Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar duim liet ze langs haar lip gaan, bedenkelijk en enigszins verstomd. Omgeven door zowel mannen en vrouwen, die allen uitbundig lachten en die ieder een andere taal spraken, bewoog ze zich te voet voort naar de uitgang. Hij stond haar met nonchalance op te wachten, het vertikt om met haar een lingeriezaak te bezoeken. Hij had daar niets te zoeken. Het uitstalraam beschikten alleen over onderkleding voor vrouwen; herenondergoed verhandelden de eigenaressen van dit pand niet, - maar Adoria betwijfelde of hij weigerde mee naar binnen te lopen, opdat hij geen baat had bij de aangeboden kledingstukken ofwel opdat hij zichzelf het ongemak wilde besparen. Mannen ..
‘’I’m done,’’ glimlachte ze, waarna ze opging in de menigte. Het was er druk in Philadelphia. Mensen botsten zonder pardon tegen haar op en keken haar vuil na indien ze haar voorbij waren gelopen. Het burgerschap in de stedelijke cultuur verachtte ze. Iedereen leek in zichzelf gekeerd te zijn; oordoppen, telefoons en sigaretten hadden de overhand op hun sociabiliteit. Nee, gaf haar maar een vredelievend dorp dat was volgestroomd met oude, pacifistische zielen.
Eens haar geloop aan een einde kwam door een rood stoplicht, wendde ze zich tot Jack. De volgende winkel die ze zouden inlopen, zou er één zijn die hij graag wilde bezoeken. Hij had zich van niets voorzien in het halfuur dat ze hier als een stel landlopers hebben rondgeparadeerd; geen ondergoed, geen kledij en geen eten. Had hij niet honger na al dat zitten en slapen?
‘’We can go to a place where you can eat if you want to. I don’t mind stepping foot in a restaurant.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Aan de zijkant van de ingang van de lingeriewinkel stond hij te wachten. Ze waren nog niet zo lang geleden de stad ingereden om er een stop in te lassen, nu ze al urenlang kilometers af hadden gelegd op de snelwegen. Het plan was om spullen in te slaan en hun bepakking aan te vullen met dat wat ze nodig hadden, maar hij had hier minder ideeën voor dan dat Adoria had. Wanneer zij opperde dat ze ondergoed nodig had en verdween in de winkel, kon hij niet anders dan wachten en zijn gedachten overal en nergens heen laten vliegen, in de hoop wat te kunnen bedenken. Meegaan aan haar zijde naar binnen had hij zichzelf bespaard. Hij wilde haar niet in verlegenheid brengen en daarnevens waren ze geen koppel; ze had vast zijn mening niet nodig om een paar mooie setjes uit te zoeken.
Haar geglimlach deed hem opzij kijken, zich van de muur afgeduwd om hun weg weer te kunnen vervolgen. De lijst van zijn bagage ging hij intussen stilletjes langs. Het was misschien handig om shampoo en andere toiletartikelen in te slaan, maar als het op zijn kleding en persoonlijke spullen aankwam, had hij meer dan genoeg.
Hun looppas stopte. Een stoplicht versperde hun pad, daar waar ze met tientallen anderen hetzelfde lot deelden en moesten wachten. Het was het plan dat ze hem toen aanreikte, dat hem uit zijn lange sleep met vragen trok. "Yeah, that might be a good idea." Hij had inderdaad honger gekregen na de lange rit. Ontbijt had hij immers niet naar binnen kunnen werken onderwijl zijn hoofd gevuld was met hun vertrek vannacht, en hij zijn huis ontvluchten moest in de vroege ochtenduren. Hij had er niet bij stilgestaan dat hij onderhand lichte buikpijn van de honger had gekregen; hij was daarvoor te afgeleid geweest.
"Haven't thought about that just yet, but I'm starving," mompelde hij haar toe. De winkels voor hen bekeek hij zoekend. Er zaten weinig restaurants rondom hen, maar hij dacht wel een klein Italiaans restaurantje tussen twee grote winkelketens te zien. Hij knikte voor zich uit. "I think there's an Italian restaurant ahead. We can go there?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’Don’t ask for consent. Of course we can go there,’’ knikte ze hem instemmend toe.
Het licht sprong op groen. Berustend liep ze voort naar de eetstraat, waar ze ieder pand afging op haar keuken. Indonesisch, Amerikaans, Brits, nog eens Amerikaans en toen Italiaans. Stilzwijgend stopte ze met lopen eens ze naar binnenkeek. Het restaurant was elegant ingericht. De muren waren bezaaid met gedetailleerde schilderijen, rooskleurige familiefoto’s en in het Italiaans uitgeschreven recepten. In het midden van de zaal stond een bescheiden fontein, die onderaan was voorzien van drie in steen gehouwen paardenhoofden. Dit kon nooit het restaurant zijn dat hij meende gezien te hebben, dus wandelde ze alweer gauw door. Vier eettenten verderop kwamen ze het ‘Ralph’s Italian’ restaurant tegen; een kleinschalig eethuis met voor ieder wat wils. Het oogde goedkoop en chemisch, maar waren dat niet de twee zaken die jongeren aanzetten tot kopen? Goedkoop, zodat het eten betaalbaar was voor de studenten onder hen en chemisch, zodat het beter smaakte in hun monden. Was dit het restaurant dat hij voor ogen had?
Achteloos haalde ze haar schouders op en liep ze de zaak binnen. Geen rij waar ze zich geduldig bij moesten aansluiten; bestellingen werden opgenomen bij de tafel waaraan haar klanten hadden plaatsgenomen. De sfeer was bedaard en de etensgeur nog lamlendig. Het was vier uur ’s middags, een tijdstip dat eerder ruimte maakte voor een tussendoortje dan een volle maaltijd.
Adoria nam plaats aan een tafel, waarna haar belangstelling uitging voor Jack in plaats van de menukaart. Haar wil was altijd hetzelfde; verse muntthee zonder suiker en honing.
‘’How does the full moon interfere you?’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het Italiaanse restaurant zag er van binnen hetzelfde uit als wat hij gedacht had. Luxe miste en het interieur zag er traditioneel uit, maar desalniettemin goedkoop en verwaarloosd. Het goud wat in de meubelstukken was verwerkt was allesbehalve echt en de verf bladderde er lichtelijk vanaf, indien vage plekken bepaalde randen van de kleur hadden ontdaan. De lucht van steenoven pizza's drong gelijk bij hem binnen zodra ze de deuren hadden geopend. Het was zonder twijfel een Italiaans eetcafé zoals hij deze kende.
Ze konden zorgeloos plaatsnemen aan een van de tafels, daar waar hun bestelling vanzelf opgenomen worden zou. Drukte was er niet te bekennen. Een paar andere gasten waren hun bord leeg aan het eten maar buiten hen, kon er nog geen tiental klanten binnen gespot worden. Daarnaast betwijfelde hij of ze er waren voor hun avondmaal.
Hij daarentegen was er waarschijnlijk wel voor het diner. Hij kon zich niet voorstellen dat Adoria nog een keer naar een restaurant gaan wilde en het geld sprak dit ook tegen; dat wat hij had, kon hij beter besteden. Dat ze mensen dwingen kon, maakte niet dat hij toestaan ging dat ze dit elke keer weer gebruikte wanneer ze iets uit moesten geven. Daarvoor voelde hij zich wellicht nog wat te ongemakkelijk.
De menukaart nam hij in handen, deze voor hem neergelegd om zijn ogen over alle gerechten heen laten gaan. De volle maan haalde hem alleen even uit zijn zoektocht weg. Hoe zij leek te weten dat het vanavond plaatsvond, keek hij haar enkel kort fronsend aan. Hij had er geen gedachte aan besteed dat deze avond daadwerkelijk de maan op zijn volst schijnen zou.
"I don't know for sure," vertelde hij haar. "But it has always given me bad headaches. Stings in my eyes, sometimes nausea. It depends I guess." Zijn kin liet hij zakken om weer een blik te werpen op de kaart.
"How about you? What effects does the full moon have on you?"

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Adoria luisterde aandachtig. "I don't know for sure," vertelde hij haar. "- but it has always given me bad headaches. Stings in my eyes, sometimes nausea. It depends I guess."
Dat hij iedere maand last zou krijgen van zijn ogen, stond vast. Hij had immers zijn gezichtsorganen nodig om andermans aura optimaal af te kunnen lezen. Zijn hoofdpijn en misselijkheid waren slechts bijzaken om de situatie nog meer te verergeren.
Hij vroeg haar naar haar neveneffecten en zij antwoordde. ‘’It feels like someone is continuously notching the skin and flesh, presenting a warfare between the forces of the full moon and the vampirism I own. When a wound enlarges itself and my body tries to thwart this, this knife sticks even more into my back,’’ bracht ze murmelend, ietwat somber uit.
Shirt uit, bustehouder uit, polsen bij elkaar geknoopt. Dat is haar ritueel voor één avond van iedere maand. Normaal was haar broeder daar om haar gerust te stellen wanneer het ongelooflijk slecht met haar ging, maar nu zat ze opgescheept met Jack, die idem dito onder de volle maan leed.
Het zelf ondergaan van smartelijke gewaarwordingen was een omstandigheid die ze al jaren geleden had inwilligd, het moeten toezien en -horen hoe hij een lijdensweg in beeld bracht echter niet, - en dan niet, opdat hij de neveneffecten van zijn paranormaliteit acht uur lang moest trotseren, maar opdat Adoria - ondanks het geweten dat hij leed - hem niet kon ruggensteunen met het sussen van zijn geestesgesteldheid en het laten weten dat hij niet alleen was. Mede daarom wilde ze dat hij zijn tijd in een andere motelkamer zou uitzitten dan de hare; ze wilde niet constant stuiten op zijn ineengedoken gedaante in haar blikveld.
Een kleine glimlach vertoonde ze op haar gelaat eens ze hem een blik wierp. ‘’I think it would be wiser if we both take another motel room. I don’t want to worsen your headache with the screams when the full moon is so soon tormenting you on its worse.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het wisselde elke volle maan hoe hij zich voelde. Hij had tijden gekend waarop zijn hoofdpijn hem zodanig teisterde dat hij niet stilliggen kon en urenlang boven het toilet hing, maar ook uren waarop hij alleen wat last van zijn ogen had en het er gemakkelijk af slapen kon. De laatste volle maan was dit ook geweest. Het maakte dat hij zich onbewust wat voorbereidde op een zware avond, wetend dat hij de vorige keer gematst werd door het universum.
Zijn verschijnselen waren echter nog niks vergeleken met de hare, die ze verwoordde als messteken in haar rug. Hij kon zich niet voorstellen door wat voor een hel zij zich heen moest slepen zodra de nacht volledig verlicht werd met maanstralen. Hij fronste. "Sounds pretty bad." Een andere reactie ontglipte niet aan zijn lippen. Hij wilde niet doorvragen om het gesprek gaande te houden, als ze zich beide al druk genoeg maakten over de aankomende nacht. Het laatste wat zijn plan was, was om doemscenario's aan het licht te brengen die wellicht helemaal nooit plaatsvinden zouden.
Haar glimlach veranderde alleen deze instelling. Ze wilde aparte kamers maar hij betwijfelde aan deze strategie. Wat als zijn vader hen gevonden had en een van de kamers binnenviel, terwijl de ander in pijn creperend aan de andere kant van de wand lag? Dan zouden ze niets voor elkaar kunnen betekenen. "It won't bother me," murmelde hij haar toe. "The moon'll leave me in some kind of trance. The noise around me won't reach me that loud and fast. I don't understand why, but I'll be stuck between awake and asleep for over hours." Haar geschreeuw in pijnigingen zou hij amper meekrijgen en als hij er al op focuste, kwam het minder hard bij hem binnen. Zijn hoofdpijn trok hem letterlijk en figuurlijk terug in zijn eigen wereld.
"Maybe it's for the best if we share a room, in case we get an intruder or some other kind of emergency. If my father does find us, maybe he'll be different when I'm by your side, then when he finds you somewhere all alone."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’It is.’’ Adoria draaide er niet om heen, het deed en het was verschrikkelijk pijn en vermoeiend. Na al die jaren was ze nog steeds niet gewend geraakt aan de volle maan haar neveneffecten, wat maakte dat ze enige gewenning in de toekomst uitsloot.
Hij sprak haar tegen op haar idee. Geen reactie werd hem gegeven. Wat afwezig bekeek ze hem, opdat haar gedachtegang volop bezig was met het reflecteren en overpeinzen van wat hij zojuist wist uit te spreken. Hij wilde niet dat ze een aparte motelkamer zouden nemen. Hij wilde haar en zichzelf bij elkaar houden dat, mocht er iets gebeuren zoals hij in het voorbeeld aangaf, hij haar kon verlossen van die narigheid en andersom, - maar hoe wilden ze dat doen als ze hun aandacht nauwelijks bij de realiteit konden houden? Wat voor weerstand konden ze bieden wanneer een bandiet hun gehuurde ‘appartement’ openbrak en hen onder schot nam? Geen.
Weifelend bracht ze haar hand naar het gezicht, daar waar ze kortstondig over haar lippen wreef. Toen ze hem wilde voorzien van een antwoord, stond een serveerster al klaar om hun bestelling op te nemen.
‘’Good afternoon! Have you already figured out what you want to order?’’
Met een beleefde glimlach wendde ze zich tot de jongedame, wiens blonde haren prachtig in model zaten. Gehuld in een zwarte, aansluitende coltrui met bijpassende jeans, legde ze twee serviesplaten en wat bestek neer. ‘’Hi, I want to order the .. fresh mint tea,’’ beantwoordde ze haar vraag, waarna ze naar Jack keek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het denken aan het tafereel wat hen te wachten stond, had hem even weer geleid naar zijn eigen wanen. Het gevoel van de trance kon hij moeiteloos weer indenken. Het was een naar en slopend proces. De pijnigingen zaten dan wel niet in de wijze waarop hij van al zijn bewegingen en waarnemingen werd ontdaan, maar dat maakte het niet gemakkelijker. Het ontbreken van normale motoriek en concentratie maakte dat de tijd die voorbijging, grotendeels bestond uit gaten. Alsof zijn kortetermijngeheugen uitgeschakeld was. Als hij al wat meekreeg, leek hij elke seconde weer vergeten te zijn wanneer de volgende begon.
De serveerster kwam uit het niets aan hun tafel. Haar bezoek had hij nog niet verwacht en mede daardoor richtte hij zich haastig op de menukaart, wederom langs alle gerechten gekeken om zijn eten uit te kiezen. Echt veel drong er niet bij hem binnen. Hij koos dan ook voor het eerste beste wat hij tegenkwam en dat wat hem wat leek. Nadat Adoria haar bestelling verteld had, legde hij de kaart terug in de houder om zelf te kunnen bestellen. "I'll take a bottle of water and the pasta arrabbiata."
Ze knikte terug. "You want the dish with penne, spaghetti or tagliatelle?" vroeg ze hem, waarna hij opkeek. "Penne is fine." Een weloverwogen keuze was het amper, al had het hem niet minder kunnen deren. Hij was allang blij dat hij wat eten kon. Een glimlach werd hen beide geschonken en hij zag haar weer verdwijnen achter de andere tafels; afgeleid door zijn hongergevoel staarde hij echter binnen de kortste keren weer voor zich uit.
"How long have you known that you had your gift?" bracht hij peinzend uit. "Did you notice it in your youth, or was it after.. you know. You turned."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
De vrouwelijke bediende verliet hun tafel met een beminnelijke glimlach op het gezicht. Dat was het moment waarop ze hem nog het antwoord wilde verschaffen op zijn voorstel, maar hij was haar klaarblijkelijk voor. Hij stelde haar een vraag uit een onverwachte hoek, één die haar niet eerder was gevraagd.
Lichtelijk ontsteld, dit geuit in een gevallen stilte en plooien in het voorhoofd, wendde ze zich tot hem. ‘’When I learned about the supernatural forces I had?’’ herhaalde ze in andere woorden. Haar beduusdheid verviel en maakte plaats voor een ietwat glimlach. De ellebogen plaatste ze op het hout, waarna ze haar handen in elkaar zette en haar hoofd liet ondersteunen door haar kin op haar knokkels te laten rusten. ‘’I noticed it when I was about thirteen.’’ Een kleine pauze werd ingelast om te zien of er mensen direct achter hen zaten, maar eens dit niet het geval was, begon ze geamuseerd door te vertellen. ‘’I laid hands on a corpse when I was heading to the field of sunflowers. Her clothes were missing. Someone must have robbed and then murdered her,’’ bracht ze kalm uit. ‘’I disguised her bareness with flowers, closed her lids and then touched her hands to bring out an orison. An angel waits to escort a woman to her new home in heaven, but she needs someone to proceed to implementation, - so the tale goes. As I was whispering, a new source woke up. It felt like I was withdrawing the brightness, coming from the matters that nature has to offer around me, and then transferring it into her soul. It was all strange and inexplicable. I can’t explain it that well, but that’s mainly how I found out about the ‘supernatural’.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn vraag had haar helder genoeg niet gestoord. De glimlach die ze hem gaf was puur, oprecht en enigszins verheugd. Hij concludeerde toen al dat haar verhaal een mooie was om te vertellen. Daar bleek hij later gelijk in te hebben; ze voerde hem mee in haar eigen wereld door enkel haar woorden, waarmee een soort sprookje werd gevormd waar hij alleen maar geïntrigeerd naar kon luisteren.
Het was tegelijkertijd een mooie als een brute uitvindingswijze over haar gave. Ze vertelde het dan wel op een wat vrolijke wijze, voor een dertienjarig meisje om oog in oog met een lijk te staan was een behoorlijke gebeurtenis. Zijn eerste aanvaring met de dood en zijn slachtoffers joeg hem nog steeds na. Haar uitspraken nam hij alleen wel op als de waarheid. Ze besprak de prachtige zijde van haar gave en hoe haar ontdekking verlopen was, dus dat gaf al aan dat bij die herinnering voornamelijk goede dingen kwamen kijken. Hij werd er haast wat vrolijker van om haar erover te horen vertellen.
”It does sound hard to imagine,” opperde hij. “But it sounds beautiful.” Over haar leeftijd of gevoel vroeg hij niet door. Hij kon niet helpen dan verzaaid te raken in zijn eigen verhalen, nadat ze haar ontdekking overgebracht had. Diep verloren in zijn gedachtegang, speelde hij met zijn vingers.
”I found out about mine when I was about seven or eight, I think.” Het beeld voor zijn ogen indien hij naar zijn vader opkeek, was er een die voor atijd in zijn geheugen gegrift stond. “I believe it was triggered by an outburst of emotions. It was the very first time that I saw my father drunk. Alcohol made him angry and even more bad-tempered then usual. He and my mom were fighting and I hid in the closet.” Waar het gevecht over ging was hem amper bijgebleven. Het ging er bruut aan toe, dat wist hij wel voor zijn netvlies te zien zodra hij er weer aan dacht. Hij herinnerde het gehuil van zijn moeder en het geschreeuw en gevloek van Dmitri als de dag van gisteren.
”With every step he took closer to me, I saw more colors emerge around him and trouble my vision. At the time, I didn’t know what it meant and I thought it was because I was about to faint of something. But when my mom lured him back to her and he stepped away, I could still see the sea of colortones during the entire night. It felt weird, but in some kind of way comforting, because I could focus on what I saw instead of the panick. It kinda made me feel like I could see through him. Like I could predict the way he acted before he even did so. It felt like a shield to me, a weapon.”

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Er heerste een stilte waarin ze niet wist wat uit te brengen, totaal overrompeld door de toelichting van zijn ontdekking. Hij hield zich schuil in een klerenkast toen Dmitri in een dronken toestand zijn vrouw bestormde met woorden en daden. Alcohol wakkerde slechte gewaarwordingen aan; irritaties door teleurstelling in huiselijke kring konden uitgroeien tot boosaardige uitbarstingen, zoals ook hier sprake van was. Hoe een man, zo ruw en baatzichtig als hij was, het lef had om zijn kind in woordenstrijden te betrekken, was een gesteldheid die zij onmogelijk kon begrijpen. Adoria leefde met het achtjarige kind mee.
Die nacht vertelde hij haar dat hij zijn aangeboren vermogen minachtte. Hij beschouwde het ontsluieren van iemands lichtkrans als een anathema, die hem onderscheidde van het ‘gewone volk’. Hij noemde zichzelf een outsider; hij had iets wat het merendeel van de populatie niet had.
, - maar hij was geen buitenstaander en zijn bovennatuurlijke krachten waren geen presenten van de duivel. Hij had iets moois waar hij zijn voordeel uit kon halen. Het gekleurde, etherische energieveld dat ieder wezen uit- en omstraalt, etaleerde rijkelijke waarheden over emoties en gevoelens die hij op dat moment doorstond. Hij kon hem tot in de details doorgronden. Al deed zijn richtpunt zich voor als een opgetogen, humoristische man; hij wist altijd wel te ontraadselen of de manspersoon niet in feite kampte met een heel traject van treurnis en sombere gedachten.
‘’Being able to see through someone, is something to be grateful for. It’s not a gift from the devil, it’s from the man upstair,’’ glimlachte ze, zich onderwijl getracht te focussen op de positieve weerzijde van zijn verhaal.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze verwoordde het als een cadeau waar hij dankbaar voor moest zijn. Misschien als teken van God, dat hij uitverkoren was om deze gave met zich mee te dragen en mensen te doorzien, wanneer anderen dat niet konden. Desalniettemin deelde hij haar mening hier niet in. Het deed hem alsnog anders voelen als de rest, alsof hij rondliep met een talent dat aan niemand toebehoorde of hoorde te bestaan. Hij wist dat hij er niemand pijn mee kon doen en toch voelde het als een last op zijn schouders.
"It does come in handy sometimes," opperde hij, pogend om ondanks zijn gevoel zijn positiviteit in zijn woorden te laten reflecteren. "But I don't know. I don't see it as a gift, don't think I ever can." Hij hief zijn schouders op. Een luchtige sfeer erin houden kon hij beter doen dan somberheid erin te gooien, maar zijn blik gaf wel degelijk ietwat een neerslachtige hint weer voor hij zich weer herpakken kon.
De serveerster keerde intussen terug. Een glas met dampende thee zag hij voor Adoria worden neergezet, waarna een glas water en een bord pasta zijn richting op werd geschoven. Bestek volgde. Hij glimlachte dankbaar en keerde zich naar het eten dat hem voorgeschoteld werd. De buikpijn was inmiddels onvoelbaar geworden maar zijn maag begon spontaan weer te werken, nadat hij zich eindelijk besefte dat hij wat eten kon.
Het eten smaakte zoals hij het in zijn hoofd had gehad. Het was tenslotte geen restaurant waar hij een gerecht van vier sterren verwachten kon, maar een afhaalservice waar de rij voor de reserveringen weinig tot helemaal niet ter sprake kwam. Het gerecht was prima maar daar was ook alles mee gezegd. Echter liet hij er geen slecht woord over horen, gezien zijn hongergevoel hem behoorlijk overgenomen had. Hij had zelfs met een tevreden glimlach droog brood naar binnen gewerkt op een punt als deze. Lijzig maar voldaan begon hij zijn bord leeg te eten.
"What kind of dreams did you have for the future, before you turned?" De stilte verbrak hij wederom onverschillig met een nieuwe vraag die in hem opkwam. Het had hem niet kunnen baten dat ze zijn nieuwsgierigheid inmiddels misschien wel verachte, nu ze samen op de vlucht waren. Hij voelde de neiging om elk gat van kennis over haar te vullen nu ze met elkaar opgescheept zaten. De begeerte zich ervoor te excuseren had hij wél. "I'm sorry for all my questions," vervolgde hij. "I'm just curious."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij zag het nog steeds niet als een cadeau dat hem werd gegevens tijdens zijn geboorte. Hij wilde maar niet inzien dat het iets moois was, wat hem unieker maakte dan de rest, maar desondanks dat ze hem hierop wilde aanspreken, deed ze het zwijgen ertoe. Er zat geen greintje nut in hem ervan proberen te overtuigen dat hij min of meer fout zat.
‘’I understand,’’ knikte ze, waarna het gesprek werd afgekapt door de komst van de bediende. Met een glimlach nam ze de muntthee aan die haar werd aangereikt.
‘’Bon appetit.’’
Dat hij veel vragen stelde, kwesties die met name herinneringen uit haar ‘humane’ tijd naar boven haalden, maakte haar niet uit. Hij hoefde zich niet te verontschuldigen voor zijn nieuwsgierigheid. Het verschoon was onnodig en niet interessant, hij had zijn belangstelling voor haar toch al in woorden uitgedrukt. Desalniettemin liet ze een lieflijke glimlach op haar gelaat verschijn, dan maar aangenomen dat hij nog steeds niet op de hoogte was van haar enthousiasme over verhalen van haar verleden.
‘’No, it’s fine,’’ stelde ze hem gerust. Adoria had tijd nodig om haar antwoord uit de denken. Als kind zijnde werd ze door vele toekomstdromen omarmd; de ene keer wilde ze een lerares op de basisschool worden en de andere keer een zangeres, die tevens uitmuntend kon acteren en dansen, - maar er waren twee functies die ze het langst in beraad had genomen, waaronder die van een moeder. Al op elfjarige leeftijd had ze een kinderwens en nu, ruim honderd jaar later, had ze die nog steeds niet vervuld.
‘’I wanted to be a nurse and the mother of three children,’’ beantwoordde ze zijn vraag ietwat stamelend. ‘’An army nurse to be specific, - helping those who fought for the freedom of others, but I wanted to be many things. Young children intend to have the wildest dreams.’’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het bood hem rust dat ze geen irritatie liet volgen op zijn vragen. Het deed hem zelfs denken dat ze er blijdschap uit haalde om over haar verleden te vertellen, in plaats van ergernis om open boek te moeten spelen over alles dat ze meegemaakt had. De openheid die voor hemzelf nog ongewoon was, leek zij te vertonen zonder hier enige moeite over te laten blijken.
De baan van verpleegster in het leger was er een waar hij van opkeek. Hij had weinig hier daadwerkelijk over horen verlangen, of op zijn minst interesse horen uitspreken over een baan in het strijdveld. Oorlogsgebieden waren bij zijn generatie minder populair dan ze hoogstwaarschijnlijk in Adoria's tijd waren. "That's one hell of a job." Hij was geïntrigeerd door de keuze. Het was daarbij het uiterste van wat hij kiezen zou; als hij werkelijk een echte keus had gehad, had hij het bloedbad van oorlogen met een grote cirkel vermeden.
"And the dream of having children, must have been tough to give that up." Hij maakte het wat voorzichtig hoorbaar, onwetend of het iets was wat ze horen wilde of een opmerking die ze liever uit haar gehoor bannen wilde. Het was vast en zeker een lastig onderwerp gezien die kans van haar afgenomen was door haar vampirisme.
Toch bewonderde hij haar ervoor dat ze haar dromen tegenover hem had openbaard. Dat ze verwoorden durfde hoe ze verlangde naar een gezin van haarzelf, al zou ze nooit dat doel kunnen behalen. Het nam veel moed in om zoiets uit te spreken als er mogelijk enorm veel zwaarmoedigheid achter schuilde.
Zwijgend at hij verder; de gedachte aan wat ze ervan bereikt zou hebben als ze een menselijk leven had geleid, was er een die hem korte tijd bezig hield.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij sprak zijn woorden bescheidener uit dan normaal. Mogelijk was hij zich bewust van de melancholie die achter zijn uitspraak schuilging, maar dit verhardde zijn formulering des te meer. Hij benadrukte de schaduwzijde van haar vampirisme alsof de teleurstelling het eerste was waar hij aan dacht. Lukraak wreef hij het verlies er maar weer in.
Ietwat verstomd en beledigd staarde ze hem aan. Wie had hem verteld dat men kinderwensen moest neerleggen wanneer hij was ontwaakt uit de dood? Juist, niemand. Ook al was ze nooit moeder geworden van een kind, het wilde niet zeggen dat ze het stichten van een gezin had opgegeven. Adoria hoefde geen menselijk bloed in haar te hebben stromen om moeder te kunnen zijn, het was alleen ietwat moeilijker. Niet iedere uitzuiger had behoefte aan een dode moeder die een humaan kind grootbracht in zijn leefgebied.
De bedaarde sfeer zwakte af. Het gepeins over zijn woorden en het niet weten wat ze ermee aan moest, maakte dat ze nog langer de stilte aanhield. Weifelend richtte ze zich op haar thee, om dan toch iets van zichzelf te laten horen.
‘’I have never given up,’’ bracht ze kort door de bocht uit. ‘’I’d be a good mother, whether I’m dead or not.’’
In de tijd dat ze sprak, wendde ze zich tot hem om haar oprechtheid te onderlijnen. Het was haar ding niet om weg te kijken wanneer ze iemand van haar welgemeende uitspraken wilde bijbrengen.
De atmosfeer was ronduit luguber geworden, een wending die haar toch ietwat verontruste. Hij bedoelde het goed, ook hij had niet kunnen weten dat zijn bekommernis haar dwars zat.
Adoria schudde haar hoofd uit ontzet. Waarom had ze niet een antwoord kunnen weergeven als ‘ik heb het nooit opgeven, maar het maakt niet uit - dank je wel dat je om me bekommert’? Een lichte zucht rolde over haar lippen.
‘’And now I apologize for ruining the atmosphere. It’s just - It hurts when the people around you think you cannot fulfill a wish that has been on your mind for ages.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld