Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

HPORPG]We are only as strong as we are united

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek de jongen aan en kon het niet laten om kort te lachen. Ze kon aan hem zien dat hij verbaasd was. Dat vond ze het mooie om te zien. Ze wist dat ze mensen interesseerde met wat ze in huis had. De gezichten die ze trokken waren goud. Dat was het leuke aan het leren kennen van nieuwe mensen. Je kwam erachter hoe mensen in elkaar zaten. Er achter komen wat er nog meer schuil hield achter het oppervlak. Ze streek een plukje van haar blonde haar achter haar oor, terwijl ze de jongen aan keek. Ze had hem altijd al wel interessant gevonden. Hij was mysterieus en liet niet veel van zich zien. Hij hield zich dan ook voornamelijk bezig met zijn groepje en liet geen mensen toe.
Toch was ze lichtelijk verbaasd dat hij interesse in haar stak. Zo veel interesse had hij niet in haar gehad de afgelopen zes jaar. Toch voelde ze zich lichtelijk gevleid. Hij leek het te menen en zij vond het totaal niet erg om zich naar hem open te stellen. "Wat zou je willen weten, Riddle?"vroeg ze hem. Ze vond zichzelf niet heel bijzonder en wist eigenlijk ook niet zo goed wat ze hem dan wel niet moest vertellen. Zo veel was er dan ook niet te vertellen geweest. Ze deed haar eigen ding, baande zich een weg door de school heen en werkte aan haar toekomst. Iets wat ze hier naar haar idee allemaal deden op school. De jongen die tegenover haar zat, vond ze een stuk interessanter. Toch had ze het idee dat de twee meer tijd met elkaar door zouden brengen. Dat gevoel had ze gewoon en ze moest eerlijk toegeven dat ze het idee totaal niet erg had gevonden. De mysterieuze Tom Marvolo Riddle die interesse had in haar. Daar wilde ze zeker wat mee doen en die kans ging ze grijpen ook.

Draco keek haar aan, op het moment dat ze hem vroeg om te vliegen. Waarom ook niet. Tot slot zaten ze nog steeds opgesloten in deze tijd en zag het er niet naar uit dat ze er snel uit zouden komen. Ze zouden iets moeten doen, waarmee ze de tijd zouden doden. Hij keek het meisje aan en stond op. "Waarom ook niet. We hebben dit moment toch niets beters te doen" merkte hij op en beet kort op zijn lip. Hij genoot ervan om te vliegen. Hij voelde zich vrij op de een of andere manier. Op die manier kon hij zijn gedachten goed van zich afzetten en kon hij zijn gedachten de vrije loop laten gaan. Het was één van zijn favoriete dingen om te doen. Hij deed het al sinds kleins af aan. Zelfs voordat hij toegelaten werd op Hogwarts. Hij vond het in zijn eerste jaar dan ook zo belachelijk dat eerstejaars nooit werden toegelaten tot de school.
Hij keek naar hoe Pansy op een van de twee bezems stapte. Hij pakte de andere bezem en stapte op. Het was weer even geleden sinds hij het voor het laatst gedaan had. Een aantal dagen geleden. Het weer was te beroerd geweest om te trainen en daardoor heeft hij niet meer gevlogen. Toch betrapte hij zichzelf erop dat hij wel weer zin had om te vliegen. Zeker omdat het even geleden was. Kort keek hij haar aan en zette hij zich af op de grond. Hij voelde hoe de wind door zijn haren streek. Een tevreden grijns verscheen er rond zijn lippen. Hij vloog iets hoger en vloog toen in het richting van het meer.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy keek naar hem en glimlachte. Ze vloog achter hem aan en vloog zelfs een tijdje naast hem. Ze kwamen bijna bij de finish aan , maar Draco was sneller. Ze lande naast hem glimlachte. ''Dat was leuk om te doen.'' Glimlachte ze en ging door haar haren heen. Ze had een zachte glimlach op haar gezicht en keek naar hem. ''We kunnen gaan bakken.'' Stelde ze rustig voor. Ze was dol op bakken en deed het graag, maar op Hogwarts was ze altijd met haar vriendinnen die het nooit leuk vonden dus deed ze het vooral in de zomer. Ze maakte verschillende taarten. Draco had er wel een geholpen toen ze beste vrienden waren. Ze weet nog toen ze in haar huis waren en ze een taart wouden bakken, maar uiteindelijk liep het uit tot een klein bloem gevecht. Ze lachte bij de gedachte en sloeg snel haar hand voor haar mond. Ze had a; 3 jaar niet meer echt een spontane lach gehad, maar meer een gemaakte.

Tom keek naar haar. ''Omdat je alles van mij wilt weten en je er alleen achter komt als je ontdenkt wie ik ben.''Zei hij. Iedereen wou weten wie hij was, maar alleen zijn beste vriend Jacob kende hem door en het zelfde gelde anders om. daardoor waren ze ook beste vrienden. Hij keek naar haar en zette nog een zet.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek naar de jongen die tegenover haar zat. Een glimlach verscheen er rond haar lippen. Hij was zelfverzekerd over zichzelf. Dat kon ze enorm aan hem waarderen. "En hoe weet je zo zeker dat ik alles van jou wil weten?" vroeg ze glimlachend aan hem. Ze kon het niet laten om hem lichtelijk te pesten. Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin, terwijl ze hem met een licht doordringende blik aan keek. Hij had wel een punt. Ze wilde de jongen beter leren kennen. Ze wilde weten wat hij schuil hield. Zijn wilde de jongen achter het mysterie leren kennen. Hoewel ze haar enthousiasme niet aan hem liet merken. Even beet ze op haar lip en streek ze een plukje haar achter haar oor. Ze was benieuwd wat hij van haar wilde weten. Toch kon ze niet ontkennen dat er een klik tussen de twee was. Ze was geïnteresseerd in de jongen die tegenover haar zat. Ze voelde zich lichtelijk tot hem aangetrokken. Een feit waar ze ook niet om heen wilde draaien. Toch ging haar gedachten ook uit naar de twee uit de toekomst. Waarom waren zij en Tom aangewezen om de twee te helpen? Het was iets wat haar bezig hield. Zachtjes beet ze op haar lip. Het waren vragen die door haar hoofd heen spookte. Het was niet zomaar iets. Het was niet iets wat je elke dag mee zou maken, maar het had er op de een of andere manier wel voor gezorgd dat er een kans ontstond om Tom beter te leren kennen. Een kans die ze met beide handen aan had willen grijpen. Toch zou zich zich niet gelijk helemaal openstellen. Alles zou stap voor stap op hun pad komen en ze zou het met beide armen ontvangen.

Draco keek Pansy aan en haalde kort zijn schouders op. "Als je daar zin in hebt, kunnen we dat wel doen" zei hij tegen haar. Het maakte hem niet heel veel uit wat ze zouden gaan doen. Het was goed om hun band weer eens te herstellen. Want die was verre van goed geweest en daar moest zeker verandering in komen. Mocht het nog goed willen komen tussen de twee tenminste. Daar was hij zelf nog niet helemaal over uit. Hij moest eerst nog maar eens kijken hoe het de komende tijd tussen de twee zou gaan. Het zou bepalend zijn voor hun relatie. Voor hun toekomst. Hij keek kort om zich heen en liet zijn blik uiteindelijk weer rusten op Pansy.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy nam hem mee naar binnen en ze liep de keukens in. Ze pakte de benodigdheden voor een lekkere chocoladetaart. Ze begon samen met samen met hem aan de deeg en glimlachte. Ze vond het echt leuk om te bakken en glimlachte blij. Ze keek naar hem. ''Draco, het spijt me trouwens dat ik uitviel tegen de Dark Lord. Ik wou je echt niet voorschut zetten.'' Zegt ze met spijt. Ze wou het echt niet. Ze wou alleen niet dat hij zo tegen haar sprak en ze wist ook niet waar ze het lef vandaan haalde. Ze keek naar een huflepuf die binnen kwam. ''Hallo.'' Glimlachte ze beleefd. ''Hallo schoonheid.'' Zei hij tegen haar. Ze trok een wenkbrauw op. ''Geen interesse.'' Zei ze rustig en ging verder met bakken. Ze hoorde hem vloeken.

Tom keek naar haar. ''Je moet me niet zo pesten, kleine.'' Zei hij tegen haar. Ze was een stuk kleiner dan hem en dat haar wat schattig. Hij vond het sowieso fijn als meiden kleiner dan hem waren dan kon hij op ze neer kijken in hun ogen. Hij hoorde meiden wel eens zwijmelen dat hij mystrieus groene ogen had. Het was leuk om te horen. Hij zou toch nooit iets serieus met ze willen en gebruikte meiden ook alleen maar als een one night stand.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail schoot kort in de lach. "Ik ken types zoals jij, Riddle" zei ze tegen hem. Normaal gesproken was hij het type dat ze wat meer op afstand hield. Ook al wilde ze hem nu maar al te graag leren kennen. "Types zoals jij verwachten dat alles precies zo zal gaan als jullie zouden willen. Het verwachten dat alles vanzelf zou gaan. Gemakkelijk. Denkend dat niemand jullie kan raken. Oppermachtig. Niemand is zo sterk of machtig genoeg als jullie. Toch?" begon ze haar pleidooi. Ze keek hem aan en wachtte even voor ze weer verder ging met haar verhaal. "Jullie verwachten dat ieder meisje als een blok voor je valt, zonder dat je daar maar enige moeite voor hoeft te doen. Een knipoog zal vaak genoeg voor je zijn, maar laat me één ding duidelijk maken. Ik ben niet zoals ieder ander. Ik ben niet makkelijk in te palmen" vertelde ze de jongen. Ze wilde hem duidelijk maken dat ze niet zo was als al die andere meiden. Dat ze met hem aan het schaken was, betekende niet dat ze met open armen voor hem zou vallen. Dat zou meer kosten dan dit. Ze liet zich ook niet zo snel intimideren door zijn verschijning. Niet zo makkelijk als hij andere studenten zou intimideren tenminste. Ze keek naar het bord voor zich en bedacht haar volgende zet tegen de jongen die later grootse dingen zou gaan doen. Hij moest het ook niet naar zijn hoofd laten stijgen. Abigail wist hoe ze er uit zag. Ze wist wat ze te bieden had. Ze zou iedere jongen kunnen krijgen waar ze haar ogen op legde. Ze zou het ver gaan schoppen. Dat wist ze van zichzelf. Ook al liep ze er zelf niet mee te koop. Ze was niet met een simpel compliment in te palmen en dat moest duidelijk genoeg zijn voor de jongen. Ze streek een plukje van haar haar achter haar ook. "Ooit ga je het moeilijk krijgen, Riddle. School is niet voor altijd. De buitenwereld is een stuk harder. Kijk naar het meisje waar je net tegen vocht. Volgens mij had ze het nog van je gewonnen ook als je het duel door had laten gaan. Laat het niet teveel naar je hoofd stijgen en denk aan wat belangrijk is" zei ze tegen hem. Bang voor hem was ze niet Gewoon recht door ze. Ze zei wat ze vond en was niet bang om het te uiten. Ook al was het tegen de befaamde Tom Marvolo Riddle.

Draco keek het meisje naast zich aan. Ze leek hier echt van te genieten. Ook al zag hij haar dit niet vaak meer doen.Hij begreep eigenlijk niet waarom ze dit soort dingen niet meer deed. Ze deed het niet veel meer sinds de twee waren toegelaten op Hogwarts. Het was zonde. Al zei hij het zelf. "Je wist dus wel wie het was? Weet je wel niet wat we hier mee kunnen doen. We kunnen nu in zijn voordeel komen. Wat ons enorm kan helpen als we weer terug zijn in onze eigen tijd. We weten allebei wat hij gaat worden en waar het op uit gaat draaien. Je weet zelf dat er een tweede oorlog aan zit te komen. Wil je dan niet liever aan zijn goede kant staan?"vroeg hij haar op een rustige toon. Hij keek naar de student die hun met zijn aanwezigheid vergezelde. Hij hoorde de opmerking die hij maakte maar al te goed, ook al trok hij zich er niets van aan. Hij kon er niet tegen dat Pansy zich op die manier gedroeg en hij hield er zelf ook niet van om zich op die manier te gedragen. Afkeurend schudde hij zijn hoofd en keek de jongen na op het moment dat hij wegloopt.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy keek naar hem en zette de taart in de oven. Ze ging op de aanrecht zitten en likte wat uit de kom. "Maar hoe kan het dat ik de Dark lord had verslagen als we door waren gegaan. Hij is zo machtig." Zei ze. Ze was de beste in haar jaarlag. Zelfs beter dan Hermione Granger. Ze was wel verbaasd toen ze dat hoorde, maar haar vriendinnen zeiden dat ze een nerd was dus deed ze alsof ze slechter was en zo werd Hermione uiteindelijk toch weer de beste. "Ik weet niet of ik de oorlog zal overleven. Je weet dat er veel doden zullen vallen." Zei ze. Dat was algemeen bekend. Ze hoopte dat ze het zou overleven en samen me Drsco zijn.

Tim keek naar haar. Ze had lef om zo tegen hem te praten. "Je hebt Lef Abigail, maar luister niemand zou mij verslaan. Ik ben de beste die er ooit bestaan heeft." Zei hij en maakte een set. "Ik krijg alles wat ik wil, let maar op. Ik zou jou ook kinnen krijgen als ik zou willen, maar dat doe ik niet." Zei hij. Ze was echt een meisje waar je moeite voor moest doen en daar was hij veels te lui voor.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail schudde kort met haar hoofd. "Je denkt te veel van jezelf. Ik weet niet of je het net gezien hebt Of je er net wel helemaal bij was, maar je werd net ingemaakt door een meisje. En ik weet zeker dat ik je ook met gemak aan zou kunnen" zei ze tegen hem. Ze wist dat ze nu misschien over zijn grenzen heen ging, maar ze wist dat ze niet duidelijk genoeg tegen hem kon zijn. Haar blik gleed vervolgens weer naar het schaakbord. Een aangename glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze kon hem met gemak verslaan. Een paar simpele zetten en ze had van hem gewonnen. Ze kon haar punt wel duidelijk maken op die manier. Ze verzette een pion en keek Tom weer aan. Een geamuseerde glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze kon het niet laten om op zijn tenen te trappen. Het was te simpel. Ze genoot er veel te veel van. Het was makkelijk om hem uit te dagen. Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor en beet kort op haar lip. Al had ze wel het idee dat ze het bij hem kon maken. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich totaal niet bang om haar mening tegen hem uit te spreken. 'Wees daar maar niet zo zeker van, Tom. Je bent nu niet echt het type waar ik voor zou vallen, dus ik zou jezelf maar de moeite besparen" vertelde ze hem. Ze had ergens verwacht dat hij zo zou reageren. Hij ging vaak de makkelijke weg en zo'n type was ze totaal niet. Daar was je simpelweg bij het verkeerde adres voor. En wat had ze dan verwacht? Dat zij het meisje zou zijn waar hij als een blok voor zou vallen en daardoor zou veranderen? Dat gebeurde alleen in sprookjes en zo naïef was de blondine nu ook weer niet. Ze wist hoe de jongen in elkaar zat. Ze wist dat het niet ging veranderen en ze wist zich daar bij neer te leggen.

Draco keek haar aan, terwijl hij iets wat nonchalant tegen het aanrecht aan leunde. Hij zuchtte een keertje. "Je begrijpt het niet. Je hebt het over de meest duistere tovenaar van onze generatie. De beste duistere tovenaar van deze generatie. Hij gaat krachten ontwikkelen waar wij van kunnen dromen. Alles gaat op rolletjes lopen. Je weet welke plannen voor hij daadwerkelijk de oorlog aangaat met die Potter. Hij gaat die jongen verslaan. Er zullen doden vallen. Maar niet aan onze kant. Gewonde misschien, maar geen doden.Daarvoor wordt alles te goed aangepakt. Je weet hoe alles nu gepland wordt" zei hij tegen haar. Hij geloofde er heilig in dat de Dark Lord de tweede oorlog zou gaan winnen en niets kon hem op andere gedachten brengen.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Mel knikte en glimlachte. De geest kwam langs en liet de kamer veranderen jn een gevaarlijke plek. Draco stond aan de andere kant met allemaal bewakers om hem heen. "Je hebt een korte tijd om hem te redden." Zei ze en toverde ook Abigail en Tom hier heen. Tom stond bij Draco en Abigaial bij haar. "We moeten ze redden." Zei en stapte wat naar achteren toen er wat vuur voor ze kwam. Hoe ging ze Draco redden? Ze moest samen werken met Abigail. Ze moesten allemaal opdrachten doen om te komen.

Tom kijkt naar haar. "Daag me uit." Zsi ze tegen hem en glimlachte. Ze ging door haar haren heen en beet losjes op haar onderlip. Tom keek naar Abigail en Pansy die allrmaal levensgevaarlijke opdrachten moesten doen om hier heen te komen. Hij keek naar ze. Damn, ze waren echt moedig.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek de jongen aan en kon het niet laten om te glimlachen. "Volgens mij was dat precies wat ik net deed" merkte het blonde meisje op. Haar hoofd hield ze een klein beetje schuin. Ze wist dat Tom niet vaak uitgedaagd werd. Velen te bang door de verhalen die ze over hem hadden gehoord. Maar Abigail niet. Abigail was er juist door geïnteresseerd. Hoewel ze zich wel af vroeg of al de verhalen waar waren. Of hij echt zo goed was, als men beweerde. Niemand was moedig genoeg om dat uit te proberen. Het was niet erg, maar iemand moest het wel proberen. Abigail vond het niet erg om die persoon te zijn. Ze wist dat ze goed genoeg was om de jongen aan te kunnen. Ze was een slimme heks. Beschikte over krachten waar niemand wat vanaf wist. Simpelweg omdat ze niet te veel op wilde scheppen.
Ze was verbaasd toen ze binnen enkele seconde in een andere ruimte stond. Ze analyseerde de kamer eens goed. Het was haar al vrij snel duidelijk wat hier de bedoeling van was. Een zachte zucht rolde er over haar lippen. Fijn. Pas toen viel het meisje op dat ze naast Pansy stond. De opmerking die ze maakte over dat ze de jongens moesten redden was overbodig geweest. Dat was haar al opgevallen. "Dat dacht ik al" merkte de blondine op en richtte haar blik weer op de jongens. Waarom zou ze in eerste instantie het tweetal willen redden? De blonde jongen kende ze niet. Tom leerde ze net pas kennen. En waarom kon hij zichzelf hier niet uit redden? Was hij niet zo vol van zichzelf dat hij de beste was uit zijn jaar? Dan moest dit voor hem geen moeilijke uitdaging zijn? Of zag ze dat verkeerd en had de geest andere plannen voor ogen. Misschien moest ze er maar gewoon mee in gaan. Bovendien zag ze voor de eerste paar opdrachten een goede uitweg, wat er voor zorgde dat ze gemakkelijk door de eerste opdrachten heen kon komen.
Kort rolde ze met haar ogen en pakte haar staf. Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor en schonk Pansy nog een flauwe glimlach, voor ze er maar een begin aan maakte. Het vuur had ze binnen enkele seconden weten te blussen en ging door naar de volgende opdracht.

Draco was verbaasd hoe de situatie binnen de kortste keren was veranderd. De kamer was inmiddels veranderd in een hindernisbaan met gevaarlijke opdrachten. Inmiddels was hij vergezeld door Tom en stond Abigail aan de kant van Pansy. De twee jongens waren omringt door bewakers. De geest had inderdaad plannen met het viertal gehad. Wat hier precies het nu van was, begreep hij niet. Hoe zou dit de relatie tussen Draco en Pansy verbeteren? Hij had er geen idee van. Kort schudde hij zijn hoofd. Hij hoopte maar dat alles goed zou gaan. Het zag er naar uit dat het behoorlijk moeilijke opdrachten waren. De geest wilde het hen in principe moeilijk maken. Dat was Draco inmiddels wel duidelijk geworden. Zijn blik gleed naar de twee meiden. Een kleine grijns verscheen er rond zijn lippen toen hij de bewegingen van het blonde meisje volgen. Zij was inmiddels begonnen aan de opdrachten en hij verbaasde zich over het feit met wat voor een gemak ze aan de opdrachten begon. Ze was een talent. Een enorm talent. Misschien nog wel beter dan Tom. Zijn blik gleed dan ook naar de jongen naast hem. Hij vroeg zich af hoe het tussen de twee ging. Waren het vrienden van elkaar? Zaten ze in een relatie? Of waren ze beide toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde tijd, waardoor zij de twee waren die Draco en Pansy aantroffen en moesten helpen. Of was het geen toeval geweest? Had dit allemaal een ander doel waar ze vanzelf achter moesten komen. Waarschijnlijk ging het nog behoorlijk wat worden. Dit was nog maar het begin en het was al een behoorlijke opdracht.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy keek naar Abigail en glimlachte zwak naar haar. Ze deed het geweldig. Ze was echt een uitmuntende heks voor haar leeftijd. Hoe ze die spreuk uitsprak met zoveel rust en kracht. Pansy wou dat ze dat zelf kon, maar helaas dat zat er in niet. Ze liep verder en zag een monter. Ze wou haar staf pakken, maar die werd op magische wijs afgepakt. Het beest gaf haar een rake klap dus ze viel naar achter. Ze had wat pijn aan haar enkel, maar ze gaf niet op. Hij krabte haar arm en ze deed op haar lip van de pijn. Ze ging naar hem toe en keek in zijn ogen. Hij had pijn en verdriet. Dezelfde blik die elke nacht in de spiegel zag. De verdriet die ze zichzelf aan deed door Draco keer op keer pijn te doen en de pijn die er van kreeg. Ze keek naar het monster en gaf hem een knuffel. ''Het komt goed.'' Fluisterde ze en hij veranderde naar een knappe jongeman met groene ogen en bruine haren. ''Bedant.'' Zei hij en gaf mijn staf terug. Daarna moest ze verder en liet de grond weer rustig worden toen het wild trilde. Ze sprak haar spreuken zorgvuldig en rustig uit zoals Abigail, maar die was echt goed. Totdat ze boven een ravijn stonde. Ze wou een brug toveren of een bezem hier halen zodat ze konden vliegen, maar haar staf werd afgepakt en ze werd de ravijn ingeduwd. Ze hield zich in het midden vast aan een stuk steen, dit deed echt pijn haar vingers. Het was een klein stukje steen dus ze kon zich niet omhoog trekken.

Tom keek naar de meiden en glimlachte. Hij genoot van Abigail. Ze deed alles perfect en was echt een uitmuntende heks. Hij onderschatte haar krachten heel erg. Hij dacht dat ze net zoals andere meiden slecht was en alleen bezig was met make up zoals Pansy toen ze binnenkwam, maar ze hebben zich beide bewezen. Ze zijn waren best moedig voor meiden om de jongens te redden. Beide meiden hebben de keuze gekregen na de oprachten of ze konden de jongens redden of ze konden rustig gaan. Pansy koos er voor Draco te redden kosten wat het kost en is in de ravijn gegooid. ''Pansy.'' Schreeuwde hij en keek naar Abigail. Hij hoopte niet dat ze ook zo een domme keuze zou maken voor hem. Vast niet. Ze hadden niks met elkaar te maken. Draco mocht opeens gaan. Hij mocht ook kiezen of Pansy redden of naar huis.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail had niet al te veel moeite met de opdrachten die ze moest doorstaan. Het was een uitdaging, dat ontkende ze zeker niet, maar ze wist zich goed een weg te banen. De juiste keuzes maken in combinatie met het rustig en zelfverzekerd handelen zorgde ervoor dat ze heel ver kwam. Een kleine glimlach kwam er rond haar lippen te staan. Haar blik gleed kort naar Tom. Ze werd uit haar concentratie gehaald, omdat hij de naam van het andere meisje had gegild. Ze kon het niet laten om kort te fronsen. Zij deed hier haar best om de jongen uit de problemen te halen. En waarvoor deed ze het eigenlijk. Kort schudde ze haar hoofd en zuchtte een keer. Misschien had ze dit beter niet kunnen doen. Had ze gewoon weg moeten gaan op het moment dat het nog kon. Ze deed moeite voor iemand die ze niet eens kende. Ze zette haar eigen leven op het spel voor iemand die ze niet eens kende. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin en richtte zich maar weer op wat haar te wachten stond. Door het feit dat ze zich kort had laten afleiden door de jongen die ze wilde redden, had ze niet doorgehad dat ze inmiddels was omsingeld door allemaal tegenstanders. Rare wezens die ze nooit eerder hadden gezien. Ze slikte een keer en haalde een keer diep adem. Dit was de eerste keer gedurende de uitdagingen dat ze het idee had dat ze zich in de problemen had gewerkt. Hoe kon ze in haar eentje meerdere wezens verslaan, sommige waarvan ze niet eens eens wist wat het precies was. Ze zette die gedachten maar van zich af en probeerde uiteindelijk de wezens te verslaan op dezelfde wijze hoe ze de gehele tijd al bezig was geweest. Zelfverzekerd en rustig Hoewel ze het idee had dat ze dit niet in haar eentje kon klaren. Het was haar waarschijnlijk te veel. Ze sprak de ene na de andere spreuk uit, hoewel ze geen idee had hoe lang ze dit nog vol kon houden. Toch gaf ze niet op en probeerde zichzelf staande te houden in dit onmogelijke gevecht.

Draco keek naar de twee meiden en grijnsde kort. Het was dapper van ze om al die uitdagingen aan te gaan. Het waren moeilijke opdrachten, hoewel Abigail er makkelijker vanaf leek te komen dan Pansy. Zij leek er toch wel moeite mee te hebben. Kort beet hij op haar lip en keek kort naar de jongen die naast hem stond. Toch was hij lichtelijk nerveus. Hij hoopte maar dat het goed zou komen. Hij hoorde Tom schreeuwen, waardoor Draco zich gelijk weer op de twee meiden richtte. Hoewel, hij zag alleen Abigail nog in dezelfde ruimte staan. Pansy was blijkbaar in het ravijn gevallen. Nu had Draco de keus. Hij moest de keuze maken om Pansy te redden of om terug te gaan naar zijn eigen tijd. Hoewel hij wist wat hem nu te doen stond. Hij kon het niet maken om terug te gaan naar zijn eigen tijd. Ze had zijn best voor hem gedaan. Het minste wat hij kon doen was haar te redden uit het ravijn. Hij werd vrijgelaten uit de ruimte waarin hij opgesloten was. Hij ging naar het ravijn en kek kort naar beneden. Hij zag Pansy aan een steen hangen. Hij slikte een keer en ging op zijn knieën zitten en reikte zijn hand naar haar uit. "Pak mijn hand vast" zei hij tegen haar.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy voelde haar handen langs willen loslaten, maar ze hoorde toen Draco. Draco had gekozen om haar te redden en dat vond ze echt nobel van hem. Ze keek naar hem een glimlach sierde haar lippen, hij zou haar nog steeds redden. Ze pakte zijn hand vast en hij trok haar omhoog. ''Dankje.'' Zei ze en knuffelde hem. Ze was doodsbang dat ze dood zou gaan en hij terug naar zijn eigen tijd zou gaan. Ze keek naar hem en glimlachte zwak.

Tom keek naar Abigail en genoot van hoe ze haar spreuken uitsprak. Toen hij rare wezens zag, zag hij dat ze het niet alleen kon en hij mocht haar helpen of terug naar huis gaan. Waarom zou hij haar helpen? Hij was toch egoïstisch en dacht alleen aan zich zelf, maar iets in hem zei dat hij haar moest helpen. Hij ging naar haar toe en strijden samen met haar tegen de wezens. De verschillend wezens die hij niet kende, maar het maakt niks uit samen lukt het ze. Toen alles verslagen was kwam de geest. ''Jullie zijn geslaagd voor de eerste opdracht. Goedzo.'' Zei ze en keek naar ons. We waren weer op Hogwarts. Ze liet 2 kettingen om de halsen van Abigail en Pansy verschijnen. ''Deze ketting zullen verdwijnen als jullie opdrachten doen. Pansy jij moet leren om Draco te vertrouwen en hem meer los te laten en Abigail, jij gaat leren om over je koppigheid heen te zetten en meer met Tom om te gaan.''

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail was uitgeput. Ze had bijna alles in haar eentje moeten doorstaan. Het kostte haar veel kracht en energie om alles zo goed mogelijk te doen. Het had positief uitgepakt. Heel positief. De opdracht was gelukt. Ze verbaasde zich nog steeds over het feit dat Tom haar was komen helpen. Ze was hem dankbaar, want alleen had ze het waarschijnlijk niet gered. De wezens die tegenover haar hadden gestaan had ze niet herkent. De krachten van deze wezens kende ze daarom ook niet. Toch kwam de tweede opdracht er gelijk achteraan, terwijl de eerste opdracht nog maar net afgelopen was. Ze hoorde de geest praten. Hij legde de tweede opdracht uit en terwijl hij dat deed, voelde hoe er een ketting om haar hals heen sloot. Ze fronste even. Hoezo was zij koppig? Zij had altijd open gestaan om andere mensen te leren kennen. Afkeurend schudde ze haar hoofd. Ze had hier niet mee in moeten stemmen. Ze had gewoon door moeten lopen naar haar common room. Dan had ze nu niet in de problemen gezeten. Dan had ze nergens last van gehad en dan had ze ook niet opgeschoten gezeten met deze mensen. Een zachte zucht rolde er over haar lippen heen, voor haar blik naar Tom gleed. Ze moest hem toch leren kennen om los te komen uit de situatie waarin ze in terecht was gekomen.

Draco keek Pansy aan en glimlachte even naar haar. 'Geen dank"zei hij haar. Hij wilde geen dood op zijn geweten hebben staan. Dat kon hij waarschijnlijk niet over zijn hart verkrijgen. Het schuldgevoel had waarschijnlijk veel te groot geworden. Toch had hij daar niet veel tijd gehad om over na te denken. Binnen de kortste keren stond het viertal weer binnen de muren van Hogwarts. Binnen enkele seconde waren het nu de meiden die werden vastgeketend. Een ketting om hun hals. Beide de opdracht om aan zichzelf te werken, voor de opdracht was afgerond. Zijn blik gleed even naar Tom. De opdracht voor het viertal was duidelijk. Hij was minder intens dan de eerste opdracht en Draco moest toegeven dat hij toch lichtelijk opgelucht was. Hij keek kort naar Pansy.

Orpgaccountxx
Straatmuzikant

Orpgaccountxx schreef:
Pansy keek naar Draco en glimlache lichtjes. Ze moest hem zijn eigen ding laten doen en keek naar de geest. De ketting was een simpele zilvere halsketting met een hartje en die van Abigail met een ster. Wat betekende dat? Er kwam een groep van meiden naar Draco toe en een paar jongens die met hem wouden chillen en ze wist dat het de opdracht van de geest. Ze liet hem gaan toen de meiden hem meetrokken. Ze moest hem vertrouwen en hoopte dat dat lukte. Ze had er wel moeite mee aangezien het hele mooie meiden waren, maar ze moest hem leren vertrouwen. Ze liep naar de commonroom en ging op de bank zitten. Ze begon rustig een boek te lezen en deed haar haren uit een staart. Haar krullen vielen neer over haar schouders.

Tom keek naar Draco die met hotte meiden wegging, damn waarom kon hij het niet zijn. Ze gingen uit. Hij keek naar Abigail en grijnsde. ''Zou je met mij een drankje willen doen om elkaar beter te leren kennen?'' Vroeg hij rustig aan haar. Ze moesten elkaar helpen om hier samen uit te komen en misschien was ze wel interessant. Misschien kon ze zijn beste vriend worden en dat was al heel wat, niemand werd zomaar zijn vriend en al helemaal niet zijn beste vriend. Alleen Jack was zijn beste vriend, maar die waren in de trein al meteen beste vrienden en zijn met elkaar populair geworden, de rest waren meer normale vrienden.

BeauRathbone
Internationale ster

BeauRathbone schreef:
Abigail keek naar het kettinkje dat inmiddels om haar nek heen hing. Een zilveren ketting met een ster als hangertje. Een kleine glimlach verscheen er rond haar lippen. Ze streek een plukje van haar blonde achter haar oor en richtte haar blik uiteindelijk op Tom. De jongen die ze beter moest leren kennen om zich zo over haar koppigheid heen te zetten. Dat is wat ze van het verhaal van de geest begrepen had tenminste. Ze zou er nu toch niet meer onderuit komen. Ze was er immers zelf ingestapt. Die keuze had ze vrijwillig gemaakt, dus nu moest ze het afmaken ook. Misschien viel de jongen toch wel mee. Misschien zat er meer achter de verhalen die de ronde gingen. Ze had misschien niet te snel over de jongen moeten oordelen. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin. Hoewel het er op leek dat de jongen liever in de schoenen van Draco had gestaan, in plaats van dat hij iets met Abigail zou gaan doen. Haar armen sloeg ze over elkaar heen, terwijl ze hem met een licht doordringende blik aan keek. Het duurde even voor ze antwoord gaf op de vraag die hij haar gesteld had. "Als dat is wat je graag wil"antwoordde ze. Ze zou zich niet makkelijk gewonnen geven. Normaal gesproken was ze een heel open persoon en had ze de kans met beide handen aangepakt. Iemand leren kennen had ze altijd kunnen waarderen, maar Tom kon ze niet peilen. Ze wist niet wat de jongen wilde. Ze wist niet wat ze van hem kon verwachten. Ze kon haar vinger er niet op leggen op wat zijn intenties nu precies waren. Daarom was het meisje bij hem een stuk terughoudender dan dat ze bij anderen was. Ze vond dat ze daar een goede reden voor had. En daarom zou ze het niet zo makkelijk opgeven. Ze wilde eerst achter die dingen komen, voor ze zich bloot zou geven aan de jongen die momenteel voor haar stond.
De twee waren inmiddels met zijn tweeën overgebleven. Draco was verdwenen met het groepje mensen die hem hadden gevraagd om wat leuks te gaan doen. Pansy was ook verdwenen. Waar ze heen was, wist Abigail niet, maar dat ging haar ook helemaal niet aan. Haar interesse lag ook ergens anders. En dat was momenteel in de jongen die momenteeel voor haar stond.

Draco keek op toen hij wat rumoer hoorde. Een groepje van een aantal aantrekkelijke jongedames en aantal jongens was zich inmiddels bij het viertal gaan voegen. Een tevreden grijns verscheen er rond zijn lippen. De geest wist precies waar hij het zoeken moest. Hij wist precies waar Draco mee zat en waar hij zo naar had verlangd. Hij moest toegeven dat de meiden die hem op het moment gezelschap hielden, behoorlijk aantrekkelijk waren. Heel aantrekkelijk. Hij zou liegen als hij zou zeggen dat het hem niet beviel. Zolang hij trouw zou blijven zou er helemaal niets aan de hand zijn. Dat wist hij zelf heel goed. Toch had hij het idee dat de meiden het hem niet makkelijk gingen maken, aangezien hij nu eigenlijk de opdracht had gekregen om wat plezier te maken en te genieten van zijn vrije tijd. Iets wat de jongen al heel lang niet had kunnen. Stiekem was hij de geest dan ook meer dan dankbaar. Hij had voor een middag zijn vrijheid terug. Geen gezeur. Geen ruzie. Eindelijk een keer gewoon genieten van zijn gezelschap, zonder dat er negatieve consequenties aan verbonden zaten. Het klonk als de ideale situatie en kon dan ook niet wachten om weg te gaan.
Zijn gebeden werden eigenlijk vrijwel gelijk gehoord, want binnen no time werd hij door de groep meegenomen. Hierdoor vergat hij Pansy vrijwel helemaal. Wat hij met de groep zou gaan doen, wist hij niet precies. Maar hij voelde zich voor het eerst sinds een lange tijd weer ontspannen. Zo had hij zich in een hele lange tijd niet gevoeld en hij moest toegeven dat het enorm goed voelde om zich eindelijk weer een keer zo te voelen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld