Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | Battleship

Account verwijderd

schreef:
"I don't need to be trustworthy if I don't know the plan. The only thing I need is a guarantee that I will be safe and I will cooperate when needed."
Morte liet de robijn liggen. Sowieso zouden ze haar hutkoffer wel doorzoeken en daar zaten er nog meer juwelen in. Ze moesten wel echt dom zijn als ze die niet zelf zouden houden.
"It's not like I demand anything but my safekeeping, see it as offering help when needed and you'll be richer than ever."
Het was ook zo, ja ze was aan het onderhandelen. Maar het was niet bepaald alsof zij er veel meer dan haar eigen leven aan overhield. Voor de rest maakte ze haar vader een heel stuk armer en de kans zat er alsnog in dat één van hen beide het leven zou laten. Om haar goede wil te tonen, gebaarde ze naar de robijn.
"If I were you, I wouldn't trade it right away. You have the advantage that no one knows where I am and who is keeping me captive. If you trade the biggest ruby ever seen, you'll stick a bullseye on your back."
Smith kon ermee doen wat hij wou, maar als het aan haar lag zou hij beter de raad aanvaarden en die robijn wegstoppen voor zijn mannen hem in het oog kregen. Ondertussen was ze wel overtuigd dat hij haar voorlopig veilig zou houden. Al was het nog de vraag wáár ze veilig zou opgeborgen worden nu. Eén of andere enge kerker in de buik van het schip zag ze niet echt zitten, ze haatte ratten en dit zag er een schip uit met meer dan één rat die ze niet te pakken kregen. Al vreesde ze dat naast deze mooiere kajuit, er vrij weinig andere beschikbaar waren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er op dat Hugo een plan moest verzinnen waar hij gegarandeerd levend uitkwam, of in ieder geval waar zijn mannen ongeschaafd uit weg konden komen. Hoe hij iets in elkaar ging steken waar hij niet gepakt zou worden door de vader van Mortifera. De tandwielen begonnen al te draaien in het hoofd van Hugo, hoe hij de vrouw zou afleveren zonder er uiteindelijk ingeluisd te worden zodat het zijn einde zou betekenen. Voor nu leek het haast gekkenwerk te zijn maar Hugo wist zeker dat als hij niks kon bedenken dat zijn quartermaster wel met een plan kon komen. “Alright, we have a deal.” Hugo reikte zijn hand uit naar Mortifera zodat ze officieel de hand konden schudden op de afspraak. Of het slim was om dit af te spreken met Mortifera wist Hugo niet zeker maar tegelijkertijd was hij ook bewust van het feit dat hij nu geen ander plan had wat beter was.
Ook was de robijn die voor hem moeilijk af te slaan, wetende dat dit nog maar een klein gedeelte kon zijn van de welvaart die ze gemoed zouden varen. Stilletjes knikte Hugo op het advies dat hij gekregen had, tegelijkertijd had hij zijn hand al op de edelsteen en schoof deze dichter naar hemzelf toe. De koude harde steen voelde eigenlijk al meteen goed in zijn hand en hij zag al meteen voor zich wat hij zoal met deze steen alleen kon kopen.
Hugo wreef met zijn vingers over zijn kin terwijl zijn ogen op Mortifera gericht bleven, het was de zoveelste keer dat hij haar even goed in hem nam. “If you don’t mind me asking, who are you?” Met een nieuwsgierige blik gericht op Mortifera ging de jonge kapitein iets meer onderuit zitten. “I mean, I know you are Mortifera but whose daughter are you? What is your position?” Het was een vraag die hij nu al een tijdje zichzelf afvroeg. Wat maakte het dat ze van zoveel welvaart kwam en dat ze het kon veroorloven om deze robijn zomaar bij de man achter te laten. Het was gewoon pure nieuwsgierigheid maar daarnaast wist de man dan ook hoeveel hij kon vragen als het ging om het losgeld.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte walgde ervan dat ze de hand moest aanraken van diegene die zoveel moorden op zijn geweten had en wie weet zelfs de hare binnenkort. Toch schudde ze met een verbazende stevige druk zijn hand. Ze was blij dat ze eindelijk haar hoofd even rust kon gunnen. Binnenkort had ze alle tijd van de wereld om na te denken en hopelijk kon dat in alle rust en stilte gebeuren. Bij de volgende vraag moest ze toch haar hersenen weer doen kraken. Wat kon ze vertellen en wat niet. Ergens herinnerde ze zich nog een dril van haar vader vroeger over nooit teveel informatie kwijtspelen. Dus filterde ze in haar woorden en vertelde ze slechts de helft van de waarheid. Over haar koninklijke banden zei ze niets.
"My father is the duke of Valencia. My mother is the duchess of Sussex. We trade in gemstones, spices and fabrics from the colonies. I convinced them to travel with our ships so I can handpick everything we bring back to Spain or England."
Haar moeder was nog steeds loyaal aan haar familie in Engeland dus bracht ze geregeld de beste producten naar haar grootmoeder toe. Dit was het enige dat ze vertelde. Over haar zieke vader en het feit dat ze enig kind was, zweeg ze. Dat zou de prijs alleen omhoog drijven en ze wou niet dat haar vader overdreef in het betalen van het losgeld.
"I've heard about you before, a young pirate roaming the seas... How did you end up here?" vroeg ze nieuwsgierig en besloot om hem te vleien, ze wou er geen intimiteiten aan overhouden, maar ze zou met iemand moeten praten om niet gek te worden van eenzaamheid en de bemanning leek niet bepaald begaafd te zijn. De kapitein daarentegen wel en dat verbaasde haar.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Natuurlijk moest Hugo de vrouw maar geloven op haar woord, alles wat ze hem vertelde kon net zo goed een leugen zijn, al zou hij zo niet weten wat de motieven konden zijn als ze daadwerkelijk loog. Voor nu besloot hij de ook maar er gewoon ervan uit te gaan dat de informatie die Mortifera hem gaf de waarheid was. Ze was dus de dochter van een hertog en hertogin, wat betekende dat Hugo hoogstwaarschijnlijk aardig wat geld van haar familie kon afdwingen, al helemaal als een van de specialiteiten van de mensen edelstenen waren. Voor Hugo nog maar enig idee had over wat voor plan hij kon smeden was hij nu al druk bezig met een bedenken van een bedrag wat hij kon vragen. Het zou beter zijn om eerst een plan te hebben voor hij zichzelf blij maakte met een figuurlijke dode duif maar toch leek Hugo dit nu niet veel te interesseren.
Een beetje overvallen maar gevleid zorgde Hugo ervoor dat hij was rechter op in zijn stoel ging zitten. Hij wist dat er verhalen over hem rondgingen op het land, het kon ook haast niet anders. Een kapitein zo jong als Hugo was niet al te gewoonlijk. Normaal waren kapiteinen oudere mannen die al jaren op zee hadden gespendeerd, gelukkig voor Hugo had hij op jongere leeftijd al een bemanning en schip kunnen krijgen, al was hij niet al te trots op de manier waarop het gegaan was. Toch had het hem op de kaart gebracht als een kapitein om niet mee te sollen. “Well, when I was 9 a captain, captain Teach took me upon his ship, he raised me like I was his own son…” Met een beetje tegenzin begon Hugo het verhaal te vertellen, hoe iemand zo jong als hem een kapitein geworden was. Kapitein Teach had hem als dertienjarige jongen alleen gevonden in zijn huis na de man zijn vader om het leven gebracht had vanwege een vijandschap die de twee bleken te hebben. Teach had Hugo gevonden in zijn kamer en in plaats van hem achter te laten had de man ervoor gekozen de jongen in te nemen, Teach had hem altijd verteld dat hij de potentie in Hugo toen al gezien had. “...He taught me everything I needed to know but when I was about 18 years old we got a disagreement…” De blik van Hugo was niet langer op Mortifera gevestigd, al wou de man overkomen als een onbevreesde man, hij kon het niet brengen om de vrouw aan te kijken op het moment. “The disagreement got out of hand and before I knew it I had killed the man who raised me like I was his own, from there I took his crew, his ship.. everything.” Langzaam probeerde Hugo zijn blik weer terug te brengen naar Mortifera. “And that is when captain Hill began, now I’ve been a captain for about three years.”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Knowing your own darkness is the best method for dealing with the darknesses of other people," zei Morte en wendde haar blik niet af. Dat was hoe zij nu enigszins omging met wat er gebeurde. Het kon niet anders dan dat de mannen zo wreed waren omdat ze op het punt stonden waarop ze niet anders konden wilden ze niet zelf lijden. Misschien als zij in hun wereld was geboren, had zij ook geplooid voor zulk leven. Dan nog maakte het niet goed dat ze zoveel leed en verderf zaaiden.
Het klonk alsof hij geplaagd werd door schuldgevoel. Als hij zichzelf onder ogen kwam, alleen dan kon hij vrede nemen met zijn daden. Maar aangezien zijn kerfstok ellenlang was, betwijfelde ze het of hij er ooit te boven zou komen. Zelfs al stierf hij niet tijdens de onderhandelingen met haar vader, hij zou ellendig wegkwijnen en was al zijn eigen graf aan het graven.
Het speelde in haar voordeel, zijn gekwelde ziel. Als ze daarop kon inspelen, kwam ze hier zeker levend uit. Haar instinct vertelde haar om meegaand en meelevend te zijn. Haar blik straalde dat ook uit terwijl ze hem rustig in haar opnam. Alles aan haar straalde elegantie en rust uit. Pas als ze alleen was, was er tijd om te rouwen. Tot dat moment kwam, schakelde ze al haar persoonlijke gevoelens uit. Haar hand haalde ze uit haar schoot en terwijl ze die op de rode steen legde, raakten haar vingers de zijne terwijl ze troostende woorden sprak.
"We all make our own choises, but we can't foresee the outcome and can only come to live with that. I hope for your soul that you won't make such a choise again."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het klonk zo wijs, wat Mortifera de jonge kapitein vertelde over de duisternissen. Dat was het ook wel, zelfs zo wijs dat Hugo niet goed wist hoe hij hier op kon antwoorden. Hij staarde dan ook in stilte voor zich uit terwijl hij zachtjes knikte op haar uitspraak. “I guess you’re right.” Verbrak Hugo de stilte uiteindelijk toch maar terwijl zijn blik langzaam naar Mortifera.
De hand van Mortifera voelde warm aan boven op de zijne, anders dan de koude edelsteen die eronder lag. Haar woorden, ze waren goed bedoelt, dat was duidelijk maar ze leken niet zo te vallen, helaas voor haar. Bijna meteen bij het horen van haar worden trok Hugo zijn hand terug, zijn lichaamstaal veranderde meteen. Zijn blik straalde niet langer schaamte uit. Diep van binnen voelde hij ook een soort irritatie opkomen. “I am a pirate, the people see me as a monster, I have no choice but to make choices like these.” Het was de last van het zijn van een piraat en al helemaal als kapitein. Vaak moest je dingen doen waar een fatsoenlijk mens nooit aan zou denken of zich voor kon stellen. Het was dan ook niet voor niets dat piraten in verhalen werden omschreven als vreselijke monsters, mannen die niks anders deden dan stelen en moorden. Mensen waren als de dood voor de mannen van die verhalen. Als je eenmaal gekozen had voor dit leven dan kon je ook niet anders, je kon niet langer meer terug naar beschaving en het was ook niet alsof Hugo dit wou. Hij had het na zijn zin op zee, als kapitein. Natuurlijk deed hij het stelen en moorden niet met plezier maar hij kende niet anders meer.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte had diep vanbinnen de grootste grijns ooit. Na alles wat ze vandaag gezien had, zat ze voor een man die schaamte, schuld en verdriet kende. Het was het meest menselijke wat ze ooit had meegemaakt, misschien zelfs het meest oprechte. Mannen toonden sowieso al weinig emoties, hetzij begeerte, tegenover vrouwen en dit monster van een man had er net meer getoond dan ze ooit had waargenomen. Hoe het kwam dat ze op één of andere vreemde manier een stukje van zijn ziel had weten bloot te leggen, wist ze niet. Er was niet veel speciaals aan bod gekomen. Maar uit al het kwade moest iets goeds voortkomen en als het goede dat hieruit voort kwam haar vrijheid was, dan maakte ze graag een deal met de duivel in ruil.
"Can I go now?" vroeg ze om de sfeer te breken.
Het humeur was aan het omslaan en de stilte voor de storm was hét moment om te evacueren. Waarheen wist ze niet, maar ze moest hier even buiten. Het liefste van al ergens op een plek waar ze in haar eentje was. Maar gezien de niet al te grote omvang van het schip, kon ze daar waarschijnlijk niet op rekenen. Ondertussen was ze meer dan benieuwd waar ze haar dagen zou doorbrengen. De kans zat er nog altijd dik in dat het tussen de ratten was, al hoopte ze op een iets meer beschaafde plek. Tenslotte wou ze niet stomweg geveld worden door een nare ziekte als ze effectief nog een kans op vrijheid maakte.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een soort spijtgevoel bekroop Hugo, waarvoor precies was nog maar de vraag. Het kon zijn omdat hij Mortifera überhaupt verteld had hoe Hugo zijn positie gekregen had maar dat leek het niet helemaal te zijn, het gevoel leek misschien wel meer te liggen bij het feit hoe hij het over gebracht had. In plaats van dat hij het verteld had als de sterke intimiderende kapitein die hij kon zijn had hij het vertelt als iemand die een schuldgevoel had overgehouden aan de gebeurtenissen en al was dit misschien wel waar, dat betekende niet dat hij de vrouw hierover iets hoefde te laten weten. Toch was het gebeurd, op een of andere manier had hij zich te comfortabel om haar gevoeld en het had hem nog eens gekost ook.
Er kwam dan ook wel een soort opluchting over hem heen wanneer de vrouw leek te willen vertrekken van de kajuit, de man alleen achter laten. Dat klonk nu eigenlijk best wel goed voor Hugo. Zonder haar aan te kijken maakte hij een soort weg vegende beweging met zijn hand om aan te geven dat ze weg kon gaan. Waar ze heen zou gaan interesseerde hem niet veel, er was toch niet veel waar ze heen kon of wat ze kon doen. Daarnaast, mocht ze daadwerkelijk problemen op het schip veroorzaken dan vertrouwde Hugo er op dat zijn mannen de situatie prima zouden kunnen handelen.
Ook had Hugo dan meteen even de tijd om een begin te maken aan dit plan, want voor nu leek het er op dat de sneller de vrouw van het schip af was, de beter. Niet alleen dat maar dat zou ook betekenen dat hij hij en zijn mannen sneller rijke piraten zouden worden. Met andere woorden, Hugo was op het het moment groot fan van Mortifera zo snel mogelijk terug te verkopen aan haar eigen vader en de rijkste kapitein van de zee te worden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Met een kleine buiging uit gewoonte naar mannen toe, haastte Morte zich uit zijn kajuit. Meteen prikten haar ogen van de felle zon en voelde ze zich teleurgesteld dat ze zo'n prachtige dag op zee zo treurig had moeten starten. Met een opgeheven hoofd negeerde ze alle blikken van de mannen en baande zich een weg naar het voorste dek van het schip. Toen dat vrijwel verlaten bleek omdat de zee zo kalm lag, boog ze zich om over de reling heen en schreeuwde de longen uit haar lijf. De tranenwaterval die volgde, zorgde ervoor dat ze het boegbeeld haast niet meer kon zien. Voor de matrozen die rond haar heen wemelden als hyena's haar weer vastgrepen zodat ze niet kon springen, liet ze zich zakken tegen de reling aan en verborg haar gezicht in haar handen. Misschien had ze wel even echt overwogen om zich in zee te werpen, maar daar hielp ze zichzelf niet bepaald mee. Het duurde even voor ze al haar frustratie, verdriet en angst van zich af had gehuild en droogde haar tranen met de zoom van haar jurk. De jurk zou ze sowieso weggooien bij de vodden. Uit ervaring wist ze dat bloedvlekken niet uit te wassen waren, dus waarom zou ze er nog tijd aan verspillen. Het liefste van al scheurde ze de vuile stof in stukken en smeet ze het in de zee. Maar nog steeds had ze geen idee waar ze zou verblijven of waar haar hutkoffer naartoe was gegaan. Sowieso hadden ze die al helemaal doorzocht en hoogstwaarschijnlijk met haar lingerie gelachen en haar juwelen geplunderd. Zolang haar kledij en schrijfgerief maar intact was, was ze al opgelucht.
Met wat moeite omdat al haar gewrichten stijf begonnen te worden van de spanning, hees ze zichzelf weer overeind en probeerde alles wat te fatsoeneren. Hoe bizar het ook mocht zijn, ze wou haar uiterlijk hier niet onder laten lijden. Het enige wat ze op dit moment nog had, was een klein beetje van haar waardigheid en haar elegante verschijning. Met een boze blik keek ze een matroos aan die zonder pardon naar haar enkel aan het staren was toen ze haar rokken goed legde. Snel gooide ze haar rokken weer neer en vlocht haar warrige haren in een lange vlecht die tot halverwege haar rug reikte. Eenmaal ze zich wat beter voelde keerde ze terug naar de kajuit van de kapitein en klopte aan voor ze binnen ging.
"Where am I staying on your ship?" vroeg ze aan Hugo en vervolledigde haar zin met 'my captain'. Welgemanierd was ze zeker en hopelijk kon hij dat appreciëren.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zonder dat er nog enig woord tussen de twee werd uitgewisseld werd Hugo alleen achter gelaten in zijn kajuit. Zodra het geluid van de gesloten houten deur klonk liet Hugo zich meer onderuit zakken met een diepe zucht, een zucht van zowel opluchting voor dat het gesprek er op zat maar tegelijkertijd ook een zucht van uitputting en weerstand, hij had geen idee hoe de komende tijd zou verlopen en het liefst wou hij er ook niet al te veel over nadenken, helaas was dit niet mogelijk voor de jongeman. De gehele toekomst hing op het moment af van hoe goed Hugo de situatie zou doordenken, wat voor goed plan hij zou maken. Het voelde voor hem alsof alle ogen van zowel zijn mannen als die van de vrouw op hem gericht waren en het was iets waar hij niet goed wist mee om te gaan. Natuurlijk waren de ogen van zijn mannen altijd op hun kapitein gericht maar deze keer voelde het anders. Misschien was het omdat ditmaal Hugo geen idee had wat hij moest doen of hoe hij met de situatie om moest gaan, nog nooit eerder had hij zoiets als dit meegemaakt of had hij ook maar verhalen gehoord van andere schepen die zoiets als dit was overkomen.
Hugo had geen idee hoe het zou gaan op het schip met Mortifera en zijn mannen. Ook vroeg hij zich af of het niet slimmer was om de vrouw gewoon in een kamer vast op te sluiten, al wist hij niet zeker of hij haar dit aan kon doen. Er was zoveel wat Hugo gewoon niet wist en dat was eigenlijk nieuw voor hem, normaal kon hij doen en laten wat hij zelf wou, voor zijn gevoel hoefde hij het nooit zeker te weten, eerst doen en dan pas denken. Toch leek alles nu zo onzeker te zijn en leek het er op dat Hugo zichzelf niet in dezelfde mentaliteit kon krijgen, hij leek niet gewoon op te kunnen komen met een plan en zonder twijfel deze ook zo snel mogelijk uit te voeren. Het irriteerde hem. Dus daar zat hij dan, in zijn kajuit gevuld met zijn eigen frustratie over hoe hij niet de gevreesde man kon zijn die hij eerder altijd was.
Na een heleboel zelfmedelijden besloot Hugo maar een fles rum en een beker uit een klein kastje, die in zijn kajuit geplaatst stond, te halen. Na deze beide in zijn handen te hebben zette hij ze eerst beide neer boven op zijn bureau, zijn handen er nog om heen. Zijn blik was heel even gericht om zowel de beker als de fles, al verschoof deze snel bij het horen van een vrouwelijke stem. Daar stond de vrouw weer, in zijn kajuit en ze had een vraag waar Hugo voor nu niet echt een antwoord op had. “Well, I don’t have anything prepared for you, really.” Mompelde de man binnensmonds. “You can stay in the sleeping quarters with my men for now, unless you have a better solution.” Ging de man weer verder terwijl hij zijn fles rum open draaide en de beker begon in te schenken. Even keek hij van het inschenken op naar Mortifera en knikte naar de fles rum. “You want some?” Vervolgde hij zijn knikken. Het leek hem wel zo vriendelijk om de vrouw dan toch maar wat aan te bieden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte dacht even dat Smith een grapje maakte. Het was duidelijk dat ze hier niet op voorzien waren. Hoe in godsnaam dacht de kapitein dat het een goede oplossing was voor het probleem om een vrouw in haar eentje, die technisch gezien hun eigendom was, tussen 40 mannen mannen te laten slapen. Het was misschien wel zijn plan, als ze zwanger raakte op dag één kon hij na een paar maand de prijs opdrijven en voor twee losgeld vragen. Alhoewel het heel onwaarschijnlijk leek dat dat zijn plan was, hij leek haar meer een man met finesse die een fantastisch idee zou uitwerken waar mensen eeuwen later nog over zouden praten.
"Oh, great. I always dreamt, instead of lose my virginity to my loving husband, to lose it to around 20 men in the same night."
Het was eruit geflapt voor ze het wist. Sarcasme was niet haar meest mooie karaktertrek, maar wel één die heel erg veel naar boven kwam. Op momenten van stress was het vooral een verdedigingsmechanisme. De kans zat erin dat ze gewoon pech had en vanavond beter een mes zocht om een wanhopige poging te doen zichzelf te verdedigen. Voor hij kon antwoorden griste ze de beker uit zijn handen en kapte die achterover. Pas toen haar keel brandde als de hel en ze hoopte dat hij even afgeleid was door haar enthousiasme naar alcohol, stelde ze een andere oplossing voor.
"I could sleep here. It's not like I'm going to hurt you during the night, I can't swim so it wouldn't be a wonderful escape plan," zei ze en hoestte even omdat haar keel nog altijd in vuur en vlam stond. Terwijl de alcohol haar aderen warmde, besefte ze dat het sinds gisterenavond geleden was dat ze nog iets gegeten of gedronken had. Een gevoel van flauwte overviel haar en ze wendde haar blik naar de stoel met de hoop op een uitnodiging om hier te blijven. Hij leek zo slecht nog niet, hoewel hij dat duidelijk wel kon zijn. Maar ze had tegelijk het gevoel dat er geen nood was aan geweld om iets te bewijzen als het slechts hen twee waren die de kamer vulden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo kon het niet laten om de opmerking van de vrouw te lachen, de opmerking was nogal lomp maar Hugo kon het wel hebben. Hij begreep wel dat voor een vrouw een slaapvertrek met 40 man niet voelde als de veiligste plek om te slapen maar hij kon het niet laten om te lachen op de manier waarop ze het bracht. Het besef dat het misschien inderdaad niet de veiligste plek was voor de vrouw leek, al kon hij zijn mannen het commando opleggen dat ze Mortifera alleen moesten laten. De vraag was dan natuurlijk wel of zijn mannen zich hier aan konden gehoorzamen en al zou Hugo haar graag kunnen beloven, hij had geen idee of deze belofte dan ook daadwerkelijk in zijn plaats bleef. Nu was het natuurlijk de vraag of het Hugo wat kon interesseren wat zijn mannen met Mortifera zouden doen. Eerst eigenlijk niet maar voor hij daar een uitspraak over deed realiseerde hij zich dat Morte haar maagdelijkheid nog had, zoals ze zelf zojuist toegegeven had. Het was natuurlijk de bedoeling dat ze deze zou behouden tot ze een man gekozen had. Nu maakte dit eigenlijk uit voor Hugo behalve dan dat haar vader misschien wel bereid kon zijn om minder te betalen als zijn dochter niet langer maagd was, aangezien het dan ook moeilijker zou zijn om voor haar een man te vinden die nog met haar wou trouwen. Hugo had geen idee of dit echt zou zijn hoe de vader van Morte werkte maar hij zou het er ook niet op wagen. Uiteraard moest hij zoveel mogelijk geld aan de vrouw kunnen verdienen en dat zou dus misschien niet kunnen lukken als Hugo de vrouw bij zijn mannen in de vertrekken liet slapen.
Nog nooit eerder had Hugo een vrouw zo snel een glas met rum achterover zien gooien, hij stond er dan ook een beetje sprakeloos bij. Hij had willen reageren op haar eerdere opmerking maar op het moment stond hij een beetje met zijn mond vol tanden. Doordat Morte zelf weer opnieuw begon te praten realiseerde Hugo zich ook weer dat ze in gesprek waren. “Alright, fine, you can sleep in my cabin.” Gaf de jongeman dan uiteindelijk toch maar in. Een kleine glimlach verscheen op Hugo zijn gezicht bij het zicht van de hoestende vrouw, hij moest zijn best doen om niet opnieuw weer te lachen. “Guess I should have warned you about that.” Bracht de man nonchalant uit terwijl hij het glas opnieuw vulde, ditmaal zette hij het glas zelf aan zijn mond.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte hoorde zijn lach door haar hoestbui en op de één of andere manier maakte het haar rustiger. Hoe menselijker hij werd, hoe minder stress zij had. Dat hij haar alleszins redde uit de penibele situatie van tussen de bemanning te slapen, liet hem ook al op een wat beter blaadje staan bij haar. Desondanks kon ze hem bijlange nog niets vergeven en al zeker niet vertrouwen. Over zijn waarschuwing kon ze hem geen ongelijk geven, dit goedje had ze nog nooit gedronken en het voelde als puur vergif.
"Can I have some water please, captain?" vroeg ze hem toen ze eenmaal bekomen was en bekeek daarna hoe ze er nu eigenlijk bij stond. Voor hem kon ze maar één woord bedenken en dat was handsome. Hugo zag er belachelijk goed uit om net een slachtveld te hebben bijgewoond. Zij daarentegen, ze zag er eerder uit alsof ze zelf gestorven was en iemand haar weer tot leven had gewekt.
"And maybe my trunk? I look like a mess, it is quite embarrassing and I have some food stored in there as well."
Hopelijk raakte hij het niet zat dat ze steeds alleen om dingen vroeg. Maar ze had dan ook voor alles verantwoording af te leggen bij hem. Het was niet alsof ze zomaar op dek kon gaan commanderen om van alles te regelen. Hugo leek ook eerder rustig op het gemakje af te wachten naar wat zij allemaal op tafel gooide. Het was dan ook iets wat ze graag deed, dingen regelen en al helemaal als het in haar voordeel uitdraaide. Een goede deal afronden gaf haar een rush, het meest gelukzalige gevoel ter wereld. Hier op dit schip kon ze helaas niks regelen en haar vrijheid daar was al over onderhandeld. Dus ze begon zich nu al nutteloos te voelen en ze was hier nog niet eens een paar uur. Dit konden lange dagen worden.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Hugo had wel medelijden met Mortifera, zien hoeveel de sterke drank met haar gedaan had. Het was dan ook niet niks om het zomaar achterover te gooien alsof het niks was en al helemaal als je het sterke gevoel van de rum in je keel niet gewend was. Dat was dan misschien ook wel waarom Hugo geen nee kon zeggen op haar verzoek om wat water. “Sure, water can be arranged.” Hugo zette een paar stappen richting de deur van zijn kajuit zodat hij iemand kon vragen om wat water naar de man zijn kajuit te brengen maar voor hij de deur daadwerkelijk open deed draaide hij zich tot de vrouw om nog wat te zeggen. “Also, you can stop calling me captain. Hugo is just fine.” Zijn mannen noemde hem ook altijd kapitein, Smith of beide achter elkaar en zo af en toe gebruikte ze zijn voornaam maar dat was toch best zelden. Toch was het bij Mortifera anders voor zijn gevoel, zij maakte geen deel uit van zijn bemanning en hij dus was hij ook niet daadwerkelijk haar kapitein. Misschien vond hij gewoon Hugo wel prima en maakte het hem dat niet zoveel uit.
Voor Hugo de deur van zijn kajuit open kon doen maakte Morte nog een verzoek. Al merkte Hugo dat hij het lichtelijk irritant vond dat ze om nog iets vroeg, hij kon het wel begrijpen. “Of course.” Antwoordde hij dan ook maar met een zwakke glimlach voor hij dan eindelijk de deur van zijn kajuit opendeed. De blik van Hugo ging het dek over op zoek naar iemand van zijn bemanning die op het moment toch niks aan het doen was. “John.” De luide stem van Hugo vulde het dek en trok dus ook meteen de aandacht van de man genaamd John. “Get me some water and also the trunk of the lady.” Zonder een enige vragen te stellen had de man geknikt en de commando’s van Hugo opgevolgd.
Hugo draaide zich weer om naar Morte. “Everything is underway.” Het zou waarschijnlijk niet lang duren voor zowel het water als haar spullen hier waren. Het was wel raar voor Hugo om nu een vrouw in zijn kajuit erbij te krijgen en al helemaal een vrouw die hij niet mee terug genomen had van het bordeel. Het zou waarschijnlijk wel even wennen zijn maar hopelijk zou het niet al te storend zijn voor hem.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Morte was opgelucht dat haar wensen ingewilligd werden. Dat ze hem met zijn voornaam mocht aanspreken ondertussen verbaasde haar. Dat onderscheidde haar van zijn bemanning, iets waar ze wel dankbaar voor was. Hopelijk betekende dat een andere behandeling in de positieve zin. Toen hij riep om John was ze onder de indruk van zijn stemvolume, dat was zeker handig als kapitein van het schip. Dat het commando was uitgedeeld, betekende dat ze eindelijk iets anders kon aantrekken, iets kon drinken en eten. Dat zou haar vast goed doen. Door het glas rum achterover te gieten op een lege maag was ze zelfs al wat giechelig geworden. Eenmaal haar hutkoffer in de kamer stond en ze enkele slokken water had genomen, moest ze moeite doen om recht te blijven staan voor haar koffer terwijl ze enkele hoge golven namen. Met een lach keek ze even op naar Hugo.
"Well Hugo, I have some more surprises," giechelde ze en nam zichzelf voor dat ze wel eens vaker een groot glas rum kon gebruiken. Het maakte een pluizige wolk in haar hoofd die al de rest van de sombere gedachten verdrong. Uiteindelijk raakte ze op haar knieën en opende ze haar koffer. Met één graai wist ze al een handvol kettingen eruit te scheppen en gooide die vanaf de grond op de tafel. Onder het deinen op de golven schoven de zilveren en gouden juwelen besprenkeld met prachtige edelstenen, langzaam heen en weer over de tafel. Het enige wat ze subtiel wegschoof tussen haar ondergoed was de gouden ketting met een lok haar van haar moeder in. Voor de rest viste ze al haar ringen, kettingen en armbanden eruit. Zelfs een tiara moest eraan geloven. Hoe dan ook zou hij anders sowieso in haar spullen kijken, dus hopelijk kon ze hem hiermee vrolijk stemmen. Ondertussen woelde ze tussen de vele zachte stoffen en trok er een hemelsblauwe jurk uit. Haar korsetten had ze thuisgelaten bij gebrek aan een vrouw om haar in te snoeren. Even dook ze weg tussen zijn boekenkasten en bekeek nieuwsgierig wat naar de rollen die daar opgeborgen lagen tussen enkele in leer ingebonden boeken. Ze trok de leren veters die alles bijeenhielden van haar jurk snel los en gooide alles op de grond terwijl ze zo snel als ze kon, deels verscholen, haar nieuwe jurk aantrok. Eenmaal ze zich op die manier al een stuk opfleurde, koos ze meteen een kristallen flesje parfum uit om alle geuren te maskeren. Ze was blij toen zoete lavendel haar hoofd vulde en alle nare geurtjes weg hielp. Als laatste nam ze haar borstel uit haar koffer en borstelde alle klitten uit haar haren. Met een opgelucht gevoel, leek het alsof ze weer herboren was. Pas daarna keek ze op naar Hugo om te zien wat hij nu aan het doen was. Het had haar goed gedaan om even een stukje routine te herpakken en in haar eigen wereldje te zitten tijdens het opmaken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld