Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
Orpg || Visiting The Shadows With You Is -
Account verwijderd




schreef:
De wijnbeker in Catalina's hand voelde weer licht aan. Wanneer ze haar ogen vestigde op de zilveren beker zag ze duidelijk dat er niks meer in zat. Ze had de neiging om een volgende wijnbeker te pakken, maar de blikken die ze toegeworpen kreeg van haar schoonouders hielden haar tegen. Het leek erop dat ze haar steeds in de gaten hielden, ervoor zorgend dat ze de familie niet zou vernederen door haar mogelijke dronken acties. De beker had ze neergelegd op één van de kleine tafels die in de zaal stonden. Haar benen voelden slapper aan en het leek erop dat ze het elk moment zouden begeven. Evenwicht bewaren was moeilijk voor haar, maar als ze zo zou blijven staan zou het niet opvallen. Met haar schouder leunde ze tegen de lichte muren aan, die versierd waren met verschillende schilderijen. Op de meeste stonden mensen op, voornamelijk mannen, maar er waren ook doeken met landschappen. Kunst was altijd iets wat haar fascineerde. Aangezien ze zelf niet creatief was, kocht haar vader haar veel kunst die ze mooi vond. Haar kamer was dan ook met verschillende beelden en schilderijen versierd. In tegenstelling tot haar oudere zussen vond ze dat haar kamer de mooiste was van het huis. De rest van het huis was erg leeg en had enkel hier en daar een schilderij hangen, om de gasten te laten zien dat ze duurdere schilderijen konden aanschaffen. Haar ouders waren trots genoeg om hun rijkdom aan iedereen te laten zien en ze kregen ook altijd een voldaan gevoel wanneer mensen hun huis complimenteerden. Zijzelf vond er niks aan, wetend dat ze zich in haar huis niet thuis voelde. Eigenlijk had ze nooit het gevoel gehad dat ze bij de familie hoorde. Ze was compleet anders dan haar overige familieleden. Vaak werd ze gezien als het buitenbeetje, maar zo voelde ze zich ook. Misschien dat het contact tussen haar en Milo zo goed was. Ze begrepen elkaar, terwijl ze beiden van verschillende families kwamen. Nu het bleek dat hij als koning het land zou gaan regeren, zorgde ervoor dat ze twijfelde over zijn karakter. Zou hij nog hetzelfde zijn of zou hij compleet zijn veranderd? Waarschijnlijk was hij hetzelfde gebleven. Hij was niet eens persoon die zomaar veranderde. Hij bleef altijd zichzelf en dat zorgde ervoor dat ze hem daardoor mocht als de persoon die hij was. Hoewel hij haar net volkomen negeerde, zorgde het er niet voor dat ze anders over hem dacht. Natuurlijk was ze boos, maar ergens wist ze dat hij zich aan zijn plichten moest houden. Niemand mocht weten dat ze elkaar kenden en al helemaal niet op een moment als deze. De zaal zat vol met gasten die elke stap van de kroonprins volgden, om erachter te komen hoe hij daadwerkelijk in elkaar zat. Zijzelf hoefde dat niet te doen, aangezien ze genoeg de tijd had gekregen om zijn verschillende trekjes door te hebben. Hij had er genoeg, waar hij zelf waarschijnlijk niks over wist. Het was vreemd om dat op zo'n manier uit te brengen, maar het was de waarheid. Ze had hem zo vaak bekeken, dat ze ondertussen zijn karaktertrekken wist. Wanneer hij verdrietig of gestrest was raakte hij zijn haren aan en wanneer hij aan het nadenken was fronste hij altijd zijn wenkbrauwen. Een korte glimlach kwam op haar gezicht bij die gedachtes.

'Hmm..', zijn ogen had hij op de grond gericht wanneer hij nadacht. Zijn wenkbrauwen waren samen tot een frons getrokken. Een glimlach kwam op haar gezicht bij het zien van zijn gezichtsuitdrukking. Hij leek haast op een puppy. 'You have something on your mind, hm?', vroeg ze hem. Haar hoofd had ze schuin gedraaid, hem met een vragende blik aangekeken. Zijn ogen ontmoetten de haren, waarna hij kort glimlachte. 'I know something we can do', vertelde hij. Het was midden in de herfst en de bladeren bedekten de grond. 'Let's play hide and seek', stelde hij voor. Met een vragende blik keek ze hem aan, zich afgevraagd of hij serieus was. 'I'm serious', het was haast alsof hij haar gedachtes kon lezen. 'Sure, but I want to hide first', zei ze. Hij leek te twijfelen, totdat hij haar smekende blik zag. Zijn glimlach leek groter te worden, waarna hij knikte. 'Sure, I'll count to ten', legde hij uit. Hij draaide zich om, waarna hij begon te tellen. Op een snelle tempo zocht ze een plek uit om zich te verstoppen. 'I'm coming for you, Catalina!', riep hij. Haar ogen volgden zijn bewegingen, terwijl ze verstopt zat achter een grote struik. Wanneer hij dichtbij genoeg was, sprong ze uit de struik, hem vervolgens gegrepen bij zijn schouders om hem te laten schrikken. Zijn reactie was precies zoals ze het had verwacht. Een geschokt geluid kwam uit zijn mond en zijn ogen waren groot door de schrik. Voor kort had ze gelachen om zijn reactie. 'You found me.'

Een stem haalde haar uit haar gedachtes. 'Mylady? Sorry for bothering you, but I have received an order to bring you to the speakers room', legde ze uit. Een korte vrouw van middelbare leeftijd keek haar vragend aan, afwachtend op haar reactie. Het duurde even voordat ze doorhad wat ze vroeg. Voor even had ze getwijfeld, maar haar nieuwsgierigheid nam het over. Ze wilde weten wie met haar wilde praten en waarom. Haar geknik liet genoeg blijken. 'Follow me, please', stelde ze voor. Zonder twijfelen stapte ze achter de vrouw aan. Het kostte haar even tijd om haar evenwicht te houden, maar de muren hielpen haar met die te bewaren. Ze keek de zaal rond, op zoek naar Nicolaes en zijn ouders, maar die waren druk in gesprek met andere mensen. Waarschijnlijk zouden ze het niet doorhebben wanneer ze weg was en dat was maar goed ook. Ze had voorlopig geen zin in haar schoonouders en al helemaal niet in haar echtgenoot. Haar ogen had ze op de soldaten gevestigd, hun bekeken terwijl ze door de gangen liepen richting de sprekerskamer. Het leek haast alsof het poppen waren die voor versiering in de hallen stonden, maar het waren echte mensen. Wanneer ze goed keek kon ze hun borstkassen op een neer zien bewegen, wat een teken was van ademhaling. 'You can wait here', vertelde de vrouw, waarna ze een deur opende. 'Thank you', knikte ze. Ze had enkele stappen gezet in de kamer, waarna ze die volledig bekeek. Het was een donkere kamer en een grote kroonluchter zorgde ervoor dat de ruimte minimaal werd verlicht. Langzamerhand was ze richting de raam gelopen, die een uitzicht had over een stukje van de tuin. Enkele gasten van het feest waren hun tijd aan het spenderen in de grote tuinen van de kasteel. Ze leunde met haar handen op de vensterbank om zich dichterbij het raam te bevinden. Haar ogen volgden de mensen die aan het genieten waren van de nacht. 
Geschrokken draaide ze zich om wanneer ze de deur hoorde dichtslaan. Haar hart klopte in haar keel wanneer ze zag wie het was. Zijn postuur zou ze overal kunnen herkennen. Hij vervolgde zijn weg richting haar, waarop ze als antwoord ook naar hem toeliep. Het leek haast alsof er een aantrekkingskracht was tussen de twee personen. Binnen enkele seconden zaten ze in elkaar armen, niet van plan om elkaar los te laten. Haar armen had ze stevig om hem heen geslagen, waarop haar hoofd was begraaft in zijn nek. Zijn bekende geur drong haar neusgaten binnen. Ze begon te merken hoe zijn aanraking op haar werkten. Haar knieën werden steeds slapper en door haar lichaam ging een golf van blijdschap gemengd met de gevoel van verliefdheid. 'Oh Milo..', fluisterde ze, waarop ze haar hoofd meer in zijn nek begroef. 'I missed you so much', vertelde ze. Langzamerhand liet ze hem los, maar dat weerhield haar niet van hem aanraken. Haar handen had ze op zijn warme wangen gelegd, terwijl ze hem in zijn ogen aankeek. Een euforisch gevoel stroomde door haar lichaam wanneer zijn donkerbruine ogen die van haar ontmoetten. 'How are you and how did this all happen?', vroeg ze hem. Haar duim liet ze even over zijn wang heen strelen. Normaal gesproken zou ze niet haar lichaam zo op hem reageren, maar het werd voor haar te veel. Het leek haast alsof haar lichaam zijn aanraking zelfs nodig had. 'You look so good, just as a future king', een flauwe glimlach kwam op haar gezicht bij haar woorden. Haar vingers had ze even over zijn kaak heen laten gaan, vreemd gekeken bij zijn gezichtsbeharing. 'You've stubbles', lachte ze even. Normaal gesproken zag ze hem nooit met zoveel gezichtsbeharing, maar het stond hem haast perfect. 'I like it. It makes you look older.'


@mysteryland 
Datum: 10-04-2018 00:16 | Aantal keer gewijzigd: 1
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
Het voelde fijn om haar aanraking weer te voelen, en haar stem weer te horen. Het was dan misschien een poos geleden dat ze elkaar gezien hadden, maar de band die ze hadden leek niets veranderd en de gevoelens die Milo voor haar had waren nog steeds hetzelfde. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij haar handen op zijn wangen voelde nadat ze elkaar eindelijk hadden losgelaten. 'I just needed to see you, alone, from the moment I saw you.' antwoordde hij op haar woorden. De dagen dat hij in het kasteel was had hij het erg druk gehad en had hij veel aan zijn hoofd, maar ondanks dat voelde hij zich op vele momenten erg alleen en dacht hij veel aan zijn familie, maar vooral aan Catalina. De enige die hem echt begreep, hem altijd kon opvrolijken en laten lachen. Degene waar hij warme gevoelens van kreeg als hij haar zag, zoals niemand anders dat met hem deed.
'This all happened so fast. The evening when I turned 22, they came to my house and brought me to the castle immediately.' Hij dacht terug aan die avond dat hij vol verbazing naar buiten had gekeken. Nog nooit had hij een koets, ridders en paarden met zo'n duur rijtuig van zo dichtbij gezien. Milo behoorde niet tot die klasse. Hij was maar een boer. Catalina was misschien de rijkste persoon waar hij daarvoor ooit mee gesproken had, doch had dat nooit zo gevoeld. Het was misschien te zien aan haar kleding of het feit dat ze vaak te paard kwam, maar los daarvan gedroeg ze zich niet verwaand en neerbuigend tegenover anderen.
Milo voelde haar vingers over zijn kaak glijden. Hij sloot even zijn ogen en glimlachte toen hij haar stem weer hoorde. 'I don't know if I will be a good king, Catalina. I don't think I can do this,' sprak hij toen onzeker. Het was voor het eerst dat hij met iemand over zijn onzekerheden praatte. Iedereen in het koningshuis werkte zo hard voor hem en was er zo zeker van dat hij een goede koning zou moeten worden. Zelfs zijn familie keek nu erg naar hem op en hij wilde niemand teleurstellen. Hij wilde een goede koning zijn en hij wilde het volk helpen. Hij wist hoe erg de armoede was en dat mensen ook daadwerkelijk recht hadden op een goede koning, maar zou hij dat kunnen? En daar kwam bij, zou hij gelukkig kunnen zijn? Het was wellicht de grootste twijfel die hij had. Natuurlijk waardeerde hij alles wat hij nu had en wat er voor hem gedaan werd nu hij een prins was, maar Milo was snel tevreden en hij had nooit geklaagd over zijn eigen huis, zijn oude huis. Ook realiseerde hij zich dat hij zou moeten trouwen, met een waardige bruid. Hij wilde niet trouwen met iemand waar hij niks voor voelde. Daar hadden Catalina en hij het vaak genoeg over gehad. Maar zij was nu eenmaal ook getrouwd...
Toen hij zich daar aan herinnerde keek hij haar bezorgd aan. 'But how are you? How are things with... Nicolaes?' Het voelde vreemd om het haar te vragen. Hij wilde het er liever niet over hebben, omdat het hem een naar gevoel gaf. Een jaloers gevoel, iets waar hij zich niet aan toe wilde geven. Toch vroeg hij het, omdat hij om haar gaf. Hij gunde het haar om gelukkig te zijn en hij hoopte dat ze dat ook was bij hem, al betwijfelde hij het. Ze had niet erg gelukkig geleken tijdens het feest en hij had het wel gemerkt naar de manier hoe ze tegen elkaar praten. Hoe zou het zijn geweest als Catalina niet het huwelijk was aangegaan met Nicolaes? Milo kon de gedachte van Catalina en hem niet loslaten. Stel dat het zo was, dan had hij haar zeker meegenomen naar het kasteel. Dan had hij haar weggehaald bij haar ouders en zussen waar ze zich ongelukkig voelde, en dan had hij haar met veel liefde erg gelukkig gemaakt. Hij zou haar aan zijn arm meenemen naar het feest, het land vol trots laten zien wat echte liefde was. De gedachte dat hij haar wel degelijk had kunnen trouwen omdat hij een prins bleek te zijn, frustreerde hem, alsof hij zijn kans had gemist. Hij bloosde even bij de gedachte. Zijn verliefde gevoelens voor Catalina had hij nooit bekend en het was beter als hij dat ook niet zou doen. Niet alleen omdat ze getrouwd was, maar ook omdat hij niet wist wat Catalina voelde. Want wat als ze dezelfde gevoelens had, dan zou hij zich waarschijnlijk niet kunnen inhouden en dat zou haar in gevaar brengen. Meer dan deze ontmoeting al deed. Meer dan de chemie tussen hun die duidelijk te zien was voor ieder nuchter persoon. Hij kon zijn ogen amper van haar afhouden eenmaal zijn blik op haar gericht, wat zij met hem deed was onbeschrijfelijk. Herinneringen aan de fijne momenten die ze in de jaren samen hadden meegemaakt schoten voorbij. Wat kon zoiets toch snel veranderen...

'I have an idea...' had Milo bedenkelijk gezegd, zijn blik op het water gericht. Ze zaten samen in het gras, half in de zon, half in de schaduw. Het was niet erg warm de laatste dagen, de zomer was duidelijk voorbij. De paden van het bos waren bedekt met gevallen bladeren, die zachtjes ritselden in de wind.
'Okay, tell me,' zei Catalina, en ze gaf Milo speels een duw omdat hij alweer in gedachten verzonken was. 'We can build a treehouse and live in de the woods. Like woodsman.' Hij voelde hoe Catalina hem vragend had aangekeken. Milo kwam altijd met spontane ideeën dat ze zich zoms afvroeg of hij serieus was of niet. En Milo wist dat. Hij vond het leuk om haar te plagen. 'No, seriously. I can hunt deer and you can prepare the meat. Although, it would ruin your dresses. But I don't mind, you look extraordinary anyway.' Hij had zijn blik inmiddels op Catalina gericht. Wat hij zei, was waar. Catalina en hij begonnen elkaar steeds vaker te zien en hadden de hele zomer samen tijd door gebracht. Ondertussen groeiden er onbekende gevoelens voor haar, en Milo wist soms niet hoe hij ermee om moest gaan. Het was iets wat nooit zou gebeuren, waarom zou hij zich er dan over heugen?
Catalina moest lachen om zijn blik. 'Maybe one day, but we need a place for Armonía. I wouldn't leave her behind.' Milo knikte instemmend. Natuurlijk zou ze haar paard niet achterlaten. 'That's fine. But she can't stay in the treehouse,' zei hij op serieuze toon. Opnieuw hoorde hij Catalina zachtjes lachen, iets waar hij vrolijk van werd. Een grijns verscheen op zijn gezicht. 'I am not joking.' Zei hij. Hij zou het niet erg vinden om de rest van zijn leven met Catalina aan zijn zijde te spenderen, al wist hij dat hun vriendschap kwetsbaar was.
'Hey, what's wrong?' Hoorde hij Catalina zeggen, ze had haar hand op de zijne gelegd nadat ze de bedroefde blik van Milo had gezien. 'I don't know... It's just that, in the future... I don't know how long our friendship will last.' Het was iets waar hij vaak overna dacht. Als ze betrapt werden, dan was het voor hun gebeurd. 'No, don't say that!' Zei Catalina direct. Aan haar stem was te horen dat ze het geen fijn onderwerp vond. Ze schoof dichterbij en Milo kon bijna haar lichaam tegen hem aanvoelen. Hij keek naar haar hand die nog steeds op zijn hand rustte. 'I promise I won't leave you, Milo. You know you mean a lot to me.' Haar woorden emotioneerden hem, hij wou dat hij hetzelfde kon zeggen, maar diep van binnen wist hij dat er ooit een dag zou komen die hun zou breken, al hoopte hij met heel zijn hart van niet. 'I know, it's just hard to think off...' Een diepe frons ontstond op zijn gezicht. Hij wilde er ook niet overna denken, maar het was een gedachte die altijd in zijn achterhoofd speelde. 'Please promise me you will never leave me?' Bijna smekend keek ze de jongen aan. 'Okay, I promise, I will never leave you, and I will always be there for you.' Zijn woorden waren oprecht. De band die ze hadden was hem meer waard dan wat dan ook, en hij wilde haar niet verliezen. Een lieve glimlach sierde zijn gezicht toen hij zag dat Catalina gerust was gesteld met zijn belofte. Haar geluk betekende meer voor hem dan zijn eigen.

Dat Milo haar man niet vertrouwde was iets wat hij niet met haar kon delen, ondanks dat hij haar normaal altijd alles vertelde. Milo wist niet waartoe De La Cruz in staat was of hoeveel macht hij had door zijn familienaam. Hij wilde er ook niet achter komen. Het liefst wilde hij zo ver mogelijk uit de man zijn buurt blijven, maar hoe kon hij dat doen, als hij Catalina zo dicht bij hem wilde hebben? Het was een dilemma dat zich in zijn hoofd had afgespeeld, zoals vele problemen waar hij tegenaan was gelopen sinds bekend was dat hij een prins was. Misschien, was het beter geweest als hij gewoon een boer was gebleven. Dan had hij hier niet overna hoeven denken en dan had hij niet zoveel vijanden gehad. Maar daar was het nu duidelijk te laat voor. Niet dat hij een keuze had gehad, de dag dat ze hem hadden opgehaald, maar om nu van de troon weg te lopen was te laat. Daarbij voelde hij een ongemerkte drang om zijn vaders trots in orde te houden. Hij had de man nooit gekend, en ergens vond hij dat jammer. Als de verhalen klopten die over de oude koning verteld werden, dan vatte hij het op als compliment dat Milo op hem leek. De oude koning was er niet meer, maar toch wilde Milo hem niet teleurstellen. Ook wilde hij niet dat de troon in verkeerde handen zou vallen, wat zeker zou gebeuren als hij erbij weg zou lopen. Het kon niet meer. Iedereen lette nu op hem, en die druk voelde als een zware last op zijn schouders. Hoelang zou Milo dit kunnen volhouden totdat hij er kapot aanging?
'I wish you could stay here for a while, so we could spent time together, like the old days...' Hij glimlachte lief bij het idee. 'But I know it's not possible. They would find out about us, no one can know. Besides, your husband despises me.' De harde realiteit deed zijn glimlach snel verdwijnen.



@Nathaliia 
11
Posts: 1025
Datum: 10-04-2018 21:12 | Aantal keer gewijzigd: 1
Account verwijderd




schreef:
De glimlach op Catalina's gezicht leek niet weg te krijgen. De blije gevoel die door haar lichaam gierde had ze al een lange tijd niet meer gevoeld. Het leek erop dat ze beiden blij waren om elkaar te zien. Een glimlach was duidelijk op zijn gezicht te zien wanneer ze naar hem keek. Het zorgde ervoor dat ze blij werd om hem zo te zien. Wanneer ze hem blij zag, zorgde het ervoor dat ze ook blij werd. Net leek het alsof hij geen zin had in de avond, net zoals haar. Zo te zien deed de scheiding tussen hun beiden hem ook slecht. Hoewel hij er goed uitzag als een toekomstige koning, kon ze aan zijn ogen zien dat het hem ook uitputte. Van dichtbij kon ze zijn wallen duidelijker zien en leken zijn ogen doffer te zijn door het gebrek aan slaap. Ze maakte zich zorgen om hem, wetend dat het hem mentaal uitputte. Hoe graag ze hem wilde helpen, ze wist niet hoe. Ze hoopte enkel dat hij uiteindelijk zelf een ritme zou vinden die bij zijn dag zou passen. Hoewel hij nu alle rijkdommen van het land in bezit had, eiste het ook veel van hem. Haar ogen gleden even langs zijn gezicht, gekeken of hij buiten zijn baardgroei veranderd was. Alles leek hetzelfde te zijn, net zoals paar maanden geleden. Zelfs zijn innerlijk bleef niet onveranderd. Hoewel hij enkele uren geleden deed alsof hij haar niet kende, was dat nu niet het geval. Ze praatten beiden tegen elkaar alsof er in de tussentijd niks was gebeurd. Enkel de locatie was anders. Normaal gesproken bevonden ze zich in het bos, maar nu zaten ze in een sprekerskamer van een kasteel. Ze besefte zich uiteindelijk hoeveel ze hem had gemist. Het leek haast alsof er een stuk van haar was afgenomen. Haar gevoel vertelde haar dat ze nu compleet was nu ze bij hem was. Ze merkte dat ze veel hechter met hem was dan ze eigenlijk had gewild. Voor haar maakte het haar niks uit, aangezien het gevoel dat ze bij hem kreeg een gevoel was die ze wilde blijven voelen. Er was één persoon die haar in de weg stond en dat was haar echtgenoot. Hoewel ze een man had, vergat ze hem volledig. Ze gaf de alcohol de schuld, wetend dat het niet door de wijn kwam, maar door de jongeman die voor haar stond. Een glimlach kwam op haar gezicht bij het horen van zijn woorden. Het gaf haar hoop, hoop dat hij misschien net zo over haar dacht als zij over hem. Nicolaes was ze totaal vergeten nu Milo voor haar neus stond. Ze had gedacht dat ze hem deze avond niet zou spreken, maar toch kwamen ze weer bij elkaar. Het was overduidelijk dat ze niet zonder hem kon. Waarschijnlijk zou de pijn in haar hart weer terugkomen wanneer ze het kasteelterrein zou verlaten, niet wetend wanneer ze hem weer zou zien.
Wanneer hij haar uitlegde wat er was gebeurd, keek ze hem vragend aan. Waarschijnlijk was het voor hem een grote shock, aangezien hij het niet zag aankomen. Het was ook logisch, want niemand zou dat zien aankomen. Ze was blij voor hem dat hij eindelijk achter zijn ware aard achter was gekomen. Het was enkel jammer dat hij het pas op zijn tweeëntwintigste verjaardag had gehoord. Ze realiseerde zich dat hij jarig was geweest en ze niks voor hem had meegenomen, aangezien ze niet dacht dat ze hem ooit zou tegenkomen. Een kleine schuldgevoel ontstond in haar maag. Elk jaar bracht ze hem verschillende geschenken om zijn geboortedag te vieren. De cadeau's die ze hem bracht waren niet groot, aangezien dat zou opvallen bij zijn familie. 

'I can't take this Catalina, it's to much', schudde hij zijn hoofd. Met een glimlach keek ze naar de kleine varken in haar armen. Het varkentje maakte een kort, schattig knorrend geluid, alsof ze het zelf niet mee eens was met de woorden van haar toekomstige baasje. Voor even aaide ze het beestje, zodat ze zich meer op haar gemak zou voelen. Haar ogen had ze daarna op Milo gevestigd. Hij was net 20 geworden. Hoewel ze hem net enkele maanden kende, voelde het als enkele jaren. Het feit dat ze meer tijd met hem doorbracht dat met haar eigen familie, zei al genoeg. Ze opende zich niet zomaar bij iemand, maar bij hem leek het haast automatisch te gaan. Hijzelf leek haar ook te vertrouwen, waardoor hun band elke dag sterker en sterker werd. Ze wilde hem iets geven waar hij iets aan had en wat hem en zijn familie kon helpen. Zijn gezin had weinig dieren en te weinig geld om ze zelf aan te schaffen. Het varkentje had ze ook daarom voor zijn verjaardag gekocht. De verkoper keek haar vreemd aan wanneer ze het van hem kocht, maar gelukkig stelde hij gene vragen. Hij was blij genoeg met het geld wat hij voor één dier had gekregen. Het maakte haar niks uit wat die man dacht, aangezien ze zich niet schaamde. Het was een cadeau voor Milo en het idee dat ze hem ermee blij kon maken zorgde ervoor dat ze zich automatisch beter voelde. Ze wist dat hij het niet zomaar aan ging nemen, maar hij zou wel moeten. Het dier was te duur voor zijn gezin om het te betalen, maar voor haar was het makkelijk te doen. Uit goedheid wilde ze het voor hem halen, wetend dat wanneer het volwassen zou worden hij er baat door zou hebben door hem te slachten voor het vlees. 'You must. You really want to leave this little creature behind?', zijn ogen ontmoetten die van haar door haar opmerking. Uiteindelijk zag ze zijn mondhoek trillen, zijn blijdschap proberen achter te houden. 'I really don't know what to say, it' wasn't necessary. Thank you for this great present', vertelde hij. Ze overhandigde hem de kleine varken, waarna ze hem bekeek. Hij wist niet hoe hij het beestje moest vasthouden, bang om hem per ongeluk pijn te doen. Haar glimlach werd groter wanneer ze zich besefte hoe schattig hij eruitzag. Het beestje begon langzaam te wennen aan de persoon die hem in zijn handen hield. 'Happy Birthday, Milo. You deserve this', legde ze uit. Zijn blik had hij op haar gericht, de verborgen glimlach uiteindelijk laten zien. 

Een vragende blik was op haar gezicht te zien. 'Are you crazy, Milo? You can do this. You can't think like that about yourself', vertelde ze. Ze wilde niet dat de mensen haar zouden horen, dus ze hield haar stem laag. De woorden die haar beste vriend net had uitgesproken zorgden ervoor dat ze zich rusteloos voelde. Ze haatte het wanneer hij zo slecht over zichzelf dacht en daardoor probeerde ze hem altijd beter te laten voelen. Hoewel hij dat niet leek, was hij vaak onzeker over hemzelf en zijn daden. Ook nu was dat het geval. 'You are going to be a great king. I believe in you, you know I always do', zei ze. Ze haatte het wanneer mensen slecht over zichzelf dachten, maar ze haatte het meer wanneer hij zo over zichzelf dacht. Het zorgde ervoor dat ze zich schuldig voelde, wetend dat ze hem beter kon laten voelen, maar het niet had gedaan. Ze hoopte enkel dat hij in zou zien dat hij een groot hart had en dat waarschijnlijk meer mensen dan alleen Catalina dat zouden merken. 
Zijn vraag over haar echtgenoot zorgde ervoor dat ze langzamerhand haar handen van zijn wangen liet afglijden, zich realiserend dat ze zich niet zo kon gedragen. De alcohol van net zorgde ervoor dat ze helemaal niet oppaste met wat ze zei en deed. Haar armen hingen weer langs haar heupen wanneer ze naar de grond keek. Ze stelde zich voor hoe Nicolaes zou reageren wanneer hij haar met Milo zou zien. Hij zou denken dat ze iets met Milo had. Waarschijnlijk zou hij dat als een schok ervaren en zou hij het zien als overspel. Hoewel ze graag bij Milo wilde zijn en haar gevoelens uitten, kon ze het niet. Ze had een man en ze had plichten waaraan ze zich moest houden. Ook was hij een toekomstige koning en bleven haar gevoelens onbeantwoord. Ze wist niet of hij dezelfde gevoelens voor haar had als zij. Het was slecht dat ze bezig was met de gevoelens van Milo in plaats van die van haar man. Toch voelde ze zich niet schuldig, wetend dat het een huwelijk was om de rijkdommen tussen de families te vergroten. 'The things are going ok. He isn't that bad and he's actually nice. But it's not a marriage by love', was haar antwoord.
Ze had haar blik weer op zijn woorden gevestigd, de toon in zijn stem aangehoord. Het was dezelfde toon waarop hij sprak wanneer ze afscheid hadden genomen. Ze was er nog niet klaar voor en al helemaal niet, omdat ze niet wist wanneer ze hem weer zou spreken. Ze wist niet eens of ze hem überhaupt nog zou zien. Wat als het langer zou duren dan vier maanden? Vier maanden waren al lang genoeg voor haar. Een vreemd gevoel overspoelde haar. Wilde hij haar toch niet meer zien? Het zorgde ervoor dat ze zich afvroeg of hij nog contact met haar zou willen. Haar blik had ze van hem afgehaald, waarna ze haar ogen had gefocust op de grond onder haar. 'I understand..', begon ze. Ze keek vreemd op bij het horen van de woorden over haar echtgenoot. 'Why are you thinking that?', vroeg ze zich af. Voor even dacht ze dat hij het enkel als smoes gebruikte om een oplossing te zoeken zodat ze elkaar niet meer zouden zien. Die gedachten lieten haar met een sip gevoel achter, achtervolgd door een lege gevoel.

'I understand if you don't want to see me anymore. You can just say that. I'll respect your choices.'


@mysteryland 
Datum: 10-04-2018 23:57 | Aantal keer gewijzigd: 1
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
Milo waardeerde het zeer dat Catalina hem vertrouwen in probeerde te praten. Het was eenmaal hoe ze was. Milo had dan wel niet vaak onzekerheden, maar als hij dat had dan praatte hij het er alleen met Catalina over. Zij probeerde hem dan het vertrouwen in te praten, hem moed in te spreken en vertelde hem dat hij het wel kon. Zoals ze nu deed. Hij glimlachte even klein, wetend dat het hem deze keer niet erg veel veranderde. Natuurlijk zou hij zijn best doen om een goede prins en een goede koning te zijn, maar het was niet hoe hij was opgegroeid en hij wist er gewoon niet veel van. Hij was misschien een goede boer, maar hij wist niks van politiek en economie. Hij had nooit leren vechten of paardrijden of etiquette geleerd. Hij zou het kunnen leren, maar hij zou zich nooit beter voelen dan Lorenzo of de raad, de mannen en vrouwen die altijd op het hof hadden gewoond en wisten hoe het ging in het koningshuis.
Toch betekende het veel voor hem wat Catalina tegen hem zei, zoals haar woorden altijd deden. Het was niet vreemd dat Catalina zo sip reageerde op zijn woorden over haar man, en hij had ook direct spijt dat hij het gezegd had. 'I can't explain, forget that I said that...' zei hij dan ook spijtig. Hij wilde ook niet tussen hun in komen te staan. Wat zij met elkaar hadden was iets waar niemand hoorde tussen te komen. En hoewel Catalina gelijk had, het geen huwelijk om liefde was, was het toch iets wat je alleen met elkaar deelden. Milo respecteerde dat, wetend dat eventueel ook hij zou moeten trouwen om politieke redenen. Wat hij over De La Cruz dacht was iets wat hij beter voor zichzelf kon houden, waar hij eventueel met Lorenzo over zou kunnen praten als het hem echt zo dwars zat.
Zijn blik gleed naar Catalina die duidelijk geraakt was door zijn woorden. Het was niet zijn bedoeling geweest om haar direct zo'n vervelend gevoel te geven, want het deed hem ook pijn om haar zo te zien. 'Ofcourse I want you near. It's the only thing I would ever wish for.' Zei hij toen gemeend, waarnaar hij haar hand aanraakte zodat hun lichamelijke afstand minder werd. De aanraking zorgde ervoor dat hij haar vast wilde houden, haar wilde aanraken, haar wilde kussen. Milo realiseerde zich echter heel goed hoe fout deze gedachtes waren. En niet alleen omdat Catalina getrouwd was.
Hij trok langzaam zijn hand terug en wreef met een hand door zijn haar. Daarna gleed zijn hand naar zijn nek, voelde de zilveren ketting die hij om zijn hals droeg. Hij staarde even naar de grond en keek naar Catalina. Vlugtig deed hij de ketting af, en keek glimlachend naar Catalina. 'This is for you,' zei hij toen zachtjes, en hij deed de ketting voorzichtig om haar hals. Het was een zilveren ketting waar een bedeltje aanhing, met een vervaagd tekentje van een leeuw. Het was iets wat hij van zijn pleegouders had gekregen, waarschijnlijk het meest waardevolle sierraad dat ze hadden. Ironisch, dat hij er later achter kwam dat de ketting altijd van hem was geweest en ooit tot zijn ouders had behoord. Dezelfde leeuw was immers op de banners van Spanje te zien.
Zodra hij de ketting om haar hals had gedaan sloeg hij voorzichtig haar lange haar erover. Het was alsof zijn hartslag tien keer sneller sloeg zodra hij dichterbij haar kwam, en gevoel dat hij nooit bij iemand anders had gevoeld en slechts bij haar. 'Please keep it with you, so you can think of me, if you need me.' Legde hij aan haar uit, een lieve glimlach ontstond op zijn gezicht. Het was een sierraad dat voor hem niet in geld uit te drukken waard was. Hij wist hoe Catalina in elkaar zat. Dure juwelen of jurken maakten haar niet gelukkig. De ketting was voor hem iets dierbaars en hij wist dat Catalina daar net als hem meer om gaf dan om geld of financiële waarde.
Milo zijn blik gleed naar het raam, het was al duister buiten en enkel het maanlicht diende als verlichting op de oprit. Het einde van het feest naderde, en voor de tweede keer voelde hij het verschrikkelijke gevoel dat gepaard ging met afscheid nemen van zijn vriendin. Toch had hij meer hoop om haar nog eens te zien dan dat hij de eerste keer had gehad. Toen hij nog een boer was, wist hij heel goed dat hij niks meer van haar zou horen, en dat had hij met moeite ook geaccepteerd. Maar nu was het anders. Hij was nu de prins van het land, de macht die hij had kon hij gebruiken voor alles. Als hij haar wilde zien, dan kon hij dat hoogswaarschijnlijk wel regelen. En dat wilde hij ook, maar al te graag.
'Let me make you a promise. Since I am a prince now I can arrange everything, and I will. I promise you that we will see eachother again in the near future, not far from now. And I really hope you want to.' Hoopvol keek hij haar aan, al had hij al wel zo'n vermoeden wat haar antwoord daarop zou zijn.



@Nathaliia 
11
Posts: 1025
Datum: 11-04-2018 22:03
Account verwijderd




schreef:
Hoewel hij had verteld om zijn woorden te vergeten, kon Catalina het niet. Waarom dacht Milo dat Nicolaes hem verachtte? Ze had geen idee en het leek erop dat Milo het haar ook niet zou vertellen. Hij veranderde haast meteen van onderwerp, maar dat weerhield haar niet van haar gedachtes. Ze was nieuwsgierig naar de connecties tussen de familie De La Cruz en de koninklijke familie en hoeveel invloed de families voor elkaar hadden. Haar ogen had ze weer op de grond gefocust, nagedacht over wat de reden kon zijn van de twijfel van Milo over haar echtgenoot. Ze wist dat ze er enkel achter zou kunnen komen door het hem te vragen of aan Nicolaes. Toch zou ze het niet doen, aangezien hij dan zou weten dat ze van bepaalde informatie wist en dat was niet de bedoeling. Ze zou daarmee haarzelf en zelfs Milo in gevaar kunnen brengen, want niemand mocht weten dat de twee elkaar kenden. Het contact tussen haar een haar man was vriendschappelijk, maar zoiets zou ze hem nooit vragen. Ze zou er zelf achter moeten komen en dat zou ze ook uitzoeken. Ze wilde weten wat de twijfel bij Milo is, wetend dat hij hem niet vertrouwd. Hoewel hij dat niet heeft gezegd, wist ze haast zeker dat hij zo over hem dacht. Milo kende ze al langer dan vandaag, dus kon ze makkelijk aan hem aflezen als hij iets voor haar achterhield. Ook nu hield hij dingen voor haar achter, maar vroeg of later zou ze er zelf achter komen. 
Zijn reactie zorgde ervoor dat ze zich beter voelde. Ze vergat even haar nieuwsgierigheid en richtte haar ogen op de toekomstige koning. Zijn woorden klonken niet meer vriendschappelijk, of het leek zo, omdat ze dat hoopte. Ook hij keek haar terug aan. De kleine lichtjes weerspiegelden in zijn ogen, waardoor er kleine pretlichtjes in zijn ogen verschenen. Op dat moment leek hij jonger dat hij daadwerkelijk was, waaraan ze moest terugdenken aan enkele jaren geleden toen ze hem voor het eerst leerde kennen. Hij had haar geholpen, aangezien hij haar huilend en met pijn aantrof. Een korte glimlach kwam op haar gezicht bij die gedachtes. Haar ogen had ze voor even gericht op haar hand wanneer ze de bekende tintelingen op haar hand voelde. Het was zijn aanraking die dat veroorzaakte en ervoor zorgde dat haar humeur compleet opfleurde. Hoe verdrietig of boos ze ook was, met één aanraking kon het zo weggaan. Natuurlijk wist hij niet hoe zij zich bij hem voelde, alhoewel ze had gewild dat hij dat wist. Ze was vaker in een positie geweest waarin ze hem bijna haar gevoelens had verteld, maar ze hield zich met veel moeite in. Ze wist dat dat hun vriendschap zou verpesten en ze vond hun vriendschap belangrijker dan haar gevoelens. 
Bij zijn stem keek ze op. Een lange, zilveren ketting werd rondom haar nek gelegd. Een klein bedeltje hing aan de ketting, ervoor gezorgd dat ze nieuwsgierig naar het bedeltje keek. Het bedeltje legde ze in haar hand, zo omgedraaid dat ze kon kijken wat het was. Hoewel het moeilijk te zien was, kon ze zien dat het een leeuw was. Dezelfde leeuw die bekend was in Spanje. Haar wenkbrauwen had ze gefronst, nadat ze hem aankeek. Zijn handen pakten haar haren vast, daarna over de ketting heen geslagen. Voor even had ze haar ogen gefocust op zijn lippen, bedenkend hoe dichtbij hij stond. Haar hart begon automatisch harder te klappen, waardoor ze bang werd dat hij het zou horen. Snel had ze haar ogen weer gefocust op zijn ogen, terug glimlachend. 'Thank you, Milo', bedankte ze hem. Ze wist dat de ketting iets betekende, waardoor hij het aan haar had gegeven. Hij wist dat ze niet keek naar hoeveel geld of rijkdommen iemand bezat en Milo was daar ook op de hoogte van. Ze was blij dat ze iets van hem had gekregen, iets wat haar aan hem liet denken. Misschien zou het voor haar makkelijker zijn, wetend dat ze een stukje van hem bij zich droeg. 
De afscheid zat eraan te komen. Ze wist dat ze niet lang meer hadden. Door het raam kon ze al de koetsen horen die wegreden met de dronken mensen die erin zaten. Milo's blik gleed richting het raam, waarschijnlijk ook de geluiden van de koetsen gehoord. Langzamerhand hoorde ze zijn toon van zijn stem veranderen wanneer hij tegen haar sprak. Haar ogen had ze op hem gericht, het beeld van hem zo goed mogelijk proberend te onthouden. Ze had geknikt als antwoord, wetend dat ze niet anders wil. 'Ofcourse I want to. Just promise me it will be soon', had ze gezegd. Ze wist dat het tijd was om afscheid te nemen. Haar armen had ze rondom zijn nek geslagen, waarna ze hem een knuffel gaf. 'I'll miss you', fluisterde ze in zijn oor. Ze trok zich langzamerhand terug, maar het leek voor haar niet genoeg te zijn. Haar handen had ze op zijn brede schouders gericht, waarna ze haar lippen op zijn gezicht drukte, net enkele millimeters naast zijn lippen. Het was de eerste keer dat ze zoiets had gedaan, maar het voelde haast als een opluchting. Langzamerhand verbrak ze het lichamelijk contact. Ze draaide zich om, terwijl ze haar lippen voelde tintelen van de aanraking op zijn huid. Voordat ze de deur opende bleef ze staan. 'I'll see you soon Milo', zei ze. Algauw had ze de deur opengemaakt en vervolgens liep ze uit de sprekerskamer. Haar lippen tintelden nog steeds wanneer ze richting de feestzaal liep.


@mysteryland 
Datum: 12-04-2018 22:18
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
De afstand tussen de twee werd steeds minder, en ondanks dat het pijnlijk was om afscheid te nemen, gaven de aanrakingen van Catalina hem een fijn gevoel. Hij voelde haar warme adem op zijn wang zodra ze dichterbij hem kwam en sloot even zijn ogen toen hij haar lippen op zijn huid voelden. Het was voor het eerst dat ze hem een kus had gegeven maar voor hem betekende het zoveel. Het gaf hem het idee dat ze misschien diep van binnen dezelfde afectie voor hem had als hij voor haar, en dat verblijdde hem.
Zijn ogen volgden haar bewegingen. 'I'll miss you too,'  zei hij, voordat ze wegliep, maar met de achterliggende gedachte dat het deze keer niet zo lang hoefde te duren. Natuurlijk schoot de gedachte door hem heen dat haar man een gevaar voor hem kon zijn, dat hij wellicht een vijand was. Maar dat zou hij ervoor over hebben. Milo was vastberaden om Catalina weer terug te zien en het maakte hem niet uit wat hij daarvoor moest doen. Hij had haar gemist en nu ze elkaar weer zagen voelde hij wellicht nog meer liefde voor haar dan hij al deed. Hij had alles voor haar over. Daar kwam bij dat zelfs als haar man een bedreiging voor de prins was, hij geen kans had om wat dan ook te doen. Er waren zoveel soldaten die er waren om Milo te beschermen en hij was slim. Hij zou oppassen voor De La Cruz, en hij zou Lorenzo ernaar vragen.
Milo liep richting het raam waar hij tegen de muur leunde en naar buiten staarde. Het was een broeierige nacht en door de warmte en de drank zag hij verscheidene dronken gasten het terrein verlaten. Hij snoof zachtjes bij het idee, dat dit nu zijn type volk was. Het voelde niet zo. Hij voelde zich anders. Niet omdat hij een prins had en meer macht had, maar omdat hij een hele andere kijk op het leven had en veel meer aandacht had voor dingen om zich heen. Deze mensen dachten enkel aan zichzelf.
na enkele minuten maakte hij zijn weg terug naar het feest. De zaal was minder bevolkt en de sfeer was anders. Het kon Milo niet veel schelen. Hij verlangde naar zijn bed waar hij zijn ogen zou kunnen sluiten om alles te verwerken van de avond. Hij liet zijn hand even over zijn gezicht glijden, zijn vingers raakten de plek waar Catalina hem had gekust. Een glimlach ontstond op zijn gezicht van de fijne herinnering.
geschrokken keek hij op toen iemand hem aanstootte, waardoor Milo uit zijn gedachtes ontwaakte. Het was Lorenzo, natuurlijk. 'Where have you been, I was looking for you? Do you realise most guests left already in the mean time?'  De vragen brachten hem hoofdpijn. Milo schudde zijn hoofd. 'It doesn't matter. I tried my best to talk to all of them,'  legde hij uit, al had hij het idee dat Lorenzo geen genoegen nam met zijn antwoord.
Onbewust merkte dat Lorenzo hem mee nam naar een ander echtpaar dat aan een tafel zat. Natuurlijk wilde zijn oom de prins aan hen voorstellen, iets waar Milo geen zin in had maar hij had weinig keuze. Voor hij het wist zat hij aan de tafel en was hij wederom in een politiek gesprek verwisseld. Het grootste gedeelte ging langs hem heen en werd het woord vooral door zijn oom gevoerd. Milo zat met zijn gedachte bij iets anders, bij iemand anders. Zijn ogen gleden de zaal rond, op zoek naar Catalina. Hij hoopte vooral dat De La Cruz niets gemerkt had van haar afwezigheid en dat ze niet in de problemen zou komen.

@Nathaliia 
11
Posts: 1025
Datum: 12-04-2018 23:03
Account verwijderd




schreef:
Algauw had Catalina zich weer bij haar echtgenoot gevoegd, waardoor ze haast meteen vragen naar haar hoofd kreeg geslingerd. 'Where have you been, Catalina?', zijn geërgerde stem liet duidelijk merken dat hij haar plotselinge verdwijning niet accepteerde. 'I lost my ring. Sorry I didn't say anything', vertelde ze. Nu ze terug was in de realiteit, was haar humeur compleet veranderd. Ze was weer somber, wetend dat ze algauw weer terug zou moeten naar huis. Nicolaes leek het voor nu te laten, waarna hij weer in een gesprek ging met de mannen. Ze voelde zich niet op haar gemak, aangezien ze hun niet kende en ze over economische onderwerpen praatten. Haar ogen gleden onopgemerkt door de zaal. Er waren al veel mensen weg, waardoor de zaal groter leek. Het was niet meer zo druk en daar was ze dankbaar voor. Ze wist dat ze de volgende dag migraine zou krijgen door de hoeveelheid drank die ze had opgedronken. Voor kort had ze Milo gevolgd, hem vanaf een afstand bekeken. De glimlach die ze op haar gezicht wilde laten verschijnen onderdrukte ze snel, wetend dat de mensen haar gedrag vreemd zouden vinden. Algauw had ze haar blik van haar beste vriend gehaald wanneer haar man tot haar sprak. 'Shall we go? You look tired', vertelde hij. Met zijn hand haalde hij haar haren uit haar gezicht. Ze wilde hem tegenhouden, bang dat haar vriend hun zo zou zien, maar dat kon niet. In plaats daarvan had ze snel geknikt, waarna hij haar hand pakte en langzamerhand de zaal verliet met haar aan zijn zij. Wanneer ze langs Milo liep, liet ze als afscheid een onopvallende glimlach zien, waarna ze algauw haar man had gevolgd.

TS -> The night before the meeting.

'Nico, I think I'm going to sleep. We have to get up early tomorrow', gaapte ze. Langzamerhand stond ze op, haar man bekeken. Zijn pupillen waren uitgezet door de hoeveelheid alcohol die zich in zijn bloed bevond. 'Hmm? Yes, sure', mompelde hij. Zonder verder iets te zeggen liep ze richting de slaapkamer, geen aandacht gegeven aan haar dronken echtgenoot. De afgelopen weken waren zwaar voor haar geweest. Niet alleen omdat ze haar beste vriend mistte, maar ook omdat Nicolaes zijn ware aard uiteindelijk had laten zien. Haast elke avond had hij een fles met een hoge percentage alcoholgehalte die hij alleen opdronk. Aan het begin had ze er geen moeite mee, aangezien ze dacht dat hij het nodig had omdat het niet goed ging met de zaken. Pas later had ze door dat het een verslaving was , die elke keer steeds erger werd. Hoewel ze met hem praatte om ervoor te zorgen dat hij zou stoppen, het lukte niet. Hij leek er alleen maar meer door te drinken. Ze vond het jammer dat hij uiteindelijk een alcoholist bleek te zijn, aangezien ze aan het begin goede verwachtingen van hem had gehad. Toch wilde ze hem helpen, maar ze wist niet hoe. Ze had al vaak genoeg geprobeerd om alcohol uit zijn hoofd te praten, echter met weinig voortgang. De enige die hem kon helpen was een dokter, maar daar zou hij waarschijnlijk ook niet naar luisteren.
Wanneer ze in de kamer was gekomen had ze de jongere dienstmeisje geroepen. Ze was net zeventien jaar oud. Eerst wilde ze haar niet aannemen, aangezien ze haar te jong vond om te werken. Uiteindelijk had ze het wel gedaan nadat het meisje haar levensverhaal huilen aan haar had uitgelegd. Ze hadden lang gepraat en ze had haar zo goed mogelijk proberen te troosten. Sindsdien hebben ze haar aangenomen en kreeg ze geld en zelfs een slaapplek in het huis. Rosalia was een goed persoon en dat was ook te zien aan haar uitstraling. Haar blonde haren en sproeten zorgden ervoor dat ze er schattig uitzag. Ze zag Rosalia eerder als een vriendin waarmee ze soms kon kletsen, dan een dienstmeisje. 'Rosalia? Can you help me with my dress and corset?', had ze gevraagd. Het dienstmeisje kwam gelijk opdagen, waarna ze haar hielp met haar kleding. Na enkele minuten was ze klaar en kon ze haar slaapkleding aantrekken. 'Thank you, have a good night', bedankte ze haar. Met een glimlach verliet het dienstmeisje de slaapkamer. Snel had Catalina zich omgekleed, waarna ze haar sieraden uittrok. Ze was gaan zitten op het kleine krukje wat voor de witte kaptafel stond. Net voordat ze haar ketting uit wilde trekken, hield iemand haar tegen. 'I'll help you', zonder te protesteren liet ze het Nico doen. Algauw had hij de ketting op de kaptafel gelegd, waarna hij haar hand pakte. Hij trok haar langzamerhand op zodat ze stond en vervolgens legde hij zijn handen rondom haar middel. 'I-I really want to see you pregnant with our child. Let's do it now. We're married for almost 6 months', vertelde hij. Met een vreemde blik keek ze hem aan, waarna ze even lachte. 'You're drunk, Nico. Come, I'll help you', zei ze. Langzamerhand duwde ze hem op bed. Aangezien zijn handen rondom haar middel waren gelegd, trok hij haar mee. Haar hand liet ze boven zijn hoofd leunen, ervoor gezorgd dat ze niet volledig op hem zat. Deze positie liet haar oncomfortabel voelen, waardoor ze zo snel mogelijk anders wilde liggen. Toen ze wilde opstaan, hield hij haar tegen. In plaats van haar laten opstaan, nam hij haar bij d'r heupen en vervolgens legde hij haar onder zich. Een bang gevoel stroomde er door haar buik heen, waarna ze haar handen op zijn borstkas legde. Ze vertrouwde dit niet. 'Nico, I'm really ti-', haar zin kon niet afgemaakt worden. Hij had zijn lippen met die van haar gelegd, waardoor ze in een zoen belandden. Binnen enkele seconden zaten zijn handen op de plekken waarbij zet het niet wilde. Paniek schoot door haar geen, waardoor ze hem van zich af probeerde te duwen. Hij negeerde haar handelingen. Haar slaapjurk werd omhoog getrokken, waarna zijn handen zich dichtbij haar intieme plekken bevonden. Met volle kracht duwde ze tegen zijn borstkas. 'Don't hesitate. I'm not going to hurt you', gromde hij. 'I mean it Nicolaes, stop', zei ze. Ze voelde haar hart tegen haar borstkas aankloppen. 'Stop with this bullshit, Catalina', siste hij. Zijn handelingen gingen verder. Ze wist dat ze iets moest doen, maar de brok in haar keel hield haar tegen. Pas wanneer ze voetstappen op de gang hoorde, besefte ze wat er aan de hand was. De tranen liepen over haar wangen, terwijl hij zijn handen over haar meest intieme plekken liet gaan. 'Stop!', riep ze. 'You're hurting me, stop', riep ze wanneer hij niet reageerde. Ze probeerde van zijn greep te ontsnappen, maar hij hield haar te stevig vast. De tranen die over haar wangen liepen, zorgden ervoor dat haar huid volledig nat werd.

'Miss, can I-... Oh My Dear God', de welbekende stem van de butler klonk door de kamer. Nog nooit was Catalina zo blij geweest om een stem te horen.

TS -> The day of the meeting.

De welbekende kasteel leek haast met elke dag mooier te worden. Hoewel ze zich voorbereide op de ontmoeting van haar beste vriend, hield een gebeurtenis haar tegen. De beelden van de avond hiervoor gingen als een flashback door haar hoofd, ervoor gezorgd dat ze die avond opnieuw en opnieuw leek te beleven. Hoe graag ze haar aandacht bij iets anders wilde houden, bij het zien van haar echtgenoot kreeg ze een misselijk gevoel en voelde ze hoe haar handen begonnen te trillen. Elke aanraking met iemand zorgde ervoor dat ze schrok en diegene met angst aankeek. Niemand leek te snappen wat er met haar aan de hand was en dat leek ook beter. Ze schaamde zich voor wat er was gebeurd en dat zorgde ervoor dat bij iedere oogcontact die ze kreeg, ze wegkeek. 'Sir and Madame De La Cruz, the king is expecting you', zei een berichtgever. Hij bracht hun richting de poorten van de kasteel en met een korte sein werden de poorten en vervolgens ook de deuren open gemaakt. Algauw begeleide hij de twee personen naar binnen en vervolgens richting de vergaderzaal.


@mysteryland 
Datum: 15-04-2018 00:49 | Aantal keer gewijzigd: 2
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
Een aantal eenzame weken streken voorbij, want dat was hoe Milo zich vaak voelde in het reuzachtige kasteel. Een van de dagen was zijn pleegfamilie uitgenodigd en dat verblijdde hem enorm. Maeve, Fleur en zelfs Felia kwamen in prachtige jurken en ze leken net drie kleine prinsessen. Het was een prachtig gezicht. Met zijn enige broertje had Milo in de tuinen met houten zwaarden gevochten, zoals echte ridders dat deden. Mica had het geweldig gevonden en dat straalde hij ook uit. Met zijn pleegouders had Milo lange gesprekken gehad over wat er allemaal gebeurd was en wat dat allemaal met hem deed. Zijn ouders straalden vooral veel trots uit omdat hij het zo goed deed.
Helaas verliepen de leukste dagen altijd erg snel en voor hij het in de gaten had was het al weer tijd om afscheid af te nemen. Gelukkig was dat nu iets makkelijker voor de prins, omdat hij zich geen zorgen hoefde te maken dat ze ergens geen geld voor zouden hebben of honger zouden lijden. De tijd van armoede was voor hun voorbij.
'I'll see you soon, little princess,' zei hij tegen zijn zusje Felia, van wie hij als laatste afscheid nam. Sinds ze genezen was leek het jonge meisje levendiger dan ze ooit was geweest. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht waarna Milo zijn armen om haar heen sloeg en de lucht in tilde. 'Be kind to your brother and sisters.' Sprak hij haar nog toe, en daarna zette hij haar bij zijn familie in de koets waarmee ze gekomen waren, want zelfs dat was nu voor hun mogelijk.
Nadat de koets op een rustig tempo was vertrokken had Milo ze nog nagekeken, totdat het rijtuig een klein stipje op de horizon leek. De zon was inmiddels bijna onder. Zuchtend keerde Milo zich om en maakte weg naar binnen. De zorgen die hij had was hij voor even vergeten, maar nu hij weer alleen was kwam het allemaal als een klap weer binnen. De afgelopen dagen had hij veel in de vergaderruimte gezeten waar het inmiddels alleen nog maar over zaken ging waar Milo maar weinig verstand van had. Toch deed hij zijn best om goed te luisteren en te begrijpen waar het over ging, want het waren immers zaken waar hij besluiten over moest nemen als een prins en toekomstige koning. Hoe kon hij een goede koning worden als hij geen idee had wat er speelde? En dat ging hem aardig goed af. Vlug bouwde hij veel kennis op over de zaken en had hij samen met de raad contracten opgesteld die hij zou sluiten met enkele rijke mannen uit het land, waarmee hij zaken zou gaan doen. Een voor een had hij deze grote namen uitgenodigd om enkele dagen in het koningshuis te verblijven, en om de deal te sluiten met ieder van hun. Een van die gasten waren De La Cruz en zijn vrouw, Catalina. Hij bezitte de grootste mijnen van het land, en zijn vader nog meer, maar zijn zoon zou die in enkele jaren overnemen. Beide mannen verdienden een fortuin aan de mijnen waar arme medewerkers dag en nacht zich aan het gevaarlijke werk waagden. Ook dat realiseerde Milo zich goed, en hij had het te doen met die mannen, maar wat kon hij ervan zeggen? Hij had enkel De La Cruz uitgenodigd om zaken met de jonge man te doen, hoe de arbeidsomstandigheden waren was geen zaak waar Milo zich mee zou bemoeien.
De dagen dat hij niet in de vergaderruimte zat, was hij buiten aan het oefenen tot zwaardvechten, boogschutten, en leerde hij op vele andere manieren te vechten terwijl hij ook veel krachttraining deed. Hij vond het fijn om zijn energie en woede kwijt te kunnen en hij was een snelle leerling; het vechten leek hem met gemak af te gaan. Milo had van zichzelf een brede bouw, maar in die paar weken had hij al verschil gemerkt toen hij zichzelf in de spiegel bekeek. Nu zijn spieren beter beoefend waren was dat duidelijk aan zijn bovenlichaam te zien.
Iets wat Milo ook had moeten leren was paardrijden. Gezien het feit dat hij altijd rondom de dieren was geweest was ook dat makkelijk voor hem geweest. Inmiddels had hij met alle paarden door de tuinen gereden, door het grasland dat in bezit was van het kasteel. Verder dan dat ging hij niet, dat mocht niet want dat was te risicovol. Gelukkig nam hij daar genoegen mee. Op volle snelheid reed hij door het grasland en leerde hij springen en parcours rijden die voor hem werden klaargezet, en dat was genoeg voor hem.
Van de lessen die hij kreeg leerde hij enorm veel en in korte tijd had hij zich enorm ontwikkeld. Hij ging zich dan ook steeds meer als een koning gedragen en dat sierde hem. Ook de etiquette lessen die hij van de jonkvrouwen waren zeer leerzaam. De drie jonge vrouwen giechelden om de manieren die Milo gewend was en leerden hem om als een echte heer aan tafel te dineren. Ze waren alle drie ieder voor zich graag in zijn bijzijn, wetend dat de jonge prins nog vrijgezel was. Maar elke poging tot verleiding liet Milo onbeantwoord. Hij vond het leuke dames in zijn bijzijn, maar had voor geen van hun belangstelling. Er was maar een vrouw waar hij belangstelling voor had, maar zij was getrouwd. Toch voelde het voor hem als verraad om nu een andere vrouw te beminnen, ook al zou hij dat gewoon kunnen doen en zou dat voor hem niet eens zo vreemd zijn. Hij verlangde naar vrouwelijke aandacht, om met iemand zijn gevoelens te delen en om van iemand te houden. Op sommige momenten deed hij erg zijn best om Catalina te vergeten op romantisch te gebied, wetend dat hij geen kans had en nooit kans zou maken. Er waren regelmatig prinsessen uit buurlanden aanwezig in het kasteel, dat regelde Lorenzo wel. Lorenzo realiseerde zich namelijk erg goed dat het voor Milo ook eens tijd zou worden om te trouwen en ergens gunde hij zijn neef om de liefde zelf te vinden. En Milo deed ook erg zijn best om daar voor open te staan en besteedde veel tijd aan ieder meisje dat kwam om haar beter te leren kennen. Degene die het dichtsbij kwam was Amelia, die slechts een paar dagen geleden was vertrokken terug naar haar eigen land. Zij was misschien wel de enige die tot nu toe het meeste kans had gemaakt, maar ook zij kon Milo niet geven wat hij zocht.

Het was laat in de avond, maar toch bevond het jonge stel zich in de koninklijke tuinen. Samen zaten ze op het kleed in het gras, de plek was verlicht door de kaarsen die om hun heen stonden. Voor hun stond een schaal met diverse soorten fruit, terwijl ze genoten van een fles drank die Milo zelf had uitgezocht. De alcohol zorgde ervoor dat hij zich losser voelde, meer op zijn gemak in het bijzijn van de jonge, blonde prinses die naast hem zat. Haar wangen waren lichtrood gekleurd door de drank, het leek erg lief op haar bleke huid. Een poos hadden ze gepraat over van alles en nog wat, maar nu was het al even stil geweest, totdat Amelia zich naar hem omdraaide. 'Milo, je bent de meest betrokken prins die ik ooit heb ontmoet, ik weet zeker dat je een goede koning zult zijn.' Zei ze zachtjes. Ze glimlachte lief naar de prins en zette haar lege wijnbeker voor haar neer. Milo glimlachte dankbaar en beet zachtjes op zijn lip. Natuurlijk had hij twijfels over zijn eigen koningschap, maar die wilde hij niet delen met haar. Toch zag ze aan hem dat hij onzeker was. 'What's wrong?' Vroeg ze hem, ze had haar hand op zijn wang gelegd. De aanraking zorgde ervoor dat Milo haar recht aan had gekeken, niet helemaal wist wat hij ermee moest. Hij merkte ook dat Amelia steeds dichterbij hem kwam, zo dichtbij dat hij haar warme adem op in zijn gezicht voelde. Hij wilde iets zeggen, was opzoek naar de juiste woorden, maar het kwam er niet van. Voor hij het wist had de jonge prinses haar zachte lippen op die van hem gedrukt en was hij zo overvallen dat hij niet wist wat hij moest doen. Amelia legde haar handen in zijn nek, haar vingers gleden door zijn donkere haar en toen Milo zijn ogen sloot kustte hij haar terug. Hij liet haar haar gang gaan, hij ging ook zijn eigen gang en voor ze het wist lagen ze op elkaar, op dat kleed in de donkere tuin. Maar de kus duurde niet voor lang. Slechts enkele seconden later liet Milo haar abruut los, hij kon dit niet. Want zodra hij zijn ogen had gesloten zag hij iemand anders voor zich. De gevoelens die hij had kon hij niet loslaten en het was niet eerlijk om  een meisje zoals Amelia valse ideeën te geven. 'Sorry, I can't...' Zei Milo zachtjes, en hij was direct opgestaan. Amelia leek geschrokken, beledigd. 'Did I do something wrong?' Vroeg ze hem. Milo schudde zijn hoofd en rijkte zijn hand naar haar uit om haar overeind te trekken. Ze negeerde het en kwam zelf overeind. 'It's fine, I understand you don't want me like I want you.' Ze had zich omgedraaid en was vlug het kasteel ingelopen. Milo bleef verbeisterd achter, was enigszins blij dat hij haar geen verklaring hoefde te geven.
De volgende ochtend hadden de twee kort afscheid van elkaar genomen en was Amelia teruggegaan naar haar thuis.

Milo wist dat er roddels rondgingen over de kus, verhalen zoals dat gingen nou eenmaal vlug in het koningshuis en hij voelde dat het personeel met andere ogen naar hem keken. Hij leek nog meer onbereikbaar dan hij al was en hij hoorde ze wel praten. 'He's not easy to get, maybe his heart is broken before...'  - 'I bet he is such a romantic once he truely is in love with someone...'  Hij had al deze opmerkingen genegeerd, het maakte hem ook vrij weinig uit. Zijn gedachten waren bij Catalina, of hij het nu wilde of niet. Daarom was had hij zich dan ook erg verheugd op haar komst en de dag was eindelijk daar.

De vergaderzaal was al deels gevuld. De tafels waren in een U-vorm geschoven voor de vergadering, de prins zat in het midden. Links van hem zat Lorenzo, en naast hem zat de oudmeester Tyron. Tyron was zo oud dat hij deels de jeugd van het oude koningspaar had meegemaakt, Milo zijn ouders. Rechts van de prins zaten twee andere mannen uit de raad van middelbare leeftijd, sir Rodrick en sir Wilson. Wilson had jarenlang in het leger gediend maar sinds hij een verwonding aan zijn been had opgelopen en kreupel was verklaard, had hij zich gericht op zijn economische kwaliteiten en had zich bij de raad gevoegd. Hij had erg veel verstand van de economie en deelde zijn kennis met de prins. Sir Rodrick was iets jonger, en was zelf een zakenman geweest. Van zijn ervaringen kon hij veel tips geven aan de prins zodat hij nooit dezelfde fouten zou maken.
In de zaal liepen enkele dienstmeisjes die de mannen voorzagen van dranken en kleine hapjes. Tegen de tijd dat De La Cruz en zijn vrouw waren geariveerd gaven ze de prins een seintje. Hoewel hij het niet liet merken was Milo toch ergens wel zenuwachtig. Hij zou Catalina weer zien, eindelijk, en hij verlangde naar een moment met haar alleen. Hij zou dan ook zijn best doen om dat moment te creëren, al wist hij dat het wellicht pas in de avond mogelijk zou zijn. Eerst zou er een vergadering zijn en daarna zouden ze gezamenlijk dineren. De keuken had erg hun best gedaan om een feestmaal te bereiden en de eetzaal was sierlijk ingericht, en dat allemaal voor de komst van De La Cruz. Niet dat de man hem erg veel boeidde, het ging hem enkel om de komst van zijn vrouw.
Na het dineren zou er misschien een moment komen om Catalina te spreken. Hij ging ervan uit dat Lorenzo de man wel zou meenemen voor een rondleiding, zoals hij tot nu toe elke keer had gedaan met de zakelijke gasten. Soms ging Milo mee, maar dat was hij vandaag niet van plan. De rondleiding duurde minstens een uur en soms langer, in die tijd konden hij en Catalina even samen zijn, alleen.
Toen hij het echtpaar hoorde aankomen door de voetstappen in de lege gang ging hij dan ook staan en liep richting de deur om zijn gasten als eerste te ontvangen. Zodra ze binnenkwamen ging zijn blik als eerste uit naar Catalina. Vluchtig bekeek hij haar postuur en hij kon direct aan haar gezicht zien dat er iets mis was. Om het niet te laten blijken richtte hij zich daarna eerst tot Nicolaes, die hij op zijn beurt begroette. 'My lord, mylady, I am very glad te welcome you again to the castle.' Sprak hij netjes. Zodra Nicolaes naar de andere zakenmannen was gelopen om ze te begroeten had Milo zich kort gericht op Catalina. Bezorgd keek hij haar aan, er was iets gebeurd en dat beangstigde hem. 'Hey, you're back,' fluisterde hij zachtjes, zodat alleen zij het kon horen en hij raakte kort haar hand aan. Maar de aanraking viel niet in goede aarde en hij merkte de manier hoe ze reageerde op zijn aanraking. Direct twijfelde Milo of hij iets verkeerds had gedaan of gezegd, wellicht was ze helemaal niet blij om hem weer te zien en dat ze was teruggekeerd naar het paleis. Misschien was het ook wel een erg domme keuze geweest. Catalina was getrouwd en Milo had verder niks met haar te zoeken. Hij had deze ontmoeting misschien nooit moeten regelen, hij wilde Catalina namelijk niet pijn doen en hij dacht dat hij dat nu wel had gedaan.
Hij beet zachtjes op zijn lip, het was voor het eerst dat hij zó onzeker was geweest over het ontmoeten met Catalina.



@Nathaliia 
11
Posts: 1025
Datum: 15-04-2018 11:17
Account verwijderd




schreef:
Normaal gesproken zou Catalina blij zijn wanneer ze haar eerste stappen had gezet in het kasteel. De gedachte dat ze Milo na enkele weken weer zou zien zou ervoor zorgen dat haar bange gevoel weg zou gaan, dat ze zich weer veilig zou voelen bij hem. Toch had ze ergens de aanleg dat hij voor deze keer de kracht niet zou hebben. Het lag niet aan hem, maar het was de emotie die ze bij de mensen voelde. Ze wist ook niet hoe ze zou reageren wanneer ze hem zou zien. Waarschijnlijk zou ze blij zijn om een bekend gezicht te zien en zouden de gevoelens van liefde en blijdschap door haar lichaam heengaan, tot het moment dat ze zich zou herinneren wat er de avond ervoor was gebeurd. Bij die gedachtes kwam er weer paniek in haar en prikten de tranen in haar ogen. Voor even had ze diep adem gehaald, ervoor gezorgd dat het prikkende gevoel verdween. Haar ogen had ze weer voor zich gevestigd. De gangen had ze bekeken, bang dat de mensen die in de gang stonden aan haar zouden zien dat er iets mis was. Ze wilde niet dat iemand haar gezichtsuitdrukking zou zien, aangezien het gevoel van schaamte die ze voelde dan groter zou worden. Voor even keek ze naast zich, gemerkt dat haar echtgenoot naast haar liep. De ruimte tussen de personen was klein, maar toch op een veilige afstand. Sinds de avond hadden ze elkaar niet gesproken. Het was ongemakkelijk tussen de twee, maar ze vond het perfect. De drang om tegen hem te praten bestond niet meer en dat zorgde ervoor dat hij zijn fouten kon inzien. s' Ochtends had hij geprobeerd om te praten, maar uiteindelijk had hij gemerkt dat het geen zin had. Het was overduidelijk dat hij gefrustreerd was. Hoe vaak hij zich ook had verontschuldigd, ze negeerde het. Ergens wist ze dat hij geen spijt had en dat hij daadwerkelijk verder zou gaan om te krijgen wat hij wilde. Die gedachte maakte haar misselijk, wat ervoor zorgde dat ze al de hele dag een brok in haar keel had.
Bij een deur kwamen ze tot halt. Hoewel de ruimtes in het gebouw groot waren, had ze een claustrofobisch gevoel. Het idee dat ze zich samen met Nicolaes in één ruimte bevond bezorgde haar angsten en het zorgde ervoor dat ze zo snel weer mogelijk uit de vesting wilde stappen. Ze had dat allang gedaan, maar wanneer ze zich Milo weer herinnerde wilde ze het proberen. Haar beste vriend was de enige die het gevoel minimaal weg kon krijgen. Waarschijnlijk zouden ze pas vanavond de kans hebben om te praten, maar daar kon ze wel op wachten. De weken die ze op hem gewacht waren het waard, aangezien ze nu enkele dagen in het kasteel zou verblijven. Wanneer ze nadacht over de nachten, kwam er kippenvel over haar armen te staan. Ze zou een kamer met Nicolaes moeten delen, waar ze absoluut niet op zat te wachten. De enige die daar verandering in kon brengen was Milo, aangezien hij haar naar een andere kamer zou verplaatsen. Wanneer dat zou lukken, zou ze haar echtgenoot geen informatie geven over haar verblijf, bang dat hij weer dronken haar slaapkamer in zou lopen met seksuele gedachtes. In de namiddag zou ze met haar beste vriend praten over een ruiling van de kamers, wetend dat hij dat makkelijk zou kunnen regelen. De deur van de vergaderzaal werd geopend door de toekomstige koning. Van de informatie die ze had begrepen zou er over twee dagen een laatste vergadering plaatsvinden. Diezelfde dag zou de kroning vinden wat Milo vanaf dat moment de koning van Spanje zou maken. Ze was blij dat hij de macht zou hebben over het land, aangezien hij een karakter had van een koning. Hij gaf niet alleen aandacht aan de adel, maar ook aan de mensen van de laagste rangen. Dat zou hem een koning maken die geliefd zou worden door het hele land, althans dat had ze gehoopt. Zijn stem drong haar oren binnen, waarna ze haar blik van de grond haalde om hem aan te kijken. Haar ogen had ze over zijn gestalte laten gaan, duidelijk enkele  veranderingen opgemerkt. Het was goed om hem te zien veranderen. Zijn ondergewicht leek volledig weg te zijn. In plaats daarvan leek hij juist spieren te hebben opgebouwd die enigszins te zien waren onder zijn koninklijke kleding. Ze was blij om hem gezond te zien en ergens had ze ook het gevoel dat hij gelukkig was. Om niks te laten merken, gedroeg ze zich als een burger tegen de koning. 'Your Highness, thank you for your invitation', sprak ze. Nicolaes nam haar voorbeeld over. Na kort gepraat te hebben liep hij richting de U-gevormde tafels, waarna hij algauw plaats nam. Haar ogen had ze op Milo gefocust. Ze wilde iets terug zeggen, maar het moment dat zijn huid die van haar raakte, slikte ze haar woorden in. Haar benen namen een stap naar achter, ruimte gecreëerd tussen de twee lichamen. Snel had ze haar ogen van Milo afgehouden, bang dat hij aan haar zou zien wat er door haar hoofd ging. 

Hoewel dat respectloos was, pakte Felipe zijn baas bij de schouders. Zijn krachten had hij gebruikt om Nicolaes van Catalina af te halen. Eenmaal meteen stond ze op, waarna haar slaapjurk weer recht naar beneden viel. Daardoor werden de pogingen van verkrachting gecamoufleerd, niet meer gezien wat er enkele seconden geleden gebeurde. Haar knieën trilden en haar tranen zorgden ervoor dat haar zicht compleet wazig was geworden. De geluiden om haar heen leken gedempt te zijn en het enige wat ze kon voelen waren de handen die zich enkele momenten geleden op haar onderlichaam bevonden. Een onhygiënisch en onprettig gevoel stroomde er door haar onderbuik. 'Miss, miss, come with me please', hoorde ze een vrouwelijke stem. Twee paar handen werden rondom haar arm geslagen. Vol paniek probeerde ze die van haar weg te krijgen, bang dat de gebeurtenis zich weer zou herhalen. 'It's me, It's Rosalia', de woorden van Rosalia zorgden er niet voor dat ze kalm werd, maar het zorgde er wel voor dat ze de aanraking probeerde te accepteren. Algauw werd ze de kamer uitgetrokken, waarna ze door de gangen naar een andere kamer liepen. De shock van de gebeurtenis stroomde nog steeds door haar lichaam en dat zorgde ervoor dat ze zich op een onevenwichtige manier door het huis voortbewoog. Rosalia had er geen problemen mee, aangezien ze de situatie waarin Catalina zich bevond leek te begrijpen. Algauw voelde ze iets zacht onder zich, waarna de handen van haar arm werden gehaald. Ze had moeite met ademhaling door het gesnik. 'Miss, it's ok, you're gone', hoorde ze de stem van het dienstmeisje. Een zacht doekje werd over haar wangen gehaald, ze droog geprobeerd te krijgen. Hoewel ze wilde praten, het lukte niet. Haar adem stokte steeds in haar keel en dat zorgde ervoor dat ze zich op haar ademhaling moest focussen. 'He isn't here, you can calm down, miss', probeerde Rosalia haar gerust te stellen. Het lukte enkel minimaal, maar het zorgde er wel voor dat ze haar ademhaling op orde kon krijgen. 'I don't want to be with him anymore', was de enige zin die haar lippen kon verlaten.

'Mylady, you can join the other wives in the questroom', de stem van de berichtgever haalde haar uit haar gedachtes. Voor even had ze opgekeken, waarna ze meteen Milo voor zich had. Met moeite probeerde ze een glimlach op haar gezicht te toveren. 'Hey, I need to go. We'll see eachother later', fluisterde ze terug. Ze vond het jammer dat ze niet langer bij hem kon blijven, maar hij moest zich aan zijn plichten houden en zij aan die van haar. Langzamerhand had ze zich omgedraaid richting de berichtgever, de haar vervolgens uit de vergaderzaal leidde. Vervolgens liet hij haar de weg zien naar de gastenkamer, waar de rest van de vrouwen en zelfs kinderen hun tijd doodden door verschillende spellen en gesprekken. Ze bedankte de berichtgever, waarna ze de kamer binnenstapte. Enkele blikken hadden zich in haar richting gedraaid, waarna ze zich weer ongemakkelijk voelde. Ze wist dat ze zich zo zou blijven voelen als ze hier zou blijven. Na enkele seconden draaide ze zih om en liep ze uit de ruimte. Ze had geen zin in menselijk contact en dat liet ze duidelijk merken wanneer ze de deur achter zich had dichtgedaan. Eenmaal meten liet ze haar ogen door de gang glijden. Op zoek gegaan naar mensen die voor de koning werkten. Algauw had ze een dienstmeisje gevonden, waarna ze meteen op haar afliep. ‘Could you tell me where the King’s Gardens are?’, vroeg ze. Het dienstmeisje bekeek haar even, waarna ze haar uitlegde waar de tuinen zijn. Met een bedankje verliet ze de gangen, de weg opgevolgd die het dienstmeisje haar uitlegde. Algauw kwam ze bij een deur die naar buiten leidde, gelukkig was die open dus kon ze zonder problemen de tuin betreden. Verschillende bloemen waren gebloeid en de bomen zaten vol met groene bladeren. Het was overduidelijk te merken dat het lente was. De tuin was een rustgevende plek en het zorgde ervoor dat ze innerlijke rust kon vinden. Algauw had ze een plek gevonden die enigszins afgelegen leek te zijn. Ze plaatste zich op de grond, niet uitgemaakt of haar jurk vies zou worden en ze leunde tegen de boomstam van de grote boom. Haar ogen had ze gesloten, geluisterd naar het gefluit van de verschillende aoorten vogels. Aangezien ze de vorige nacht niet had geslapen, voelde ze langzaam haar lichaam wegzakken in een diepe slaap.


@mysteryland 
Datum: 15-04-2018 17:05 | Aantal keer gewijzigd: 3
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
Milo had enkel geknikt nadat Catalina afscheid had genomen, natuurlijk wilde hij nog wat zeggen maar hij realiseerde zich maar al te goed dat nu het moment daar niet voor was. Straks, als ze alleen waren zou hij haar vragen wat er aan de hand was. Voor hem was het overduidelijk te zien dat ze zich niet oké voelde, hoe erg ze dat ook probeerde te verbergen. Toch liet hij dat voor nou, er was vrij weinig wat hij kon doen en zijn aandacht ging nu uit naar de geplande vergadering. Nadat iedereen had plaatsgenomen nam hij zelf ook plaats en raakten de mannen verwikkeld in een gesprek, al was Milo zelf niet veel aan het woord. Hij probeerde zijn aandacht erbij te houden, het was ten slotte zijn taak om het laatste woord te geven en akkoord te sluiten op een deal. En hoewel hij zijn best deed, leek hij steeds afgeleid en vroeg hij zich
af hoe Catalina zich voelde. Hij hoopte vooral dat het niks ernstigs aan de hand was, maar hij wist ook dat Catalina zich niet zomaar zo gedroeg. Ze was niet het persoon dat zich zou aanstellen of om aandacht zou vragen, ze zou juist altijd haar best doen om niks te laten merken als er wat aan de hand was en daarom maakte Milo zich zorgen.
'What do you think of the proposal, your highness?' het was de bekende stem van Lorenzo die hem uit zijn gedachten hielp. Enkel in het bijzijn van gasten sprak zijn oom hem aan met de fatsoenswoorden.Milo keek hulpzoekend naar zijn raadgevers, maar kreeg enkel de vragende blikken terug. Dat kwam omdat hij niet goed had geluisterd. Hij wist even niet wat hij moest zeggen, maar dat liet hij niet blijken aan De La Cruz en hij vermande zichzelf snel.
'I want to think about it. We will continue the meeting tomorrow.' Zei hij vastbesloten. De jonge man voor hem keek hem goedkeurend aan. Zijn helder blauwe ogen leken haast door hem heen te kijken, het kwam misschien intimiderend over maar het deed Milo niks, hij vertrouwde de man die nu tegenover hem zat sowieso al niet. Plots bedacht hij zich dat hij misschien de reden was van Catalina haar gemoedstoestand, maar het was iets waar hij liever niet aan wilde denken.
Milo keek naar de klok, het was nog op tijd in de middag, het zou nog even duren voordat ze zouden dineren. 'Maybe you can show our guest around, and show him his room for tonight aswell.' Stelde hij voor aan Lorenzo. Lorenzo knikte. Milo was opgestaan en na afscheid genomen te hebben liep hij alleen de gang op. Uit instinct liep hij richting de gastenkamer in de hoop Catalina daar te vinden, maar zodra hij een voet binnen had gezet ontving hij alle blikken behalve degene die hij zocht. Direct draaide hij zich om, het gegrinnik achter hem negeerde hij terwijl hij door de hallen liep. Hij vroeg zich af waar ze was heen gegaan en besloot het dus gewoon aan de butler te vragen die haar naar de gastenkamer had begleid. Toen hij hem gevonden had vielen de woorden direct uit zijn mond. 'Do you know where madame De La Cruz went?' De butler schudde bedenkelijk zijn hoofd, keek direct heel schuldig toen hij bedacht dat hij misschien wel in de problemen zou komen als hij de prins niet tevreden zou stellen. 'I don't know your highness, I just brought her to the other ladies. I am sorry your highness.' Milo knikte. 'That's fine.' Zei hij geruststellend, waardoor de man iets kalmeerde. Toen Milo bij hem weg liep zag hij een diesntmeisje op hem afstappen. 'Excuse me, your highness. The lady asked me where the gardens were.' Milo bedankte haar vriendelijk, waardoor ze even glimlachend bloosde en toen verder ging met haar werk. Direct daarop volgde Milo zijn weg naar buiten. Het verbaasde hem echter niks dat ze buiten was, als het dienstmeisje het niet had gezegd was hij daar vanzelf ook wel terecht gekomen, bedacht hij.
Hij vond zijn weg door de grote deuren naar buiten waar hij direct even diep ademhaalde. De tuinen waren misschien wel de moosite plek van het kasteel. Zodra je door de grote glazen deuren naar buiten kwam stapte je op een stenen terras dat half overdekt was door het balkon, waardoor het mogelijk was om zowel in de zon als in de schaduw te zitten. Milo genoot er enorm van om in de zon te zitten. Doordat hij al die jaren op het land had gewerkt was zijn huid aardig gebruind, maar hij wist dat dat als koning niet gepast was en het voor hem beter was om voortaan de schaduw zou opzoeken, want dat deden de 'rijke' mensen.
Na de trappen van het terras afgelopen te hebben kwam Milo terecht op de paden van de tuinen. Er waren genoeg bloemperken, struiken, fruitbomen en heggen te zien. In de zomer was het een kleurrijk gezicht, en de geur van fruit was duidelijk overheersend. Het was een fijne plek om te komen, ondanks dat er bijna dagelijks mensen aan het werk waren om de tuinen te onderhouden. Gelukkig was het nu rustig, en liep Milo onder enkel het geluid van de fluitende vogels de paden door.  Het was een poos geleden dat hij door de tuinen had gelopen. Dat kwam, omdat het hem moest denken aan Amelia. Ergens borrelde er een schuldgevoel in hem op toen hij dacht aan het jonge meisje. Veel tijd hadden ze samen niet besteed, maar voor hem was het al vrij snel duidelijk geworden hoe zij over hem dacht.

Milo staarde naar de poppen van stro voor hem. Samen met Sir Wilson bevond hij zich in het achterste deel van de tuin, waar de stalknechten enkele poppen van stro hadden geplaatst voor het oefenen met boogschieten. Het borstgedeelte van de poppen waren rood geverfd, de plek waar het hart zou zitten. Milo nam de pijl aan van Wilson en  plaatste de pijl met de knock op de pees. 'Now, concentrate, Milo. I know you can do this, we have done this too many times now.' sprak Wilson hem toe, waarna hij de pijl naar achteren trok met zijn vingers. Doelbewust richtte Milo op een van de rode cirkels. Zodra hij zijn doelwist in oog had liet hij de pijl los, en op die manier schoot hij drie maal vlug achter elkaar op alle drie de poppen. Alle drie de pijlen waren raak. Een trotse glimlach ontstond op zijn gezicht toen Milo zich naar Wilson omdraaide, die ook tevreden in zijn handen klaptte. Door de oorlog was de man niet meer in staat om zijn beide benen te gebruiken en sindsdien bevond hij zich in een rolstoel. Toch leek hij dat geaccepteerd te hebben en ondanks dat hij niet mobiel was, was hij de beste leraar in het boogschieten.
Toen de mannen geklap achter hun hoorden draaiden ze zich tegelijk om naar het geluid. Milo glimlachte even toen hij zag dat het Amelia was. Sinds enkele dagen was ze aanwezig in het kasteel, en haar aandacht was volledig naar de prins uitgegaan. Ze leek hem overal te volgen en zo ook nu kwam ze kijken hoe het ging met de boogschut lessen van Milo. 'You're doing great, I see.' Zei ze blij, ze legde even haar hand op zijn arm alsof ze hem gewoon even wilde aanraken. Milo glimlachtte. 'I guess,' 'Don't be so shy, you hit all the targets at once!' Milo lachtte even zachtjes om haar opmerking, natuurlijk was hij trots en blij dat het hem in een keer gelukt was maar het was niks voor hem om daarover op te scheppen of wat dan ook. 'I am not shy.' Verdedigde hij zichzelf.
'I guess I will leave the two of you alone, then.' Hoorden ze sir Wilson zeggen, waarna ze beide in zijn richting keken. De man moest lachen en knipoogde onopvallend naar Milo, alsof hij wel verwachtingen had van de twee. Het was alsof het hele kasteel in rep en roer was door het duo, en elk moment dat ze samen waren leek iedereen zich daarop gericht te hebben. Het irriteerde Milo echter dat iedereen dacht dat de interesse wederzijds was. Tuurlijk was ze een prettig bijzijn, maar zoals Amelia naar hem keek, keek hij niet naar haar.
Toen sir Wilson weg was richtte het meisje zich volledig op de jongen voor haar. 'Hey, what do you think of a picknick in the gardens tonight? We can get some wine, and spend the evening together?' Ze bloosde even om haar voorstel, en ze leek zelfs zo verlegen dat Milo geen nee durfde te zeggen. 'Sounds like a good idea.' Zei hij dus, waarna hij de pijlen uit de poppen haalde en ze terug stopte in de koker. Hij sloeg de koker om zijn hals en keek even naar Amelia. 'Let's get back to the castle.' Zei hij tegen haar, Amelia knikte. Ze leek al helemaal in de wolken door het antwoord van de prins, nog niet wetend dat ze na deze avond heel anders over hem zou denken.

Het duurde even voordat hij Catalina gevonden had, maar voordat hij op haar afliep bleef hij even staan. Een glimlach ontstond op zijn gezicht toen hij zag dat ze tegen een boom aan in slaap was gevallen. Of althans, ze had haar ogen even gesloten. Hij twijfelde even of hij haar rust wel wilde verstoren, maar besloot toch op haar af te lopen gezien ze al niet te veel tijd hadden samen.
Zodra hij bij haar was knielde hij naast haar neer. 'Hey, it's me,' zei hij zachtjes om haar niet te laten schrikken en toch haar te wekken, en hij legde voorzichtig een hand op haar been.



@Nathaliia 

- lml, soms wil ik je taggen en typ ik per ongeluk Catalina ha ha
11
Posts: 1025
Datum: 15-04-2018 20:08
Account verwijderd




schreef:
'I told you, he looks just like you, Milo', een glimlach was duidelijk op Catalina's gezicht te zien. Haar hand liet ze over zijn zachte wangetjes gaan. Het kindje leek eindelijk rust gevonden te hebben middels slaap. Zijn donkere pupillen waren bedekt door zijn oogleden en zijn donkere haren waren verspreid over de witte kussen. Een korte kus werd gevoeld op haar wang, waarna hij zijn kin op haar hoofd legde. 'He looks lovable', zijn zware stem klonk hard in haar oren maar ze nam het hem niet kwalijk. Ze hield ervan als hij zo over de toekomstige troonopvolger praatte. Langzamerhand had ze zich omgedraaid en had ze gekeken naar haar man. Hij leek oprecht gelukkig, net zoals zij. Haar handen had ze op zijn wangen gelegd, waarna ze hem een kus op zijn volle lippen gaf. Een glimlach sierde zijn gezicht bij haar aanraking. 'My king, I'm so happy to have you two with me', glimlachte ze. Zijn arm had hij rondom haar heup gelegd en zijn andere had liet hij door haar lange, bruine haren strelen. 'Me to, Catalina', zijn donkere ogen stonden liefdevol wanneer hij tegen haar sprak. Haar hart leek een sprongetje te maken wanneer hij zijn lippen op haar voorhoofd plantte. De gevoel van verliefdheid was na al die jaren nog steeds niet verdwenen. Het leek zelfs alsof het elke dag steeds groter werd. Na de geboorte van hun kind leek het al helemaal anders te zijn. Hun liefde konden ze delen met hun pasgeboren baby die zich in een slaap bevond in zijn eigen wieg. Haar moederlijke instinct wilde elke seconden van de dag op haar baby letten, maar ze wist zelf dat dat niet kon. Soms moest ze met de koning mee naar bijeenkomsten of wanneer hij een toespraak hield tegenover de burgers. De mensen zagen hem als een goede koning, waardoor hij haast geen vijanden om zich heen had. Er waren enkele mensen die jaloers waren op zijn status, maar die zijn op een plek waardoor ze zijn positie niet in de weg stonden. Zijn ogen had hij uit het raam gericht, waarna hij zich weer op haar focuste. 'I need to go. I've a meeting with some landowners', vertelde hij. 'I really want to stay but I-', haar lippen hielden zijn worden tegen. Zijn grip rondom haar heup verstrakte zich wanneer hij haar kus beantwoorde. 'I understand', vertelde ze. Haar handen liet ze van zijn wangen afglijden. Nadat ze elkaar gedag hebben gezegd, draaide ze zich om naar de baby. Het kindje leek vredig te slapen. De deken had ze omhoog geschoven, ervoor gezorgd dat het geen kou zou vatten. 'Now I understand why you acted like that', een bekende stem vulde haar oren. Snel had ze zich omgedraaid, waardoor ze zag dat het Nicolaes was. 'How?', haar hartkloppingen versnelden. Met een grijns op zijn gezicht liep hij haar richting op. Ze zag iets in zijn hand glinsteren, wat niks anders kon zijn dan een wapen. Hij negeerde haar vraag en boog zich over de wieg om de baby te zien. Een korte grinnik was te horen in de grote slaapkamer. 'It's hilarious how foolish you two look with eachother', hij speelde met zijn mes die zich in zijn hand bevond. Langzamerhand liep ze achteruit, bang voor wat zijn intenties waren. 'I would love to see his face when he finds out you're not just sleeping', hij draaide zich abrupt om en liep haar richting op. Met paniek draaide ze zich om en rende ze naar de deur. 'It's to late', zijn hand greep haar arm. 

Geschrokken opende Catalina
haar ogen wanneer ze een bekende stem hoorde. Haar ademhaling leek sneller te zijn dan normaal. Algauw hadden haar ogen de bron gevonden die haar wakker had gemaakt. De welbekende donkere ogen die ze ook in haar droom zag keken haar aan. Haar gevoel van paniek dreef weg en het maakte plaats voor een gevoel die ze enkel bij haar beste vriend voelde. Zonder zich te bedenken sloeg ze haar armen om zijn nek heen om hem in een knuffel welkomst te heten. Aangezien hij op zijn hurken zat moest ze voorzichtig doen om het zijn evenwicht niet te laten verliezen. Het maakte haar niet uit als er mensen waren die hun zouden zien, het enige wat haar uitmaakte is dat ze niet wilde dat hij wegging. Ze had zijn aandacht nodig, aangezien hij de enige was die haar verdrietigheid enigszins kon afnemen. 'Hey, Milo', zei ze. Haar ogen had ze voor even gesloten, zijn welbekende geur in zich opgenomen. Ze voelde zich meteen rustiger worden en ze voelde zich gelijk op haar gemak. Milo was de enige persoon die ze volledig vertrouwde en dat was iets wat hij zelf ook wist. Langzamerhand liet ze hem los, waarna ze hem aankeek. Voor even was ze de nacht van de dag van gister vergeten. Ze wilde weten hoe hij het leven ervoer als een prins. Alleen hij kon haar negatieve gedachtes laten verwijderen. 'How was the meeting?', vroeg ze hem. Wanneer ze aan de vergadering dacht, bedacht ze zich dat Nicolaes erbij hoorde. Ze hoopte dat hij haar vergeten was en dat hij een manier zou vinden om zich te vermaken zonder haar. De enige persoon waarnaar ze behoefte had was Milo en ze hoopte dat hij zo lang mogelijk bij haar kon blijven. Nicolaes wilde ze niet meer onder ogen komen, maar ze wist dat het tijdens het diner moest gebeuren. Ze wist niet hoe ze het zou moeten doen, wetend dat haar alcoholistische man bij haar zou zitten wanneer ze zouden gaan eten. Waarschijnlijk zou ze zich moeten gedragen alsof ze gelukkig was, wetend dat mensen haar gedrag anders als vreemd zouden ervaren en ze haar zouden verdenken van verschillende zondes. Ze bedacht zich dat ze na het diner een mogelijkheid had om met Milo de rest van de avond samen te kunnen spenderen en dat hij haar herinneringen zou laten wegdenken. Ze hoopte niet dat hij doorhad wat er aan de hand was tussen haar en haar man. Twijfels ontstonden, niet wetend of ze het tegen haar beste vriend kon zeggen. Zou hij haar uitlachen? Misschien zou hij haar gedrag vreemd vinden of zelfs ontoepasselijk. Ze zou een moment vinden om het hem te vertellen, maar voor nu leek ze niet klaar te zijn om het verhaal van gisteravond met hem te delen. De beelden zaten té vers in haar hoofd en dat zou ervoor zorgen dat ze bij de eerste zin meteen in huilen uit zou barsten. Daarbij wist ze niet hoe hij zou reageren en dat was iets wat haar ook tegenhield. Haar ogen had ze op hem gericht wanneer ze doorhad dat ze aan het staren was naar de roze bloemen achter hem. 'Can you do something for me?', vroeg ze hem. Algauw had ze weggekeken, zijn blik genegeerd. 'Can you arrange me my own chambers?', wanneer ze de woorden in haar hoofd nog enkele keren hoorde, klonk ze als een verwend persoon die alles voor zichzelf wilde hebben. 'I...I have a fight with Nicolaes', bij de gedachte aan haar echtgenoot trok ze stukjes gras uit de grond. Het was het enige wat ze kon zeggen zonder dat de tranen in haar ogen prikten. Ze hoopte dat hij genoegen had met haar antwoord.

 
@mysteryland 

Omg haha
Datum: 15-04-2018 21:18 | Aantal keer gewijzigd: 1
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
'De knuffel van Catalina kwam onverwachts, toch deed het Milo glimlachen. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en merkte toen pas hoe fijn het eigenlijk was om haar weer in zijn armen te hebben. Natuurlijk was het een moment waar hij naar had uitgekeken, maar het voelde nog fijner dan hij had gehoopt. Het deed hem als maar meer beseffen hoeveel hij om haar gaf. Toen ze elkaar na een poosje loslieten keek hij haar even aan. Ze vroeg naar de meeting wat hem even liet nadenken. 'It was alright, we will continue it tomorrow.' Sprak hij toonloos, het was niet iets waar hij nu bezig was en bovendien was er toch nog niet echt een conclusie getrokken. Het was een weinigzeggende vergadering geweest en al zou hij uitleggen waar het overging betwijfelde of Catalina het zou begrijpen en of het haar zou interesseren. Hij schudde de gedachte van zich af, de vergadering was niet iets waar hij het nu met haar over wilde hebben. Naast dat hij haar super graag had willen zien was er een andere reden waarom hij haar had
opgezocht, en dat was waarom Milo zijn gezicht betrok. Hij was bezorgd om zijn beste vriendin, die even starend voor zich uitkeek. Milo bewoog zich even zodat hij in het gras kwam te zitten, het op zijn hurken zitten begon hem pijn te doen aan zijn benen. Toen hij weer oogcontact had met Catalina keek hij haar bemoedigend toe, hij wist niet wat er aan de hand was en of ze het hem zou zeggen, maar hij hoopte dat ze zich bij hem op haar gemak voelde en en hem kon vertellen wat er gaande was. De twee hadden in hun jaren vriendschap vrijwel alles met elkaar gedeeld, het voelde vreemd om haar niet meer dagelijks in zijn leven te hebben en de gesprekken die ze konden hebben mistte hij natuurlijk enorm. Hij betwijfelde of dat wederzijds was. Catalina was natuurlijk niet alleen geweest, en ze had nu Nicolaes waarmee ze haar leven deelde.Toch wist Milo niet zeker of ze gelukkig waren samen, dat straalden ze
namelijk beide vanmiddag niet erg uit en dat duidde tevens op het feit dat er iets was wat Catalina dwars zat. Het verklaarde ook een heleboel toen ze hem vroeg of hij een andere kamer voor haar kon regelen. 'Ofcourse I can do that. I will put two guards at your door aswell, if you would like that...' Milo had niet doorgevraagd naar wat er gebeurd was, maar het feit dat het iets was tussen haar en haar man deed hem zorgen. 'I don't want anything to happen to you. You need to tell me if he is dangerous for you,' Hij legde even zijn hand op die van haar, het was alsof hij het lichamelijk
contact nodig had, al wist hij ergens diep van binnen dat het fout was.Toch voelde het vertrouwd, zoals hij zich altijd bij haar voelde. Het zou perfect kunnen zijn geweest tussen hun, dacht hij. Als hij slechts iets eerder had geweten dat hij van adel was... Hij dacht er vaak overna hoe het zou zijn geweest áls hij dat daadwerkelijk eerder had geweten. Dan had hij zijn gevoelens voor haar bekend, dan hadden ze kunnen trouwen en dan had hij haar gelukkig kunnen maken. Dat was enkel omdat hij hoopte dat Catalina hetzelfde dacht over hem. Het was het enige waar hij toch wel onzeker over was, maar hij wist ook dat de band die ze hadden meer dan vriendschap was. Elke aanraking leek ongepast, sommige opmerkingen zeiden al genoeg, de blikken die ze elkaar toewierpen waren overduidelijk. Ze maakten elkaar erg gelukkig desalniettemin wetend dat het ergens fout was. Toch kon dat Milo niks schelen op de momenten dat ze bij elkaar waren. Hij genoot van die momenten, en zou ze niet laten verpesten door zijn twijfels of door het geweten wat wel en niet fout was. Dat hadden ze nooit gedaan, dat zouden ze nu ook niet hoeven doen.
Milo had zijn blik neergeslagen, toen hij merkte dat Catalina zijn blik ontweek. Het deed hem maar al te goed beseffen dat er iets mis was en hij wilde haar niet ongemakkelijk laten voelen. Hij keek naar hun handen, streelde voorzichtig met zijn duim over haar zachte huid om haar ergens gerust te stellen. 'You don't have to tell me if you don't want to. I understand. Just know that I am here for you if you need me.' Sprak hij zachtjes. Hij had wel door dat ze het hem misschien niet wilde vertellen en dat accepteerde hij. Sommige dingen die waren enkel tussen haar en haar man, en als ze moeite had om dat met hem te delen begreep hij dat. Hij zou er voor haar zijn als ze hem nodig had, want dat was hoe hij was. Toch hoopte dat ze zou zeggen wat er was gebeurd. Het idee dat haar man haar wellicht pijn had gedaan deed de woede in hem opborrelen. Milo was altijd erg kalm, en bleef vaak rustig zelfs als mensen hem boos probeerden te maken. Maar de momenten dat iemand zijn familie of Catalina iets aan zouden doen zou hij nooit kunnen accepteren. Hij wist ook niet of hij zich kalm zou kunnen houden als hij er eenmaal achterkwam waar Nicolaes toe in staat was. Hij vertrouwde de man sowieso al niet.

Samen met Maeve en Fleur was hij het bos ingegaan, opzoek naar iets eetbaars. Dat was lastig, gezien het al herfst was, en winter begon te worden. Toch had hij zich ertoe gewaagd en leken ze geluk te hebben. Fleur had een tas om haar hals hangen waar ze de bessen instopte die ze plukte van een struik. Maeve stond voor hem en tekende met een tak figuren in het zandpad. 'Why can't we plant our own trees' vroeg ze zich hardop af. Milo glimlachte. 'Because you need seeds for that, Maeve. And seeds are expensive.' Legde hij haar uit. Ondertussen hield hij ook zijn andere zusje in de gaten. Hij lette op dat ze geen giftige bessen zou plukken, wetend dat het dodelijk zou kunnen zijn. 'Where do you buy seeds then?' Vroeg Maeve. Milo glimlachte. Hij had altijd veel geduld met zijn zusjes, ondanks dat hij het soms moeilijk vond om dingen aan ze uit te leggen. Voor sommige dingen waren ze namelijk iets te jong om het te begrijpen. 'I don't know.  From overseas, from foreign countries maybe. From pirates even.' Maeve keek hem onderzoekend aan, geloofde niet direct de dingen die haar grote broer haar vertelde. Ze was slim. Ze schudde haar hoofd. 'I think you can buy them on the market.' Zei ze. Milo lachte ook. 'Maybe,' antwoordde hij, al zei hij er niet bij dat dat ook zo was. Natuurlijk waren er zaden te koop op de markt, de vraag was of ze werkelijk uitkwamen niet wetend of je de zaden de goede verzorging gaf. Hij wist genoeg van de landbouw, het zou soms wel twee of drie jaar duren voordat een plant succesvol vruchten liet groeien. Dat legde hij niet uit aan Maeve, wetend dat ze het waarschijnlijk niet zou begrijpen en het misschien zou willen proberen. 'Where is Fleur?' Vroeg hij zich hardop af, toen hij over Maeve haar schouder had gekeken en Fleur niet meer bij de struik zag zitten. Hij pakte Maeve bij haar hand en liep het bospad af richting de struiken. Lichte paniek borrelde in hem op toen hij haar niet in het eerste oogopslag zag. Hoe kon hij haar zou snel uit het zicht verliezen? 'Fleur?!' Riep hij nogmaals, dit keer iets harder, geen antwoord. Hij begon iets verder de bossen in te lopen toen hij eindelijk zijn zusje zag, maar de paniek verdween niet toen hij zag dat er twee gedaantes om haar heen stonden. Toen hij op haar afrende zag hij wat er gaande was. Twee jongens van vijftien, misschien zestien stonden om haar heen. 'Let her go!' Riep hij boos, in paniek. De jongens keken even verschrikt op maar leken niet te stoppen met waar ze mee bezig waren. Een van hun hield zijn zusje beet en drukte een mes tegen haar keel, terwijl de ander de tas van haar schouder probeerde te trekken. 'No! Stop it!' Schreeuwde Fleur in paniek, maar ze wilde de tas niet loslaten. Milo kwam op hun afgerend. 'Just give them the bag, we will find some new ones' zei hij tegen zijn zusje, hij wilde niet dat haar iets overkwam. Hij zag de paniek in haar ogen en tranen rolden over haar wangen. Uiteindelijk gaf ze de tas over en direct renden de jongens weg. Ze viel in Milo zijn armen en begon hard te huilen. 'Now we don't have any food to bring home,' snikte ze tussen het huilen door. Milo probeerde haar te troosten en drukte een kus op haar haren. 'Don't worry, we will find something,' zei hij geruststellend terwijl hij over haar rug aaide. Het enige wat hem op dit moment uitmaakte was de veiligheid van zijn zusjes. Natuurlijk was het balen dat hun eten weg was, ze hadden er uren naar gezocht en er was al bijna niks meer te vinden. Maar dat wat niet iets waar hij zich zorgen overmaakte op dit moment. Milo knielde bij het jonge meisje neer en droogde haar tranen door zijn duim voorzichtig over haar schrale wangen te vegen. 'Don't cry, baby girl. Don't get out of sight anymore, alright?' Zei hij, en hij glimlachte even. Fleur zuchtte even knikte toen. 'Okay...' zei ze, nog steeds wat verdrietig, en ze pakte Milo zijn hand vast.

@Nathaliia 



11
Posts: 1025
Datum: 15-04-2018 22:41
Account verwijderd




schreef:
Voor even schrok Catalina van het contact tussen de twee personen, maar de tintelingen die ze onder de huid van haar hand voelde, voelde té betrouwbaar aan. 'I would appreciate that. Thank you Milo', haast automatisch had ze hun vinger met elkaar verstrengeld. Haar kleine hand leek precies in die van hem te passen, ook al was die groter dan die van haar. Als hij zijn hand weg zou trekken zou ze zich beschaamd voelen, maar ze hoopte dat hij in deze positie zou blijven zitten. Ze had de neiging om naar hem toe te leunen, in zijn armen te zitten en haar gevoel van schaamte kwijt te raken door de herinnering van gisteravond met hem te delen. Aangezien ze niet wist hoeveel tijd ze hadden, deed ze het niet. Als ze met het verhaal zou beginnen zou ze niet meer kunnen stoppen met huilen. Het perfecte moment leek na het diner te zijn en die moment zou ze ook pakken om haar hart te luchten aan haar beste vriend. Hoe moeilijk ze het ook vond om het tegen hem te vertellen, ze wist dat hij een uitleg verdiende. Ze kon duidelijk aan zijn ogen zien dat hij nieuwsgierig was naar wat er gebeurt was tussen het echtpaar. Milo kende ze goed genoeg om te weten dat hij niet door zou vragen en enkel zou wachten totdat zij de gelegenheid zou vinden om het te vertellen. Dat was één van zijn karaktereigenschappen die ze waardeerde. Hoe graag ze het ook meteen wilde vertellen, de gebied waarin ze zaten wat toegankelijk voor iedereen. De tuin was ook open en elk moment kon er iemand komen. Gelukkig was de plek die ze had gekozen buiten het zicht van toeschouwers en werden Catalina en Milo bedekt door de bladeren van de boom, ervoor gezorgd dat niemand vanuit het kasteel hun kon zien. Dit plekje was perfect voor hun, maar toch moesten ze opletten of er niemand kwam. Dat was ook een reden waarom ze het niet nu met hem wilde delen, maar pas naar het diner. Ook had ze te weinig moed om het met haar beste vriend te delen, dus wilde ze zo veel mogelijk moed opsparen tot na de maaltijd. Haar ogen had ze gefocust op hun handen. Ze dacht aan haar droom. Niet het einde, maar het begin. Het fijne stukje van haar droom leek zo realistisch en ze wist ook dat ze zo'n leven wilde. Het ging niet om het geld of om de macht die Milo bezat. Al vanaf het begin had ze sterke gevoelens voor hem, zonder dat ze het wist dat hij koninklijk bloed in zich had. De rijkdommen scheelden haar weinig tot niks, aangezien het gevoel dat ze bij hem had erg aanwezig was. Ze wilde een leven met hem, zonder bang te zijn dat iemand hun samen zag en zonder bang te zijn dat mensen haar zouden beschuldigen van overspel. Ze wilde dat mensen hun twee als koning en koningin van Spanje zagen. Ook wilde ze gezien worden als een paar die liefdesgevoelens voor elkaar deelde en daardoor ook was getrouwd, niet voor het geld of voor de macht. Ze zou graag zo'n leven willen hebben, maar de gevoelens die ze met hem deelde waren onbeantwoord en ze was al uitgehuwelijkt aan een ander. Zijzelf zag niet hoe zij en Milo er samen uitzagen, maar de mensen van buitenaf zouden hun samen zien als een stel die enorme liefdesgevoelens voor elkaar deelde. Helaas konden ze niet samen gezien worden, aangezien ze dan gezien zouden worden als mensen die een zondigheid hadden. Ze wilde niet dat Milo daardoor zou worden gezien als een slechte koning en zij wilde haarzelf geen slechte naam geven. Toch zou ze het gedaan hebben als er geen gevaren waren voor Milo, maar aangezien het voor hem gevaarlijker was dan voor haar, besloot ze haar gevoelens voor zich te houden. Ze hoopte dat ze haar emoties ooit aan haar beste vriend zou kunnen vertellen en wat ze vanaf begin af aan voor hem voelde. Die dag zou ooit komen, maar ze wachtte enkel op een goed moment. Het enige waar ze onzeker over was is of die moment ooit zou komen, maar ze had er vertrouwen in. Ze wist dat hoe langer ze het in haar bleef opkroppen, hoe langer hij de tijd zou hebben om een geschikte kandidaat te vinden om te trouwen, als hij dat nog niet had hebben gedaan. Die gedachtes maakten haar jaloers en haar jaloezie vertelde haar dat ze haar gevoelens aan hem meteen moest toegeven. Toch kon ze haarzelf tegenhouden van die jaloerse gedachtes en dat deed ze ook. Catalina had het zelf niet door hoe ze er samen uitzagen, aangezien de onzekerheden haar anders vertelden. Al sinds ze een tiener was vertelde een stem in haar hoofd dat ze nooit samen konden zijn en hij geen gevoelens voor haar had. Toch waren er momenten zoals deze, waarbij een andere stem haar iets anders vertelde. Die stem vertelde haar dat hij net zo over haar dacht als zij over hem. Helaas had ze moeilijkheden om dat te geloven. Hoe graag ze het ook weg wilde hebben, haar gevoel bleef haar onzekerheid.
Na een lange tijd keek ze hem aan, zijn woorden aangehoord. Voor even beet ze op haar lip wanneer de flashbacks terugkwamen. Zijn zachte bewegingen van zijn duim zorgden er minimaal voor dat ze wat rustiger werd. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, ervoor gezorgd dat de herinneringen langzaam weer vervaagden. Zijn donkere ogen stonden lief en keken haar met een begrijpende blik aan. Ze moest blij zijn dat ze een persoon als Milo in haar leven had en dat was ze ook. Het contact tussen hun was voor haar veel belangrijker dan tussen haar familie. Hoe vreemd dat ook klinkt, haar familie betekende haast niks voor haar in vergeleken met haar beste vriend. 'I really want to tell you, It's just... Wait until after the diner. I don't feel comfortable to tell someone yet', legde ze uit. Haar blik had ze van hem afgehaalde wanneer ze een geluid hoorde. Het betekende dat er mensen aankwamen. Snel had ze haar beste vriend aangekeken. 'It seems that I need to go. We'll see eachother at the diner', vertelde ze. Voor de laatste keer kneep ze zachtjes in zijn hand, waarna ze die langzamerhand losliet en opstond. Zonder om te kijken liep ze weer op het pad, op weg naar de deur die leidde naar het kasteel.


@mysteryland 
Datum: 15-04-2018 23:29 | Aantal keer gewijzigd: 1
Mysteryland
YouTube-ster



mysteryland schreef:
Het was fijn om zo even te zitten, samen met Catalina en afgezonderd van de buitenwereld. Als hij zijn ogen sloot hoefde hij nergens anders aan te denken en focustte zich enkel op haar, op de aanraking, op de gevoelens. Hij vroeg zich af of hij ooit de kans zou krijgen om zijn gevoelens te uitten, maar hij wist niet of hij haar dat kon aandoen nu ze getrouwd was. Natuurlijk wilde hij dat enorm graag, het was iets wat hij al die jaren voor zich had gehouden, het enige geheim dat hij nooit met Catalina gedeeld had. En de gevoelens die hij voor haar had leken alleen maar sterker te worden nu ze elkaar zo weinig nog zagen.
’Take your time,’ had hij nog geantwoord voordat ze beiden het geluid van andere mensen hoorden. Het maakte niet zozeer uit wie het waren, het betekende dat ze elkaar los zouden laten en elkaar later weer zouden opzoeken. Nog even had hij naar hun handen gekeken toen ze zachtjes in zijn hand kneep en hem daarna losliet. Het deed hem glunderen. ‘Yes, I’ll meet you there,’ had hij nog geantwoord, al klonk hij iets afwezig. Hij keek Catalina na toen ze terugliep richting het paleis, het was een veelzeggende blik. Gemengde gevoelens verzamelden zich in zijn onderbuik, hij had haar al te graag in zijn armen maar hoelang zou hij die verleiding nog kunnen weerstaan? Hij wilde haar zeker niet in de problemen brengen, maar soms schoten er gedachten voorbij waarin Milo haar kustte, en zij hem. Wanneer hij naar haar keek of dichtbij haar zat, had hij vaak die verleiding gehad. Hij vereerde elke aanraking maar deed zijn best om haar niet in verlegenheid te brengen. Want stel dat iemand hun zou zien? Niet alleen Catalina zou voor schande worden gezet, ook Milo was in gevaar. Als hij arm was geweest, de boer die hij vroeger was, had dat weinig uitgemaakt voor hem. Dan had hij geen reputatie gehad om te beschermen. Maar nu was hij kroonprins, en hij zou koning worden. De roddels die zich over hem zouden verspreiden zouden erg genoeg zijn en dat wilde hij natuurlijk niet laten gebeuren. Het beste was dus om zijn verliefde gevoelens voor Catalina te onderdrukken, zoals hij altijd al had gedaan.

TS -> Diner.

De tafel in de eetzaal was feestelijk versierd voor de vele gasten die zouden verblijven. De La Cruz en zijn vrouw waren namelijk niet de enige gasten op dit moment en dat kwam omdat er nog vele zaken geregeld moesten worden vóór de kroning. Natuurlijk vond de prins het fijn dat er wat meer gezelschap dineerde aan de tafel en door de aanwezigheid van de gasten voelde hij zich minder alleen. Natuurlijk kwamen de mannen voor zaken, maar buiten de vergaderingen kon hij het met de meeste van hun toch goed vinden. Sommige van hun konden enkel praten over zaken, omdat dat het enige onderwerp naast rijkdom en macht was wat hun interesseerden. Milo liet hen hun gang gaan en richtte zich op de mannen die ook andere interesses hadden. Zo hoorde hij graag over de verhalen van reizigers of andere belevenissen die ze met de koning wilden delen. Hij merkte ook wel dat er interesse was naar zijn achtergrond, maar daar liet de prins weinig over los. Hij vertelde ze hetzelfde riddeltje als aan alle andere gasten: de jonge prins was in geheim opgegroeid en grootgrebracht in een prachtig landhuis ver hier vandaan, waar hij het meeste gedeelte van zijn jeugd buiten was geweest waar hij enorme vrijheid had in het achterliggende bos. Niet alles daarvan was waar, het leek een mooiere variant van de realiteit maar dat vertelde hij ze natuurlijk niet.
Tegen de tijd dat het tijd was om te dineren had hij Ida opgedragen om nog een kamer klaar te maken. Hij had niet verteld voor wie het was en had duidelijk gemaakt dat ze niemand ervan op de hoogte mocht brengen, Milo wilde namelijk niet dat Nicolaes te horen kreeg dat zijn vrouw de nacht in een andere kamer zou doorbrengen. Want als dat een maatregel was die Catalina nam, kon hij wel concluderen dat het een gevaarlijke situatie was. Daarom had hij ook twee ridders van de nachtdienst opgezocht en ze opgedragen om die nacht de kamer te bewaken. Ook zij kregen het minimale informtie; niemand mag ervan weten en ook zij kregen niet te horen wie er zou verblijven. Tot slot had hij een butler opgedragen om Catalina haar koffers over te plaatsen naar de andere kamer, zodat Catalina zich daar geen zorgen over hoefde te maken, en ook de butler mocht verder nergens van weten. Want dit was hoe Milo was, hij zou er alles aan doen om Catalina in bescherming te nemen. Als het nodig was mocht ze zo lang blijven als ze wilde, al vond Milo dat sowieso geen vreemd idee.
Doordat Milo nog wat dingen aan het regelen was schoof hij iets later aan bij het diner, maar dat vond hij niet erg. Hij knikte dankbaar naar het dienstmeisje dat hem direct de wijnbeker volschonk terwijl een ander hem een bord voorzette. Zijn ogen gleden over de gasten aan tafel al bleef zijn blik even gangen bij het zien van Catalina.
‘Thank you all for coming, and I hope you will have a nice stay at the castle.’ Sprak hij in het algemeen waarna hij zijn glas hief. Hij hoopte enkel dat het diner snel voorbij zou zijn, want tegen de tijd dat de avond viel kon hij zich weer bij zijn vriendin voegen, in geheim.

@Nathaliia 
11
Posts: 1025
Datum: 16-04-2018 00:09
Account verwijderd




schreef:
De tijd had Catalina gevuld door het bekijken van het kasteel. Hoewel het niet iets was wat normaal gesproken werd gedaan, wilde ze graag de ruimtes verkennen. Het maakte haar niks uit of ze gestraft zou worden, aangezien ze wist dat Milo de eigenaar was van de stenen gebouw. Als het iemand anders was geweest die ze niet kende had ze zich ook anders gedragen. Dan zou ze netjes in de gastenkamer blijven en zich proberen te vermaken met de vrouwen die ze niet kende. Op dat moment had ze geen zin om zich in de gastenkamer te bevinden, wetend dat de ze zich oncomfortabel zou voelen bij de vreemde vrouwen. Het enige wat ze zou doen was zich irriteren aan de vrouwelijke personen om haar heen. De kinderen zou ze geweldig vinden, maar de moeders zouden haar vreselijk op haar zenuwen werken. Kinderen vond ze altijd fantastisch en ze wist al vanaf kleins af aan dat ze kinderen wilde hebben. Het zou wel moeten, aangezien ze anders volgens andere als vreemd gezien zou worden. Toch wilde ze geen gemeenschap met Nicolaes, aangezien ze wist waar hij naartoe in staat was. De rillingen liepen over haar rug wanneer ze zich zijn handelingen weer herinnerde. Ze had weinig zin in menselijk contact en dat was ook de reden waarom ze zich niet in de gastenkamer bevond. Ze stelde zich voor hoe de vrouwen haar vragen zouden stellen over haar en haar man en dat waren vragen die ze niet wilde beantwoorden, wetend dat ze geen moeite wilde nemen om steeds herinnerd te worden aan haar echtgenoot. Wanneer ze zich zijn gezicht voor zich zag kwam er kippenvel op haar armen te staan en dat was een waarschuwing om haar gedachtes niet bij hem te houden. Ze probeerde zich te concentreren op de interieur van de kasteel. De schilderijen waren de voorwerpen waar ze het meest naar nieuwsgierig was. Bij elke schilderij bleef ze stilstaan, de details van dichtbij gekeken. Schilderen was een soort kunst die ze prachtig vond, hoewel ze dat zelf niet kon. Wanneer ze de schilderijen bekeek, lette ze erop dat ze niet werd gezien door de dienaren van de koning. Elke keer wanneer er een butler of dienstmeisje kwam had ze zich snel achter een pilaar verstopt. Het kasteel bezat veel ruimtes en het leek haast een doolhof. Ze vroeg zich af of Milo al de weg in zijn woonruimte wist, maar na een half jaar wist hij waarschijnlijk alle wegen uit zijn hoofd. Voor haar was het een labyrint met om elke hoek een verassing die haar stond op te wachten.
Na een tijdje stond ze voor een deur, zich afgevraagd wat erachter zat. Door het kleine raampje kon ze stapels boeken zien en kasten die vol lagen met verschillende soorten en groten van boeken. Nieuwsgierig stapte ze de kamer binnen, met grote ogen rondgekeken. Overal waar ze keek waren boeken te zien. Voor de ene zou het een reden zijn om gelijk uit de kamer te stappen, maar voor haar was het juist een reden om te blijven. In haar vrije tijd, wanneer ze niet met Milo afsprak las ze boeken. Thuis had ze veel boeken liggen, maar dat was niks in vergeleken met het assortiment van het kasteel. De kasten kwamen tot aan het plafond en ze waren breed uitgespreid over de ruimte. Ze wist dat ze de perfecte plek vond om haar tijd te doden en dat zou ze zeker doen. Haar hand reikte naar een willekeurige boek. De titel zorgde ervoor dat ze geïnteresseerd raakte in wat er op de bladzijdes in het boek te lezen was. De eerste bladzijdes had ze opengeslagen, waarna ze zich in een hoekje van de ruimte nestelde. 

De tijd leek sneller voorbij te gaan dan gewoonlijk. Ze merkte dat de bibliotheek steeds donkerder werd wat voor haar zorgde dat ze meer moeite had met het lezen van de boek. Aangezien ze nieuwsgierig was naar hoe het verhaal af zou lopen, nam ze het boekwerk mee naar buiten. Voordat ze uit de ruimte stapte, keek ze voor de zekerheid of er niemand was die haar zou zien. Ze had geluk dat ze niemand op haar weg was tegen gekomen. De tijd die ze door had gebracht in de bibliotheek had ervoor gezorgd dat ze rustiger was geworden. Toch had ze geen zin in het diner, wetend dat ze Nicolaes weer onder ogen zou moeten komen. Ze wist dat die moment ooit zou komen, maar ze had gewild dat het niet zo snel zou gebeuren. Haar gekozen boek had ze ergens neergelegd op een plek die verlaten leek te zijn. Ze pinde de plek in haar hoofd, ervoor gezorgd dat ze zich weer kon herinneren waar ze het gelaten had. Het duurde even voordat ze de weg had gevonden naar de eetzaal. Een brok ontstond in haar keel wanneer ze Nico's postuur zag die ongeduldig met zijn vingers aan het spelen was. Wanneer hij haar voetstappen hoorde keek hij meteen op. Een glimlach verscheen op zijn gezicht wanneer haar ogen die van hem ontmoetten. Bij haar verscheen geen glimlach op haar gezicht. In plaats daarvan kreeg ze een misselijk gevoel en ging haar honger meteen weg. Hij had zijn hand uitgestoken, die ze volledig negeerde. Ze wilde in de eetruimte stappen, maar zijn hand greep meteen haar bovenarm. 'You can't ignore me, I'm your husband, remember?', zijn woorden klonken slecht in haar oren. Haar arm had ze weggetrokken, hem aangekeken. 'Yes, unfortunately', zei ze emotieloos. Ze negeerde zijn kwade blik wanneer ze binnenliep. Verschillende blikken waren op hun gericht, waarna Nicolaes hun wilde afbeelden als de perfecte paar. Zijn arm had hij om haar heup geslagen, waarna hij naar de plekken liep die voor hen bestemd waren. Zijn aanrakingen probeerde ze te negeren, door zich te bedenken dat haar beste vriend elk moment in de ruimte zal stappen. Die gedachtes hielden haar op staande voeten. Enkele ogenblikken later kwam de kroonprins binnen. Haar wijnglas was al tot de helft leeg en in stilte had ze gewacht totdat het eten gebracht zou worden. Ze nam de gelegenheid om hem aan te kijken, wetend dat de mensen hem ook aankeken en het er niet vreemd uitzag. Voor kort liet ze een minimale glimlach zien wanneer hun blikken kruisten. Ze nam, net zoals de rest, voorbeeld van Milo. Haar wijnglas had ze gepakt, waarna ze na zijn korte toesprak enkele slokken had genomen. Het eten was algauw gekomen en dat zorgde ervoor dat iedereen zich volledig had gefocust op de maaltijden die werden rondgebracht.
Haar bord was bijna leeg, totdat ze merkte dat Nicolaes al meer dan drie keer een bij vulling van zijn wijnglas had aangevraagd. Zijn manier van doen was ondertussen ook veranderd. Zijn arm had hij rondom haar schouders heen geslagen wanneer hij tegen een onbekende man naast hem plaatsen. Van het gesprek af te halen hadden ze het over hun vrouwen. Verschillende complimenten over haar stroomden uit Nicolaes' mond, maar ze kreeg het er niet warm van. Ze kreeg juist een gevoel die totaal niet aangenaam was. Zijn aanraking vond ze niet fijn en de woorden die uit zijn mond kwamen zorgden ervoor dat haar lust voor het heerlijke eten verdween. Voorzichtig had ze een servet gepakt, haar mond schoongemaakt, waarna ze de tafel rond had gekeken. Zoals gewoonlijk bleef haar blik langer dan nodig was op Milo hangen. Ze was blij dat hij plezier had. Een oprechte glimlach was op zijn gezicht te zien en het leek erop dat hij aandachtig luisterde naar de verhalen die hem verteld werden. Ze was benieuwd waar de mannen het over hadden, maar ze wist dat ze niet zomaar in het gesprek kon mengen. Bovendien zaten ze te ver van elkaar. 
Zijn hand verschoof hij van haar schouders naar haar been. Flashbacks kwamen weer bij haar omhoog, waardoor ze met paniek naar zijn hand keek. 'Me and Catalina are planning to have our first child, right my wife?', zijn woorden wilde ze vergeten en negeren, maar ze wist dat ze dat niet kon doen. Langzamerhand keek ze op, de twee nieuwsgierige blikken van de mannen bekeken. Ze wilde iets zeggen maar haar mond voelde droog aan. Zijn hand zorgde ervoor dat ze zich ellendig begon te voelen, niet geweten wat ze moest doen of zeggen. 'She is ashamed of subjects like that', grijnsde hij. Een korte kneep voelde ze in haar been, waarna hij zijn hand weer rondom haar schouders plaatste. Het leek erop dat ze weer normaal kon ademhalen, wat ze ook deed. Eenmaal meteen greep ze naar haar glas wijn, expres naar voren geleund om ervoor te zorgen dat zijn arm van haar schouders viel. Een opgelucht gevoel stroomde door haar lichaam wanneer zijn huid haar niet meer aanraakte. Hijzelf leek er niet veel achter te zoeken. Ondertussen was hij weer in gesprek gegaan met de man, geen aandacht meer besteed aan haar vrouw. 


@mysteryland 
Datum: 16-04-2018 22:51 | Aantal keer gewijzigd: 2
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS