mysteryland schreef:
Het was een week later en opnieuw stapte Jaxon op zijn fiets om weg te gaan. Vanavond was er weer een gevecht. Iets in hem zei hem dat hij niet moest gaan, er waren vele redenen waarom het gevaarlijk was en waarom hij beter thuis kon blijven. Maar er waren ook goede redenen om wel te gaan, en dat was genoeg om hem over te halen. De eerste keer dat hij op de locatie kwam, was hij vooral zenuwachtig. Toen wist hij nog niet precies wat hij ervan moest verwachten. Maar nadat het gevecht gewonnen was voelde het meer zoals hij verwacht had. Het was anders, spannender, maar het vechten lag dicht bij zijn hart en hij had er genoeg passie voor.Hoewel hij de eerste dagen slechts met pijn kon bewegen had hij daarna zijn trainingen vlug opgepakt om zich voor te bereiden op deze avond. Hij voelde soms nog een stekende pijn in zijn rug als hij een verkeerde beweging maakte en op zijn voorhoofd, net boven zijn wenkbrauw was nog een klein litteken te zien, maar voor de rest voelde Jaxon zich hersteld genoeg om opnieuw de ring in te stappen.Na even fietsen kwam Jaxon aan op de locatie. Hij zette zijn fiets op slot en liep richting de ingang, waar net als vorige week dezelfde man stond. Hij stond met zijn armen over elkaar en bekeek Jaxon met een kritische blik. Jaxon wilde zijn telefoon uit zijn zak halen om de uitnodiging te laten zien, maar de man knikte enkel naar de deur zonder wat te zeggen. Jaxon wist niet zo goed of hij nog iets moest zeggen, dus besloot hij maar gewoon naar binnen te gaan. Hij keek op zijn horloge, het was bijna kwart over acht, de tijd die hij met Steven had afgesproken. Hij zwaaide zijn sporttas over zijn schouder en liep de menigte in. Zijn ogen waren op de vechters binnen de ring gericht, zoals de rest van de aanmoedigers in de zaal. Af en toe werd er gejuicht, maar het geluid ging volledig langs hem heen. Hij observeerde enkel het gevecht en keek toe hoe een jonge vent, hij schatte ongeveer zijn leeftijd, werd ingemaakt door een oudere man die veel breder en groter was. Afkeurend schudde hij zijn hoofd, dit had hij geweest kunnen zijn, in feite stond hij ook zo in de ring vorige week. De jongen werd goed toegetakeld en het bloed zat bijna overal. Het verschil was alleen dat Jaxon had teruggevochten, en zich staande wist te houden. Hij wist nog net te zien hoe de jongen knock out werd geslagen. Het gejuich werd luider, en Jaxon trok zich terug uit de menigte, het was niet iets wat hij nu wilde zien.Toen hij zich omdraaide zag hij Steven staan en besloot op hem af te lopen. ‘Hey Steven!’ Het klonk enthousiaster dan dat hij zich daadwerkelijk voelde. Steven draaide zich om en begroette Jaxon. ‘Hey, goed je te zien. Ben je klaar voor vandaag?’ Jaxon knikte, meer om zichzelf te overtuigen dan Steven. ‘Mooi. Je kan je wel alvast omkleden, ik kom er zo aan.’ Verder zei Steven niks over de wedstrijd, of over zijn tegenstander. Misschien was dat maar beter ook, misschien wilde hij het wel helemaal niet horen. ‘Is goed.’ Antwoordde hij nog, waarna hij zich omdraaide en richting de kleedkamer liep.
@Control