Forum

Alexandria.
Ik moest toegeven dat ik het heerlijk vond. De laatste paar zonnestralen die mijn huid verwarmde tijdens het heersen van deze nazomer. Het geluid van het golvende water van de fontein op de achtergrond. Het zat naar mijn idee altijd in de kleine dingetjes.  Genieten van iedere moment, hoe groot of hoe klein het daadwerkelijk mocht zijn. Daar zat wat mij betreft het geluk in zijn puurste vorm. Ik kon het niet laten om even te glimlachen, terwijl die gedachten door me heen schoten. 
Al richtte ik mijn aandacht al weer gauw op mijn vriendin naast mij. "Het is inderdaad weer veel te langen geleden. Dat kan eigenlijk echt niet" zei ik, terwijl ik kort grinnikte. Ik was blij dat Aileen een van de bekende gezichten hier op de campus was. Ze was een van de weinigen wie ik al heel erg lang kende en ik moest eerlijk toegeven dat het toch heel erg vertrouwd voelde haar naast mijn zijde te hebben. Hoe gek dat ook mocht klinken. Het was toch een compleet nieuwe situatie waarin ze terecht waren gekomen, waardoor het fijn was om even bij te kletsen met iemand waarmee het zo ontzettend goed en vertrouwd voelde. Ik nam nog een hapje van mijn broodje, terwijl ik naar haar antwoord luisterde. Ik knikte instemmend. Ik snapte precies wat ze bedoelde. "Ik moet zeggen dat het beter gaat dan verwacht. Ik heb wel het idee dat ik hier op mijn plek zit. Al ben ik het wel met je eens dat docenten hier enorm streng zijn en dat er enorm veel van je verwacht wordt"stemde ik in. Ik was er wel van overtuigd dat het me ging lukken. Ik wilde dit al zo lang, dat ik het niet zou willen verpesten en daar ging ik ook zeker mijn best voor doen. 
Ik wilde Aileen net vragen naar de mensen binnen haar opleiding. Hoe de verdeling bij haar was en of ze er al een aantal aardige mensen tussenuit had weten te pikken. Al kreeg ik daar zelf de kans niet meer voor, aangezien een onbekende man mij aansprak. Mijn blik gleed van Aileen naar de man die zojuist had gesproken, zodat hij mijn volledige aandacht had. Een geamuseerde glimlach sierde mijn lippen. Het viel mij op dat het een ontzettend aantrekkelijke jonge man was. Hij had zich netjes gekleed. Goed verzorgd uiterlijk en daarbij ontzettend knap. Daarbij kwam hij me erg bekend voor, al had ik zelf geen idee waar ik hem van zou moeten kennen. Hij was mij tijdens de lessen nog niet opgevallen, maar ach. Ik vond het in ieder geval niet erg als hij er nu bij kwam zitten. Ik mocht dan wel een vriend hebben; kijken kon geen kwaad. Zijn gezelschap zag er ook zeker niet verkeerd uit, al merkte ik dat hij zijn aandacht toch wat meer gefixeerd had op Aileen. Wat ik heel goed kon begrijpen. Aileen was ontzettend knap en daarbij was het een geweldig persoon om mee om te gaan. Als een jarenlange vriendin, sprak ik natuurlijk uit ervaring. Mijn blik gleed weer naar de jongen naast mij.  Ergens vond ik het ook wel schattig dat hij zo aan het stamelen was. "Dat klopt, jij dus ook, gok ik zo?"zei ik met dezelfde geamuseerde glimlach rond mijn lippen. Ik schoof mijn tas aan de kant, zodat ik wat ruimte voor hem vrij maakte. "Natuurlijk" merkte ik vervolgens op. 
Elijah. Een aparte naam, maar het had daarentegen ook wel weer iets. "Alexandria, maar noem me alsjeblieft Lexi"zei ik hem, terwijl ik zijn hand wist te schudden. Nee, Alexandria werd ik eigenlijk bijna nooit meer genoemd. Mijn oom was eigenlijk een van de weinigen die dat nog deed. 

Niklaus.
Ergens was het apart om te zien. De meiden. Opgegroeid tot twee prachtige jonge vrouwen. In mijn gedachten was Aileen nog steeds hetzelfde meisje van vijf jaar oud, al wist ik natuurlijk heel goed dat ze inmiddels opgegroeid is. Op het eerste gezicht zag ze er gezond uit. Gelukkig. En daar was ik ontzettend blij mee. Ik had Marcel echt wat aangedaan, mocht dit niet het geval zijn. En die belofte gold nog steeds. Schijn kon bedriegen. Daar wist ik zelf ook alles van, al hoopte ik natuurlijk dat ik het in dit geval bij het juiste eind had en ze zich daadwerkelijk goed voelde. 
Ik volgde de bewegingen die mijn oudere broer wist te maken. Mijn aandacht had ik toch wat meer op Aileen weten te vestigen. Het was toch twaalf jaar van haar leven dat ik heb moeten missen. Dat hakte er op dit moment toch iets harder in. Het besef was er altijd wel, maar nu ze zo voor me stond, was het toch gek om te zien. 
Ik kon het niet laten om even te grijnzen, toen Elijah begon met praten. Ik zag hem niet vaak op deze manier. Eigenlijk nooit. Het meisje moest toch diep bij hem zitten. Net als Aileen bij mij, al gaf ik dat niet graag toe. Mijn blik gleed al snel haar kant op. Ik was hier tot slot van rekening voor haar. Natuurlijk was het goed om Alexandria weer te zien en te zien dat het goed met haar gaat. Dat was iets wat ik mijn broer gunde, maar op dit moment was Aileen belangrijker voor mij en ik wist dat dit mij niet kwalijk genomen kon worden. 
Ergens kon ik het waarderen dat ze het voortouw nam. Het deed me goed te zien dat ze de leiding nam. Dat was iets wat ik haar toch wel mee heb willen geven. Een statement maken. Laten zien wie je bent en met wie mensen te maken hadden. Daar hield ik zelf maar al te graag van. Op sommige momenten pakte ik het iets groter uit dan de andere keer, maar ach. Een statement was een statement. Er vreesde niets voor niets genoeg mensen voor mijn familie. "Aileen, prachtige naam, als ik dat zeggen mag"begon ik. Ik pakte haar hand en kon het niet laten om deze kort te schudden. Het liefst had ik haar op een andere manier begroet, maar ik wist dat ik daar geduld mee moest hebben. Het was niet mijn sterkste punt, maar het was in dit geval wel het beste wat ik kon doen. "Mijn naam is Klaus"zei ik met een lichte grijns. "Ik studeer geschiedenis. Volgens mij heb ik jou in de lessen gezien"zei ik, terwijl ik naast haar ging zitten. Haar stem klonk als muziek in de oren en als ik eerlijk mocht zijn, wist ik dat terugkomen naar New Orleans de juiste keuze was. 
Dat ik überhaupt ooit de keuze zou maken om te gaan studeren. De wonderen waren de wereld nog niet uit, maar ach. Voor de juiste personen had ik het zeker over. Mijn acties spraken niet altijd boekdelen en waren misschien niet altijd het juiste om te doen, maar waren vaak wel gepaard met goede bedoelingen. Het kwam niet altijd zo over en ik weet dat ik het soms beter aan heb kunnen pakken, maar het ging uiteindelijk om het idee. Ik had een pittig karakter, daar kon ik niet heel veel aan doen. Daar hadden we als familie zijnde ook gewoon genoeg voor mee gemaakt.  
Maar voor haar heb ik alles over. Dat ik dat ooit mee mocht maken, had ik eigenlijk niet verwacht. Ik had niet verwacht dat ik iemand kon vinden die overal aan kon tippen. Maar toch was het zo. Dat had ik gevonden in Aileen en, ook al gaf ik dit niet graag toe, deed dit ontzettend veel met me. 

@Aurorae99