Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Heaven is a place on earth

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
''Het had veel erger gekund,'' ze deed zijn woorden na terwijl ze met haar ogen naar hem rolde. Misschien niet de slimste actie voor een gevangene die net had onderhandeld dat ze niet verkracht zou worden, maar de woorden waren over haar lippen gekomen voordat ze er überhaupt erg in had. Ze had er geen spijt van. Die spijt kon nog wel komen, dat had heel erg te maken met hoe Cain zou reageren op haar actie. Misschien had hij het niet eens gehoord?
Zijn volgende woorden maakten echter meer in haar los. Ze zou of zijn persoonlijke slaaf zijn, of verkocht worden aan een ander, die haar waarschijnlijk ook als slaaf zou gebruiken. Niet goed. 'Het is niet dat ik per se verkocht wil worden, maar afgezien daarvan, hoeveel zou ik opbrengen? Je kan trouwens ook gewoon mijn sieraden verkopen,' ze rammelde met de armbanden en kettingen op haar lichaam, 'die zijn heel veel meer waard dan je zou denken.' Bovendien zou het haar heel goed uitkomen als hij besloot de armbanden van haar lichaam te halen. Dan zou het pas echt leuk worden op dit schip. Ze wist dat Cain een mutant was, als kapitein was de kans zeer aanwezig dat hij dan een leuke kracht erbij had gekregen, maar dat hoefde niet. Sommige mensen waren alleen een mutant, zonder iets speciaals daarnaast. Het lag er helemaal aan welke demoon je gekozen had. Zij had tenminste geluk dat ze door een prins was gekozen, als je het al geluk kon noemen dat ze gekozen was.
Op dat moment hoorde ze iemand de trap af rennen, hard op de deur bonzen en de deur vloog open. Er waren twee mensen op dit schip die op deze manier binnen mochten komen: Bradshaw en zijn assistent. Bradshaw was logisch als eerste stuurman, de assistent mocht het als Bradshaw het te druk had om zelf te komen en het echt heel belangrijk was. De blik van de man, Helena wist niet zeker of dit echt Bradshaw was, wisselde tussen Cain en Helena, maar hij richtte zich tot Cain. 'Bradshaw heeft twee schepen achter ons gespot, ze zijn snel en we kunnen wel een...' Hij viel stil. Hij had willen zeggen dat ze wel een storm konden gebruiken, maar hij zag de ontzettend nieuwsgierige ogen in de hoek van de kamer. Hij had geen idee wat Helena al wist en wat ze mocht weten. Maakte niet uit, de boodschap kwam over. Ook bij het meisje, dat opgestaan was en langs de assistent heen schoot. Ze wilde weten welke schepen gestuurd waren. Bovendien zouden de mannen toch te druk zijn met het schip als ze aangevallen werden, om echt op haar te letten. Toen ze eenmaal buiten was, wist ze meteen dat ze gelijk had. Iedereen was druk aan het werk, geen tijd voor de prinses. Ze begon het schip te verkennen.

ik houd altijd van je hoor

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was dat Cain nu niet op haar lette en daardoor haar gezichtsuitdrukking miste. Daar had ze geluk mee, zijn houding verstrakte namelijk al enkel door haar woorden. Hij werd met respect behandeld en zelfs al was ze een prinses, dan zou ook zij hem met respect behandelen. Hij probeerde haar voor nu te negeren en richtte zich op zijn werk, al leek dat een vergane zaak. Ze begon namelijk alweer te praten en wat geïrriteerd keek hij op. "Denk je werkelijk dat ik alles los ga verkopen? Door die armbanden en zooi lever je juist meer op. Dan weten ze tenminste dat ze een echte vangst hebben." Hij legde zijn kaart even neer en keek Helena aan. "Maar geloof me, er zal rijkelijk voor je betaald worden. Zeker als ik me in kan houden en ervoor zorgt dat je nog een maagd ben." Een kleine grijns speelde rond zijn lippen terwijl zijn blik weer over haar lichaam gleed. De enige reden waarom hij weg keek van haar lichaam was het feit dat de deur open vloog.
Cain kwam overeind, in eerste instantie om de jongen uit te voeteren, maar aan de uitdrukking te zien waren er echte problemen. "Spreek!" Zei hij snel toen hij de jongen zag twijfelen en hij kreeg de informatie over de schepen. Kalm knikte hij even. "Prima, ga naar boven." Hij gromde doordat hij Helena langs de assistent weg zag lopen, maar het was niet alsof ze een kant op kon. Het moest maar voor nu.
Cain zelf liep naar een klein kastje dat altijd op slot zat, hij opende het slot met een klein sleuteltje waarna hij de kelk eruit haalde. In de kerk zat het leeuwenbloed dat door de aderen van zijn vader stroomde. Hij had het gekregen om zijn krachten op te roepen, maar met name te beheersen. Zachtjes fluisterde hij zijn gebruikelijke woorden van dank om erna zijn vinger in het bloed te dopen. Vanaf zijn linkeroog over zijn ogen en neus naar zijn rechteroor veegde hij een streep. Het bloed droop een beetje en Cain haalde diep adem. Zijn slangachtige pupillen lichtte wat op en hij borg het bloed weer veilig op. Hij maakte zijn riem met zijn zwaard en andere wapens vast om zijn heupen en liep naar boven toe. Iedereen was druk aan het werk om de schepen voor te blijven. Hijzelf liep de trappen op naar de achtersteven van het schip, een demonische grijns sierde zijn lippen. Hij kon de schepen zien en al snel hief hij kort zijn armen even bewoog ze. Boven hen donderde het al gauw in de lucht en de zee, hoewel ze zich niet graag liet beheersen, werd wilder. Er was storm op komst. Een moment geleden was het nog helder, maar nu allang niet meer.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Met een ruk keek ze om toen donder de wolken open brak. Het was haar in eerste instantie niet opgevallen dat Cain naar boven was gekomen, maar de storm in de lucht achter hen, was niet over het hoofd te zien. Ze rende de trap op naar boven, waar Bradshaw aan het roer stond en Cain aan het uiteinde van de boot. Hij had zijn armen omhoog. Hij controleerde de storm. Met grote ogen keek ze naar het natuurgeweld dat hij momenteel veroorzaakte. Ze wist dat er mensen waren die immense krachten konden controleren, maar ze had het nog nooit gezien. Haar vader hield niet van mutanten, dat was wel duidelijk door de armbanden om haar polsen, waardoor mutanten bijna nooit in het kasteel te vinden waren. Ze bestonden, alleen niet in haar buurt. Het zou toch eens gebeuren dat een mutant medelijden had met haar situatie en besloot haar armbanden af te doen. Ze droeg die armbanden al meer dan vijftien jaar, de impact van het verwijderen was niet te voorspellen.
Haar ogen dwaalden naar de schepen achter hen, die duidelijk moeite hadden om overeind te blijven in de storm. Geschrokken realiseerde ze zich dat een van deze schepen aan haar jongere broertje toebehoorde. Hij zou wacht hebben vannacht, dus was de kans enorm groot dat hij zich daadwerkelijk op dat schip bevond. Hoe erg ze haar vader ook haatte, hoe vervelend ze haar beide broertjes ook vond, ze gunde de laatstgenoemden niet de dood. Niet op deze manier en niet door de man waar zij de rest van haar leven tegenaan zou moeten kijken. Hij zou niet naar haar luisteren om te stoppen, dat wist ze. Niet als ze het vroeg. Helena scande het dek van het schip en zag dat er aan de zijkant een aantal stukken hout los lagen. Waarschijnlijk om het schip te repareren, zij was alleen van plan er op een andere manier gebruik van te maken. Ze trok een van de stukken uit de touwen die eromheen zaten en sloeg deze met volle kracht tegen Cain's hoofd aan.
'Laat mijn broertje leven,' ze grauwde hem de woorden toe. Hopelijk was het genoeg om hem af te leiden.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een goed eind op weg. Het zou niet lang meer duren voordat de schepen verloren zouden gaan in zijn stom. Een sadistische grijns sierde zijn gezicht. Hoe erg hij zijn afkomst soms ook haatte, het had zeker voordelen die hij wel was gaan inzien. Gefocust ging hij dan ook door tot hij ineens een harde klap tegen zijn hoofd kreeg. Een korte kreet van frustratie en onverwachte pijn kwam over zijn lippen. Hij draaide zich om, woede was mogelijk te zwak om uit te drukken hoe hij naar Helena keek zodra hij opmerkte dat zij dit gedaan had. Ondanks de pijn in zijn hoofd was hij snel dicht bij haar. Zijn vingers omsloten haar hals en hij kneep. "Flik me dat nooit meer, het boeit me helemaal niets wie er daar aan boord is. Zolang ze maar niet hier aan boord komen. Het is niet aan jou om op dit schip ook maar ergens over te beslissen."
Terwijl hij haar hals vasthield, deze dichtknijpend, trok hij haar mee naar waar hij net gestaan had. Met een hand ging hij verder. "Ik was van plan geweest om de schepen niet eens te laten kapseizen, maar nu..." Als zijn ogen vuur hadden kunnen spuwen dan hadden ze dat zeker gedaan. Waar Cain normaal twee handen gebruikte, kon hij er nu maar een gebruiken. Terwijl hij Helena stevig vast hield, in de hoop haar pijn te doen, gebruikte hij zijn andere hand om de storm los te laten op de schepen. Hij fluisterde sommige woorden en keek toe hoe de storm verergerde. Onbewust kneep hij harder en pas zodra hij merkte dat ze anders flauw zou vallen liet hij haar los. De schepen zouden deze storm niet heel doorkomen, dat was een ding dat zeker was.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
De blik in zijn ogen was werkelijk angstaanjagend. Helena wilde een paar passen achteruit doen om bij hem vandaan te komen, maar Cain was sneller en hij greep haar keel vast. Ze werd richting de rand van het schip gesleept, waar hij in eerste instantie gestaan had, en hij tilde haar een stukje de lucht in. Alle luchttoevoer werd afgesloten. Met haar voeten trapte ze tegen zijn zij en zijn benen aan, maar ze had niet genoeg kracht om hem echt pijn te doen. Haar handen had ze nodig om zijn hand van haar keel weg te krijgen. Helena boorde haar nagels in zijn hand en probeerde zijn hand weg te trekken, maar niets hielp. Zwarte vlekken vormden zich voor haar ogen, het voelde alsof ze ieder moment weg kon zakken, maar juist op dat moment besloot hij haar los te laten. Met een harde klap kwam het meisje op de grond terecht. Haar lichaam zakte helemaal in elkaar, terwijl ze hijgend adem probeerde te halen.
Bradshaw was ondertussen dichterbij gekomen, hij had het roer even aan zijn assistent gegeven, om zeker te weten dat Cain haar in zijn woede niet van kant ging maken. Mocht zijn kapitein haar vast gehouden hebben, dan was er geen prinses meer over om geld of plezier aan te verdienen. Dan zou ze hetzelfde lot zijn ondergaan als de schepen die inmiddels naar de bodem van de oceaan zonken. Misschien konden de mannen op die schepen zich nog redden, immers waren ze niet heel ver van de kust af, maar hij wist het niet zeker. Bradshaw richtte zijn blik op Helena, trok een wenkbrauw omhoog en begon te grinniken.
'Ik wist niet dat je al zo agressief met haar was geweest Cain, als je dit op de eerste dag al doet, hoe lang denk je dat je nieuwe vriendin het overleeft?' Door de val die Helena had gemaakt, was haar jurk gescheurd en een deel van haar bovenbeen was zichtbaar. Meerdere blauwe, paarse en ietwat groene plekken sierden haar lichaam daar. Eigenlijk zaten die op heel haar lichaam waar de jurk het bedekte. Zo kon ze over straat zonder dat iemand zag dat haar vader haar als boksbal gebruikte. Snel gooide ze de jurk over haar been heen. Bradshaw had het zelfs eerder gemerkt dan Cain, maar haar jurk was beneden ook nog heel geweest. Helaas niet meer. Haar stem was nog te schor om iets terug te zeggen, wat ze overigens wel heel graag wilde, waardoor ze het hield op een venijnige blik richting de eerste stuurman terwijl ze overeind kwam. Haar jurk hield ze nog steeds zo dat de blauwe plekken niet zichtbaar waren. Het was hun zaak niet.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Nadat hij haar had laten vallen, keek hij vol genoegen naar de storm die hij veroorzaakt had. Hij had de beweging van Bradshaw gezien, dus om Helena maakte hij zich even geen zorgen meer. Niet dat ze hiermee van hem af was, dat zeker niet. Zodra Bradshaw dan ook begon te praten keek hij omg. "Waar heb je het over?" Hij fronste even en ving er nog een korte glimp van op. Erna haalde hij zijn schouders op. "Worden ze hard van." Alsof het door hem veroorzaakt was. "Liggen we inmiddels op koers?" Hij had zijn bemanning geholpen, nu verwachtte hij wel dat ze op zouden schieten met hun taken. Na het bevestigende antwoord van zijn stuurman keek hij naar Helena. Hij trok haar ruw overeind aan haar bovenarm en nam haar met zich mee terug naar zijn kajuit. Hardhandig duwde hij haar naar binnen toe en deed de deur dicht.
"Er zijn hier regels en hoewel je denkt alles te kunnen maken, werkt dat hier niet zo zoals je net hopelijk ondervonden hebt." Met een nog chagrijnige blik keek hij naar de jonge vrouw. "Dus wat hebben we hiervan geleerd Helena?" Met enkele passen stond hij weer achter zijn bureau. Daar nam hij plaats en schonk twee bekers met wijn in. Eentje zette hij aan de andere kant, hij kon zich immers wel voorstellen dat haar keel niet heel fijn voelde nadat hij er zo in geknepen had. Bovendien had ze haar straf voor nu wel gehad, de schepen waren gezonken. Hij wilde informatie en hij ging er vanuit dat ze die met wat wijn op wel makkelijker zou vertellen.

hntm leidde af oeps

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze was pas half overeind, toen Cain haar arm pakte en mee sleurde richting zijn kajuit. Fijn, zat ze straks weer opgesloten in dat muffe hok. Eenmaal binnen viel ze nog net niet op de grond door de kracht waarmee hij haar naar binnen slingerde. Chagrijnig wierp ze hem een blik toe. Dat was nergens voor nodig. Alsof het nog niet genoeg was dat hij haar keel als stressbal gebruikt had. Hij ging naar zijn bureau en Helena besloot om terug te gaan zitten waar ze eerder al plaats had genomen. Aan de achterkant van de kajuit, bij de raampjes. Ze kon de gezonken schepen niet eens meer zien. De enige hoop die ze had, was dat het vlakbij het land was gebeurd. Wie weet konden ze wel wegkomen, haar broertje kon in ieder geval zwemmen, dat zou al heel wat waard moeten zijn.
'Wat ik heb geleerd?' Ze trok een wenkbrauw omhoog en vervloekte inmiddels haar eigen stem. Ze klonk schor door zijn actie met haar keel en eigenlijk wilde ze niet dat hij dat hoorde, dat genoegen gunde ze hem niet. 'Eens zien, ik denk dat ik wel weet wat de les hierin was. Je bent gewoon een nog groter monster dan ik al dacht en het maakt niet uit wat je van mij wilt, ik doe het niet. Verkoop me maar aan wie dan ook, geef me aan je mannen, doe wat je wilt, maar ik luister niet naar wat jij van mij wilt. Als dat onze deal verpest, ga je gang. Verkracht me, als jij daar voldoening uit haalt, lekker doen waar je zin in hebt.' Het was stom. Stom om die deal van tafel te gooien en stom om zo tegen hem te praten, maar Helena kon niet anders. Er was geen reden geweest voor hem om die schepen echt te laten zinken, alleen zijn eigen sadistische trekjes konden daar iets mee. 'En je denkt toch werkelijk niet dat ik dat ga drinken?' Haar ogen knepen samen terwijl ze hem aankeek. Hij had haar al bijna vermoord en gedreigd te verkrachten, als dat was hoe hij met haar om wilde gaan, dan zou ze hem eens laten merken hoe moeilijk een prinses in het geding te houden was. Haar vader had er al flink wat jaar moeite mee, die piraat mocht het eens proberen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain had zijn kaarten uitgevouwen en luisterde maar half naar wat ze te zeggen had. Het irriteerde hem namelijk al genoeg dat ze zo tekeer ging. Hij begreep niet waar zij dacht dat ze het recht vandaan haalde om zo tegen hem te praten. "Prima, fijn om te weten dat die deal van tafel is." Hij nam een slok van zijn wijn en bekeek rustig de inhoud van zijn glas. "En het is jammer dat dat het enige is wat je geleerd hebt." Cain rechtte zijn rug even en zijn blik gleed naar haar. Uiteindelijk schoof hij zijn stoel naar achteren en stond op. "Want weet je wat het is Helena, ik deed het niet omdat ik een monster ben. Ik deed het omdat ik weet hoe snel die schepen zijn. Ik voelde niet de behoefte om deze buit weer te verliezen. Het is sneu dat jij broertjes op die schepen had zitten, maar dat doet me echt ontzettend weinig. Dus ik geef je deze ene kans om je woorden terug te nemen en de deal te laten staan, anders weet jij hoe je eindigt vannacht." Hij rekte zich even uit en nam zijn glas vast. Met kalme passen liep hij naar zijn boekenkast en keek langs de titel en naar de opgerolde kaarten die er lagen. Welke zou hij dit keer eens pakken. Waar zou hun bestemming heen gaan?

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Alsof er iets anders te leren viel. Wat had ze moeten leren van een bruut die wat harde wind en golven opriep om mensen de dood in te jagen? Dat hij absoluut geen slecht persoon was en ze hem gewoon verkeerd begreep? Dat hij een moeilijke jeugd had gehad? Idioot.
'Ben ik materie voor jou?' Hij noemde haar continue zijn 'buit', buit was geen woord dat je voor een mens gebruikte. Voor goud, juwelen, diamanten en allerlei andere dingen waar een piraat naar op zoek kon gaan, dat was logisch, maar voor een mens? Was ze echt zo weinig waard in zijn ogen, dat ze zelfs niet menselijk was? 'En ik ben niet van plan die woorden terug te nemen. Mijn lichaam bestaat al compleet uit blauwe plekken, ga je gang en voeg die van jou eraan toe, als je dan toch bezig bent. Ik verafschuw je nu al, mij verkrachten maakt dat niet beter of slechter. Het blijft hetzelfde.' Bovendien kon verkracht worden niet veel erger zijn dan in elkaar geslagen worden. Natuurlijk vergat Helena hierbij dat verkrachting mentaal veel harder aankwam dan een paar klappen. De pijn was fysiek misschien hetzelfde, maar er zat een ander niveau bij verkrachting. Dat wist ze echter niet, ze wist amper dat de eerste keer pijn zou doen. Dit soort informatie was op iedere mogelijke manier uit haar buurt gehouden. Adellijke dames vonden het vaak al vervelend om te trouwen, ze teerden liever op hun vader of broers zodat ze geen verantwoordelijkheden hadden, als het dan ook nog eens bekend werd dat seks pijn deed, werd het echt een ramp. Helena was al een ramp volgens haar vader, dus die informatie was koste wat het koste uit haar buurt gehouden. Net als vrij veel andere informatie.
'En wat dat betreft kan ik ook gewoon op de bodem van de zee eindigen, ach, daar ging je búít.' Ze wist niet zeker of ze liever dood was, maar het zou het wel waard zijn als Cain dan niet meer had wat hij hebben wilde. Jammer dat ze zelf niet meer in staat was om zijn gezicht te zien dan.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain zuchtte diep en keek naar haar. "Zodra je je als materie gaat gedragen wel schatje." Hij stond nog met zijn rug naar haar toe en nam uiteindelijk een van de boeken vast. Kort keek hij om naar haar. "Prima, als dat je definitieve antwoord is." Hij grijnsde kort. "Dan hoef ik je dus ook niet meer te beschermen tegen onze bemanning, want zeg nou zelf het maakt echt niet uit hoe vaak je geneukt bent als de eerste keer eenmaal geweest is. Je blijft een prinsesje dus ik kan je nog steeds goed verkopen. Een prinses met ervaring, genoeg mannen die daar veel voor zullen betalen." Hij grijnsde tevreden en legde het boek op zijn bureau. "Dat kan, als dat is wat je wilt. Op dit moment ben je zeg maar nog... Hoe zal ik het zeggen, een droom. Je bent nog niet verkocht en er is nog geen contract over je gemaakt. Technisch gezien heb je nu nog geen waarde. Dus als je nu op de bodem van de zee eindigt verlies ik niets meer dan een sekspopje." Kalm ging hij weer achter zijn bureau zitten nadat hij zijn wijn had bijgeschonken. "Dus Helena, geniet van je vrijheid op dit schip en maakt je geen zorgen, niemand zal je komen helpen als mijn mannen hun handen niet thuis kunnen houden." Hij kon een grijns niet onderdrukken en sloeg het boek open op de pagina die hij nodig had. Kalm schreef hij wat dingen op. Hopelijk was haar zogenaamde bedreig nu even over. Het maakte geen indruk op hem en hij vroeg zich af wanneer ze dat nu eindelijk zou gaan beseffen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Ze gedroeg zich niet als materie. Materie had geen stem en ze wist vrij zeker dat ze haar stem momenteel gebruikte. Misschien niet op de manier die hij wilde, misschien vond hij het fijner als ze hem smeekte om haar te laten gaan, maar ze wisten allebei dat dit nooit ging gebeuren. 'Bést, ik bescherm mezelf wel,' alsof ze dat kon. Helena wist heel goed dat dit geen optie was, maar ze was veel te koppig om toe te geven dat ze zijn hulp daarbij nodig had. Bradshaw wist in ieder geval nog niet dat het niet erg was als de mannen aan haar zaten, dus wie weet bleven ze wel ver genoeg uit haar buurt. In eerste instantie, totdat ze door hadden dat het niet nodig was. O, die vuile ratten hadden er vast zin in.
'Nou, bij deze is je sekspop er dan vandoor.' Hooghartig stond de jongedame op en liep langs zijn bureau. Met haar hand mepte ze het voor haar bestemde wijnglas om, de inhoud kieperde over het boek waar Cain in aan het schrijven was. Eigen schuld. Eenmaal de kajuit uit, besloot ze wel iets sneller te lopen dan normaal, ze wist niet zeker hoe boos hij zou zijn om de rode wijn die zijn bureau en boek nu sierde. Ze wist inmiddels dat hij flink boos kon worden. Haar nek deed immers nog steeds pijn van zijn vorige uitbarsting. Eenmaal boven op het dek, had ze goed gegokt op de aanwezigheid van Bradshaw. Hij stond achter het roer en de mannen hielden haar wel in de gaten, maar keken ook naar hem. Ze twijfelden. Top, dat was precies wat ze nodig had om hier weg te komen. Helena liep naar de rand van het schip en keek even naar beneden, geen uitsteeksels, geen roeiboten die in de weg hingen en geen uitstekende kanonnen op dit stuk. Perfect! Ze liet haar jurk van haar lichaam glijden, wat een flink aantal opgetrokken wenkbrauwen tot gevolg had. De meeste vrouwen kleedden zich waarschijnlijk niet vrijwillig uit op zo'n schip, maar dat was prima. Ze had haar lingerie nog aan, die bleef aan, de jurk was overbodig gewicht. Ze klom de reling op, zwaaide even naar Bradshaw en dook overboord. Er was niets mis met haar lichaam qua spieren en kracht, ze was misschien wel in staat om het stuk naar land terug te zwemmen. Land was nog steeds in zicht, ze ging het gewoon proberen.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Cain kon kwaad gevloek niet binnen houden op het moment dat ze haar wijnglas over zijn boek heen gooide. Kwaad gooide hij het glas erna nog door de ruimte. Ze moest maar blij zijn dat ze snel weg was en hij eerste zijn boek probeerde te redden, anders had ze een heel groot probleem gehad.Terwijl Cain bezig was met het redden van zijn boek keek Bradshaw even op naar de jonge vrouw. Dat ze zo naar boven kwam verbaasde hem wel een beetje, zeker nu Cain niet achter haar aan kwam. Hij keek toen zodra ze naar de rand van het schip liep en naar beneden keek.
Cain had zijn boek aan de kant gelegd en liep achter haar aan om te zien of zijn bemanning al aan haar zat zo zonder hem. Op het moment dat hij echter boven kwam zag hij niets anders dan Helena op de rand. Hij gromde en zag haar overboord duiken. Luid schold hij Bradshaw uit en liep naar de rand toe. Het was zo vermoeiend met deze vrouw. Kalm ging hij daar staan en bewoog zijn hand. Hij zorgde dat de golven haar tegenwerkten. Even bekeek hij haar, hoe ze zwom. Erna keek hij naar de jurk die naast hem lag en grijnsde een beetje. Dit was perfect, hij kon haar zo wel weer terug krijgen en vooral helemaal uitgeput vanwege haar gezwem.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Het water was heerlijk. Ze vond het fantastisch om te zwemmen, het koelde al dat vuur dat zich door haar lichaam spreidde. Ze kon haar gave misschien niet gebruiken, maar dat betekende niet dat deze niet aanwezig was. Als resultaat had ze het bijna nooit koud, maar soms gewoon veel te warm. Vandaar dat ze bijna iedere avond naar het water ging, dat was vandaag alleen even iets anders gelopen dan verwacht. Op hoog tempo ging ze door het water, tot een van de golven plotseling hoger was dan de rest en haar kopje onder duwde. Proestend kwam ze weer boven. Steeds meer golven werden hoger, de stroming trok haar terug naar de boot. Cain. Grommend draaide ze om en keek hem aan. Ze wist op haar plek te blijven zwemmen, ondanks de golven die haar de andere kant op duwden, maar ze kwam niet vooruit. De stroming werd steeds sterker, Helena wist dat ze op een gegeven moment ook niet meer de kracht zou hebben om boven te blijven, als ze weigerde haar lichaam over te geven aan de stroming.
'Ik dacht dat het niet erg was als je sekspop verdronk, ben je nu al van gedachten veranderd?' Ze moest haar stem flink verheffen zodat hij het kon horen, de eerste paar minuten had ze meters gemaakt in het water. Zo jammer dat hij dit allemaal teniet deed nu. Ze hield het niet vol. Verdomme. Helena had geen intentie om dat schip weer op te komen, maar op deze manier kwam ze nergens en zou ze verdrinken. De vraag was of verdrinken erger was dan het schip. Aan de andere kant wilde ze Cain heel graag terugpakken en dan zou ze moeten leven. Als iemand die stomme armbanden gewoon af kon doen, dan werd het pas een leuk verhaal. De stroming had haar inmiddels bijna helemaal terug gesleept naar het schip, ver genoeg zodat ze daadwerkelijk oogcontact kon maken met Cain.
'Ik ben geen expert, maar ik geloof niet dat het handig is als je een golf moet maken die mij op het schip smijt. Ik denk dat je schip dan ook om gaat, dus, hoe wil je dit doen?' Ze glimlachte liefjes naar hem. Hij vond vast wel een oplossing en zij was inmiddels veel te moe om terug naar het land te zwemmen, maar ze was wel nieuwsgierig wat hij van plan was. Hij kon geen golf zo hoog maken. Toch?

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het water was helemaal niet heerlijk. Hij bewoog zijn handen en keek toe hoe de stroming sterker werd en de golven groter. Ze brachten Helena meer terug naar hem. Hij hoorde haar vraag wel, maar antwoordde er niet op. Het enige wat hij deed was naar haar kijken en wachten. Wachten tot ze dichtbij genoeg was om oogcontact te maken. Niet dat er een emotie in de zijne lag. Cain was geconcentreerd en hield zich met niets meer dan de macht over het water bezig. Haar opmerking liet hem echter een beetje grijnzen. "Weet je dat zeker lieverd?" Kort knikte hij naar de mannen, ze moesten zich vasthouden. Hij haalde diep adem en keek even naar de andere kant van het schip. Hij bewoog zijn arm om daar het water meer tegen het schip aan te laten komen. Ze was zo dom dat ze dacht dat hij zulke dingen niet kon. Hij kon veel meer dan ze dacht. Erna gleed zijn blik weer naar haar en achter haar vormde zich een golf die al snel groeide in hoogte en haar meenam. Hij grijnsde, de dame zou zo op zijn schip terechtkomen of er tegenaan. Het maakte hem niet heel veel uit.
"Dus schoonheid, waarom wilde je nou eigenlijk verdrinken? Je snapte toch zelf ook wel dat je niet tot aan het land had kunnen zwemmen." Hij bekeek haar even en draaide met zijn nek. Het was soms alsof hij de stem van de demon in zijn hoofd hoorde als hij zijn krachten zo zwaar gebruikte. Hij probeerde het altijd te negeren, hoewel het niet veel hielp. "Je maakt alles namelijk zoveel erger dan het is lieverd." Hij lachte kort even en keek naar haar. "Dit is nog niet eens het ergste wat we met je kunnen doen."

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Auw,' Helena mompelde de woorden terwijl ze met een klap op het hout terecht kwam. Ze lag languit in een plas water, maar ze lag op het schip en ze had niet verwacht dat hij dat zo makkelijk voor elkaar zou krijgen. Het zou best interessant kunnen worden als zij haar krachten eenmaal tegen hem kon gebruiken, ze wist zo één, twee, drie niet eens wie er zou winnen.
'Weet je wat het is Cain, het maakt niet uit of je ergere dingen met mij kan doen, of niet.' Ze duwde zichzelf met haar ellebogen overeind zodat ze hem aan kon kijken, maar bleef verder wel op de grond zitten. 'Het is hier altijd beter dan in het kasteel. Hier gaan mensen niet gillen als er bloed op mijn kleding zit, jullie interesseert het niet of ik gewond raak of niet. Het maakt niet uit of ik besloot van een klif te duiken, niemand krijgt een hartaanval als ik besluit dat ik wil leren omgaan met een zwaard. En ja, jij kan een hoer van mij maken, je kan je gehele crew mij laten verkrachten als dat is wat je wilt en dan kies ik dat nog steeds boven het trouwen met een of andere snobistische prins zodat mijn vader zijn territorium uit kan breiden. Snap je het nu een beetje?' Hij had vast al door dat ze een beetje een rebel was. Ze hield er gewoon niet van om te doen wat anderen van haar verwachten en het trouwen met iemand die ze niet mocht om haar vader een plezier te doen, ging echt veel te ver. Dan maar een leven als hoer van de piraten. Totdat ze die verrekte armbanden afdeden tenminste, dan zou het een heel ander verhaal worden.
Een van de mannen besloot dat het genoeg was, geen idee waarom maar hij vond haar schijnbaar vervelend, wat zeker insgelijks was. Hij greep haar arm en trok haar overeind, maar doordat ze nogal nat was, gleed zijn hand een stukje naar voren en oefende hij flink druk uit op de armband om haar pols. Met een schreeuw van pijn trok ze haar arm terug en struikelde half naar achteren, ze wist echter wel op haar benen te blijven staan. Haar lichaam trilde zachtjes. De armbanden waren verbonden met haar lichaam, met haar kracht en mutatie. Als iemand besloot daar druk op uit te oefenen, voelde ze die pijn in haar gehele lichaam en dat ging niet zomaar weg. Helena drukte haar arm tegen haar lichaam aan. Ze probeerde de pijn buiten te sluiten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Haar blik schoot tussen de mannen heen en weer, ze eindigde bij Cain. Hij had haar al een aantal keer pijn gedaan en ze had geen enkele keer geschreeuwd. Ze wilde niet dat hij wist waarmee hij haar echt aan het huilen kon krijgen. Het scheelde namelijk al niet veel.
'Tenzij je van plan bent mijn vaders boeien van mijn arm af te halen, wil je die alsjeblieft niet aanraken?' Haar stem was zachter dan eerst. Ze wilde écht niet dat hij eraan kwam. Hij zou haar ermee stangen en dat was iets wat ze niet kon hebben.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld