Rye schreef: Jermaine keek haar maar gewoon een tijdje aan. 'Ik hoop voor je dat je je snel over het aanstellen heen zet,' zei hij kil. 'Want je hebt nog een hoop te doen.' Vervolgens stapte hij maar gewoon de deur uit. Ze zou wel gaan lezen, wacht maar.
TheBurrow schreef: Catharina snikte. Ze hoorde hoe de deur achter hem dicht viel. Uitgeput bleef ze liggen en huilde. Ze wilde dit niet, haar lichaam deed zoveel pijn en elke bewegng die se probeerde te maken zorgde voor een nieuwe verzengende pijn.
Rye schreef: Het was een paar uur later dat de andere kant weer naar boven was gekomen. Toen er geen wachters waren, liep hij zachtjes de kamer binnen. Goed, wat hij nu ging doen moest geheim blijven.
TheBurrow schreef: Catharina was in die paar uur naar het bed gekropen. Ze lag op het matrasje te rillen terwijl haar ogen rood en branderig waren van de steeds komende tranen. Doch hield ze een boek moeizaam open in een poging iets te lezen.
Rye schreef: Jermaine keek haar aan. Goed... hoe ging hij dit voor elkaar krijgen. Hij knielde bij haar neer en haalde het boek bij haar vandaan. 'Kom...' zei hij zacht. Hij moest haar overeind zien te krijgen.
TheBurrow schreef: Catharina keek pas op zodra hij bij haar neerknielde. Nerveus keek ze hem aan en liet het boek los. Waar moest ze nu heen? Welke vernedering had hij klaar voor haar? Ze probeerde overeind te komen. Zachte kreetjes van pijn gleden soms over haar lippen en ze huilde. Waarom deed hij niet gewoon haar boeien af. Ze wilde zichzelf genezen.
Rye schreef: Jermaine slikte en hielp haar overeind. 'Nog even volhouden, goed...?' probeerde hij. Vervolgens bracht hij haar de cel uit. Goed, naar links en daarna naar rechts, dan weer naar rechts en weer naar links.
TheBurrow schreef: Moeizaam liep ze mee en knikte zwakjes. Ze hield hem vast. Hoe ze liepen, daar kon ze zich door alle pijn niet eens op richten. Het maakte haar ook niets uit, deze gevangenis was eindeloos en zonder haar magie zou ze er zeker nooit weg komen.
Rye schreef: Eenmaal waar ze moesten zijn, kon Jermaine onthullen dat hij haar naar een soort badhuis had gebracht. Hij beet op zijn lip. 'Om het zout weg te spoelen...' zei hij zacht.
TheBurrow schreef: Catharina keek op naar hem. Kleine traantjes kwamen in haar ogen. 'Dankjewel." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Zijn vriendelijkheid was verwarrend, maar wel zo fijn. Ze wist zeker dat hij normaal echt zo was. De woede en frustratie moest hij soms gewoon kwijt. Moeizaam liep ze naae het water toe en liet zichzelf er in zakken.
Rye schreef: Jermaine glimlachte zwak. 'K-kan ik... helpen...?' vroeg hij zacht. Het zout eruit laten weken was misschien voor nu het beste, maar toch...
TheBurrow schreef: Catharina keek naar hem. Ze glimlachte naar hem. Nu het water haar wonden schoon begon te weken kon ze hem het weer beginnen te vergeven. "Wil je zo misschien kijken of alles van mijn rug af is?" Vroeg ze zachtjws aan hem. Ze moest hem laten zien dat ze hem ook vertrouwde nu.
Rye schreef: Jermaine knikte zacht. 'Ik... het zit er nog een beetje...' zei hij. 'Ik kan het wel weg spoelen?' probeerde hij. Het laatste beetje zout kon dan uit haar wonden verdwijnen.
TheBurrow schreef: Catharina keek even om baar hem. Ze knikte met een glimlachje. "Ja graag, dankjewel." Zei ze zacht. Het meeste zout was nu zo langzamerhand wel uit haar wonden en ondanks het feit dat die pijn deden was het van een heel ander niveau.
Rye schreef: Jermaine pakte een pakte en liet het water zachtjes over haar rug lopen. 'Is dit beter...?' vroeg hij. Hij wilde haar niet nog meer pijn doen dan dat hij al had gedaan.