Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // ft Idris

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Soms kijk ik nog eens op mijn telefoon of ik al een bericht heb gekregen of niet, maar telkens word ik teleurgesteld. Helemaal niks. Ik krijg een steeds slechter gevoel hierover. Dit is niks voor Lorena. Misschien moet ik zo nog maar eens langs haar moeders huis gaan. Desnoods een leugentje om bestwil dat ik in haar kamer kan kijken of er geen hint ligt naar waar ze kan zijn? Nee, dat kan ik niet maken. Dat is privacyschending. Daarbij wil ik ook niet tegen haar moeder liegen, dat is niks voor mij.
"Ja, ik gok dat ze aan het spijbelen is. Ze was niet in de les en toen ik langs haar moeder ging, vertelde ze dat ze gewoon op school hoorde te zijn. Normaal gesproken zou ze het wel aan mij melden als ze gaat spijbelen, voor het geval een leraar of ouders ernaar komen vragen." Ik lach eventjes. Het gebeurt zelden dat er iemand spijbelt, maar de smoesjes die we dan bedenken slaan echt nergens op. Iets zoals 'de tandarts' kom niet in ons op. Altijd hebben iets raars waarvoor we bij de dokter zitten of iets dergelijks. "Het gebeurt niet vaak, maar het komt dus wel eens voor."
Ik rek mezelf uit in zijn auto van het lange zitten. Het is niet niks, dat gespannen zitten in een auto. "Vaak komt ze naar mij toe als ze het moeilijk heeft, of ik kom naar haar toe. Als we buiten onze huizen en school te vinden zijn, is het eigenlijk alleen maar in het centrum waar wat kledingwinkels zitten en enkele eetzaakjes. We zouden daar altijd even naar toe kunnen rijden, maar ik gok dat het ook niet gaat helpen." mompel ik. In je eentje is shoppen nooit leuk, vind ik dan. Daarbij help ik Lorena altijd met haar outfits uitzoeken. Ze wilt er altijd goed uitzien, dus iemand die haar mening geeft, is altijd welkom. "Oh! Het park, misschien?" voeg ik er nog snel aan toe. "Ze houdt van wandelingen!" Ik kijk om naar hem met enige enthousiasme. Dit zou ik nog eens goed kunnen hebben. Waar zou ze anders zijn?
"Van wat voor plekken houdt Damon? Ik ken het hier aardig goed, misschien kan ik wat bedenken?" Ergens kan ik deze vraag zelf al beantwoorden, een bar of kroeg. Zo'n type is Damon wel van wat ik gezien heb, maar ik kan het altijd mis hebben.

Damon
Vanuit mijn ooghoek, houd ik haar goed in de gaten. Ik heb geen zin om haar kwijt te raken of iets dergelijks. Nu zou ik haar natuurlijk binnen een mun van tijd weer terug gevonden hebben, maar dat zou weer een beetje extra moeite kosten. Liever wat makkelijker. Ik heb al mijn energie nodig om uit te vinden wat hier aan de hand is. Dit is mij nog nooit overkomen en als ik Stefan's dagboeken goed herinner, hij ook niet. Ik heb ook nog nooit gehoord dat dit is voor gekomen bij een andere vampier, al vraag ik mij af of het überhaupt wat uitmaakt wat je bent. Op dit moment loopt er een meisje achter mij die een normale sterveling is. Het blijft tot zover een raadsel. Kon er maar ergens een hint te vinden zijn.
Een grijns verschijnt op mijn gezicht wanneer Lorena haast struikelt. Schaamte is te voelen, maar ik blijf, voor nu, netjes en draai mij niet om. Ik doe maar alsof ik het niet heb gezien. Daarbij wil ik snel thuis komen, zodat ik op onderzoek kan uitgaan. Er moet wel wat in mijn huis te vinden zijn, al is het een papiertje waar alleen maar Ha ha ha! op geschreven staat. Dan weet ik tenminste dat er iemand achter zit en dat dit oprecht voor mij bedoelt is. Voor een mens die aardig wat wondjes heeft, loopt ze toch nog door. Ze is een taaie, wat voor nu goed is. Zolang ik maar op mijn tempo kan werken, is het goed.
"Yep, het huis van mij en mijn broer." antwoord ik en open de deur. Een uitleg geven dat dit officieel het huis van mijn oom is geweest, gaat voor alleen maar vragen zorgen, dus besluit ik daar maar niks over te zeggen. "Doe alsof je thuis bent." antwoord ik waarna ik vervolgens meteen de trap op ren naar mijn kamer toe. Als er een aanwijzing moet zijn, of in ieder geval iets om te laten merken dat dit bedoelt is tegen mij, moet het hier te vinden zijn. Zo niet, dan speur ik nog eens tussen Stefan zijn spullen. Hij schrijft van alles op en spaart ook genoeg.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Damon en zijn broer moesten dus al aardig wat centjes gespaard hebben als je zoiets kan kopen. Met verwondering op mijn gezicht stapte ik achter hem aan. Elk detail van dit prachtige huis bekeek ik goed. Je zag zulke huizen niet meer zo vaak. Ze lagen landelijk, hadden een unieke stijl en waren groot genoeg voor een heel gezin. Damon ging in een looppas naar boven en ik vermoedde dat het richting zijn kamer was. Wat hij daar ging doen, was een vaag iets. Waarschijnlijk ging hij op zoek naar aanwijzingen, die moesten er ook wel zijn. Toch had dit huis mijn hele aandacht naar zich toe getrokken. Voor me was er een zitkamer en de open haard was gedoofd. Gelukkig want buiten was het redelijk warm. Langzaam stapte ik naar de zitkamer, die op een lager niveau was. Mijn aandacht werd meteen getrokken door de biljart tafel die ernaast stond en even kon ik een glimlach niet onderdrukken. Zo typisch mannen. De keuken is groot en ook hier is een open haard aanwezig. Ik was onder de indruk, en dat was nog zachtjes uitgedrukt. Boven hoorde ik voetstappen en via een mooie trap ging ik naar boven heen. Ik kwam uit op een gang waar ik uitkeek op veel gesloten deuren. Mijn hand gleed langs de muur en aan het einde van de gang, zag ik één deur openstaan. Mijn pas versnelde ik en deze deur keek uit op een slaapkamer. Damon was druk aan het zoeken in deze kamer en even glimlachte ik. Hij had eigenlijk best nog iets schattig. 'Iets gevonden?' De kamer stapte ik in en ook hier bekeek ik alles zorgvuldig. Nog niet vaak was ik terecht gekomen in een kamer van een jongen. Aan zijn kamer grensde meteen een badkamer en dat herinnerde me eraan dat we daarvoor eigenlijk naar hier waren gekomen. De badkamer zelf was prachtig! Alleen was alles wel open dus voor schaamte had je hier weinig plek. Alles was zo mooi aan dit huis en ik zou er zelf ook wel in willen leven. 'Waar is ergens de badkamer? Dan kan ik me even opfrissen en je nadien meehelpen zoeken.' Mezelf bekeek ik even in een spiegel die aanwezig was in de slaapkamer van Damon. Een opfrissing had ik zeer zeker nodig. 'Heb je misschien ook een t-shirt dat ik kan lenen?' Op mijn hielen draaide ik me naar Damon om en keek hem recht aan in zijn blauwe ogen. Dit was een serieuze vraag.

Enzo
Duidelijk wist ze veel over Lorena te vertellen. De dames zullen dus al lang vrienden zijn met elkaar. Spijbelen, het was een woord en een ding dat pas de laatste jaren vaker aan bod was gekomen. Nog niet lang was er een woord gegeven aan afwezigheid op school, tot kort omdat scholieren dit steeds vaker begonnen te doen. Over de redenen dat ze daarnaast nog eens verzinnen, ga ik zwijgen.
Ze houdt van wandelingen, daar kan ik wel wat mee. 'Ik zal mijn auto hier even parkeren. Dan kunnen we via het park misschien het centrum instappen? Daar hebben we inderdaad meer kans om Damon aan te treffen.' Mijn ogen gleden langs de zijkanten van de baan. Gelukkig was het een raar uur waarop dus niet veel mensen buiten kwamen en het over het algemeen redelijk rustig was. Plaats genoeg dus. Mijn auto parkeerde ik netjes in een plaats en controleerde even hoe hij erbij stond. Mijn duim stak ik op naar Bree en zodra zij de auto had verlaten, drukte ik op het knopje zodat deze op slot ging. 'Jij bent mijn gids want ik heb echt geen enkel idee waar ik naartoe moet.' Een speelse glimlach verscheen er op mijn gezicht en hiermee keek ik ook naar Bree. Diep in mijn hart wist ik dat Damon hier niet was. Zelf kende ik het hier niet en nog nooit had ik Damon iets horen zeggen over deze plek. Hij was hier niet en dat had ik al lang aangevoeld. Maar er was wel een grote kans dat de blondine hier ergens rondliep en het was een plicht van me om Bree mee te helpen aan deze zoektocht. Kort had ik een blik geworpen op mijn telefoon. Er was niets op zichtbaar, maar toch scrolde ik even langs mijn contacten. Gelukkig zag ik de naam staan waarna ik op zoek was. Een heks die me straks een dienst zou verlenen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Ik wacht rustig af totdat Enzo zijn auto heeft geparkeerd. Mij lijkt dat zo ontzettend lastig. Hoe krijg je hem ooit recht zo'n vak in zonder andere auto's te raken? Mijn moeder wilde mij al op m'n zestiende aanmelden om met rijlessen te starten, maar ik ben tot de dag van vandaag nog nooit achter het stuur gekropen. Ik ben het ook echt niet van plan, met de fiets of de bus kom ik er ook wel.
Eenmaal uitgestapt, loop ik met Enzo naar het park toe. "Het is hier niet super groot, dus je zal vast niet verdwaald raken." lach ik. Er is een basisschool, middelbare school, het centrum wat twee straten lang is en het park. Voor de rest zijn er vrijwel alleen maar huizen te zien. Vreselijk saai, maar we doen het er maar mee. Ooit hoop ik naar een grotere plek te verhuizen, maar voor nu zijn dat alleen maar dromen. Eerst school afmaken, dan zien we wel verder. Het park is ook niet gigantisch, maar door het groot aantal bomen en planten, moet je er toch helemaal doorheen lopen om alles goed te kunnen zien. Het park ziet er niet bepaald levend uit op het moment. Tot zover heb ik nog geen mens kunnen spotten.
Na een aantal minuten hebben we het hele park gezien. Geen Lorena en geen Damon. "Sorry van het verspillen van je tijd." mompel ik. Hij heeft het zelf ook druk met het zoeken naar zijn vriend, maar zelfs ik kan je vertellen dat Damon nooit in een park gevonden zal worden. Ik hoef hem niet te kennen om dat te weten. "Als wij hier doorlopen komen we bij het centrum aan. Hier zijn een aantal kroegen te vinden. We zouden eventueel kunnen opsplitsen om te zoeken?" vraag ik aan hem. Dat zou wel een stuk sneller gaan.

Damon
In mijn kamer is niks te vinden wat de oorzaak zou kunnen zijn van het mysterie waarin dit meisje en ik zijn beland. Hartstikke geïrriteerd, gooi ik wat spullen van mijn bureau af om te zien of er niks onder ligt verstopt. Niks, helemaal niks. De spullen laat ik op de grond liggen. Ik ijsbeer wat heen en weer door mijn kamer. Er moet toch een logische verklaring achter zitten? Waarom kan ik er niet achter komen? Ik hoor Lorena de trap opkomen en wacht tot ze deze kamer in komt. Ondertussen kijk ik weer in dezelfde lades die ik zojuist ook al had doorzocht. "Nee, helemaal niks." grom ik. Ik adem even diep in en uit en draai mij vervolgens om naar haar. "De badkamer is daar." Ik wijs naar een deur die aan mijn kamer grenst. "Daar kan je gebruik van maken." antwoord ik. Een shirt heb ik ook voor haar liggen. Als het goed is, ligt er nog genoeg vrouwenkleding in mijn kast van wat meisjes zijn vergeten. Of van waar ik de moeite niet heb gedaan om het te dumpen. Vaak als ik klaar was met een meisje, gaf ik haar de tijd niet om haarzelf nog aan te kleden. Vrijwel meteen zette ik mijn tanden erin en was het zo voorbij. Het lichaam werd gedumpt maar de kleding lag er nog. Mijn kast is gewoon een verzamelplek geworden, als je het zo bekijkt. "Kijk maar of je er wat tussen ziet liggen, er ligt nog wat kleding van eh..." Ik denk even na. "Mijn ex." voeg ik eraan toe en verlaat mijn kamer.
De zoektocht gaat verder op Stefan zijn kamer. Al zijn dagboeken en geschreven stukken liggen hier, zoals verwacht. Stefan haat het als ik zijn spul lees en probeert mij altijd tegen te houden. Vaak weet ik toch wel mijn manier te vinden om het toch te lezen. Mijn broer probeert altijd geheimen te bewaren voor mij, maar daar houd ik niet zo van. Ik wil graag alles weten, ook wat er speelt in het leven van Stefan.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Dit meende hij niet! Maar wanneer ik hem aankeek, zag ik in zijn ogen dit hij de waarheid sprak. Hij meende het echt! Ik moest dus gewoon de kleren aantrekken van zijn ex. Ik had geen idee wie ze was, laat staan hoe ze eruit zag. Mijn fierheid probeerde ik van me weg te schuiven, ook al was dat best moeilijk. Thuis had ik kasten vol kleren en nu moest ik het plots met afdankertjes doen. Een rilling gleed langs mijn rug en mijn ogen volgden hem. Liefde kon ik niet echt in hem weervinden. Wat had hem zo slechtgezind gemaakt? Wie had ervoor gezorgd dat hij zo harteloos was? Nog nooit had ik zo iemand tegen gekomen, zo gevoelloos. Ik rolde overduidelijk met mijn ogen en zuchtte even diep. Je hebt geen andere keuze, Lor. Dit was iets dat de hele tijd al doorheen mijn hoofd spookte. Met tegenzin stapte ik richting een kast heen en deze trok ik open. Mijn vingers vonden een zachte stof en ik trok het langzaam omhoog. Met een vies gezicht keek ik ernaar en al zeker als ik zag dat er bloed op zag. Snel liet ik de stof op de grond vallen en blies een haarlok uit mijn gezicht. Ik had al erger meegemaakt en dit was voor mijn eigen goed. Ik moest gewoon sterk blijven. De lade trok ik verder en begon er in te zoeken. Uiteindelijk vond ik iets wat naar mijn smaak was. Een donkergroene blouse. Met knopjes moest ik dit dicht doen en ik glimlachte tevreden. Het zag er zelf nog netjes uit. Er zat wel al enkele vouwen in dus ik had zo'n vermoeden dat het er al lang in lag. Wanneer ik een andere lade optrok, werden mijn ogen groot. Hierin lag allemaal ondergoed. Deze lade duwde ik snel weer dicht. Dit ging te ver voor me. Dat kon ik voorlopig nog niet aan. Hoeveel vriendinnetjes had Damon al gehad? Die gedachte duwde ik snel aan de kant en ik ga nog snel op zoek naar een zwarte broek. Zodra ik mijn outfit heb, ga ik richting de deur die Damon had aangewezen. Deze badkamer was ook groot en was erg licht. Er was ook hier veel gebruik van glas op te merken. De deur sloot ik achter me en legde het stapeltje kleren neer. Hier had ik zo naar verlangd. Even bekeek ik het systeem van de douche, maar al snel had ik het door. Ik draaide een knop en ik hoorde al snel een straaltje water. Tevreden begon ik me uit te kleden. Ik kon aan de slag gaan met mijn grondige schoonmaak.

Enzo
'Ik had al zo'n vermoeden dat het hier niet zo groot is.' Dit vertelde ik haar met een glimlach. Ik was hier al enkele keren voorbij gereden en op enkele minuten was je het dorpje zo voorbij. Zodra we in het park arriveerden, sloot ik kort mijn ogen. Mijn oren ging op zoek naar nog een andere hartslag, maar tot mijn grootste spijt was Lorena hier niet. Alleen wist Bree dat natuurlijk nog niet en kon ik het haar onmogelijk vertellen. Toch genoot ik stiekem van onze tijd samen. Dit was weer eens een andere ervaring. Ik had nog niet vaak met een meisje gewoon in een park gelopen. Laat staan met zo'n mooi meisje zoals Bree.
'Geloof me, dit is helemaal geen tijdverspilling voor me.' Bree wist niet wat ik allemaal in mijn vrije tijd deed of wat ik allemaal heb gedaan. Nu deed ik nog iets nuttig, toch in mijn ogen. We waren op zoek naar onze vrienden. Dat was toch iets goed? En terwijl leerden we elkaar kennen. 'Kroegen, daar is de kans groot dat we Damon kunnen aantreffen.' Dit was een gedacht van me dat ik luidop uitsprak. En even keerde er terug hoop in mijn lichaam. Er bestond nog écht een kans dat ik hem kon vinden. 'Opsplitsen is een goed idee. Dan verloopt het allemaal iets sneller en vinden we onze vrienden dus sneller. Maar toch geniet ik van onze tijd samen.' Even kort keek ik Bree aan en glimlachte oprecht. Deze meid deed wat met me. Op het feest had ik ook zo'n goede klik met haar gehad en die voelde ik nu terug. 'Geef even je telefoon zodat ik mijn nummer erin kan zetten. Bel me als je ze hebt gevonden of als er wat verkeerd loopt. Ik ben in de buurt.' Zelf moest ik niet in de buurt zijn, zou ik toch snel tot bij haar geraken. Zodra ze haar telefoon aan me overhandigde, nam ik hem aan. Behendig tikte ik op het scherm en binnen no time gaf ik hem terug. 'We zien elkaar snel.' Mijn vingers raakten kort haar wang aan en met snelle stappen liep ik dan weg van haar. Hop naar de eerste kroeg.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Meteen geef ik mijn telefoon aan Enzo wanneer hij vraagt om zijn nummer erin te zetten. Als je het mij vraagt, had dit al moeten gebeuren op de dag van het feest, maar zelf durfde ik dat niet te vragen op dat moment. "Goed, ik bel je wanneer ik wat weet of... niet weet." Ik lach eventjes. Hij geeft mijn telefoon terug, maar zijn vingertoppen tegen mijn wang aan, is hetgene waar ik van opkijk. Ik probeer mijn blozende wangen te verbergen. "Tot snel." zeg ik en loop meteen naar de eerste kroeg die ik tegen kom op mijn pad.
Ik kijk om mij heen en merk dat de kroeg niet al te vol is. Gelukkig maar, als de kroeg vol had gezeten om dit tijdstip, had ik toch wel even getwijfeld aan mijn dorp. Op mijn gemak, loop ik even rond. Niemand van mijn leeftijd is hier te vinden, dus Lorena zal er sowieso niet zijn. Damon zou ik niet weten. Hij is niet van mijn leeftijd, maar ik gok dat de leeftijdscategorie hier toch wel wat hoger ligt dan die van hem. Uiteindelijk besluit ik om maar naar de barvrouw te lopen en het na te vragen. Ik ga zitten aan de bar en wacht af totdat de vrouw mij opmerkt. "Goedemiddag, wat wil je bestellen?" vraagt ze aan mij. Ik haal mijn telefoon tevoorschijn en laat een foto van Lorena zien. "Heeft U toevallig dit meisje gezien vandaag?" vraag ik aan haar. De barvrouw kijkt even geïrriteerd en schud daarna meteen haar hoofd. Iemand is chagrijnig vandaag. "Nee, nog nooit gezien." snauwt ze naar mij. "En deze man?" Terwijl ik naar de foto zoek, begint de vrouw nogal te zeiken tegen mij. "Luister eens goed, kind. Ik probeer hier mijn centen te verdienen en op deze manier lukt dat niet." Zegt ze. Ik reageer er maar niet op en laat de foto van Damon zien. Vanuit haar ooghoek kijkt ze ernaar. Voordat ik nog maar iets kan zeggen of kan doen, trekt ze mij over de bar heen. Met een harde klap, val ik neer op de grond. Haar ogen kijken mij doordringend aan. "Hoe ken jij Damon?!" schreeuwt ze naar mij. Vol paniek probeer ik mijzelf los te krijgen uit haar greep, maar het lijkt wel alsof niks werkt. "Laat me los!" zeg ik met volle paniek. Wat heeft Damon deze vrouw aangedaan? En hoe komt het dat ze zo sterk is?

Damon
Ik scan de dagboeken van Stefan zo snel mogelijk door. Een deel van wat hier lag, had ik al eens gelezen, maar toch kijk ik er opnieuw in. De boeken waar niks in staat, smijt ik op de grond. "Rotzooi, Stefan!" zeg ik uit woede. Waarom zou hij de moeite nog nemen om over zijn liefdes gevoelens te schrijven? Waarom schrijft hij nou niet eens boeiende dingen? Iets waar ik iets aan heb, bijvoorbeeld.
Al snel merk ik dat dit een eindeloze zoektocht is. Stefan heeft hier nooit iets over geschreven, omdat het waarschijnlijk nog nooit gebeurd is. Ik kan ook geen enkele logica bedenken hoe dit gebeurd moet zijn. Ik stap zijn kamer uit en luister naar wat Lorena aan het uitspoken is. Ze staat onder de douche, mooi. Dat geeft mij de kans om even een snack te benuttigen. Ik loop de trap af en ga naar de kelder. In de vriezer zijn de bloedzakjes gelukkig nog te vinden. Wat een paniek zou er wel niet zijn als deze er nu niet waren. Dan had ik het moeten doen van Lorena, maar hoelang zou ik dat kunnen volhouden? Ik moet op een manier kunnen overleven om een uitweg te vinden en niemand weet hoelang dit wel niet kan gaan duren. Ik ruk een bloedzakje open en drink hem binnen enkele seconden leeg. Mijn lichaam snakt naar meer, maar voor nu houd ik het op één zak. Ik verplaats mijzelf naar de woonkamer toe en schenk hier een glas bourbon in. Het nadenken van wat hier aan de hand was, maakt mij ontzettend moe. Alles verliep op rolletjes de afgelopen tijd. Stefan en Enzo irriteren, wat mooie meisjes over de vloer, niks om je zorgen over te maken. Wat is er toch veranderd? Met een plof, laat ik mezelf vallen op de bank en wacht af tot Lorena klaar is. Misschien moet ik haar met wat dwang proberen uit te horen? Wie weet brengt dat mij wel op een spoor...

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Het raam had ik in de badkamer open gezet omdat de hele badkamer verandert was in een sauna. Mijn spiegelbeeld kon ik niet meer zien vanwege de damp en even grinnikte ik kort. Ik had echt van de douche genoten en daarom was ik er dan ook lang onder blijven staan. Maar ik wist dat me er nu ook nog een hele klus stond op te wachten. Mijn haar moest ik zien te ontknopen en ook de pijnlijke wonde op mijn voorhoofd zou ik moeten verzorgen. Zelf het water had soms een pijnlijk tintelend gevoel achtergelaten dus ik keek er alles behalve naar uit. Mijn lichaam werd zichtbaar in de spiegel en een hand haal ik doorheen mijn blonde haarlokken. Dit moest ik eerst aanpakken. Ook waren er al talrijke blauwe plekken en brandwonden op mijn lichaam aanwezig, alleen was dit niets nieuw. Ik liep wel altijd rond met zulke dingen. Het was nu eenmaal een deel van mijn lichaam geworden. Ik was niet voorzichtig genoeg om deze plekken te kunnen vermijden. Mijn lingerie trok ik weer aan. Moest Damon nu op één of andere manier binnenvallen, zou het minder awkward zijn. Ook al denk ik niet dat hij dat zomaar zou doen. Ik ging op zoek naar een borstel en gelukkig was mijn zoektocht maar van korte duur. Al snel ondervond ik dat mijn haar ging tegenwerken en een hopeloze zucht verliet mijn lippen.
Het had te lang geduurd, volgens mijn gevoel dan toch, maar het was me gelukt. Mijn haar was netjes geborsteld, de kleren paste me perfect en mijn wonde had ik voorzichtig verzorgd. Ook rook ik naar vanille aangezien ik een shampoo had gebruikt met deze aroma. De vieze geur van mos, rotte bladeren en bloed was weg. Alleen waren enkele blauwe plekken nog zichtbaar op mijn nek en borstkas. Dat was dan ook het enige overblijfsel. Damon had ik boven niet meer gevonden, dus was ik er vanuit gegaan dat hij beneden was. Dit vermoeden werd al snel bevestigd zodra hij in de woonkamer zat. 'Heb je iets gevonden?' Met deze woorden liet ik me op de bank vallen die recht tegenover hem stond en haalde één wenkbrauw vragend naar hem op.

Enzo
Ik had niets anders verwacht, maar geen Lorena of Damon in de eerste kroeg waar ik was binnengestapt. Dit alles begon me langzaam op de zenuwen te werken, maar ik deed het voor haar. Voor Bree. Zij had Lorena in haar leven nodig, zover was wel duidelijk, en ik zou haar daarbij helpen. Moest ik nog mens zijn, had ik dat waarschijnlijk ook gewild. Alleen was ik geen mens, al lang niet meer. De deur liet ik achter me dicht vallen en nam de omgeving in me op. Bree was in de kroeg voor me binnen gestapt dus moest ik op zoek gaan naar een nieuwe. Mijn hoofd draaide ik van links naar rechts en liep uiteindelijk naar de kant waar de meeste kroegen waren. Ook al waren er dat niet veel. De deur drukte ik voor me open en tot mijn verbazing was er hier niemand aanwezig. Met grote passen liep ik naar de man achter de bar en nam mijn telefoon tevoorschijn. 'Heb jij toevallig deze man gezien?' Ik toonde een foto van Damon en de man bekeek deze nauwkeurig. Hij maakte een nadenkend geluid. 'Nog nooit gezien.' Ik knikte, op een beleefde manier. Dat had ik ergens wel verwacht. Naar mijn gevoel was Damon hier nog nooit geweest. Plots voel ik nog iets, een ander gevoel. Een gevoel dat ervoor zorgde dat al mijn organen samen trokken. Een beangstigend gevoel. Ik moest niet ver zoeken. Bree.. In enkele seconden was ik de kroeg uit gelopen en voor ik het wist, stond ik achter een bar, in een wildvreemde ruimte. Achter me hoorde ik een hartslag en ademhaling. Voor me hield ik een vrouw in de lucht en mijn vingers knepen haar keel dicht. Mijn andere hand duwde de menselijke gedaante achter me. Rondom me heen waren er enkele aanwezigen en de deur stond open. Deze was waarschijnlijk opengevlogen door mijn snelheid. Diep vanbinnen wist ik dat ik het zojuist bij Bree had verpest, dat ze wist dat ik niet menselijk was, maar dat kon me niet schelen. Ik moest haar redden. 'Lorenzo...' kwam er sissend uit de keel van de vrouw die ik nog steeds in de lucht hield. De vrouw kende ik niet, dus hoe wist ze mijn naam? Waarschijnlijk was Damon hier een tussenschakel in. Met een kracht, die Bree waarschijnlijk nog nooit had gezien, liet ik haar los. De barvrouw kwam tegen de muur terecht en rolde zo over de bar. Twee seconden later stond ze weer recht. 'Wat een fijn bezoek. Ik heb je altijd al eens willen ontmoeten. En je hebt een snack meegebracht.' De brok in mijn keel slikte ik weg en ik duwde Bree nog meer achter me. De andere gedaanten in de bar kwamen ook onze kant opgelopen en iemand had de deur gesloten. Ik wist dat ik hen aankon, allemaal. Aan hun kracht te merken, waren ze nog niet lang vampier. Nog een ander symptoom hiervan was dat ze hun bloedlust nog niet onder controle hadden want ze kwamen met zen allen onze kant opgelopen. Hun hoektanden duidelijk zichtbaar, hun ogen wild en klaar om aan te vallen.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Het enige wat door mij heengaat, is paniek. Hoe is deze vrouw zo sterk? Ik ben zeker niet de zwaarste, verre weg daarvan, maar je kan iemand toch niet zonder moeite over de bar heen trekken? Ze komt langzaam dichterbij. Er schieten tranen in mijn ogen. Ik probeer naar achteren te kruipen, maar door de paniek, lukt het mij niet om te bewegen. Ik sluit mijn ogen en wacht tot het klaar is. Gaat deze vrouw mij in elkaar slaan? Gaat ze mij vermoorden?
Opeens is er een hard geluid waardoor ik mijn ogen open. De vrouw hangt niet meer half over mij heen, maar wordt nu in de lucht gehouden door iemand. Ze sist de naam 'Lorenzo', waardoor ik merk dat het Enzo is die haar vast heeft. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar er komt niks uit. Is dit echt? Ben ik niet gewoon achterover gevallen op de grond en is dit een soort droom die ik daardoor heb? Het voelt echt aan. De pijn in mijn polsen waar de vrouw mij aan mee trek voelt ook echt. Het kan geen droom zijn, maar het is lastig om te geloven. Ik blijf achter Enzo staan, al weet ik niet of dat wel zo veilig is. Hij duwt mij meer naar achteren toe zonder enige moeite. Hij is ook... Sterk? Ik snap er niks meer van, werkelijk waar niks meer. Er verschijnt nog een gedaante die er nog enger uit ziet dan de vrouw. Het oogwit is niet meer wit, maar rood. Rood als bloed. Rondom de bovenkant van het gezicht zijn allerlei zwarte lijnen te zien. Het lijkt wel alsof de aderen hartstikke zwart zijn geworden. Is dit een soort slecht kostuum om jezelf te verbergen? De gedaante weet mij in ieder geval bang te maken, zeker met die scherpe tanden die hij laat zien. Mijn blik gaat naar de barvrouw die Enzo tegen de muur aan heeft gegooid. Ook zij heeft nu de enge blik. Rode ogen, zwarte omlijningen en scherpe tanden. Hoe heeft zij zichzelf kunnen veranderen in die korte tijd? "Enzo..." weet ik eindelijk uit te brengen. Een traan rolt over mijn wang. Wat is dit voor lugubere manier? Is dit mijn einde? Is dit hoe Lorena ook opeens is verdwenen? Ik kruip geheel in elkaar en hoop dat het snel voorbij is.

Damon
Het glas wat gevuld is met bourbon, is binnen een korte tijd alweer leeg. Dit is iets wat ik elke dag drink, maar des te erger mijn dag is, des te meer in naar binnen gooi. Ik zet het glas neer op tafel en probeer te luisteren of Lorena al klaar is met douchen. Ze neemt zeker haar tijd, dat is te merken. Vrouwen, hè? Altijd bezig met hun uiterlijk. Ik zie er ook graag fris en fruitig uit, maar dat is binnen een mum van tijd geregeld.
Ik staar wat voor mij uit en luister naar haar voetstappen. Ze komt naar beneden toe. Rustig wacht ik af tot ze in de woonkamer is. Ze gaat op de bank tegenover mij zitten en meteen glijdt mijn blik naar haar toe. "Helemaal niks." antwoord ik met een irritatie in mijn stem. Het idee om wat dwang op haar te gebruiken, spookt nog steeds rond in mijn hoofd. Het is het proberen waard, al zou het ongemakkelijk worden als ze aan het vervain zit. Dan lijk ik meer op een engerd. Ik blijf haar aanstaren. "Je komt niet uit Mystic Falls, zei je?" vraag ik aan haar. Als ik het mij goed herinner, kent ze deze hele plek niet. Dit laat mij denken dat ze dus niet aan het vervain moet zitten, tenzij ze echt vampieren kent, maar dat lijkt mij sterk. Ik sta op en kniel naast haar neer. Met mijn dwingende ogen, kijk ik haar aan. "Ik wil dat je mij alles verteld over de afgelopen paar dagen en wat jij oprecht denkt wat er gaande is." Hopelijk kan ik wat uit haar krijgen. Ik zal in ieder geval te weten komen of ze überhaupt van het bestaan afweet van vampieren of andere wezens.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
De manier waarop Damon me aankeek, zorgde ervoor dat er een rilling langs mijn ruggengraat heen liep. Hij bekeek me op een andere manier dan ervoor. Ook al kon ik me niet echt herinneren dat hij me al een keer recht heeft aangekeken. Eerst dacht ik dat hij bang was voor meisjes, maar zijn verzameling aan vrouwen kledingstukken heeft me zojuist wat anders verteld. 'Neen, ik kom niet uit Mystic Falls, sherlock.' Het sarcasme droop van mijn stem. Als hij dat nog niet door had, was hij dommer dan ik hem ooit had ingeschat. Het leek me nog een intelligente man. Zat ik er zo hard naast? Hij kwam mijn kant op en mijn wenkbrauwen fronste ik. 'Je doet raar.' Toch kon je geen greintje angst in mijn stem opmerken. Dit kwam gewoon omdat ik niet bang voor hem was. Mijn zelfvertrouwen was groot genoeg om te weten dat ik hem misschien wel aankon tijdens een gevecht. De laatste jaren had ik hevig getraind en een uitdaging zag ik wel zitten. Hij knielde langs me neer en mijn verbazing werd met de minuut groter. 'Neen, een huwelijksaanzoek is nog net iets te vroeg.' En dan voor een seconde keek hij me aan, recht in mijn ogen. Het leek alsof hij me voor de eerste keer opmerkte sinds we elkaar hadden gevonden. Wel ja, sinds hij mij had gevonden. Het leek alsof het nu pas tot hem doordrong dat hij hier niet alles was, maar dat hij in gezelschap was. Hij vroeg me iets, best een moeilijke vraag. Mijn hersenen begonnen te werken, alleen op een traag tempo. Er hing een mist over mijn geheugen en iets in me dwong me om te zoeken, diep vanbinnen moest er wat zijn. Plots voelde ik een pijnscheut en mijn hand greep meteen naar mijn hoofd. Mijn ogen sloot ik en het leek alsof ik tegen een muur botste. Alsof ik geen toegang kreeg tot mijn eigen herinneringen. Ik verzette me tegen de pijn en vocht met alle kracht, die zich in mijn lichaam bevond ,ertegen. Tegen de muur die ervoor zorgde dat ik een deel van mezelf was vergeten. Een gil van pijn schreeuwde ik uit en ik voelde hoe al mijn spieren in mijn lichaam samentrokken. Hard kwam ik op de vloer terecht en ik greep naar mijn keel, alsof ik geen adem meer kreeg. Mijn benen kon ik niet meer bewegen en zout water proefde ik in mijn mond. Ik huilde. Hopeloos zocht ik naar iets in mijn omgeving, iets wat me bekend voorkwam. En toen zag ik het, één naam. Een naam die zoveel gevoelens bij me opriep. 'Kai..'

Enzo
Ik had mezelf in de nesten gewerkt, zover was wel duidelijk. Het meisje dat ik tegen alles wilde beschermen, is het op de meest gruwelijke manier te weten gekomen. Hoe lang had ik haar voor dit verborgen kunnen houden? Nog niet eens een dag. Zelf wist ik dat ik steeds moest uitkijken, dat er overal gevaar voor me was door mijn talrijke vijanden, maar nooit had ik gedacht dat mensen in mijn omgeving hier ook betrokken zouden bij geraken. Ergens wist ik dat ik deze situatie aan Damon te danken had, maar ik kon de schuld niet op een persoon schuiven die hier niet eens was. Dat was te laf. Ze fluisterde mijn naam en moest ik een kloppend hart hebben, dan brak dit nu. In duizend stukken. Mijn handen hield ik op en zag de gedaanten rondom me verbaasd kijken. 'Oké, stop." Mijn stem was duidelijk en krachtig. Ik kon geen geweld in haar buurt gaan gebruiken, zeker niet als ik Bree hiermee kon pijnigen op welke manier dan ook. De barvrouw keek me verrast aan en rust nam terug de overhand op haar. De hoektanden verdwenen, haar ogen werden terug normaal en ze rechte haar rug. Eén hand tilde ze op waardoor de twee andere vampiers ook bleven staan. 'Ik ben hier niet om jullie te komen vermoorden. Ik zoek gewoon mijn vriend, Damon.' Zodra ik zijn naam uitsprak, zag ik wat veranderen in de ogen van de vrouw. Een fonkeling van woede. 'Spreek die naam niet uit.' siste ze en de haartjes in mijn nek stonden rechtop vanwege het knarsend geluid dat haar stem maakte. 'Je kent hem, dat is duidelijk.' Mijn hand sloot zich om Bree haar hand en zacht gaf ik er een kneepje in. Een geruststellend gebaar. Een stap zette ik achteruit zodat ze naast me stond en kort keek ik haar vluchtig aan. 'Damon is een bedrieger. Een parasiet! Hij verdient enkel de dood.' Mijn vingers verstrengelde ik met die van Bree en streelde met mijn duim langs de hare. Ik moest haar hier buiten krijgen. 'Damon is verdwenen. Spoorloos, dus misschien komt je wens wel nog uit.' De vrouw lachte, maar haar lach klonk alles behalve menselijk. 'Alleen is er ook een menselijk meisje verdwenen, Lorena.' Ik hield Bree stevig vast terwijl ik op een rustige manier naar de uitgang van de kroeg stapte. 'En dat maakte de hele situatie weer anders..' Langzaam sprak ik zodat de anderen het goed tot hen konden laten doordringen. De deur opende ik en het belletje erboven rinkelde. 'Weten jullie soms iets meer over hun verdwijning?' De vrouw schudde haar hoofd. Dat was een neen. Met een stevige duw zorgde ik ervoor dat Bree de kroeg verliet en ik bekeek hen allemaal heel langzaam. 3 vampiers en in hun kort bestaan had Damon duidelijk hun geluk al aangetast. Vormde ze een gevaar? Voor Damon wel, ja. Moest ik niet in het gezelschap zijn van een mens zou ik hen één voor één aan stukken schuren, nu kwam enkel Bree op de eerste plaats. 'Dan is bij deze ons gesprek afgelopen.' De deur liet ik voor me dichtvallen en meteen draaide ik me om naar haar. Mijn handen omvatten haar gezicht terwijl mijn ogen haar lichaam scannen. 'Hebben ze je wat aangedaan anders ga ik nu naar binnen en vermoord ik ze, allemaal.' Mijn serieuze toon verraadde me. Ik was in staat om zulke gruwelijkheden echt uit te voeren. Ook vertelde me iets dat de barvrouw niet de waarheid sprak, maar ik kwam er wel achter. Zodra ik Bree in veiligheid had gebracht.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Steeds meer word ik meegetrokken naar de uitgang van de kroeg. Ik luister naar wat er allemaal gezegd word, maar ik durf niet meer te kijken. Mijn blik is volledig gefocust op de grond waar ik langzaam overheen schuifel. Eenmaal bij de uitgang, voel ik een harde duw tegen mij aan. Voor ik het weet, lig ik buiten op de grond. Ik kruip wat meer van de kroeg weg en trek mezelf overeind bij een lantaarnpaal. "Au..." mompel ik en voel even aan mijn hoofd. Een bult is te voelen. Of het van de eerste val door de barvrouw was of de val door Enzo zijn duw, weet ik niet. Ze deden beide best wel wat pijn. Ik kan gewoon niet al teveel hebben, maar dat is niet hetgene wat mij dwars zit. Wat is er zojuist gebeurd? Eerst zoek ik, op mijn gemak, een vriendin en voor ik het weet lig ik op de grond en zie ik allerlei gekke dingen gebeuren. Het uiterlijk van de barvrouw en haar... Vrienden? Waren het vrienden? Geen idee. In ieder geval, de mensen waarmee zij was. Het veranderde van een normaal, menselijk uiterlijk naar een soort demonen uiterlijk. Ik probeer terug te denken aan de gezichten, maar telkens opnieuw zie ik een ander uiterlijk voor mij. Was het wel echt? Of verbeeld ik het mij nu alleen maar? Ik weet het echt niet meer.
Ik kijk op wanneer Enzo weer bij mij staat. Vermoorden? Hij maakt een grapje, dat kan niet anders. "Niet bepaald het moment om een grapje te maken, Enzo..." mompel ik terwijl ik aan mijn hoofd blijf voelen. Ik word langzamerhand steeds rustiger van binnen. Het blijft eng om erover na te blijven denken. "De politie bellen mag wel, overigens." voeg ik eraan toe. Of die andere in de zaak werken, is nog een vraag, maar de barvrouw kan sowieso aangegeven worden. Ze heeft mij gewoon aangevallen, dat kan je toch niet maken? Alleen maar omdat ik Damon ken, terwijl zelfs dat niet eens echt waar is! "Ken jij die mensen?" vraag ik dan maar aan Enzo. Hij en Damon zijn goed bevriend, dus wie weet heeft hij enig idee. Ik durf niks te vragen over Enzo zijn... Sterke krachten. Hij wist die vrouw alle hoeken van de kamer te laten zien, dat is toch niet mogelijk? Is Enzo wel veilig om bij te zijn? Misschien had Lorena al die tijd wel gelijk...

Damon
Het werkt, wat betekent dat ze dus niet aan het vervain zit. Ook betekent dit dat ze waarschijnlijk geen idee heeft dat er zoiets bestaat als een vampier, maar dat blijft natuurlijk een gok. Het lijkt mij dat wanneer je achter zoiets komt, je er meteen alles aan doet om er veilig van te blijven. Of, in Stefan's geval, er stiekem voor zorgt dat iemand beschermd wordt zonder er enig idee van te hebben. Dit maakt het hele verhaal nog vager dan dat het al was, maar goed. Ik kom er wel uit.
"Kai?" zeg ik op een vragende toon. Geen idee wat ze hiermee bedoelde. Was dit iets of was het een naam van iemand? "Vertel eens meer over deze zogenaamde Kai." zeg ik en probeer het dit keer zonder dwang te doen, maar ik ben wel bereid om het wel opnieuw te gebruiken als ik een nietszeggend antwoord krijg. Zelf denk ik ondertussen ook na over het woord of de naam 'Kai'. Voor zover ik mij kan herinneren, heb ik nooit een Kai gekend. Niet dat ik iedereen die ik ontmoet nog herinner, maar vaak blijven mensen die vervelend zijn en rare dingen uitspoken mij nog wel bij. Was hij niet één van die broers van Klaus? Eh... Nee, dat was Kol. Als ik het mij goed herinner is hij dood, maar je weet het maar nooit met die Mikaelson familie. Wraak is alles wat ze zoeken. In ieder geval, geen Kai. Hij is onbekend voor mij. Ondertussen sta ik al klaar om opnieuw dwang te gebruiken om het uit haar te krijgen. "Wie is Kai en waarom ken je hem?" vraag ik. Ik moet alles uit haar krijgen, alleen dan kan ik misschien een uitweg vinden voor ons. In ieder geval voor mij.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Nog steeds hijgde ik en bonkte mijn hart stevig in mijn borstkas. Wat was er zojuist gebeurd? Mijn hoofd voelde enorm pijnlijk aan en ik keek naar boven , waar Damon stond. Mijn hoofd hield ik wat schuin en bedacht waarom ik in hemelsnaam op de grond zou kunnen liggen. Het antwoord was vaag. 'Kai?' zei ik lichtjes verbaasd. Waarom wist hij dat er een Kai in mijn leven was? Mezelf drukte ik omhoog tot ik in kleermakerszit zat en haalde mijn rechterhand doorheen mijn haarlokken die nog steeds nat aanvoelde. Kai was sinds kort in mijn leven terecht gekomen en ik had , in die tijd, mijn mond nog geen seconde over hem kunnen houden. Bree heeft urenlang naar me moeten luisteren terwijl ik elke zin die ik zei, zijn naam wel aanwezig was. 'Hoezo waarom ken ik hem? Mag ik geen vrienden hebben?' De vraag van Damon vond ik ongepast en ik begreep helemaal niet waarom hij me dit vroeg. Wat had dit met alles te maken? 'Kai Parker is een jongen dat ik op een feestje heb leren kennen. We hebben nadien nog veel tijd doorgebracht met elkaar.' De fijne herinneringen kwamen terug en even glimlachte ik, spontaan. Samen met hem had ik fijne dingen meegemaakt. Ook Bree had hij ontmoet en we hadden een erg leuke tijd beleefd met ons drieën. 'Op een avond ging ik naar zijn huis en...' Mijn stem stierf weg. In normale situaties kon je nu wel raden wat er zou komen. Seks. Alleen was het nu anders. Mijn wenkbrauwen fronste ik en boog voorover. Er verscheen een diepe frons op mijn voorhoofd. Dit kon toch niet? Ik wist niet meer het einde van mijn eigen verhaal. Was ik ooit bij Kai weg gegaan? Waarom was ik naar hem toe gegaan? Wat is er op die avond tussen ons gebeurd? Mijn linkerhand wreef langs mijn slaap en ik sloot mijn ogen. Ik besefte wel dat ik iets moest zeggen voordat Damon dacht dat ik Kai die avond alle hoeken van de slaapkamer had laten zien. 'Ik..' Mijn blik richtte ik langzaam naar hem op en slikte. 'Ik weet het niet meer.' Zelf hoorde ik hoe kwetsbaar mijn stem klonk. Mijn ongeloof werd er in weerspiegeld. Wat gebeurde er met me? Eerst kwam ik terecht in een vreemde wereld en dan had ik geen toegang meer tot mijn eigen geheugen, mijn diep bewaarde herinneringen. Mijn benen trok ik op en nog nooit had ik me zo vreemd gevoeld in mijn eigen lichaam. Het was alsof ik mijn ziel verloren was, die vanaf een afstand naar me toe keek terwijl ik mezelf verwoestte. 'Wat gebeurt er met me?' Dit zei ik zo stil dat ik niet eens wist of Damon het wel heeft kunnen horen. Mijn hoofd rustte tegen mijn knieën en ik verbeet mijn verdriet. Geen tranen, Lor.

Enzo
Mijn ogen bekeken elk stukje huid van haar gezicht. Een blauwe plek vormde zich op haar voorhoofd en mijn schuldgevoel werd met de seconde groter. Dit kwam door mij.. Als ze mij niet had gekend, was ze gewoon op zoek gegaan naar Lorena. Was haar niets overkomen. Mijn onderlip nam ik tussen mijn lippen en ik beet er stevig op. 'Ik maak helemaal geen grapje.' Dit zei ik zacht, toch waren mijn woorden krachtig en ook de pure waarheid. Haar hand nam ik vast en ik slikte. Zou ik haar dit laten vergeten? Als ze niet aan de vervain zat, moest dit makkelijk te fixen zijn. Alleen had ik hier gemengde gevoelens over. Was het niet beter dat ze het van me wist? En ook van Damon. Dat zou de hele zoektocht makkelijker maken. Dan kon ze mee naar de heks, die Damon zal opsporen. Zo kwam ze met mijn wereld in contact en zou het contact tussen ons veel soepeler verlopen. Misschien kon de heks dan ook wel iets voor haar door. Een aanwijzing naar Lorena.
'De politie helpt niet met zulke dingen.' mompelde ik en liet haar langzaam en teder los. Een stap zette ik achteruit. Dit was een moeilijke keuze, maar eigenlijk wist ik diep in mijn , niet kloppend, hart wat ik moest doen. Ik moest haar dit laten vergeten. Het was egoïstisch om alleen aan mezelf te denken. Als Bree werd ondergedompeld in mijn wereld, was ze niet meer veilig. Dan moest ik haar elke dag, elk uur en elke seconde in het oog houden want moest er dan wat met haar gebeuren, was het mijn fout. En kon ik wel met die verantwoordelijkheid leven? Mijn ogen fixeerde ik op de hare en ik slikte. 'Je vergeet het, alles wat er vandaag gebeurd is. In de kroeg, het park, in de auto. Je hebt me niet gezien. We zijn elkaar nooit meer tegenkomen na dat ene feestje. Je gaat nu gewoon terug naar school en zoekt Lorena verder.' Mijn dwang was uitgesproken en ik slikte moeizaam. Tijd om te vertrekken en haar , voorgoed deze keer, achter te laten. Een beslissing die me zwaarder viel dan ik ooit had kunnen denken.

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Geïrriteerd, kijk ik hem aan. "Waarom zou de politie hier niks mee doen? Ze kan op z'n minst een taakstraf verwachten! Daarbij was ze bijna bezig met een doodslag, daar kan je lang voor vast zitten!" zeg ik. Hij laat mij los en doet een stap achteruit. "Sorry, jij kan er ook niks aan doen..." mompel ik. Het lag volledig aan die vrouw en... Damon, blijkbaar. Niet aan Enzo. Zijn ogen boren haast in die van mij. Vanwaar het gestaar?
Een raar gevoel gaat door mij heen. Ik knipper even en rek mij uit. Vol verbazing, kijk ik om mij heen. Wat doe ik hier? Was ik niet onderweg naar school? Mijn fiets is nergens te bekennen. Om mij heen is geen mens te bekennen. Waar was ik verder mee bezig? Oh ja, Lorena zoeken. Ik begin met lopen en kijk ondertussen door de ramen heen van alle kroegjes en winkels. Ze zijn zo goed als leeg, dus hier zal ze wel niet zijn. Niet dat ik dat verwacht had, waarom zou ze nu hier zijn? Ik snap ook niet helemaal van mezelf waarom ik hier nu loop in plaats van op school, maar het zijt zo.
Door het park heen, loop ik terug naar school. Dit zou met de fiets zo gedaan zijn, maar lopend duurt het wel even. Ik pak mijn telefoon erbij om te zien hoelaat het is. Nou, het is zo goed als zinloos om nog naar een les te gaan. Misschien moet ik maar weer naar huis gaan. Hopelijk is er nergens terug te vinden dat ik niet bij de lessen ben geweest. Mijn ouders maken mij af. Ik ontgrendel mijn telefoon en kom uit op Instagram. Het scherm staat open op het profiel van Damon Salvatore. Waarom heb ik die dan weer opgezocht? Daar kan ik mij niks van herinneren. Leuke foto, wel. Ik haal mijn schouders op en klik zijn profiel weg. In mijn zoekopdrachten zie ik ook Lorena's profiel staan. Ik klik op haar profiel en bekijk de eerste paar foto's. De reacties zijn vooral van mij, maar ook een aantal andere vrienden. Vrienden waarvan ik weet dat ze er vaak mee omgaat. Onze vriendinnen van school, Natalia en Lily, en ook een jongen waar ze de laatste tijd veel over praat. Kai. Vaak spreken we met z'n drieën af, maar ik vind het maar een aparte jongen. Hij is gezellig, dat zeker, maar er is iets aan hem wat mij niet aanstaat. Dat heb je wel eens met mensen. Dit heb ik overigens nooit aan Lorena verteld, aangezien ik weet hoe irritant het is wanneer je vrienden niet helemaal geaccepteerd worden door je vrienden. Zo had Lorena namelijk wat tegen Enzo, een jongen die ik heb ontmoet op een feestje. Ik had het wel eens over hem omdat ik het toen wel gezellig vond. Ze had al meteen een oordeel over hem klaar en dat was geen positief oordeel. Ach, ik heb hem erna toch nooit meer gezien. Het maakt ook niet uit. Misschien moet ik Kai eens een bericht sturen? Misschien weet hij wel wat. Nee, dat zal vast niet. Ze mag dan wel veel over hem praten, maar ze zou niet zomaar school voor hem overslaan... Denk ik. Ik denk dat ze mij er in ieder geval wel een bericht over had gestuurd.
Zal ik nog even langs Lorena haar huis gaan? Of laat ik het gaan voor morgen? Ik wil Lorena's moeder namelijk niet ongerust maken terwijl ze misschien vanavond gewoon haar huis binnen kan wandelen. Wat kan ik het beste doen?

Damon
Hoe ze hem heeft leren kennen, kan mij oprecht niks schelen. Het enige wat ik wil weten is wie hij precies is en waarom zijn naam omhoog kwam toen ik haar dwong om mij iets te vertellen over wat er aan de hand is. Ik wil een sarcastische en een nogal ongepaste opmerking maken over het stuk dat ze met hem naar zijn huis is gegaan, maar ik merk dat haar gemoedsstemming opeens veranderd. "Ssh, ssh... Het is al goed." Dit verdrietige gedoe heb ik nu ook niks aan. Hiermee komen we geen stap verder, dus hopelijk voelt ze zich snel weer goed. Ik leg mijn hand op haar been en wrijf zachtjes over haar knie. Een poging om haar te troosten. Een knuffel geven voelt nogal ongepast voor nu. Ze heeft geen idee wie ik ben. Daarbij schend ik al elk stukje privacy wat maar kan. Toch klopt er iets niet. Hoezo weet ze het niet? Met mijn dwang kan ik achter haar diepste geheimen komen. Hoe kan het dat ik dit stukje er niet uit weet te krijgen? Ik gok dat dit niet de enige keer zal zijn dat ik over deze zogenaamde Kai zal horen. "Het is allemaal teveel voor je nu. Rust maar even uit." zeg ik.
"Nogmaals, doe alsof je thuis bent. Je kan vanavond in Stefan's bed slapen. Of in de mijne." Ik knipoog naar haar en sta vervolgens op. Het ziet ernaar uit dat ik het meisje moet gaan verzorgen zodat ze weer op kracht komt. Haar wonden en... Nou ja, de rest van wat er is gebeurd, zal vast vermoeiend zijn. "Heb je trek? Kan ik iets voor je halen of maken?" vraag ik. In plaats van niets doen, kan ik net zo goed even de goede gastheer uithangen. Er is niet veel in huis, aangezien Stefan en ik toch nooit mensen eten consumeren. Vaak is er wel iets te vinden in de koelkast, voor als Elena of Bonnie langskwam. Of natuurlijk voor mijn vrouwelijke vriendinnetjes. Aardbeien, chocolade en slagroom zijn drie producten die zeker weten te vinden zijn.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Ik schrok op wanneer ik zijn aanraking voelde en daar was iets raars aan. Zelf verspreidde zijn hand geen warmte over de huid waar hij op lag. Mijn wenkbrauwen fronste ik en al mijn problemen verzonken naar de achtergrond. Hoe kwam het dat de man naast me geen lichaamswarmte had? En waarom deed hij plots zo lief? Helemaal verward staarde ik hem aan. Ik had geen idee vanwaar dit plots kwam. Zijn volgende woorden zorgden ervoor dat mijn hoofd langzaam begon te tollen. Wat gebeurde er hier nu? Bij zijn, ongepaste, opmerking werden mijn ogen groot en slikte ik de gedachte eraan weg. Wanneer zijn knipoog me dan opviel, leek het alsof mijn hart even bleef stilstaan. Dit was ik niet gewoon van Damon. Ik kende hem nog niet lang, alles behalve, maar dit was de eerste keer dat hij flirtte. En natuurlijk ging het hem goed af. Geen wonder dat de meeste vrouwen voor zijn voeten vielen. Het was een mooie, jonge man en zo te zien ook erg charmant. Toch wist zijn gedrag me niet meteen te bekoren, ik vond het eerder grappig.
'Het bed van Stefan lijkt me goed genoeg, bedankt.' Zelf was ik erg benieuwd naar wie die Stefan was. Terwijl had ik al achterhaald dat het de broer was van Damon, maar wie hij echt was dat wist ik niet. Ik tastte volledig in het donker en het zag ernaar uit dat Damon me het niet ging vertellen. Als ik dus in zijn kamer zou slapen, zou ik een klein onderzoek voeren. Misschien kwam ik daarnaast ook nog iets nuttig tegen. En hopelijk ook een foto van de mysterieuze, maar hopelijk beeldschone, broer van Damon.
Wanneer hij over eten begon te praten, voelde ik mijn maag rommelen. Ja, duidelijk had ik wel trek. 'Jij kan koken?' Zelf was ik een beetje verbaasd door dit gegeven omdat ik Damon niet voor een fornuis zag staan. Het leek me niet zo'n type man. Eerder het type dat een vrouw voor hem liet koken en veel meer. Maar uiteindelijk knikte ik. Ja, ik had honger. Ik stond op en klopte het stof van mijn broek en liep zelfstandig naar de keuken heen. Eerst wilde ik zien wat er te eten viel in dit huis want mijn vermoeden zei dat dat niet te veel zou zijn.

Enzo
Van een eindje verder had ik haar bekeken. Bree stapte verward weg en wist waarschijnlijk niet wat er met haar zojuist gebeurd was. Ergens voelde ik een steek die vanbinnen. Ik was op die korte tijd gehecht aan haar geraakt, anders had ik haar nooit gered, en daarom deed het zoveel pijn. Alleen moest ik haar wel loslaten voor haar eigen veiligheid. Het was enkele minuten geleden wel bewezen dat ik een gevaar vorm voor haar. Door mij kon ze sterven. Of eerder door de wereld waar ik me in bevond, die bestond uit gevaar en problemen, achter elke hoek. Ik wilde niet dat ze daarmee mee in contact zou komen, dat was echt het laatste wat ik wilde dus moest ik mezelf een beetje opofferen. Het laatste stukje menselijkheid dat restte in mijn lichaam had ik zojuist voor haar opgegeven. Toch had ik niet veel tijd om hierover na te denken, ik moest verder. Verder met mijn zoektocht naar Damon want daarvoor was ik hier uiteindelijk.
Mijn telefoon haalde ik uit mijn broekzak en ik scrolde langs mijn contacten heen. Alleen achtervolgde ze me want plots zag ik haar naam verschijnen. Eerst dacht ik dat het beter was om haar uit mijn contacten te verwijderen, maar ik wilde weten of ze Lorena terug zou vinden of niet. Dus haar nummer zou nog van pas kunnen komen daarom liet ik hem staan. Ik ging verder met zoeken en terwijl ik mijn auto in stapte, knelde ik mijn telefoon tussen mijn hoofd en schouder. Aan de vrouwenstem aan de andere kant kondigde ik mijn komst aan. Eerst was ze niet tevreden, maar ze stemde uiteindelijk in. Wie zei er dan ook 'neen' tegen een gevaarlijke, maar aantrekkelijke vampier?

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Na lang twijfelen, besluit ik toch maar om het te laten voor wat het is. Ik wil niet iedereen in paniek zien raken terwijl dat misschien wel helemaal niet nodig is. Het is gewoon een ding van mij dat ik snel denk dat er iets aan de hand is. Vanavond zal Lorena gewoon een berichtje sturen, ik weet het zeker. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd. School werd hem sowieso al niet meer, dus naar huis gaan is de beste optie. Ik zal waarschijnlijk wel weer op mijn kop krijgen van mijn ouders dat ik lessen heb overgeslagen. Ze zullen het vast niet waarderen als ik vertel dat ik op zoek ging naar Lorena omdat ze geen berichtje heeft gestuurd vandaag. 'Die telefoons ook altijd!' hoor ik mijn vader al zeggen. Ergens heeft hij geen ongelijk. Het is best erg hoe ver we het hebben geschopt met de mobiele telefoons. Tegenwoordig verwacht je binnen twintig seconden wel aandacht. Zo niet, dan denk je al meteen dat je wordt genegeerd. Het is vreselijk.
Wanneer ik eenmaal mijn fiets heb opgehaald van school, fiets ik meteen door naar huis. Beide auto's van mijn ouders zijn niet voor de deur te vinden, dus ik neem aan dat die twee nog op het werk zijn. Ik zet mijn fiets neer in de tuin en loop het huis in. Inderdaad is er niemand te vinden in huis. Ik loop naar de telefoon en zie dat school heeft gebeld. Snel verwijder ik de gemist oproep en de voicemail. Hoef ik mij daar ook niet meer druk om te maken. Nu maar hopen dat er geen e-mail is gestuurd, al denk ik dat ik wel goed zit. De mailtjes worden vaak niet meer verstuurd.
Ik loop de trap op en ga vervolgens mijn kamer in. Ik zet mijn laptop aan en kleed mij ondertussen om in iets simpels en comfortabels. Mijn pyjama, dus. Heerlijk als je die al aan kan doen wanneer het nog niet eens avond is. Ik plof neer op bed en wacht tot alles is opgestart. Een aantal programma's, zoals Skype en Spotify, starten automatisch op. Dat moet ik echt nog eens uit gaan zetten. Ik wacht af en sluit vervolgens de meeste. Skype laat ik nog even opstaan. Ik kijk tussen de contacten die online zijn. Geen Lorena, helaas. Het was te proberen. Wel zie ik een aantal van onze vrienden online staan. Lily, al staat zij altijd online. Ook is Kai online. Zal ik hem gewoon eens een berichtje sturen? Dat zal vast geen kwaad kunnen. Ik bijt op mijn lip en begin vervolgens met typen. Hey Kai! Even een vraagje. Heb jij toevallig vandaag met Lorena gesproken?

Damon
Ik rol met mijn ogen. "Natuurlijk kan ik koken. Met Stefan's kookkunsten zou niemand het overleven." lach ik. Vroeger, voordat Stefan en ik veranderden in een vampier, was Stefan vaak degene die wel eens in de keuken stond. Het was dan wel niet nodig, want al onze maaltijden werden voor ons gemaakt, maar hij probeerde toch eens wat te maken. Vaak deelde hij dat met mij, maar het was zo ontiegelijk goor. Gelukkig hoef ik daar nooit meer wat van te eten. In de loop van de jaren heeft hij geoefend, zeker toe Elena in zijn leven kwam. Aan haar was te merken dat ze het ook smerig vond, maar ze was altijd te lief om er wat van te zeggen. Stefan wist maar al te goed wat haar mening was, maar dat ze het toch telkens een hap nam, was voor hem al genoeg om door te gaan. Ik vind het knap van haar dat ze het nam. Ik had het zeker niet nagedaan. Ik zelf heb eigenlijk pas leren koken nadat ik een vampier werd. Het was meer uit verveling. Daarbij kom je altijd goed over bij de vrouwtjes als je kan koken. Daar heb ik veel gebruik van kunnen maken.
Ik volg haar naar de keuken toe. "Er is niet heel veel in huis, maar je kan altijd wel wat bij elkaar gooien. Of even naar de supermarkt. Gigantische deal, je mag alles gratis meenemen." Ik kijk haar aan en laat een vies glimlachje zien. Nu de stad, of wereld, uitgestorven is, is het vast niet erg als je voor niks betaalt. Niet dat ik dat deed. Een beetje duidelijk zijn tegen de verkopers en ze zullen je het gratis geven. Het fijne van een vampier zijn, alles is mogelijk. "Speciale wensen?" vraag ik maar aan haar. Ze ziet eruit als iemand die wel kieskeurig is in haar eten, aangezien ze dat ook is in haar uiterlijk.

Account verwijderd

schreef:
Lorena
Mijn vermoedens werden al snel bevestigd zodra Damon me volgde richting de keuken. Deze kamer was zelf enorm groot en om me niet meteen belachelijk te maken, liep ik op een rustige manier richting de koelkast. Met een zachte ruk wist ik deze open te maken en een gevoel van teleurstelling overviel me. Naast wat melk, eieren, kleine tomaatjes, kaas en beschimmelde aardbeien was er niets anders in te vinden. Toch kon ik wat met die eieren aanvangen, tenminste als die al niet rot zijn. Terwijl ik zijn opmerking hoorde, verscheen er een spontane glimlach op mijn gezicht. Mijn ogen dwaalden naar hem af en na een tijdje besefte ik dat dit de eerste keer was dat ik oprecht had moeten lachen met één van zijn vele sarcastische opmerkingen. De grijns die ervoor zorgde dat zijn gezicht oplichtte, had iets sexy. Maar ook iets gevaarlijks arrogant. Mijn hand gleed over het doosje met eieren en deze zet ik naast me neer op het keukeneiland. Zelf nam ik ook de melk en kaas. Een omelet was geen slecht idee. Zelf ga ik op zoek naar het nodige materiaal. Ik wachtte niet echt op instructies van Damon, gewoon om te laten zien dat ik zelf mijn plan kon trekken. 'Jij mag altijd naar de winkel gaan terwijl ik voor wat eten zorg. Daarbij wil ik je speciale kookkunsten wel een keertje proeven dus... verras me , zou ik zo zeggen.' Tevreden haal ik een pan in de lucht en deze zet ik op het fornuis. Mijn handen glijden langs mijn haarlokken heen en 3 seconden later zitten mijn lokken vastgebonden vast op mijn hoofd, in de lelijkste knot dat ik ooit in mijn leven heb gemaakt. Kort kijk ik Damon aan. Had hij geen honger? Zelf rammelde ik en kon ik het geen uren meer uithouden zonder te eten, alleen leek hij daar niet zoveel last van te hebben. 'Misschien moet je wat voor jezelf halen.'

Enzo
Mijn auto kwam tot stilstand voor een rijtjeshuis. Al vanaf de buitenkant kon je opmerken dat de bewoonster geen rekening hield met de onderhoud van haar voortuintje. Deze was helemaal verwilderd en het stenen paatje was nauwelijks tot niet meer zichtbaar. Heksen haalde vaker hun magie uit de aardse elementen, alleen hield deze heks daar duidelijk niet echt rekening mee. Ik schop wat bladeren aan de kant en wist de deur te bereiken. Stevig klop ik erop waardoor de deur piepend open ging. 'Hallo?' Zelf hoorde ik mijn stem doorheen het huis klinken en even slikte ik zodra er niet onmiddellijk antwoord kwam. Als ik aanstalten maakte om het huis te betreden, hield niets me tegen. Dat baarde me alleen nog meer zorgen. Mijn voetstappen zijn bijna geluidsloos, alleen hoorde je soms nog enkele geluiden vanwege de oude, krakkende vloer. Er was nog een ander geluid aanwezig, een druppend iets. Ik betrad de woonkamer waar alles keurig in orde was, de eetkamer en keuken daarentegen waren een totale chaos. Een gevoel vertelde me dat hier iets niet klopte en het geluid werd steeds steker. Voet voor voet kwam ik dichter bij de achterdeur, die op een kier stond. Wie liet dan ook de deur op een kier openstaan terwijl de avond viel en deze buurt niet bepaald kindvriendelijk was? De deur duwde ik open vanwege mijn voet en mijn ogen werden groot zodra ik het tafereel aantref. De vrouw hing onderste boven aan een koord en haar keel was overgesneden. Ik had dan ook meteen de bron gevonden van het druppend geluid want haar bloed viel op het stenen terras. Even voelde ik mijn ogen veranderen, maar als ik mijn hoofd weg draaide nam mijn dorst weer af. Dat kon ik nu even niet gebruiken. Eén ding was wel zeker. Iemand hield me in de gaten. En ik was er bijna zeker van dat die persoon ook de oorzaak was dat Lorena en Damon niet langer hier waren. Plots overviel een gevoel me. Bree!!!

Tomlinsykes
Internationale ster

tomlinsykes schreef:
Bree
Terwijl ik wacht op antwoord van Kai, open ik een internet browser. Eens zien of er wat huiswerk gepland staat. Ik hoop het niet. Op het moment heb ik namelijk niet erg veel zin om aan school te werken. Eerlijk gezegd, wil ik gewoon dat Lorena een bericht stuurt. Dat is het enige waar ik kan denken. Is het raar dat ik zo ontzettend bezorgd ben om haar? Het is mijn beste vriendin, maar is dit niet een tikkeltje doorgedraait? Het zal wel aan mij liggen. Een beetje stalkerig lijkt het ook wel, aangezien ik eigenlijk gewoon heel graag wil weten waar ze uithangt. Niet persé omdat ze ergens niet mag zijn van mij, verre weg daarvan. Ik claim haar niet en dat ben ik ook niet van plan. De enige reden dat ik het gewoon wil weten, is zodat als er iets gebeurd, iemand tenminste van haar weet waar ze is geweest. Nee, het blijft nogal stalkerig. Ik kan het niet goed praten. Ik moet daar echt eens wat aan gaan doen. Het is niet gezond om er zo over te denken, maar zo ben ik nu wel eenmaal. Ik zucht eventjes. Als er wel wat aan de hand is en ze is in levensgevaar, dan zou ik het mezelf nooit vergeven als ik er niks aan had gedaan. Het zou dan wel gebeurd zijn, maar ik zou in ieder geval snel in actie zijn gekomen.
Nadat ik mijn schoolwerk heb gecheckt en wat YouTube videos heb gekeken, weet ik dat Kai niet meer zal gaan reageren. Dan had hij dat nu wel gedaan. Teleurstellend, maar hij heeft ook zijn leven. Hij zal het vanzelf wel een keertje lezen. Wanneer ik weer een nieuwe YouTube video wil starten over hoe je een lekkere chocoladetaart maakt, hoor ik beneden de deur open en dichtgaan. Dat zullen mijn ouders zijn, of in ieder geval één van de twee. "Bree? Ben je al thuis?" hoor ik mijn moeder zeggen. Ik sta op van mijn bed en loop naar mijn deur toe. "Ja!" roep ik terug. Ik luister naar de voetstappen die beneden te horen zijn. Als ik het goed hoor, is alleen mijn moeder thuis gekomen. "Zou ik je zo even mogen spreken, jongedame?" Ik bijt op mijn lip. Oeps... School heeft dus toch iets laten weten aan haar.

Damon
"Zoals je wenst. Nog iets waar je naar verlangt?" vraag ik en trek even een grimas. Natuurlijk zal ik voor madame even naar de supermarkt gaan. Kan ze zelf ook doen, maar nee, ik doe het wel weer. Eten voor mezelf halen, heeft geen nut. Ik heb er niks aan om een boterham of iets dergelijks naar achteren te werken. Het zal mijn lust nooit voldoen. Het enige wat ik wil, is bloed. Vers bloed, als we het er dan toch over hebben. Iets wat ik in deze verdomde wereld niet ga krijgen. Ik moet mezelf beloven om haar niet te pakken, aangezien ze nog van pas gaat komen om hier weg te komen. Ze weet meer dan ik denk en dan dat ze zelf denkt. Het is wel alsof ze het niet meer kan herinneren, ookal heeft ze het gewoon meegemaakt. Kai is de eerste aanwijzing. Het is de eerste stap, al weet ik niet wat ik er mee aan moet. "Natuurlijk haal ik ook wat voor mezelf, zonder voedsel kan ik natuurlijk niet overleven." zeg ik op een iets wat sarcastische toon. Ik pak mijn autosleutels van het aanrecht af en kijk even naar haar. Ze durft in ieder geval al lekker in de kastjes te snuffelen. Misschien een slim idee als ik Stefan z'n kamer zo nog even ga 'opruimen', aangezien ik haar wel door zijn spulletjes zie gaan. Er staat iets teveel informatie in zijn dagboeken. Dat doe ik na het eten wel even. "Nou, dan ben ik even weg." zeg ik en loop naar de voordeur. Rennend ben ik sneller, maar het zou slimmer zijn om met de auto te gaan. Dan valt het niet zo op. Ik klik op het slottekentje van mijn autosleutel en stap vervolgens in. Vol plankgas, rijd ik naar de supermarkt toe. Heerlijk, racen in de straten zonder dat er iemand over zeurt. Op deze manier ben ik er ook redelijk snel, maar rennend had sneller geweest. Ik pak wat tassen die achterin liggen en neem deze mee de supermarkt in. Het ziet er allemaal netjes uit, alsof de winkel net gesloten is. Geen schade, producten die allemaal nog goed zijn. Apart. Ik kijk even rond. In de supermarkt ben ik vrijwel nooit te vinden. Vaak als ik wat haal, neem ik het mee van de markt. De supermarkt vind ik altijd zo saai. Nou, eens zien wat ik allemaal voor mevrouw kan meenemen. Er is genoeg keuze, zo te zien.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld