het belangrijkste. John nam de papieren aan die Edward aan hem gaf, de kaart van het gebouw, de blauwdruk van het slot. Alles wat hij nodig had. "I can definitely pick this lock, no worries. I'll get us in and out without an issue."

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Veronica had niet meer kunnen reageren op zijn woorden, want al snel was hij gewoon verdergegaan met praten over het plan en wat iedereen zijn rol daar precies in zou worden. Er zat dus niets anders op, ze zou er zelfs niet meer over moeten nadenken en piekeren, wat misschien ook wel beter was zo. Ze zou het gewoon doen. Natuurlijk had ze vertrouwen in haarzelf. Ze wist dat ze mannen gemakkelijk kon verleiden, zeker dat soort mannen. Het soort mannen die zichzelf geweldig vinden en er daarom ook van uitgaan dat elke vrouw hen wilt versieren. Het moeilijke zou eerder zijn om ervoor te zorgen dat zijn aandacht bij haar zou blijven als hij iets ongewoons zou opmerken, en dan was het maar hopen dat hij haar niet zou verdenken van wat er aan de hand was. Dan had ze een probleem, en de kans dat ze er dan levend uit zou komen was klein. Veronica wist hoe ze met wapens moest omgaan, maar ze wist niet of ze die wel mocht gebruiken, en of ze die zelfs op haar lichaam mocht dragen bij deze operatie. Edward ging verder en al snel werden zo ook de chauffeur, de inbreker en de persoon die de zakken moest vullen ingedeeld. Met 4 waren ze, voor deze grote opdracht. Veronica wist niet of dat wel genoeg mensen waren voor een opdracht als deze, en ze wist al helemaal niet wat al deze andere mensen in de ruimte er dan bij deden, maar dat deed er ook helemaal niet toe. Het belangrijkste was dat ze de taak had gekregen, en dat er veel geld haar kant uit zou komen als het ook effectief zou werken. Stilaan vertrokken er al wat figuren die eerder op de bank hadden gezeten, maar de selecte groep van mensen die ingeschakeld waren voor deze opdracht bleven, wat wel normaal was. Edward gaf namelijk nog wat extra uitleg bij hoe het precies in zijn werk zou moeten gaan, en dat was belangrijke informatie. 'V, would you be so nice to go to the kitchen and make some drinks for the gentlemen? You can take somehting for yourself to', hoort ze Edward zeggen. Veronica wist dat ze moeilijk nee kon zeggen tegen Edward. Ergens had ze hem gewoon nodig, toch zeker tot ze zelf acties op poot kon zetten en het heft in eigen handen kon nemen. 'Ofcourse', zei ze met een knikje, waarna ze opstond en de keuken in liep die verbonden was met de woonkamer waar ze inzaten. Gelijk zocht ze dan ook de drank op en begon de glazen te vullen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De groep verkleinde snel nadat het plan uitgelegd was. Voor John het echt door had waren ze achter gelaten met maar vier man. Vier man voor zo een grote klus. Het waren weinig mensen, weinig hulp voor het gestoorde plan van Edward. Toch was het beter zo. Minder mensen betekende minder mensen die het konden verkloten, en meer geld om te verdelen over de groep. Als alles goed ging kwamen ze hier een aardig stuk rijker uit. Nou betekende geld weinig voor John. Natuurlijk, drie maaltijden per dag kunnen betalen was fijn, maar het was niet iets wat John zou beschouwen als nodig, hij had het tijden lang met gemak met maar één maaltijd gedaan, als het moest zou hij dat zo weer doen. Het hebben van geld was echter wel een leuke gedachte. Telkens als John zijn handen kreeg op een beetje geld rende zijn fantasie kilometers over wat hij er mee kon doen. Uiteindelijk ging het altijd naar zijn vader, of hij dit nou wilde of niet. Geld verstoppen was helaas vaak ook geen optie, om de een of andere reden wist zijn vader dit altijd te vinden, en dan werd hij altijd boos dat John zoiets voor hem verstopte. Het beste was gewoon om hem een deel te geven, dan ging hij er al niet meer van uit dat er meer geld te vinden was. Toch moest John zelfs dan nog voorzichtig doen. Hij nam liever het zekere over het onzekere.
De kleinere groep ging wat dichter bij elkaar zitten, dat maakte het makkelijker voor Edward om te praten, om alle informatie te geven. Hij vroeg het enige meisje in hun groep om drankjes te halen. Het was een beetje typisch, maar John hield zijn mond erover. Dit was immers Edward zijn huis, en hij bedoelde er ook vast niks ergs mee. John kon het zich niet voorstellen dat Edward ooit slechte bedoelingen had naar een van zijn vrienden, en dit meisje leek toch best wel vriendelijk met hem te zijn. Toen het meisje verdween in de keuken begon Edward met praten. Hij ging over de details, legde ieder nog eens uit wat hun taak was. John moest het slot open breken, de makkelijkste taak als hij het zo hoorde, toch was het duidelijk dat hij de enige was die deze taak kon voldoen. In en uit plekken breken was zijn specialiteit. Zo ver was er nog geen slot wat niet te breken was voor John. "If everything goes to plan, and I expect that to be the case, then we should be able to get fifty thousand without anyone noticing. That will leave us with the equal devision of 10K per person. How does that sound boys? Keep the money in mind while performing the heist, that'll stop you from fucking up." Het plan was duidelijk, en tienduizend was zeker een goede opbrengst voor zo een grote klus. Het was misschien niet superveel, maar het was ook geen grote bank. Het was één van de twee banken in het hele dorp, en dit was nou ook niet zo een extreem rijk dorp. Ze hadden nog geluk dat ze tienduizend per persoon konden scoren, dat was een hele grote winst voor het geld dat ze normaal kregen. Plots leken de kleine drug deals helemaal niks vergeleken met dit.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
De drankjes maakte ze klaar, en eenmaal dit gelukt was bracht ze deze naar de woonkamer toe. Voorzichtig plaatste ze de glazen op het tafeltje dat centraal in de kamer stond, en met haar eigen drankje nam ze weer plaats op het plekje waar ze eerder had gezeten. Vanuit de keuken had ze wel gehoord wat er gezegd werd, en tot nu toe klonk alles goed. Ze had er vertrouwen in dat dit zou moeten lukken, al had ze geen goed beeld van hoe lang ze nu precies de grote baas zou moeten bezighouden en wat voor persoon hij was. Haar gedachten leken door Edward opgemerkt te worden, die zich nu tot haar richtte. 'Important thing to know, he is a typical man. Just flirt with him and he won't leave his desk. He sees himself as a good catch so he won't be doubting the fact that you want to hook up with him. The old bastard', hoorde hij Edward zeggen. Veronica knikte tevreden. Dat was goed om te weten, al hoopte ze wel dat de man van haar af zou blijven, want er was een grens aan wat ze wou doen voor een opdracht om die tot een goed einde te brengen. 'You have to keep him entertained for about 15 minutes, that has to be enough according to the plan. The driver of the car will make the lights flicker and that's the moment that you leave the building, get in the car and before he will notice that something happened, if he will even notice that, you guys will already be gone'. Veronica knikte tevreden. Het klonk alsof er echt wel een logica in zijn plan zat, en daar was ze zeer tevreden mee. Edward leek maar een simpele man me grootse ideeën die niet uitvoerbaar waren, maar deze keer was het anders. Alsof hij er nu werkelijk werk van wou maken. 'I can work with that', knikte Veronica, tevreden instemmend en ze nam een slok van haar glas, waarna ze haar blik even door de ruimte heen liet gaan.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Met zijn handen in zijn zakken gehouden keek John de kamer rond. Hij was hier vaak genoeg geweest om de kamer uit zijn hoofd te kennen, voor zijn gevoel kon hij het zelfs al dromen. Toch was er telkens iets anders, elke keer dat hij weer over de vloer kwam bij Edward was er iets anders. Ook al was het maar een klein detail, als een foto die net een paar centimeter verschoven was, een nieuw gat in de al zo versleten muur, of wellicht een nieuwe vlek op een van de kussens. Sommige dingen waren ongelukjes, zoals de vlekken, maar er waren genoeg kleine details waarvan hij wist dat Edward het expres deed. Edward was een aparte man, een raar persoon. Hoewel hij vaak leek alsof hij stijf stond van de drugs was hij misschien wel het meest heldere persoon dat John kende, niet dat John zoveel mensen kende. Hij was wel blij dat hij Edward kende, was blij dat hij door Edward in deze wereld terecht was gekomen. Het was nooit John's bedoeling geweest om crimineel te worden, de misdaad in gaan was geen deel geweest van zijn plan, was geen deel geweest van John's toekomst beeld. Toch was hij er best blij mee. Een jongen als John had geen kansen in de wereld, had geen mogelijkheden om een goede toekomst te bereiken. Een jongen als John was gemaakt om te falen. Sommige mensen bestonden om de wereld te beheersen, en sommige bestonden om verzopen op een straat hoekje te zitten, smekend voor wat munt geld. John was een van de latere. Zijn hele leven lang wist hij al dat er nooit iets van hem zou komen. Hij zou eindigen als zijn vader, iets dat hij had leren accepteren. Maar toen ontmoette hij Edward en kwam er een beetje hoop in John's leven. Hij zou wellicht de wereld niet beheersen, maar falen zou hij ook zeker niet doen.
"Alright, if everyone is ready then, we should get to moving," kondigde Edward aan, iets wat een beetje leven in de groep gooide. Nooit waren Edward zijn plannen zo goed uitgewerkt geweest. Vaak was het gewoon een half bedacht plan waar helemaal niks van zou komen, een leuk idee om een avondje over te fantaseren. Maar dit was echt, iets wat ze echt gingen doen. Voor John het volledig door had zaten ze dan ook in Edward zijn busje, een van de mannen aan het stuur, Edward naast hem. Een man en de vrouw in het midden, en John alleen op de achterste rij. Met een busje naar de bank toe rijden voelde onnodig, het was immers amper vijf minuten lopen. Toch was het belangrijk voor de missie, en John zei er daarom ook niks over.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Rustig dronk ze haar glas leeg, alvorens het tijd was om te vertrekken. Veronica was gespannen, maar op een goede manier. Ze geloofde erin dat een beetje stress en spanning haar juist beter lieten presteren in het leven. Het maakte haar alert voor zaken die ze niet zou opmerken of gewoon zou negeren als ze rustig zou zijn. Veronica ging dan ook met een soort constante spanning door het leven, al vond ze haar leven voor de rest wel vrij zorgeloos en had ze ook vaak de mentaliteit om alles gewoon op zijn beloop te laten. Het beste van beide, zo had ze het zelf altijd gezien. Wanneer de deur geopend wordt stapt ze in het busje, en wacht geduldig tot ook de rest plaats heeft genomen en het klaar was om te vertrekken. Het was vlakbij het huis van Edward dat de bank zich bevond, en voor ze er goed over kon nadenken waren ze dan ook al gearriveerd. 'You know what you have to do V?', hoorde ze Edward zeggen. Veronica knikte instemmend en haalde nog vlug een hand door haar haren heen, alvorens ze de deur van het busje opende en richting de ingang van de bank stapte. Het was vlak voor sluiting, en het personeel was dan ook al vertrokken. Ergens maakte ze zich zorgen, dat ze niet meer binnen zou geraken, maar wanneer ze op de deur klopt en de man die ze moet hebben naar de deur ziet komen, weet ze gewoon dat het zal lukken. Dit kan ze. 'I'm sorry, I had to work until know so I wasn't able to come any sooner. Can I still come in? I understand it if that's impossible, a man like you must have enough work to do without me bothering you..', vroeg ze, ietwat flirterig. Haar hart leek een stuk sneller te kloppen. Ze moest binnen raken, anders kon de rest van het plan helemaal niet doorgaan. 'You can come in', hoort ze de man al snel zeggen, waarna de deur voor haar wordt opengehouden. Met een glimlach stapte ze dan ook naar binnen toe, waarna de man achter de balie plaatsnam, en Veronica ervoor ging staan. 'Where can I help you with young lady?', hoorde ze de man vragen, ietwat zakelijk, al was er toch een zekere interesse in zijn stem te horen. 'Well as a lady, living on my own, I would like to have some advice what to invest my money in, from a man with your experience. You have 10 or 20 minutes to give me some, help with some stuff?", vroeg ze met een knipoogje. Al snel ziet ze hoe de man 2 glazen en een fles drank van onder de balie grist. Dit zat goed, dat voelde ze. Nu was het gewoon zorgen dat zijn aandacht bij haar bleef, zodat de mannen ongestoord hun werk konden doen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Eenmaal in de auto duurde het niet lang meer voor de groep aangekomen was bij de bank. Eerst was het de beurt aan de dame. John keek toe hoe ze haar weg naar de bank maakte, hoe ze binnen wist te komen en haast meteen de volle aandacht van de baas op zich had. "John B., your turn, hurry," zei Edward hem, de twee aangewezen jongens de bus uit wuivend. Eenmaal buiten maakte de groep stilletjes en ongezien hun weg langs het gebouw en naar de achterdeur. Dit was nog een aardig makkelijke route. De bank stond vrij afgelegen en de huizen die er rondom stonden leken al naar bed te zijn verkast. Er waren geen mensen in de buurt om te zien wat ze aan het doen waren, en dat was het belangrijkste. Niet gepakt worden was voor nu belangrijk. Eenmaal bij de achterdeur aangekomen was het de beurt aan John. Uit zijn tas haalde hij zijn houweel, kleine steeksleutel, rijf en grafietpoeder. Met het grafietpoeder maakte John de ingang van het slot gesmeerd. Vervolgens bracht hij de kleine steeksleutel in het slot en ging hij aan de gang. Voor hij het echt wist was het slot open gebroken en kon hij de deur openen. Zijn spullen stopte hij terug in de tas die hij over zijn schouder geslagen had. Samen met de andere man liep John de bank binnen. Samen beende ze hun weg richting de grote kluis waar ze het geld uit moesten halen, ook deze had een slot op zich. Dit slot was echter een stuk ingewikkelder dan die van de buitendeur, toch was het niks wat John niet kon breken. Uit zijn tas haalde hij de benodigde stethoscoop, niet iets wat hij normaal gesproken bij zich droeg, maar hij had een onderbuik gevoel gehad wat hem vertelde dat hij het vandaag nodig ging hebben. Met enige moeite wist hij het cijferslot ook open te breken. Zijn taak was gedaan. Hij hielp de andere man met het verzamelen van het geld, hun tassen vullend. Eenmaal ze het precieze getal hadden sloot John de kluis weer achter hen. Terug baande ze hun weg het gebouw uit. De achterdeur gooide John weer op slot voor ze terug keerde naar de auto. Eenmaal daar stapte ze in en gaf de bestuurder de dame het signaal wat haar vertelde dat ze terug moest komen. John zijn hart ging tekeer in zijn borst. Hij kon niet geloven dat het hen echt gelukt was. Dit was idioot.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Met een glimlach kijkt Veronica toe hoe haar glas gevuld wordt. 'You're so sweet to me, there should be more guys like you who like to help lonely women like me', zei ze met een opgetogen glimlach. Tevreden nam ze het glas aan en de twee klinkten, waarna ze enkele slokken nam tot het glas leeg was. Ze plaatste het terug op tafel en keek naar de man, die duidelijk naar haar aan het staren was. 'So, where do you think I should invest my money in this time? I don't have a lot but I guess every little bit helps', zei ze. Lichtjes leunde ze naar voor, en van bovenaf keek ze naar de man die plaats had genomen op zijn stoel. Het was heel belangrijk dat ze hem nu aan de praat hield, zodat hij zeker niet achter zou gaan kijken wat er aan de hand was. Dat was het laatste wat ze kon gebruiken nu. De man begon haar een hele uitleg te geven. Veel begreep Veronica er niet van, maar ze wist toch interesse genoeg te tonen, want de man begon nietsvermoedend te praten, terwijl Veronica instemmend knikte, en zich vooral van de domme hield. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze vanuit haar ooghoek het signaal opmerkte dat ze moest vertrekken. Dat de missie geslaagd was en ze het geld verzameld hadden. Gelukkig was ook de man voor haar klaar met zijn uitleg, en leek hij nu vooral interesse te tonen in Veronica en een stuk minder in de zaken die met hel geld te maken hadden. 'I'm gonna think about the things you said, and I will come back if I decided. Maybe we can go for some more drinks then', zei ze met een knipoogje. Ze draaide zich om, nadat hij nog wat suggesties had gegeven voor wat ze samen konden gaan doen, en elegant liep ze naar de zijkant van het gebouw. Eenmaal uit het zicht van de man verdwenen snelde ze de wagen in, waarna deze op een snel tempo vertrok. Haar hart leek even stil te staan, het was zo snel gegaan. Ze kon werkelijk niet geloven dat het gelukt was, en dat ze niet door de mand was gevallen. Dat de man haar gewoon geloofde en zo gefocust op haar was, dat hij alles rond zich was vergeten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De auto vertrok in een rap tempo, schurende banden over het verrotte wegdek. Nog voor John het helemaal door had waren ze weg bij de bank, al bijna terug bij Edward zijn verblijf. Zijn hart kloppend in zijn keel voelde John zich lichtjes in zijn hoofd, alsof hij in de wolken zweefde. Nooit eerder had hij zich op zo een manier levend gevoeld. De adrenaline kick steeg naar zijn hoofd en John voelde zich onaangenaam bewust van alles, van zijn hart die warm bloed door zijn lichaam pompte, van de lichte tintelingen die hij nog in zijn vingers voelde, en de lach die luid uit Edward zijn keel kwam. Het was een surrealistische ervaring. John voelde zich onzeker of dit niet gewoon een droom was, een ongelofelijk realistische droom. John kneep zichzelf, zachtjes in zijn arm. Zijn vingers drukte in zijn huid maar wakker werd hij niet, de pijn voelde hij wel. Dit was geen droom. Het was de haast niet te geloven realiteit.
Pas toen de auto weer tot zijn stop kwam tegenover het huis van Edward voelde John zich weer lichtelijk gegrond. Pas toen was hij weer aan het bij komen van de hele situatie. Nog steeds voelde het zo onrealistisch als maar kon, maar John wist beter dan zijn gevoel te geloven. Dit was echt, ze hadden echt de bank overvallen. Idioot. Het was simpelweg idioot. "I knew I could believe in all of you." Edward zijn stem trok John terug bij de realiteit. Uit de tas haalde hij het geld wat hij vervolgens uitdeelde over de groep, iedereen kreeg een gelijk deel van tien duizend. Dat was niet niks, alles behalve niks. Wat John wel niet zou kunnen doen met tien duizend dollar. Hij zou gewoon kunnen vertrekken en een nieuw leven voor zichzelf kunnen opstarten. Wat een man kon dromen. "Thank you all for your help in this heist, now go home and dream about what you'll do with your part. I hope to see you soon again," zei Edward nog voor hij de auto uit stapte. De rest volgde al aardig snel. Ook John stapte uiteindelijk uit de auto, na de stapel met geld in zijn tas gestopt te hebben. "Get home safely," knikte Edward nog naar hen voor de man zijn huis in verdween. De andere twee mannen die bij hun groep gehoord hadden gingen ook beide hun eigen kant op, de precies andere kant als John op moest. Kort keek hij naar de dame die bij hun groepje hoorde. "Do you need to go south as well?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld