Traveller schreef:
Allison.
"Eet smakelijk!" zei ik met een zwak glimlachje tegen Christina die naar beneden zou gaan om te gaan eten. Daar bracht ik ook al mijn lunchpauzes door, maar vandaag zou het dus een beetje anders zijn. Waarom Andrew mij nou precies wilde meenemen snapte ik niet. Misschien moest hij iets bespreken? Misschien was hij wel ontevreden en wilde hij dat niet in het bijzijn van anderen zeggen. Ik had echt geen flauw idee en ik besloot om het maar een beetje los te laten. Niet veel later werd er op de deur geklopt en keek ik op van mijn laptop. Daar stond Andrew die aangaf dat de chauffeur beneden klaar stond en hij vroeg of ik klaar was. "Yup, ik ben klaar!" knikte ik, waarna ik meteen mijn macbook dicht klapte en op stond. Ik pakte mijn tas van de grond en stopte daar mijn telefoon in. Mijn jas zou ik waarschijnlijk niet nodig hebben, dus die besloot ik om maar te laten hangen. Ik liep vervolgens het kleine kantoortje uit en deed de deur achter me dicht. "I hope you're hungry. I checked the menu and almost everything sounds delicious to me." Ik wist echter oprecht niet wat ik zou moeten bestellen. Normaal gesproken was ik niet het type dat over dat soort dingen na dacht, maar ik zou gaan lunchen met mijn baas. Ik wilde dan alsnog een soort van goede indruk achterlaten, ook al maakte ik vaak genoeg foute en domme grapjes en wist ik zeker dat hij me zo'n beetje iedere dag uitlachte. Ik wilde gewoon niet dat het er totaal niet charmant of iets dergelijks uit zag, want dat was raar. Nu vond ik mezelf ook raar, want ik voelde me ineens een grote aansteller. Het was maar een lunch! Een zakelijke lunch. Ik liep naar de lift toe, drukte op het knopje en bleef toen maar een beetje voor me uit kijken, omdat ik dit wachten altijd een beetje ongemakkelijk vond. En ook dat was iets dat ik niet vaak mee maakte, maar nu voelde ik me toch wel een beetje onzeker of zo? Het voelde een beetje alsof ik iets verkeerds had gedaan, terwijl ik geen flauw idee had wat dat dan precies zou kunnen zijn. Voor zover ik wist was er namelijk niets gebeurd.
Matthew.
Ik besloot om dan maar te kijken wat er allemaal te eten viel hier. Ik had namelijk oprecht geen flauw idee. Dat was misschien ook wel erg, aangezien dit 'mijn' restaurant was, maar ik kwam er letterlijk nooit. Of nou ja, misschien eens per jaar. Ik zou het ook wel grappig vinden om in dit restaurant te moeten afrekenen, want het zou letterlijk op een andere rekening komen, namelijk de zakelijke rekening. Die werd natuurlijk wel met Andrew gedeeld. Ik haalde ergens een dienblad vandaan en na een beetje te hebben rond gekeken zag ik wel wat dingen die me aanstonden, dus pakte ik het samen met een flesje water. Na dit te hebben afgerekend zag ik Christina wel ineens zitten. Die was dan snel?! Of ik was zojuist gewoon blind geweest en had haar simpelweg niet gezien. Dat kon natuurlijk ook. Ook zag ik dat ze me aan keek en op het moment dat ik een glimlachje zag besloot ik om gewoon naar haar toe te lopen en aan haar tafeltje te gaan eten. Het was ook aardig druk en zij zat als één van de weinigen aan een lege tafel. Het zou dus niet eens zo heel gek zijn, toch? Vandaar dat ik naar haar toe liep en voor haar ging staan. "Can I sit here?" vroeg ik aan haar waarna ik zonder op haar antwoord te wachten toch mijn dienblad vast neerzette. Ik zag dat ze ook nog veel van haar eten had, dus ze zou waarschijnlijk pas net zijn begonnen met eten. Ik besloot ook alvast te gaan zitten, want ik kon me niet voorstellen dat ze nee tegen me zou zeggen. Ten eerste kende ze hier nog nauwelijks mensen met wie ze zou kunnen lunchen en ten tweede zou ze dan wel heel veel lef hebben. Ik zou het echter wel waarderen als ze wel nee tegen me zei, maar dan zou ik het alleen waarderen als ze het als een grapje bedoelde. Om dat soort dingen kon ik immers wel lachen, want ik maakte altijd irritante grapjes en was vrijwel altijd sarcastisch.
@Aurorae99
Allison.
"Eet smakelijk!" zei ik met een zwak glimlachje tegen Christina die naar beneden zou gaan om te gaan eten. Daar bracht ik ook al mijn lunchpauzes door, maar vandaag zou het dus een beetje anders zijn. Waarom Andrew mij nou precies wilde meenemen snapte ik niet. Misschien moest hij iets bespreken? Misschien was hij wel ontevreden en wilde hij dat niet in het bijzijn van anderen zeggen. Ik had echt geen flauw idee en ik besloot om het maar een beetje los te laten. Niet veel later werd er op de deur geklopt en keek ik op van mijn laptop. Daar stond Andrew die aangaf dat de chauffeur beneden klaar stond en hij vroeg of ik klaar was. "Yup, ik ben klaar!" knikte ik, waarna ik meteen mijn macbook dicht klapte en op stond. Ik pakte mijn tas van de grond en stopte daar mijn telefoon in. Mijn jas zou ik waarschijnlijk niet nodig hebben, dus die besloot ik om maar te laten hangen. Ik liep vervolgens het kleine kantoortje uit en deed de deur achter me dicht. "I hope you're hungry. I checked the menu and almost everything sounds delicious to me." Ik wist echter oprecht niet wat ik zou moeten bestellen. Normaal gesproken was ik niet het type dat over dat soort dingen na dacht, maar ik zou gaan lunchen met mijn baas. Ik wilde dan alsnog een soort van goede indruk achterlaten, ook al maakte ik vaak genoeg foute en domme grapjes en wist ik zeker dat hij me zo'n beetje iedere dag uitlachte. Ik wilde gewoon niet dat het er totaal niet charmant of iets dergelijks uit zag, want dat was raar. Nu vond ik mezelf ook raar, want ik voelde me ineens een grote aansteller. Het was maar een lunch! Een zakelijke lunch. Ik liep naar de lift toe, drukte op het knopje en bleef toen maar een beetje voor me uit kijken, omdat ik dit wachten altijd een beetje ongemakkelijk vond. En ook dat was iets dat ik niet vaak mee maakte, maar nu voelde ik me toch wel een beetje onzeker of zo? Het voelde een beetje alsof ik iets verkeerds had gedaan, terwijl ik geen flauw idee had wat dat dan precies zou kunnen zijn. Voor zover ik wist was er namelijk niets gebeurd.
Matthew.
Ik besloot om dan maar te kijken wat er allemaal te eten viel hier. Ik had namelijk oprecht geen flauw idee. Dat was misschien ook wel erg, aangezien dit 'mijn' restaurant was, maar ik kwam er letterlijk nooit. Of nou ja, misschien eens per jaar. Ik zou het ook wel grappig vinden om in dit restaurant te moeten afrekenen, want het zou letterlijk op een andere rekening komen, namelijk de zakelijke rekening. Die werd natuurlijk wel met Andrew gedeeld. Ik haalde ergens een dienblad vandaan en na een beetje te hebben rond gekeken zag ik wel wat dingen die me aanstonden, dus pakte ik het samen met een flesje water. Na dit te hebben afgerekend zag ik Christina wel ineens zitten. Die was dan snel?! Of ik was zojuist gewoon blind geweest en had haar simpelweg niet gezien. Dat kon natuurlijk ook. Ook zag ik dat ze me aan keek en op het moment dat ik een glimlachje zag besloot ik om gewoon naar haar toe te lopen en aan haar tafeltje te gaan eten. Het was ook aardig druk en zij zat als één van de weinigen aan een lege tafel. Het zou dus niet eens zo heel gek zijn, toch? Vandaar dat ik naar haar toe liep en voor haar ging staan. "Can I sit here?" vroeg ik aan haar waarna ik zonder op haar antwoord te wachten toch mijn dienblad vast neerzette. Ik zag dat ze ook nog veel van haar eten had, dus ze zou waarschijnlijk pas net zijn begonnen met eten. Ik besloot ook alvast te gaan zitten, want ik kon me niet voorstellen dat ze nee tegen me zou zeggen. Ten eerste kende ze hier nog nauwelijks mensen met wie ze zou kunnen lunchen en ten tweede zou ze dan wel heel veel lef hebben. Ik zou het echter wel waarderen als ze wel nee tegen me zei, maar dan zou ik het alleen waarderen als ze het als een grapje bedoelde. Om dat soort dingen kon ik immers wel lachen, want ik maakte altijd irritante grapjes en was vrijwel altijd sarcastisch.
@Aurorae99