Forum

Genevieve. 
Het gevoel van afkeur en walging bleef alsmaar groeien naar mate het gesprek tussen Marcel, Klaus en Elijah vorderde. Ik snapte niet waarom er niet al veel eerder een einde aan de Mikaelsons gemaakt is. Ik schudde afkeurend mijn hoofd. De arrogantie die in ieder van hen terug te vinden was, vond ik oprecht walgelijk. Ze hadden daadwerkelijk het idee dat ze ontastbaar waren. Maar niets was minder waar. Iedereen had een zwakke plek en dat gold ook voor vampiers. 
Het feit dat Marcel op zo'n woedende toon over ons sprak; deed me toch ontzettend goed. Hij zag Brie en mij als bedreiging. Een bedreiging waar hij zo snel mogelijk van af wilde. Het voelde toch goed dat hij de hitte onder zijn voeten voelde. Zodra ze meer van zijn volgelingen onder handen namen; nam men hem misschien in twijfel. Des te minder mensen in hem geloofde als leider, des te kwetsbaarder hij werd. Voor Brie en mij werd hij dan een makkelijk doelwit. Iets wat als muziek in de oren klonk. Nu de gebroeders Mikaelson in de stad zouden blijven en de paniek in de stad toe nam, werd alles een stuk kwetsbaarder dan het was. Misschien wel het enige voordeel aan de terugkomst van Klaus en Elijah. 
Dat Marcel ons deed denken aan Mikael verbaasde mij een beetje. Hij was dan toch niet zo dom als hij zich voordeed. Hij had het immers bij het rechte eind. We hadden het van de beste mogen leren en dat was niemand minder dan de vader van die smerige onderkruipsels. Ik kon niet wachten om hun gezichten te zien als Mikael weer terug zou keren om een einde aan zijn kinderen te maken. 
Mijn blik gleed naar Brie en ik knikte. Ik was het met haar eens. Het was tijd om in actie te komen. Nu we wisten waar de meeste vampiers zich schuil hielden, was het een stuk makkelijker om ze aan te pakken en om te leggen. Bovendien was het een goed idee om midden in het hart van hun verblijf de aanval in te zetten om de boodschap nog eens achter te laten. Genade stond niet in ons woordenboek. Wat betekende dat geen enkele vampier hier veilig zou zijn. Er waren in ieder geval nog genoeg wie uit de weg moesten worden geruimd en ik moest eerlijk toegeven dat ik niet kon wachten om daar aan te beginnen. 

Elijah. 
De ene opmerking die Marcel maakte, klonk nog gekker dan de ander. Het was een vermakelijk verhaal, maar het was niet iets waar ik een gevaar in zag. Het was simpelweg lachwekkend. Amateuristisch. Dat Marcel niet al lang van zijn troon was verstoten. Wat was hij voor een leider als hij niet eens twee menselijke vampier jagers op kon sporen. Wat stelde zijn macht dan werkelijk voor? Ik vond het ontzettend bijzonder. Ik durfde te wedden dat, mochten mijn broer en ik onze zinnen erop zetten, deze twee binnen een mum van tijd gevonden waren. Als de twee immers niet al lang gevlucht waren. Wij Mikaelsons hadden een behoorlijke reputaties en een mens moest een doodswens boven het hoofd hebben hangen als zij achter ons aan durfden te komen. Ik ging er dan ook niet vanuit dat het niet zou gebeuren. 
Dat de twee meiden zouden jagen zoals Mikael het deed, vond ik alleen nog maar meer bijzonder. "I gotta hand it to you, Marcel. After all these years, you still have the same nice talk. Maybe you're just not the leader you claim to be and blame others for that" zei ik hem. Vaak kwamen dit soort verhalen naar boven, om zo andere zaken te verbloemen. Het verbaasde mij niet als dat hier ook het geval zou zien. Gelukkig was mijn broer het in dit geval met mij eens. Als wij de stad onder onze hoede hadden, was dit namelijk nooit gebeurt. Daarom vond ik het dan ook zo lachwekkend dat Marcel zich voor deed als grootse leider, terwijl hij een simpele taak niet eens uit kon voeren. Een simpele taak die nu grote gevolgen voor hem had. Als ik hem mocht gelopen waren zijn volgers hier niet veilig meer. 
"Her name is Celeste. Celeste Dubois. I am sure you can tell us where she is currently staying"voegde ik daad bij woord. Celeste was een van de oudere heksen hier in New Orleans. Krachtig. En handig om een te zetten bij een locator spell. Ik zag hoe er een zachte zucht over de lippen van Marcel rolde. Het ging tegen zijn principes in om ons te helpen. Zeker nu hij niet wist waar we de heks voor nodig hadden. Maar ook hij wist beter dan dat. Hij wist dat hij beter niet tegen ons in kon gaan, maar ons gewoon kon geven waar wij om vroegen. Zeker omdat we er hoe dan ook aan zouden komen. Met of zonder geweld. De keus was aan hem. "Fine. Its the third street on your right. If you come across some weird voodoo shop, you're their" was het antwoord dat hij ons gaf. "Thank you, Marcel. That was very helpfull of you"zei ik hem, terwijl ik mij tot mijn broer wist te richten. "Shall we go, then?"vroeg ik met een grijns aan Klaus.

@Dashic 

Genevieve. 
Ergens was ik blij dat de gehele ontmoeting tussen de originele broers en Marcel. Het was niet een geheel comfortabele situatie waar wij op dat moment in zaten, ook al werd er ongemerkt relevante informatie aan ons doorgespeeld. De vampieren wisten maar al te goed van ons bestaan af. Zagen ons zelf als bedreiging. Maar geen van hun kon vertellen wie wij waren en hoe wij er uit zagen. Niemand had enig idee en dat was frustrerend voor degenen wie ons weg wilde hebben. Iets wat mijn taak een stuk leuker maakten. Het jagen op vampiers was iets wat ik sowieso als een bijzondere taak beschouwde, maar het feit dat zelfs vampiers als Marcel je als een bedreiging zagen. Dat gaf toch wel enige voldoening. Daarbij werden wij enorm onderschat door zowel Elijah als Niklaus. Gezien hun arrogantie en enorm grote ego, verbaasde mij dat eerlijk gezegd niets. Erg vond ik het niet, want dat kon enorm in ons voordeel werken. Brie en ik waren twee meiden wie je juist niet moest onderschatten. Dat gebruikten we maar al te graag tegen je. Wat dat betreft was het misschien wel beter dat de twee broers op die manier over ons dachten. Het kon ons in ieder geval een hoop schelen. 
Binnen de kortste keren stonden Brie en ik in ons appartement. Een geschenk van Mikael, aangezien wij er geen rode cent aan uit hoefde te geven. Een dak boven ons hoofd in ruil voor het doden van vampiers. Ik zag het als een eerlijke deal. "I'd love to" zei ik, terwijl ik het glas van haar afpakte en een grote slok nam. Bourbon zonder ijs, maar wel rijkelijk gevuld met vervain zodat, mocht het ooit een keer gebeuren, vampieren niet konden genieten van ons bloed op het moment dat een van ons gebeten werd. Een van de vele trucjes en voorzorgmaatregelen die we troffen voor we echt op pad zouden gaan. Ik trok het vest aan wat Brie zojuist naar mij toe had gegooid en gooide zelf nog wat bruikbare wapens in de tas gooide en om mijn lichaam heen bond. Ik hield ervan om een tikkeltje vies te spelen. Al was dat geoorloofd bij het wegwerken van vampieren. Wapens waarmee ik van dichtbij, maar zeer onverwacht kon toeslaan. Daar hield ik van en daar lag mijn kracht. In mijn hoofd liep ik een standaard rijtje af, voor ik mijn blik op Brie richtte en antwoord gaf. "I don't think so. I think we're ready to go, and we can go on a bit of a rampage"zei ik met een geamuseerde glimlach rond mijn lippen. Het ging een lange avond worden, maar het was het helemaal waard.

Elijah.
Een zachte zucht rolde er over mijn lippen heen. De reactie die Niklaus zojuist had weten te maken was precies hetgeen waarom ik hem liever niet specifiek wilde zeggen om welke heks het was. Ondanks het feit dat hij mijn broer was, zocht hij altijd naar manieren waarmee hij ons kon stangen. Ons de kast op kon jagen. Alleen om te laten zien wie er volgens hem daadwerkelijk de macht had. "Niklaus. Now is not the time. We have more important things to do" waarschuwde ik hem Ik had Celeste niets voor niets uitgekozen. Dat ik ooit om haar gegeven heb, werkte nu juist in ons voordeel en dat wilde ik zeker niet verpesten. Ik vaak gebruik gemaakt van haar krachten, aangezien ze steeds vaker bij ons in het krijt stond. Dat wilde ik graag zo houden. Klaus was iemand die dat in enkele seconden compleet kon verpesten en dit was niet de gelegenheid om dat te doen. Ik schudde mijn hoofd en volgde mijn broer naar de winkel die Marcel enkele seconden geleden nog aan ons beschreven had. Ergens had ik kunnen weten dat ze hier zou zitten. Het verbaasde mij in ieder geval niets, al wilde ik dat misschien niet toegeven. 
De manier waarop Niklaus haar aansprak, stond mij niet helemaal aan. Het was simpelweg niet mijn manier van aanpakken en dat wist hij ook al te goed. Ik wist dan ook dat hij dit deed om mij te stangen. Al was het belangrijk dat ik mij nu niet gek liet maken. Als we de meiden wilden vinden, moesten we onze persoonlijke geschillen voorlopig aan de kant zetten. Het was dan nu ook niet de tijd om hem op zijn plek te zetten. "Niklaus, Be polite for once. I know this is hard for you, but in some circumstances it's better to treat your company accordingly" benadrukte ik nog een keer, voor ik mij op Celeste richtte. "Celeste, you look good as always. I was hoping you could help us with a simple locator spell. Think of it as repaying the debt you owe us" zei ik vervolgens, terwijl ik het niet kon laten naar haar te glimlachen. Ik wist dat dat al genoeg was om haar overstag te laten gaan. Ik hoorde haar zuchtten. Ik wist dat ze het liever niet deed, maar dat daar tegenover stond dat ze eigenlijk niet heel veel keuze had. De tweestrijd was dan ook binnen de kortste keren uitgespeeld. "Fine. But let me make myself clear once and for all. You can't expect from me that every time you storm into my town that i will clean up some of your dirty chores. I have no more guilt to pay so this is the last thing I'll do for you" zei ze luid en duidelijk. Erg bang was ze nooit voor ons geweest. De dreigementen waren daarbij vaak alleen dreigementen. Ik wist dat, op het moment dat ik er om zou vragen, ze mij gelijk zou helpen. 
"Now that that's clear, I'd like to ask you to hand over the personal objects. Then I can get to work for you and you'll know where your victims are in no time" was haar volgende opmerking. Gelijk ter zaken komen. Daar hield ik van en daarom ging ik graag met dit soort zaken langs Celeste. Ik leg het boek van Brie op de toonbank en keek haar aan. "I think this should do the trick"zei ik haar. "Niklaus?" zei ik vervolgens, zonder hem verder aan te kijken en als teken dat hij de knuffel moest overhandigen. Alleen dan zouden ze beide meiden gemakkelijk kunnen vinden.

@Dashic 

Genevieve.
Binnen enkele ogenblikken drong de frisse avondlucht door mijn neusgaten heen. Een geamuseerde glimlach verscheen er rond mijn lippen. Wat ons nu te wachten stond gaf mij een behoorlijke kick. Adrenaline gierde op dit moment door mijn lijf heen. Iets wat mij altijd hielp bij het afslachten van bovennatuurlijke wezens. Ik was in ieder geval klaar om om jacht te gaan en ik zou niets van geen enkele vampier over laten. Ik schudde mijn hoofd en liet mijn blik over de straat heen glijden. Ik had mijn volgende slachtoffer uitgekozen. Al liet ik hem de aanval inzetten. Ik wist goed hoe ik mij moest verdedigen. Bovendien waren vampieren die vol in de aanval gingen, des te kwetsbaarder. Ergens vond ik het ook stukken leuker op die manier. Het idee geven dat ze de complete macht over de situatie hebben, maar binnen enkele seconden dood op de grond aangetroffen worden. Het was een fijne manier van werken en ik pakte het graag op die manier aan. Deze keer was het niet eens. 
Een van de vampieren had mij in een houdgreep, denkende dat ik als een simpele maaltijd zal dienen. Ik haalde de druk van een van mijn wapens af en zag hoe een staat het hart van de vampier doorboorde. De vampier zakte door zijn knieën op de grond neer en ik zag hoe de huidskleur een grijze gloed kreeg. Goed. Dat was er in ieder geval een en er waren er nog genoeg te gaan. "Here too"was mijn antwoord aan Brie, voordat ik mij naar haar toe draaide. Ik zag hoe een vampier zijn tanden in haar nek zette, hoe zij geen enkele kick gaf en hoe de vampier binnen de kortste keren dood neer viel. Gebeten worden door vampiers was iets wat we vaker mee hadden gemaakt. De eerste aantal keer deed enorm veel pijn, maar door de jaren heen hebben we er ons op aan weten te passen en voelden we het nog zelden.
Een tevreden glimlach verscheen er rond mijn lippen heen. Als ze zo door zouden gaan, hadden ze binnen de kortste keren een groot gedeelte van de vampieren binnen New Orleans uitgeroeid. Dat was een fijn idee. Ik richtte me weer om de omgeving om mij heen en ging door met het uitroeien van verschillende vampiers. 

Elijah.
Ik wist maar al te goed hoe mijn jongere broer werkte. Ik wist dat hij maar al te graag anderen op hun zenuwen werkten. Het was zijn manier om zijn tegenstanders gek te maken. Onder hun huid te komen. Hij had het vaak genoeg bij ons voor elkaar weten te krijgen. Het lukte hem iedere keer weer. Bij iedere tegenstander die hij tegenover zich had. Al had het bij mij niet altijd meer effect. Op momenten zoals deze helaas  nog wel, maar ach. Daar ben je ergens ook familie voor.
De opmerking die Niklaus maakte, verbaasde me dan ook niets. De twee lagen elkaar niet. Dat deden ze al niet in de tijd dat ik met Celeste ging. En het was duidelijk dat het nu nog steeds zo was. Toch vond ik dat hij zich beleefd op moest stellen. Celeste had nog altijd een plekje in mijn koude, dode hart. Ondanks het feit dat we niet meer samen waren. Niklaus hoorde dat te respecteren. De dreigementen die Celeste er op haar beurt uit gooide waren wellicht terecht. We waren niet altijd de meest vriendelijke mensen en dat was nog zacht uitgedrukt. Toch wist ik dat het een aantal loze dreigementen waren. Zodra het nodig was, zou ze ons echt nog echt wel een keer helpen. Wellicht dat we dan wat meer grof geweld moesten gebruiken om ons punt duidelijk te maken, maar helpen zou ze ons zeker wel. 
Ik schudde mijn hoofd en ik was ergens toch wel blij dat Celeste aan haar spreuk begon. Mijn blik gleed naar twee verschillende sporen die na een tijdje een lijn begonnen te trekken. Ik merkte dat ik me wat meer kon ontspannen. De meiden leefden in ieder geval nog. Het enige wat ons nu nog te wachten stond, was het geen waar wij ze precies konden vinden. Ook dat duurde niet lang meer en ik kon het niet laten om kort te fronsen. "6th and 8th in de quarter of Algiers"herhaalde ik. Daar kwamen we net vandaan. Mijn blik gleed kort naar Niklaus.  "I think we've got everything we need now"zei ik Niklaus. Mijn blik gleed weer naar Celeste. "Until we meet again" zei ik haar, terwijl ik het boek van Brie van de toonbank haalde en weer wegstopte. Meer was er niet nodig. Bovendien leek het mij een goed idee om een kijkje te nemen bij onze meiden. Ik wilde wat dat betreft geen tijd verliezen. 

@Dashic 

Genevieve
Ik kreeg nooit genoeg van hetgeen waar Brie en ik de gehele dag al mee bezig waren. De een na de andere vampier wie zijn laatste adem uit wisten te blazen. Zo veel vampiers hadden wij nog nooit op een dag weg weten te werken. Ik wist dat dit nog lang niet alles was, maar het was wel iets waar we een tikkeltje trots op mochten zijn. Het zou een statement afgeven. Nieuws ging snel rond. Niet alleen binnen New Orleans, maar ook over de gehele wereld. Zeker tussen de bovennatuurlijke wezens konden verschillende zaken als een lopend vuurtje rond gaan. Ergens hoopte ik dat dit ook zijn bereik zou hebben. Dat vampieren over verschillende delen van de wereld wisten dat er met ons niet te sollen viel. Dat we enigszins bevreesd werden onder de bovennatuurlijke wezens. En dan met name de vampieren. Daar deden wij het uiteindelijk ook voor. Kort keek ik naar de verschillende lijken om ons heen. Ik moest eerlijk toegeven dat het een enorme voldoening gaf.  Al waren er nog een aantal wie ik graag aan wilde pakken. Hoe meer er nu ten onder gingen, hoe beter. Je wist ook niet hoe snel er weer nieuwe vampiers gecreëerd werden en hoeveel er naar New Orleans zouden trekken. Het was voor ons dan ook beter om zo veel mogelijk aan te pakken. 
Ik haalde een keer diep adem en zag hoe een drietal het deze keer op mij hadden gemunt. "Show me what you got"zei ik met een geamuseerde glimlach rond mijn lippen. Ik hield wel van een klein beetje uitdaging. Ik had me uit hetere vuren weten te redden en bovendien wist ik dat ik altijd op Brie kon rekenen wanneer dat nodig was. Wat dat betreft stonden wij altijd voor elkaar klaar en wisten we precies wat we aan elkaar hadden. Op dit moment had ik nog wel wat trucjes die ik graag wilde gebruiken. Ik had een wapen met in vervain geweekte houten kogels. Die vuurde ik op het drietal af om ze zo af te zwakken. Een aantal kogels per vampier deden al wonderen. Vervolgens doorboorde ik door alle drie een staak, waardoor ook het drietal niets meer te zeggen had. 
Ik lachte even toen ik de vraag van Brie hoorden. "I don't think we have too much of a challenge here"zei ik glimlachend tegen haar, terwijl ik een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor streek en mij weer op mijn volgende slachtoffer richtte. Al was de lol daar al weer snel vanaf. Niemand minder dan Niklaus Mikaelson leek zich met deze situatie te bemoeien. Ik keek hem met een afkeurende blik in mijn ogen aan. Bang voor hem was ik totaal niet. Wel geïrriteerd dat hij mij van mijn werk hield. "In case you hadn't noticed it already, that one was mine" zei ik hem.

Elijah.
Het was in ieder geval een zorg minder dat de twee meiden hier daadwerkelijk nog waren. Het had goed gekund dat twee naar anderen steden waren verhuisd. Dat de twee nog steeds met elkaar omgingen, was ook een opluchting. Het was ook lastig als de een hier nog zou zijn en de ander niet. Nu het duidelijk was dat dit niet het geval was, voelde ik mij toch een stuk beter. Er was genoeg waar ik me de afgelopen jaren zorgen om had weten te maken en waar ik nu hoogstwaarschijnlijk antwoord op zou krijgen. Met dat in het vooruitzicht, was ik al helemaal klaar om te gaan.
De opmerking van Niklaus liet mij grijnzen. Ook ik had mijn trucjes die ik graag op mijn broer toepaste. Hoe hij mij op de kast wist te jagen, wist ik hoe ik hem gek kon krijgen. Het was een wisselwerking. Broers onder elkaar. Hoe ver het ook kon gaan; we kwamen altijd weer bij elkaar terug. Toch had hij voor nu wel gelijk. Het was tijd om te gaan en ik wilde ook zeker geen tijd verspillen. Het was zeker 15 jaar geleden sinds ze beide meiden gezien hadden en ik was wel benieuwd naar hoe het met hen ging. Ik wilde ook niet langer wachten en ik had het idee dat Niklaus hetzelfde idee had. 
"I have no idea, brother. But it doesn't feel right" biechtte ik op. Wat moesten twee onschuldige meiden in een buurt als deze. De kans dat ze wat zouden overkomen was hier het grootst. Ik liep met hem mee. Steeds verder deze wijk in. Tot het punt waar we verschillende lijken op de grond aantroffen. Ieder met een grijze huid. Vampieren; dode vampieren. Marcel had dus toch een goed punt weten te maken. Er waren jagers hier aanwezig. Deze jagers gingen te werk zoals Mikael dat deed. Misschien was het op dit moment toch een goed idee om deze jagers serieus te nemen. "Maybe Marcel was right after all. Hunters in New Orleans"biechtte ik op. Het volgende tafereel verbaasde mij enorm. Ik zag hoe een brunette twee vampiers uit wist te schakelen met vervainbommen en een staak door het hart. De brunette gaf me het idee dat ik haar ergens van kende. Al viel het kwartje al snel. Ik zag hoe een derde vampiers haar aan wilde vallen. Al stak ik daar eigenhandig een stokje voor. Binnen een split van een seconde stond ik tussen de twee in, greep ik de vampier bij zijn keel vast en begon te knijpen. "Heb jij niets beters te doen op dit moment. Get lost, punk." Mijn punt was duidelijk gemaakt, waardoor hij verdween op het moment dat ik hem los liet. 

@Dashic 

Genevieve.

Ik was niet blij met het gegeven dat Niklaus mijn prooi zojuist eigenhandig had weten te vermoorden. Als was ik op dit moment ook zeker klaar om hem eigenhandig aan te pakken. Ik hield er niet van als mijn prooi voor mijn neus weggekaapt werd. Zeker niet door iemand zoals hem. Iemand wie ik ontzettend verafschuwde en het liefst tussen deze andere vampiers zag liggen. Dood. Zoals het naar mijn mening ook hoorde.

Dat hij mijn volledige naam kende en die in deze situatie gebruikte, verbaasde mij wel. Ik had dat al lang niet meer gehoord. Ik had de bijnaam Gen mij al snel toe weten te eigenen. Dit gebruikte ik ook bij het ontmoeten van nieuwe mensen, nieuwe vrienden en ook mijn scharrels die ik leerde kennen tijdens het jagen op vele vampiers van over de hele wereld. Niemand hoefde het te weten en het ging ook helemaal niemand aan. Zo was ik ook een stuk moeilijker na te trekken en werd ik eigenlijk nooit gevonden. En zo had ik het ook graag. Zo min mogelijk connecties en zo min mogelijk pijlen die mijn richting op stonden. Een zorgeloos leven. In hoeverre je dit een zorgeloos leven kon noemen tenminste. Dat Niklaus mij op dit moment zo noemde, stond mij dan ook niet aan. Wie dacht hij wel niet wie hij was. Mijn babysitter. "For fuck sake. Who the hell do you think you are? You really don't think I'm gonna let a filthy creature like you boss me around, do you?"was mijn reactie op hem. 
Ik was geïrriteerd om het feit dat de twee originele vampiers onze zaken overhoop brachten. Niet alleen konden Brie en ik niet verder met onze jacht, maar zou Marcel hoogstwaarschijnlijk binnen de kortste keren te weten komen wie zijn vrouwelijke jagers waren. En dat was iets wat wij zo graag wilden voorkomen. "What do you mean what in the bloody hell happened to us. That's none of your business. You bastard"bracht ik uit. Als het niet ging hoe ik graag zag dat het ging, kon ik soms behoorlijk uithalen. Het kon mij dan ook niet schelen dat ik niet alleen een originele vampier voor mijn neus had staan, maar dat ik ook nog eens te maken had met de originele hybrid. Het maakte mij niet uit hoe, maar ik zorgde maar al te graag voor zijn ondergang. 

Elijah. 
Het voelde ontzettend raar om na vijftien jaar oog in oog te staan met Brie. Hij moest haar nageven dat ze was opgegroeid tot een prachtige jongedame. Al had ik onze eerste ontmoeting compleet anders voorgesteld. Niklaus en ik hadden de meiden hier zo van willen beschermen en toch bewees de huidige situatie ons wat anders. Ik kon mij hier enorm kwaad om maken, maar wist ook hoe ik mijn hoofd koel te houden. Het was nu niet de tijd om boos te worden, maar om dit recht te trekken en op te lossen. Dit was niet aan onze meisjes besteed. Nee, hier ging een eind aan komen. 
"Please mind your language Brianna. There's no need for all that name-calling" zei ik allereerst tegen haar. Dat was ook zeker niet de manier waarop ik haar had opgevoed. Maar welk vijf jaar oud gebruikte dat soort taal dan ook. Het beviel me in ieder geval niet. Deze gehele situatie niet. Brie hoorde niet in deze situatie te zitten. Ze had een goed leven moet lijden. Een onschuldig leven. Een goede toekomst voor zichzelf aan het opbouwen. Dat was hetgeen wat ik altijd voor haar wilde; wat ik mij altijd inbeeldde als ik aan haar dacht. Niet dit. Alles behalve dit. Ik haalde een keer diep adem. Gen had duidelijk de driftbuien van Niklaus overgenomen. Al richtte ik mij nu liever op Brie. "Don't worry about that. He won't talk past his mouth. Most vampires know better than that and make sure they have no guilt to answer to any of us. And I can promise you that I will kill every vampire that comes after you with my bare hands"was het simpele antwoord dat ik haar gaf. 
Het was mij niet ontgaan. Ook ik heb het bloed door hun aderen horen stromen. Hun hart heb ik horen kloppen. Wat bezielden hun. Alsof ze een of andere doodswens hadden en dat in grote letters op hun voorhoofd hadden weten te schrijven. Dat was, als het aan mij lag, afgelopen nu. Ik tolereerde het niet dat zij zich met deze activiteiten bezighielden. Nee, dat was niet aan hun besteed en daar zou ik eigenhandig een stokje voor steken. Ik was er van overtuigd dat Klaus mij hier in zou steunen; zeker nu ik zijn laatste opmerking hoorde. Ik keek mijn broer kort aan. "I know. I don't know how they got this into their heads, but this ends now"was mijn antwoord. De meiden zouden zich niet langer meer in gevaar brengen.

@Dashic 

Genevieve.
Het was ongelofelijk hoe de twee broers Brie en mij behandelde. Ze waren nog geen dag terug en hadden al het idee dat ze de controle over de gehele stand had. Dat was een droom waar ik ze graag uit wilde helpen. Ik luisterde naar geen enkele vampier. Niet naar Marcel. Niet naar zijn volgelingen. Niet naar de vampieren die toevallig op doorreis waren. Niemand niet. Daar gingen deze twee absoluut geen verandering in brengen. Echt niet. Wie dacht hij wel niet dat hij was. Niklaus mocht dan misschien wel denken dat iedereen wie hem tegen kwam voor hem op de knieën ging en zich vrijwel direct over te geven. Dat ging in dit geval zeer zeker niet gebeuren. Het werkte bij mij juist averechts. Het zorgde er alleen maar voor dat ik meer van hem walgde. Ik snapte niet hoe hij zo vol van zichzelf kon zijn dat hij daadwerkelijk dacht dat iedereen precies deed wat hij wilde. Zo werkte dat in de echte wereld niet en dit zou ook niet op mij werken. 
"And who are you to tell me what I may or may not do?"daagde ik hem uit. "You better watch what you say to me. Or you'll end up like Finn" deed ik er nog een schepje boven op. Dat ik hem hiermee uitdaagde, was iets wat ik juist wilde bereiken. Ik wilde hem niet het idee geven dat ik bang was voor hem. Dat hij de macht over mij had. Dat was namelijk totaal niet zo en dat wilde ik hem duidelijk laten merken. "What happens in our lives is none of your fuckingbusiness. It was nice talking to you, but we're leaving now. We got to save our asses. Thanks to you. So thank you guys so much"zei ik met een sarcastische ondertoon in mijn stem, terwijl ik aanstalten maakte om weg te gaan. Mijn avond was in ieder geval verpest door ons gezelschap en ik was er helemaal klaar mee. We hadden nog een hoop te doen om er voor te zorgen dat we geen gevaar liepen in deze stad en dat wilde ik zo snel mogelijk achter de rug hebben, zodat de schade beperkt bleef. 

Elijah.
Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Het gedrag van de meiden, was precies hetgeen wat Niklaus en ik probeerden te voorkomen. Het enige lichtpuntje was de ketting die zij droeg. Waar Niklaus Gen een armband had geschonken, had ik hetzelfde bij Brie gedaan, maar dan met een ketting. Ik was blij dat ze het nog droeg. Daartegenover stond wel dat zij precies wisten wat ze deden en daar baarde ik mij nog meer zorgen over. Zagen ze nu echt de gevaren van de situatie niet in? Het was toch duidelijk dat dit geen bezigheidstherapie was voor twee jonge vrouwen. Het was sowieso niet de bedoeling dat zij dit pad hadden gekozen. Hoe goed ze ook mochten zijn; de dood zat in een klein hoekje. De dood betekende in hun geval ook echt de dood en daar moest ik niet aan denken. Ik snapte dan ook niet waarom zij er op stonden om dit werk door te zetten. 

Ik keek Brie aan en schudde kort mijn hoofd. "He's not going to Marcel. I don't know what he told you, but many vampires are more afraid of the Mikaelsons than of a simple vampire like him. Let that be clear, Brianna" verzekerde ik haar. De veranderingen in de dynamiek van de stad waren al te merken zodra het gezelschap ook maar een enkele stap binnen de stad hadden gezet. Die naam hadden ze door de eeuwen heen op weten te bouwen. Vampieren vreesden ons. Heksen vreesden ons. Weerwolven vreesden ons. Wie dit niet deed, kon dit niet na vertellen. Ik was dus zeker van mijn zaak. "Do you really think you can go through with this? I hope you don't have a death wish, girl. Because that's exactly where it's gonna go if you keep going like this. You've been very lucky, but that too will stop one day"vertelde ik haar. Dit stopte hier en nu en ik wilde er dan ook niets meer van weten. Ik fronste even toen ze over Mikael begon en ik kon het niet laten om even naar Niklaus te kijken. Het deed me denken aan wat Marcel ons had weten te vertellen. De vrouwelijke jagers hadden wat trekjes van Mikael. Dit kon gewoon geen toeval zijn. "You're not going anywhere. What did my father do to you Brianna?"vroeg ik haar vervolgens. De situatie was misschien nog wel erger dan ik verwacht had. Des te eerder er een einde aan kwam, hoe beter. 

@Dashic 

Genevieve.
Ik kon het niet laten om een geamuseerde lach over mijn lippen te laten rollen. Ik ging hier een lijn over? Laat me niet lachen. Het was mijn baan. Iets waar ik mijn hele leven mee bezig ben geweest. En nu weerhoudt Klaus mij ervan om vampiers uit te schakelen? Laat me alsjeblieft niet lachen. Ik was absoluut niet bang voor de man die voor mijn neus stond. Alles behalve dat. Nee, ik kon niet wachten om hem uit te schakelen. Ik deed het met alle plezier. 
Het feit dat hij mij compleet onderschatte en er van uit ging dat hij kon bepalen wat ik wel en niet mocht doen, irriteerde mij gewoon. Hoe haalde hij het in zijn hoofd. Hij mocht dan de originele hybrid zijn; degene voor wie iedere vampier vreesde en alleen al huiverde bij horen van zijn naam alleen al. Dat wilde niet zeggen dat hij diezelfde invloed had op mij. Nee, dat ging niet gebeuren. "Excuse me?! I believe you're the one who's come here to my territory to mess things up. Keeping me from my work and simply assuming I'm doing everything that comes out of your mouth. You're the one crossing a dangerous line here. Do you hear me?"zei ik lichtelijk geïrriteerd. Ik liet mij zeker niet rond commanderen. Nee, daar was ik niet van gediend. 
Dat Brie en ik opgevoed waren door Mikael schoot in het verkeerde keelgat bij de twee broers.Dat was ook precies de bedoeling. Het werd tijd dat zij hun plek leerden kennen hier. Al werd ik binnen de kortste keren met brute kracht het steegje weer ingetrokken, waardoor ik tegen Klaus aan knalde. Nog voor ik mijn mond open kon trekken stond ik, waarvan ik mij kon bedenken dat het hun huis was en werd ik op een stoel neer gezet. Waar ik vrijwel direct weer uit stond. "Are you fucking kidding me right now? You have nothing to say about me. You can't make me do anything for you. And if you don't mind, I'm just gonna go home now. You've ruined the evening anyway" was de opmerking die ik vervolgens maakte. 

Elijah. 
Het gedrag van de twee meiden was iets wat ik totaal niet verwacht had. De twee meiden waren hard. Roekeloos en het was onmogelijk tot hun door te dringen. De meiden mochten ons dan niet herinneren, maar dat wilde niet betekenen dat ik niet naar ze om zou kijken. Waar de meiden nu mee bezig waren, was ontzettend gevaarlijk en ik kon het niet door de vingers zien. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen als het een keer compleet de mist in zou gaan. Dat zou ik niet laten gebeuren. Zeker niet nu ik terug was. 
"You underestimate me. What a pity. If I may be honest, that's a little disappointing Brianna"zei ik haar. Het feit dat ze niet wilde dat ik haar zo noemde, deed mij niets. Ik hield van haar naam. Ook al noemde ze zichzelf nu Brie. Ik schudde kort mijn hoofd. We gingen nog wel eens zien wie er gelijk had. Voor nu was de avond afgelopen. Dit moest stoppen. Niet alleen vanavond, maar voor altijd. Het was geen taak voor twee jonge vrouwen om op eeuwenoude vampiers te jagen. Nee, ze hoorden een normaal leven te leiden, zonder dat ze zich zorgen hoefden te maken en over hun schouder hoefden te kijken. Dat was een taak die weg was gelegd voor onze vader. Dat kon hij naar mijn idee ook prima alleen af. Ik wilde dan ook niet dat de meiden zich hier nog langer mee bezig hielden. 
Ik was van mijn stuk gebracht. Mikael had de twee dus op weten te voeden nadat wij uit te stad waren vertrokken. Dat was hetgeen wat we juist niet wilde. Het was een van de redenen waarom we juist gevlucht waren zodat hij de meiden met rust zou laten. Dat plan was duidelijk in het water gelopen. Ik schudde mijn hoofd en besloot Niklaus' idee te volgen en Brianna mee te nemen naar ons huis. Het was een plek waar ik haar in de gaten kon houden en haar kon beschermen. Dat was voor nu het belangrijkste.

@Dashic