Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Onthe other side of the world (1)

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Inola was dankbaar geweest dat tenminste iemand het met haar eens was, al was het Julian, en glimlachte onbewust toen ook Isa knikkend instemde. Rune dacht er anders over en ergens had hij ook gelijk. Dit was onbekend terrein voor hen allen en als het een groot bos was dan zouden er proportioneel ook grote wilde dieren kunnen leven. Over Julian had hij zeker gelijk, behalve dan het gedeelte over zijn onbruikbaarheid. Hij was immers de enige bewoner van deze wereld die zij kenden. Door te vragen om zijn ketens los te maken, vroeg hij hen echter om hem te vertrouwen. Vertrouwen moet groeien. Dat was in deze situatie misschien een té idealistische uitspraak. Dit werkte bij mensen die elkaar pas hadden ontmoet, nieuwe vriendschappen en relaties. Zo een gedachte was niet van toepassing op de band tussen een mens en iemand die niemand kende uit een wereld waar niemand van hen iets vanaf wist. Zijn andere uitspraken in combinatie met de zelfvoldane glimlach op zijn gelaat maakten duidelijk dat zijn versie van ‘vertrouwen in jezelf’ eerder grensde aan arrogantie.
Inola hield haar gedachten voor zich en zei echter niks totdat Isabella onder andere haar aankeek met een vragende blik. Ze knikte instemmend. Isabella had gelijk, ze moesten gebruik van het licht zolang dat nog kon. Als ze nu rondkeken konden ze het gebied onderzoeken en concluderen of het veilig was. Dan zouden ze eventueel nog een kamp kunnen opzetten voor de nacht aangezien op weg zijn in het donker ook niet de veiligste optie was.
‘’We kunnen het beste het omliggende gebied onderzoeken en als het veilig is kunnen we hier in de buurt een kamp opzetten. Wat we ook besluiten, we moeten niet te lang op deze plek blijven. Wie weet wat voor mensen hier rondlopen die ons hebben opgemerkt,’’ concludeerde ze en even dacht ze na over haar woordkeuze. Mensen? Ergens hoopte ze op een ontmoeting met een échte inwoner van Alusia. Ze vroeg zich of iedereen zo menselijk zou zijn als Julian of eerder zou lijken op de menselijke definitie van monsters. Ze sloeg haar armen over elkaar heen, richtte haar blik op Julian en bekeek hem berekenend voor een moment. Hij mocht dan wel jaren in de mensenwereld zijn, het was duidelijke op te maken dat hij niet erg gezind was op zijn gezelschap, en al helemaal niet op de soldaten.
Ze snapte hem wel ergens. Als zij onbewust in Alusia was terechtgekomen en jarenlang zou zijn behandeld als gevangene zonder een misdaad te hebben gepleegd zou zij ook een wrok koesteren tegen de personen die haar dat zouden aandoen. In dit geval stond zij echter los van de behandeling die Julian had gehad. Zij was in geen positie om de commandant te vertellen wat hij wel en niet mocht doen met de enige Alusiaan onder hen. Hij zou hen allemaal kunnen behandelen hoe hij wilde, er was niemand boven hem in rang aanwezig en de soldaten volgden zijn commandos op. En dit was ook de reden dat ze slechts haar schouders ophaalde toen Isabella onder andere haar vragend aankeek.
‘’De beslissing om Julian los te maken is niet aan ons maar laten we realistisch zijn. Ik denk niet dat het veel kwaad kan. Hij is vast sneller als hij niet wordt opgehouden door die zware kettingen en al probeert hij weg te komen, een kogel is altijd sneller.’’ Toen ze was uitgesproken, haalde ze echter haar schouders op om te laten blijken dat welke keuze er ook gemaakt zou worden, het zou haar persoonlijk niet enorm veel uitmaken.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Rune weet hem wel te amuseren. Zijn mond zakt quasi verontwaardigd iets open als Rune zegt dat hij hem begint te vervelen. Nu al? Ze zijn er nog maar net. Toch is hij niet erg onder de indruk van het feit dat Rune al op hem is uitgekeken, dat had dan weer iets met die hooghartigheid die Rune benadrukte te maken. Hij sluit zijn mond weer en vouwt zijn armen over elkaar.

Nu Rune hem ook nog eens onbruikbaar noemt is hij toch een beetje beledigd. Hij vond zichzelf bijzonder waardevol. Hij laat even afkeurend wat lucht tussen zijn lippen door ontsnappen en snuift zacht. Julian was hartstikke bruikbaar. Hij was niet zomaar een random Alusiaan. Hij had zich al die tijd in gevangenschap ingehouden, zich zwakker voor gedaan dan hij was. Het kost hem moeite om er niet op in te gaan, maar hij beseft dat hij te hard heeft gewerkt om zich nu zo makkelijk uit de tent te laten lokken.

Als de hele discussie over waar hun kamp zou moeten zijn dan weer van voor af gaan begint rolt hij zijn ogen opzij. Daar gaan we weer. Zijn blik gaat even schattend naar het gras en de omgeving om hen
heen voordat hij besluit plaats te nemen op de grond. Verveeld kijkt hij wat om zich heen en werpt hij zo nu en dan een blik op de kaart. Dit ging nog wel even duren.

Hij kijkt op als het plots niet meer over het kamperen gaat, maar hij persoonlijk door Isabella wordt aangesproken. Hij slaakt een korte vermakelijke lach uit “Lieverd, je vergeet dat ik nog altijd
één van hen ben. Ik acht mijn kansen dus niet kleiner dan die van jullie.” Hij merkt op dat Inola hem bestudeert, of misschien is het gewoon staren, hoe dan ook hij besteed er geen aandacht aan. Ergens vindt hij die aandacht zelfs wel leuk. Hij wacht en wacht en plukt wat aan het gras. Alert kijkt hij op als de discussie verschuift naar het wel of niet af doen van zijn ketens. Hij probeert de mimiek in zijn gezicht enigszins te beheersen en niet te blij of opgelucht te kijken. Inola mag hij wel. Al eindigt ze wat onverschillig. Het is nu in ieder geval duidelijk dat er mogelijkheden zijn, hopelijk op niet al te lange termijn. Om niet te gretig te reageren gaat zijn blik alleen even naar de ketens en vervolgens weer richting de bosrand, maar zegt hij er niets over. Hij houdt zich even stil voordat hij het toch niet kan laten weer iets te zeggen.

"Als ik zo vrij mag zijn mij in de discussie te mengen..." Hij kijkt de mensen even kort aan voor hij zijn blik weer op de bosrand richt “Beide opties hebben hun voor een nadelen. In de bossen zouden struikrovers kunnen zijn. We hebben meer dekking, maar dat hebben diegene die ons besluipen dan ook. Op het veld hier hebben we overzicht, maar vallen we ook meer op. We zien hun natuurlijk ook aankomen dan…” hij legt zijn vinger even tegen zijn lippen en lijkt na te denken. “Alhoewel een draak ons van hoog in de lucht gemakkelijk zou kunnen spotten en we tegen de tijd dat wij hem of haar zien waarschijnlijk al een BBQ maaltijd zijn geworden.” Vervolgt hij luchtig alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij laat even een stilte vallen “Ohja, had ik al gezegd dat een dergelijke magische verschuiving in het universum wellicht zou kunnen opvallen? Zoals Inola zegt zijn we dan misschien zelfs al opgemerkt” Oké misschien had hij nu toch even willen bewijzen dat hij niet zo nutteloos was als Rune zojuist beweerde. Uit verveling zat hij nu ook een beetje bewust onrust te stoken. Hij had niet jaren in eenzame opsluiting doorgebracht om hier nu besluiteloos op een veld te zitten.

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Zijn antwoord liet Arwen met haar ogen draaien. “Schei toch uit.” Voegde ze hier afkerig aan toe. Seksuele activiteiten waren iets waar Arwen zich niet mee bezig hield. Ten eerste vanwege haar getekende lichaam, ten tweede omdat ze er niet in geloofde ooit ware liefde te vinden. Waarom zou ze tijd verkwisten aan een nutteloze bezigheid? Verhalen hierover waren dan ook niet aan haar toebehoord - evenals de schunnige grappen die Zahur meer dan eens maakte.
Zahur stond hier dan weer heel anders tegenover. Zijn lakse manier van leven - zoals zij het benoemde - stoorde haar wel eens maar het hem verbieden zou ze nooit en te nimmer doen. Als het hem geluk bood, gunde ze hem dit met heel haar hart. In stilte luisterde naar zijn verhaal over de avonturen die hij die avond ervoor beleefd had en zuchtte tenslotte zacht. “Het beste middel is onthouding.” Reageerde ze wijselijk, al besloot ze hier niet meer over uit te wijden gezien ze dat gesprek al meerdere malen hadden gevoerd. Vervolgens kwam ze overeind en wandelde ze naar het koffertje met bereide kruidenmengsels toe. Na kort zoeken had ze gevonden waar ze naar op zoek was geweest en keerde tenslotte met drie potjes in haar handen terug. “Deze twee zijn om in te nemen, de gebruikelijke dosering.” Het overgebleven potje zette ze nog niet direct op tafel neer maar bracht deze ter nadere inspectie op ooghoogte. “Was jezelf hiermee, het kan een brandend gevoel veroorzaken maar het zal erger voorkomen. Mocht je er negatief op reageren, heb ik eventueel nog iets anders.” Het was een nieuwe creatie van haar; Zahur was meer dan eens proefkonijn. Zoals bij alles wat ze maakte, ging ze er desalniettemin vanuit dat het werkte. Natuurlijk waren ook bij haar fouten niet uitgesloten. Bovendien was het haar opgevallen dat iedereen er weer anders op reageerde. Waar het middeltje bij de één werkte, deed het bij de ander helemaal niets. Daar had ze tot nu toe echter nog geen verklaring voor kunnen vinden.
Zijn volgende woorden baarden haar direct meer zorgen dan de problemen waar hij minuten eerder nog op gedoeld had. Arwen had niets meegekregen van het gevoel waar hij over sprak maar zij beschikte dan ook niet over de gaves die Zahur had. In stilte wachtte ze af tot hij uitgesproken was en knikte tenslotte kort, zich realiserende dat ze zijn bevindingen uiterst serieus moest nemen. “Een groep reizigers?” Herhaalde ze voor zichzelf. “Dat kan van alles betekenen.” Zonder dat ze het zelf doorhad, begonnen haar handen lichtelijk te trillen. Groepen vreemdelingen hadden nog altijd een negatief effect op haar gemoedsrust, en niet geheel onlogisch wanneer je bekend was met haar verleden. Pas toen ze het zelf doorhad, vouwde ze haar handen stevig samen in een poging het te doen stoppen. Nu hij haar dit vertelt had, moest ze weten waar hij precies over gesproken had al was het alleen maar omdat ze op die manier haar rust weer terug zou vinden. “Heb je plannen vanmiddag?” Vroeg ze hem, waarbij geen verdere woorden nodig zouden zijn voor hem om te weten waar ze op doelde.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij was het er niet mee eens dat een kogel altijd sneller is, maar ook daar ging hij niet op in. Hij had de sfeer al genoeg geïnfecteerd met zijn onthouding, ook al leken zijn afkeurende woorden niet bij iedereen doorgedrongen te zijn.
Rune sloeg gade hoe de militairen Julian een afkeurende blik toewierpen, daarmee lichtjes duidelijk gemaakt dat zij niet van plan waren om hem te ontdoen van de stalen ketens rond zijn enkels. ‘Wellicht later,’ zei de commandant. ‘Het is nu nog te riskant om hem te ontketenen. Morgenochtend zal ik zijn, - of eerder jullie verzoek opnieuw considereren.’ Hij fronste, overdonderd door het feit dat hij er zo makkelijk vanaf kwam, maar bij nader inzien begreep hij waar de woorden van de militair, alsook van Isabella en Inola vandaan kwamen. Met ketens om is hij zowaar trager dan zonder en die verloren tijd konden zij beter benuttigen. Op vakantie waren zij hier niet.
Julian annonceerde het bestaan van draken, maar Rune was niet echt overtuigd. Hij was dan wel in heel andere, totaal onbekende wereld, toch wilde en kon hij niet aanvaarden dat de verzinselen in zijn wereld, ook daadwerkelijk existeren in andere werelden. Dat zou te toevallig zijn, of niet soms? - en het narcistische gedrag van hem behelsde het idee dat Julian dit enkel uitbracht om onrust te stoken.
Hij zag enkele groepsgenoten naar de blauwe hemel staren, maar nadat ieder bevestigd kreeg dat er op dat moment geen draak aanwezig was in de lucht, keken zij gauw weer terug naar de grond of naar elkaar, waarna geroezemoes zich hoorbaar maakte. Rune zuchtte. Hij had sterk de neiging om in te gaan op Julian’s uitspraken, maar was nog bedachtzaam genoeg om dit niet te doen. Hij wilde niet degene zijn die beschamend de andere kant opkeek, omdat hij de enige was die kenbaar had gemaakt dat hij niet in het bestaan van draken geloofde.
De wind omarmde zijn lichaam. ‘Nee, het is inderdaad niet slim om hier nog langer te blijven.’ Hij keek eerst naar Isabella en toen naar Inola, voordat hij zich hervatte; ‘en de bosrand volgen lijkt mij een goed idee.’ De militairen knikten. ‘Wanneer de basis is opgezet, gaan drie van ons er tussenuit om het bos te exploreren. Dan weten we in ieder geval wat we kunnen verwachten als we morgen het bos binnentreden.’

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isabella knikt eventjes als de rest ook met haar lijkt in te stemmen. Ze zouden nu het nog licht was alvast wat afstand af kunnen leggen langs de bosrand, een aantal van de militairen zouden dan parallel aan hun een stuk het bos in kunnen gaan. Wellicht dat ze na een afstand gelopen te hebben op nieuwe herkenningspunten uit zouden komen zodat ze zich beter zouden kunnen oriënteren.

Ze kijkt Julian even onderzoekend aan als hij voor de verandering iets nuttigs lijkt te zeggen.. in ieder geval iets relevants. Haar blik gaat even kort naar de lucht wanneer hij het over draken heeft en moet dan even flauwtjes lachen. Ze had meerdere aannames en beweringen gelezen in de verschillende onderzoeken die er de laatste jaren waren gedaan, maar over de meesten was ze vooral heel sceptisch. Net zoals dit drakenverhaal. Daar zou ze toch echt degelijk bewijsmateriaal van moeten zien zou ze überhaupt ooit willen geloven in ook maar het idee van het bestaan van dergelijke fantasy wezens.

“Goed, nu we een beetje een plan hebben kunnen we wel wat beschutting gaan zoeken, lijkt me,” zegt Isa, waarbij ze de kaart opvouwt en deze weer terug in haar tas stopt zonder hem weer opnieuw in het mapje te stoppen. Haar tas zou haar kennende binnen de kortste keren wel weer een chaos zijn.
Ze geeft een knikje richting de commandant en de militairen komen in beweging en gaan hun voor richting de bosrand. Isa gooit haar tas weer over haar schouder en loopt vervolgens richting Julian, die iets verderop op het gras zit. Eenmaal bij hem steekt ze haar hand naar hem uit om hem overeind te helpen, net zoals hij eerder bij haar had gedaan.

Wanneer ze in beweging komen blijft Isabella langs Julian lopen, waarbij ze nog even een korte blik op zijn ketens werpt. “Uit welk deel van Alusia kom jij eigenlijk?” vraagt ze hem dan.
Julian was jaren lang opgesloten geweest in hun wereld en had daarbij informatie gedeeld die hij wilde. Altijd over Alusia maar eigenlijk nooit over zichzelf. Dat maakt Isabella nieuwsgierig naar zijn herkomst en zijn eventuele motieven. Was hij hier omdat hij weer terug naar z’n thuis wilde gaan? Of was er een andere reden?

Princesstupid
YouTube-ster

princesstupid schreef:
Inola.

Inola hoorde dat Julian struikrovers noemde maar naar haar mening was dat wel een van hun minste zorgen in deze onbekende wereld, daar zouden kogels namelijk tegen werken. Ze kon het niet laten om met haar ogen te rollen toen hij draken noemde. Of het een leugen was om angst te veroorzaken, of een mogelijke werkelijkheid waar ze voorbereid op moesten zijn wist ze niet maar ze zag hoe een deel van het gezelschap bijna automatisch naar de lucht keek. Alsof er nu opeens een draak zou verschijnen na de woorden van Julian. Als hij in zijn volgende woorden wél de waarheid sprak, dan zou hun aanwezigheid zeker al opgemerkt zijn. Ze wist zeker dat een overtocht van een grote groep mensen veel ‘magie’ zou vergen en de gedachte dat ze al gelokaliseerd zouden kunnen zijn maakte haar lichtelijk nerveus. Ze hield zich voor dat als dit waar was geweest, Julian ook nerveus zou zijn maar dit was niet het geval.
Het was meer dan duidelijk dat Rune het niet helemaal eens was met de uitgesproken meningen en gemaakte keuzes maar zoals altijd het geval in een groep hoorden compromissen erbij en uiteindelijk was de laatste toch keuze aan de militairen.
Inola knikte toen de commandant zijn beslissing had gemaakt. Hun veiligheid was zijn verantwoordelijk dus het was logisch dat hij zeker wilde zijn dat ze Julian genoeg konden vertrouwen om het te ontketenen. Ze zag Isabella ook naar boven kijken en lachen uit ongeloof waarschijnlijk. Inola had vaker met haar gesproken over dat soort mythische verhalen en het was duidelijk geweest dat ze erg sceptisch was over dat soort fantasieverhalen. Inola wilde het echter ergens wel geloven. Er moest toch iets speciaals zijn aan deze wereld? Als ze alleen via een bloedritueel deze wereld in konden komen moesten er toch wel mythische wezens leven of magische krachten aanwezig zijn. Zelfs een onrealistisch drakenverhaal kon realiteit zijn in zo een wereld als deze. Ze volgde Isabella’s blik en kon het niet laten om zich voor te stellen hoe de zogenoemde draken eruit zouden zien. Het enige wat in haar opkwam waren al bekende beelden zoals Disney draken of de grote zwarte draak uit The Hobbit wiens naam ze vergeten was. In dit geval zou ze toch liever Mushu hebben uit Mulan, dan zou hun kans op overleven misschien níet nihil zijn.
Toen de militairen begonnen te lopen volgde Inola hen meteen om zo min mogelijk achter te lopen. Howel ze niet per se angstig was, bleef ze toch instinctief zo dicht mogelijk bij hen die haar het beste konden beschermen. Even keek ze achterom om zeker te weten dat de rest volgde en het viel haar op dat Isabella naar Julian was gelopen om hem overeind te helpen. Er was iets aan de hand tussen die twee en niet in staat om haar nieuwsgierigheid te bedwingen, maakte ze een mentale notitie om Isa er later naar te vragen. Toen ze zag dat iedereen meeliep, focuste ze weer op de weg voor haar. Haar handen had ze op de riemen van haar rugzak en het voortbewegen als groep liep haar denken aan enkele excursies die ze had meegemaakt. Zo ambitieus als ze was, had Inola zich de afgelopen jaren voor meerdere reizen opgegeven maar die waren allemaal veel spannender geweest dan dit. Misschien zou er nog een draak opduiken die voor wat opwinding zou zorgen. Deze gedachte liet haar automatisch lachen en ze schudde haar hoofd, alsof ze zo dit soort idiote bedenksels kon verdrijven.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Julian wandelt op een rustig tempo richting de bosrand. Hij oogt niet onrustig of waakzaam, hij voelde zich hier tenslotte het meeste thuis. "Alusia bestaat niet uit landen. We kennen simpelweg het Noorden, Oosten, Westen en Zuiden. Alle verschillende dorpen en steden hebben natuurlijk wel namen. Al zou ik de steden niet met die van jullie willen vergelijken." legt hij rustig uit "Al heb ik natuurlijk niet veel van jullie wereld gezien." Hij glimlacht en gaat verder met vertellen "Ik kom zelf uit Capitalis, de hoofdstad. Voorspelbaar genoeg ligt dat bijna precies in het midden." Ondanks dat hij ook een hoop voor iedereen te verbergen heeft geeft hij haar bewust ook wel flarden van informatie. Door de jaren heen had hij gemerkt dat hij ze daarmee voldoende bezig kon houden zonder zijn hele ziel bloot te leggen. "Het is gebouwd op een uitgesleten rots. Dat maakt het een goede stad om te verdedigen. Het heeft hier door een natuurlijk gracht zonder water die verbonden wordt door een lange brug naar de stad." Hij weet dat ze eigenlijk nog meer wil weten dan dat, Isabella leek de meest nieuwsgierige van de groep te zijn. "Stond dat niet in mijn dossier?" vraagt hij met een plagende ondertoon in zijn stem.

Ze houden halt op een overzichtelijke plek aan de rand van het bos. De militairen lopen langs de rand heen en weer om te zien of dit een geschikte plek is om hun kamp op te zetten. Na een korte verkenning wordt het sein gegeven dat dit de plek is van hun kamp. Julian neemt plaats op een omgevallen boomstam, niet van plan te helpen. Bovendien was hij nog geketend, dus ze mochten het lekker zelf doen. Enigszins gefascineerd kijkt hij de bouw van iets wat een tent wordt genoemd. Zijn ogen glijden langs de tentstokken en haringen op de grond. Bestuderend neemt hij alle bewegingen in zich op. Onderzoekend dwalen zijn ogen even in het rond. Hoewel hij niet van plan is te vluchten zoeken zijn ogen wel naar de plekken aan de rand van het bos waar hij onopgemerkt zou kunnen verdwijnen. Gewoon als noodscenario, mocht het nodig zijn of de kans zich voor doen. Je kon maar beter goed voorbereid zijn.

Als het kamp gereed is en een deel van de militairen vertrekt om op verkenning te gaan staat Julian op. Hij strekt zijn geketende handen even boven zijn hoofd uit en draait zijn nek opzij om de spieren in zijn schouders wat losser te maken. "Rune.." het kost hem moeite om niet commanderend te klinken. Een fluitje om zijn aandacht te trekken weet hij nog net op tijd in te slikken. Ja, jij daar. Hij knikt even naar een boom rechts van hem waar tegen de wortels enkele paddenstoelen groeien. Ze hebben een paarse gloed over zich heen en sommige hebben kleine witte spikkels. "Die met de spikkels moet je laten staan, maar die paarse werken goed tegen hoge koorts. Ik weet dat we ze bij zieken vaak door hun eten mengen." informeert hij hem. Zij hebben dan misschien zijn dossier gelezen, maar hij heeft enkele basis informatie over hun ook goed in zijn geheugen geprent. Hij glimlacht geforceerd om ook bij Rune wat beter in de smaak te vallen. Hij was het meest argwanend van de groep.

"Heeft iemand trouwens water? Ik heb dorst." vraagt hij dan meer in algemene zin.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Zahur negeerde bewust haar opmerking over onthouding en walste de inhoud van de flesjes in het rond, vooraleer de gepaste hoeveelheid achterover te slaan. Snel stak hij enkele druiven in zijn mond, in de hoop de wrange smaak wat te kunnen maskeren. Hij was Arwen enorm dankbaar voor wat ze voor hem had gedaan. Misschien daarom ook dat hij nog altijd met haar optrok. Zahur was iemand die mensen niet lang rond zich hield. Zodra ze hem gingen vervelen, zocht hij nieuwe mensen, met nieuwe verhalen en nieuwe interesses. Arwen vormde hierop de uitzondering. Ondanks dat ze zoveel van elkaar verschilden, bleef Zahur haar opzoeken en zij bleef hem in haar huis toelaten. Soms dacht hij dat hij niet dankbaar genoeg was naar haar toe, op andere momenten vond hij dan weer dat ze zijn leven teveel wilde controleren. Misschien was het juist dat alleen op de wereld zijn gevoel dat hen verbond, al was dat in zichzelf vrij paradoxaal.
"Ik wil best je nieuwe creatie uittesten, maar o wee als ik terug twee weken rondloop met blauwe wenkbrauwen." Hij wist dat Arwens middeltjes hem nooit zouden doden. Hoogstens was hij er een paar dagen erg ziek van, maar zo af en toe kon er een vreemde bijwerking optreden, vooral bij nog niet uitgeteste drankjes was dat het geval. "Geef me een kwartiertje. Ik ben zo terug." Hij griste een stel nieuwe kleren mee. Hoewel hij nu zijn eigen woonplaats had in Capitalis had hij toch nog altijd wat spullen bij Arwen liggen, voor in gevallen als deze. Na een warm bad en eenmaal de middeltjes waren ingewerkt, voelde hij zich als herboren. Hij klopte zelfs aan bij Arwen om haar niet nog eens de stuipen op het lijf te jagen. "Plannen? Wel ik moet eigenlijk naar een woud hier niet zo ver vandaan voor werk. Ik heb een hemd van een rusalka nodig voor een liefdesritueel. Als je mee wilt komen graag, het maakt het altijd moeilijker voor hen als je in groep bent." De Rusalki waren een soort waternimfen, prachtige schepsels die plezier haalden uit het verdrinken van hun veroveringen en het dragen van de hemden van hun prooien. Ze waren erg goed in beïnvloeden en verleiden, maar als je iemand zo nuchter als Arwen bij je had die je met je beide voeten op de grond hield, zou Zahur wel in leven blijven. "Maar als jij iets leuker gepland hebt, dan verplaats ik die werkzaken met plezier naar een ander moment."

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Gedurende de tijd die het duurde voor Zahur zich opgefrist had, kleedde Arwen zich om in de outfit die ze in meervoud in haar kledingkast opgeborgen had liggen. Iets anders dan het op maat gemaakte pak dat al haar lichaamsdelen volledig bedekte, droeg ze namelijk niet. Hoewel het behoorlijk wat vaardigheden vereiste, was ze er door de jaren heen handig in geworden en was ze klaar geweest nog voor Zahur zijn binnentreden met het maken van een klopgeluid kenbaar maakte.
Zodra ze hoorde wat Zahur zijn plannen voor deze middag waren, schudde ze zuchtend haar hoofd heen en weer. “Een liefdesritueel? Zahur wat ben je precies van plan? Je weet dat ze hun hemden niet zomaar af zullen staan.” Merkte ze op en beet zacht op de binnenkant van haar wang terwijl ze bij zichzelf ten rade ging. Diep vanbinnen had ze haar keus echter al gemaakt. De gedachte dat Zahur iets zou overkomen, was voor haar een absolute kwelling waar ze het liefst zo min mogelijk bij stil bleef staan. Uiteindelijk was hij de enige waarmee ze nog sociaal contact had; ze zou het missen als hij niet langer haar huis zou binnenvallen en haar leven interessanter maakte dan het daadwerkelijk was.
Kort na haar instemming te laten blijken, verliet het tweetal het huis en kwamen ze tot stilstand bij de stallen die de dieren huisveste waar Arwen voor zorgde. Naast haar passie voor planten, hadden vele vier-, zes- en achtvoeters hun onderkomen bij de zevenentwintigjarige gevonden. “Durf je het aan?” Vroeg ze Zahur terwijl ze haar hand over de fluweelzachte neus van de jonge hengst streelde en naar haar metgezel omkeek met een uitdagende blik op haar gezicht. De achtbenige dieren waren ijzersterk en hadden een geheel eigen wil. Een Abamorales berijden was niet iets wat je ter ontspanning deed maar wanneer je koppiger dan de dieren zelf was, zouden ze voor je door het vuur gaan. Gezien de afstand die ze moesten afleggen richting de Rusalki, had dit haar de perfecte gelegenheid geleken om de dieren wat beweging te geven. Aangezien ze er daarnaast geen twee tegelijk kon bedwingen, was dit ook een win-win situatie voor haar.
Zonder Zahur zijn antwoord af te wachten - aangezien ze het nu niet meer kon maken de dieren achter te laten zonder ze hun welverdiende aandacht te schenken - begeleidde ze Fighuar uit zijn stal en bond ze een touw rond de stevig gespierde hals. Ze drukte het touw in Zahur zijn handen en begaf zich richting de albino merrie die ondertussen ook stond te dringen. Nog voor de staldeur geopend was en de merrie een poging kon doen haar vrijheid te vinden, zat Arwen op de brede rug en pakte ze vast aan de manen die als houvast dienden. “Je gaat me toch niet vertellen dat je niet durft hmm?” Probeerde ze Zahur een beetje te stangen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij hielp mee met het vinden van een vlak stuk op het kampeerterrein, - wat trouwens niet makkelijk was, want het grootste gedeelte was oneffen en nat. Naderhand hielp hij de militairen met het opzetten van de koepeltenten, door de grondzeilen neer te leggen en de tentstokken door de tentflappen te steken. Simpel werk, maar nog best frustrerend als je iedereen om je heen het onjuiste ziet doen. Al dan niet militairen, bekend met dit merk van tenten waren zij niet.
Na het kamp in orde te hebben gebracht, werd door de groepscommandant bekend gemaakt dat de tenten met elkaar gedeeld moesten worden. Enkel Julian mocht van geluk spreken dat hij een tent voor z’n eigen had. Rune had ook niet anders verwacht. Hij kon zich maar moeilijk inbeelden dat iemand vrijwillig naast hem wilde liggen. Julian was immers aan de banden gelegd met een reden; hij is niet te vertrouwen. Had iemand niet ooit gezegd dat gevangenschap mensen krankjorum maakte? Wat zou honderd jaar hechtenis dan wel niet met iemands mentaliteit doen? Ook al leek Julian heel nuchter, Rune kon en wilde niet geloven dat Julian hen de komende paar weken niets zou aandoen.
‘Rune.’ Hij liep de steile helling weer op - waar hij eerder nog aan de rand van stromend water halt had gehouden om de natuur te kunnen bezichtigen - en sloeg gade hoe de paddenstoelen weerstand boden tegen de wind. Roerloos hielden zij stand, - gehecht aan de wortels die uit de grond kwamen zetten. Had hij niet beter gekeken, dan had hij de merkwaardige, paarse kleur en haar witte stippen niet opgemerkt.
‘Die met de spikkels moet je laten staan, maar die paarse werken goed tegen hoge koorts. Ik weet dat wij hen bij zieken vaak door hun eten mengen.’ Hij kon het niet laten om verontwaardigd op te kijken toen hij het woord ‘wij’ liet vallen. Julian was hier nog maar net, - na meer dan een eeuw hier geen voet te hebben gezet, en desalniettemin hield hij het idee staande dat hij al die tijd een inwoner van Alusia is gebleven. Curieus.
Hij nam geen notitie van Julian’s glimlach. Buitendien gaf hij geen antwoord op zijn uitspraken. Niet dat hij niet geïnteresseerd was, want dat was hij zeker wél, maar hij wilde Julian niet laten weten dat hij hem geboeid had met zijn woorden. Waarom, wist hij echter niet.
Hij hoorde dat Julian dorst had en ging hier, in tegenstelling tot zijn vorige behoeftes, meteen op in. Hij liep naar zijn rugtas, haalde hier zijn enige fles water uit en bracht dit persoonlijk naar de aan ketting gelegen man. ‘Hier,’ zei hij hem. ‘Wie weet wil ik jou ooit ook het voordeel van de twijfel geven.’

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Het is wel duidelijk dat Julian alleen de hoognodige informatie geeft. In de afgelopen jaren dat ze heel Alusia en daarbij ook het dossier van Julian bestudeerd heeft, heeft ze eigenlijk redelijk veel informatie op kunnen doen. Hij heeft in de tijd die hij op de aarde heeft doorgebracht eigenlijk best veel gedeeld. Alleen is het Isabella opgevallen dat het allemaal redelijk algemene informatie is geweest. Er zat nergens een dieper verhaal achter, geen backstory en geen ingewikkelde connecties. Dat is dan ook een van de redenen dat ze juist nieuwsgierig is naar meer informatie.

"Natuurlijk heb ik veel dingen in je dossier terug kunnen lezen, maar dat zijn vaak enorme rapportages en onderzoeken geweest. Het resulteert altijd in heel veel regels tekst met een globale blik op alles, één op één woorden die door een stagiaire van een audio-opname zijn overgenomen. Hetgeen dat mij interesseert is om tussen de regels door te lezen," zegt Isabella waarbij ze Julian met een lichte twinkeling in haar ogen aankijkt. Dit deed ze het liefst, dit soort dieptegesprekken en onderzoeken. "En ik heb zo het idee dat er nog heel veel informatie ontbreekt tussen al die regels" speelt ze meteen open kaart.

Niet veel later stoppen ze op een plek een aantal meter van de bosrand vandaan en zetten ze daar op aanwijzingen van de militairen een kamp op. Ook Isabella helpt hier en daar een handje. Dit is voornamelijk het aangeven van wat spullen en het vasthouden van wat uiteindes. Wanneer eenmaal de tenten opgezet zijn, overlegt ze even kort met de commandant. Deze laat weten dat ze alvast een deel van het bos gaan onderzoeken op aanwijzingen naar paden, herkenningspunten en eventuele gevaren. Ze spreken een tijd af waarop ze verwachten terug te zijn en Isabella controleert daarbij even haar horloge voordat ze weer terugloopt richting de rest van de groep.
Inmiddels ziet ze dat Rune zijn fles water met Julian deelt. Ze glimlacht even bij dat beeld. Hoewel Rune net nog redelijk afstandelijk en zorgeloos deed tegen Julian, was dat nu weer totaal anders. Tot zover ze Rune heeft leren kennen in de afgelopen tijd heeft ze het idee dat hij wel een sympathieke jongen is met de redelijke ervaring. Haar blik gaat ook even naar Inola. Zij was nog student en had een hoop minder ervaring. In de afgelopen maanden had ze haar dan ook zo nu en dan op sleeptouw genomen om de nodige kennis over te brengen. Ze beseft echter bij beiden dat ze elkaar nog niet echt hebben leren kennen. Ze heeft het idee dat deze reis hier in ieder geval wel verandering in gaat brengen.

Om niet nutteloos te zijn en doelloos te blijven staan, loopt Isa een paar keer heen en weer naar de bosrand. Ze zorgt ervoor dat ze niet meer dan de nodige meters het bos in gaat wanneer ze wat stukjes hout bij elkaar raapt en deze vervolgens bij het kamp in een hoekje klaarlegt. Die zouden ze vannacht wel nodig gaan hebben, dus dan hadden ze het in ieder geval wel klaarliggen.

Na een tijdje langs de bosrand rondgelopen te hebben, voegt ze zich uiteindelijk toch weer bij de rest. Ze neemt dan ook de vrijheid om naast Julian op de boomstronk te gaan zitten. Ze had nog een hoop brandende vragen die ze hem wilde stellen en nu ze toch zaten te wachten, leek dit hier wel een ideaal moment voor.

"Dus.. Capitalis? Is dat ook waar je bent geboren?" begint ze gewoon maar bij het begin. "Steden kennen vaak twee zijdes: de armoede en de rijkdom. Het is zelden dat er zich iets tussenin bevindt. In welke situatie bevond jij je? Was je een rijke stadsjongen, of de Robin Hood kwajongen die juist van de rijken stal en aan de armen gaf?" ze gunt hem een uitnodigende glimlach om deze conversatie aan te gaan.

Isa is een volhardend type en blijkbaar heeft hij haar interesse gewekt. Toch heeft ze het mis als ze denkt dat juist zij het verschil zou maken. Vele waren haar voorgegaan. Daarbij waren de methodes soms wat omstreden. Die gesprekken hadden hem uiteindelijk meer over hen geleerd dan dat zij over hem te weten waren gekomen. "Daar ben ik inderdaad ook geboren en opgegroeid" beantwoord hij netjes haar vraag. Hij bestudeert haar nu net zo goed als zij hem bestudeerd. Zijn ogen glijden onderzoekend over haar gezicht. "Rijkdom." Zijn antwoord is beknopt. Nu ze hier zijn, in zijn thuisland, is hij geneigd meer openheid van zaken te geven. Wat had hij immers te verliezen. Het zou haar ego vast een boost geven, al had zijn openheid van zaken niets met haar als persoon te maken.

"Waar kom jij vandaan? Je bent ver van huis voor een mogelijk lange tijd. Ik vermoed dat je weinig binding hebt met je thuis. Familie?" Stelt hij een wedervraag. Zijn ogen lichten even op "Dit vraaggesprek werkt twee kanten op, dat is wel zo eerlijk."

"Fair enough," knikt ze. "Oorspronkelijk geboren en opgegroeid in Italië, maar vervolgens voor mijn studies naar Amerika verhuisd. Voor mij is het niet meer dan normaal om zo ver van huis te zijn voor een langere tijd." Voor zover Julian de landen op de aarde natuurlijk kende. Nu is het haar beurt. Iemands jeugd en omgeving waar hij in opgegroeid was vertelde naar haars inziens altijd heel veel over de persoon in kwestie. "Enig kind?"

Julian glimlacht als Isa iets voor zichzelf verteld. "Nee, een jonger zusje,” antwoordt hij. Hij beseft dat ook zij zich nu kan afvragen of hij zijn familie al die jaren gemist heeft "We schelen een aantal jaren. Mijn vader leeft niet meer. Mijn moeder vermoedelijk na al die jaren ook niet meer." Somt hij het feitelijk op. "Ik kijk uit naar ons weerzien" liegen ging gemakkelijker als er een kern van waarheid in zat.

Julian komt redelijk kort en koelbloedig over, maar ergens heeft ze het gevoel dat er juist meer achter zit omdat hij het juist zo feitelijk opsomt allemaal. Zijn vader was dus in ieder geval al overleden voor zijn komst naar de aarde. Zijn moeder echter niet, tenminste niet met zekerheid. Haar blik gaat even kort naar Inola en Rune voordat ze Julian weer aankijkt.
”Waarom zou je dat denken?” vraagt ze hem. “Of is het langzaam verouderen niet iets genetisch wat bij jullie in heel de familie voorkomt?” Ze pakt echter meteen door op haar vraag zonder te lang te wachten. “Hoe zit dat nou eigenlijk precies?” Ze gaat er namelijk niet van uit dat dit trage verouderingsproces een standaard is in Alusia.

"Ze was al op leeftijd en sindsdien is er wat tijd verstreken, naar het is inderdaad een aanname " geeft hij toe. "Het is vrij uniek binnen de familie. Het proces verloopt trager, maar we hebben niet het eeuwige leven. In bepaalde mate hebben we er zelfs zelfcontrole over. Zo heb ik mijn proces extreem vertraagd bij mijn aankomst hier. Dat was gemakkelijk aangezien ik opgesloten zat." Hij denkt even na over hoe hij het haar kan uitleggen "bijna als een soort winterslaap, want het kost wel energie."
Een grijns verspreid zich over zijn gezicht "Ik weet nog dat ik dr. Anderson destijds heb doen geloven dat mijn lichaamssappen als dagcrème zouden kunnen dienen en zijn rimpels zouden verminderen." Hij grinnikt als hij eraan terugdenkt "Dr. Anderson had weinig humor en kon de grap niet waarderen."

Isa lacht bij die laatste opmerking even richting Inola en Rune en schudt haar hoofd bij dr. Anderson en een anti rimpel crème. "Dat geloof ik maar al te graag. Onderzoekers als Dr. Anderson nemen dat soort dingen graag op de proef en gaan daar vervolgens heel serieus onderzoek naar doen."
Het verouderingsproces is dus inderdaad iets unieks. Ze vraagt zich dan ook af wat de ideale leeftijd zou zijn als je het vertragen van je levensloop in eigen hand zou hebben. "Kan je het proces ook versnellen?" vraagt ze dan.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:
Commandant Hugh

Commandant Hugh loopt samen met zijn militaire troep steeds dieper het bos in. Tot dusver was het nog nergens voor nodig geweest om hun zware wapens op de omgeving te richten. Naarmate ze dieper het bos in lopen, wordt de lichtinval steeds minder. De bomen worden hoger en beginnen dichter op elkaar te staan. Al snel zijn de warme zonnestralen niet meer te voelen op hun gezicht.
Ze gaan uiterst stil en zorgvuldig te werk, zoals ze dat gewend waren van hun operaties op de aarde. In volledige discipline geven ze elkaar aanwijzingen en besluiten ze welke richting ze op moeten. Iets begint Commandant Hugh in ieder geval steeds meer op de zenuwen te werken. Hij heeft het idee dat er niet iets in het bos leeft, maar dat het bos zelf leeft. Paden die hem bekend voor lijken te komen, zien er met enkele verschillen weer heel anders uit.

Commandant Hugh houdt z’n oren gespitst naarmate ze dieper het bos in gaan. Het feit dat hij in opperste concentratie naar zijn omgeving luistert en dat de grond steeds zompiger begint te worden, geeft hem de nodige info dat er ergens een rivier in de buurt is. Na een snelle overweging seint hij de groep de weg richting de rivier te vervolgen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Niet voor mezelf natuurlijk, voor een klant, die er overigens een grote som voor overheeft." Alsof Zahur op magie moest berusten om aan zijn trekken te komen, dat Arwen zoiets zelf maar durfde te denken, beledigde hem ergens wel een beetje. "Geen zorgen ik heb een plan, althans een soort van plan. Ik ga dit gebruikte, naar man ruikende hemd ruilen, voor één van hun hemden." Heb je toevallig munt en rozemarijn?" Zijn blik gleed naar de vele potjes en kruiden die Arwen netjes bijhield in haar keuken. Rusalki waren op de geur van munt. Rozemarijn konden ze dan weer niet uitstaan. Zahur dacht dat ze er wel zonder kleerscheuren vanaf zouden komen als hij nog wat munt innaaide in zijn hemd en ze beiden wat rozemarijn in hun zakken staken. Nadat alle voorbereidingen waren getroffen, volgde hij Arwen naar de stallen. Voor hij het goed en wel besefte werd hem een touw in de handen gedrukt. De hengst die aan het andere uiteinde van het touw stond, snoof onrustig. "Ik niet durven. Laat me je eraan herinneren dat mijn verre voorouders de eersten waren die deze dieren temden." De Tsigani waren erg afhankelijk van hun rijdieren en hadden een nauwe band met hen. Vroeger toen hij nog met de karavaan meetrok had hij weleens mensen kunsten op hun rijdieren zien doen. Het was een spectaculair zicht. Zahur was altijd trots geweest op zijn afkomst, niet alleen op de goede dingen die daaraan samenhingen, maar evengoed de vooroordelen. Als mensen toch al een vooropgesteld beeld van hem hadden, wie was hij dan om hen teleur te stellen. Zelf was Zahur niet de beste ruiter. Hij had het vroeger natuurlijk geleerd. Waarschijnlijk had hij al op een paard gezeten nog voor hij kon lopen, maar zijn leven in de hoofdstad had hem roestig gemaakt. Fighuar leek zijn onrust te merken en deed een poging zijn touw los te trekken, maar Zahur had hem stevig vast. De techniek om deze dieren de baas te blijven was je onverschrokkenheid tonen. Toen ook Arwen haar merrie rijklaar had gemaakt, klom Zahur in het zadel. "De laatste bij het woud is een verlepte trol" Hij was nog niet uitgesproken of gaf zijn Abamorales de sporen. Het dier schoot vooruit. Het scheelde niet veel of Zahur viel uit zijn zadel. Hij greep de teugels stevig vast. Hij probeerde niet toe te geven, wilde aan de leiding blijven, maar moest toen toch snelheid minderen waardoor Arwen hem inhaalde. Zij was het dan ook die als eerste bij het woud aankwam en hij was de verlepte trol. Het struikgewas was hier te dicht om met een Abamorales door te kunnen. "Laten we ze hier vastbinden en te voet verder gaan naar het meer." stelde Zahur voor. "Oh Arwen kom even, nog een laatste hulpmiddel." Hij legde zijn handpalm op haar ogen en mompelde enkele woorden in een vreemde taal. Dit ritueel herhaalde hij bij zichzelf. "Zo nu zouden we tijdelijk doorheen de illusie van de nimfen moeten kunnen zien."

Anoniem
Wereldberoemd

MotherOfFoxes schreef:
Arwen

Bij het uitspreken van haar woorden, besefte Arwen zich meer dan goed dat Zahur perfect in staat zou zijn een Abamorales te rijden. Ze wist van zijn achtergrond af en al had hij deze niet gehad, zou zijn volhardendheid ook al volstaan. Op het moment dat ze Fighuar aan hem overhandigd had, was ze meer dan zeker geweest dat Zahur hem aan had gekund. Haar dieren waren haar te dierbaar om ze klakkeloos aan de eerste beste af te staan - en haar gezelschap was bij lange na niet de eerste beste.
Na het korte wedstrijdje, dat Arwen overigens won waardoor ze niet met een neerbuigende titel opgescheept kwam te zitten, stegen ze beiden af en knikte ze op de woorden van Zahur. Zichzelf ervan verzekerd dat haar dieren geen kant op zouden kunnen en ze kort daarna beloond te hebben met een lekkernij die ze meegenomen had, werd ze ietwat verrast door de handelingen die Zahur bij haar uitvoerde. Hoewel Arwen het verschrikkelijk vond wanneer ze niets meer kon zien, aangezien ze al een verminderd zicht had door haar ene beschadigde oog en dit haar enorm kwetsbaar maakte, vertrouwde ze hem voldoende om het gedurende de korte periode dat het duurde toe te laten. Dankbaar voor zijn uiteindelijke verrichte handelingen, knikte ze kort naar hem en wandelde ze achter hem aan naar het water waar de Rusalki zich schuilhielden.
Zuchtend liet ze haar handen in haar zakken afdwalen zodra ze zich aan de rand van het water bevonden maar er nog geen spoor van de Rusalki te bekennen was. Arwen wist echter wel beter dan haar focus weg te laten ebben. Op het moment dat je zwak werd, kwamen ze tevoorschijn. De wezens waren ontzettend pienter. Hen onderschatten zou zomaar de grootste fout uit je leven kunnen zijn. Niet dat ze dacht dat ze ook maar enige vat op haar zouden krijgen. Arwen liet niet zomaar op zich inpraten; de eerste die haar ertoe kon zetten iets te ondernemen dat tegen haar principes in ging, moest ze nog ontmoeten - afgezien van de Alusianen die bepaalde gaves hadden, zo wist ze bijvoorbeeld wel zeker dat Zahur dit ooit al eens op haar gebruikt had maar gelukkig nog nooit tégen haar.
Traagzaam liet ze haar blik richting Zahur gaan. Ook hij leek aan het wachten te zijn op de eerste verschijning. Wat als ze hun plannen doorzien hadden? Arwen wist niet veel van de Rusalki, alleen dat je er beter uit de buurt kon blijven. Dit was desalniettemin alom bekend in Alusia. De enigen die tegenwoordig nog slachtoffer werden, wisten simpelweg niet dat ze Rusalki-territorium doorkruisten. Helaas gebeurde dit nog altijd dagelijks.
Bij het opmerken van de eerste verschijning, zette Arwen haast automatisch een stap bij het water vandaan. Tegelijkertijd hield ze Zahur nauwlettend in de gaten. “Iets hier trekt mijn aandacht.” Waren de geheimzinnige woorden die het oogverblindende schepsel uitsprak. Na het aan haar lippen laten ontsnappen van een geluidje dat haar ongenoegen liet blijken, richtte ze haar blik op de Rusalki. “Ik vraag me af wat dat kan zijn.” Hoewel het sarcasme er vanaf droop, kreeg ze er geen reactie op. Het wezen was te druk bezig met Zahur die duidelijk zijn plannetje in gedachten aan het herhalen was.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:
Vanuit de beschutting van het woud werpen ze een blik op de kalme rivier voor hen. Vogels zingen zachtjes en hier en daar zijn er wat krekels te horen. Het oogt vredig en kalm. Ze verschieten iets bij wat geritsel verderop, maar het is slechts een jonge ree die de beschutting van het woud heeft verlaten en zijn dorst lest bij de waterkant. Het is een mooi plaatje, haast te mooi. Een van de militairen drukt zijn neus in zijn arm en niest zacht, zijn neus is geprikkeld door de verkwikkende bloemgeur om hen heen. De ree spitst zijn oren en rent terug voor beschutting.

Het wateroppervlak vertoon een kring in het water. Vogels stoppen met zingen en het woud wordt stil. Als gehypnotiseerd wordt hun blik naar het water getrokken. Het is o ontzettend mooi en helder, zo sereen. Het water is als een magneet die hun aan trekt, dichter en dichter richting het zo onschuldig ogende oppervlak.

Er klinkt een plons gevolgd door een schreeuw. Het water klotst tegen de kant op en wapens worden getrokken.

"Waarom zou iemand het proces willen versnellen?" antwoord hij vragend waarbij hij even bedenkelijk aan zijn kin krabt. Er klinkt zacht geruis uit een walkie talkie bij een van de tenten. Julian kantelt zijn hoofd even richting het krakende geluid "Storing?" vraagt hij met een flauwe grijns richting de onderzoekers. Het is weer stil en Julian haalt zijn schouders op. "Is er misschien-" er klinkt een schot in de verte en Julian verschiet iets. Alert veert hij omhoog en zijn ogen zoeken de omgeving af. Het blijft stil. De walkie talkie ruist niet meer en er klinken ook geen andere schoten. Deze stilte houdt zeker 2 minuten aan en Julian kan voor zichzelf niet besluiten wat hij verontrustender vindt. De stilte, of de knal die eerder door het woud echode. "Niet de beste manier om geen aandacht te trekken." mompelt hij met een belerende ondertoon.

Net zo plotseling als het eerste schot klinkt een tweede schot, direct gevolgd door meerdere schoten die elkaar in hoog tempo opvolgen. Verderop vliegen vogels geschrokken op. Een korte stilte volgt opnieuw, maar is beslist vele male korter dan de eerste keer. Opnieuw klinken schoten en nu is in de verte ook zacht geschreeuw te horen. Julian zijn blik is strak op de bosrand voor hun gericht en gaat even van de schakels rondom zijn polsen naar zijn enkels. Het geruis en gekraak is terug, nu aangevuld met gehijg. Er klinkt een gejaagde mannen stem, maar Julian kan zijn woorden niet verstaan. De stem van een man die vecht voor zijn leven, gevuld met angst. Dan opnieuw die ijzige stilte.

Julian kijkt bezorgd op van zijn enkels "Nu zou een uitstekend moment zijn om in ieder geval de ketens rondom mijn voeten te verwijderen." brengt hij subtiel in. Niet wetend of het gevaar van hun weg zou blijven, of op hun af zou komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld