Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // There's nowhere you can be that isn't

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een kleine lach ontsnapte uit Autumn haar mond bij het horen van de opmerking van Ethan, iets wat ze misschien toch lichtelijk probeerde te onderdrukken zodat anderen op de parkeerplaats het niet zouden horen. Het klonk misschien nogal bot maar ze wist niet wat mensen zouden denken als ze haar en Ethan op de parkeerplaats zagen en dan ook nog eens zag dat Autumn moest lachen om iemand als Ethan en dan niet in het uitlachen soort maar in het soort waar ze plezier had met de jongen. Autumn deed haar zelf graag geloven dat ze niks gaf om haar imago, dat haar reputatie op school haar niks deed maar dat had zich de afgelopen 24 uur misschien toch iets anders bewezen. De realisatie dat ze meer gaf om de mening van anderen dan dat ze zou willen kwam langzaam maar zeker toch binnen. Ze had ook nog niks aan haar vriendinnen vertelt over de plezier die ze gisteren beleefd had met Ethan, haar vader had ze ook verteld dat het alleen maar iemand was waarmee ze aan een project werkte. Natuurlijk was Ethan ook iemand waarmee ze in een tweetal gegooid was om aan dit project te werken maar ergens had Autumn toch het idee dat ze het niet zo erg zou vinden als zij en Ethan na dit project nog eens zouden afspreken, al was het om samen te tekenen of om muziek te maken. Autumn was gewoon blij dat ze eindelijk iemand gevonden leek te hebben die net zoveel passie voor kunst had als dat zij dat had. Het nare was alleen dat ze voor haar gevoel niet zo open kon zijn over hoe aardig en gezellig ze Ethan vond. “Only when my partner is as good as you were just then.” Grapte ze, doelend op het feit dat ze zo goed was in Charades.
Autumn was niet echt trots op haar auto. Niet omdat het geen mooie auto was maar ze had er niet echt voor hoeven te werken, zij zelf had er absoluut niks aan gedaan. Haar vader was met haar meegegaan om er een uit te zoeken en toen mocht ze er gewoon 1 aanwijzen die ze leuk vond en dat was het, de rest had haar vader geregeld. Zoiets was niet echt iets waar ze trots op kon zijn. Toch leek er een klein beetje jaloezie van Ethan te komen, wat wel begrijpelijk was dus besloot Autumn het hem maar niet kwalijk te nemen. Ondanks Autumn niet trots was op de auto, dat betekende niet dat het geen dure en mooie auto was waar iemand die het minder goed had dan haar jaloers op kon zijn. “Thanks, I guess.” Mompelde ze, niet goed wetende hoe ze op de jongen moest reageren. Een zwakke glimlach kwam dan ook van haar gezicht af. “Of course I don’t mind, silly.” Ze had het tenslotte zelf voorgesteld om samen te rijden naar haar huis. Het was misschien ook wel net zo handig. Autumn liep samen met Ethan naar haar auto die ze eerder aangewezen had. Gelukkig stond die niet al te ver en hoefde ze niet de gehele parkeerplaats af te lopen.
De vader van Autumn wist wel dat er een jongen over zou komen om samen met Autumn te werken aan het project, alleen had ze haar vader niet verteld dat deze jongen Ethan Marsh was, de zoon van bekend crimineel. Misschien was dat wel verstandig geweest maar ze wist dat haar vader daar niet blij mee zijn. “Well, my dad knows that someone is coming over today to work on a project.” Voor de rest hoefde ze het niemand te vertellen, haar stiefbroer woonde niet langer thuis en ook de moeder van Autumn was niet langer meer in beeld. Dan was er natuurlijk nog de stiefmoeder van Autumn die nu bij hun woonde maar daar had Autumn niks over gezegd over de komst van Ethan. Autumn probeerde zo min mogelijk te praten met haar stiefmoeder en in een huis als die van haar lukte dat redelijk. Met haar autosleutels haalde Autumn haar auto van het slot af zodat ze in kon stappen. Hopelijk zou haar vader niet meteen exploderen tegenover haar of Ethan als hij erachter zou komen wie de jongen was of waar hij vandaan kwam.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was duidelijk aan Autumn te merken dat ze niet openlijk in een leuk gesprek met hem wilde zijn en de glimlach die nog op Ethans gezicht had gespeeld verdween. "If you don't want to talk to me in public then don't. It's not like you have to when it's not necessary for the project." Voor hij het tegen kon houden rolde de opmerking al over zijn lippen. Het was toch lachwekkend hoe teleurgesteld hij zich in haar voelde "I have seen the looks your friends give me. Not so different from the looks everyone else gives me, just a bit more distain." Ethan was niet van plan er aan toe te voegen dat hij beter had verwacht van haar na gisteren aangezien dat alleen maar liet zien hoe dom hij was geweest. "It doesn't matter. Anther of the many things I'm used to by now." Een halve leugen en halve waarheid om duidelijk te maken dat ze zich er niet voor hoefde te verontschuldigen of een excuss hoefde te verzinnen. Het liefst zette hij zijn koptelefoon weer op en liet hij haar hier staan om de rest van het project zelf uit te vissen maar dat was geen optie. De enige optie was om zijn rug recht te houden en door te gaan met wat er moest gebeuren. Op haar opmerking reageerde hij dan enkel met een korte knik. Bij haar bedankje moest Ethan op zijn tong bijten om stil te blijven. Ze hoefde hem er niet voor te bedanken, haar vader was de gene die geld over de balk gooide om dit soort bizarre en onnodig dure spullen voor haar te kopen. Van het geld dat deze auto had gekost had hij zeker een gitaar en auto kunnen kopen samen met eten voor een paar maanden en benzine voor de auto. Het was belachelijk en als hij de werkrelatie tussen hem en Autumn er niet mee in de problemen zou brengen had hij haar dat nu ook verteld. "It's that or walking and I would prefer not looking like a crazy person walking all the way to your house."
Ethan volgde haar naar de auto en nadat ze deze van slot had gehaald stapte hij in bij de bijrijderskant. Zijn rugzak en de tas met graffiti spullen zette hij bij zijn voeten en de gordel maakte hij vast. Autumns antwoord op zijn vraag bracht een frons op zijn gezicht en hij keek haar aan. "You didn't tell him who it is?" Misschien maakte het ook niet uit of ze het wel of niet verteld had, het veranderde niet wie Ethan was. "Well considering he probably wouldn't want you at my house or have you alone with me at school me being at your house is the best option. Hopefully he will see that." Kort haalde hij zijn schouders op en staarde hij voor zich uit naar de weg. "And it isn't like you choose to work with me so if he does have a problem with it he should go to the teacher." Als de man écht kwaad op hem of op Autumn zou worden dan was Ethan niet van plan om dat te pikken. Ze verdiende het niet om afgerekend te worden op iets waar ze geen invloed op had. " But let's hope he won't cause any problems and we can just get on with the project. The faster we start the faster it will be done, right?" Het moest overduidelijk zijn dat Ethan een knop had omgegooid in zijn hoofd en zich weer had afgesloten voor Autumn. Dit was beter.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn was het niet gewend dat mensen zo direct tegen haar waren als Ethan. Hoewel ze het kon accepteren dat de jongen gewoon zei wat hij dacht en hoe het voor hem stond was ze toch ook aardig verbaasd en overrompeld door het feit dat hij zomaar zoiets tegen Autumn zei. Daarnaast schaamde ze zich ook door het feit dat het zo was overgekomen bij Ethan. Terwijl zij daar stond haar lach in te houden omdat ze bang was wat studenten van school over de relatie tussen de twee zouden zeggen of wat ze zouden zeggen over Autumn die moest lachen om Ethan had ze er niet aan gedacht dat het overduidelijk zou zijn voor Ethan dat ze zoveel gaf om haar reputatie en dat hij niet in dat plaatje hoorde. Ze had er niet aan gedacht hoe zoiets over zou komen op de jongen. Haar hoofd begon dan ook rood aan te voelen, ze voelde gewoon dat haar wangen een rode kleur aannamen. “No Ethan, it’s not like that..” Mompelde ze zachtjes. Hoe ze haarzelf hieruit ging praten wist ze zelf ook niet, ze wist dat ze zoiets niet had kunnen maken en ze had dan ook geen idee hoe ze gereageerd had als zij in Ethan haar schoenen stond. “You’re a great guy and I actually like talking to you. I genuinely enjoyed our conversation yesterday.” Stamelde ze verlegen verder. “I just don’t know what my friends would say if they would hear I wasn’t a complete bitch to you.” Nu ze dat hardop gezegd wist ze niet zo goed of dat de situatie nu beter maakte of juist het tegenovergestelde effect had. “But I do actually like talking to you, I swear.” Bracht ze er uiteindelijk nog gevlucht uit, in de hoop dat het de situatie beter zou maken. Het maakte niet uit hoevaak Autumn haarzelf liet geloven dat ze een goed persoon was en niet gaf om haar reputatie, dat ze lief was tegen iedereen, dit moment was voor haar toch het bewijs wat ze nodig had om haar te laten zien dat dit niet het geval was. Ze voelde zich er dan ook verschrikkelijk over.
“Yeah, there is no way I’d let you walk all the way to my house if you could just ride with me.” Van school naar
het huis van Autumn was een aardig stuk lopen dus zou ze het nooit over haar hart kunnen verdragen om iemand dat gehele stuk te laten lopen, al helemaal niet als ze hier gewoon haar auto had en daarmee beide personen kon vervoeren. Autumn was ook wel blij dat ze een auto had om mee te kunnen rijden, dan hoefde ze niet met de schoolbus of via fiets. Niet dat ze dat wel deed toen ze nog geen auto had, toen werd ze alsnog gebracht en opgehaald door de nanny van het huis. EIgenlijk was Autumn te oud voor een typische nanny maar de nanny die ze nu in huis hadden lopen was meer voor alle huiselijke taken zoals koken, schoonmaken, voor de huisdieren zorgen en eerder dus ook Autumn van school naar huis vervoeren. Autumn mocht haar wel maar hoe ouder ze werd hoe minder ze de vrouw nodig had en daardoor ook minder zag.
Autumn startte haar auto op en begon met rijden. Eerst moest ze haar auto van de parkeerplaats zien te krijgen, daarna kon ze de weg naar haar huis afleggen. “If you want to put on some music, just connect your phone to the aux-cord.” Liet ze Ethan nog even weten zodat het niet al te stil bleef in de auto.
Met de meest onschuldige glimlach die Autumn op kon zetten keek ze voor een paar seconden naar Ethan. “Well, not really, no.” Beantwoordde ze zijn vraag waarna ze haar ogen weer op de weg hield. Het leek er niet beter op te worden voor Autumn. Ze was echt bang dat al haar acties ervoor gingen zorgen dat Ethan niet langer meer met haar aan dit project zou werken en dat ze dus de vriend die ze hoopte te maken tijdens dit project kwijt zou raken. Ze had zoveel zin om met de jongen over hun verschillende kunsten te praten en het over muziek te hebben maar het leek er nu op dat ze het verpest had door zoveel om haarzelf te geven en dat Ethan er nu minder zin in had dan gisteren. “Exactly! Our house would be the best option to work on this project.” De logica van Ethan was eigenlijk aardig goed en hopelijk genoeg om haar vader te overtuigen voor als hij moeilijk ging doen. “Right.. sure..” De woorden kwamen er uit alsof ze teleurgesteld was en dat was Autumn dan ook. Het klonk nu meteen alsof Ethan niet kon wachten totdat dit project voorbij was en tot de twee dus niet langer een reden hadden om met elkaar te praten.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Zijn woorden hadden duidelijk een indruk achter gelaten en Ethan kauwde bedachtzaam op de binnenkant van zijn wang, een tik slechte tik die hij aannam als hij ergens over twijfelde. Twijfel of zijn woorden te hard waren geweest of juist goed. De blos op haar wangen vertelde dat ze zich schaamde maar waarvoor was nog de vraag, het feit dat hij haar doorhad of dat ze zich überhaupt zo gedragen had? Haar woorden geloofde hij niet, hoe zeer ze haar best ook zou doen. "I thought you did but your giving off very different signals and I'm not to sure what to believe." Het was een eerlijk antwoord ondanks dat het misschien niet de reactie had waarop Autumn gehoopt had. Ethan hield niet van liegen en dus kon hij vaak ook wat direct of bot overkomen al was het niet zo bedoelt. "I could tell you right now. They would laugh at you and think your going crazy. They might even think I was manipulating you into acting like this because I'm the creepy criminals kid." Het was niet normaal dat mensen zo over hem dachten maar het was de waarheid en Ethan realiseerde zich dat hij Autumn niet toewenste om net als hem behandelt te worden. Een schuldig gevoel trok door hem heen en hij keek op naar haar. "I'm sorry, you are right not to want to be seen with me. I wouldn't want you to be treated the way I am at school." Een kleine maar niet oprechte glimlach verscheen op zijn gezicht om zijn woorden te beamen. "Thanks." mompelde hij waarna hij zijn blik naar de auto liet gaan. Opnieuw geloofde hij haar niet maar dat maakte niet uit, zo lang ze maar dacht dat hij haar enigszins geloofde.

"On the bright side, it would be a good workout." Dat was de manier waarop hij zijn dagelijkse fiets of wandeltocht naar school en naar huis probeerde te zien. "Though I prefer a car. Especially one that doesn't tend to break down." De laatste keer was midden in de nacht na het werken bij de bioscoop geweest, nog geen 3 meter onderweg was de auto ermee gestopt en had hij in de regen een half uur er over gedaan om de corvet weer aan de praat te krijgen. De auto waarin hij nu zat zou niet eens de kans krijgen om te gaan sputter. Haar aanbod voor de muziek kon hij niet afslaan en Ethan viste zijn telefoon uit zijn zak. "I think you will like this one, you might know it too." De telefoon sloot hij aan op de kabel en uit zijn muziek zocht hij 'Nothing else matters' van Metallica waarna hij op play drukte en er een glimlach op zijn gezicht verscheen. Dit nummer kon hij spelen zonder er bij na te denken. De glimlach die Autumn hem schonk gaf hem de neiging om te lachen maar hij hield het in. "It will be quite the surprise then." Om eerlijk te zijn kon hij niet wachten om de uitdrukking van haar vader te zien wanneer Ethan binnen kwam lopen. "Let's hope he agrees." Zijn blik gleed weer naar Autumn en hij besefte dat ze zijn opmerking verkeerd had begrepen. "I mean, your won't be bothered with the fact that your working and talking with me when the project is finished. Better for your image and the way you will be treated." Het was niet zo dat hij niet langer met haar samen wilde werken dan moest, niet als de sfeer weer terug zou gaan naar hoe het gisteren was geweest. Of dat ook zou gaan gebeuren wist hij niet maar dat zou ook afhangen van zijn houding.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
aar hele leven was Autumn gewend dat alles ging zoals zij het wou. Thuis, met haar vriendinnen en mensen op school. Als ze iets fout deed hoefde ze nauwelijks haar excuses aan te bieden of mensen hadden het alweer vergeven en vergeten. Het feit dat dit nu dus niet het geval was, was dan ook wennen voor Autumn. Het leek er niet op dat Ethan zo makkelijk over te halen was als dat anderen in haar leven dat waren. Ondanks Autumn het fijn vond om te weten dat de reputatie en het geld van Autumn geen effect had op hoe de jongen haar behandelde, toch had ze liever dat de jongen haar gedrag gewoon vergaf en vergat zodat ze weer samen gepassioneerd over muziek en kunst konden praten. “I’m just giving off different signals because I care too much about what people think of me not because I don’t actually like talking to you.” Nog nooit eerder had ze iemand ontmoet waarmee ze het over kunst kon hebben zoals dat met Ethan kon maar na nauwelijks 24 uur wist ze het al weer te verpesten. Al vroeg Autumn haarzelf ook wel af wat ze zou doen als de jongen haar vergaf, of ze dan in vervolg wel gewoon tegen hem zou doen op school en het haar niet zou interesseren wat de mensen gingen zeggen. Ze had geen idee of ze die knop zo makkelijk kon omslaan, hoe graag ze ook wou. “It’s almost like you know them personally.” Het kwam er een beetje lachend uit, voornamelijk omdat het gewoon grappig was voor Autumn hoe goed Ethan de meiden wist te kennen zonder er mee om te gaan. De jongen had simpelweg gewoon gelijk, dat was precies hoe haar vriendinnen zouden reageren bij het zien dat Autumn met Ethan omging. “But I don’t care how I am treated.” Even bleef Autumn stil, wetende dat dat een leugen was. “Or at least I don’t want to care.” Verbeterde ze haarzelf. Dat het haar niks uitmaakte was ondertussen al lang bewezen niet waar te zijn maar de manier waarop ze zich verbeterde was zeker wel waar. Het liefst maakte het haar niks uit wat mensen zeiden en wou ze gewoon hoi kunnen zeggen tegen Ethan in de gang zonder dat ze bang was wat mensen over haar achter haar rug om zeiden.
Met de medelijden in haar ogen af te lezen keek Autumn naar Ethan. Dat was dus iets wat zij nooit echt meegemaakt had en ze wist dat als het een keer gebeurde het voor haar makkelijker op te lossen was dan voor hem. “Well, no worries. This car won’t break down.” Al zou Ethan er hoogstwaarschijnlijk niet vanuit gegaan zijn dat dat deze auto zou overkomen. Autumn had eigenlijk gewoon geen idee wat ze anders moest zeggen, ze wou de jongen namelijk niet te veel medelijden geven, daar zat hij waarschijnlijk niet op te wachten.
Autumn was erg nieuwsgierig naar wat Ethan er op ging doen en deed dus ook haar best om geduldig te wachten tot de muziek zou beginnen. Zodra de eerste paar noten van het liedje klonken kon ze het al herkennen. “Of course I know this.” Een oprechte glimlach verscheen op haar gezicht. Dit was dus precies wat ze zo leuk vond met Ethan. Ze had het gevoel alsof ze meer haarzelf kon zijn. Ze hoefde niet alleen maar naar de top 50 te luisteren zoals bij haar vriendinnen, bij hem was het niet erg als ze andere artiesten wou luisteren. Haar vriendinnen waren absoluut niet zo, ze begrepen bands als Metallica niet, of Nirvana, Guns and Roses, Bring Me The Horizon. Hun vonden dat maar aparte muziek en luisterde liever naar wat de radio te bieden had en zo was Autumn dus helemaal niet. Daarom vond ze het zo fijn gister dat ze Ethan gevonden had, het leek hem niks te interesseren dat Autumn niet gewoon naar de radio luisterde, hij juigde het juist aan dat het niet het geval was.
Opnieuw leek Autumn met de feiten op de neus gedrukt te worden. “But what if I want to hang out with you after the project? Make art together and listen to music? I don’t know..” Mompelde ze, haar ogen bleven gefocust op de weg. “I’ve never had someone I can share my passion for art with, both the art of drawing and music and I was just excited to finally meet someone who felt the same way.” Ze probeerde het nonchalant over te brengen maar ze realiseerde zelf ook wel dat het er toch aardig verlegen uitkwam.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Om eerlijk te zijn wist Ethan dat hij niet nu al van haar kon vragen om tegen haar vriendinnen in te gaan en een slechte reputatie op te lopen. Pas als er een echte vriendschap zou zijn mocht hij dit van haar vragen en hij besloot dan ook om het nu verder te laten gaan. Het had geen zin om de sfeer te verpesten en haar alleen maar een schuldgevoel op te vragen. "Thanks for being honest. I'm glad thats the only reason." Het betekende niet dat Autumn zich nu anders ging gedragen, in tegendeel zelfs. Haar imago was haar te belangrijk en daarom kon ze niet zichtbaar met hem omgaan. Het was was wat hij van haar had verwacht en toch stelde het hem teleur. "Oh I know my haters, got a list of them with all their personality traits and the names they call me. Want to see it?" Een lach ontsnapte hem en hij schudde zijn hoofd. "No just kidding, they are very predictable." Na al die jaren wist hij wel hoe de mensen die hem écht niet mochten over hem dachten en wat ze deden als iemand met hem sprak. Twee jaar geleden had een nieuwe student het gewaagd om een poging te doen vrienden met Ethan te worden. De jongen, Matthew, had het twee weken vol gehouden voor het pesten was begonnen en een week later keerde hij hem de rug toe. Het had pijn gedaan die keer omdat het de eerste persoon was die sinds een hele lange tijd een oprechte poging had gedaan tot vriendschap. Ethan had hem ook gemogen en als Matthew de vriendschap niet had afgekapt wist hij zeker dat ze nu nog vrienden hadden kunnen zijn, afhankelijk van de situatie met zijn vader en wat daarbij zou gebeuren. "Thats a step in the right direction at least but I know I can't ask anything of you and you don't have to change who you are for me." Ethan keek op naar haar en knikte even. "I don't think it ever will but if it does, I can probably fix it. A man of many talents." Hij was blij dat ze niet in ging op het feit dat hij geen auto had. Het was niet zo dat hij zich zielig voelde of medelijden wilde voor wat hij niet had, er was genoeg dat hij wel had.
Autumns gezichtsuitdrukking zei alles en de girjns op Ethans gezicht groeide er ook door. "I'm so glad you do! Their music is amazing. I love playing this song too." Het was niet te weerhouden dat zijn vingers weer mee tikten op de maat van de muziek. Het was een gewoonte sinds hij zelf muziek was gaan spelen. "And what about this one?" Nadat het liedje was afgelopen zocht hij een ander nummer op, Estranged van Guns N' Roses. De sfeer daalde weer en Ethan besefte dat hij zojuist opnieuw over de situatie was begonnen. Het antwoord van Autumn was deze keer alleen heel anders en een nerveus gevoel bloeide in hem op. "Do you want to?" Het kwam er zo verbaasd uit dat hij zijn best moest doen om geen rode wangen te krijgen. Het geluk was dat Autumn naar de weg moest kijken en dus geen aandacht aan zijn gezichtsuitdrukking kon besteden. Ethan besefte pas dat hij zijn adem had ingehouden toen hij haar een antwoord wilde geven. "You know... I feel the same way. You really surprised me yesterday and I had a great time.. I did hope you would like to talk more and hang out." Zijn blik gleed naar de tas tussen zijn benen. "I even brought some graffitit stuff. It's stupid and you probably aren't even interested but I thought it might be fun."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn nam een paar seconden om naar Ethan te kijken met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze was blij dat het er op leek dat Ethan eindelijk doorhad dat hij niet de reden was dat Autumn zo achterlijk deed maar het dat alleen maar haar eigen schuld was. Omdat zij zoveel gaf om haar reputatie en dus niet omdat Ethan eigenlijk niet aardig was want volgens haar was dat ver van de waarheid. “No problem.” Sprak ze zachtjes en keek weer naar de weg. Natuurlijk voelde ze zich nog steeds verschrikkelijk over hoe het zojuist gegaan was en als ze kon dan had ze het teruggenomen en het anders aangepakt. Hoe ze het dan had aangepakt wist ze zelf ook niet zo goed, het was niet alsof ze ineens niet meer gaf om hoe studenten over haar praatte. Het had ook geen zin om na te denken over hoe ze het aangepakt had, het was verleden tijd. Het enigste wat ze nu konden doen was gewoon vooruit gaan en dan zag Autumn wel hoe het verder ging. Al had ze nog geen idee wat ze zou doen als ze Ethan tegenkwam in de hallen van school of de volgende keer dat ze op de parkeerplaats stonden zodat ze aan het project konden werken. Daar had ze dan ook nog wel even de tijd voor om over na te denken, sowieso tot morgen als ze dan misschien Ethan in de gang zou zien. Dus voor nu zou ze de stress de sfeer niet laten bederven. “That sucks, I was wondering if was on that list.” Voor de les van gisteren waren de twee nou niet bepaald vrienden, dus eigenlijk was Autumn wel nieuwsgierig of ze op deze zogenaamde lijst zou staan van Ethan. Het zou haar niet echt verbazen aangezien Ethan vast niet al te positief gedacht over Autumn voor de twee elkaar beter hadden leren kennen en zelfs nu zou het Autumn niks verbazen als de jongen een slecht beeld van haar had door de situatie die zich net had afgespeeld. “Well, not caring about what people think of me would be a good change, though. Wouldn’t it?” Het was niet alsof ze echt haarzelf moest veranderen, ze kon juist meer haarzelf zijn bij de jongen. Het enige wat ze dan moest aanpassen was het feit dat ze zich minder moest gaan aantrekken van andermans mening, in haar ogen was dat juist iets wat ze graag wou aanpassen aan haarzelf. Het leek haar zo fijn om niet te kunnen geven over wat anderen over je vonden.
Het was goed om te weten dat als er in de paar minuten dat ze naar Autumn haar huis reden er iets met de auto mochten gebeuren dat ze dan Ethan had die blijkbaar erg handig was als het ging om auto’s. “Is there something you can’t do?” Een kleine lach volgde haar vraag. Zelf was Autumn totaal niet handig met auto’s maar dat was ook niet nodig, ze kon makkelijk mensen regelen die dat voor haar deden en dus had ze geen reden om zelf te leren hoe ze een auto moest reparen of aan zo ding moest sleutelen. Zoiets was waarschijnlijk wel anders bij Ethan, ze ging er eigenlijk ook wel van uit dat dit de reden was dat hij een auto kon repareren als het nodig was, omdat de jongen geen andere keuze had dan het zelf te leren doen.
Opnieuw wachtte Autumn geduldig af, benieuwd naar het volgende liedje wat de Ethan er op zou zetten. Het duurde opnieuw niet lang voor ze de muziek herkende. “Oh my god, yes!” Het kwam er iets luider en enthousiaster uit dan ze bedoeld had maar het ging gewoon automatisch door het liedje. “Sorry for my screaming.” Misschien was het dom om voor zoiets je excuses aan te bieden maar toch had Autumn het gedaan. Ze werd gewoon erg blij door het feit dat ze ook daadwerkelijk wist welke liedjes er gespeeld werden en al helemaal omdat het ook liedjes waren die ze daadwerkelijk leuk vond.
Lachend keek Autumn opnieuw naar de jongen die naast haar in de auto zat. Zijn vraag had zo verbaasd geklonken, ze had het eigenlijk wel grappig gevonden hoe verbluft de jongen leek te zijn. Wanneer ze opzij keek zag ze dan ook dat de jongen rood geworden leek te zijn, wat alleen nog maar zorgde dat Autumn het schattiger vond dat hij zo verbaasd was. “Well, yeah. After yesterday I’d love to hang out more and get to know eachother better.” Haar blik gleed weer naar de weg, al bleef er wel een glimlach achter op haar gezicht. Autumn was blij om te horen dat de jongen er hetzelfde over leek te denken als zij, dat ook hij het leuk gevonden had gisteren en graag de tijd erin wou steken om elkaar beter te leren kennen. Wat ze nog leuker vond om te horen was dat de jongen graffiti spullen meegenomen had zodat ze dit dus eventueel ook zouden kunnen doen. “It’s not stupid. I am só down for some graffiti fun.” Autumn was oprecht blij om te horen dat Ethan daar überhaupt aan gedacht had. “Maybe when I drive you home after we worked on the project we could make a pitstop?” Dat was als de jongen wou dat Autumn hem naar huis reed natuurlijk maar Autumn had geen idee hoe de jongen anders naar huis wou komen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De glimlach die Autumn hem schonk maakte duidelijk dat ze blij was dat hij zijn punt had laten vallen en haar antwoord accepteerde. Het was beter zo aangezien hij er niets mee zou bereiken. Als het de manier is waarop je bent opgevoed en het al je hele leven de manier is waarop je je gedraagt dan valt daar zo snel weinig aan te veranderen. Voorheen had het hem niets gedaan dat Autumn zo over hem dacht en zich zo gedroeg tegenover anderen als hij in de buurt was. Om eerlijk te zijn was ze een van de vele mensen geweest en sprong niemand er meer echt uit voor hem. Het feit dat haar gedrag gisteren zo contrasterend was geweest had hem van zijn stuk gebracht en ervoor gezorgd dat het hem meer had uitgemaakt dan nodig was. Ze leek zo anders dan de anderen en toch was ze een van hen. Ethan vroeg zich af of ze vrienden met hen bleef omdat ze niet anders gewend was, omdat haar ouders deze mensen goedkeurde, omdat ze zo verzekerd was van een vriendengroep. Als hij zelf vrienden had gehad kon hij zich mogelijk meer inleven in de situatie. Als ze de keuze moest maken tussen iemand leren kennen en vriendelijk tegen die persoon zijn maar haar vriendinnen verliezen die ze al heel lang had óf de nieuwe persoon de rug toe keren om haar vriendinnen te behouden dan was de keuze toch redelijk gemakkelijk. Blijven bij wat je kent en gewend bent is zekerheid tegenover de onzekerheid van nieuwe dingen. "If you want an honest answer then... yes. Before yesterday you where. Not that you where particulairly nasty to me, you where just part of the group that glares at me, whispers about me and all that fun stuff." Het had weinig zin om hierover te liegen, Autumn moest het zelf ook weten. "And normally I really don't care about any of it. You just threw me off guard with our conversation yesterday." Hopelijk maakte hij het niet erger door dit tegen haar te zeggen. Het was niet zo dat hij haar een schuldgevoel aan wilde praten, hij wilde niet eens dat ze haar excuses aan zou bieden. Was gebeurd was kon niet veranderd worden en Ethan was benieuwd naar wat de toekomst zou brengen. "Definitely, I could teach you a lesson or two. My only weak point seems to be girls who are secretly nicer then they lead on to be, one girl actually and since you can't be your own problem in this case I can surely help you out." Het is niet iets wat makkelijk kan worden aangepast en Ethan twijfelde of het Autumn uiteindelijk zou gaan lukken maar hij hoopte het wel.
Bij haar vraag keek Ethan op van de telefoon en zijn playlist waar hij doorheen scrolde. "Should I list it all? I can't garden, I can't sing, I can't dance, I can't cook... I can't ride a horse, I can't take a good photograph..." Bij elk voorbeeld telde hij op zijn vingers maar na even fronste hij. "I think I should stop now." Er waren veel dingen die hij zichzelf had aangeleerd door de jaren heen aangezien het vele malen goedkoper was om zelf spullen te repareren of eigen klusjes uit te voeren. Koken was mogelijk ook erg handig geweest, de laatste keer dat hij een echte poging tot koken had gedaan en niet de gewoonlijke tosti, een eitje of het opwarmen in de magnetron had hij een pan in de brand gezet. Dat was de reden dat zijn moeder vaak veel kookte in het weekend het het vervolgens achter liet in de vriezer en koelkast voor hem om op te warmen. Eenmaal de muziek in de auto klonk duurde het maar een paar seconden tot Autumn behoorlijk enthousiast liet merken dat ze het nummer kende. "I love that you know these, you are awesome." Een grote grijns speelde rond zijn lippen en Ethan besefte hoe knap het enthousiasme Autumn maakte. Pas na wat misschien wel een minuut was geweest had hij door dat hij naar haar staarde, écht staarde, en keek hij vlug weg. Het was duidelijk dat hij zijn opgetrokken muur van net weer had laten vallen en hij hoopte dat het niet te veel van het goede was. Haar antwoord verbaasde hem opnieuw en Ethan deed zijn best om niet nogmaals te vragen of ze er wel heel zeker van was. Wat hij ook dacht maar niet uitsprak was dat ze het hoogstwaarschijnlijk zou willen doen zonder dat anderen er achter kwamen. Dat was iets wat hij zou accepteren als hij de kans zou krijgen om eindelijk iemand te hebben waarbij hij zichzelf kon zijn en zijn enthousiasme mee kon delen. "I think something is really really wrong with you. Hanging out with the awkward, loner, criminal boy ánd doing graffiti? Your dad is going to have a heartattack!" De grijns was niet meer van zijn gezicht af te vegen en Ethan knikte kort. "Sure, thats fine. There is a good spot near my neighborhood. Let's do that. Work first, fun later." Om eerlijk te zijn keek hij er nu al naar uit, nog meer dan naar het werken aan het project.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Opnieuw had Autumn respect voor de eerlijkheid en de directheid van de jongen, hij zei precies zoals het zat en daar had Autumn bewondering voor. Zelf was ze eigenlijk niet zo, als het Autumn was dan het ze misschien heel verlegen gestameld waar de waarheid was of ze had het gezien als een kleine witte leugen en dus niet verteld hoe het daadwerkelijk zat. Zo was ze meestal zelf als haar de waarheid gevraagd werd en ze de waarheid moeilijk te zeggen vond. Ethan leek compleet het tegenovergestelde te zijn, hij leek zo makkelijk de waarheid kunnen te spreken en dat was iets waar Autumn misschien wel een beetje jaloers op was. Zo waren er al twee karaktereigenschappen die de jongen had die Autumn ook zo graag zou willen hebben, niet geven om wat anderen van hem vonden en het vermogen om makkelijk de waarheid te spreken. Al gingen de twee eigenschappen misschien wel een beetje hand in hand, als je niet gaf om wat anderen van je vonden dan was het ook makkelijker om te zeggen zoals het zat. “I’m sorry for the glares and the whispers.” Autumn was daar zeker schuldig aan, het was gewoon zo makkelijk om mee te doen als haar vriendinnen het deden. “And I know you say you don’t care but I do.. I don’t want to be one of those nasty girls.” Autumn was haarzelf wel bewust dat ze een deel uitmaakte van de groep gevuld met nare meiden die constant over iedereen aan het fluisteren waren en hun vooroordeel al klaar hadden staan. “And I’ll try to be better.” Vastberaden sprak Autumn de woorden uit, al wist ze wel dat het niet zou van een op de andere dag zou veranderen maar ze zou wel een poging wagen en haar best doen om beter te worden. Een verlegen glimlach kwam op het gezicht van Autumn bij het horen van de woorden van Ethan. De jongen vond haar dus eigenlijk aardig, zelfs na wat ze hem net had aangedaan. Ze had de neiging om opnieuw haar excuses aan te bieden maar besloot het maar toch niks over te zeggen. “Alright, I can’t wait to learn all about not caring about other people their opinions.” Ook al sprak Autumn het op een grappende manier uit, ze meende het wel. Als de jongen haar oprecht wou helpen dan zou ze dat geweldig vinden.
Autumn kon het niet helpen om een beetje te lachen wanneer Ethan begon met het opnoemen van de dingen die hij niet kon. “Alright, well.. that is disappointing, I thought you were able to do everything.” Weer nam Autumn haar ogen even van de weg om tijdens haar lachen even naar de kant van Ethan op te kijken. Na een paar seconden genomen te hebben keek Autumn weer voor haar uit. Langzaam maar zeker reden ze steeds dichter naar de buurt waar ze woonde. Dit was ook wel te zien aan de huizen, de huizen die nu aan de zijkant van de weg stonden waren toch wel groter dan de huizen waar ze net langs reden en ook de tuinen die er om heen lagen waren gigantisch vergeleken met de een gemiddelde tuin.
Haar vader zou inderdaad niet blij zijn als hij wist dat zijn dochter met iemand omging als Ethan, laat staan als ze dan ook nog eens met de jongen op pad ging om iets illegaals te doen. “Good girl gone rogue.” Grapte Autumn, al was het misschien niet helemaal een grap maar het was niet alsof Ethan haar veranderde in een of andere crimineel. “But for now all my dad just has to think we are working on this project.” Nu hadden de twee net beide toegegeven dat ze elkaar graag wouden leren kennen buiten het project om maar Autumn wist dat haar vader nooit een vriendschap met iemand als Ethan zou goedkeuren dus voor nu zou ze de man gewoon vertellen dat ze alleen maar samenwerken met dit project. “Alright, I can’t wait.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was moeilijk om een eerlijk antwoord te geven zonder ronduit bot over te komen maar als er iets wat waar hij slecht tegen kon was het liegen. Zijn vader deed het constant. Het was iets wat bij het vak hoorde volgens de man en hij had een poging gedaan om het Ethan ook te leren. Ondanks dat hij kon liegen als het nodig was, écht nodig was, ontweek Ethan het altijd. De waarheid kwam toch altijd wel boven tafel. Bij haar excuses schudde Ethan zijn hoofd. "You are just doing things to fit in with them and keep the image everyone has of you. I don't think you are actually wanting to be mean." Het was iets wat wel vaker gebeurde in groepen en veel mensen waren we schuldig aan als er er op terug keken. Onbewust voor de persoon die het deed maar pijnlijk voor de persoon op wie het werd gericht. Als je naar de situatie keek kon Ethan niet ontkennen dat het pestgedrag was, maar voor hem voelde het allang niet meer zo. Misschien zou het zelfs raar zijn als iedereen die zo tegen hem deed morgen opeens compleet normaal deed en zelfs iets vriendelijks tegen hem zou zeggen. Het was makkelijker om niemand te zijn, in de schaduwen te lopen zonder aandacht te trekken, als mensen weinig interesse in je hadden buiten het onaardige commentaar. Soms deed het nog pijn als iemand waarvan hij het niet verwachtte meedeed met de rest zoals Autumn vandaag, maar dat was hij niet van plan om hardop te zeggen. Ze deed nu immers haar best om het goed te maken met hem en hij had al zo ongeveer gezegd dit te accepteren. "Thank you for that. If you really want to then go for it but don't feel like you have to do it for me. I don't want to be the reason for you being in trouble with your friends. They won't appreciate it." Autumn moest er wel klaar voor zijn om dit aan te kunnen. "Maby start with something small." Ethan glimlachte even kort naar haar. Om eerlijk te zijn vond hij het echt heel erg lief dat ze nu al inzag wat haar gedrag deed en het wilde veranderen. Misschien was het niet echt speciaal voor hem maar het voelde wel alsof dat zo was.

Ethan trok een verdrietig gezicht toen Autumn lachte en zei dat hij haar teleurstelde. "I'm not superman capable off everything, but I can learn stuff!" Iedere keer dat ze naar hem keek groeide zijn eigen glimlach weer iets. "I can give you a discount on movie tickets, does that make it better?" Vroeg hij haar met een lach. Het was een grap ook al kon hij haar wel echt korting geven vanwege zijn werk. Zijn blik gleed over de huizen waar ze langs reden. Ethan probeerde zich voor te stellen hoe zou het zijn om in zo'n groot huis te wonen zonder gebreken. Autumn zou het nooit volhouden in zijn huis, daar twijfelde hij niet aan ook al was het een vooroordeel. "Oh I love it, you should dress up all tough and scary to match." Zei hij met een korte lach. "Really? I can't tell him? I would love to see his face but I also don't want him to go crazy and throw me out of the house." De rest kwam later wel óf Autumn moest er voor kiezen om haar vader voor te liegen en niets te vertellen over het feit at ze tijd met hem doorbracht.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn was aan de ene kant blij om te horen dat Ethan dit idee over haar leek te hebben waar ze niet daadwerkelijk gemeen was en ook voor haar eigen gevoel was dit het geval. Ondanks dat kon Autumn het niet helpen om in haar achterhoofd haar vervelend te voelen over het feit dat dit imago waar ze zo erg haar best voor leek te doen er een was waar ze gemeen werd gezien door anderen. Eerder dacht ze altijd dat haar imago meer bestond uit het feit dat ze van een rijke familie kwam en daardoor ook populair was, door wat Ethan haar vertelde kwam ze er echter ook achter dat dit imago van haar bestond uit het feit dat ze andere neerhaalde en je stereotypische ‘mean girl’ was. Ze kon er ook niet tegenin gaan omdat Autumn wist dat Ethan gelijk had, al had de jongen het niet precies zo verwoord. De reputatie die ze omhoog hield was een reputatie waarin ze werd gezien als gemeen en arrogant. “Thanks.” Een zwakke glimlach verscheen op op haar gezicht, al was dit er wel een die ze er zelf op moest forceren, ze wist ook niet zo goed wat ze anders nog moest zeggen. Het was niet alsof ze in de verdediging zou vliegen. “Well, don’t flatter yourself, I’m not doing it for you.” Grapte Autumn. “You just helped me see that I can be kind of a bitch and now I want to change that.” Het was misschien niet geheel helemaal voor Ethan dat veranderde, op het eerste oog leek het eigenlijk meer alsof het meer door hem kwam dan dat het echt voor hem was. Toch was het diep van binnen ook wel een beetje voor de jongen maar zoiets zou Autumn niet echt toegeven, dat was iets dat ze voor haarzelf zou houden. “Sure, I’ll give it a try.” Ze kon het inderdaad altijd proberen met iets kleins, al was het eens een liedje erop zetten die ze leuk vond of een shirt dragen van een band waar zij dan van hield, kleine dingen die ze normaal niet zou doen.
Autumn moest opnieuw lachen door de jongen, vanuit haar ooghoek had ze de zielige blik van hem gezien. “I really thought you were some sort of superman.” Autumn haalde haar hand even van het stuur om wat haren uit haar gezicht te vegen, al zette ze daarna snel weer haar hand terug. “A discount at the cinema? Guess you’re superman after all.” Autumn ging niet vaak naar de bioscoop, al zou ze wel graag vaker willen. Het idee van een bioscoop was voor haar gewoon zo leuk, op een groot scherm een film kijken gezamenlijk met een heleboel andere mensen terwijl je popcorn gekocht had die eigenlijk veels te duur was. Niet dat geld voor haar een probleem was, voor zowel een ticket of de popcorn maar toch deed ze graag alsof, puur voor het idee. Daarnaast hadden ze zelf ook wel een soort theaterkamer thuis, daar hing een zowat gigantisch tv scherm en hadden ze ook een soort theater opstelling met stoelen. Toch hield Autumn meer van het idee van een publieke bioscoop dan van de privé bioscoop bij haar thuis. Misschien was dat wel raar, dat Autumn toch meer van een openbare bioscoop hielp maar ze kon er niks aan doen. De sfeer leek haar daar dan gewoon zoveel gezelliger.
Autumn haalde haar schouders op en grinnikte zachtjes. “Might as well go all the way.” Autumn was blij dat de twee weer gewoon gezellig kunnen leken te praten en weer grappen met elkaar maakten zoals ze dit gister tijdens de les gedaan hadden. De sfeer was dan veel gezelliger als dat het zojuist geweest was. “Yeah, maybe let’s just wait with telling him anything about hanging out as friends.” Op dat moment kwam Autumn aan bij de oprit van haar eigen huis. Autumn haalde de sleutels uit de auto en keek naar Ethan. “Well, this is.” Een kleine glimlach kwam op haar gezicht. “Sorry that it’s so small.” Uiteraard was het een grap, Autumn wist zelf ook wel dat haar huis eigenlijk meer onder de categorie mansion viel, aangezien het een groot en luxe woonhuis was. Autumn stapte uit en wachtte even op Ethan zodat ze samen de trap op konden lopen naar de voordeur.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
"You have to remember that rumors and reputations don't make a person. You are more than people can see from the outside." Ethan keek haar langer aan om duidelijk te maken dat hij het meende. Het was iets wat hij uit eigen ervaring kon zeggen maar ook iets wat hij nu bij haar zag. Achter het beeld wat hij van haar had gehad zat veel meer en iets veel mooiers. Een oprechte, lieve persoon die enthousiast was over de dingen die ze leuk vond. De manier waarop haar glimlach pas echt werd als ze de act liet vallen en in een gesprek met hem viel, dat maakte haar wie ze was en dat maakte haar mooi. Veel mooier dan ze al was. "Thats very dissapointing, I would love to be your muse, your inspiration to change and become a better person! That has been my life goal all along." Ethan grinnikte kort en keek even om naar haar. "No if you want to change it has to be for nobody but yourself. Thats when you know your ready." Het was nu genoeg geweest om hier over te praten en om eerlijk te zijn wilde Ethan er ook niet meer over nadenken. Dit moment was goed, hier in de auto gewoon met haar kunnen praten alsof hij haar al tijden kende, en dat wilde hij vasthouden. "I can't spoil my secret Autumn, if I told you I really am some alien here to save the world my cover would be blown! Maby I am and maby I'm not. Love to be a mysterie." Zei hij grijnzend. Het was een stomme grap maar hij had het idee dat Autumn dat niet erg zou vinden aangezien ze hem tot nu toe alleen maar aanspoorde. "Yep, Superman with popcorn in his hair and smelling slightly like spilled fanta and coca cola. Oh and don't forget the fancy suit, I don't get how the girls aren't falling for me right when they see me." Zijn werk was altijd verassend en nooit erg... fris. Vooral omdat hij de avonden draaide was er genoeg gaande om hem bezig te houden. "I can really give you a discount though, perks of working there. The only perk actually." Ethan keek even om naar haar. Als hij zijn eerste gedachte moest geloven dan zou Autumn nooit een bioscoop binnen stappen. De plek was veel te vies en te druk om een kans te geven en ze kon alle films waarschijnlijk net zo comfortabel vanuit haar eigen huis kijken. Toch wist hij dat ze hem kon verassen en vroeg hij zich af of ze dit als een aanbod zou zijn en er misschien gebruik van zou maken.
Ethan zocht in zijn telefoon een volgend nummer dat hij door de jaren heen veel had gedraaid op zijn platenspeler en Autumn moest het nummer ook kennen. "Alright, a classic you have to know or I will have lost all faith in you." Bij het begin van het nummer draaide hij het geluid op en begon hij met een grijns de tekst te lipsynchen. Hotel California van The Eagles. Het nummer liep af op het moment dat ze Autumn's oprit op reden en Ethan zette het geluid weer zachter. "Alright I will be nice and wait. Got to get on his good side before I make him mad." Niet dat hij van plan was om de man bewust boos te maken, alleen gokte Ethan alles wat hij deed dat met Autumn te maken had al kans maakte om de man te irriteren. Voor nu konden ze het best dus allen maar met het project bezig zijn en naar de man luisteren, voor nu. Hij was niet dol op mensen die hem vertelde hoe hij zich moest gedragen en wat hij moest doen maar voor nu kon hij dit maar beter accepteren.
Ethan schudde zijn hoofd en keek haar verontwaardigd aan. "How dare you even take me to this tiny place? It's not worthy of my greatness." Kort lachte hij waarna hij de auto uitstapte en de deur sloot. Om eerlijk te zijn kon hij zich niet voorstellen dat een huis zo gigantisch als dat van Autumn een echt thuis was. Het gebouw wat zo groot dat hij er makkelijk in kon verdwalen en er konden zeker drie gezinnen in wonen als het niet meer was. Ethan volgde Autumn naar de voordeur toe en streek zijn kleding wat rechter. Een goede eerste indruk kon de kans dat haar vader hem het huis niet uit zou schoppen vergroten.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
De woorden van Ethan waren zeker waar, sterker nog, Autumn kon hem herinneren dat ze hem gisteren in de les iets vergelijkbaars gezegd had. Toch leek het voor haar moeilijker om het advies zelf op te volgen en het tot haar te nemen dan dat het geweest was het verhaal gisteren aan Ethan te verkopen. Toch verscheen er bijna automatisch een kleine glimlach op haar gezicht. Ze vond het lief dat de jongen zo zijn best leek te doen om Autumn te helpen, ook al was hij haar dat niet verontschuldigd. Integendeel, na de lange tijd hoe Autumn hem behandeld had en zelfs na wat ze hem vandaag had aangedaan, iets waar ze toch wel moeite mee had om het te laten gaan, zou Autumn het alleen maar begrijpen als de jongen deze kans gebruikte om de meid verder de grond in te trappen. Toch bleef hij vriendelijk en probeerde hij haar dus te helpen, iets waar Autumn hem toch wel dankbaar voor was. “Thank you… for everything. I mean it.” Autumn nam een paar seconden de tijd om de jongen aan te kijken, met de glimlach nog steeds op haar gezicht. Ze hoopte dat de jongen wist dat ze hem echt dankbaar was voor het zo vriendelijk doen en dat ze niet gewoon deed alsof. “And who knows, maybe you’ll be my muse some other time.” Een kleine knipoog volgde haar opmerking waarna ze al snel lichtelijk in de lach schoot. Al zou het haar niks verbazen als ze ooit een keer een tekening zou maken waarmee de jongen een inspiratie voor haar zou zijn.
Natuurlijk had Ethan ergens een baan, iets waar Autumn zich nog nooit zorgen over gemaakt had hoeven te hebben. Haar vader had haar nog nooit een baan laten nemen, hij betaalde altijd alles voor haar en dus was er ook geen reden voor haar om een baan te nemen. Al hield ze opnieuw wel van het idee om ergens te werken, zoiets leek haar wel eens geinig om te doen. Waarom wist ze niet maar dan had ze gewoon iets te doen en dan kon ze zelf haar eigen geld verdienen. Autumn had alleen nog nooit daadwerkelijk ergens gesolliciteerd of een baan proberen te krijgen. Zover was de dan dus nog nooit gekomen. “Sounds like the perfect superhero.” Autumn legde extra nadruk op het woord perfect, alsof het daadwerkelijk een geweldige superhelp zou maken. “But alright, if you say you can get me a discount.. I’ll follow you up on that because I really need that discount, you know.” Eigenlijk zou ze wel graag een keer naar de bioscoop gaan, of dit nou met of zonder de korting was, of met Ethan, of zonder de jongen. Dat kon haar niet veel interesseren. Al ging haar voorkeur toch stiekem wel iets meer naar het op pad gaan met de jongen. De korting aan de andere kant kon haar echt helemaal niks interesseren.
Uiteraard kende Autumn het laatste liedje wat Ethan er op gezet had voordat ze de oprit opgereden waren. Zo moeilijk was dat ook niet, het was inderdaad een klassieker. Autumn had dan ook de laatste paar minuten van het rijden net zoals Ethan gelipsynched op het liedje. Daadwerkelijk zingen deed ze dan nog net niet.
“I am so sorry, sir.” Autumn was blij dat Ethan mee kon grappen over het feit dat Autumn haar eigen huis klein noemde in plaats van er beledigd door te worden of het een domme grap te vinden. Toen was het tijd voor Autumn om op de deurbel te drukken wat zou betekenen dat of haar stiefmoeder zou open doen, of de au pair, of dat meteen haar vader aan de deur zou komen. Na een paar seconden ging de deur open en daar stond hij dan, een al wat oudere man met bruin grijze haren, netjes gekleed. “Hey father.” Autumn zag de man zijn blik naar Ethan. “So this is the kid I told you about who is going to work with me on the school project.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Om eerlijk te zijn gebruikte Ethan haar eigen woorden deels tegen haar omdat het advies precies klopte in deze situatie. Aan haar was te zien dat ze het moeilijk vond en het zelf minder accepteerde dan hij dat deed. Misschien was hij iets te direct geweest in zijn verwoording en had hij haar minder duidelijk moeten maken dat ze zich zo tegen hem gedroeg? De schade was nu toch al aangericht en de kleine glimlach die ze hem bood maakte dat hij het maar liet gaan. "Your welcome, I hope I was not to blunt." Haar blik vertelde hem dat het niet het geval was en hij glimlachte even terug. "You should keep that on your face, It looks good." Het was er uit voor hij het doorhad en vlug probeerde hij er overheen te praten. "Oh what will it be? A drawing of me? A painting? I could model for you." Ethan grinnikte even omdat het iets was wat hij normaal nooit zou zeggen. Haar knipoog liet het echter overgaan in een echte lach."Oh that wink sealed the deal, definitely a drawing of me. Details will be discussed later." Het was totaal niet serieus en Ethan verwachtte ook niet dat ze het er ooit nog over zouden hebben maar voor nu was het een leuk idee geweest. "You do need the discount so you can give me the rest of the money as a tip ór buy me a huge popcorn if you go and watch the movie together with your favorite superhero." Ethan bleef zich verbazen over zijn eigen opmerkingen en hoe soepel het gesprek liep. Normaal kon hij behoorlijk ongemakkelijk zijn omdat hij zich maar bij weinig mensen op zijn plek voelde, maar bij Autumn ging het allemaal zo vanzelf. "I have this one in my record collection, one of the first ones I got. My mom gave it to me." Zei hij haar toen de muziek afliep.
Samen met Autumn wachtte hij bij de voordeur af tot er open werd gedaan. De man voor hem hoorde overduidelijk in dit huis thuis, alles aan hem riep dat hij zwom in het geld en zich er heel bewust van had. Van een vriendelijke blik die hij zijn dochter schonk ging over in een afkeurende blik richting Ethan. "Thís is him?" Ethan kon de walging in zijn stem horen en de glimlach waar Autumn voor gezorgd had verdween van zijn gezicht. "Hello mister Russley, my name is-." Voor hij verder kon gaan onderbrak de man hem al. "Ethan Marsh, son of Marcus Antonio Marsh." Het kwam er uit alsof zijn naam een soort vloek was en Ethan knikte kort. Het was misschien ook onlogisch dat hij zichzelf voorstelde maar hij deed zijn best om zich netjes te gedragen. "You are not working with my daughter. I don't even want you near her." De man zette een stap naar Ethan toe maar hij bleef op zijn plaats staan. "I am sorry that you do not agree with our teachers choice sir, but we where paired together." Hij moest zich inhouden om geen onvriendelijke opmerking te maken en zijn blik gleed even kort naar Autumn en vervolgens weer naar de man. "I am not my father, sir. You do not have to worry about me working together with Autumn."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Helaas was het gesprek wat Autumn met de jongen in de auto gehad had afgekapt door het feit dat ze naar de voordeur gelopen waren en daar haar vader de deur open gedaan had. Dan kon Autumn moeilijk gezellig door blijven gaan met het lachen en grappen met Ethan. Hoe graag ze dat ook zou willen, Autumn had geen idee hoe haar vader zou reageren op het feit als hij de deur opengedaan had en daar stond zijn dochter dan met Ethan Marsh te praten terwijl ze het had over hoe ze hem zeker wel een popcorn zou betalen als ze samen naar de bioscoop zouden gaan of als ze het had over hoe ze zeker wel een tekening of een schilderij zou maken van de jongen. Autumn ging er niet van uit dat dit iets was wat haar vader graag hoorde, al helemaal niet als ze hem moest overtuigen van het feit dat Autumn puur en alleen het project met Ethan zou maken maar dat er voor de rest niks aan de hand was tussen de twee. Sowieso zou haar vader al niet blij zijn met dat nieuws maar Autumn hoopte dat de man zich daar tenminste nog overheen kon zetten. Hoe Autumn het uiteindelijk aan haar vader moest breken dat ze ook gewoon met de jongen omging wist ze nog niet, dat was dan ook een probleem voor de toekomst en niet op het moment.
Natuurlijk kon haar vader niet voor heel even aardig doen, niet eens een seconde. Zodra zijn ogen vielen op de jongen en hij leek te realiseren wie het was vervaagde de glimlach die hij eerder op zijn gezicht had vrijwel meteen. Autumn zuchtte meteen bij de vraag of dit de jongen was. Ook al respecteerde Autumn de eerlijkheid van Ethan, van haar mocht het op het moment toch wel wat minder van haar vader. De man was iets te eerlijk en te bot volgens Autumn en ze hoopte echt dat haar vader het wat kalmer aan ging doen. “Yes, this is him.” Mompelde Autumn zachtjes op zijn vraag. Helaas leek het er niet op dat de man enig plan had van terug houden wat hij dacht. Voordat Ethan zich ook maar voor kon stellen leek de man al meteen te weten met wie hij te maken had, hij maakte zelfs meteen de zin van Ethan af. Autumn haar vader ging zelfs nog een stap verder dan dat en noemde de naam van Ethan zijn vader er ook maar meteen bij op. Zelfs de manier waarop de woorden uit zijn mond kwamen maakte het duidelijk dat haar vader het niet eens was met het feit dat het Ethan was die voor zijn deur stond.
Autumn keek een beetje verbaasd op toen haar vader een stap dichter bij de jongen zette. Autumn keek haar vader aan terwijl hij Ethan leek te vertellen over hoe hij niet wou hebben dat de twee zouden samen werken. Het antwoord van Ethan maakte Autumn wel blij, hij leek er niet meteen fel op in te gaan. In plaats daarvan antwoordde hij kalm. “Dad..” Bracht Autumn zachtjes uit nadat Ethan tegen hem in gegaan was. “It’s just the project, that’s it.” Autumn wist dat het gelogen was, ze had er een paar minuten geleden nog over gehad met Ethan hoe ze elkaar vaker wouden zien. Dit zou ze uiteraard niet aan haar vader vertellen. “I do not care, I don’t want my daughter hanging out with some kind of criminal.” Autumn voelde haarzelf een beetje boos worden maar probeerde dit toch zoveel mogelijk te onderdrukken. “Dad, you think I am happy with the fact I got paired up with some loser like this? But I already begged the teacher to pair me up with someone else and she wouldn’t bug.” Opnieuw stond Autumn daar te liegen voor haar vader maar het maakte haar eigenlijk niks uit. “Don’t worry, after this you’ll never have to see him again.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld