Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Anoniem
YouTube-ster

Ceres schreef:
Daisy Bell

Met haar rooster in haar hand liep Daisy Bell rond in de schoolhal, zoekend naar haar kamer. Het was best moeilijk zoeken, want het enige wat zij kon zien waren talloze benen en voeten die op de grond stampten. Elke stap die ze zette was voor niets, want dan werd zij bijna geplet. Op een gegeven moment probeerde zij op een sluipende manier verder te lopen. Soms werd zij bijna geplet maardan stapte ze net op tijd opzij. Toen zij eindelijk in een stille gang was kwam zij op adem. ''Poeh! Wauw, wat een rac-'' iets botstte tegen haar rug aan en toen besefte ze dat ze in het midden van een kruispunt stond. Ze tilde langzaam haar hoofd omhoog en zag een kat-vormig meisje. ''KIJK UIT WAAR JE LOOPT, MORMEL!!'' riep ze, maar ze was vergeten dat zij voor de buitenwereld alleen maar als rinkelende belletjes klinkt.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline Cheshire

Nog steeds loop ik observerend door de school. Ik denk dat mijn poeffen veel sneller terug komt dan ver-... Opeens hoor ik belletjes rinkelen, verbeeld ik me dat? Ik kijk om me heen, maar ik zie niemand. Ik wil doorlopen maar ik zie opeens iets aan mijn been hangen. "Miauw!" gil ik. "Wie of wat ben jij?!" Ik hoor alleen maar rinkeltjes, dus ik besluit het op te pakken. "Kan je niet kijken waar je loopt?!" zegt het belletje. "Ik kan er niks aan doen dat jij zo klein bent, daarnaast ben ik niet echt een type dat veel loopt." zeg ik beetje geïrriteerd terug. "Sorry." voeg ik er nog snel aan toe. "Dat ik klein ben betekend niet dat je niet hoeft uit te kijken!" zegt het belletje boos terug. Jezus, wat een heethoofd. denk ik bij mezelf. ''Als ik sorry zeg meen ik dat, ik geef niet vaak mijn fouten toe. Dus 'take it or leave it'.'' zeg ik nu met een iets bozere stem. Het belletje zucht. ''Oke dan. Ik ben Daisy Bell, dochter van Tinkerbell.'' "Hoor jij dan geen elfjesstof te hebben?'' vraag ik grinnikend. "Momenteel is mijn stof op, vandaar dat ik lopend ben." antwoordt ze terug. "O oké. Ik ben Féline Litten-Rose Cheshire, dochter van de chaos koning van Wonderland, de Cheshire Cat.'' zeg ik. ''Eigenlijk kan ik mezelf transporteren doormiddel van onzichtbaar te worden en weg te poeffen. Maar ik ken dit gebouw niet zo goed, laat staan dit land, dus daarom ben ik ook zoveel aan het lopen. Ik probeer alle gangen, kamers etc. op te slaan zodat ik weer kan poeffen, want lopen is zóó saai.'' leg ik uit. ''Klinkt wel cool.'' zegt Daisy. ''Zal ik je een lift geven?'' vraag ik aan Daisy. Dit is haar laatste kans hoor, als ze mijn lift weigert of chagrijnig gaat doen is het over en dan krijgt ze nog wel met mijn chaos te maken, hihi.
---------------------
Zo goed? Geen idee of Daisy zo zou reageren haha.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij was aan de praat geraakt met de leerlinge, die zeker langs zou komen en zoveel mogelijk vrienden en vriendinnen zou meenemen. Geruchten verspreidde zich hier als een lopen vuurtje. Iets geheim houden was haast onmogelijk, alsof de muren oren hadden.
De speech was zoals elk jaar enorm oninteressant. Rafa wist toch al dat hij zich niet aan het merendeel van de regels ging houden. Misschien moest hij eens op zoek gaan naar iemand die hem wat magie kon bijbrengen, dan zou hij eindelijk ook die laatste regel aan zijn laars kunnen lappen, want zijn kleien goocheltrucjes behoorden nu eenmaal niet tot de categorie echte magie.
Hij volgde de stroom van leerlingen het gebouw in. Hij wilde zo snel mogelijk op zijn kamer zijn, zodat hij zijn spullen daar kon achterlaten en kon beginnen aan het voorbereiden van het feest. Het belangrijkste was het vinden van een geschikte locatie, maar in dit oude, reusachtige gebouw, leek hem dat niet zo moeilijk. Desnoods kon hij het altijd nog buiten houden. Dan zou hij ook meteen te weten komen welke leerlingen moedig genoeg waren om s'nachts het kasteel uit te sluipen. Zijn hoofd vol met ideeën voor de inkleding, muziek, eten en vooral de drank, maakte dat hij zo nu en dan tegen mensen opbotste, al bereikte hij uiteindelijk de lijsten die centraal hingen in de grote hal. Zo te zien zou hij dit jaar slapen in kamer 110 samen met ene Milan en ene Seth. De naam Milan kwam hem vaag bekend voor. Het zou hem niet verbazen moesten ze vroeger ook samen op school hebben gezeten, toen deze nog niet was gesplitst. Seth daarentegen zei hem helemaal niets. Wel ze zouden elkaar snel genoeg wel leren kennen. Opgewekt wandelde hij naar zijn nieuwe kamer en opende de deur zonder eerst aan te kloppen. Uiteindelijk was dit zijn kamer dus hoefde dat toch niet. "Hallo." zei hij vrolijk, want zo te zien was hij niet de eerste. "Ik ben Rafaël, zeg maar Rafa en wat heb jij ontzettend veel handschoenen mee." Er zat niet bepaald een rem op zijn mond, vaak zei hij het eerste wat hij dacht of in hem opkwam. Hij bedoelde het niet gemeen, het was vooral uit nieuwsgierigheid. "En deze kleine vogel is Larron. Mocht je, je glinsterende spullen ooit kwijt zijn, dan is de kans groot dat Larron ze heeft." De kleine vogel was dol op al wat fonkelde en een meester dief als het ging om oorbellen, ringen en andere glimmende juwelen.
Rafäel opende een kast om zijn kleding in te leggen en keek met afkeer naar het uniform dat er al hing. Het was totaal het tegenovergestelde van wat hij normaal droeg, kleurloos, strak, gecentreerd. Het enige leuke was de in rood geborduurde Notre Dame. Hij probeerde het positief in te zien. Hij kon nog altijd met accessoires werken. Zijn gouden oorringen en armbanden waren toegestaan tijdens de lessen, net zoals felgekleurde sjaals. "Heb je trouwens zin in een feestje vanavond. Hij haalde enkele flessen wijn en palinka, een sterke alcoholische drank op basis van pruimen" uit zijn rugzak tevoorschijn. "Ik zou een medeorganisator echt wel kunnen gebruiken."

Peeves
Wereldberoemd

Peeves schreef:
Yuka keek om zich heen; ze was terechtgekomen op het schoolplein en het gekwebbel van een stroom leerlingen die haar passeerde, vulde haar oren. Haar enige gedachte was dat ze zo snel mogelijk de rust van haar kamer moest bereiken, maar de jaarlijkse begin-van-het-jaar-speech moest eerst gebeuren. Yuka ging op het warme gras zitten met haar ogen dicht en wachtte tot de twee schoolhoofden klaar waren. Belangrijke dingen pikte ze op, zoals de reden achter de samenvoeging en de herhaling van de schoolregels. Toen de leerlingen naar binnen mochten, was Yuka de eerste die zich naar de deuren haastte. Hier en daar hoorde ze vrienden die elkaar geanimeerd begroetten, maar niemand die acht sloeg op het meisje dat nu voor een groot plakkaat haar kamernummer opzocht.
Al snel stond ze voor kamer nummer 113, en terwijl ze hoopte dat deze Feline en Kumeza mee zouden vallen, deed ze de deur open. De halve kamer stond al vol met talloze kruiden, flesjes en boeken. Een aangename geur kwam haar tegemoet en een tinteling verspreidde zich over haar armen; dit was een goed teken. Op een van de drie bedden zat een meisje met donker haar dat Yuka bekend voorkwam. 'Hoi,' mompelde Yuka, terwijl ook zij haar spullen uitstalde op haar bed en in de weinige kastruimte die nog over was. Ze wist dat dit Kumeza moest zijn, ze had haar wel eens rond zien lopen en nu pas kon ze de naam aan een persoon koppelen, maar ze had geen zin in een gesprek met haar, dus pakte ze haar schooluniform maar en keek ze naar het vertrouwde logo dat erop was genaaid: een wolvenkop. Snel begon ze zich om te kleden zonder oogcontact te maken met Kumeza. Het jasje zat een beetje strak en Yuka deed alle moeite om niet naar haar kamergenoot te kijken terwijl ze zichzelf behing met haar accessoires, met als laatste haar totem.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl Milan zijn spullen aan het uitpakken was, ging de deur zonder te kloppen opeens onverwacht open. Oké, Milan wist dat hij zijn kamer moest delen met anderen, waar hij het al niet mee eens was, maar kloppen vond Milan toch wel fijn. Stel dat hij hier nu naakt stond, zijn uniform aan te trekken? Toch zei hij er niets over. De jongen die binnen kwam lopen was vast zijn kamergenoot tenslotte. Die moest hier altijd naar binnen kunnen. De kleren van de jongen waren erg kleurrijk, al zou hij dat zelf nooit aan kunnen doen. Het was losjes, een beetje speels. Iets wat ook wel bij zijn gezicht paste. Hij leek echt vrij en zorgeloos. Een type dat de regeltjes aan zijn laars wilde lappen, gewoon lekker ontspannen zijn en doen wat hij wilde. Iets wat Milan ook altijd al wilde doen, maar wat bij hem gewoon onmogelijk was.
"Leuk je te leren kennen Rafa, mijn naam is Milan. Kennen wij elkaar niet ergens van?" vroeg Milan beleefd, zoals hem thuis geleerd was. Op zijn oude school, voor de helden, had hij zichzelf altijd terug getrokken. Milan sprak niet met mensen die hij niet kende en niet hoefde te kennen. Hij ging enkel om met diegene waarmee hij om moest gaan, om bijvoorbeeld een huiswerkopdracht te kunnen maken. Verder niet. De eenzaamheid was soms niet prettig, maar wel veiliger voor zijn omgeving. Toch moest hij even grinniken om Rafa zijn opmerking over zijn handschoenen. Oké één ding was zeker. Deze jongeman moest nooit trouwen met een prinses. Hij leek Milan een aardige jongen, maar totaal niet geschikt voor het koninklijke leven. "Deze handschoenen helpen mij mijn krachten te beheersen. Zonder zou deze kamer niet echt prettig zijn" zei Milan met een glimlach en pakte een andere koffer. "Daarover gesproken, is het misschien handig om deze bij je te houden." zei Milan en pakte een van de dekens uit zijn koffer, die hij aan de jongeman gaf. De deken paste wel een beetje bij de kleren van de jongeman en was gemaakt van het fijnste stof. Zelfs de meest gevoelige huid kon er tegen. Toch was hij ontzettend warm. Met deze deken kon Milan de hele kamer invriezen, zonder dat Rafa er last van zou hebben.
"Zolang je kleine vriend maar niet aan de sieraden komt die ik op dat ogenblik draag, vind ik het prima." antwoorde Milan op de opmerking over zijn vogeltje, die glimmende dingen stal. Milan kon ook maar beter iets gaan verzinnen om het vogeltje te beschermen tegen zijn kou, mocht er iets gebeuren. Rafa kon nu onder de deken kruipen die Milan hem zojuist had gegeven, maar dat kon de vogel natuurlijk niet.
Rustig ging Milan verder met de laatste dingen in te pakken, terwijl hij vervolgens zijn uniform, die hij bij binnenkomst van Rafa op zijn bed had gelegd, weer oppakte. Rustig trok hij zijn eigen shit uit en het shirt van het uniform aan. Doordat zijn shirt uitgetrokken was, kon je zien hoe ontzettend bleek Milan was. Voor normale mensen gewoon ongezond bleek. Het leek alsof hij nooit in de zon kwam. Toch kwam hij vaak genoeg in de zon, al moest hij voorzichtig zijn. De zon was niet veilig voor hem. Hij verbrande sneller dan een gemiddeld persoon. Gelukkig had hij er een goede zonnebrand en andere middeltjes voor.
Toen begon Rafa over het feest dat hij wilde organiseren en keek Milan even op. "Zijn feestjes niet verboden, behalve die georganiseerd door de leraren?" vroeg Milan netjes en keek Rafa even aan. "Ik zou je graag willen helpen, maar tenzij je een ijsfeest wilt, ben ik niet de juiste persoon om je met de voorbereidingen te helpen. Sorry" zei Milan toen, terwijl de jongen alcoholische dranken tevoorschijn haalde. "Wel zou ik graag willen komen, een feestje lijkt me wel een leuk begin van het schooljaar" Tsja, Milan moest proberen onder de menigte te komen. Zichzelf buitensluiten zou hem niet helpen met zijn krachten, daar was hij inmiddels al wel achter.
Tijdens het opruimen en zijn gesprek met Rafa, gingen de gedachten van Milan naar vele andere dingen. Niet alleen het feestje dat Rafa aan het organiseren was, maar het meisje van daarvoor. Op het plein, met de blonde haren. Waar kende Milan haar van. Hij wist dat hij haar kende en de naam lag op het puntje van zijn tong. Binnen handbereik, maar hoe meer hij er maar rijkte, hoe verder de naam buiten zijn bereik begon te zweven. Hij wist niet wie het meisje was. Misschien moest hij eens gaan kijken op de leerlingenlijst in de grote hal, bij de kamerindeling. Heel misschien kon Milan dan ontdekken wie dat meisje was en waarom ze hem zo bekend voor kwam. Waarom ze zo naar elkaar keken. De blik van herkenning, maar niet weten wie het was. De oude trollenkoning kon hij op dit ogenblik ook niet om raad vragen. Zo vaak kon de ketting nu eenmaal ook geen poort oproepen, wat Milan best jammer vond. Hij moest roeien met de riemen die hij tot zijn beschikking had. Een andere keuze had Milan niet.
Rustig trok Milan het shirt van zijn uniform recht. Het blauwe sneeuwvlokje op zijn borst fonkelde even kort, toen het in aanraking kwam met de zonnestralen door de kamer heen. Toch kon Milan zich ook vergissen. Stof zoals dit sneeuwvlokje kon niet fonkelen, dat was gewoon weg onmogelijk.
"Duss... Wie zijn jou ouders?" vroeg Milan aan Rafa, gewoon om iets te bespreken te hebben. Milan wilde wel graag weten met wie hij te maken had, met wie hij zijn kamer moest delen en waar hij rekening mee moest houden. Milan had liever geen onnodige ruzies of wat dan ook. Hoe minder ruzies, hoe minder de kans was dat hij andere dingen zou bevriezen of er andere, misschien nog wel gekkere dingen zouden gaan gebeuren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Met opgetrokken wenkbrauw keek Kumeza hoe Féline haar spullen zonder haar toestemming verplaatste. Ze had nog geen woord tegen haar
kamergenote gesproken en wist nu al dat ze haar niet mocht. Zodra ze de
kamer had verlaten zette Kumeza alles terug op zijn oorspronkelijke
plaats, waarbij ze Félines spullen samen op een hoopje propte. Hoelang
zou ze er voor nodig hebben om haar naar een andere kamer te pesten?
Hopelijk niet langer dan een maand. Ze trok een boek uit de boekenkast
en bladerde door de verschillende rituelen en formules. Telkens ze iets
nuttig passeerde, plaatste ze er een klein stukje papier tussen. Haar uniform, waar een doodshoofdje op was geborduurd, net zo eentje als op haar vaders hoed stond hing nog steeds in de kast. Kumeza was niet bepaald fan van de schoolkleding. Zolang ze haar kamer niet uitging zou ze het ook niet aandoen.
Toen kwam ook haar tweede kamergenoot binnen. In tegenstelling tot de eerste had deze wel respect voor haar spullen en gebruikte de nog overblijvende ruimte. Kumeza wierp een blik opzij, haar spullen en juwelen hadden wel iets weg van de hare. Nieuwsgierig trok ze haar tarot kaarten en schudde deze door elkaar. Zolang de persoon geen toestemming gaf tot het lezen van zijn of haar toekomst, kon Kumeza enkel maar heel erg basis dingen te weten komen, de naam van ouders. Vaak was het ook zeer vage informatie. Ook bij haar nieuwe kamergenote was dit het geval. De kaart toonde een beer, een man die iets verderop stond en een grote zwarte vogel op diens schouder, waarschijnlijk een raaf. Kumeza trok een tweede kaart, maar bleef dezelfde afbeelding bekomen. "Dus ben je geïnteresseerd in een toekomstvoorspelling, hoe het nieuwe jaar eruit zal zien, liefdes die je pad zullen kruisen, wat voor punten je zult hebben." Vroeg ze en zette haar meest vriendelijk glimlach op. Natuurlijk ging het hier niet om haar kamergenoot, maar om Kumeza zelf die dan meer info over haar zou achterhalen en deze als het nodig was tegen haar kon gebruiken, want informatie was vaak een krachtig wapen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Is dit nu één van de kamergenoten? Iemand die me een pijl door mijn hoofd wilt schieten? Dit gaat nog een lang schooljaar worden zo zuchtte ze. Ze kende Gabi dan al wel van de school voor schurken, maar ze ging nooit met haar om en had haar dan ook nog nooit gesproken. Ze wist dus niet of dat Gabi haar ook al kende of niet, maar gezien Gabi zo fel reageerde, zou het Kayla niks verbaasd hebben als dat niet het geval was.
Kayla keek teleurgesteld naar het bed van Gabi. Een dolk en een pijl en boog. Geen wonder dat het een dochter van Gaston is. En dan dat hert. Arm dier. Kayla is dan wel een schurkenkind, maar van dieren moet je afblijven. Ze verdienen het ook om te leven.
Rustig zette ze haar laatste spulletjes op de vensterbank, totdat ze stemmen hoorde op de gang.
Het duurde niet zo heel lang, maar toch besloot Kayla om te gaan kijken. Ze zag iemand weglopen, maar daar bleef het ook bij. Verder zag ze niemand, maar ze liep wel een stukje verder, tot ze iets aan haar been voelde.
Wat was dat? dacht ze en ze keek naar beneden. Ze zag een lichtje. Een lichtje met vleugels. In eerste instantie hoorde ze slechts gerinkel, totdat Kayla zei dat ze zich koest moest houden. 'Rustig, lichtje. Rustig maar. Ik doe je niks, hoor' zei ze. 'Ik ben Kayla en ik neem aan dat jij Daisy Bell bent? Ik zou niemand anders kennen die zo klein is en op Tinkelbel lijkt, hihi'. Nog bijkomend van de schrik, knikte het lichtje. Ergens leek het er niet op dat ze het fijn vond dat Kayla haar had opgepakt. 'Oeps, sorry. Natuurlijk laat ik je los'. Kayla dacht aan het bedje in de kamer en ze zei: 'Ik vond het wel grappig om zo'n klein bedje te zien', lachte ze naar Daisy. 'Ik hoop alleen wel dat we met Gabi geen ruzie gaan krijgen. Als je haar bed ziet, dan weet je waarom' en weg was Daisy. Voor een heldenkind is ze best nog schattig dacht Kayla. Klein en opvliegend, maar schattig.
Nieuwsgierig als dat ze was, liep Kayla verder door de gang. Alle deuren zagen er hetzelfde uit, dus ze kon niet zien wie er allemaal in de kamers zaten. De meeste deuren zaten dicht, maar sommige stonden nog open. Waarschijnlijk is nog niet iedereen binnen dacht ze. Natuurlijk kon ze het niet laten om bij de open deuren naar binnen te kijken.
Bij één deur bleef ze even staan. Hij was het. Die jongen van daarstraks. Nog steeds weet ze niet waar ze hem van kent. Ze had geen brief van haar moeder die haar kon vertellen wie hij was. Ze had ook geen foto die haar herinnering naar hem kon ophalen. Haar blik viel op een afbeelding op één van zijn uniformen. Een sneeuwvlok. Zou hij soms ijskrachten bezitten net als mijn moeder?, vroeg ze zich af.
Ze merkte dat ze aangekeken werd en ze rende snel terug naar haar eigen kamer en gooide de deur dicht. Ze hoopte dat ze niet nagekeken werd door die jongen, om te zien naar welke kamer zij wegrende. 'Goede zet, Kay. Waarom moet ik dan ook altijd zo nieuwsgierig zijn'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Je hebt krachten, cool! Kan je ze toevallig ook aan anderen leren?" polste Rafaël en nam het denken in ontvangst. Het was opvallend licht van stof, maar voelde ook erg warm aan. Hij had niet geweten dat er cadeautjes zouden worden uitgedeeld, maar voelde zich verplicht iets terug te geven. Hij doorzocht zijn bagage en haalde een paar diepblauwe handschoenen tevoorschijn met gouden patronen van sterren en sterrenbeelden op. "Sinds je ze toch lijkt te verzamelen." zei hij erbij met een knipoog.
Wat hem opviel aan de manier waarop Milan sprak, was hoe deftig en voornaam hij voor de dag kwam. Hij zou er heel wat geld op durven inzetten dat hij van een koninklijke familie kwam. Zo'n types had je wel vaker in de heldenschool. Meestal keken ze neer op leerlingen zoals hem, van lagere afkomst, maar Milan leek wel mee te vallen.
"Wel technisch gezien staat er in het reglement dat feestjes verboden zijn, maar er is niets gezegd over kennismakingsdrinks. Daarbij ze willen toch dat we dikke vrienden worden met de leerlingen van de slechteriken school en geloof me alcohol is het beste middel om vriendschappelijke banden te scheppen. Jammer dat je niet mee kan helpen, maar je bent van harte welkom en neem gerust wat vrienden mee." Koude en ijs leken een veelvoorkomend onderwerp van Milans zinnen te zijn. Ook op zijn uniform was een sneeuwvlok geborduurd en hij zag er opvallend bleek uit, want ja Rafa had het niet kunnen laten vluchtig opzij te kijken toen de jongen zich omkleedde.
"Wie denk je dat mijn ouders zijn. Je mag drie keer raden." Rafaël hield van spelletjes en keek Milan afwachtend aan. "Afgaand op de handschoenen en het feit dat ik er zeker van ben dat de temperatuur in deze kamer kouder is dan die op de gang durf ik voor jou wel een gokje op Elsa Arendale te wagen." Net op dat moment bleef er een onbekend iemand voor hun deur staan. Rafaël wachtte af tot ze iets zei, maar blijkbaar zouden zij het eerste woord moeten nemen. "Hallo, kunnen we iets voor je doen. Je ergens mee helpen. Een prachtige verschijning zoals jij help ik maar al te graag hoor." In plaats van te antwoorden rende ze weg. Rafaël keek de gang op en zag dat haar kamer maar enkele deuren verder was. "Wel blijkbaar is ze meer geïnteresseerd in jou dan in mij. Zag je hoe ze je aanstaarde. Het was bijna eng. Hoe dan ook. Ik heb een feest te organiseren. Tot vanavond." Hij nam zijn spullen en wandelde vrolijk de gang op met Larron op zijn schouder.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Rustig luisterde Milan naar de vraag van zijn nieuwe kamergenoot, of hij zijn krachten ook aan een ander kon leren en kon zichzelf even niet tegenhouden om in de lach te schieten. Als zijn moeder hem nu zo zag, had ze hem zeker bevroren, maar dat maatke niet uit. Hij was momenteel niet thuis, dus wat kon hem het schelen. Ja, hij moest zijn koninkrijk en volk vertegenwoordigen, maar alsnog. "Geloof me, deze krachten wil je echt niet bezitten. Ik denk ook niet dat ik het je kan leren. Mijn tante beheerst het ook niet. Sorry" zei Milan dan ook rustig, toen de jongen in zijn spullen rommelde en er een paar handschoenen voor hem uithaalde.
De diepblauwe handschoenen waren echt prachtig, dat moest Milan toegeven. Al zouden ze echt vloeken bij het schooluniform. Toch voelde Milan zich wel een beetje schuldig om de handschoenen aan te nemen. Het feit dat Milan hem een deken gaf, leek Rafa te overweldigen. Hij had het vast niet verwacht, maar dat was logisch ook. "Ze zijn echt prachtig, dankje" zei Milan terwijl hij ze aannam. "Maar weet je zeker dat je ze niet liever zelf wilt houden?" vroeg hij toen, toch een beetje twijfelend. De deken die Milan hem had gegeven was niet echt een geschenk. Dat soort dingen deed hij alleen bij echt belangrijke mensen voor zijn volk. De koning of koningin van een ander koninkrijk bijvoorbeeld en dat waren meestal dan dure juwelen of zo. Deze deken was om hem te beschermen. Goed, Milan zou graag vrienden met de andere jongens willen worden, maar hij wist dat dat waarschijnlijk niet zou gebeuren. Binnen een paar dagen zouden ze waarschijnlijk bij de schoolleiding vragen of Milan naar een andere kamer kon worden overgeplaatst. Een kamer waar hij alleen sliep. Dat vond Milan ook niet erg, hij wilde juist liever alleen slapen. Toen de scholen nog gescheiden was, duurde het twee weken voor hij een kamer voor zichzelf kreeg. Gewoon omdat zijn kamergenoten ziek werden van de kou.
Stil luisterde Milan naar Rafa zijn verklaring over het feest. Tsja, het stond inderdaad niet in de regels dat je geen ontmoetingen kon organiseren om rustig wat te drinken en elkaar te leren kennen. Toch betwijfelde Milan of het een goed idee was om direct de eerste dag al de helden en schurken bij elkaar te laten komen. Sommige schurken hadden nogal wat appeltjes te schillen met de helden en het zou Milan niets verbazen dat de kinderen die appeltjes graag voor hun ouders zouden schillen. Gelukkig zou Milan daar waarschijnlijk geen probleem mee hebben. De grootste vijand van zijn koninkrijk was toch wel Hans, de ex van zijn moeder. Volgens de verhalen had hij maar één kind, zijn zus. Hoewel hij zijn zus niet kende, kon hij niet geloven dat zijn zus hem iets aan zou doen. Toch zou het natuurlijk wel een mogelijkheid kunnen zijn. Gelukkig was Milan immuun voor sneeuw en ijs.
Op dat moment besefte Milan dat hij in gedachten verzonken begon te raken, terwijl hij niet eens de vraag van Rafa had beantwoord. De vraag of hij ook naar zijn kennismakingsdrinks zou komen. Meteen voelde Milan zich een beetje rood worden. "Neem mij niet kwalijk, graag zou ik naar je kennismakingsdrinks komen" sprak Milan. Op dit moment kon hij zich wel een beetje irriteren aan het feit dat hij altijd zo deftig mogelijk moest praten thuis. Het zou nog een tijdje duren voor hij dat afgeleerd was hier, hoewel hij zich met deze jongen in de omgeving wel een beetje vrijer voelde. Hij had al jaren niet zo vrij gelachen als zonet, bij de vraag of hij zijn krachten aan de jongen kon leren. Het was een totaal ander leven voor Milan, al was het waarschijnlijk het normale, dagelijkse leven voor deze jongeman.
Hoewel Milan een ramp was met namen, wist hij het deze keer eigenlijk bijna direct. In elk geval wist hij in welke richting hij moest denken. Die kleren, die werden bijna door niemand gedragen. Alleen door zigeuners had hij gehoord. Ook andere tieners had hij ze nog niet echt zien dragen. Tieners die zeker niet van zigeuners afstamden. Ook het feit dat hij direct een feest wilde beginnen, terwijl hij de school en de omgeving niet kende. Het kon niet anders. Het moest wel een zigeunerzoon zijn, maar van wie? Daar moest Milan over nadenken. Eigenlijk kende hij niet heel veel zigeuners bij naam, dus moest hij maar gokken. "Gezien je kledingstijl en het feit dat je direct een feestje wilt beginnen, voor je goed en wel je spullen hebt uitgepakt denk ik dat je een kind van de zigeuners bent. Persoonlijk ken ik daar niet alle namen van, vrees ik. Esmeralda?" vroeg Milan, de naam sprak hij wel een beetje onzeker uit. Hij wilde de jongeman liever niet beledigen. Het kon soms erg vervelend zijn, gelinkt worden aan de verkeerde ouder. Daar wist Milan alles van. Vele wisten dat Hans een relatie had met zijn moeder. Hierdoor werd er vaak gedacht dat Milan een zoon was van prins Hans, terwijl dat totaal niet waar was.
Niet veel later begon Rafa de ouders van Milan te raden en had het meteen goed. Tsja, zo moeilijk was het ook niet. Wel vond Milan het erg ongemakkelijk dat Rafa nu al last had van de kou. Zo lang was Milan nog niet eens in de kamer, wat zou er dan gebeuren als hij sliep? "Het spijt mij van de kou, ik beheers mijn krachten nog niet helemaal" verontschuldigde Milan zich dan ook snel, maar knikte bij de vraag of hij de zoon van Elsa was. "Je bent wel goed in gokken, Elsa is inderdaad mijn moeder" sprak Milan met een glimlach en op dat moment viel zijn blik op de deur, waar een meisje stond. Niet zomaar een meisje, maar het meisje van vanmiddag. Het meisje waar zijn blik naar getrokken werd op het grote plein, tijdens de preek. Het meisje dat hij dacht te herkennen, maar geen idee had waarvan. Eigenlijk wilde Milan wat zeggen, maar merkte toen dat Rafa hem voor was. Milan moest toegeven dat Rafa goed was met de dames, hoe hij sprak. De meeste dames hielden wel van dat soort opmerkingen. Toch was het meisje snel verdwenen en keek Milan weer naar zijn kamergenoot.
"Volgens mij ken ik haar ergens van, maar ik kan niet plaatsen wie ze precies is. Ik denk dat zij het zelfde heeft met mij" antwoordde Milan op de opmerking dat het meisje erg in hem geïnteresseerd was. Meer in hem dan in Rafa in elk geval. Het was eigenlijk ook wel eng. Het meisje keek echt naar hem en niet naar Rafa of de kamer. Ze keek niet of er misschien verschillen waren bij de inrichting van de meubels bij de mannelijke kamers, of wie in welke kamer sliep. Ze keek echt naar hem. Milan was nooit goed met vrouwelijke aandacht en hij had ook het gevoel dat het meisje hem niet aankeek omdat ze verliefd op hem was. Het moest iets anders zijn. Op zijn andere school had hij haar ook nog nooit gezien, niet dat hij wist in elk geval. Zou het een schurk zijn? Had zijn moeder nog een andere vijand dan Hans? Milan zou het zo snel niet weten.
Alweer was in gedachten verzonken, toen Rafa hem er weer uit haalde. Hij moest echt ophouden met in gedachten verzinken waar andere mensen bij waren. Zijn moeder haatte dat in het openbaar, al was Milan soms wel een dromer. "Veel succes met de organisatie. Waar denk je dat je het feest gaat houden?" vroeg Milan aan de jongen, maar hij was al weggelopen. Blijkbaar moest Milan dat zelf uitzoeken. "Tot vanavond" zei Milan dan ook tegen de muur, maar stond toen op en legde de handschoenen van Rafa op zijn bed. Als hij wilde, kon hij ze terug pakken. Milan zijn geschenk was niet omdat hij iets terug veranderde. In plaats daarvan legde hij de deken die hij aan Rafa had gegeven, goed op zijn bed en zette daar de spullen weer op, die hij in de kamer had achtergelaten. Met zijn spullen nog half ingepakt op zijn bed, liep hij de kamer uit. Normaal hield hij er niet van om dingen te laten slingeren, maar hij wilde iets weten. Hij wilde weten wie dat meisje van net was. Die hem zo aan zat te staren. Daarvoor moet hij ontdekken in welke kamer ze sliep en waar ze nu was.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi:

Toen ik weer in de drukke gang was liep ik zwijgend terug naar mijn kamer om te kijken of die andere kamergenoot er al was. Maar ze was er niet. Ik liep weer naar buiten en keek een beetje rond. Ik zag allemaal groepjes met "helden kindjes" en schurken kinderen. Ik zag een briefje op de grond liggen en pakte hem op. Op het briefje stond welke school spullen je allemaal nodig had. Waarschijnlijk was het een briefje van de "helden" kindjes. Ik propte het briefje op en gooide hem weer op de grond. Ik liep een stukje verder op dat moment liep er iemand tegen mij aan. Ik ging keek meteen wie het was.. Het was een jongen met zwart krullend haar hij had een rood geborduurde Notre Dame. "Wat doe je, Kijk de volgende keer uit!" Zei ik geïrriteerd. Ik duwde hem weer zijn kamer in. Ik liep achter hem aan. "Wat zeg je dan?" Zei ik arrogant. Ik zag een andere jongen in de kamer. Hij had wit haar en op zijn uniform stond een sneeuwvlokje. Ik keek snel weer naar hem toe. Ik keek hem strak aan en vroeg "Dus, Kijk je de volgende keer uit?" Vroeg ik aan hem. Die andere jongen liep ook zijn richting op. Mijn hand gleed richting de plek waar mijn dolk verstopt zat. Ik keek ze allebei aan en zette een klein arrogant glimlachje op. "Kan je vriendje het niet alleen oplossen" Zei ik.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij had nog geen stap buiten de deur gezet of botste tegen iemand op. Voor hij zijn mond kon opendoen barstte ze tegen hem uit, zei dat hij moest opletten en duwde hem terug zijn kamer in. Eerlijk toegegeven ze was best sterk, zeker aangezien ze kleiner was dan hem. Toen wilde ze er Milan ook nog eens bij gaan betrekken. Rafaël had geen idee waar haar slechte humeur vandaan kwam, maar hij zou zich niet zomaar laten doen. Hij had ook zijn ego en reputatie waar hij aan moest denken.
"Oh ik ben perfect in staat om dit alleen op te lossen." antwoordde hij en leunde nonchalant tegen de deur. "Al moet ik je er wel even op wijzen dat jij overduidelijk tegen mee aanliep en niet omgekeerd. Het is geen probleem hoor, excuses zijn niet nodig. Ik kan wel tegen een stootje en een knappe verschijning zoals jij mag iedere dag wel tegen me aanlopen. Zou je dan nu alsjeblieft uit de weg willen gaan. Ik heb nog een hoop dingen te doen, plaatsen waar ik heen moet, enzovoorts." Hij zette zijn meest stralende glimlach op. Oh hij had wel door dat ze hem totaal niet moest. Haar hand zei genoeg. Zij was niet de enige die dolken verborgen hield over haar gehele lichaam. Rafaël kon er zelf ook ieder moment eentje trekken. Hij vermeed liefst een gevecht, maar kon het toch niet laten haar wat op te stangen.
Wie weet had ze het had gehoord van iemand anders, maar Rafa zou haar zelf niet uitnodigen voor zijn feest. Hij had uiteindelijk toch niets aan van die chagrijnen die met hun slechte humeur enkel en alleen de boel verpestten.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Ik haalde mijn hand weg en keek hem vel aan. Hij was nog aardig ook al deed ik zo gemeen. "Hoe kan hij zo aardig zijn. Om van te walgen!" Dacht ik. Ik liep de kamer uit en liep weer terug naar mijn eigen kamer. Ik sloeg de deur met een harde klap dicht. Ik zakte neer op de stoel en begon naar buiten te staren. Heel hoog zat onze kamer niet. Maar als je naar beneden sprong was je sowieso dood. Ik pakte mijn dolk en begon ermee in het bureau te krassen. Nadat ik een paar uur lang bezig was met krassen pakte ik mijn dolk en deed hem weer in zijn hoesje, aan mijn heup. Misschien kon ik nog even jagen voordat we moesten eten. Ik trok snel iets anders aan, op het rokje na. Ik trok er een zwart topje op aan, en ik deed mijn blauwe cape om. Ik pakte mijn handschoenen en pijl en boog. Ik liep door de gang en rende naar buiten. Maar natuurlijk stond er weer iemand op de wacht. Ik liep er heen en hij keek me aan. Het enige wat ik zei was: "Meneer ik moet echt jagen. Ik ben nogal uuuh geïrriteerd dus liever een dier dan een leerling toch" Hij knikte ja en voor ik het wist was ik in het bos. Ik pakte mijn dolk en kraste een doel op een boom. Ik deed mijn handschoenen aan en begon op het zelfgemaakte doel te schieten. Ik kon me niet goed concentreren dus ik pakte al snel mijn spullen weer om terug te gaan. Ik rende naar binnen en keek op de grote klok in de hal. Shit 10 voor 5 waar is die stomme eetruimte... Dacht ik. Ik rende snel naar mijn kamer en sloeg de deur achter me dicht. Ik trok snel mijn uniform aan en verstopte alles weer waar ik het aan het begin van de dag had neergelegd. Ik draaide me om en rende naar de gang. Ik zag nog een paar andere mensen snel ergens heen rennen dus ik volgde ze maar. Ik kwam net optijd binnen in de zaal. Ik ging maar op een bankje zitten. Ik zag dat de "Helden" kindjes me zagen. Ik zag ze snel naar een andere plek lopen. Fijn... zei ik zacht tegen mezelf.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Voor een kort moment schrok Milan, toen Rafa opeens onverwacht maar best ruw hun kamer werd ingeduwd, door een woedend meisje. Dat was absoluut geen heldin of prinses. Zo zouden helden en prinsessen niet zomaar reageren. Toch liet Milan zich niet uit het veld slaan, wie dit ook was, mocht niet weten dat Milan hiervan schrok. In plaats daarvan bleef hij op de zijlijn, tot het meisje zich op hem wende.
“Jongedame, mag ik je eraan herinneren dat jij je op dit ogenblik in onze kamer bevindt en ik, in mijn kamer, mag doen wat ik wil? Ik was op het ogenblik van plan om achter een meisje aan te gaan, dat net wegliep van deze kamer. Je weet niet toevallig welke kant ze op ging zeker?” sprak Milan beleefd tegen het meisje, nadat Rafa haar had uitgedaagd. Rafa had lef, terwijl er te zien was dat het meisje een wapen wilde trekken.
“Ik moet je eraan herinneren dat wapens niet gebruikt mogen worden op medeleerlingen en zal je graag even willen waarschuwen het ook totaal niet bij mij te proberen. Welk soort wapen mijn huid ook raakt, het zal in duizend stukjes versplinteren.” sprak Milan dan ook, toen de hand van het meisje van haar wapen wegging. Milan vond het belangrijk om zo'n waarschuwing te geven. Sommige schurken hadden toch wel iets dierbaars aan hun wapens. Het kon bijvoorbeeld van hun overleden, slechte vader of moeder zijn. Hoewel die schurken niets anders verdienden dan de dood, wilde hij die erfstukken liever niet vernielen. Het kon het enige zijn dat het koude hart van de schurkenkinderen warm hield. Het enige dat hen hoop gaf. Het enige wat hen dierbaar was. Zoiets moest je niet vernielen of afpakken, ondanks dat het tegen de regels was. Wel vond Milan dat het niet in een kamer binnen mocht worden gebracht. Er konden dan beter kluisjes komen, waar iedereen zijn of haar spulletjes in kon bewaren.
Al snel liepen het meisje en Rafa de kamer uit, en besloot Milan om even op onderzoek uit te gaan. Dankzij het meisje, dat Rafa zo ruw de kamer in had geduwd, was de kans dat Milan het meisje dat hen bekeek nog vond, erg klein. Hij moest iets anders bedenken om te ontdekken wie ze was. Rustig liep hij dan ook door de gangen, na te denken, tot hij iets bedacht. De lijst met de kamerverdeling. Dat zou nog wel eens een oplossing kunnen zijn. Hij kon zich het gezicht herinneren en goed, hij wist de naam nu niet, maar als hij de naam zou lezen, zou hij vast weten wie het was. Om die reden liep Milan dan ook rustig naar beneden toe, terug naar de lijst met namen. Inmiddels was het al vele malen rustiger bij de lijst. De meesten hadden hun spullen inmiddels al gepakt en waren naar hun slaapvertrekken gegaan. Er stond nog wel een klein groepje schurken die de helden uitscholden, maar daar kon Milan makkelijk langs glippen.
Rustig liet Milan zijn blik over de lange lijst met namen gaan. Zowel zijn eigen naam, als die van Rafa en zijn onbekende kamergenoot Seth waren duidelijk te lezen bij hun kamernummer. In een andere kamer sliepen ene Feline, Kumeza en Yuka, al kwamen deze namen hem totaal niet bekend voor. Het maakte hem ook niet veel uit. Die namen waren vast niet de namen van het desbetreffende meisje. Zijn blik ging naar een andere kamer. Mike, Jamie en Tony, Oké interessant, maar ook niet de namen die hij zocht.
Vele namen en kamers verder kwam Milan eindelijk uit bij een naam die hem bekend voorkwam. Ene Kayla, waar kende hij die naam van? Het meisje sliep samen met ene Daisy en Gabi. Even beet Milan op zijn lip. Hij wilde weten wie die ene Kayla was, waar hij haar van kende. Daarom zocht hij naar een andere lijst. De lijst met ouders, waarvan hun kroost hier op de school lessen volgden. Misschien kon hij daar wat wijzer over worden. Toch waren er erg veel namen, zeker als je bedacht dat het niet alleen de helden waren waar ze bij kon horen. Het meisje kon ook zomaar een schurkenkind zijn.
Een zucht verliet zijn lippen, toen hij zuchtend naar de stand van de zon keek. De zon vertelde hem dat het bijna vijf uur in de middag was, wat betekende dat het bijna etenstijd was. Als prins kon Milan zich niet veroorloven om te laat te komen en een zucht verliet dan ook Milan zijn lippen. De zoektocht naar de identiteit van de jongedame aan de deur zou moeten wachten. Misschien zou hij haar wel in de eetzaal tegenkomen, of op het feestje van Rafa. Milan wist zeker dat vooral de schurken er graag heen zouden gaan. De helden zouden waarschijnlijk twijfelen, maar schurken hielden ervan om de regels te overtreden en zouden graag alle kansen aannemen om de regels te overtreden. Toch waren er ook veel helden zoals Rafa die graag regels overtraden, dus hoefde het niet te betekenen dat het meisje een schurk was. Echter, zou Milan dat snel genoeg ontdekken. Zelf zou hij normaal niet naar zulke feestjes gaan, ze waren verboden. Toch was hij de regeltjes die de titel 'prins' hem gaven wel een beetje zat. Hij wilde meer vrijheid, voor zover dat kon met zijn krachten. De vrijheid die hij wilde, moest hij zelf halen. Halen door dingen zoals dit te doen. Naar een verboden feestje gaan.
Een zucht verliet zijn lippen, terwijl Milan met de hele stoet van helden en schurken rustig naar de eetzaal liep en aan een tafeltje ging zitten. Aan dit tafeltje zaten meerdere tieners, sommigen herkende hij van zijn oude school, anderen herkende hij niet of niet goed. Het maakte hem ook niet veel uit. Op zijn oude school had hij weinig contacten en op deze school zou dat wel komen, wanneer de tijd rijp was. Als die tijd er nog niet was, kon Milan ook wel wachten. Zijn hele leven had hij in angst gewacht op het moment dat hij zijn krachten kon beheersen en een normale jongen kon worden, met vrienden tenslotte.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zonder nog te antwoorden verdween het meisje de gang op. Het voelde aan als een ware overwinning. Glimlachend liep Rafaël de gang op, een rugzak gevuld met drank. Snacks zou hij later uit de keuken smokkelen, maar eerst moest hij een plaats voor zijn feest vinden. Hij verkende de gangen. Soms hing er een plattegrond aan de muren. Al vrij snel had hij de lerarenkamers gelokaliseerd. Hij zou moeten proberen daar zo ver mogelijk bij uit de buurt te blijven. Zijn zoektocht ging verder. Hij raakte zoveel mogelijk dingen aan. Dit was een oud gebouw. Het zou hem niet verbazen moest er hier en daar een geheime gang of kamer zijn. Hij vond er uiteindelijk wel een paar, maar geen groot genoeg voor een feest. Het meest nuttige was een gang verborgen achter een groot schilderij van enkele herders in een heuvelachtig landschap. Hij leidde naar wat ooit de afvoer van het paleis was geweest, maar nu al lang niet meer werd gebruikt. Via deze tunnel kon je zonder problemen naar buiten sluipen.
Het zou dan toch een buiten feestje worden. Rafaël trok het bos in. Bij een open plek aan een klein beekje verwijderde hij alle bladeren die op de grond lagen en groef een kleine kuil waar hij later vuur in zou kunnen maken. De alcohol legde hij in het beekje, stevig vastgelegd en verstopt onder enkele stenen zodat de flessen niet konden wegdrijven of een toevallige voorbijganger ze niet kon stelen. De rest van de versiering en aankleding zou zijn voor na het eten. Snel haastte hij zich naar de eetzaal, want hij wou niet diegene zijn die de restjes te eten kreeg. Hier en daar sprak hij nog mensen aan en raadde hen de weg via de tunnel aan wilden ze naar het feest komen. Wie wilde mocht ook altijd zijn eigen drank meenemen, hoe meer hoe beter toch.
"Milan!" zei hij opgewekt en plofte met een overvol bord tegenover zijn kamergenoot is. "Het feest is buiten in het bos, als je het riviertje volgt kom je er wel. Heb ik nog iets interessants gemist?" Net op dat moment klonk er een luide splatsh. Iemand had zijn puree naar het hoofd van een van de helden kinderen gesmeten. Die iemand kon blijkbaar bijzonder goed mikken. "Yeees voedselgevecht!" werd er langs alle kanten geroepen. Voor de leerkrachten konden ingrijpen was het een en al chaos.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Kayla keek opnieuw naar het bed van Gabi. Ik kan maar beter van haar spullen afblijven dacht ze.
Al vanaf het eerste moment met Gabi, wist Kayla dat ze geen vriendinnen met haar zou worden. Ze vond haar veel te fel en iets te agressief. Iets dat totaal niet in haar buurt kwam. Maar wat wil je ook met Gaston als vader en een Beest die ervoor gezorgd heeft dat hij zijn dood tegemoet ging.
Nog altijd staande bij de deur, hoorde Kayla de stem van Gabi. Zo te horen stond ze twee of drie deuren verderop en ze ging nogal tekeer. Kan dat kind ooit eens aardig doen? vroeg Kayla zich af.
Niet veel later kwam Gabi naar binnen, pakte haar pijl en boog en ze was weer weg zonder ook maar iets te zeggen. Goed, dan toch vijanden. Geen punt voor mij.
Gabi was niet zo heel lang weg of Kayla hoorde geruchten over één of ander feest in het bos, georganiseerd door Rafa. Ze twijfelde of ze zou gaan, want Kayla is helemaal niet van de feesten. Zelfs thuis, op de Southern Isles, liet ze zich op feesten en andere belangrijke gelegenheden maar amper zien. Ze dacht er wel aan dat dit misschien een kans was om die ene jongen te zien en beter te leren kennrn, maar zou hij er dan wel zijn? Ze weet immers nog steeds niet wat zijn naam was, dus hoe kon ze dan weten of hij er zou zijn of niet?
Hoe dan ook, Kayla liep naar de eetzaal en zocht, net als bij aankomt op school, een rustig plekje waar ze alles kon observeren. Natuurlijk ook om te zien of die jongen er ook ergens zou zijn. Waarschijnlijk zat ze veel te ver, want voor zo ver ze kon zien, zag ze hem niet. De eetzaal is dan ook zo groot en of hij haar wel had gezien, weet ze dus ook niet, maar dan zou hij waarschijnlijk wel naar haar toe gekomen zijn.
Opeens was het één grote chaos in de eetzaal. Puree op de muur, pasta op de grond en tomatensaus in iemands haar. Een voedselgevecht was aan de gang en de leraren konden er weinig aan doen of de chaos was uitgebroken. Met klodders tomatensaus in haar haar en pasta op haar jurk, rende Kayla terug naar haar kamer. Hoe dat gevecht af gaat lopen, daar wilde ze niet bij zijn. Ze wilde douchen en alle rust hebben die ze kon krijgen.
Opeens ging ze zich afvragen of er veel mensen waren, die haar vader kende en of ook zij hetzelfde over hem zouden denken als de dorpsbewoners van Arendelle toen ze nog bij haar moeder woonde. Ze was hierdoor anders naar mensen gaan kijken, maar voorkomen kon ze nou eenmaal niet.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld