Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG || Even though we were never supposed

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'Let me explain it to you than.' Een bepaalde klank in zijn stem maakte dat het niet bedoeld leek als een vriendelijk uitleg om haar leven te kunnen redden, maar eerder als een manier om te voorkomen dat hij er zelf last van zou hebben. 'Here, aboard my ship, everyone's equal. There is no difference in class or status. Tadhg over there came from a family of carpenters and Oliver was a high ranking officer in the British navy. Here none of it matters. You and your family history mean nothing.' Even keek hij opzij, haar ogen opgezocht om zijn punt door te laten dringen. Hij was ervan op de hoogte dat het systeem dat hij had goed werkte. Iedereen was gelijk, zelfs hij als kapitein voelde zich geen haar beter dan zijn bemanning. Er was geen reden om zich zo te voelen, al luisterden ze allemaal naar hem. Ze hadden allemaal het vaste last verlaten in de hoop iets beters te vinden. De sociale orde die ze allen nog kenden uit Groot-Brittannië was nergens te vinden. Er waren geen koningen, geen politici en werklui. Iedereen werkte op het schip en dat was het. Niemand was beter en niemand was minder dan elkaar. Niemand leek het lastig te vinden om te accepteren. 'I know you're used to having everybody obeying your every damn word, but not here. To us, you mean nothing.' Hij had nooit moeite gehad met mensen te vertellen waar ze precies stonden in het leven, zo ook was hij bereid Madelynn een reality-check te geven. Ze was op zijn schip, maar gedroeg zich alsof ze nog ronddwaalde in haar paleis. Billy kon het niet waarderen en maakte dat maar al te graag duidelijk.
Natuurlijk ging ze door op zijn uitspraak over Charles, hoe graag hij het onderwerp ook af had willen sluiten. 'You're wrong.' Mompelde hij enkel, geen uitleg willen geven over zijn gevoelens en emoties. Het ging altijd dieper dan wat Billy werkelijk vertelde. Natuurlijk had hij emoties, maar zijn brein werkte niet zoals mensen dat verwachten. Hij was gefocust op andere dingen, te druk met dat om zich zorgen te maken om zijn emoties. Er zijn dingen die Billy had gedaan die niet vergeven konden worden en hij lag er niet wakker van. Het deed hem niets en misschien was dat hetgeen wat hem het meeste dwarszit. Jaren geleden maakte hij zich er nog druk om. Hij was anders, hij voelde niets voor andere mensen en het maakte hem mentaal stuk. De dood van zijn vader was de enige gebeurtenis in zijn leven die hem toch iets geraakt had, al was hij er niet geheel kapot over. Het neerschieten van de man wie hem had opgevoed vanaf dat punt was voor hem even gemakkelijk als het laten doden van Silver's bemanning. Hij was een monster. Nu, jaren later, had hij het geaccepteerd. Het deed hem niets meer. Hij wist dat hij het ergste soort mens was en hij was er blij mee.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zonder de kapitein nog tegen te spreken knikte Madelynn begrijpend met haar hoofd. De manier waarop ze werd aangekeken door zijn felblauwe ogen maakte het alleen maar duidelijker en zo dat Madelynn wist dat het geen zin had om hem tegen te spreken. Natuurlijk was ze altijd gewend geweest dat als ze iets wou dat ze het kreeg, al was het niet altijd dat zij kon beslissen wat er gebeurde. Het meest recente voorbeeld, de bruiloft. Ze kon zich de man niet eens herinneren waarmee ze ging trouwen, ze had hem maar een handvol keren gezien en toch was haar dit huwelijk opgelegd. Als zij de keuze had en volledige controle had dan zag ze zichzelf trouwen met een man waar ze van hield, een man waar ze een leven mee wou opbouwen. Helaas was dit niet het geval, alhoewel ze nu ook niet helemaal zeker zou zijn dat de bruiloft zou gebeuren. Of ze nog ging trouwen of niet was nou ook niet echt wat nu het meest belangrijk was voor Madelynn. Voor haar was het nu vooral heel belangrijk dat ze dus Billy niet boos genoeg zou maken om haar leven aan te verliezen. Wat betekende dat ze misschien toch een kans van overleven had op het schip.
Ze had het verkeerd. Dit betekende dus dat ondanks hij om iemand gaf, hij in een moment van woede zonder spijt kon doen alsof diegene nooit iets voor hem betekend had. De gedachte alleen al schoot angst door haar hele lichaam. Ze vroeg dan ook niet meer verder, Madelynn was misschien dom geweest om hier naar boven te komen en een gesprek met de man aan te gaan maar ze was niet dom genoeg om zich niet te realiseren dat het korte antwoord betekende dat hij het hier verder niet meer over wou hebben. Al wou Madelynn zelf er ook liever niet over praten, bang voor wat voor donkere dingen van hem ze nog meer achter zou komen, dingen die ze waarschijnlijk liever niet wou weten aangezien wat ze nu al wist haar eigenlijk al bang genoeg maakte voor Billy.
Madelynn bleef even stil terwijl ze het gezicht van de man bestudeerde. Voor een paar seconde was ze druk bezig met het kijken en scannen van zijn gezicht, al snel realiseerde dat ze nogal aan het staren was. Ze schudde zichzelf even uit haar gedachten en keek naar de horizon die voor hen uit lag. “I also wanted to ask you something else..” Mompelde ze. "Sorry for all the talking but.." Met haar lichaam draaide ze zich naar Billy toe. “What am I even supposed to do now? Just wonder the deck until I piss you off enough to get me killed? Or until you know what else to do with me? Whichever of the two it may be..” Dit was de vraag die ze zichzelf maar bleef afvragen en er was geen beter persoon om dit aan te vragen dan de man die ging over alles wat er op het schip gebeurde. Ze wou gewoon zeker weten dat ze niet in de weg zou staan van alle mannen die druk aan het werk waren en tegelijkertijd wou ze ook niet de rest van haar tijd hier de hele tijd maar op 1 plek staan op het dek. Zeker, Madelynn was bang voor Billy, ze wist nu wat voor gevoelloos persoon hij was maar ze wist ook dat als ze hem gewoon rustig dingen zou vragen ze hoogstwaarschijnlijk geen gevaar liep van het boos maken van Billy, althans niet boos genoeg.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Dagen geleden hadden ze Silver's schip overvallen en opnieuw stonden ze op het punt een schip te enteren. Het was een Brits schip. De kanonnen die ze hadden afgevuurd op Bones' schip waren mis, slecht ingepland en te snel afgeschoten. Lachend had zijn bemanning de verdedigingspogingen aangezien, geen angst vertoond of gevoeld. Binnen minuten waren ze dichtbij genoeg om de loopplank tussen de schepen te plaatsen. Zijn crew was snel met het betreden van het schip, waar de bemanning al klaarstond om zich over te geven. Het was geen gevechtsschip, en al was Billy's bemanning ook geen getrainde bende gestuurd door de koning van Engeland, ze waren betere vechters dan het stel kooplieden dat angstig voor hen stond. 'We want your food and drink supply.' Vertelde Billy de kapitein van het schip, wie moedig naar voren was gestapt. De ietwat mollige man knikte haastig, gebaard naar wat mensen dat ze moesten helpen. Billy's crew liep met ze me, de mannen onder schot gehouden voor het geval dat. De rest van de mannen aan boord van het schip werden samen gezet in een groep, omringd door Billy's bemanning. Alleen de kapitein stond erbuiten, al duwde Billy hem al snel tussen zijn eigen mannen door om hem bij de andere kooplieden te zetten. Hij wist dat het onschuldig volk was en dat geen van hen iets zou doen om een piratencrew tegen te houden, maar toch liet hij ze onder schot houden. 'Is this your whole crew?' Vroeg Billy aan de kapitein, wie angstig knikte, tranen zichtbaar in de hoeken van zijn ogen.
Al gauw waren zijn mannen teruggekeerd met een nieuwe voorraad, die ze de Devil's Merchant opdroegen, om de vaten met etenswaar daar tijdelijk te laten staan. De overige mannen van het merchantschip werd aangesloten bij de groep. 'What else do you want from us?' Stotterend sprak iemand tegen hem, waardoor Billy zijn gedaante naar de persoon toedraaide. 'Nothing, that would be all. Thank you very much.' De man leek bijna opgelucht na het horen van Billy's woorden. Billy daarentegen, wie inmiddels onderweg was naar het ruim om te checken of ze alles hadden, keek nog even over zijn schouder. 'Go ahead.' Vertelde hij zijn mannen, wie vrijwel meteen de crew neerschoten. Het begon te lijken op een gewoonte, al was dit al vastgezet jaren geleden. Hij wilde niemand levend laten wie hij had beroofd. Het had geen reden, het was gewoon iets wat hij deed. Hij wilde gevreesd worden door iedereen en dit was een goede manier om dat imago de wereld in te laten.
Billy liep de krakende houten treden af naar beneden, zoekende naar alles wat ze vergeten waren mee te nemen. Achterin het ruim bevond zich de keuken, waar hij verwachtte de meeste spullen vandaan waren gehaald. Hij duwde de deur open met weinig moeite en hoorde de piepende scharnieren. Vanuit zijn ooghoek zag hij een gedaante uit de schaduw stappen. Billy draaide zich naar het gedaante toe, wie zijn handen inmiddels iets omhoog hield. 'Hello there.' Hoorde hij hem zeggen. Vragend werd de man door Billy bekeken, al leek hij geen bedreiging. 'Who are you?' De kapitein had hem verteld dat zijn hele crew op het dek stond, het was vreemd dat hij toch nog iemand tegenkwam. De man stak zijn hand uit naar Billy, een brutale actie die Billy gek genoeg wel waarderen kon. 'John Wright.' Alsof het niets was, schudde Billy zijn hand. 'Billy Bones.' Stelde hij zichzelf voor. 'Your captain told us we'd everyone on the top deck. So to make a long story short, your fellow crewmembers are dead.' Voor hij zijn pistool kon pakken om de man terug te sturen naar dezelfde plek als de rest van zijn bemanning, werd hij onderbroken en hief hij zijn hoofd iets op. 'No, no. I'd like to join your crew.. I hated this one!' Lachend keek Billy hem aan. 'Is that so? And what qualities do you have that would make you a usefull asset to my crew?' Hij zag de man niet langer nadenken dan een halve seconde, wat hem deed geloven dat hij de waarheid sprak. 'I'm an excellent cook.'

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
In de dagen die voorbij waren gegaan had Madelynn haar best gedaan om zo ver mogelijk uit de buurt te blijven van alle piraten op het schip. Natuurlijk was het onmogelijk om ze geheel te ontwijken, toch stopte dat haar niet om het te proberen. Het had geen zin, waar ze ook was, de kans was groot dat ze omringd was door op zijn minst 3 piraten. Op dit schip had ze het constante gevoel dat ze op haar tenen moest lopen, bang dat de kleinste fout haar haar leven kon kosten. Al had ze de dagen hiervoor geen nare woordenwisseling meer gehad, alles ging aardig goed. Voor zover het goed kon gaan voor de situatie althans. Ze bleef hoopvol dat alles beter zou worden en met beter worden dacht ze voornamelijk aan zich niet langer op dit schip te bevinden. Ook al had ze nog steeds een beetje hoop, de meer realistischer kant van haar dat de kans erg klein was. Niet dat haar haar realistischer kant haar stopte van hopen dat één van deze dagen er een schip aankwam die hier was om Madelynn weg te halen van deze brute mannen.
Na een paar dagen waren ze wel een schip tegen gekomen, al was deze niet om Madelynn te redden. Compleet het tegenovergestelde haast, de piraten hadden dit schip gekozen als een nieuw slachtoffer. Zodra het schip in zicht was en het bekend was dat de bemanning zich klaar moest maken om het te beroven, deed Madelynn er alles aan om niet in de weg te lopen. Niet alleen was ze geen piraat, in situaties zoals deze zou ze het minst hulpvol zijn en alles alleen maar kunnen verpesten en als dit zou gebeuren, dan zou Billy niet blij zijn met haar. Dus vanaf een afstand had Madelynn toegekeken naar hoe alle mannen het andere schip op rende. Het was naar om te zien hoe een hele bemanning vol met schijnbaar onschuldige mensen werd aangevallen. Toch was er niks was zij er aan kon doen en al kon ze er wel iets aan doen, dan had ze het nog niet gedaan want het zou absoluut geen goed idee geweest zijn om Billy in de weg te staan. Wanneer Madelynn nog de enige was op het dek liep ze richting de kant van het schip die aan het andere schip lag.Vanaf hier kreeg ze mee wat er allemaal gebeurde aan de overkant. Al keek ze snel weer weg wanneer de mannen die met zijn allen in een groepje stonden één voor één geschoten werden. Het geluid van mannen die smeekte om hun leven, geweren die afgingen en verschillende lichamen die neervielen stuurde Madelynn rillingen over haar rug. Wanneer het over was keek ze weer op. Midden op het dek lag nu nu een groep lijken die allemaal over elkaar heen aan het bloeden waren. Het was geen fijn zicht, dat was zeker. Om er niet langer naar te hoeven kijken draaide Madelynn zich dan ook om en liep ze verder het dek op. Ondertussen waren er al weer een paar mannen teruggekomen op het schip. Al was het wachten nu voornamelijk op Billy die in het andere schip leek te zijn.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'You're a cook?' Het verbaasde Billy iets, al zou het verklaren waarom hij zich schuil had gehouden in de keuken van het schip. John knikte, bevestigd wat hij eerder had gezegd. 'Well we can always use a good cook.' Murmelde Billy enigszins denkend. Hij draaide zich om en liep weer terug naar het dek, gevolgd door de man wie hij nog altijd geen goedkeuring had gegeven. Voor enkele seconden stopten de voetstappen zodra ze lijken in zicht kwamen. Het gaf een duidelijk beeld van de brute aard van Billy's bemanning. Zonder stil te staan en tegen de man te spreken, liep hij terug zijn eigen schip op. Pas zodra hij op zijn eigen schip stond, keerde hij zich tot de man, wie hem gevolgd was. Al zijn bemanning was terug op het schip en momenteel bezig om de loopplank binnen te halen en de vaten met eten het ruim in te dragen. 'Oliver, bring this man to the kitchen, will you?' Oliver kwam aangelopen en gebaarde dat John mee moest lopen. Zonder te aarzelen liep hij achter de man aan. Billy had verder geen intentie in het leren kennen van de man, dat zou vanzelf wel gebeuren, hij vertrouwde er simpelweg op dat Oliver hem zou laten zien waar zijn plaats op het schip zou zijn en hoe alles eraan toe ging. Nooit had hij er moeite mee gehad om nieuwe mensen toe te voegen aan zijn bemanning, extra hulp was altijd nodig en toch had hij een vreemd gevoel bij de man. Hij was te snel overgestapt, zijn gebrek aan trouw duidelijk laten blijken bij de keuze die hij maakte.
Toch, in plaats van zich er druk om te maken, liep hij naar Madelynn toe, wie haar rug had gekeerd naar het bloedbad op het andere schip. Het was vreemd om weer eens te zien hoe de gemiddelde mens het geen prettig beeld vond en het ten alle kosten leek te vermijden. Ze was zo gewoon, zo degelijk, in vergelijking tot het stel mannen wat over zijn schip liep. 'You know, you can't shield yourself from this forever.' Sprak hij lachend tegen haar. Zoals het er nu naar uit zag liet hij haar niet van haar schip af. In geen enkel opzicht was het voor hem slim om haar af te zetten in Engeland en waar anders kon ze heen? Haar achterlaten op Nassau was zijn veiligste optie en dit was dan ook zijn plan geworden tot hij iets beters zou kunnen bedenken. Een plan om haar vast te houden om losgeld te eisen was ook nog door zijn gedachten gegaan, al was dit een stuk riskanter, gezien hij de koning van Italië in geen mogelijkheid kon vertrouwen. Ze moest eraan wennen dat dit was hoe ze met anderen omgingen wie geen deel uitmaakten van de piratenvloot of wie ze niet kenden van voorgaande reizen naar Nassau, Tortuga of andere eilanden nu bezet door de criminelen. Niemand was veilig van Billy en zijn bemanning.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Langzaam maar zeker stroomde alle mannen weer het dek weer op aangezien er niks meer te zoeken was op het andere schip. Geduldig bleef Madelynn wachten, met haar rug naar de stapel lijken en plas bloed. In het kasteel had ze wel eens mensen zien hangen maar van deze wist Madelynn dat deze mensen schuldig waren van iets en daarnaast kwam daar geen bloed bij kijken. Al was het nog steeds geen pretje voor haar als ze deze levenloze lichamen zag hangen. Uiteraard hadden er ook wel eens onthoofdingen plaatsgevonden in het kasteel maar hier was ze nooit aanwezig. Eén keer had ze een onthoofding van een crimineel bijgewoond maar die ene keer was genoeg voor haar om nooit meer een andere te zien. Al verdiende de mensen het wel, zo wist ze ook nog precies wiens kop ze had zien rollen en waarom. Eén van hen bewakers bleek bepaalde informatie van binnen hun kasteel door te geven aan de koning van Frankrijk, allemaal zodat Frankrijk hen uiteindelijk kon aanvallen. Dit werd gezien als verraad en gelukkig had het niet lang geduurd voordat de man had geboet voor zijn sins. Ondanks dat het verdiend was, Madelynn vond het maar niks. Toch was iedereen behalve Madelynn er hier ongevoelig voor, alsof het de normaalste zaak van de wereld was gingen ze door met hun taken. Het zou wel komen door alle jaren van dit meegemaakt te hebben waardoor je er niks meer voor voelde. Hoe mensen gewoon gewend raakte aan het vermoorden van mensen, dat was zo’n raar idee voor Madelynn. Ze vroeg zich ook altijd af hoe de mensen die ze daarvoor in het kasteel dat deden.
Ook Billy was uiteindelijk weer terug aangekomen op het schip maar met hem liep iemand die Madelynn niet kende qua gezicht. Het kon niet zo zijn dat ze hem niet eerder gezien had, ondertussen kende ze alle gezichten op het schip wel, dit betekende dus dat Billy een nieuw persoon van het andere schip meegenomen had op deze. Waarom begreep Madelynn niet, dat waren haar zaken ook niet en daarnaast, zo heel veel interesseerde het haar nou ook weer niet. Natuurlijk was ze een beetje benieuwd maar het was niet alsof ze dood ging van de nieuwsgierigheid. Ten slotte was Billy de kapitein, hij zou wel weten wat het beste was voor het schip en voor zijn bemanning. Het nieuwe gezicht zou vanaf nu ook wel deel uitmaken van de bemanning want anders had hij bij de rest van de lichamen gelegen. Madelynn keek Oliver en de vreemdeling na, hoe ze samen wegliepen naar binnen in het schip.
Door de stem van Billy raakte Madelynn afgeleid van de twee mannen die het schip in liepen. Haar blik ging meteen naar de jonge kapitein die natuurlijk ook geen enkele moeite had met dit allemaal. Een zachte zucht verliet Madelynn’s mond. “I know..” Ze legde haar gezicht heel even in haar handen voor ze weer naar Billy keek. “I’d still like to try though..” Voegde ze toe. Denkend beet ze op haar lip. Ergens had hij gelijk, dit zou waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ze zoiets als dit zou meemaken en ze kon moeilijk zich telkens verstoppen als het weer zou gebeuren. Voor een korte seconde keek ze naar het dek van het andere schip wat ondertussen al iets verder van hun schip af was. Ze waren dus weer aan het vertrekken, wat betekende dat ze dus al weer weg vaarde van de lijken. “I just hate how innocent men have to die.. and all the gore of the blood.. oh man, all that blood is the worse” Ging ze verder. “Like.. there is just something about the gorey stuff that creeps me out, you know? I feel like minus the bleeding, I could handle it better.. ofcourse, Innocent men would still die and that part would still suck but it would be less disturbing.” Ze ratelde maar door, al had Billy waarschijnlijk helemaal geen interesse in het aanhoren van de vrouw. Madelynn had alsnog moeite met het dichthouden van haar mond. De afgelopen dagen had ze nauwelijks een woord gesproken, dus dan op momenten als deze sprak ze meteen heel veel, gewoon om het er allemaal uit te krijgen, of de persoon tegenover haar nou interesse had in wat ze te vertellen had of niet, dat maakte voor Madelynn vrijwel helemaal niets uit.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Vragend keek hij haar aan, geluisterd naar hoe ze door ratelde over dingen die hij niet begreep. Haar onderbreken was geen mogelijkheid, er simpelweg geen tijd voor gehad gezien de snelheid waarop ze sprak. Traagzaam zette hij een stap achteruit, niet begrepen waarom ze plotseling zoveel tegen hem sprak. Een hint van walging was zichtbaar op zijn gezicht, het altijd al veracht als mensen zoveel nutteloze informatie met hem deelden. Bijna alsof hij zocht naar een uitweg, keek hij om zich heen. 'Where did all this come from?' Murmelde hij grotendeels tegen zichzelf. Het was vreemd voor hem om iemand daadwerkelijk zo tegen hem te horen praten, laat staan als antwoord op een vraag die bedoeld was als grap. Billy had verwacht dat ze haar hoofd zou schudden als commentaar op zijn uitspraak, maar in tegenstelling tot dat bleef ze maar spreken, er leek geen einde aan te komen. Het had daarbij ook vrijwel geen inhoud. Ze vertelde hem enkel over het bloed wat ze niet aan kon zien. Waarom ze verwachtte dat Billy naar haar luisteren zou of ook maar interesse had in haar verhaal, was voorbij hem.
'Please don't talk this much to me ever again.' Sprak hij, nog altijd verbaasd naar haar gekeken. Hij schudde zijn hoofd even vooraleer hij richting zijn kajuit liep. De piepende scharnieren waren bijna een welkom voor hem geworden, hoorbaar geweest ook toen de deur weer dichtviel. Billy had plaatsgenomen achter zijn bureau, zijn beide handen over zijn gezicht gewreven in een hopeloze poging tot nadenken. Waarover hij dacht wist hij zelf ook niet meer. In de afgelopen paar dagen had hij meer tijd doorgebracht in zijn kajuit dan hij normaal gesproken deed. Het voelde alsof iets hem dwarszat en hij kon niet precies plaatsen wat het was of waar het gevoel vandaan kwam. Billy maakte zich nooit zorgen om iets, het was niet hoe hij in elkaar zat. Rusteloos stond hij op van de stoel, deze hardhandig achteruit geschoven. Hij wilde schreeuwen van het gevoel dat hij gewoon niet wist wat er aan de hand was. Alsof het hem zou helpen, liep hij heen en weer door de ruimte, zo nu en dan afgeleid door een bloedvlek die in het hout was getrokken voordat iemand het schoon had kunnen maken. Geen emotie kwam er bij hem los toen hij het zag, iets wat hem meer dwars leek te zitten dan alle moorden die hij had begaan. Hij was een monster, het laagste soort van de mensen. Hij had het niet erg gevonden zolang hij er niet van op de hoogte was, maar het feit dat hij het zelf doorhad maakte hem gek. Tegen zijn wil in had het hem jarenlang wakker gehouden, sinds zijn eerste moord, waarbij hij niets voelde ondanks iedereen de jongen had verteld dat zij dat allemaal wel hadden. Het had hem duidelijk gemaakt dat er iets menselijks aan hem ontbrak en misschien was dit de reden dat mensen bang voor hem waren. Ze konden het aan hem zien. Het was duidelijk dat hij niet goed in elkaar zat. Mensen hadden het door en vreesden hem om die reden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn had meteen spijt nadat ze haar hele toespraak gehouden had. Het hielp dan ook niet dat Billy er duidelijk geen zin in had om haar aan te horen. Niet dat ze anders verwacht had, ze had er moeilijk van uit kunnen gaan dat Billy ineens een heel gesprek met haar aanging aangezien de man haar niet eens kon uitstaan. Ze had gewoon al haar woorden moeten inslikken, haar best moeten doen om niks tegen de man te zeggen. Helaas was ze niet zo, ze was gewoon erg spraakzaam en niet tot nauwelijks kunnen praten voor een paar dagen maakte het alleen maar meer dat ze verlangde naar kunnen praten. Dus als dat gebeurde dan was het gevolg dus dat ze dus maar doorging. Door Billy zo te irriteren met haar spraakzame persoonlijkheid maakte ze zich niet echt geliefd op het schip. Al was haarzelf geliefd maken onmogelijk, het beste wat ze dus kon doen was juist niet de kapitein irriteren. Toch leek het alsof ze onbewust elke kans die ze tot hem irriteren had leek aan te grijpen met beide handen. Het was zelfs zo erg dat ze zichzelf eraan begon te irriteren. Misschien was het toch tijd dat ze begon te werken aan het feit dat ze eerst dacht en dan pas deed in plaats van haar eigen mond voorbij te praten. Zuchtend liet Madelynn haar hoofd naar achter vallen wanneer ze de woorden van de kapitein hoorde. Al was hij niet boos op haar, dit was zeker niet het beste wat ze had kunnen doen. De deur van de kapiteins kajuit was te horen, hij had zich dus weer eens terug getrokken. Teleurgesteld in haarzelf liet Madelynn haar hoofd hangen.
Daar stond ze dan weer op het dek, met niemand om haar heen. Om haarzelf maar te vermaken liep ze naar de zijkant van de boot om daar naar het water te kijken. Ze rustte haar ellebogen op het hout van het schip, zo kon ze haar hoofd in haar handen laten rusten. Ze voelde het schip weer bewegen, wat betekende dat ze het schip achter haar weer verlieten. Even keek Madelynn om na het schip, de stapel lichamen kon ze vanaf daar gelukkig net niet meer zien toch bracht ze haar blik weer snel naar voor zich en rustte ze haar hoofd weer tussen haar handen. Ergens vroeg ze zich af of er meer piraten waren die, net zoals Charles, sympathie hadden met Madelynn. Eventueel kon ze met praten met hem, als er überhaupt een piraat was die dus voor haar voelde. In haar hoofd was ze bezig met de beste manier om hierachter te komen, ze kon moeilijk elke man van de bemanning lastig vallen om te kijken of iemand zich zou laten lastig vallen door haar. Met een zucht draaide ze zich om en liet ze zich tot de grond vallen. Haar knieën trok ze in zodat ze haar ellebogen hier tegenaan kon zetten. Haar handen legde ze op haar voorhoofd en zo staarde ze naar haar eigen jurk die haar visie naar de houten vloer blokkeerde. Niet dat de houtenvloer er interessanter uit zou zien dan haar jurk. Madelynn was benieuwd of haar vader intussen al wist van haar vermissing, ook vroeg ze zich af wat Silver nu deed en of hij bezig was met haar terug te halen of dat hij nu meer bezig was met zichzelf te verstoppen van haar vader. Ze had veel vragen maar alle vragen kwamen eigenlijk terug op hetzelfde neer, wat zou er uiteindelijk met haar gebeuren? Zou Billy haar dood betekenen of zou ze dan misschien toch gered worden? De onzekerheid van haar toekomst was toch iets waar ze zich ook zorgen over maakte terwijl ze zich op het schip bevond.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn natuurlijke drang om zichzelf bezig te houden nam weer over en voor hij het wist liep hij zijn kajuit weer uit, even gekeken naar Madelynn's gedaante dat enigszins deprimerend op het dek zat. Vragend keek hij haar aan, al was het oogcontact van korte duur. Zijn zware voetstappen brachten hem al snel naar de trap die hem leiden zal naar het ruim. Hij had nog geen helder beeld van de nieuwste persoon wie zich had aangesloten bij zijn bemanning en dat wilde hij wel. Toch voelde het puur alsof hij er naartoe ging uit pure verveling. Het klonk bijna agressief hoe hij de trap afliep het ruim in, al dan meer dreigend. Het was zijn gebruikelijke looppas, het hemzelf aangeleerd op jonge leeftijd om angstaanjagender over te komen. Hij was immers maar zestien jaar oud toen hij het schip overnam en moest er alles aandoen om gerespecteerd te worden, sinds geen helder denkende volwassene gecommandeerd wilde worden door een kind. Billy heeft moeten werken voor het respect dat hij tot op de dag van vandaag krijgt van zijn bemanning en hij was niet bereid het op te geven, voor geen goud. Hij had dan wel geen talent voor navigatie of politiek. Hij had respect gekregen door zijn vaardigheden gedurende een gevecht en zijn eerlijkheid. Twee dingen die elke kapitein in zijn ogen moest bezitten. Zijn vader zou hij eerder omschreven hebben als slim in een vorm van intelligentie, iets wat hij niet had overgedragen aan Billy, wie vrijwel amper een boek vast had. Lezen en schrijven kon hij wel, dit had hij geleerd van Charles, maar hij deed er weinig mee. Het was onnodig volgens hem, wat moest hij nou ooit opschrijven? Daar had hij mensen voor.
Al snel kwam hij aan bij de keuken, waar hij de deur open duwde. Randall zat er, druk bezig met het eten voor te bereiden voor de bemanning. De oude man, wie vaak werd omschreven als volledig gestoord, staarde voor zich uit en was toch in staat zijn werk door te zetten. Ergens was het indrukwekkend. 'Hello Randall.' Billy's stem leek hem niets te doen, behalve een gemompelde 'Afternoon, Bones.' Te horen uit de oude man zijn mond. Hij schudde zijn hoofd even, gekeken naar de nieuwste lid van zijn crew, wie ook enigszins vragend naar de kok keek. 'John Wright, was it?' Werd hem gevraagd door Billy. 'Precisely.' Antwoorde de nog redelijk jonge man. Ietwat lange, donkere gekrulde plukken haar bewogen mee met elke spier die hij verroerde. Een paar blauwe, in een zeker opzicht bijna grijze ogen, keken recht in die van Billy. Waar Billy's ogen echter hun helderheid nooit leken te verliezen, hoe weinig licht er ook om hem heen was, leken de ogen van de man donkerder te worden als het licht ontbrak om ze op te helderen. 'So tell me, John, what made you change your mind and join my crew? Fear? Betrayal?' Zijn schouder leunde tegen de deurpost, de man doordringend aangekeken. Het leek hem niets te doen, enkel een glimlach op zijn gelaat te laten verschijnen. 'I never liked that ship and the crew anyway, this seemed like an easy way out.' Billy knikte even langzaam. Hij had het wel vaker gehoord en kon dan ook geen reden bedenken om de man niet te geloven, al was hij nog niet klaar met het vragen stellen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Er waren veel geluiden te horen en Madelynn hoorde ze allemaal. Er was de zee die met zijn golven tegen het schip klotste, de piraten die gesprekken met elkaar voerden, de voetstappen over de houten vloer. Dit is wat grotendeels van Madelynn's dagen waren, gewoon ergens plaats nemen en haarzelf vermaken met het luisteren naar alle geluiden om haar heen, zo probeerde ze vaak ook gesprekken mee te krijgen van piraten als ze deze kon verstaan. Al had deze manier van haarzelf vermaken gewerkt voor de eerste dag, daarna begon het toch al snel te vervelen. In het kasteel was Madelynn gewend om met iedereen te kunnen praten, iedereen wou altijd met haar praten of op z’n minst deden de bedienden alsof ze naar de verhalen van Madelynn wilde luisteren. Dat was echt een wereld van verschil met hier, hier voelde ze zich zo geïsoleerd en alleen. Al probeerde ze haarzelf te vertellen dat het gewoon een kwestie van wennen was, ze zou vanzelf wel kunnen omgaan met het feit dat ze niemand had om mee te kunnen praten. Stiekem wist ze zelf ook wel dat het geen kwestie zou zijn van wennen was, Madelynn was een sociaal persoon en dus had sociale contacten nodig. De meer ze erover in zat, de meer ze begon te denken aan thuis en hoe ze het daar veel beter had dan hier. Ze miste thuis gewoon en het liefst wou ze terug. Madelynn voelde de tranen opkomen in haar ogen, al probeerde ze zich sterk te houden, ze had geen zin om voor al deze mannen een beetje te zitten huilen.
Op dat moment hoorde ze voetstappen haar kant opkomen. Voorzichtig keek ze op en werd begroet met het gezicht van iemand van de bemanning. De man had bruine lokken, zijn ogen een bruine kleur, ze herkende hem wel, ze had hem wel eens rond zien lopen over het dek. De man was vaak vrolijk, Madelynn kon zich niet herinneren dat ze de man anders dan vrolijk gezien had. “Is it okay if I sit next to you?” Madelynn knikte stilletjes en keek naar hoe de man plaats nam naast haar. Ze was verward waarom de man naast haar kwam zitten. “I’m Logan, you are Madelynn right?” Haar naam was dus bekend op het schip, zelfs tussen de bemanning. “Yes.. that is me” Haar antwoord werd gevolgd door een zwakke glimlach. “I guess you’re time here hasn’t been easy, has it?” Was het dan echt zo duidelijk geweest hoe Madelynn zich voelde. Waarschijnlijk wel, zelfs zij zelf kon moeilijk ontkennen dat ze er nogal alleen en verdrietig uitzag de manier waarop ze hier zat. “I’d rather be somewhere else.. anywhere else really..” Mompelde op zijn vraag. Madelynn was blij dat de man een gesprek met haar aan ging, het deed haar beter laten voelen al was ze nog wel benieuwd waarom hij dit deed. “You know, Billy might give you a hard time on the ship but try to ignore him and just don’t get in his way” Het was advies was ze zichzelf al had geprobeerd te geven en ook geprobeerd had op te volgen, helaas was dat niet zo soepel gegaan maar in plaats van dat aan de man uit te leggen knikte ze zachtjes als een soort manier om aan te geven dat ze zijn advies begreep en zal opvolgen. “Why don’t you join us?” De vraag van de man deed ervoor zorgen dat Madelynn verbaast opkeek naar hem. “You don’t have to if you don’t want to but then you won’t be so alone.” Specifieerde hij meteen zodra hij haar blik gezien leek te hebben. “No, no.. I’d like that” Er verscheen voor het eerst in dagen een gemeende glimlach op het gezicht van Madelynn. Logan stond op en reikte een hand uit naar Madelynn, die ze uiteraard aannam. Hij hielp haar overeind en zo liepen ze samen naar wat mannen die op het dek zaten te praten samen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
'An easy way out? Alright, fair enough.' Veel vragen had hij eigenlijk niet om de man te stellen, hij was simpelweg niet gewend om te twijfelen aan nieuwe bemanning, dus liet hij het ook deze keer voor wat het was. 'Very well, carry on.' Hij knikte een keer, vooraleer hij zich omdraaide en de keuken uitliep. Langzamer dan normaal liep hij rond, ditmaal slenterend langs de kanonnen die in een lijn naast elkaar stonden, aan beide kanten van het schip. Munitie was nu iets wat hij zelf bij zou moeten houden, nu hij geen quartermaster meer had moest hij zijn eigen quartermaster worden. Hij had geen intentie om Charles te vervangen met iemand anders uit de bemanning. Hij vertrouwde erop dat niemand Charles' taken over kon nemen en deze met dezelfde soort precisie zou kunnen uitvoeren. Een misselijk gevoel leek hem plotseling te overvallen, iets wat hij al geen jaren meer had gevoeld en het liet hem stilstaan. Misschien was het de realisatie dat hij meer verantwoordelijkheid op zich moest nemen dan dat hij wellicht aankon en misschien drong het nu pas echt tot hem door dat hij iemand kil had vermoord wie in zijn ogen als een vaderfiguur was. Zijn hand steunde tegen het hout van het schip, onderwijl hij probeerde zijn balans te bewaren. Wat was dit? Hij kende het gevoel niet en wilde het ook absoluut niet mee hoeven te maken. De eindeloze drang om te schreeuwen werd met de seconde erger, al moest hij zich inhouden. Het laatste wat Billy wilde was dat hij in deze staat gezien werd. Toch, in plaats van zich schuil te houden in het ruim, liep hij terug naar het dek, waar hij voor enkele seconden staan bleef, puur om wat frisse lucht in te ademen.
De deur van zijn kajuit sloeg hij met een klap dicht zodra hij binnen stond. Zijn rug had hij tegen de muur geduwd, een halve meter naast de deur. Slap liep hij zich op de grond zakken, zijn ellebogen laten steunen op zijn knieën en zijn handen door zijn haar laten glijden. Iets liet hem een walgelijk gevoel hebben van binnen en hij wilde de oorzaak maar al te graag weten. Dit was niet hoe hij was, waarom liet zijn lichaam hem dan plotseling zo in de steek? Ruw duwde hij zijn gedaante van de vloer, zichzelf genadeloos opgesteld tegen zijn eigen zwakte, wat hij nooit wilde vertonen. Zware voetstappen brachten hem van de ene kant van de kajuit naar de andere, en weer terug. Een glas wat op zijn bureau stond pakte hij vast, deze binnen een seconde woedend tegen de muur aangegooid. Het was een hopeloze poging zichzelf te kalmeren, wat onmogelijk leek op het moment. Iets van binnen vereiste teveel energie van hem op te kalmeren en het maakte hem absoluut gek.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Madelynn liep achter Logan aan naar het groepje mannen op het dek. Het was een groep van ongeveer een man of 5, allemaal verschillende leeftijden, lichaamsbouw en gezichten. Toch zagen ze er uit als broeders, de figuurlijke broeders dan natuurlijk. Madelynn sloot aan bij de groep, haar handen hield ze voor haar buik gevouwen samen. Het was niet lang daarna dat ze mannen zich begonnen voor te stellen aan haar, één voor één. Niet dat ze alle 5 de namen zou onthouden maar ze zou haar best doen. Het gaf Madelynn een goed gevoel dat er weer mensen met haar aan het praten waren, in plaats van dat ze nu gesprekken afluisterde kon ze er een deel van uitmaken. Of tenminste, bij deze mannen voor haar dan. “So, princess..” Begon één van de mannen tegen haar. “Oh no, you can just call me Madelynn” Onderbrak ze de man voor hij verder ging met wat hij ook ging vertellen. Het was lief van de man dat hij haar prinses noemde maar onnodig, Madelynn was hier toch geen koninklijk familielid. Billy had haar de eerste dag gezegd dat iedereen hier gelijk was, dat het niet uitmaakte waar ze vandaan kwamen. Hier wou zij zich dus ook graag aanhouden voor zolang ze zich op dit schip zou bevinden. Daarnaast, ergens voelde het voor haar ongemakkelijk wanneer er naar haar werd gerefereerd als prinses als ze niet zeker wist of ze dat ooit echt nog een keer zou zijn. “Alright, okay Madelynn.. you were going to England, were you not?” Er was dus al aardig wat bekend over haar op het schip, al kwam dat waarschijnlijk omdat het dus blijkbaar een groot iets was dat Silver was ingegaan op haar vaders voorstel. Madelynn knikte met haar hoofd om aan te geven dat de man gelijk had. “I hope you don’t mind me asking but.. why?” Dat was dus nog niet bekend onder de bemanning, of in ieder geval deze mannen. “I am.. or I was going to marry the prince of England so we could become the future king and queen of the country.” De reactie van de mannen deed haar vertellen dat het achteraf een duidelijk antwoord geweest was, eentje die ze ergens al hadden verwacht.
Voor het gesprek verder kon was er iets anders wat iedereens aandacht trok. De kapitein was het dek opgekomen, niet alleen dat ook had hij hard de deur van zijn kajuit dichtgeslagen. “Who rubbed him the wrong way this time?” Hoorde ze één van de mannen zeggen. Billy leek inderdaad nogal gefrustreerd of boos om iets, althans, anders zou je een deur niet zo hard dichtgooien. De blik van Madelynn bleef hangen bij de deur van de kajuit. “Maybe someone should talk to him? To see if he is okay..” Stelde ze voor terwijl ze haar aandacht weer naar de mannen richtte. Niemand leek het met haar idee eens te zijn, wat ergens begrijpelijk was. Met het kleine beetje informatie wat ze over Billy had wist ze al genoeg dat als hij zo was als nu, dat het haast te gevaarlijk was om bij hem in de buurt te komen. Ze probeerde het maar van zich af te zetten, hoe Billy zich voelde was niet haar probleem en ze kon het haar probleem ook niet maken. Al trok de man wel weer haar aandacht wanneer er klonk alsof er iets van een glas brak in zijn kajuit. “Maybe I could just see if he is okay..” Mompelde ze. Hier leken de mannen het niet met haar eens te zijn. “Hun..” Een oudere man legde zijn hand op haar arm, hij keek haar recht in haar ogen aan. “Nothing personal but.. maybe it is not a good plan to send the girl that constantly gets on his nerves.” De man had gelijk, als er überhaupt al iemand ging dan moest zij het niet zijn. Zonder nog een woord te zeggen knikte ze, ze begreep hem wel en ergens was ze zelfs blij dat hij haar stopte van weer iets doms te doen. Het gaf haar het gevoel dat de mannen misschien toch een beetje om haar gaven.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was duidelijk dat Billy emoties had die hij al binnen had gehouden sinds ze ontstaan waren. Niemand was er echt van op de hoogte, het gewoon afgeschoven op agressieproblemen en een gebrek aan sympathie. Alleen Charles wist er vanaf en hem had hij neergeschoten zonder er ook maar iets bij te voelen. melancholisch viel hij op zijn knieën, niet geweten wat hij met zichzelf aanmoest. Het was onbekend, zelfs voor hem. Soms kwam het voor dat hij zich zo voelde, als ook zijn lichaam niet langer in staat was de emoties binnen te houden en hem blijkbaar wilde zien lijden. Het maakte hem volledig gek en hij kon er niets aan doen. Zijn rusteloosheid was de reden dat hij wederom opstond, zijn gedaante hardhandig van de grond geduwd alsof hij zelfs zichzelf geen genade wilde vertonen. Slenterend liep hij vanaf dat punt door de kajuit, geprobeerd zichzelf af te leiden al leek niet plotseling meer interessant. Het leek een vloek, voor hem was het of de duivel zelf probeerde Billy's leven en mentale gezondheid te slopen met alles wat hij in huis had. Wraak voor zijn walgelijke daden gedurende de jaren. God had hem veracht en stuurde het beste wat hij had om zijn leven te verpesten. Hij was erop voorbereid, alles wat leek op emoties had hij buitengesloten in de hoop dat hij zijn geestelijke gezondheid behouden kon, maar momenteel leek het erop alsof hij de strijd verloren had. Hij sloot zijn ogen even, enkele keren diep in en uit geademd, al deed het niet veel meer dan zijn ademhaling weer gelijk te krijgen.
Zijn gedaante bleef uiteindelijk stilstaan achter zijn bureau, met zijn rug gekeerd naar de deur en zijn gezicht naar het raam. Doelloos keek hij uit over de golven die achter het schip ontstonden. Iets hieraan had hem altijd al gekalmeerd en dat wist hij van zichzelf. Langzaam leek hij terug te komen tot zijn eigen, de emoties en gevoelens weer teruggestopt ver binnenin zijn lichaam om deze nooit meer het licht van de dag te laten zien. Hoe langer hij hier stond, hoe kalmer hij leek te worden, wat in een bepaald opzicht ook nieuw voor hem was gezien de afgelopen paar dagen. Voor hij Madelynn aan boord had genomen was hij redelijk kalm geweest, geen reden gehad om zich kwaad te maken. Zij was dus uiteindelijk de reden dat er iets niet goed leek te gaan met hem. Gelukkig zou hun reis richting Nassau niet lang meer duren en daar kon hij haar achterlaten. Het geld van de koning van Italië leek hij niet langer te willen hebben, wat toch enigszins vreemd was, sinds hij nooit nee had gezegd tegen geld. Iets aan hem wilde haar gewoon niet haar zin geven en haar in Engeland afzetten. Hij was niet Silver, hij had geen deal met de koning en dus geen intentie om zijn commando's op te volgen. Natuurlijk kon hij hem oplichten, maar dat zou hem onnodig veel problemen opleveren voor het geld dat hij er uiteindelijk aan zou verdienen.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Ondertussen had Madelynn Billy uit haar hoofd gezet en was ze volop bezig met de mannen waar ze mee aan het praten was. Nooit had ze gedacht dat ze het naar haar zin zou hebben op dit schip maar ze had het nu dan toch uiteindelijk erg gezellig met alle mannen. De mannen vertelde haar over van alles wat ze meegemaakt hadden, ze hielden niks terug van haar. Zo vertelde mannen haar over welke havens de beste hoeren hadden, waar ze de beste bier konden drinken en van welke piraten je het makkelijkste kon winnen met een kaartenspel. Madelynn genoot van alles wat ze van de mannen te horen kreeg, ze waren grappig en geweldig in het vertellen van verhalen. Daarnaast vertelde ze het met passie, ze vertelden omdat ze dat wilden en Madelynn zag aan ze terug hoe blij ze waren bepaalde momenten weer met elkaar te herleven en met haar te delen. Ze zag de mannen niet meer gewoon als piraten die vermoorde wanneer het kon of hen opgedragen werd door hun kapitein, ze realiseerde zich dat er meer achter hen zat, dat ze ook gewoon plezier met elkaar konden hebben Als ze de dagen vanaf zo kon spenderen zou ze het eigenlijk nog wel kunnen volhouden op het schip. Ze voelde zich nu gewoon verwelkomd door de mannen in plaats van eerder waar ze zich steeds voelde als te veel en alsof ze alleen maar in de weg liep van iedereen. Natuurlijk was er voornamelijk 1 man geweest die haar deze impressie gegeven had, de man waar ze dan ook het meest bang voor was. Toch, ondanks ze hartstikke bang voor hem was hoopte ze maar dat alles oké was in zijn kajuit. Misschien moest het niet maar Madelynn ergens hoopte toch dat Billy zich snel weer beter voelde. Het kon zijn omdat Madelynn mensen gewoon niet graag zag lijden, ondanks ze het verdiend hebben maar aan de andere kant had het misschien ook wel te maken met dat Madelynn straks nog het slachtoffer zou zijn op wie hij al zijn frustraties zou afwerken. Ze wist niet hoe groot de kans zou zijn dat dat tweede zou gebeuren maar gaf hem eens ongelijk als het wel zou gebeuren. Eigenlijk moest ze zich daar geen zorgen om maken, voor nu had ze het naar haar zin met Logan en de vijf andere piraten.
De verhalen leken maar niet te stoppen en misschien zou dat ook wel niet zo geweest zijn als ze niet verstoord werden door iemand de bemanning. “Guys! We are gonna play some cards in the crew’s quarters, are you in?” Riep de man vanaf de deur die naar binnen in het schip ging. “We’ll be right there” Madelynn hoopte dat ook zij mee mocht met de mannen om te kaarten. Gelukkig duurde het niet lang voor ze erachter kwam of dat mocht. “Madelynn, why don’t you come with us?” De oude man die haar eerder gewaarschuwd had over het naar Billy toegaan vroeg haar nu of ze mee kwam. “I’d love to” Zonder nog enige twijfel achtervolgde ze de mannen naar in het schip. Binnen werd ze begroet met het zicht van meer mannen, allemaal klaar om een potje met elkaar te kaarten. “Who wants to play this round? Madam?” Meteen schudde Madelynn haar hoofd. “I want to but I never played cards before so..” Legde ze uit. Een man naast haar legde een hand op haar schouder en leunde wat naar voren. “You can watch a few rounds and I’ll explain what is going on, then when you think you understand you can play” Met een glimlach knikte ze naar de piraat. Haar aandacht focuste ze weer op het spel zodat ze kon leren wat er gebeurde en wat de regels waren.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het uitzicht over de zee gaf hem een gevoel van vrijheid waaraan hij constant behoefte had. Een enkele keer was hij opgepakt, al dan om de rest van zijn bemanning te kunnen laten gaan, wie hem later hielpen ontsnappen. Hij was tot de dood veroordeeld en waren ze een dag later geweest dan hadden ze niemand kunnen helpen ontsnappen. Op een bepaalde manier was hij ze dus nogal wat schuldig, al liet hij zichzelf oppakken om hen te beschermen. Even schudde hij zijn hoofd, de gedachte weer uit zijn hoofd gezet. Het waren geen prettige gedachten en die kon hij momenteel wel gebruiken. Hoe cliché het ook mocht klinken. Over het algemeen was hij emotieloos en bitter, maar zo nu en dan leek het universum wraak te willen voor zijn daden zonder hem werkelijk te doden, zoals nu. Hij deed vandaar ook zijn best om zijn hoofd op iets anders te richten. Nu hij geen quartermaster meer had op zij schip en niemand anders vertrouwde net het werk had hij enkel meer te doen dan hij gewend was. Na een keer gezucht te hebben nam hij plaats ana zijn bureau, zijn elleboog op het hout laten steunen om zijn hand vervolgens tegen zijn wang te houden.
Het was geklop op zijn deur wat hem uiteindelijk op deed kijken van de papieren die op zijn bureau lagen. De persoon wie zijn hoofd uiteindelijk naar binnen stak kon hij herkennen als John Wright. 'Hello.' Sprak hij met een glimlach. 'Afternoon, John. What brings you here?' Tot zijn eigen grote verbazing was hij kalm, werkelijk tot rust gekomen door het uitzicht wat hij had vanuit zijn kajuit. 'Well to be quite honest, I think I've to tell you I'm not a great cook.. And Randall sort of kicked me out of the kitchen.' Vragend trok Billy een wenkbrauw op, vooraleer hij een handgebaar maakte naar de stoel aan de andere kant van zijn bureau. John nam plaats, de glimlach nog altijd weervindbaar op zijn gelaat. 'Not a great cook? What's that supposed to mean?' Vroeg hij hem toen wat verbaasd. 'I've never cooked anything in my life.' Sprak de man redelijk snel. 'Right, so why'd you tell me you're an excellent cook?' De glimlach leek toch iets te verwateren al waren de laatste sporen nog altijd aanwezig. 'So that I wouldn't end up dead you see, every ship is always in need of a cook, so I figured why not tell the guy I'm a cook.' Een kort gesprek volgde, waarin Billy onkarakteristiek rustig bleef, al was hij niet al te gelukkig met het nieuws. 'So what can you do?' Vroeg hij hem toen, om hem niet zomaar overboord te hoeven gooien. 'I can read and write, pretty smart fellow.. I could be a navigator or-' Billy onderbrak hem, al enigszins onder de indruk van zijn vaardigheid om te kunnen lezen en schrijven. 'Hoe familiar are you with being a quartermaster?'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld